|
|
| (UIT) Sometimes a story has no end. | |
| Auteur | Bericht |
---|
Olivia Del Ney- Class 2
- Aantal berichten : 987
Character Profile Alias: - Age: - Occupation:
| Onderwerp: (UIT) Sometimes a story has no end. ma jan 20, 2014 9:33 pm | |
|
So I said, I don't wanna be alone forever, but I can be tonight. I don't wanna be alone forever, but I love gypsy life. Lady Gaga - Gypsy Nog elke dag, elk uur, misschien wel elke minuut vond ze het moeilijk. Gewoon, het gemis van niemand om je heen. Nee, dat was niet de goede bewoording. Ze had op dit moment wel mensen om haar heen, maar mensen die ze niet kende. Mensen zoals zij. Mensen die, net als zij, een mutatie hadden. Olivia walgde van dat woord. Mutatie. Het klonk net alsof zij een mens was die niet mocht bestaan. Een soort antimens. En dat gevoel zat Olivia de hele tijd dwars. En doordat ze dus een mutatie was, was ze nu weg van de plek waar ze eigenlijk naar toe had willen gaan: de Verenigde Staten. Olivia had eigenlijk geen idee waar ze was. Ze had, in paniek, eigenlijk heel erg snel ermee ingestemd om hier naar toe te gaan, Luke achter zich te laten en hier een nieuw leven te beginnen. Maar hoe zag ze dat voor zich? Door haar gebroken hart had Olivia nog niet echt de behoefte gehad om te socializen. Bij elke stap die ze zette, ging zijn naam door haar hoofd. Maar ze wist dat ze hem uit haar hoofd moest zetten. Hij had haar laten zitten, dus ze moest blij zijn dat ze geen relatie met hem was begonnen. Maar…waarom voelde het dan zo leeg als ze dacht aan zijn armen om haar heen?
En dat gepieker zorgde ervoor dat Olivia nu op weg was naar de tuin. Niet om bloemetjes te plukken, maar bij aankomst had ze deze plek gezien en ze was er onmiddellijk verliefd op geworden. Bovendien werd Olivia ook altijd heel erg rustig als ze in de buurt was van mooie bloemen. Ze kon uren met haar ogen een bij volgen, die in een bloemenperk van bloem naar bloem vloog en zijn lichaam voltankte met nectar. Ze raakte nooit verveeld als haar ogen een prachtige vlinder op een bloem hadden ontdekt. Olivia was gek op de natuur en dat was ook een van de redenen dat ze vegetariër was geworden. Ze probeerde zo min mogelijk dierlijke producten te eten. Qua kleding was dat gewoon vaak wat moeilijker, maar ze probeerde er wel altijd op te letten dat haar kleding op normale manier gemaakt werd en niet dat er net als bij de angora konijnen de haren uit hun lijf gerukt worden. Dat zou Olivia zichzelf nooit vergeven, als ze daar een trui van zou kopen. Bij de gedachte alleen al kon ze moeilijk slikken en haar tranen verbergen. Of kwam dat door het feit dat Luke ook vegetariër was?
Maar toen ze eenmaal in de tuin was aangekomen, voelde ze zich meteen een stuk rustiger worden. De prachtige bloemen zorgden ervoor dat ze kalmeerde. Ze keek naar een bankje dat ze zag staan, maar negeerde dat. Naast het pad begonnen de prachtige bloemenperken al. Ze hurkte er naast een paar en snoof er toen aan. Mmmmm, de geur van rode rozen kon haar nog altijd betoveren. Maar toen besefte ze dat Luke haar ook rode rozen had gegeven. En dat was de druppel. Een paar tranen waren al in haar ogen verschenen en liepen over haar wangen. Olivia probeerde het tegen te houden, maar misschien was het ook wel een keertje goed om eens lekker uit te huilen? Haar emoties de vrije loop te gaan. Wie kende ze hier nou? Helemaal niemand. Ze was niemand nu iets verschuldigd en als iemand haar erop aan zou spreken, zou ze gewoon zeggen dat ze allergisch was voor een bepaalde bloem en dat ze daar heel erg geëmotioneerd door was. Ja. Strak plan.
Eerst James please. <3
Laatst aangepast door Olivia Del Rey op za feb 15, 2014 11:40 pm; in totaal 1 keer bewerkt |
| | | James Carter- Class 3
- Aantal berichten : 118
Character Profile Alias: J.C. Age: 20 Occupation:
| Onderwerp: Re: (UIT) Sometimes a story has no end. do jan 23, 2014 11:20 pm | |
| ” Our task must be to free ourselves by widening our circle of compassion to embrace all living creatures and the whole of nature and its beauty.” ― Albert Einstein
- Spoiler:
Outfit Coat Music
”Put down your sword Send home your dogs Open up your doors Let down your guard”
Liggend op zijn bed zong James mee met de muziek van José Gónzalez. Hij verveelde zich, en niet zo’n beetje ook. Hij was al in het bos geweest, had al doelloos rondgelopen in de school en hij had ook al een kijkje in de bibliotheek genomen, ook al had hij nog twee boeken op zijn kamer liggen. En nu? Nu lag James naar het plafond te staren met zijn hoofd steunend op zijn armen, die achter James’ hoofd lagen. De muziek stond misschien íets te hard, maar dat maakte James niet uit. Hij sliep toch niet met iemand anders op een kamer. Lekker rustig.
De muziek stopte even voordat er een nieuw nummer op kwam, en James stak zonder erbij na te denken een sigaret op. Voordat hij een trekje nam, rolde hij het nicotinestaafje tussen zijn vingers. Toen hij eenmaal een trekje genomen had, blies hij de rook uit in ringen die langzaam vervaagden en onzichtbaar waren tegen de tijd dat ze het plafond bereikten.
Godsamme. Dit was écht ontzettend saai. Met een frons sprong James op van zijn bed en deed hij zijn schoenen aan. Het kon hem absoluut niks schelen waar hij zou eindigen, als hij maar uit zijn kamer was, in de buitenlucht. Hij zou vanzelf wel zien waar hij uitkwam. Met de sigaret losjes tussen zijn lippen trok James zijn schoenen aan. Hij nam nog een trekje van zijn sigaret toen hij zijn jas aan trok en even twijfelde James of hij die dicht moest doen, maar hij besloot de jas gewoon open te laten hangen. Zo koud was het nou ook weer niet.
James blies de sigarettenrook uit en hij trok zijn kamerdeur open. Binnen een mum van tijd stond hij in de gang en James trok de kamerdeur weer dicht. Hij draaide de deur op slot en liep door de wirwar van gangen naar buiten. Eenmaal buiten nam hij zijn laatste trekje van de sigaret en hij drukte de nog brandende peuk uit tegen de stenen muur. Zonder een echt doel begon James te wandelen; hij ging af op zijn gevoel.
Het duurde niet lang voor James een nieuwe sigaret opstak en hij vervloekte zijn verslaving toen hij een trekje nam. Okay, het was misschien best wel sexy, maar het was zo slecht voor zijn gezondheid. Boeiend.
Zonder dat James het echt gemerkt had, was hij bij de poort aangekomen die naar de tuin leidde. Voorspelbaar. Het had vast iets met zijn gave te maken. Vogels floten en genietend stond James even stil. Hij sloot zijn ogen en nam nog een trekje van zijn sigaret, om vervolgens zijn ogen weer te openen en de sigaret op de grond uit te trappen. James duwde de poort open, die met een krakerig gepiep moeizaam meegaf. Zijn schoenen knerpten op het grind dat op de paden lag en de bloemen die in de perkjes aan de weerszijden van James stonden, bloeiden op toen hij langs liep. Eigenlijk was het best wel een mooi gezicht. Ja. James’ mutatie was best wel mooi eigenlijk.
Zich focussend op de energie van de bloemen wandelde James op zijn gemak over de paden in de tuin. Hij hoorde alles. Hij zag alles. Hij voelde alles. Hij rook alles. Kortom, James was gewoon één met de natuur. Het duurde daardoor ook niet lang tot James iets hoorde. Was het nou het geluid van een huilend persoon? Hoe kon iemand huilen in zo’n vredige omgeving. Of huilden mensen juist in een vredige omgeving? Best een goede vraag eigenlijk, want James wist het antwoord niet. Hmm.
Nieuwsgierig, en misschien ook een beetje bezorgd liep James naar de plek waar het gesnik vandaan kwam. Het duurde niet lang tot James een meisje zag staan met een roos in haar hand. Arm ding.
Zonder al te veel moeite liep James naar het meisje en hij bleef op een armlengte staan. Ze was zo’n vijftien centimeter kleiner dan James, wat ervoor zorgde dat James een klein beetje naar beneden moest kijken. ”Hey. Sinds wanneer hebben mooie meisjes zoals jij een reden om te huilen?” James schonk haar een speelse knipoog, maar keek haar toen met een serieuze blik aan. ”Nee, even serieus. Wie of wat is er zo belangrijk dat het je laat huilen in zo’n prachtige omgeving?” James wist dat het hem helemaal niks aanging, maar hij had in ieder geval zijn best gedaan om het meisje te helpen. Terwijl hij praatte was de jonge roos in de handen van het meisjes opgebloeid tot een wijnrode bloem. De zoete geur was bijna bedwelmend en James schonk het meisje een klein glimlachje.
James hoopte dat hij het meisje kon helpen. Ze zag eruit alsof ze dat verdiende.
|
| | | Olivia Del Ney- Class 2
- Aantal berichten : 987
Character Profile Alias: - Age: - Occupation:
| Onderwerp: Re: (UIT) Sometimes a story has no end. vr jan 24, 2014 10:19 am | |
|
So I just packed my bagage and said goodbye to family & friends, and took a road to nowhere on my own. Like Dorothy on the yellow brick, hope my ruby shoes get us there quick, 'cause I left everyone I love at home. Lady Gaga - Gypsy Hij was ook gewoon een klootzak. Welke jongen liet nou een meisje helemaal voor hem naar de Verenigde Staten reizen en zei op het laatste moment af? Maar Olivia twijfelde aan zichzelf. Lag het aan haar? Waren er dingen aan haar niet goed? Olivia was redelijk vrij geweest met Luke, ze had bijna nooit ‘nee’ gezegd. Bij bepaalde dingen die hij wilde had ze wel ‘nee’ gezegd, maar daar leek hij nooit moeilijk over te doen. De avond daarvoor had ze ook een keer ‘nee’ gezegd. Misschien was het wel teveel geworden en had hij besloten dat hij niet met haar verder wilde. Olivia slikte. Als dat het was geweest, had ze er wel anders over nagedacht. Ze sloeg haar hand voor haar mond en begon harder te huilen. Als ze er wat aan had kunnen doen, had ze wel ‘ja’ gezegd! En nu zat ze hier. Maar diep in haar zei een stemmetje: “Was het thuis beter dan? Doodgezwegen door je vader en elke dag te horen krijgen dat je een mislukking bent?”
Haar gedachten werden verstoord door voetstappen. Meteen spande Olivia zich. Had iemand haar gehoord of kwam er gewoon iemand aan? Ze hoorde hoe de voetstappen even stopte en toen luider werden, alsof ze naar haar toe kwamen. Eigenlijk had Olivia haar tranen weg willen vegen, maar waarom? Ze hoefde zich toch niet te verantwoorden tegenover iemand anders en zeker niet hier, waar ze niemand kende. ”Hey. Sinds wanneer hebben mooie meisjes zoals jij een reden om te huilen?” klonk een jongensstem. Het klonk als een vriendelijke stem, niet iemand die erop uit was om haar uit te lachen om pijn te doen. Met een voorzichtig glimlachje draaide Olivia naar de jongen en stak haar hoofd op, zodat ze hem aan kon kijken. Hij was langer dan haar, dus ze moest echt wel een stukje omhoog kijken voor ze hem aan kon kijken. Dwergje.
“En sinds wanneer bekommeren mooie jongens zoals jij zich om meisjes als ons?” zei ze met een glimlach terug. Hopelijk begreep hij dat het een grapje was, Olivia vond het stiekem toch wel lief dat hij naar haar toe was gekomen. Hij bleek ook serieus te zijn, want hij vroeg haar wie of wat haar had laten huilen in deze prachtige omgeving. Olivia haalde haar schouders op. “Ik had met mezelf afgesproken, dat als iemand me dat zou vragen, ik gewoon zou zeggen dat deze bloemen mij zo ontroerde….maar dat geloof je vast niet” zei ze treurig en keek weer naar de grond, waardoor een pluk van haar haren voor haar gezicht viel. Ze had naar het aura van de jongen gekeken en hij bleek geen kwaad in de zin te hebben. Helemaal niet zelfs. De gedachten van Olivia maakte overuren. Ze twijfelde. Moest ze hem iets erover vertellen, of gewoon haar mond dicht houden en hem bedanken voor het feit dat hij naar haar toegekomen was? Aan de ene kant had hij er natuurlijk helemaal niets mee te maken. Aan de andere kant, als hij niet te vertrouwen was, was hij vast nooit naar haar toegekomen en iets in zijn ogen zorgde ervoor dat Olivia een beetje warm werd van binnen. Iets vertelde haar dat hij best naar haar zou luisteren en haar helemaal niet zou gaan uitlachen.
“Goed, heb je even…?” zei Olivia toen uiteindelijk en zuchtte. Ze probeerde haar hoofd recht te houden, zodat ze hem kon aankeken, maar haar ogen schoten telkens automatisch terug naar de grond. Onzekerheid, damn. “Ik…ik uhm…”stotterde ze eventjes en zocht naar het begin. Wat was het begin eigenlijk? Misschien moest ze gewoon bij het begin beginnen, wat er precies was gebeurd. “Nou, ik kom uit een klein dorpje in Italië. En…mijn vader had liever een Olivio gezien, in plaats van een Olivia, ik dus” en ze wees op zichzelf, ter verduidelijking. “Elke dag vertelde hij me dat ik nooit geboren had mogen worden, ik een zoon had moeten zijn, dat soort dingen. Voor de rest zei hij niets tegen mij. Ik ging naar de middelbare school en ontmoette daar mijn Engels leraar, die hooguit vier jaar ouder was. Hij heette Luke en werd ook mijn mentor. Hij heeft me heel goed geholpen met allerlei dingen en, per ongeluk, hadden we elkaar een keertje gezoend. Nou ja, kinderen uit mijn dorp zagen dat…en vertelde dat door. Al gauw werd ik de…nou ja, je weet wel wattes van het dorp…” Olivia zuchtte. Ze dacht aan hoe de oudere vrouwen met elkaar fluisterden en naar haar hadden gewezen. Dit deden ze ook helemaal niet onopvallend, ze keek ze gewoon aan en dan deden ze het nog. Ze dacht aan hoe haar moeder haar had gevraagd waarom ze haar familie zoveel pijn deed, kende ze dan geen familie eer? Maar wat kon zijn eraan doen? Zij koos toch niet op wie ze verliefd werd. Als Luke een goede leraar was geweest, had hij er helemaal niets meegedaan. Er borrelde iets in haar, woede en verdriet, allebei om hem.
“En toen kwam hij, Luke dus, met het geweldige idee om naar de Verenigde Staten te vluchten. Zijn ouders vonden het ook niet zo’n strak plan. Hij kon daar aan de bak als leraar en ik kan best wel goed zingen en piano spelen, dus misschien kon ik ergens doorbreken ofzo” Olivia glimlachte, niet uit vrolijkheid, maar meer uit stomheid. Nu ze het vertelde klonk het nog stommer. Hoe hadden ze dat voor zich gezien? Waar hadden ze moeten slapen, eten en onder de douche moeten gaan? Allemaal in een duur hotel? “En in het vliegtuig kwam hij erachter dat hij het toch niet zo zag zitten en heeft de benen genomen. Toen kwam ik een van de schoolhoofden tegen en nu staan we hier…” Olivia stopte eventjes en keek toen naar de jongen tegenover haar om zijn reactie te peilen. Zou hij haar uitlachen, zeggend hoe stom ze is? Dan kon ze hem maar beter voor zijn. “Stom hè?” fluisterde ze toen zachtjes. |
| | | James Carter- Class 3
- Aantal berichten : 118
Character Profile Alias: J.C. Age: 20 Occupation:
| Onderwerp: Re: (UIT) Sometimes a story has no end. za feb 01, 2014 9:56 pm | |
|
“Ik had met mezelf afgesproken, dat als iemand me dat zou vragen, ik gewoon zou zeggen dat deze bloemen mij zo ontroerde….maar dat geloof je vast niet” James schudde zijn hoofd ter bevestiging en hij keek het meisje aan. Nee. Bloemen waren inderdaad prachtig, maar echt niet zó mooi dat ze je lieten huilen. Nee. James zou dat inderdaad niet geloofd hebben.
James had het idee dat het meisje een beetje twijfelde en hij glimlachte bemoedigend, waarna het meisje treurig naar de grond keek. Arm ding. Ontspannen ging hij op een bankje zitten en hij klopte uitnodigend naast zich, zodat het meisje niet meer zo ongemakkelijk hoefde te gaan staan. Geduldig wachtte hij op de reactie van het meisje, tot ze begon te praten.
[/i]“Goed, heb je even…?Ik…ik uhm…”[/i] James wachtte geduldig het verhaal aan, en bijna had hij een sigaret aangestoken om zijn nicotine tekort aan te vullen. Net op tijd besefte hij dat dat erg onverschillig over zou komen, en hij liet het pakje sigaretten in zijn zak zitten. “Nou, ik kom uit een klein dorpje in Italië. En…mijn vader had liever een Olivio gezien, in plaats van een Olivia, ik dus” Ah. Dat verklaarde haar accent dus. Ze heette dus Olivia. Hmm. James keek haar aan met een blik vol belangstelling en hij knikte. “Elke dag vertelde hij me dat ik nooit geboren had mogen worden, ik een zoon had moeten zijn, dat soort dingen. Voor de rest zei hij niets tegen mij. Ik ging naar de middelbare school en ontmoette daar mijn Engels leraar, die hooguit vier jaar ouder was. Hij heette Luke en werd ook mijn mentor. Hij heeft me heel goed geholpen met allerlei dingen en, per ongeluk, hadden we elkaar een keertje gezoend. Nou ja, kinderen uit mijn dorp zagen dat…en vertelde dat door. Al gauw werd ik de…nou ja, je weet wel wattes van het dorp…En toen kwam hij, Luke dus, met het geweldige idee om naar de Verenigde Staten te vluchten. Zijn ouders vonden het ook niet zo’n strak plan. Hij kon daar aan de bak als leraar en ik kan best wel goed zingen en piano spelen, dus misschien kon ik ergens doorbreken ofzo” James knikte toen hij de informatie in zich op nam en hij keek Olivia aan, benieuwd of ze meer wilde vertellen. Ze glimlachte, maar James merkte dat het geen glimlach was uit vrolijkheid en bezorgd bekeek James het knappe gezichtje van Olivia. “En in het vliegtuig kwam hij erachter dat hij het toch niet zo zag zitten en heeft de benen genomen. Toen kwam ik een van de schoolhoofden tegen en nu staan we hier…”
James zweeg toen hij het verhaal van Olivia bedacht. Bijna had hij geruststellend haar hand vastgepakt, maar hij bedacht dat dat misschien een beetje raar over zou komen. Hij dacht na over wat hij kon zeggen en hij legde zijn handen op zijn benen. Toen hij Olivia hoorde fluisteren dat het stom was, keek James haar aan. ”Nee. Helemaal niet. Hoe kom je erbij? James vouwde zijn handen in elkaar en wachtte even voordat hij verder ging. ”Het spijt me heel, héél erg dat je vader je vertelde dat je nooit geboren had mogen worden. Zoiets is absoluut niet waar, want als dat echt zo was, dan was je hier nu echt niet hoor.” James keek Olivia aan en je kon van zijn gezicht aflezen dat hij het serieus bedoelde. ”Weet je. Dingen gebeuren nooit zonder reden. Ik denk dat zoiets al bij de geboorte begint.” James zweeg even voor hij verder praten en hij ging iets gemakkelijker zitten; zijn kont was koud geworden door het stenen bankje. ”Je bent geboren met een reden; om je leven zo fantastisch mogelijk te maken. Je hebt die jongen, Luke, gekust met een reden. Je vond hem leuk, of wilde je geliefd voelen. En daarna ging je naar Amerika met Luke, omdat je een gelukkig leven wilde in een nieuwe omgeving.” James schraapte zijn keel even en keek Olivia aan. ”Ik vind het heel rot voor je dat de dingen niet zo uitgepakt zijn als je wilde… Maar wat er allemaal is gebeurd geen toeval. Het heeft je geleid naar een plek die misschien wel beter is voor je, een plek die jou misschien wel meer kansen kan bieden; Genosha eiland. “
James plukte een verwelkte tulp uit de grond en hij streek over de roze blaadjes. De blaadjes bloeiden weer op tot ze in volle glorie waren en hij legde de tulp op Olivia’s schoot. ”Soms.. Soms dan gebeurt er iets waardoor we in een soort kuil belanden. We verwelken even, maar dat is niet zonder reden. Want als we eenmaal weer opbloeien, dan bloeien we mooier dan we ooit bloeiden.”
James glimlachte en hij moest zich bedwingen om niet weer naar zijn sigaretten te grijpen. Rot verslaving.
Laatst aangepast door James Carter op ma feb 03, 2014 9:02 am; in totaal 1 keer bewerkt |
| | | Olivia Del Ney- Class 2
- Aantal berichten : 987
Character Profile Alias: - Age: - Occupation:
| Onderwerp: Re: (UIT) Sometimes a story has no end. ma feb 03, 2014 12:14 am | |
|
It's over and done, but the heartache lives on inside. And who is the one you clinging to, instead of me tonight? And where are you now? Now that I need you. Destiny's Child - Emotion Olivia was naast hem gaan zitten. Natuurlijk was ze naast hem gaan zitten. Wat had ze anders moeten doen? Awkward een beetje blijven staan terwijl ze zijn reactie afwachtte. Haar handen had ze in haar schoot gevouwen en keek ernaar. Door het weinige zelfvertrouwen dat ze nog over had, durfde ze niet echt naar hem te kijken, om zijn reactie te peilen. Was hij verveeld? Vond hij dat ze zich aanstelde? Ondanks dat zijn aura had gezegd dat hij niet zo’n type was, kon het natuurlijk altijd. Olivia wilde niet voor de volle honderd procent op haar gaven vertrouwen, zeker niet omdat ze nog altijd niet helemaal wist of dat ze haar gave nou honderd procent beheerste of dat er misschien nog veel meer te leren viel over haar gaven. Alle boeken, alle internetpagina’s en alle hulpbronnen over haar gave had ze inmiddels wel gelezen, voor haar gevoel tenminste. Maar het kon nooit kwaad om het ooit eens aan iemand hier te vragen. Ja….dat zou een goed plan zijn.
Ze was natuurlijk weer veel te veel aan het denken en gelukkig onderbrak James haar gedachten met zijn stem. Olivia kon het niet laten om opgelucht adem te halen toen hij zei dat hij het helemaal niet stom vond en toen pas kon ze de kracht vinden om hem voor het eerst recht aan te kijken. “Het spijt me heel, héél erg dat je vader je vertelde dat je nooit geboren had mogen worden. Zoiets is absoluut niet waar, want als dat echt zo was, dan was je hier nu echt niet hoor.” Olivia beet op haar onderlip. Diep van binnen wist ze dat zelf ook wel. Het was haar vaders fout geweest om zo op haar aanwezigheid te reageren, niet de hare. Olivia luisterde verder naar hem en veegde de tranen van haar wangen. Het waren troostende woorden en ze vond zijn woorden voornamelijk ook heel erg wijs. “Ik vind het heel rot voor je dat de dingen niet zo uitgepakt zijn als je wilde… Maar wat er allemaal is gebeurd geen toeval. Het heeft je geleid naar een plek die misschien wel beter is voor je, een plek die jou misschien wel meer kansen kan bieden; Genosha eiland.” Misschien was dit allemaal wel vooruitgedacht, bedacht Olivia zich. Misschien was het altijd al voorbestemd geweest dat ze hier naar toe zou gaan en hier een leven op zou bouwen. Maar had dat niet met ietsjes meer pijn gekund? Want liefdesverdriet was, naar haar mening, een van de vreselijkste pijnen die je kon voelen.
En toen plukte hij een bloem. Een tulp om precies te zijn. Hij was verwelkt, dood. Olivia zag hoe zijn vingers over de bloem streelde en de roze blaadjes weer prachtig tevoorschijn kwamen. En dat was dus zijn gave en het was prachtig om te zien. Het gezicht van Olivia veranderde meteen toen hij de prachtige bloem in haar schoot legde. Het ging van droevig naar vrolijkheid. Een stralende glimlach sierde haar gezicht en ze keek hem dankbaar aan. “Soms.. Soms dan gebeurt er iets waardoor we in een soort kuil belanden. We verwelken even, maar dat is niet zonder reden. Want als we eenmaal weer opbloeien, dan bloeien we mooier dan we ooit bloeiden.” Olivia knikte, ze begreep wat hij bedoelde. “Ja…” fluisterde ze en keek weer naar de bloem. “Want, als deze bloem dat zou kunnen, waarom wij dan niet? Weliswaar met hulp…maar met of zonder, ik weet zeker dat iedereen er dan weer bovenop kan komen.” In een impuls legde Olivia eventjes haar hoofd op zijn schouder en aaide met haar hand over zijn arm. Dat was Olivia. Spontaan dingen ondernemen, ook al ken je iemand net een kwartier. Na eventjes zo gezeten te hebben kwam ze weer overeind, peuterde een zakdoekje uit haar broekzak en veegde haar overige tranen weg. De pijn die ze voelde was nog altijd aanwezig, maar minder.
“Dankjewel dat je naar me luisterde” zei ze toen uiteindelijk “Niet veel mensen doen dat, zelfs niet als ze vragen wat er aan de hand is. En natuurlijk voor je wijze woorden en de prachtige bloem.” De bloem streelde ze zachtjes. Olivia hield van bloemen en van de natuur, dat was wel te zien. “Oh!” piepte ze toen opeens en keek hem aan “Sorry, maar nu ben ik helemaal vergeten te vragen wie jij bent” Een beetje schuldbewust draaide ze aan een plukje van haar haren. “Vertel eens hoe jij hier verzeild bent geraakt!” zei ze toen enthousiast, terwijl ze een beetje naar hem toeschoof “Je hoeft niet je hele levensverhaal te vertellen hoor, als je dat niet wilt. Nou ja, als je dat wel wilt, mag dat natuurlijk ook, maar voel je niet verplicht, want het hoeft niet als je dat niet wilt.” Ja, soms werd Olivia ook heel erg moe van zichzelf. |
| | | James Carter- Class 3
- Aantal berichten : 118
Character Profile Alias: J.C. Age: 20 Occupation:
| Onderwerp: Re: (UIT) Sometimes a story has no end. di feb 11, 2014 10:35 pm | |
| Olivia’s gezicht straalde door de vrolijke glimlach die ze liet zien, en James kon een klein glimlachje niet onderdrukken. Hij voelde zich best goed over het feit dat zijn woorden haar ook echt hadden geholpen. Dat zijn woorden doel hadden. Natuurlijk was James blij met het feit dat Olivia zich wat beter voelde, maar James kon het niet verhelpen dat hij zich eindelijk.. nuttig voelde.
Om eerlijk te zijn voelde James zich regelmatig nutteloos. Hij was niet ongelukkig, zeker niet, hij was zelfs erg blij met zijn luizenleventje. Maar James had niet het gevoel dat hij veel bereikt had. Feitelijk gezien had hij eigenlijk niks bereikt. Zijn leven bestond uit het roken van stokjes die je kanker gaven, muziek luisteren en eens in de zoveel tijd rondhanden met andere mutanten, of zelfs alleen. Hij had nog geen prestatie geleverd. Iets waar iemand iets aan had. Hij was niet onmisbaar. Hij kon net zo goed gewoon in zijn kamer blijven, er waren toch niet veel mensen die dat zouden merken.
James’ gezicht betrok bij die gedachte en hij keek naar Olivia die nog steeds naast hem zat. Ze streek lichtjes met haar vingertoppen over de roze tulpenbladeren en James glimlachte nogmaals, bijna vertederd, bij de aanblik van het meisje dat er zoveel leuker uitzag als ze lachte. Cute. James moest bekennen dat hij schrok toen Olivia plotseling haar hoofd op zijn schouder legde. Hij vond het niet erg, zeker niet, maar James had het niet aan zien komen. Ze streelde over de mouw van zijn jas en James moest bijna grinniken. Ze was gek, ze wist zijn naam niet eens. Ontspannen ademde James diep in en hij kon het niet verhelpen dat hij een lok van Olivia’s haar om zijn vinger krulde. Oude gewoonte.
Toen hij besefte wat hij deed, krulde James het haar van Olivia weer van zijn vinger af, en beschaamd stopte hij zijn handen in zijn zakken, niet wetend waar hij ze anders moest laten. Toen Olivia overeind kwam en haar laatste tranen weg depte haalde James het pakje sigaretten uit zijn jas zak. Hij kon het niet laten. Hij móest een sigaret hebben. ”Vind je het erg als ik een sigaret opsteek?” James hield het uiteinde van de sigaret in het vuur van de aansteker en genietend nam hij een trekje. Hij hield zijn sigaret vast in zijn rechterhand, aangezien Olivia links van hem zat, en ook de rook van de sigaret blies James uit naar zijn rechtse kant.
“Dankjewel dat je naar me luisterde. Niet veel mensen doen dat, zelfs niet als ze vragen wat er aan de hand is. En natuurlijk voor je wijze woorden en de prachtige bloem.” James volgde Olivia’s vingertoppen die de roze tulp streelden en hij keek Olivia vervolgens kort aan. Nonchalant haalde hij zijn schouders op. ”Dat was het minste wat ik kon doen, toch?”
Toen Olivia ineens uitriep dat ze nog niet eens wist wie James was, schrok James zo erg dat hij zijn sigaret bijna liet vallen. Echter hervatte hij zich snel en met een grijns keek hij Olivia aan. ”Wie ik ben? Ik ben James Carter.” James nam nog een hijsje van zijn sigaret en hij keek Olivia aan. Hij blies de rook uit en liet de sigaret vervolgens losjes tussen zijn lippen bungelen, terwijl hij nadacht over wat hij wilde zeggen. Zijn blik was gericht op zijn handen die op zijn benen lagen en James kneep zijn ogen dicht, alsof hij zich iets probeerde te herinneren. ”Ik was ooit iemand die heel erg negatief tegen alles aankeek. Alles had zijn kleur verloren en ik had nergens meer zin in.” James nam nog een trekje van zijn sigaret en blies vrijwel meteen de rook weer uit. ”Weet je. Ik heb geen idee wie mijn ouders zijn,” James drukte de sigaret uit op het stenen bankje, ”Nouja, mijn biologische ouders dan. Ik kan me niet herinneren dat ik tot mijn tiende ergens anders heb gewoond dan wat tijdelijke gezinnen en het weeshuis.” James keek Olivia met een scheef glimlachje aan. ”Ik woonde vanaf mijn tiende bij een vast pleeggezin, en nu tien jaar later ben ik hier.”
James krabde even nadenkend aan zijn hoofd voor hij verder praatte. ”Eigenlijk weet ik niet precies hoe ik hier gekomen ben. Jean en Lillian waren er op een dag ineens, toen ik in mijn bed lag te niksen. Ik weet nog precies hoe chagrijnig ik was door het feit dat ik mijn muziek uit moest zetten en mijn bed uit moest komen om de deur open te doen.” James grinnikte kort. ”Ze vroegen me of ik mee wilde gaan, en ik was toe aan iets nieuws, dus na overleg met mijn pleegouders ging ik mee naar Genosha eiland. Ik was toch al te oud om thuis te blijven wonen.” James keek Olivia aan. ”Dat was een beetje mijn leven in een notendop.” Een vrolijke grijns sierde de lippen van James, en hij stak nog een sigaret op.
Slechte gewoonte.
|
| | | Olivia Del Ney- Class 2
- Aantal berichten : 987
Character Profile Alias: - Age: - Occupation:
| Onderwerp: Re: (UIT) Sometimes a story has no end. wo feb 12, 2014 11:08 pm | |
| Dreamlover come rescue me Take me up take me down, take me anywhere you want to baby now I need you so desperately Won't you please come around, 'cause I wanna share forever with you baby Mariah Carey - Dreamlover Heel even had hij met haar haren gespeeld en dat zorgde ervoor dat Olivia rillingen over haar lichaam kreeg. Niet omdat ze het niet fijn vond, maar gewoon omdat het een prettig gevoel was als mensen met je haar speelden. Terwijl hij dat deed, had Olivia eventjes in een trance gezeten, maar toen hij zo abrupt stopte, schrok ook Olivia wakker en had ze eventjes met rode wangetjes geglimlacht. Wat moest hij wel niet van haar denken? Ze kende hem net een kwartiertje en dan deed ze nu al dit soort dingen. Olivia slikte. Het zat in haar karakter om zo spontaan te zijn en pas na het ‘doen’ pas na te denken. Maar ja, gebeurd is gebeurd.
Erg leek de jongen zich er niet aan te storen. Hij stak rustig een sigaret op, nadat hij gevraagd had of zij daar bezwaar tegen had. In principe had Olivia dat niet, iedereen moest doen wat hij of zij wilde, maar ze wilde niet dat haar kleding er nou zou gaan stinken. Of haar haren, nog erger, want dat kreeg je er met nog geen 1000 wasbeurten uit. Nou had Olivia natuurlijk wel heerlijk geurende shampoo, maar die had ze ook maar beperkt. Daarom had ze een beetje opzij willen schuiven toen hij begon te roken, maar op tijd realiseerde ze zich dat dit misschien ongeïnteresseerd over zou kunnen komen. Hij begon namelijk te vertellen van zijn eigen levensverhaal en al gauw had Olivia alleen daar nog maar oog voor, niet meer voor de sigaret die in zijn hand rustte. Hij heette James Carter. Dat vond Olivia een fijne naam, niet te moeilijk, maar toch weer stijlvol. I don’t know, Olivia heeft gewoon iets met namen. Daaraan kan je veel van een persoon zien hoor!
”Ik was ooit iemand die heel erg negatief tegen alles aankeek. Alles had zijn kleur verloren en ik had nergens meer zin in. Weet je. Ik heb geen idee wie mijn ouders zijn. Nouja, mijn biologische ouders dan. Ik kan me niet herinneren dat ik tot mijn tiende ergens anders heb gewoond dan wat tijdelijke gezinnen en het weeshuis. Ik woonde vanaf mijn tiende bij een vast pleeggezin, en nu tien jaar later ben ik hier. Eigenlijk weet ik niet precies hoe ik hier gekomen ben. Jean en Lillian waren er op een dag ineens, toen ik in mijn bed lag te niksen. Ik weet nog precies hoe chagrijnig ik was door het feit dat ik mijn muziek uit moest zetten en mijn bed uit moest komen om de deur open te doen.” Olivia hoorde hoe hij grinnikte, en er rolde er ook een zachtjes over haar lippen, maar haar gezicht stond ernstig. ”Ze vroegen me of ik mee wilde gaan, en ik was toe aan iets nieuws, dus na overleg met mijn pleegouders ging ik mee naar Genosha eiland. Ik was toch al te oud om thuis te blijven wonen. Dat was een beetje mijn leven in een notendop.”
En hij lachte nog vrolijk naar haar! Olivia keek hem recht aan en kon er niets aan doen, maar ze glimlachte terug. Hij had echt een lieve lach! Maar toen slikte ze eventjes en keek ze eventjes fronsend. Niet specifiek naar hem, maar ze dacht na. Niet omdat ze verward was, ook niet omdat ze niet wist wat ze moest zeggen, maar dit moest ze eventjes verwerken. Het leek haar vreselijk om je ouders niet te kennen, ondanks dat ze niet altijd even leuk waren. “Wauw…” zei ze toen zachtjes “En ik dacht dat ik het zwaar had. Maar het kan altijd nog erger!” Misschien was hij er wel heel positief over, maar Olivia kon dat soort dingen niet goed. Olivia probeerde zich in te beelden hoe het voelde om als kind heen en weer geslingerd te worden tussen weeshuizen, tijdelijke gezinnen en dat soort situaties. Dat leek haar verschrikkelijk.
Olivia slikte en keek hem weer aan. “Maar weet je…” begon ze een beetje onzeker, want het was altijd spannend als je iemand probeerde advies te geven of te helpen “Het heeft je wel gevormd wie je bent, je karakter. En dat is misschien niet allemaal goed geweest, maar ik kan zien dat je een goed persoon bent en daar is dus helemaal niets mis mee!” Olivia knikte bevestigend en probeerde zijn aura op te roepen. Om hem heen zag ze een koepel van verschillende kleuren. Olivia kon het nog steeds niet helpen, maar ze vond het fijn om een aura te zien. Voorzichtig, want een aura was gevoelig en fragiel en kon zo beschadigd raken, legde ze haar vinger op een kleur van zijn aura. Olivia wist dat James dit nu moest zien, tenzij hij kleurenblind was, maar dat leek een rare vraag. “Zie je dit? Dit is een deel van je aura” legde Olivia uit. De kleur was geel. “Dit betekent dat je wel graag plezier hebt bijvoorbeeld en dat je wel aardig tegen mensen bent, wat dus klopt” Haar vinger ging heel langzaam naar beneden. Gefascineerd keek Olivia naar de kleur. “Midden groen…klopt het dat je soms een beetje onzeker bent over je sociale vaardigheden, omdat je mensen niet meer snel vertrouwd?” Olivia schrok hoorbaar en haalde haar vinger van zijn aura weg. Onzeker legde ze haar handen in haar schoot en durfde hem niet meer aan te kijken.
“Sorry, dat was misschien niet zo’n leuke vraag, dat is wel heel erg privé” piepte Olivia. Maar toen keek ze weer op, ze wilde niet afgaan voor James, want ze vond hem aardig! “Maar weet je, niet iedereen heeft nog wat bereikt, omdat je daar misschien de kans nog niet voor hebt gehad! En je bent nog jong, die kans ga je vast wel krijgen” Ze plofte naast hem neer en sloeg haar arm om zijn schouders. “En ik vind je in ieder geval super aardig!” vervolgde ze enthousiast. |
| | | James Carter- Class 3
- Aantal berichten : 118
Character Profile Alias: J.C. Age: 20 Occupation:
| Onderwerp: Re: (UIT) Sometimes a story has no end. za feb 15, 2014 11:13 pm | |
|
Benieuwd naar de reactie van Olivia, keek James haar aan en hij nam nog een hijs van zijn sigaret. Langzaam blies hij de rook weer uit en hij gooide de brandende peuk op de grond. James drukte zijn voet even op de sigaret, en toen hij zeker wist dat die niet meer na smeulde ging James weer in dezelfde positie zitten als hij voorheen zat.
“En ik dacht dat ik het zwaar had. Maar het kan altijd nog erger! Maar weet je. Het heeft je wel gevormd wie je bent, je karakter. En dat is misschien niet allemaal goed geweest, maar ik kan zien dat je een goed persoon bent en daar is dus helemaal niets mis mee!” James grinnikte om het feit dat Olivia een beetje onzeker overkwam. Gek ding. Toch kon James niet voorkomen dat hij Olivia lichtelijk verbaasd aankeek. Waar kwam dat vandaan? En hoe wist ze dat James een goed persoon was, als ze hem nauwelijks kende? Fuck, ze kon toch geen gedachten lezen hè?
Oh. Wacht. Het antwoord kwam al snel. James merkte dat Olivia een beetje langs hem heen keek, en nieuwsgierig keek James over zijn schouder. Niks. Oh. Toen Olivia een vinger uitstak, fronste James even zijn wenkbrauwen, maar zijn ogen lichtten op toen er een koepel van kleuren om hem heen zichtbaar was.
”Zie je dit? Dit is een deel van je aura. Dit betekent dat je wel graag plezier hebt bijvoorbeeld en dat je wel aardig tegen mensen bent, wat dus klopt” Geïnteresseerd keek James naar de gele ring die om hem heen ‘zweefde’ en hij knikte. Dus zo wist ze dat hij een goede jongen was. Wat gaaf! James volgde Olivia’s vinger die langzaam over de gekleurde ringen naar beneden gleed, terwijl Olivia onhoorbare woorden murmelde. ”Midden groen…klopt het dat je soms een beetje onzeker bent over je sociale vaardigheden, omdat je mensen niet meer snel vertrouwd?” James’ gezicht betrok toen hij die vraag hoorde. Waar haalde ze in hemelsnaam het lef vandaan om zoiets te vragen? James’ gezicht stond op onweer en Olivia besefte blijkbaar wat ze had gezegd, want ze schrok en legde meteen haar handen weer terug in haar schoot. De ring van kleuren die zojuist James had overkoepeld verdween. “Sorry, dat was misschien niet zo’n leuke vraag, dat is wel heel erg privé. Maar weet je, niet iedereen heeft nog wat bereikt, omdat je daar misschien de kans nog niet voor hebt gehad! En je bent nog jong, die kans ga je vast wel krijgen” Olivia piepte en James hield zich in, zodat hij niks stoms zou zeggen.
Toen Olivia haar arm om James’ schouders sloeg en zei dat ze hem aardig vond, schudde James de arm van zich af. Abrupt stond hij op en hij keek Olivia aan. Zijn gezicht stond nog steeds op onweer. Niet zozeer omdat hij echt boos was, maar meer omdat hij verrast was en de vraag hem van zijn stuk had gebracht. ”Het is tijd om te gaan.” James draaide zich abrupt op zijn hakken om en zonder om te kijken naar Olivia haastte James zich naar het einde van de tuin. Hij sloeg de poort met een harde klap achter zich dicht en geërgerd stak James een sigaret op. Geërgerd blies hij de rook uit en hij haastte zich naar zijn kamer.
Kutzooi.
|
| | | Olivia Del Ney- Class 2
- Aantal berichten : 987
Character Profile Alias: - Age: - Occupation:
| Onderwerp: Re: (UIT) Sometimes a story has no end. za feb 15, 2014 11:39 pm | |
| Asking, How come you look so cool? Cause that's the only thing that I've learned at school. So that's the only thing that I've learned ar school. Mika ft. Ariana Grande - Popular Song James was dus duidelijk niet gecharmeerd van haar vraag. Hij veranderde van een hele open jongen naar een jongen die duidelijk geïrriteerd was. Oké, misschien was ze wel een beetje te ver gegaan, maar ze had toch netjes haar excuses aangeboden en het geprobeerd goed te maken? Olivia keek met een boze blik toe toen hij opsprong en hij vertelde dat het tijd was om te gaan. Haar ogen volgde hem naar de poort van de tuin, die hij opentrok en hard achter zich dicht deed. Olivia schrok daarvan en vloog een eindje omhoog. Verschrikt zag ze een paar vlinders weg fladderen. Mmm, apart, die had ze nog niet gezien. Daar was het ook niet echt de tijd van het jaar voor. Ach ja.
Haar boze blik veranderde weer in haar normale lieve blik, terwijl ze haar schouders ophaalde. Goed, de eerste kans die de school haar had gegeven om een vriend te maken was verspild. Olivia sprak met zichzelf af dat als ze hem weer tegen zou komen, ze nogmaals haar excuses aan zou bieden. Deed hij dan nog steeds zo achterlijk, dan was het heel erg jammer, maar dan was het voor Olivia eigenlijk ook wel over. Het meisje stond op van het bankje en nam hetzelfde pad die James een paar minuten eerder had genomen. Het verschil was dat zij voorzichtig de poort open en dicht deed.
In de verte zag ze James nog lopen. Zou ze hem achterna rennen en vragen wat er nou aan de hand was? Nee, dan zou hij misschien nog bozer op haar worden. Nee, Olivia zou hem wel even in zijn sop gaar laten koken en dan zou ze hem misschien later nog zou aanspreken. Ze stak haar handen diep in haar zakken weg en vervolg haar weg naar de school.
Einde topic. :) |
| | | Gesponsorde inhoud
| Onderwerp: Re: (UIT) Sometimes a story has no end. | |
| |
| | | |
Soortgelijke onderwerpen | |
|
| Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |
|