We are Kings and Queens

Alhoewel veel mensen het op konden vatten als een fijne avondwandeling door het bos, was het voor hem meer een toevlucht geweest. Het had hem al een hele tijd dwars gezeten, alles eigenlijk. Het was het ene moment te luidruchtig geweest en het andere moment werden zijn ogen van het ene op het andere moment overbelast. Een tijd land had hij geprobeerd zich zo veel mogelijk af te sluiten van alles en iedereen, maar zelfs op zijn veilige kamer kreeg hij te maken met hoofdpijnen en extreme alertheid. Zo snel als hij kon had hij een jas gepakt en was hij met snelle passen naar buiten gegaan. De buitenlucht was koud, maar hielp hem wat afleiden. Pas toen hij zelfs de felle lichten (voor hem zeker fel, ja) niet meer kon zien, stond hij het zichzelf toe om wat rustiger te lopen. Aangezien de zon al op het puntje stond om onder te gaan, was het hier niet al te licht, maar nog licht genoeg om niet over elke wortel te hoeven vallen. Raphael was nog wel zo slim om op het pad te blijven, want zijn gevoel voor richting was net zo sterk als zijn assertiviteit.
De gevallen en veel gekleurde blaadjes kraakten onder zijn voeten, maar dat geluid kon hij nog als fijn beschrijven, gesteld tegenover wat hij op school te verduren kreeg. Maar nu werd het hem weer wat veel en besloot hij even op adem te komen op een bankje, ter midden van het bos. Met een lichte zucht haalde hij zijn hand door zijn haar en staarde strak naar de grond. Zo nu en dan kreeg hij last van die mutaties en het was enigszins verbeterd sinds hij hier was, omdat mensen hem wel een soort tips konden geven hoe hij er mee om kon gaan, maar het werd hem soms nog altijd te veel. Gelukkig waren er genoeg plekken op Genosha waar hij alleen kon zijn, plekken waar alleen de rustige geluiden van de natuur de stilte verbraken.
Na een paar minuten in doodse stilte gezeten te hebben, rechtte hij zijn rug tegen de rugleuning en wreef met zijn handen door zijn ogen. Ja, het leek alweer te gaan, een beetje dan. Hier en daar voelde hij zijn hoofd nog lichte ergernissen uiten over wat deze net nog meegekregen had, maar dat zou met het vervolg van zijn wandeling vast wel weer overgaan.
Zo ging hij dus, zeer moedig want wie weet wat voor een enge creeps er nu nog door het boos zouden wandelen, weer verder, op een rustig tredje, handen in zijn zakken, en blik strak naar voren gericht. Als er iets rondsloop in de bosjes, dan maakte hij maar geen oogcontact, dan week het gevaar toch vanzelf wel? Toch werd het hem wel net iets te naar toen hij vlakbij iets hoorde. Sneller dan hij eigenlijk wilde draaide hij zich om. Het kon net zo goed een vogeltje zijn dat net wat de hard op de grond was geland, maar zijn zintuigen versterkten elk geluidje wat er maar was. “Is daar iemand?” Vroeg hij met een frons en beet gelijk op de binnenkant van zijn wang. Straks werd er nog geantwoord ook en kreeg hij daadwerkelijk een eng iemand om zich heen.Note: ’s avonds in het bos wandelen is niet altijd een goed idee.

TAGGED: TAYLORBEAN FIRST. 553 WORDS. OUTFIT (X).

THANK YOU FEDORA @ ATF AND SDS