Hidden treasures [Raphael]

Het weer was betreurenswaardig, de regen goot met bakken uit de hemel en al het gras dat hij vanuit het raam op zijn kamer zag was bedekt met een dun laagje water. ”Geen weer om een hond door te jagen.” zei hij met een neerslachtig glimlachje en draaide zijn hoofd van het raam weg. De enorme boskat die opgekruld op zijn bed lag hief zijn kop op en maakte een kort spinnend geluid. Sebastian stond met een kleine fonkeling in zijn ogen rechtop van de vensterbank waar hij op zat en wandelde naar Fera toe. ”Al zou jij het niet erg vinden om er een hond door te sturen hé.” Langzaam knielde hij neer voor zijn bed en streelde de kater over zijn hoofd, die onmiddellijk zijn felgele ogen sloot en zijn oren genietend naar achteren liet leunen. ”Wat zeg je ervan, gaan we de rest van deze burcht eens onderzoeken?” Sebastian duwde zichzelf weer rechtop en stak zijn arm uit naar de kat. Fera stond op uit haar zelfgemaakte holletje, bestaande uit de dekens van Sebastian en nam uitgebreid de tijd om zich uit te rekken. ”Kom maatje.” zei hij met een scheef grijnsje en zag hoe de kat zich afstootte van het bed, om vervolgens op zijn bovenarm te springen en van daar verder te klauteren totdat hij zichzelf in Sebastians hals genesteld had. Zijn voorpoten over zijn ene schouder, zijn achterpoten over zijn andere schouder. De warmte die de kat afstraalde in zijn hand gaf hem een gevoel van thuiskomen, iets troostend. Hardop spreken was eigenlijk niet nodig tegen Fera, ze stonden beide in gedachten verbonden en begrepen met één simpele blik precies wat de andere bedoelde. Maar toch voelde het aangenaam om hardop tegen ‘iemand’ te praten. Iemand die hij kende en alles van zijn leven af wist. Niet dat hij het gesprek met Sullivan niet aangenaam gevonden had, maar toch was het anders. Niemand zou ooit begrijpen hoe sterk de band was die hij met Fera had.

In de gang kreeg hij verschillende verwonderde blikken toegeworpen, maar Sebastian negeerde ze compleet. Het was niet iets alledaags, een enorme jongen met in zijn hals een enorme kat door de gangen zien lopen, maar hij wist zeker dat als hij op de blikken in zou gaan hij verschillende vragen zou krijgen. Iets waar hij allesbehalve zin in had. Met vlotte pasjes daalde hij naar beneden op de trap, waarbij Fera in zijn hals lag te hobbelen en zacht miauwde van plezier. Sebastian liet zijn hand zacht over de pluizige staart van de kat gaan die alle soorten bruin van kleur had en bijna even groot was als de rest van zijn lichaam. ”Misschien weet ik wel een plekje waar je ook op muizen kan jagen zonder nat te worden.” fluisterde hij de kater toe en draaide met de leuning mee toen hij op het gelijkvloers kwam om verder af te dalen richting de kelder.

Bij elke stap die hij zette echode het geluid ervan mee door de betonnen gang van de kelder. De muren waren vochtig en er hing een muffe geur, iets wat Fera ook duidelijk gemerkt had. Sebastian liet zijn ogen rond gaan en passeerde enkele deuren die elk afgesloten waren met een groot slot, wat er tevens uit zag alsof het de laatste honderd jaar net meer open geweest was. Hij moest toegeven dat zijn nieuwsgierigheid geprikkeld was en dat hij het liefst de deur zou forceren om te kijken wat er zich achter begaf, maar dat zou jammer genoeg vandalisme zijn. Er hing namelijk niet voor niets een slot op. Dus hij zette zijn wandelingetje in de kille gang verder, terwijl Fera hem kopjes gaf tegen zijn hoofd.

Op het einde van de gang doemde er uit de schaduw een iets modernere deur op. Toen Sebastian dichter kwam zag hij dat er een bordje tegen gespijkerd was, waar in krullende letters het woord ’studenten’ op gegraveerd was. ”Hier zijn we wel welkom.” sprak hij de kat toe en stak zijn hand uit naar de deurklink. Met een luid gekraag – wat hij wel verwacht had – ging de deur open en onmiddellijk kwam een iets aangenamere geur hem tegemoet gevlogen, alsof deze ruimte regelmatiger gebruikt werd. Hij tastte met zijn hand langs de muur, in de hoop een lichtknop tegen te komen. En het geluk zat hem mee. Sebastian klikte de ouderwetse schakelaar om en meteen begon de lamp die in het midden van de kamer hing te zoemen, om vervolgens enkele malen te knipperen voordat hij volledig aan ging. Fera drukte zichzelf af met zijn pootjes en belandde met een soepel sprongetje op de grond, om meteen daarna weg te duiken achter de ijzeren rekken vol spullen die de helft van de muren in beslag namen. Die zou zich hier wel amuseren. Sebastian trok de deur achter zich dicht om de onaangename geur van op de gang buiten te houden en liet vervolgens zijn blik over de ruimte gaan. Er stonden enorm veel ijzeren rekken tegen de muur, die elk bezaaid waren met verschillende werktuigen, maar voornamelijk kartonnen dozen waarvan hij niet wist wat er in zat. In het midden stond een grote houten werktafel waar restanten van afgezaagd hout op lagen. Wat was dit voor vreemde ruimte? Aan de kant waar geen rekken met spullen stonden, stonden een soort van zelfgemaakte zetels uit hout, bekleed met oude kussens die elk een ander patroon hadden en overduidelijk niet samen hoorden. Het leek een soort van werkruimte, maar tegelijk ook een plaats om met vrienden te chillen. ”Vind je het hier wat?” sprak hij luidop en hoorde van ver achter de rekken een zacht gemiauw opdoemen, waardoor hij kort moest grinniken.

Sebastian liet zijn vingers over de ruwe kartonnen dozen glijden en deed een poging om de beschrijving die er ooit op gestaan had te lezen. Maar door het vocht was het helemaal in het karton gedrongen en zo goed als onleesbaar. Vreemd, dacht hij voor de zoveelste maal. Hij wilde net een van de dozen uit het rek halen toen hij hetzelfde gekraak hoorde als toen hij de deur open gedaan had. Alert wierp hij een blik over zijn schouder, richting de deur, en duwde de doos die hij al half in zijn handen had opnieuw het rek in. In de opening verscheen een jongen die hij nooit eerder gezien had, niet in de trainingsruimte, niet in de lessen, niet in de gang. Zonder iets te zeggen keek hij hem aan en knipperde eenmaal langzaam met zijn ogen als stille ‘welkom’. Fera was nergens te bespeuren, waarschijnlijk druk op zoek naar muizen. Zolang Sebastian zich niet bedreigd voelde of wilde dat hij terug kwam zou de kat zijn eigen ding blijven doen. Behalve als zijn nieuwsgierigheid geprikkeld werd natuurlijk, maar zolang hij op jacht was zou dat niet snel gebeuren.

De jongen leek zich om de een of andere reden niet op zijn gemak te voelde. Zijn lichaamshouding schreeuwde het gewoon uit. Van de spieren in zijn lichaam die een voor een opgespannen waren, van zijn handen waarvan hij duidelijk niet wist waar hij ze moest houden. Sebastian had alles aan hem gezien in één simpele oogopslag. De kleur van zijn ogen, het aantal knopen op zijn jas, de camera rond zijn hals. Afwachtend observeerde hij de vreemde jongen en trok zijn wenkbrauwen verwachtingsvol op. Sebastian zou hem heus niet opeten, al leek de jongen in de deuropening er heel anders over te denken. ”S-sorry!” Zachtjes schudde Sebastian zijn hoofd van links naar recht. ”Waarom verontschuldigen? Op het bordje van de deur staat ‘studenten’, en volgens mij behoor jij net zoals mij tot die categorie. Of zit ik fout?” Sebastian draaide zich van het rek weg, en richtte zijn lichaam richting de jongen die nog steeds niet had bewogen. ”Kom je binnen of niet?” Hij sloeg zijn gespierde armen over elkaar en leunde een beetje tegen het ijzeren rek. ”De geur op de gang is niet dat wat het moet zijn, dus laten we die buiten houden voordat we in deze dozen op zoek moeten gaan naar een gasmasker.” Toen de jongen weer begon te spreken luisterde Sebastian aandachtig. De jongen begon onmiddellijk over Fera en er trok een grotere glimlach op de lippen van Sebastian. ”Klem?” Hij wierp een blik over zijn schouder als poging om Fera ergens te bespeuren. ”Maak je maar geen zorgen. Het enige dier dat hier klem zit zijn enkele muizen denk ik.” Toen zijn blik weer kruiste met die van de jongen stelde hij zichzelf voor als Raphael en Sebastian knikte dankbaar. Het was altijd aangenaam als iemand zich uit zichzelf voorstelde, en ondanks dat de jongen het op een enorm onzekere manier deed, kon Sebastian het toch appreciëren. ”Sebastian.” zei hij met een knikje en deed een stap in de richting van de jongen, om vervolgens zijn grote hand naar hem uit te steken.

Sebastian breidde zijn bewustzijn was uit en ademde subtiel wat dieper in doordat hij er wat energie in moest steken. Het streek heel zacht langs het onbewuste deel van Raphaels bewustzijn en vrijwel onmiddellijk kreeg hij een vage beschrijving van de jongen door. Sensitive. Hij haalde zijn bewustzijn weer uit het hoofd van de jongen en fronste kort zijn wenkbrauwen. Gevoelig, dat had hij nu ook wel kunnen raden. Raphael zou er normaal niets van gemerkt hebben, het was namelijk zo een lichte ‘aanraking’ dat het evengoed hetzelfde kon voelen al een vliegje dat op je hoofd landde. Iemand die wist hoe het voelde als er iemand in zijn gedachten zat merkte het vaak sneller, maar aangezien Sebastian niet echt gedachten kon lezen was het maar een heel vaag gevoel. Het enige waarin hij in staat was, was eigenschappen van de persoon doorkrijgen. En toen borrelde er een vraag op bij Sebastian, eentje die hij niet stil kon houden. ”Hoe komt het dat je Fera hoorde?” op een neutrale manier fronste hij zijn wenkbrauwen waardoor er een nadenkende blik op zijn gezicht te staan kwam. De kat had zacht gemiauwd, zo zacht dat het onmogelijk was dat iemand die niet op dat moment in de kamer was, het had kunnen horen. Sensitive. Langzaam kwam er bij Sebastian een theorie naar omhoog, maar hij zou eerst het antwoord van de jongen afwachten.

Opnieuw weerklonk het zachte miauw van Fera doorheen de ruimte en Sebastian keek richting de rekken van waarachter het geluid vandaan kwam. De kat sprong vanuit het niets vanachter het rek vandaag waardoor er een doos met veel kabaal naar beneden donderde. Sebastians hart maakte een sprongetje, maar onmiddellijk daarna verscheen er een grijns op zijn gezicht. De enorme, verwilderde kat sprong weer van het rek omlaag en landde soepel op zijn vier pootjes. Triomfantelijk draafde de kater voorbij Raphael en keek even omhoog om het aan te kijken, nieuwe mensen waren altijd interessant. In zijn mond droeg hij een kleine, bruine muis, die hij prompt voor de voeten van Sebastian legde. ”Wat moet ik daar nu mee?” zei hij met een opgetrokken wenkbrauw en keek van de muis, naar Fera, naar Raphael. Hij boog door zijn knieën en nam het muisje op bij zijn staart op, om het vervolgens op de werktafel te leggen. Wat hij er later mee zou doen, dat bedacht hij dan wel. De kater sprong soepel ook op de tafel en zette zich midden in de houtschilfers terwijl hij af en toe met zijn poot tegen het muisje duwde. Sebastian ging opnieuw door zijn knieën en zette de doos die Fera tegen de grond had laten gaan weer recht. ”Polaroids..” mompelde hij en nam een foto die op de grond lag op. ”Het zijn allemaal oude foto’s.” Hij nam de doos in zijn handen en zette hem ook op de houten werktafel, waar hij daarna nonchalant zijn ellebogen nonchalant op liet leunen. ”Misschien nog wel interessant voor jou?” vroeg hij met een vriendelijke blik op zijn gezicht. Hij stak de foto die hij in zijn hand hield uit naar Raphael en knikte kort. Het fototoestel rond zijn hals was Sebastian hem ook niet ontgaan, en aangezien Sebastian zich niet zo zeer interesseerde voor fotografie, zou Raphael er wel meer mee kunnen. Of dat was toch wat hij dacht. Fera stond op van haar plekje in de houtschilfers – waar zijn hele vacht ondertussen mee vol zat – en stapte naar de doos toe om hem daarnaast neer te zetten. Hij duwde zijn hoofd ertegen alsof hij het ding kopjes gaf waardoor Sebastian moest grijnzen. ”Katten..” bromde hij. Fera richtte zijn felgele ogen richting Raphael en sloeg een paar keer heen en weer met zijn pluizige staart. Opnieuw vulde zijn zacht gemiauw de ruimte.

Er was geen enkel raampje te bespeuren in de ruimte, zelfs niet eens een simpel verluchtingsrooster. Het kon op twee dingen duiden, ofwel was de ruimte al eeuwenoud, ofwel had de architect van dit kasteel er gewoon zijn voeten aan geveegd. Maar het deed er eigenlijk niet zo veel toe, op de een of andere manier kon Sebastian het in zichzelf opbrengen om zijn nare gedachten aan de kant te zetten en te ‘genieten’ van de afleiding die hij hier vond – hoe onaangenaam de geur dan ook mocht zijn -. Dat Raphael niet op zijn gemak was, dat was hem vanaf het begin dat de jongen in de deur verschenen was al duidelijk gebleken. Sebastian had hem overspoeld met woorden, woorden die in iemand anders zijn mond misschien uitnodigend geklonken hadden, maar in die van hem klonk het eerder bevelend. Al was het niet zijn bedoeling om alles zo op Raphael over te brengen. Hij was duidelijk niet de enige de last had van de ‘macht der gewoonte’. Alles wat Sebastian deed of zei was met die zekere disciplinaire houding over hem, zijn gerechte schouders, de kille blik in zijn ogen. Het was een harde schel wat rond hem zat, eentje die moeilijk te doorboren was vooraleer je zijn kwetsbare binnenkant te zien kreeg. Raphael leek in tweestrijd met zichzelf, dus Sebastian wendde zijn blik van de jongen af en liet hem langzaam zijn gang gaan. Hij oordeelde niet, niet vooraleer ze een fatsoenlijk gesprek gehad hadden. Het was wel duidelijk dat ze dag en nacht verschilden van elkaar, maar dat was voor Sebastian geen reden om hem als minderwaardig te beschouwen.

Pas vanaf het moment dat Raphael de deur sloot was Sebastian er zeker van dat hij zou blijven. Alles aan zijn lichaam straalde wanhoop en twijfel uit, alsof hij ieder ding dat Sebastian deed of zei hem letterlijk op de vlucht zou doen staan. Normaal was het niet, en ergens kriebelde het bij hem om te weten te komen wat er net voor zorgde dat deze jongen voor hem dit gedrag vertoonde. Maar hij zou geen verhoor kunnen doen, dat was niet de manier waarop studenten op Genosha met elkaar omgingen. ”Ach, het was het kijken wel waard.” Sebastian trok zijn mond tot een halve smirk en knikte kort. ”Da’s moedig.” Hij hield nog steeds zijn hand naar de jongen uitgestrekt en wachtte tot deze geschud zou worden, iets wat voor Raphael duidelijk ook een hele stap was. Dat bleek dan ook uit de manier waarop hij vervolgens zijn hand in die van hem legde, het was onzeker, slapjes en misschien ook wel een tikkeltje angstig? Sebastian liet zijn blik dalen en keek naar de kleine hand van Raphael die bijna verloren ging in die van hem. Het zou piece of cake zijn om de jongen zijn vingers te kneuzen, misschien zijn hand wel te breken. Een handdruk gaf veel over een persoon prijs en die van Raphael bevestigde enkel maar wat Sebastian in gedachten had. ”Aangenaam.” Hij knikte kort en liet de hand van de jongen weer los waarna hij zelf met zijn heup tegen de tafel aan leunde en zijn armen over elkaar sloeg.

Zijn vraag deed Raphael precies opschrikken uit zijn eigen gedachten. De jongen was aan zijn rondje in de kelder begonnen en had voor de rest geen woord meer gezegd. Maar nu Sebastian hem een vraag gesteld had, had hij geen andere optie om te spreken. Zijn antwoord verraste hem op een aangename manier. ”Als ik de keuze zou hebben tussen versterkte zintuigen of zelf in een eekhoorn te kunnen veranderen, dan was mijn keuze toch snel gemaakt hoor.” ging hij als onrechtstreeks compliment verder in op zijn woorden en keek de jongen nog steeds aan. Al was de blik niet wederzijds. Sebastian had een zekere beleefdheid over zich hangen waaronder hij onder anderen oogcontact maken verstond, maar vond de manier van Raphael ook oké. Ze waren op Genosha voor een groot gemeenschappelijk doen: Jezelf zijn. Fera dook ten tonele op waardoor Raphael een vrolijkere blik op zijn gezicht kreeg, zeker op het moment dat Sebastian de muis zonder nadenken bij zijn staart opnam en op de werkbank legde. Of hij snel vies was van dingen? Nee, integendeel. Een dode muis oppakken was verre van de vieste dingen die hij ooit gedaan had. De dogtag van een vriend gaan terugzoeken die door een bom aan flarden gescheurd was, dat was veel erger geweest. De doos die Sebastian op de tafel zette leek zijn interesse op te wekken en ergens bracht hem dat een gevoel van opluchting. Hij praatte liever over een onderwerp dat hem zelf weinig tot niet interesseerde dan dat er een awkward stilte in de ruimte hing. Niet dat hij stiltes niet kon appreciëren, integendeel, maar vandaag had hij wel wat nood aan het gebruiken van zijn stem en de reactie van een ander daarop. De foto die hij hem aanreikte zag er in Sebastian zijn ogen best oké uit, of toch in ieder geval niet beter dan dat hij het zou kunnen. Maar Raphael leek daar anders over te denken. Alleen al de manier waarop hij het prentje bekeek, verried dat hij zoveel meer zag dan alleen de inkt op het fotopapier. ”Ze zijn.. interessant.” Sebastian antwoorde door neutraal zijn schouders op te halen. ”Als ik er meer van zou kennen zou ik kunnen oordelen. Maar helaas is dat niet het geval.” Hij greens scheef en liet zijn hand door de doos rommelen om vervolgens op een foto uit te komen waarop een jongen en een meisje stonden te kussen. Zijn maag draaide zich om en zo snel als hij de foto bekeken had, legde hij hem ook weer terug. De borstkas van Sebastian rees voor een moment feller op dan gewoon doordat hij vocht tegen de emoties die bij hem opwelden, maar gelukkig kwam de vraag van Raphael op het juiste moment.

”Is Fera..” Zijn hartslag werd weer rustig en hij probeerde de gedachten van zojuist naar de achterkant van zijn bewustzijn te schuiven. ”een huisdier?” Zijn hand die hij strak om de rand van de tafel omklemd had liet hij langzaam los en streek ermee door de warrige haren van de kat. Fera was onmiddellijk naar hem toegesprongen toen de emoties van Sebastian de bovenhand namen en hij had zijn kleine warme lichaampje tegen de buik van de jongen geduwd, als troostend gebaar. ”Nee.” antwoorde hij kort en vond voorzichtig de blik van Raphael weer. ”Hij is geen huisdier.” De kater richtte zijn felgele ogen naar Raphael en miauwde kort, alsof hij de woorden van Bas bevestigde. Fera was zijn mutatie, en een drang om erover te vertellen had Sebastian allesbehalve. Maar ergens voelde hij zich verplicht, de jongen had hem immers ook al over zijn mutatie verteld. Niet uitgebreid weliswaar, maar toch, voor hem was het een hele stap geweest. Een stap die Sebastian dan ook maar moest nemen. ”Hij is mijn ziel.” Kort wierp hij Raphael een knipoog toe en wees met zijn wijsvinger richting de verwilderde boskat als teken dat hij zijn aandacht erop moest vestigen. Het ‘vaste’ lichaam van de kater verdween en maakte plaats voor een doorschijnende, blauwige gloed. Het had nog steeds de vorm van de kat, maar het was geen kat meer, eerder een soort van geest. ”Ik kan hem oproepen wanneer ik wil.” De spookachtige kat begon langzaam te zweven en Sebastian stak zijn hand ernaar uit om het vervolgens door de gloed te halen. De ‘geest’ dreef een beetje uit elkaar op de plaats waar zijn hand was gepasseerd en liet een rookvormig spoor achter. Maar na lutteloze seconden had het zich weer tot de kat gevormd. ”In welke vorm ik maar wil.” In een fractie van een seconde veranderde de blauwige gloed in een enorme bizon die in galop door de kelder denderde (al zwevend dan). De bizon maakte geen enkel geluid, liet geen enkel spoor van vernieling na, omdat hij nog niet werkelijk bestond. Niet zolang Sebastian hem toestemming gaf om vaste vorm aan te nemen. ”En hoeveel ik maar wil.” Hij hield zijn hand open met de handpalm naar boven en langzaam maar zeker kwam er een blauwdoorschijnende ‘sliert’ uit gedreven die de vorm van diezelfde boskat als net aannam, Fera. ”Het is heel complex en moeilijk om alles uit te leggen, maar zo heb je toch een idee.” Hij keek kort in de ogen van de jongen, voordat hij de kat weer vaste vorm liet aannemen en hij met zijn vier pootjes zacht op de tafel neerplofte. De bizon liet hij verdwijnen, op dezelfde manier als dat hij de kat van zonet had opgeroepen. Weer vulde een zachte miauw de ruimte voordat de grote kater over de tafel richting Raphael en zijn fototoestel liep, alsof hij nooit verdwenen was. Op enkele centimeters afstand van het toestel zette hij zich op zijn achterwerk en keek hij met fonkelende oogjes naar de ‘vreemde’ jongen. ”Fera is gewoon de naam die ze allemaal dragen.” Met een schurend geluid duwde hij de doos met foto’s Raphaels kant op, Sebastian voelde geen drang om er nog verder naar te kijken, zeker niet na de foto die hij zojuist gezien had en verschrikkelijke herinneringen bij hem opriep.

Ergens waren ze hetzelfde en tegelijk toch ook weer helemaal niet. Zowel Raphael als Sebastian waren een beetje argwanend ten opzichte van elkaar. Niet omdat hun ontmoeting oprecht gevaarlijk was, maar eerder omdat ze beide eerst wilde weten met wat voor persoon ze te maken had voordat ze zich durfden of wouden openstellen. Voorzichtigheid was nooit slecht. Het grote verschil lag in de manier waarop ze het lieten uitschijnen. Terwijl Sebastian zich groot, alert en zelfzeker opstelde kwam Raphael eerder als bang, onzeker en schuchter over. Het was oké, iedereen was hoe hij was en had zijn eigen kwaliteiten. Die van Raphael waren duidelijk niet leidinggevend, maar hij had sowieso nog enorm veel verborgen kwaliteiten. Dat kon gewoon niet anders.

De woorden van Sebastian brachten kort een verwarde blik in zijn ogen, maar hij herpakte zich redelijk snel. ”Ik laat mens of dier niet graag hulpeloos achter.” Sebastian trok zijn mondhoeken omhoog. ”Zo’n mensen hebben we nodig.” Hij liet zijn ruwe handpalm over het gehavende, houten tafelblad gaan en richtte er vervolgens kort zijn blik op, nadenkend. ”Er zijn genoeg mensen die zich geen zak aantrekken van anderen. Laat staan van dieren.” Hij klopte zijn bestofte hand af aan zijn broek waardoor er een lichtere vlek op verscheen. ”Dus ik vind het moedig, ook al is het maar een klein gebaar.” Na die woorden zweeg hij, het was overduidelijk dat Raphael in verlegenheid gebracht was en Sebastian wilde de situatie niet awkward maken.

De mutatie die hij bezat klonk hem interessant in de oren. Sebastian was nooit in contact gekomen met andere mutaties behalve die van hemzelf en Myrthle, het was dus wel een nieuwe wereld die voor hem was opengegaan sinds hij op Genosha was. Als je het kon bedenken, dan bestond het. ”Alles heeft zijn voor- en nadelen.” bevestigde hij zijn woorden met een strak knikje en fronste zijn wenkbrauwen lichtjes. ”Maar het belangrijkste is en blijft wat je ermee doet.” Raphael had via zijn mutatie gehoord dat er -in zijn ingeving- een kat in nood zat en het eerste wat hij ondernomen had, was om te komen kijken waar het beestje zat. Alleen dat vertelde al enorm veel over hem. ”Wat is er zinvol aan een mutatie Class 4 als er alleen maar schade mee aangericht wordt?” Hij mompelde het eerder in zichzelf dan dat hij het echt tegen Raphael sprak. De mutatie van Sebastian werd door velen onderschat, er waren er zelfs geweest die hem letterlijk uitgelachen hadden toen hij met een arend op zijn schouder buiten rondgewandeld had, but little did they know. Het zag er allemaal ongevaarlijk uit en misschien zelfs simpel, maar het was veel meer, veel complexer dan dat. Niemand had hem hier in actie gezien, en misschien maar beter ook.

En Raphael was een goed voorbeeld. De korte en bondige uitleg van Sebastian leek heel wat voor hem om het te kunnen begrijpen, laat staan wat het geweest was als hij alles tot in de kleinste details had uitgelegd. Fera liep naar Raphael toe, alsof hij zichzelf nog eens extra wilde ‘tonen’, alsof hij fier was dat hij zojuist nog vrij door de lucht had gezeefd en nu weer een echte kat was. Het zorgde er voor dat Sebastian een kleine glimlach op zijn lippen kreeg, zeker toen de jongen er nog eens extra over doorvroeg. De schuchtere jongen was oprecht geïnteresseerd in hem, of toch zeker zijn mutatie en Sebastian apprecieerde die oprechtheid. ”In een later stadium, ja.” beantwoorde hij de vraag van Raphael en dacht even na over de manier waarop hij het simpel zou kunnen uitleggen. Fera maakte een kort, spinnend geluid en probeerde alsmaar weer om de blik van Raphael te vangen, alsof hij hem smeekte voor aandacht. ”Je mag hem aaien als je wil.” Sebastian leunde wat verder over de tafel en nam wat zaagsel tussen zijn vingers waar hij vervolgens mee begon te prullen. ”Ik heb hem nu deels losgemaakt van mezelf. We staan nog steeds via gedachten in verbinding, maar hij kan zich nu meer als een echte, gewone kat gedragen.” Hij tikte kort met zijn vinger tegen zijn slaap om aan te tonen wat hij bedoelde. ”Als ik de connectie weer versterk dan staat hij volledig onder mijn wil, alsof het ík ben die in de kat zit. En als ik de connectie volledig verbreek dan veranderd hij in een échte, vrije kat.” Als Raphael Fera zou aaien als hij in volledige verbinding met Sebastian stond, dan zou het voor Sebastian aanvoelen alsof Raphael hém aan het aaien was. Iets dat hij allesbehalve aangenaam zou vinden. Maar dat was nu gelukkig niet het geval. Fera werd ongeduldig en in de plaats van te wachten tot Raphael zijn hand naar hem uitstak, stapte hij zelf op hem af en drukte zijn kopje in de handpalm waar hij een foto in vast had. Hij nam de rand van de foto tussen zijn scherpe tandjes en trok behendig uit zijn hand om hem vervolgend op de tafel te laten neervallen en met zijn pootje van de tafel duwde. Sebastian moest zacht lachen en schudde kort zijn hoofd.

”Om op je vorige vraag terug te komen..” Een kort zuchtje weerklonk en hij keek nadenkend naar zijn handen die nog steeds aan het prullen waren met de houtschilfers. ”Je hebt vast al gehoord over ‘beschermengelen.’ vragend keek hij naar Raphael voordat hij verder ging. ”Er gaat er een schuil in ieder van ons in de vorm van een dier.” Hij knauwde kort op de binnenkant van zijn wang en liet de houtschilfer vallen. ”Als ik eenmaal via een soort ‘mindreading’ de eigenschappen van een persoon ken, ben ik in staat om de beschermengel uit hem te halen.” Dat hij het ook kon via een simpele aanraking, dat vertelde hij niet. Sebastian was niet zo gesteld op aanrakingen met anderen, maar dat zou voor Raphael wel al duidelijk zijn. "Maar het is niet zo vanzelfsprekend, er komt heel wat bij kijken, zowel bij mij als bij de persoon waarvan ik het dier eruit haal." Met kille ogen, -die toch alsmaar vriendelijker kwamen te staan- keek hij naar Raphael aan de overkant aan de tafel.