Lillian & Jean

Een nieuw leven begint. Het is oké. Dit hoort er allemaal bij, er is iets veel groters gaande dan enkel onderlinge ruzie. We moeten samenwerken. Luister je naar me? Is ze er wel? Haar blik ziet wazig? Is dat waarom ze nauwelijks reageert? Jean. Jean, word wakker. Goed, goed. Rustig aan, blijf maar liggen. Het komt allemaal goed. Je bent een tijd weggeweest en dat heeft zijn nadelen. Je lichaam zal flink protesteren, geef het even de tijd. En nu je terug bent vertellen wij vast wat de bedoeling is.

Regen tikte tegen het schoolgebouw aan, samengevoegd met wilde donder. Daardoor verdonkerde de vroege avond gauw en had Jean de kaarsen aangestoken die in hun kamer stonden. Op tafel, aantal kasten en ook op de nachtkastjes. Het was een zware dag geweest, niet zozeer fysiek maar mentaal. Acht uur sloeg de klok. De hoofdpijn steeg naar haar hoofd toe, maar het weerhield haar niet om zich terug in gedachten te mengen.
Hoe het nieuws zo plotseling in haar ingeslagen was, het was een raadsel. Misschien dat ze zich daardoor de laatste dagen wat meer terugtrok van de rest in de school. Ze had dan ook weinig tegen degene gepraat met wie ze een kamer deelde. Het mede hoofd van de school. Enkel het bed mee gedeeld, met haar rug naar haar toe. Ze wou er niet over praten. De herinneringen werden teveel. Al hield ze dat verborgen voor anderen, als ze niet alleen was. Jean Grey was tenslotte degene die het sterkste moest zijn en dat had ze beloofd. Aan zichzelf, aan vroegere mutanten. Degene waarmee ze was opgegroeid. Die haar zoveel hadden geleerd.
De grote wijzer op de klok tikte een stapje naar voren, wat haar afleidde, haar deed omdraaien naar het grote raam wat in de kamer bevond en sloeg haar armen over elkaar heen. Lichtflitsen volgden elkaar gauw op, evenals het gerommel. Met haar blik droevig naar het donkere schoolplein gericht liet ze de beelden van een oude vriendin, mutant, vrijwillig in haar hoofd langsgaan. Storm was haar naam. Oftewel Ororo Munroe, al werd die naam zelden tot niet gebruikt. De naam Storm was veel korter en gemakkelijker uit te spreken. Die grijswitte lange haren die bij iedere stap die ze zette mee dansten. Ze was één van de enigen waar ze eerder een kamer mee gedeeld had. Urenlang gedachteloos over jongens praten, daar waren ze zeker weten goed in geweest. Haar kammen, nagels lakken, geen zorgen maken over de oorlog tussen mutanten en mensen. Ja, die tijden waren mooi. Zo lang geleden, nog steeds vers in haar hoofd. Alsof het gisteren was.
Moeilijk slikte ze de brok in haar keel weg. Tranen waren niet meer van toepassing, die had ze lang geleden verloren. Alleen haar hart bleef pijnlijk bonken bij herinneringen.

'Heb je het gezien van dat nieuws?' 'Ja, vet gaaf zeg.' Tienerstemmen die over de gang dwaalden, ze braken door haar gedachten heen. Jean haar ogen dwaalden af van de regen die op de grond viel en draaide haar hoofd naar de deur. Ze was niet de enige die het had gezien. Reporters vonden het zo nu en dan nodig om de geschiedenis te herhalen op tv, de dood van haar twee helden. Erik en Charles. 'Die oudjes zijn chill.' Hoe respectloos de jongeren tegenwoordig waren, ze kon het niet geloven. De stemmen vervaagden langzaam des te verder ze de gangen doorliepen, waarschijnlijk terug naar hun eigen of richting de game hall. Aan hun stemmen zojuist te horen waren het jongens, niet ouder dan veertien. Zo jong en onbenullig. Nog haast niets wetende van de wrede wereld af. Kort schoof ze met haar tong over haar lippen, om ze terug nat te maken en merkte op hoe er een aantal speldjes op de grond lagen. Zelfs verspreid over het nachtkastje heen, die niet tot haar toebehoorde. Waarschijnlijk had ze vanochtend haast gehad, of had de wind dat veroorzaakt. Zonder van haar plek af te komen richtte ze haar focus op de zwarte clipjes en bracht ze terug naar de plek waar ze hoorden te liggen. Netjes en wel opgestapeld op elkaar naast de alarmerende wekker. Naast de andere kant van het bed. Die opgemaakt en wel eruit zag, in tegenstelling tot die van Jean. Het was niet kort geleden dat ze uit bed gekomen was, 's nachts was ze rusteloos en gaf haar weinig rust. 's Nachts was ze meer actief en bleven de gedachten in haar hoofd spoken, pikte ze ieder geluid op wat er in haar gehoorveld te horen was. Iedere keer zodra ze bijna in slaap kon vallen werd ze gestoord. Maar het vreemde was dat het niet door haar kamergenote kwam, ergens werd ze rustig van haar en kalmeerde door de warmte en aanwezigheid. Niet door zomaar iemand. Nee, dat was ze zeker niet. Het was iemand die op dit moment een belangrijke rol in haar leven speelde. Lillian.

Kort was ze afgeleid door het weer buiten, had niet in de gaten dat ieder moment haar kamergenote, de mede hoofdmeesteres van de school, binnen kwam gestormd. Met name gestormd, gezien ze vaak nogal nonchalante moves had. Bam. Daar had je het al, waarvan haar schouders ietwat omhoog schokten door de schrik. Gelijk draaide ze haar hoofd richting de deur, waarbij ze Lillian aantrof. Of wat van haar te zien was dan, een stapel papieren bedekte haar, vasthoudende in haar armen. Ze wou haar mond openen om te vragen of ze hulp nodig had, maar ze had het zelf al prima voor elkaar. Dit was namelijk niet de eerste keer dat ze de geschiedenis lerares zo'n stapel had zien dragen en de deur op zo'n behendige manier had weten te openen. Met haar voet. Jean bleef met haar ogen op de stapel papieren staan, die inmiddels op het bed lagen. Tot de blondine terug naar het bed was gekeerd en op precies dezelfde plek zichzelf neerzette. Oogcontact was gemaakt en ze kon het niet afzien om een klein glimlachje op haar gezicht te brengen. Het voorbeeld volgend besloot ze zichzelf ook op het bed te laten zakken met een klein plofje. Ter ondersteuning plaatste ze een hand op het bed, niet ver verwijderd van de papieren stapels. Lillian haar aandacht was inmiddels teruggegaan naar het nakijken van de overhoring. Terwijl zij lachte om de belachelijke antwoorden, bleef Jean vrij serieus kijken. Ze zag de humor wel, maar kon het niet opbrengen om een lachje te laten horen. De redhead knikte als antwoord op de vraag of ze zich de overhoring nog kon herinneren. Nieuwsgierig kwam ze iets dichterbij op het bed zitten. Dichtbij genoeg om afstand te houden en toch de antwoorden te kunnen lezen. Al was sommig handschrift ontzettend onleesbaar. Sommige mutanten deden er geen moeite voor of hadden er geen potentie voor aangelegd. Kalm nam ze het papier aan wat Lillian haar toereikte, liet haar ogen over het formulier glijden. Er zaten inderdaad wat onbenullige antwoorden bij. Verbazingwekkend staarde ze naar het antwoord dat gegeven was op een totaal andere vraag. Licht fronsend kon ze haar ogen er niet vanaf halen. ''Hoe is dat antwoord logisch op de vraag hoe ze de historie van x-men zouden beschrijven?'' Jean slikte. Als dit echt de jeugd van tegenwoordig was, hoe zou ze dit onder controle moeten houden samen met Lillian? Bij dit soort tijden, wanneer emoties haar over namen, wenste ze vurig dat Charles nog leefde. Ze legde het blaadje naast zich neer, keerde haar zicht terug naar het raam. De regen was erger geworden. Een seconde daarbuiten staan en ze was kleddernat. Hopelijk was er niemand van deze school buiten, al was het slechts voor heel even. Sinds ze gestorven was in het water, ter bescherming van haar oude team, hield Jean het niet meer zo op water. Vooral niet door haar teruggekeerde figuur. In plaats van over emotioneel te zijn was ze veranderd naar het tegenovergesteld. Emoties uitgeschakeld, overgestapt naar de darkside.
Ze schudde het van zich af zodra er een lichtflits de buitenwereld belichtte. Keerde haar aandacht naar Lillian. Die inmiddels meerdere belachelijke antwoorden uit de lijst getrokken had. Jean wou een poging wagen om op haar te reageren, maar voor ze daar de kans voor had was de blondine de kamer uit gehaast. Nu ze terugdacht aan haar entree had ze het inderdaad al eerder opgemerkt dat ze honger had. Ze was sowieso het tegenovergestelde van de kalme redhead Jean. Zij was degene die de laatste dagen juist minder was gaan eten. Het was het minst belangrijkst op het moment voor haar. Haar hoofd en lichaam stonden er totaal niet naar. Zelfs nu niet, nu ze aan het eten dacht wat er in de kantine gemaakt was als diner. Het enigste wat ze vandaag naar binnen had gewerkt was een matig gevuld kommetje met cornflakes en een halfvol glaasje melk. De rest walgde ze van.
Het duurde niet lang voor Lillian terug in de kamer was gekeerd. Licht glimlachend keek ze naar de hakken die ze in de hoek had laten staan, niet eens een poging had gewaagd die opnieuw aan te trekken voor ze eten ging halen. Lillian toch. Hoofdschuddend volgde ze haar met haar bruin gekleurde ogen. Die precies op dezelfde plek zichzelf opnieuw neerzette. ''Welkom terug,'' zei ze kalm. Aandacht terug vestigend op wat Lillian, voordat ze vertrok, te zeggen had. Ze zou het onderwerp zo wel aansnijden zodra ze klaar was met eten, als ze het zelf al niet deed.
Nonchalant draaide Jean aan een flinke krul van haar haar, terwijl ze toekeek hoe Lillian het eten als het ware naar binnen schrokte. Alsof het een wilde hond was dat tijden niet gegeten had. Een bredere glimlach vormde haar lippen. Ze was geweldig. Niet altijd even overeenkomend als zij was, maar nog altijd geweldig. Ze had er geen spijt van, met haar de school leiden, laat staan vriendinnen met haar zijn geworden. Als kersje bovenop de slagroomtaart probeerde ze ook nog een poging te wagen tot praten, met volle mond nog wel. Hierbij ontblootte Jean haar witte tanden, kon het niet laten om toch heel even te lachen. Als er iets was waar ze trots op was was zij het wel. Na al die tijd was zij degene die haar de zin tot leven terug had laten keren in haar, van binnen.
Gauw genoeg had de blondine een moment gevonden om met gestilde honger een onderwerp aan te snijden. Niet degene waar ze het over had gehad voor ze vertrok voor eten. Jean haar glimlach verminderde, richtte haar ogen op het dekbed tussen hen in en wist niet zeker hoe ze dit moest zeggen. Een ietwat breekbare emotie werd in haar wakker. ''Het viel wel mee. Een aantal leerlingen privé les gegeven in de training ruimtes. In de klas is het onmogelijk om hun te begeleiden, de anderen zijn te verontrustend voor ze. En daarna,'' ze onderbrak haar zin, trok kort aan haar onderlip, ''heb ik in bed gelegen. De hoofdpijn werd me teveel.'' Ze wist niet of Lillian van het nieuws had gehoord of dat ze het onderwerp liever gewoon niet aansneed. Het was een slimme meid, ze kon inmiddels wel conclusies trekken dat ze er gekwetst van was, maar ondertussen een strak masker op hield bij anderen in de buurt. Droevige ogen verraadden haar emoties, terwijl ze het op kon brengen om haar terug in de ogen aan te kijken. ''Je wou een idee vertellen, moet ik mijn krachten gebruiken of vertel je het zelf?'' Bracht ze met een kalme stem uit.

Het idee dat ze op een dag Lillian zou verliezen zoals ze andere teammaten was verloren, ze kon er niet aan denken. Over denken gesproken, de hoofdpijn was niet minder geworden nadat ze wakker was geworden. Nachtmerries hadden haar hoofd gevuld, natuurlijke. Jean had over de jaren heen, vanaf het moment dat ze haar eigen team had gehad en ze voor Charles werkte, haar gedachten weten te blokkeren. Het was niet makkelijk, maar in zo'n positie als deze moest ze wel. Sommige mutanten hadden de mogelijkheid om gedachten te lezen, wie weet welke andere dingen ze ermee konden doen. Daarbij maakte de hoofdpijn die muur zwakker. Niet dat ze vaak last had van meldingen dat er iemand in haar hoofd probeerde te komen, ongewild of onbewust. Ze vond het gewoon niet fijn, de druk alleen al van andere zendingen.
Doordat de hoofdpijn haar de baas nam, ontweek ze gauw genoeg Lillian's blik. Hoewel ze het apprecieerde dat ze wou helpen, hoefde dat niet steeds. Ze kon het zelf ook wel handelen, met een beetje slaap en het zou over zijn. Tenminste, dat was wel de bedoeling. Het was gewoon een slechte week voor haar. De flashbacks van het verleden werden haar gewoon even teveel. Vandaar dat ze totaal geen behoefte aan iets zoals eten had, of drukte om haar heen. Overdag wist ze daar zichzelf overheen te zetten, ze had toch een baan te volbrengen op deze school en dat kon ze niet deprimerend in bed doen. Maar zodra de avond viel, kwamen de herinneringen terug. Iedere dag zou dat terugkomen, het was inmiddels onafscheidelijk van haar geworden. Evenals de angst om terug in het patroon van de darkside te vallen.
Lillian beantwoordde haar vraag, ze hoefde dus niet haar mutatie op de blondine te gebruiken. Niet dat ze het van plan was geweest. Als er iemand was uit wiens hoofd ze zou blijven was het die van haar. ''Ah,'' zei ze half vermengd met een zucht. De snelheid die Lillian's gedachten, berekeningen had. Het was niet normaal. En dat klopte ook, daar was ze een mutant voor. Een zeer bijzondere mutant, als het aan Jean lag.
De vraag of ze het zeker wist brandde op haar lippen, maar ze kon er niet toe zetten om die ook daadwerkelijk te laten ontsnappen met haar stem. Gedachten lezen kostte energie die Jean op het moment niet wou verbruiken. Bovendien waren Lillian's gedachten niet haalbaar bij te houden. Ze wist daarbij ook dat het niet prettig was, het gevoel dat er iemand in je hoofd zat te rommelen en als je niet wist hoe je dat af kon schermen, je je daarmee heel kwetsbaar opstelde en er niets tegen kon doen. Als een computer dat simpelweg gehackt werd door een hacker.

Een stilte geraakte in het gesprek, waar Jean ergens van genoot. Geen onbezorgd gedoe van Lillian over haar heen, ze vond het goed als ze het over haar dag hadden, maar over die van haarzelf wat minder. Voetstappen klonken opnieuw, meerdere tienermutanten die hun weg maakten naar hun eigen gang. Deze praatten echter zachter, waar ze opgelucht om was. Ze hielden tenminste rekening met anderen, dat er nog andere mutanten om hen heen waren. Of ze waren gewoon zacht omdat ze iets persoonlijks aan het bespreken waren. Vervolgens kwam er niet opnieuw een stilte, een gemakkelijke in het geval van de twee vriendinnen. Lillian begaf zich weer aan het woord, waardoor de redhead het in zich opbracht om haar grijze ogen aan te kijken. De blik van lichte pijn veranderde naar een serieuzere. ''Meen je dat? Natuurlijk.'' Stom genoeg stelde ze een vraag en beantwoordde die gelijk als reactie. Vragen kwamen in haar op over welke mutanten het ging en wat ze hadden aangericht. Jongens, of meisjes, of beide. Aandachtig luisterde ze naar wat Lillian te zeggen had, wreef over haar wang zodra ze vertelde dat ze geen informatie kwijt wilden. Aan de zusters van de ziekenzaal was begrijpelijk, maar aan Lillian zelf. Ongerustheid vormde in haar ogen, niet zeker wat er aan de hand was. Iemand die hen de mond had gesnoerd of angst die over hun heerste, daar kon van alles achter zitten. Begrijpelijk dat Lillian haar daarvoor vroeg, gezien zij de tweede vertrouwenspersoon was en er gemakkelijker achter kon komen wat de situatie was. Was het niet met kalme woorden, dan met gefocuste daden. ''In ieder geval, dat is voor morgen.'' Snel knorde haar maag zodra ze uit gesproken was, alsof het had gewacht op het juiste moment. Ietwat rozig kleurden haar wangen daarvan op en keerde ze haar ogen terug op het bed, een klein rondje tekenende met haar vingers in de deken. ''Weet je wat, leg het papierwerk weg en ik zal je haar kammen.'' Wou ze het geknor en eventuele bezorgdheid van Lillian wegpraten met een glimlach.

De afleidingsmanoeuvre die ze geprobeerd had op te zetten had gefaald. Lillian was daar overduidelijk te slim voor. Ze week, zoals zovele keren, haar blik terug op het dekbed. De grijns die op de blondine haar gezicht was gaan staan bleef de redhead niet onopgemerkt, vanuit haar ooghoeken had ze het door. Zij hield wel van eten. Sterker nog; het was een serieuze pure passie van haar. Evenals slapen en studeren en tegenwoordig Jean als een soort van zielmaat bij zich houden. Logisch, na het ongeluk van haar ex-vriendje had ze niemand meer van haar leeftijd die op de school was gebleven en de meeste leerlingen waren te jong. Jean was wel het type om haar te begrijpen, had in een zelfde situatie gestaan. Hulpeloos op het moment dat haar vriendje gedood werd. Controle verloren over haar bloedeigen lichaam, vermoordde ze Scott haarzelf. Kort vielen Jean's ogen dicht zodra Lillian opgestaan was. Een plagerige nee verliet haar mond, terwijl ze het papier, zoals opgedragen, op een veilige plek weglegde. Snel volgde dat de deur opende, op een kier werd opengelaten. Dit gaf haar de kans om even na te denken, alsof ze dat de afgelopen dagen nog niet genoeg had gedaan. Beter nog, haar hele leven. Vanaf het moment dat Charles en Erik beide door de voordeur waren gekomen, haar moeder zowat een zenuwinzinking had begaan en ze haar kind daarna alleen moest laten in de woonkamer met twee vreemde mannen. Toch had ze meegewerkt, wat Jean begreep door Charles zijn uitleg. Ze was niet de enige mutant geweest, een speciaal mens met een bovennatuurlijke gave.

Onbewust verplaatste ze haar lichaam tegen de rand van het bed, zat op het kussen waar ze nog geen twee uur geleden met haar hoofd op had gelegen. Trok knieën op, waar ze haar armen omheen sloeg en haar hoofd daarop legde, naar de buitenwereld starend. Sterren waren schamper zichtbaar door de ietwat transparante grijze wolken. De regen was inmiddels verminderd, tikte nog altijd tegen het dubbeldikke raam aan. Kalm ademde ze lucht in, blies het na ongeveer twintig seconden weer uit.
Klasse vijf was ze benoemd, door de man die daar verstand van had. Charles Xavier. Verschillende herinneringen schoten door haar hoofd heen, waarbij ze uiteindelijk opnieuw terecht kwam bij de moord van de man waarmee ze getrouwd was. Langer dan vijftien jaar was ze met hem omgegaan, liefde gedeeld en zij aan zij gestaan. Ieder moment dat ze met hem gedeeld had was fijn geweest. Al had ze nooit het gevoel gehad alsof ze compleet was. Haar eerste terugkeer betekende gelijk zijn dood. Ze was veranderd, haar goede kant had geschreeuwd van binnen om vergiffenis, gesmeekt om vrijlating. Tevergeefs was dat niet gebeurd, had ze Scott gevraagd zijn zonneglazen af te zetten, haar in de ogen aan te kijken. Met lichte tegenstribbeling, onzekerheid had hij dit gedaan. Was het hem gelukt om zijn mutatie in bedwang te houden en haar niet levend te roosteren met zijn ogen. Liefde hebbend evenals afscheid had ze hem gezoend. Had hem van binnenuit gesloopt met telekinetie. Geen moment medelijden of twijfel gehad. Spijtig was dat alles wat ze zich herinnerde, voor ze haar ogen opende en volledig onder onderzoeksmateriaal geplakt zat. Wat ze gemakkelijk van zich afgehaald had, Wolverine recht in de ogen had gekeken. Nog steeds schreeuwende om vrijheid van binnenuit. Gevangen in haar eigen lichaam, afgestoten door haar slechte kant. Ze had er niets aan kunnen doen, haar krachten waren te sterk om haar emoties terug te laten. Veranderd van kant had ze Charles achtergelaten, net zoals de rest van haar team.

Jean schrok op het moment dat de deur met een klap dicht werd gedaan, had nooit in de gaten gehad dat Lillian de gang overgelopen had en inmiddels terug de kamer in was. Haalde haar hoofd van haar knieën af om te kijken wie er terug de kamer in was gekomen, al richtte ze niet gelijk haar ogen naar haar bovenlichaam. Pas zodra ze haar gedachten had weggeduwd merkte ze op hoe er tranen over haar wangen waren gelopen. Na al die tijd deed haar hart nog pijn, hoewel ze nooit haar hele hart aan Scott toe gezworen had. Snel veegde ze het weg, al bleven er rode sporen achter op haar huid vanwaar de tranen gegleden hadden. Schamper ontstond er een glimlachje rondom haar lippen, wierp die naar de blondine toe die haar een bord aangaf. De honger was inmiddels niet zo erg meer. Als ze al lichtelijk emotioneel werd, was de honger gelijk gestild.
''Dankje,'' sprak ze zacht. Accepterend dat Lillian eten voor haar was gaan halen, pakte ze voorzichtig de vork vast die erbij gelegd was en spreidde haar lippen niet ver van elkaar vandaan om een kleine aardappel netjes naar binnen te brengen. Gesloten lippen haalde het eten van het bestek af, die ze vervolgens terug op het bed neerlegde. ''Zo goed?'' Vroeg ze lichtjes lachend, keek naar haar nog altijd opgetrokken knieën, alsof ze interessanter waren dan Lillian's ogen. Wat echt niet zo was. Stilte verbrekend vroeg Lillian of ze nog altijd haar haar wou doen, wat Jean met een glimlach beantwoordde en haar ogen verplaatste richting haar vriendin. ''Graag.'' Bang om de kwetsbaarheid terug te brengen, vooral in haar stem, sprak ze geen lange zinnen.
Vlug, voor Lillian de kans zou hebben om haar bij haar arm of iets dergelijks vast te pakken als reden dat ze nog meer moest eten, stond Jean naast het bed en liep naar het nachtkastje aan de andere kant van het bed. Daar schoof ze een la open, gewoonlijk met haar handen en haalde daar een fijne borstel uit. Behendig zette ze zichzelf neer, met wat verschuivingen hier en daar en in kleermakerszit, achter haar vriendin en pakte voorzichtig teder het haar vast met af en toe een streek tegen haar huid aan. Lange, verzorgde nagels botsten soms zachtjes tegen Lillian's nek aan, niet diep genoeg om pijn te veroorzaken. ''Ik geloof dat ik je iets moet vertellen. Iets wat je nog niet weet.'' Niet wetende hoe te beginnen voelde ze de tranen opnieuw opkomen, maar probeerde ze met alle macht te weerhouden. Na al die tijd was ze nog altijd bang, zo bang om controle te verliezen en dierbare mensen pijn te doen. ''Het gaat over Scott.'' Bij zijn naam maakte haar hart een sprongetje. Het deed zeer om dat onderwerp aan te snijden, maar vroeg of laat moest ze eerlijk zijn tegen degene die haar als vriendin beschouwde en andersom. ''Al die keren dat je je ei kwijt kon bij mij over Tyler. En ik vertelde dat ik Scott verloren was..'' Jean's twijfel werd steeds meer zichtbaar in haar stem, waarbij ze ietwat met haar handen begon te trillen. Het voordeel van het moment was dat ze beter geen stijl of krultang in haar handen had, anders waren haar mooie blonde haren inmiddels afgebrand. ''Scott is dood gegaan waar ik bij stond.'' Het feit dat ze steeds afhaakte maakte het Jean moeilijker om de stap te zetten om te vertellen over zijn dood. ''Ik,'' tranen zwelden nu wel op in haar ogen, waarbij haar stem eveneens oversloeg. ''Ik heb hem zijn leven ontnomen.''

Jean kon het niet langer meer ontwijken, de tranen rolden over haar wangen. Rolden zo snel dat ze elkaar snel opvolgden en op haar bovenkleding vielen. Zoveel dat ze haast niet meer helder zag en ook niet in de gaten had dat haar handen steeds meer begonnen te trillen. Opgevend liet ze de borstel op het bed ploffen naast de twee dames. Ze week haar blik af van haar mooie blonde haar, had niet in de gaten hoe Lillian inmiddels het bord vlakbij de borstel neerzette. Nog merendeels gevuld met eten, evenals die van haarzelf. Eetlust was totaal niet meer te bekennen bij haar en op het moment ook niet meer bij haar blonde vriendin. Ze merkte door beweging op het bed dat Lillian zich verder van haar verwijderde. Heel even was ze bang dat ze van angst de kamer zou verlaten en ze zou haar dan ook laten gaan. Het had geen zin om iemand die bang was tegen te houden, daar schaadde je het vertrouwen alleen maar meer mee. Dat had ze inmiddels wel geleerd. Niet dat ze verwachtte van Lillian dat ze, zoals vele hadden gedaan, haar in de steek zou laten en als gevolg haar genadeloos de volgende drie maanden zou negeren.
Jean schraapte de moed terug bij elkaar, voelde hoe er een brok in haar keel was ontstaan en hoe ze ook slikte, de blokkade wou niet vertrekken. Ze moest het onder ogen zien. Evenals Lillian, die zich inmiddels omgedraaid had. Zodra ze omhoog keek zag ze hoe een ongelovige blik er in grijze ogen stonden, verslagen door wat ze net gezegd had. Ze had in de gaten hoe ze iets wou zeggen, maar het gewoonweg niet kon. Evenals bij haar. Zwijgend keek ze haar aan, wist niet te stoppen met snikken en hief uiteindelijk haar handen op om ze als het ware als een schild voor haar gezicht te houden. Hoewel Lillian haar net gezien had, wou ze haar huilen verder niet laten zien. Ook al was het te horen, ze vond het een zwakte. En zwaktes waren al een lange tijd niet meer bij haar van toepassing geweest. Omdat ze haar handen voor haar gezicht hield, had ze niet in de gaten hoe Lillian inmiddels ook haar blik van haar af hield. Niet langer was enkel het geluid van snikken hoorbaar, maar had ze het voor elkaar gekregen om Jean iets te vragen. Eén enkel, simpel woord werd gesproken. En dat was waarom ze het had gedaan. Ze zag niet dat Lillian de moed had genomen om haar terug aan te kijken, bleef met haar handen voor haar gezicht naar het het laken om het bed gericht staan. Ze voelde opnieuw beweging, schommeling van gewicht, op het bed en dat ze terug naar haar toe kwam. Voor ze het wist lagen er twee armen om haar heen en wist Jean het niet meer in te houden. Haar hart brak op dat moment van emoties. Al die tijd dat ze een masker gedragen en haar emoties opgekropt had, ze kon het niet langer meer aan. Bovenal vertrouwde ze Lillian zo erg dat ze het bij haar uit kon storten zonder dat de volgende dag de rest van de school er vanaf zou weten. Al zou ze haar gemakkelijk kunnen stoppen. En leerlingen hadden vrijwel niets aan die informatie, tenzij sommigen erop uit waren om haar op één of andere manier te plagen.
Haar gezicht loslatend sloeg ze ook haar armen onder die van Lillian door en leunde al gauw met haar kin op haar schouder. Hierdoor werd haar kleding vochtig doordat des te meer tranen uit haar ogen liepen. Ze kon het niet langer aan, het gesnik wat vanuit haar kwam was dan ook hartbrekend. Zelf had ze het niet zo in de gaten, al had ze het idee dat ze zichzelf nu wel door de grond kon laten zakken. Uit schaamte en het feit dat ze er nu zo lelijk uit zag door het huilen en het gekrijs dat ze losliet. Ze probeerde woorden te vormen in haar hoofd, maar het enige wat haar bezig hield was niets anders dan gesnik. In plaats ervan iets te zeggen sloot ze haar ogen en hief voorzichtig, kalm haar rechterhand omhoog. Hoewel ze het ook met volledige focus kon, moest ze daar nog altijd de persoon voor aankijken en daar had ze nu de kracht niet voor. Ze beet op haar onderlip, plaatste een aantal vingers teder op de plek waar Lillian's slaap zich bevond. Dit was de verbinding die ze nodig had om één van haar mutaties die ze had te laten werken.

Een gevoel alsof er een warmtebron mijn hart en lichaam verhitte voelde ik het branden. Mijn ogen schoten open, ik voelde me plots springlevend. Hoeveel lichaamsdelen dan ook protesteerden, ik had de kracht teruggekregen om me te kunnen bewegen. Een schild van mijn eigen telekinetie kracht was om mij heen gevormd, hield het water tegen om zich ook maar een weg er in te maken. Ik voelde hoe mijn longen snakten naar zuurstof, na al die tijd dat ik hierin opgesloten zat. Ik wist dat ik hieruit moest komen en eigenlijk zonder veel moeite te hoeven doen, ontstond er een waterkolk recht boven mijn hoofd. Niet wetende hoe ik dat gedaan had, vervolgde daarvan een explosie van al het water wat mijn telekinetie maar kon bereiken. Ik had mijn handen niet eens hoeven te gebruiken, al had ik ze toch ietwat van mijn lichaam af gespreid om zeker ervan te zijn dat ik niet bedolven zou raken door al het water. Licht vulde mijn ogen, voor heel even kreeg ik niets anders te zien dan wit. Toch voelde ik hoe mijn lichaam zich verplaatste vanuit het water, ineens stond op een rots. Tegenover een man. Een man die ik kende. Hij lag op de grond, had zojuist mijn terugkomst meegemaakt. Ik snapte niet hoe dit gebeurd was, al straalde ik geen emotie uit. Alsof er jaren voorbij waren gegaan, zo voelde ik me. Verouderd en vernieuwd tegelijkertijd. Scott keek vol ongeloof naar me, ik zag in de reflectie van zijn zonnebril dat ik geen steek was veranderd. Mijn haar was langer gegroeid. Dus dat betekende dat ik zeker lang opgesloten had gezeten. Hoe ik het overleefd had, het was een raadsel. Een puzzel die me niet lang bezighield. Het licht wat van me afstraalde dempte langzaam. Cyclops zijn gezicht stond nog altijd vol ongeloof, terwijl ik daar stond in dezelfde kleding die ik jaren terug gedragen had tijdens het water overvloed. Hij zette een aantal passen naar me toe, twijfelend of dit wel echt waar was of een droom die hij keer op keer opnieuw beleefde met een ander randje eraan. 'Jean?' Klonk zijn stem rap. Even, heel even liet ik zijn stem tot me doordringen. ''Scott?'' Vroeg ik kalmer, ergens niet gelovend om hem weer te kunnen zien. Nog meer stappen zette hij naar me toe, tot hij tot twee passen van me verwijderd stond. Ik was veranderd en dat zag hij ook. Mijn haar was gegroeid tot over mijn borsten en bovenal stond er niet langer meer een onschuldige blik op mijn gezicht. 'Hoe kan dit?' Besloot hij als eerste te vragen van alle vragen die inmiddels in zijn hoofd waren ontstaan. Ik draaide mijn hoofd weg naar de grond, wist niet hoe ik dit moest uitleggen. Woorden kon ik niet vormen. Mijn blik gleed naar een bosje aan de rand van de rotsen. ''Dat weet ik niet.'' Terug naar zijn zonnebril. Zijn ogen. Ik wou zijn ogen zien, ik wou hem aanraken. Zo graag. Een seconde, hooguit twee staarde hij nog altijd ongelovig naar me. Tot hij met dezelfde bedoelingen kwam. Hij had zijn vrouw weer terug, wou me dolgraag knuffelen en nooit meer loslaten. Bovenal nooit meer kwijt raken. Hij had me niet tegen kunnen houden, geen afscheid kunnen nemen en hij had daar niet overheen kunnen komen. Al die emoties waren te peilen, van wat ik zag aan zijn lichaamshouding en blik. Vlug en stevig sloeg hij zijn armen om me heen, ik voelde hoe zijn hart wild tegen zijn borstkas aan sloeg. Ik had mijn armen ook om zijn lichaam geslagen, boven de zijne geplaatst. Het voelde goed om hem terug te hebben, lichamelijk contact. Een plotselinge grijns sierde mijn gezicht, waarbij ik mijn hoofd tegen zijn nek en schouder aandrukte. Opgelucht haalde ik zachtjes adem, nauwelijks hoorbaar. Ook bij Scott ontsnapte er één. De knuffel had niet lang geduurd, maar wel lang genoeg om elkaar goed vast te kunnen houden. Zodra ik voelde dat hij mij losliet, deed ik hetzelfde maar hij stapte niet ver genoeg weg, wat betekende dat hij niet uit mijn buurt wou blijven. Gelijk plaatste hij zijn handen op mijn hoofd, streelde mijn haren. Mijn lange rode haren. Een glimlach vormde zijn lippen. ''Ik wil je ogen zien,'' snakte ik met een smekende blik. Zijn glimlach verscheen als sneeuw voor de zon, maar ik wist wat ik wilde hebben. Vastbesloten bleef ik naar zijn zonnebril kijken. Zijn handen gleden van me af, waarbij ik gauw reageerde en mijn handen omhoog bracht vanaf zijn heupen. ''Doe 'm maar af.'' Zei ik zacht en hebberig, bijna graaiende naar zijn zonnebril. Vingervlug hield hij me tegen, hield me vast bij mijn onderarmen. 'Nee,' fluisterde hij met angst. Ik knipperde geen moment, was vastberaden om zijn ogen te zien. ''Geloof me, ik heb het nu onder controle.'' Bracht ik uit op dezelfde volume als hij had gehad. De wind speelde ondertussen met mijn haren, heel teder en voorzichtig. Twijfelachtig liet Scott mijn armen los. Gaf toestemming dat ik zijn zonnebril van hem af mocht halen en deed dat ook. Licht in paniek hield de man zonder twijfel zijn ogen potdicht. ''Open ze, je kunt mij niet meer beschadigen.'' Langzaam maar zeker gaf hij toe aan wat ik zei. Roodgloeiende ogen kwamen tevoorschijn, lieten voorzichtig hun gloed afzakken. Tot uiteindelijk zijn donkerblauwe ogen te zien waren. Dicht stonden we bij elkaar, geen enkel spoortje van paniek of angst was bij me te vinden dat hij me levend zou roosteren. Zijn hand terug op mijn haar, de zijkant van m'n hoofd en zijn duim teder wrijvend op mijn wang. Mijn blik draaide naar zijn mond, ik wou hem. Zo graag. Zijn ogen waren ook zo mooi om te zien. En ook al had ik het gevoel dat er iets niet helemaal klopte, werd dat onderdrukt door een machtiger gevoel van lust. Wachtende op het moment dat hij hetzelfde dacht als mij, keek ik nog één keer terug naar zijn ogen en zag hoe die veranderden naar pure hebberigheid. Mijn lippen bereikten die van Scott en ik voelde hoe goed dit ook alweer was. Zoals zijn hand op mijn wang lag, had ik mijn hand op zijn achterhoofd geplaatst en kroelde door zijn haren heen. Gevoelloos liet ik de zonnebril, die ik in mijn andere hand vastgehouden had, op de grond vallen. Hoe erg ik dit gemist had. Alleen waren mijn gevoelens niet voor de juiste persoon. Achter elkaar zoende ik met de man en iedere seconde langer dat ik dit deed, voelde ik de misselijkheid in mijn lichaam opkomen. Ik opende mijn ogen, zonder dat Cyclops dit door had. Voelde hoe ik totaal veranderde van passie naar kwaadaardig. Hoe ik verafschuwde hoe graag ik zojuist nog deze man had willen zoenen. Telekinetie nam vanaf dit punt mijn lichaam over, aderen kwamen dichter tegen mijn huid te staan en vooral in mijn gezicht was dat op dit moment herkenbaar. Mijn ogen verdonkerden tot de kleur van het duisternis. Mijn hart bonkte, maar niet op de manier zoals het eerder had gedaan voor ik uit herrezen was vanuit het meer. Het werd donkerder, evenals mijn zicht. Ik zag hoe de aderen van Scott zich vervormden, dichter tegen zijn huid aankwamen en uiteindelijk losscheurden van elkaar. Op dat moment liet ik hem los, was het me teveel geworden en zag ik nog net hoe zijn lichaam de plotselinge verandering niet aan kon en uit elkaar spatte als miniscule atoompjes. Kort hingen ze door de lucht als een uitspatting dat in slowmotion ging en vielen daarna als regen spetters op de rots. Ik wankelde verder, tot uiteindelijk het zwart voor mijn ogen teveel werd en ik neerviel op een plek van kleinere stenen en rotsen.

Uitgeput haalde ze haar hand weg, voelde zich plotseling vrij slap nadat ze die herinnering gedeeld had met Lillian. Ze had het laten zien vanuit haar zicht, meebeleefd vanuit hoe zij het gezien en beleefd had. Een laatste snik verliet haar keel, waarna ze de blondine losliet en met linkerhand haar hoofd steunde. Hoofdpijn was weer op komen dagen en ze richtte haar blik op de wekker die op een nachtkastje stond. Die gaf plotseling tien uur aan. Ze waren beide gewoon langer dan een uur weggeweest. Herinneringen namen veel tijd in om die te delen, maar zo lang had ze niet verwacht. Het zou kunnen komen door de overweldigende spanning die er geheerst had en de emoties die ze gedeeld had van dat moment. Jean haalde haar neus op, merkte hoe de tranen inmiddels opgedroogd aan haar wangen zaten. Ze voelde dan ook hoe haar huid daardoor minder goed mee rekte. De redhead kon niets bedenken om te zeggen, in plaats daarvan wist ze met haar blik die van Lillian te zoeken en probeerde haar emoties te peilen. Ze wist dat Lillian vanaf nu hiermee haar hele leven moest lopen, maar ze had het niet kunnen vertellen. Daarvoor had haar stem te fragiel geklonken. Ze schraapte dan ook haar keel, de brok was verdwenen. Daarop volgde een gaap, ze had in de gaten hoe moe ze was geworden van de telepathie connectie die ze had gehad. Normaal zou ze van iemands gedachten te lezen, hooguit vijf minuten, al van de rel zijn en nu had ze het abnormaal lang volgehouden. Haar lichaam protesteerde dan ook tegen het feit dat ze haar ogen open hield en half zat op het bed, in plaats van te liggen. Toegevend aan de moeheid legde ze zich neer op de twee bedden, nadat ze het eten en de borstel opzij geschoven had. Weggegleden met haar arm waar ze op gesteund had, spreidde die nu zo ver uit dat ze daar met haar hoofd op lag en haar hand over de rand van het bed heen leunde. Voor de twee kussens lag ze nu, kon haar ogen nog maar net openhouden. Ze zuchtte. De neiging voor slaap was plotseling zo erg ingeslagen. Misschien omdat ze eindelijk rust gevonden had, haar opgekropte emoties kwijt was en ze de afgelopen dagen slecht geslapen had. Het had allemaal met elkaar te maken. Ze richtte haar blik op het raam dat naar het kleine balkon leidde. De regen was erger geworden. Sterker nog; de onweer was inmiddels bezig met donder en bliksem. Hoe rustgevend de het getik van de regen tegen de ramen was, ze kon er altijd heerlijk bij wegdromen. Het hoefde ook niet lang meer te duren of haar oogleden vielen vanzelf al dicht, terwijl ze moeite deed om ze open te houden.

'We zouden vaker een paar maanden vrij moeten vragen, op het eiland zie ik je haast nooit. Niet zoals nu in ieder geval.' Waren de woorden Scott en ze glimlachte, hij had gelijk. Op het mutanten eiland hadden ze nauwelijks tijd voor elkaar. Het waren of zakelijke gesprekken waar ze het over hadden overdag of ze zagen elkaar 's avonds in de slaapkamer en dan waren ze beide zo erg gesloopt dat ze geen tijd meer hadden om echt te praten of iets te doen. Er kwamen ook dagen voor dat ze elkaar helemaal niet zagen door missies die ze af moesten leggen.
Jean roerde zwijgend met het lepeltje in de cappuccino die ze tien minuten geleden had ontvangen, had een raar knagend gevoel van binnen dat er iets niet klopte. Haar blik bleef steeds naar Brandi gaan, die zoetjes lag te slapen in de wieg die aan de zijkant van de tafel stond, tussen de twee volwassen mutanten in. De ouders van de baby. Hun prachtige dochter.
En zodoende ging haar blik ook naar de rest van de koffie tent waar ze in zaten. Zo vaak dat Scott opmerkte dat haar iets dwars zat, en niet zomaar iets. Ze beet op haar onderlip, had het gezien dat haar man haar met een confronterende blik aankeek, waardoor ze haar blik op het hete drinken zette. 'Is er iets mis, Jean?' Zijn woorden klonken bezorgd, zijn glimlach was verdwenen. Hij had haar afwezigheid opgemerkt. ''Nee, het is vast niets.'' Schudde ze, met een geforceerd glimlachje waarmee ze hoopte hem af te schudden en over een ander onderwerp te beginnen. Een hand werd naar haar toegereikt vanaf de andere kant van de tafel, werd op de hare gelegd. 'Ik ken je al langer dan vandaag, Jean. Ik weet dat er iets niet pluis is. Je kan het me vertellen.' Hij probeerde haar gerust te stellen, wat hem altijd nog lukte. Ze wist niet hoe, maar iets in hem gaf haar het vertrouwen om haar hart uit te spreken. Jean nam de gelegenheid om heel even haar ogen te sluiten en de adem te nemen die ze nodig had. Ze schoof met haar losse hand een plukje van haar korte haar achter haar oor en legde daarna kalm haar hand bovenop die van Scott. Haar ogen reikten de zijne. Door de blik op haar gezicht en de plotselinge bezorgdheid was er geen onderkomen meer aan dat er iets niet mis was. Zijn blik veranderde ook in die trant, met een frons erbij. Hoe graag ze nu in zijn ogen wou kijken, het was onmisbaar. Ze kon ze niet zien door de speciale bril die hij droeg, wat haar soms onrust baarde. Toch was dat niet mogelijk, wilde hij haar niet levend roosteren. De roodharige vrouw wist waar ze aan begonnen was, voor ze zijn aanwezigheid geaccepteerd had en knikte even. Goed. Ze focuste zich op zijn gedachten, probeerde contact te maken. Zonder dat het zichtbaar was voor de normale mensen in deze ruimte dat er iets anders aan de hand was dan enkel twee liefjes die ieders hand vasthielden en elkaar in de ogen keken, vormde ze woorden in haar hoofd die ze wou vertellen. 'Er zijn mensen hier die iets van plan zijn. Ik kan hun gedachten niet horen, maar ik weet dat het niet goed is.' Ze projecteerde de beelden van de mensen in zijn hoofd, waardoor hij het ook kon zien wie ze bedoelde. Een man achter een krant, die af en toe zijn hoofd over de rand van het zwakke papier heen piekte. Een ander aan de bar met zijn rug naar hen toegekeerd, toch was er iets aan hem dat ze niet vertrouwde. Zo waren er nog een paar waar ze de kriebels van kreeg.
Scott knikte. 'Laten we gaan,' was zijn antwoord wat daadwerkelijk met een stem uitgesproken werd. Een liefhebbend glimlachje kwam op zijn gezicht te staan. Hij vertrouwde haar en wou haar ten alle tijden beschermen. Net zo hard als hun dochtertje.

Ik leunde met een glimlach over de rand van het wiegje heen, bekeek vol trots naar ons dochtertje. Scott was thee zetten, zorgde ervoor dat we zo meteen even met z'n tweeën konden zitten. Ondertussen had ik Brandi verschoond en verzorgd van eten. Vanuit een flesje. Dat leek ons een betere voeding. Ik hoorde hoe Brandi een onschuldig kuchje liet ontsnappen en naar mijn vingers probeerde te grijpen van de hand die ik naar haar toegestoken had. Een gelukkiger gevoel dan dit kon je me niet geven. Er waren zelden momenten die ik echt koesterde en dit was er één van. Op momenten zoals deze voelde ik me onverwoestbaar. Niemand zou dit van me af kunnen pakken, zelfs Scott niet. Letterlijk niemand. Ik was sterk, heel erg sterk. Zeker met dit gevoel van binnen en de glimlach op m'n gezicht die vertelde dat we een gelukkige familie zou zijn. Voor nog een lange tijd. Mijn hart lag bij Scott en de zijne bij de mijne. We hielden beide zielsveel van Brandi, ze zou niet verkeerd opgroeien en ondanks mijn onzekerheden over het zijn van een ouder, had ik het gevoel dat ik dit aankon. Scott kon me er doorheen slepen en ik hem. We hadden elkaar.

Het licht stond gedempt in de woonkamer zodra ik binnen kwam gelopen. Een fles wijn met lege wijnglazen en twee kopjes thee stonden op tafel. Met wat losse hapjes die hij had klaar gemaakt. Met een grijns zat hij op de bank, nam een van de besmeerde stokbroodjes van de schaal af en voor ik er eigenlijk klaar voor was hield hij die voor m'n mond. Als een giechel koppeltje, cliché volwassenen, nam ik zijn presentje aan en ontving daarna een onverwachtse kus op mijn lippen. Tevreden gaf ik in, terwijl we beiden van de smaak van Boursin genoten.
De scène veranderde gauw naar hoe Scott inmiddels bovenop me lag, we samen knuffelden op de bank en een beetje zoenden. Ik had eerst lichtelijk geprotesteerd omdat Brandi het misschien zou horen, maar ze was een tamme baby. Huilde bijna nooit en de muren waren nu niet bepaald zwak. Scott had haar plagerig overgehaald. Toch was ik er niet volledig met mijn aandacht bij. Die mannen van vanochtend, ze werkten op m'n zenuwen. Bleven als een plaag in mijn gedachten hangen. Op dit moment had mijn man het niet door, omdat zijn gedachten meer bij het zoenen lag. Mijn gedachten waren, in tegenstelling tot die van hem, niet stil te krijgen. Zijn lippen bevonden zich in mijn nek, waar ik opgelucht om was, zodat hij mijn ogen niet hoefde te zien. De ogen waar nog altijd onrust en misschien een beetje paniek in stond. Paniek wat ik al enige tijd niet meer meegemaakt had. Maar dat kwam omdat we toen nog maar met z'n tweeën waren, alles liep op rolletjes. We konden beide makkelijk voor onszelf zorgen. Nu er een derde persoon bij was, lag het allemaal anders. Voor mij, tenminste. Scott baarde zich daar minder zorgen om, maar daar gaf ik de typische mannelijke intuïtie de schuld van. Of mijn man was gewoon zo. Ik had nu niet echt veel er over nagedacht. Had in mijn leven met meisjes en jongens omgegaan, zo simpel als dat.
Met moeite drukte met mijn handen op zijn schouders om hem van me af te krijgen. 'Jean-' ''Hoor je dat?'' Bracht ik uit terwijl mijn hoofd naar het raam ging. Een zwaar gebrom klonk, ongeveer van af het einde van de straat. Alsof er een zware vrachtwagen aangereden kwam op pittige snelheid. 'Het is vast niets,' zei hij met een wat brommende stem. Hij begreep haar, maar al die paniek was nergens voor nodig. Zijn geduld raakte inmiddels ook een beetje op. Inmiddels had ik hem volledig van me afgeduwd en had mijn benen over de bank gegooid. ''Nee, er is echt iets. Ik voel het. Er is iets niet pluis.'' Ik stond op, liep naar het raam toe en probeerde me te focussen op mijn telepathie. Niets, helemaal niets wat gevaarlijk klonk. Alleen onschuldige kindergedachten die zich amuseerden met een bal op straat en sommige ouders die ze oppikte vanuit de omgeving. Niets om ons zorgen over te maken. Met een zucht schoof ik het gordijn open. Keek rond. Op het eerste ogenblik was er weinig te zien waar ik me zorgen om hoefde te maken. Tot mijn oog op een aan scheurende zwarte auto viel. Ik hield hem in de gaten, merkte dat Scott inmiddels met een luidere zucht achter me was komen staan en een hand op mijn schouder legde. Daardoor schoof ik het gordijn ietwat verder open zodat hij het ook kon zien, voordat hij me opnieuw probeerde te kalmeren. Er was echt iets aan de hand. Mijn man probeerde het te negeren, tot ook op zijn voorhoofd een frons kwam te staan en zag dat de auto vlak voor ons huis stopte. Een auto dat niet in deze straat hoorde. Dat was duidelijk. Hoewel het geen arme buurt was, was dit een gevaarlijke auto waar niemand mee te maken wilde hebben. Een aantal mannen stapten uit de auto, droegen oortjes en een zonnebril. Volledig in het zwart gekleed. Nog altijd kon ik hun gedachten niet horen en het hinderde me ontzettend. De deurbel ging, waardoor Scott naar mij in gebarentaal zei dat hij de deur open zou doen, dat ik moest blijven staan. Ik schoof het gordijn een stukje terug, maar knipperde geen moment met mijn ogen zolang ik ze op de mannen gefixeerd had staan.
Ik hoorde Scott zijn stem vragen of ze hulp nodig hadden, vroeg zich af wat er aan de hand was. Er kwam geen reactie. Een twijfelachtige paniek steek kwam bij Jean op, waarbij ze haar hoofd naar de deur draaide, waar haar man net doorheen was gelopen, richting de gang. Een antwoord kwam, alleen niet snel en nogal mompelend. Ze kon hen niet horen, het was te zacht. Haar hoofd ging naar Brandi. Moest ze naar haar toe gaan, voor het geval dat? Ze vertrouwde het niet, alles niet. Met een harde ruk liet ze het gordijn los, begon te ijsberen in de woonkamer. 'JEAN!' Meteen volgde er een luide knal en zag ze hoe de halve gang tot splinters geblazen werd. Jean rende naar haar man toe, wat niet veel stappen was en hoorde meteen haar kind huilen. Huilen om troost, zich afvragende water aan de hand was. Misschien de pijn van haar vader gevoeld. Ze wist het niet, maar wat ze wel wist was dat deze hele situatie niet deugde. Haar armen gingen naar Scott, terwijl haar ogen naar de mannen gingen die binnen probeerden te komen. Mooi niet. Fel lichtten haar ogen op en creëerde een krachtveld die hen tegen zou houden. Het was dat ze boos was, anders had ze het niet gekund zonder de kracht van haar handen. Ze voelde dat Scott haar armen voorzichtig wegduwde, zodat hij op kon staan en Jean supportte hem daarbij. Waarna ze hem los liet en naar voren begon te lopen. De mannen hadden dat echter anders gepland. Met een apparaat, dat ze niet eerder gezien had, weerden ze het krachtveld gemakkelijk af en forceerden de kracht terug haar ogen in. Wat een klap gaf tegen haar hoofd aan. Niet sterk, maar genoeg om haar terug naar achteren te deinzen. Meteen kwam haar man in actie, terwijl Brandi nog altijd lag te smeken om aandacht. Het werd luider en luider, maar de straal van Scott overstemde het geluid. Zijn positie was dreigend, klaar om ze allebei uit te schakelen. Net zoals dat Jean klaar stond, met dit keer haar handen op hen gericht. Toch werden ze beide even hard achteruit geblazen door iets onverklaarbaars. Alsof er een mini tornado hen omver blies, waardoor ze tegen de achterwand van de gang aan knalden. Jean had geschreeuwd, voordat ze de klap tegen haar hoofd en achterkant van haar lichaam ontving. Het had haar voor heel even uitgeschakeld. Tenminste, het voelde maar als hooguit twintig seconden. Ze had haar man zien opstaan, probeerde haar ook overeind te krijgen. Zodra ze op adem was gekomen en voelde hoe haar rug prikte van de klap, alsof haar ruggengraat op het punt stond verlamd te worden, begaf ze zich naar de voordeur. Ze had niet gezien waar ze nu precies heen waren gegaan. Scott nam de weg naar de woonkamer, bespeurde met een pijnlijk gezicht hun huis door op de beneden verdieping. Jean zag dat de buurt weer was zoals het was, vredig en geen schrijntje kwaad te bekennen. Was die auto dan een illusie geweest? Nee, Scott had het ook meegemaakt. Ze voelde pijnlijk aan de achterkant van haar hoofd, vertrok haar hoofd van de pijn zodra ze merkte dat er vloeistof op haar vingers zat. Bloed, dat dacht ze al. Daar moest naar gekeken worden en dat verklaarde ook waarom ze nog altijd wazig zag. Niet heel erg, maar het was niet goed. Het had niet lang gekost voor ze eraan dacht en op dat moment was haar man er ook achter gekomen. 'Brandi is weg.'

Rond half zeven in de volgende ochtend. De kamer schudde. Schudde zo erg zoals het nog niet eerder gedaan had. Alle spullen in de kamer zweefden, zelfs het bed was van de grond afgekomen. Toch was het niet zo dat de hele zwaartekracht veranderd was in de kamer, zodra er iemand de kamer in zou komen, zou die niet plotseling de lucht in vliegen. Het bureau vloog zo hoog dat het bijna kantelde en daardoor de laatjes eruit kwamen geschoten, met daarbij het papierwerk wat er deels uitvloog. De nachtkastjes waren ook de dupe van haar krachten geworden. Zelfs met zo'n kracht dat de wekker stekkers uit de stopcontacten werden gerukt, zodat ze beide uit waren gevallen. Lampen, kleding, stoelen, gordijnen, zelfs de kasten zaten niet langer meer aan de grond vast. Jean haar ogen waren gesloten, maar niet onschuldig. Waren omringd door aderen die heel dicht tegen haar opperhuid waren komen staan, liepen door tot over haar hele gezicht en dreigde in haar hals. Nu was het enkel nog maar hun eigen kamer, maar als ze niet gauw gestopt werd, werd de gehele school de lucht in gehouden. Sterker nog; het hele eiland. De horror stond niet alleen op haar lichaam en de omgeving, het speelde zich vooral af in haar hoofd. En ze kon er niets tegen doen, het was nu eenmaal de andere kant die ze had. Onbewust de 'slechte' kant, die ze nog al die tijd niet onder controle kon houden. Haar lichaam lag niet langer meer rustig, zweefde meer in de lucht dan dat ze op het bed lag. Maar wanneer ze wakker zou worden en de kracht zou verdwijnen, zou ze in ieder geval veilig op het bed landen. Zwakjes hingen haar armen langs haar loodrechte lichaam, haar handen stootten onschuldig tegen de deken aan. Een knikje zat in haar knieën, waardoor dat hetzelfde met haar voeten betekende. De oorlog die in haar hoofd vast zat, kwam naar buiten. En niet zo'n beetje ook. Ze zou de wereld kunnen verslinden, indien dit eiland niet ver van het vaste land lag. De steden waren voor nu niet in gevaar, wat anders betekende voor de school als haar innerlijke opgesloten monster volledig werd vrijgelaten.