Skyline of Limits [Open]

Er was niets zo hartverscheurend als je moeder horen kreunen uit pijn, haar zien met een blauw oog, bloeduitstortingen of een gebroken bot. Hij zag het allemaal, als kind van elf jaar keek hij toe hoe zijn vader alles van leven uit zijn moeder klopte. Was het om die reden dat iemand hem het geschenk gaf van magie … of om een andere reden. Hij heeft het nooit geweten maar hij is iets van de wereld, iets van God dankbaar. Als jongetje van elf stond hij op, voor zijn moeder, tegenover zijn vader. En de man hief zijn hand op, hij hief zijn hand op naar het jongetje om een slag uit te delen toen het gewoon gebeurde. Zijn vader leek te stikken en het jongetje voelde de razernij in hem samen komen. Hij wist dat het zijn schuld was dat zijn vader nu krampachtig naar adem smeekte maar hij hield het niet op, hij bleef met een serieus gezicht toekijken en hij bleef het gebruiken tot zijn vader niet meer bewoog en op de grond bleef liggen. “Liefje wat heb je gedaan!” Schreeuwde zijn moeder in paniek. Het jongetje had zich omgedraaid, met iets van koelbloedigheid in zijn blik en keek zijn gehaverde moeder aan. “We moeten weg mama.” Had hij gezegd, enkel dat, niets meer.

Aren schrok wakker uit de droom, het glas water naast zijn bed stond te koken, de nachtlamp flikkerde onrustig. Hij zwaaide zijn benen uit zijn bed zette zijn hand op het glas en in een oogopslag werd het water weer rustig, ging de lamp weer uit. Zijn ogen bleven voor een tel op het glas gericht voor hij zijn hand door zijn haar haalde en in zijn neusbrug kneep. Altijd maar dezelfde droom, altijd maar dezelfde herinnering. Aren droomde nooit, enkel dat, alsof het hem er op één of andere manier wilde aan herinneren wat er acht jaar geleden was gebeurd. Zijn blik gleed naar de wekker, het was geen schappelijk uur om op te staan, het was nacht. Toch wist hij dat hij niet meer zou kunnen slapen en hij de rest van de nacht wakker zou liggen.

Hij trok zijn kleren aan waar hij gisteren mee op dit eiland was toegekomen en staarde door het raam het donker in. Hij wilde hier niet zijn maar deels ook wel weer, het was een vreemd gevoel om zoveel energie te voelen op één plaats … zoveel macht die voor hem te grijpen viel. Hij kneep zijn ogen samen en keek op naar de maan die lichtjes vanachter de wolken scheen. Hij trok zijn jas aan en liep de kamer uit, hij deed het niet op slot en toch viel het automatisch in zijn slot. De gangen waren leeg, stil, er was enkele de zachte tred van zijn voeten die van trede naar trede naar beneden sprongen. Buiten was het fris maar niet fris genoeg om het koud te krijgen. Er was een zachte wind en enkel het geluid van de natuur. Zijn blik gleed naar een grote fontein in het midden van het terrein, zijn blik gleed van het stilstaande water verder langs zijn omgeving. Van alle geruchten die hij al gehoord had over dit eiland, was er nu echt niemand die s’nachts buiten was? Niet dat hij het gezelschap wou, liever niet, maar hij was wel heel nieuwsgierig naar wat voor energie en krachten hij hier kon verhalen. Aren was geen slecht persoon, hij was gewoon … een beetje gebroken …

Hij zou niet zeggen dat ze hier dom waren, of achterlijk, toch wist hij niet goed wat er in hun hoofd hier om ging. Wie bracht nu alle mutanten samen op één eiland? Omringt door water … waar je niet kon ontsnappen. Hij dacht enkel maar over wat hij had gehoord daar in de buiten wereld, sommigen wilden mutanten weg. Als deze locatie bekend werd dan hadden ze enkel een paar bommen te pakken en boem … geen mutanteneiland meer. Dat was niet het enige waar hij aan dacht, Aren was geen slecht persoon maar dat wilde niet zeggen dat hij misbruik zou maken van een situatie. Hij was een heks, hij kon meer dan alleen hun energie af nemen, hij was in staat meer slecht te doen dan goed dus … hadden ze erop gerekend dat hier mutanten konden zijn die de pret konden bederven? Dat er mutanten konden zijn die de boel hier konden opblazen, informatie doorgeven, god weet wat allemaal doen. Dus nee, hij vond ze hier niet dom, ze hadden er gewoon niet zo heel goed over na gedacht toen ze met het idee kwamen alle mutanten hier op een eiland te steken, alle classes samen, alle krachten samen, goed voor een heel fel vuurwerk als het ooit eens mis zou lopen.

Aren had de persoon al horen aankomen nog voor hij in het zicht kwam, niet vanwege zijn super gehoor, hij kon gewoon heel goed andere energie aanvoelen. Zijn blik gleed omhoog, zijn grijze ogen ankerde zich vast in de persoon die kwam afgewandeld, aan de manier waarop kon Aren zien dat hij blind was, of slechtziend. Hij zocht zich een weg langs de fontein, wat behoorlijk moeiteloos ging. Aren stak zijn handen weg in de zakken van zijn klassieke jas en omvatte de kristal die er in zat, niet meer dan een blauwe kleine steen. Hij vroeg zich af of de jongen door had dat hij hier stond en dat antwoord kwam niet veel later toen de jongen sprak. Aren lachte, kort droog en duwde zichzelf af van het muurtje waar tegen hij geleund stond. ‘Nacht.’ Het was middernacht, niet dat hij het kon weten. ‘Me meer aan het afvragen wat ik hier doe.’ Hij wandelde naar de fontein, bleef op een meter naast de jongen staan en haalde zijn handen terug uit zijn zakken. ‘En hoe ik hier weg geraak, misschien.’ Hij duwde zijn voet tegen de rand van de fontein en staarde het water in. ‘Jij?’ Stelde hij de vraag terug. Er moest geen reden zijn om buiten te zijn s’nachts, maar er was vast altijd wel ergens een reden voor, of tenzij je één of andere vampier was ofzo …

Was niet iedereen hier omdat hij een mutant was, sowieso wel. Je kon ze alleen indelen in twee groepen, degene die hier daadwerkelijk wilde zijn en degene, zoals Aren, die hier liever niet wilde zijn maar er toch moesten zijn. Dus hij nam aan dat de jongen het daarover had, hij zou anders niet weten waarop hij dan wel doelde. ‘Net als de rest van dit eiland.’ Hij klonk niet super enthousiast. Wat hij eigenlijk ook klonk of tenzij hij één of andere wraakactie of plot in gang stak. De jongen keek naar hem op, maar verlegde zijn blik dan terug naar de fontein waarop hij zat en stak zijn hand door het koude water. Aren keek in stilte toe terwijl hij de nacht weer in zich op nam, het enige beetje rust was daadwerkelijke s’nachts. Dit eiland was zo druk, mutantje hier mutantje daar, niets voor Aren. Al aasde hij wel, hij observeerde maar hij deed gewoon niets. Hij wachtte geduldig af, net als een roofdier die wachtte tot zijn prooi zou langs wandelen.

Hij fronste zijn wenkbrauwen kort bij de opmerking van de jongen, zijn ene mondhoek trok omhoog en hij keek hem aan. ‘Heel goed.’ Ging hij er sarcastisch op in. ‘Tot nu toe heb ik al een boot gemaakt uit hout met mijn lakens als zeil.’ Grapte hij droog. De hele eind roeien zag hij immers niet zitten, maar dat hoefde ook niet, hij had altijd hulpmiddeltjes. Helaas voor de docenten hier kon Aren alles perfect onthouden, van tien dagen achter zijn geboorte tot nu wist hij letterlijk alles nog wat hij had gezien gezegd, gelezen en gehoord. Dus toen hij bij dat oude vrouwtje op zijn kamer sleutels wachtte had hij snel een rooster gelezen op de computer, planning van vertrek en aankomst van goederen en alle bordjes en gesprekken onderweg naar zijn kamer. Het was best handig, als je dan toch weg wilde geraken. ‘Het gaat hem niet om de eenvoudigheid.’ Merkte Aren stilletjes op. Hij hield niet van eenvoudig, dit was een uitdaging voor hem. Ondanks dat het hem misschien nooit zou lukken, hij moest het toch proberen. ‘Het zit allemaal in het plannen trouwens,’ hij zweeg en duwde zijn voet terug weg van de boord. ‘Je moet toch iets nuttigs doen om de tijd hier te doden.’ Haalde Aren zijn schouders met een halve glimlach op. Lessen moest hij niet volgen, hij las de boeken en wist alles, dus deed hij maar dit soort dingen.

‘Naar binnen.’ Herhaalde hij stilletjes, in gedachten verzonken. Hij draaide zich en ging ook op de rand van de fontein gaan zitten, zijn vingers drukte kort door het wateroppervlak en hij voelde meteen het element reageren op zijn lichaam. Er kwam een zelfgenoegzame kleine glimlach op zijn lippen voor hij zijn vingers terug trok. ‘Buiten is zoveel beter dan binnen. Het is als een bijenkorf daar binnen, constant lawaai.’ Hij zweeg en keek opzij naar de jongen, ondanks dat ze nog maar twee minuten aan het praten waren kon Aren iets van gelijkenis voelen. Het was niet dat hij gevoelig was voor lawaai, hij had het gewoon niet voor druktes. ‘Aren trouwens, voor mocht je willen ontsnappen.’ Glimlachte hij met een zekere uitdaging. Hij kon hier weg, als je uit een gevangenis kon geraken kon je dat ook van een eiland, je hoefde enkel wat creatiever te zijn …

Over de woorden die hij sprak moest Aren even nadenken. Hij had een punt, mutanten konden zich veel beter verdedigen tegen hun eigen soort dan mensen. Te zien wat je tegenover elkaar zette natuurlijk. Aren had zich altijd goed weten te redden, hij had genoeg trucjes in zijn mouw zitten om minstens iedereen een keer om de tuin te leiden. Maar dan anderzijds, mensen kon je veel gemakkelijke manipuleren, andere mutanten trapten daar niet altijd zo snel in. Je kreeg hier dingen veel moeilijker voor elkaar dan bevoordeeld in de mensenwereld. Laten we zeggen, ze zijn hier niet zo goedgelovig en naïef als sommigen mensen waren. Door wat de jongen zei, zo’n rechtstreeks feit over verdediging en het niet overleven, gaf meer bloot over hem dan hij waarschijnlijk zelf wilde. ‘Ze zijn niet volledig reddeloos.’ Ging Aren er stilletjes op in. Nee, mensen hadden genoeg wapens en dingen om zich mee te verdedigen. ‘Ze weten gewoon niet hoe ze met ons moeten omgaan.’ Daar lag het hem gewoon allemaal. Als je zei dat je een mutant was dan gingen ze zich meteen anders gaan gedragen terwijl Aren er niet veel anders uit zag dan gelijk wie op aarde. Hij was ook een mens, de jongen naast hem ook, alleen anders. ‘Maar een eiland vol mutanten is ook niet rooskleurig denk ik.’ Hij had het nog niet ondervonden, hij was hier zelf nog maar net.

De jongen moest grijnzen om het sarcasme van Aren’s plan om een bootje te maken en terug te roeien naar het vasteland. Het laatste wat hij daadwerkelijk zou doen is een bootje maken om naar het vasteland te roeien, hij had meer overlevingskansen als hij zichzelf een maand in een grot op sloot zonder eten. ‘Ik zal je een kaartje sturen, groetjes, de jongen en zijn boot.’ Glimlachte Aren kort. Oké, genoeg, zo konden ze nog eeuwen verder gaan met een verzonnen verhaal over een bootje. Al was zijn drang om hier weg te gaan wel niet verzonnen maar dat kon nog keren, misschien ging hij zich nog gaan bedenken. In ieder geval was de jongen niet zo’n slecht gezelschap, dat was al een start.

Bij zijn vraag of het hier een saaie boel was haalde Aren zijn schouders op, niet dat de jongen naast hem dat kon zien. ‘Ik ben hier zelf nog maar van gisteren maar,’ hij zweeg en schudde langzaam zijn hoofd. ‘Vervelen zal je je hier niet doen denk ik.’ Ging hij uiteindelijk verder. Aren zou zich niet vervelen, boeken genoeg om te lezen, mutaties genoeg om te observeren en zoveel meer om in kracht te groeien. Het lag gewoon volledig anders bij Aren dan je zou denken. ‘Laten we zeggen dat ze mij hier gestoken hebben tegen mijn wil en dan heb ik altijd meteen de neiging om hen het tegendeel te bewijzen en de lastpost uit te hangen.’ Er lag iets van een glimlach in zijn woorden bij de gedachten. Dat was het effect dat je altijd op Aren had, deed je iets dat hem niet aanstond dan kreeg je gelijk de bal terug. ‘Ik ben niet zo’n, ik-volg-braaf-de-lessen-type.’ Grinnikte hij dan om zijn eigen verwoording. Nee dat was hij zeker niet.

Hij was het eens met Aren over het feit dat hij liever niet binnen was, weer iets dat ze gemeen hadden, misschien ging hij de jongen naast hem wel nog als een vriend aanzien. Dus hij was al even min fan van druktes als Aren, goed om te weten. Hij stelde zich uiteindelijk voor als Lawrence en Aren knikte zachtjes. ‘Aangenaam.’ Zei hij, als blijk dat hij het vernomen had, omdat hij het niet kon zien dat Aren knikte. Hij grinnikte zachtjes om de laatste woorden. ‘Misschien blijf ik wel eventjes, tegen wie moet je s’nachts anders praten.’ Hij gaf Lawrence een kort klopje op zijn schouder, er was nog zoveel te doen hier, weg gaan was misschien niet zijn top prioriteit…

Aren staarde naar het water toen Lawrence zijn opmerking maakte. Zijn voet stond nog steeds op de rand, zijn grijze ogen op het glibberige water gericht terwijl hij alle energie onder het wateroppervlak voelde bewegen. De opmerking was waarschijnlijk op zichzelf gericht, anders zou hij het nooit gezegd hebben. Aren had volledige kennis en beheersing over zijn mutaties, hij vloog niet uit, had het compleet in de hand. Dus hij zou zelf niet zo’n opmerking maken, simpel omdat het niet van toepassing was op hem. Zijn blik gleed opzij naar Lawrence terwijl hij zijn woorden nauwkeurig afwoog tegen elkaar. ‘Wij zijn dodelijk, ongecontroleerd, gevaarlijk en misschien wel bedreigend voor zolang we dat zelf denken. Maar zo zijn ook mensen, wij verschillen niets van hen.’ Aren zweeg en keek opzij naar Lawrence, hopelijk dat hij het een beetje zou vatten. Hij had nooit een vlieg kwaad gedaan, althans niet zonder reden, en hij was een mutant. Zijn vader was nooit een mutant geweest en sloeg zijn moeder verrot. Psychiatrische gevallen zetten ook huizen in brand, moordenaars moorden ook mensen uit. Dus in welk geval zijn mutanten anders? Omdat de manier van doen anders was? ‘Het enige dat ons onderscheid van mensen zonder mutaties is onze kracht, kracht die zij niet kunnen bemachtigen maar evengoed kunnen evenaren met wapens en andere creatieve breinen.’ Hij zweeg en keek terug naar het water denkend over wat hij net zelf had gezegd. ‘Dat ze eerst leren met zichzelf om te gaan, voor ze zich gaan moeien met ons.’ Het had iets onheilspellends, die conclusie maar het rustte op de waarheid.

Of hij een rebel was? ‘Misschien.’ Antwoordde Aren met een kleine glimlach opzij naar Lawrence, hij zou het niet kunnen zien maar je kon de deels glimlach wel horen in zijn woorden. Aren bewees je graag het tegendeel, van alles. Hij had zoveel kennis opgeslagen in zijn hoofd dat het voor hem nooit moeilijk was om een goede theorie te vinden voor wat anderen als onbestaand beschouwden. En waarom zou hij lessen moeten volgen als hij het enkel hoefde te lezen en dan nooit meer kon vergeten? Niemand met gezond verstand zou naar de lessen gaan als je dat kon, al was hij deels nieuwsgierig naar de wending ervan. Je kon een les altijd interessant maken … niet? Lawrence bevestigde dan ook wat Aren al even had gedacht, dat ze op elkaar leken, dat ze dingen gemeen hadden met elkaar. Er kwam gelijk een glimlach op zijn lippen terwijl zijn hoofd zich al brak over dingen die ze met twee konden doen. ‘Dat is heel leuk om te horen.’ Hij duwde zijn voet van de rand en kwam weer recht. ‘Het is handig een partner in crime te hebben. Daarmee kan ik opvatten dat je behoorlijk de rebel zelf bent?’ Hij hield zijn hoofd een beetje schuin en keek Lawrence afwachtend aan. Dat en het feit dat hij blind was maakten voor hem duidelijk dat hij een kenner was in zijn vak, want blinden moesten goed zijn om rebellen te worden, juist?

Een bal die Wilson heette? Aren grinnikte gelijk en schudde zijn hoofd. ‘Mijn fantasie gaat net iets verder dan een Wilson maken.’ Greens hij. Stel je voor, op een eiland zitten en een bal maken? Aren kon veel meer dan dat met zijn magie, hij zou er zelf nooit lang genoeg zitten om zo wanhopig te worden en een bal maken. ‘Tuurlijk, jij praat terug, ballen niet.’ Merkte hij gelijk haast kritisch terug. Hij liet zijn blik in het donker rond gaan, alles aftasten wat hij voelde in de omgeving voor hij zich weer naar Lawrence richtte. ‘Hebben ze je ook uit het bestaande leven geplukt of ben je hier zelf heen gekomen?’ Vroeg hij deels nieuwsgierig. Als ze dan toch partners in crime zouden worden, konden ze elkaar vast wat beter leren kennen …

Er verscheen een automatische glimlach op Aren’s lippen toen Lawrence het had over het niet creatieve brein van de mensen. ‘Rustig aan, ze komen er wel.’ Grinnikte hij. Het was niet mooi van Aren om met de mensen te lachen want hij was er zelf één maar het was een gigantisch vermaak om te zien hoe mensen probeerden om te gaan met mutanten. Je had kamp goed en slecht, zo was het bij alles. Kamp slecht jaagde de mutanten op, namen ze gevangen, experimenteerden erop en kamp goed, wel … die beschermden de mutanten, alsof ze al niet genoeg voor zichzelf konden zorgen. Ze zouden er natuurlijk wel komen … over enkele jaren misschien en dan waren de mutanten al weer geëvolueerd. Het was als een gazelle en een leeuw, de leeuw ontwikkelde nieuwe jachttechnieken en de gazelle paste zich daarop aan door nieuwe vlucht technieken te ontwikkelen. En dan was het weer aan de beurt van de leeuw … Zo ging het nu ook, mutanten waren de leeuw en mensen de gazelle, zichzelf beschermen en proberen terugvechten maar hopeloos falen. ‘Uiteindelijk zullen ze ons weer evenaren, met de harde middelen. Wij zijn creatief, zij,’ hij zweeg en schudde langzaam zijn hoofd. ‘Ze denken enkel aan kracht en macht.’ Sloot hij af. Niet dat mutanten daar niet aan dachten, het was gewoon anders.

Lawrence zei precies wat Aren ook zou zeggen. ‘Precies.’ Stemde hij dan ook meteen in. Je moest iets te doen hebben in de lessen anders dan opletten, toch? ‘Ik heb nog geen vakken op gegeven, ik heb ook geen flauw idee wat deze school me meer kan geven dan ik al heb.’ Oké, dat klonk misschien een beetje hautain, maar het was waar. Aren had al zoveel kennis, kende zijn mutatie door en door dus hij was niet zeker wat ze hem hier nog meer konden leren. In groep werken misschien? Dat was iets waar Aren helemaal niet tegen kon, mutaties bundelen … terug vechten. Aren was niet het type om vooraan in de linies te staan, hij was degene die achter bleef en vanop een computer alles regelde, of die iedereen zou uitdossen van beschermende spreuken of energie. ‘Heb jij voorkeurvakken die je wilt volgen?’ Vroeg hij nieuwsgierig aan Lawrence.

Aren besloot zijn lichaam stil te houden door te gaan zitten, wat een gewoonte was maar ook weer niet. Aren kon moeilijk stil zitten om te praten, toch zat hij soms uren achter de laptop en dat was dan geen probleem. Lawrence was heel rechtuit en nonchalant over wat hij te zeggen had, over de klasgenoten die hij vermoord had, zijn familie. Op dat vlak hadden ze iets gemeen, Aren had ook een familielid vermoord. Hij zweeg, staarde voor zich uit het donker in en liet het even rusten terwijl Lawrence zijn schouders ophaalde. ‘Je bent nooit de enige, vergeet dat niet.’ Zei Aren terwijl hij kort opzij keek naar Lawrence. Het was altijd goed om te weten dat je niet de enige was, de helft van deze school had waarschijnlijk iemand vermoord. Ondanks dat Lawrence het liet lijken alsof het geen groot probleem was, wist Aren dat het wel zo was. Want hij was er zelf ook zo slordig mee, terwijl het hem ergens daadwerkelijk wel kon schelen. Bij de laatste woorden krabde Aren kort door zijn haar, hij haalde zijn schouders op. ‘Ik had het perfect naar mijn zin, tussen de mensen, ik had alles onder controle, was geen gevaar voor de maatschappij. Blijkbaar dus wel want ze zijn me komen halen.’ Hij zweeg en leunde voorover, zijn ellebogen op zijn knieën en zijn hoofd in zijn handen. ‘Geen idee waarom, ik hoop enkel dat ik het hier beter naar mijn zin zal hebben dan daar, anders word ik onrustig.’ En met onrustig bedoelde hij dat hij dingen zou doen tegen de regels en dat was het deel van Aren dat je niet aan je slechte kant wilde …

Iedereen had er zijn eigen mening over, net als ieder liever die choco at dan de ander, of liever dat soort water dronk dan het andere merk. Alles in de wereld was verdeeld in ordelijke hokjes waar iedereen keurig in bleef zitten tot iets hen van gedachte deed veranderen en ze in alle chaos en met veel kritiek overwandelde naar het andere hokjes. Aren was sceptisch, desondanks stak hij iedereen snel in diezelfde hokjes. Hij gaf niet veel om wat andere dachten over hem, net als hij het tijdverspilling vond om aandacht aan anderen te geven die het misschien toch nooit waardig zouden zijn. Hij was ingewikkeld maar eens de puzzel gemaakt net een glas water waar je recht door zag.

Bij de vraag van Lawrence keek Aren gelijk opzij naar hem. ‘Er valt niets te leren als je het al allemaal weet.’ Zei hij gelijk. Vechten? Hij was niet het type om te vechten, hij zou meer vals spelen dan daadwerkelijk zijn handen vuil maken. Vanop afstand was hij nog steeds het sterkst en met een hoop energie rondom hem zodat hij zichzelf niet kon uitputten. ‘Alles wat ik lees, zie, hoor, Onthou ik. Daarna vergeet ik het nooit meer. Zie het als een mutatie of een gave, ik ben er zo mee geboren.’ Het maakte voor hem niet uit. Er was nog altijd veel om te leren, het was enkel zoeken naar een goede manier om het te leren. Aren kon zich perfect zijn eerste herinnering voor de geest halen, zelf amper twee weken oud, zijn moeder met hem op de arm en bier in haar andere hand voor zijn vader. Dat was zijn eerste herinnering en geen mooie als je het hem vroeg. ‘Dus wat kan je nog leren als ik het al allemaal ken?’ Stelde hij de vraag dan terug, niet dat hij een antwoord verwacht. Het was meer een retorische vraag. Biologie was inderdaad een leuk vak om te leren, daar stemde Aren gelijk mee in. Maar de tweede opmerking deed Aren gelijk bedenkelijk opzij kijken naar Lawrence. ‘Zo had ik het nog niet bekeken.’ Gaf hij eerlijk toe. Hij staarde voor zich uit het donker in en dacht erover hoe geweldig dat wel niet klonk, andere studenten leren kennen, hun mutaties, hun krachten. ‘Misschien moet ik maar eens naar die trainingslessen gaan.’ Zei hij met een korte grijns, het kon vast geen kwaad, kijken was leren en nooit meer vergeten voor hem.

En dan kwam de vraag waarom Aren hier zat, waarom ze hem hier hadden gehaald. ‘Ik heb maar één keer in mijn leven controle verloren en dat was ook meteen de ontdekking dat ik een mutatie had. Verder nee,’ hij zweeg en keek opzij naar Lawrence. ‘Ik heb het allemaal goed onder controle. Verkeerde doeleinden,’ hij zweeg en trok een kort verwrongen gezicht, daar was hij misschien schuldig van. ‘Ik heb waarschijnlijk wel ergens een strafblad liggen, blijkbaar is dat genoeg om me hier te halen. Ik zie mezelf niet als een bedreiging, maar dat ik ook wat je op me af brengt. Het kan snel veranderen.’ Hij was niet openhartig, toch gaf hij iedereen graag de “hands up” over het feit dat hij onvoorspelbaar was. ‘Het zijn de details die de misdaad groter maken, ik zorg graag voor details.’ Gaf hij samenzwerig toe. Hij had wel zin om de limits van deze school te testen, hopelijk kon hij dat doen, nu, morgen, misschien pas volgende week, maar hij zou het doen, misschien wilde Lawrence daar deel van uit maken. ‘Alleen heb ik nog geen concreet plan voor hier.’ Bedacht hij peinzend hardop …