Onderwerp: Get away [+Anastasia] wo apr 06, 2016 5:58 pm
De zon had nog geschenen toen hij zich naar buiten had begeven. Sinds de lente was aangebroken was hij steeds vaker in de lucht te zien en warmde alles weer een beetje op. Van sneeuw was er al enkele weken geen teken meer geweest. Voor Raphael kwam dit des te beter uit, omdat de kou hem telkens maar weer lastig viel met zijn gevoelige zintuigen. Het redelijk warme weer buiten was echter nog geen teken voor de andere leerlingen om massaal naar buiten te gaan, wat ervoor zorgde dat de drukte binnen langzaamaan ophoopte. Naar buiten gaan was dus zijn vluchtweg geweest en het rumoer van binnen werd vervangen door het vrolijke getsjirp van vogels en het zachte geruis van de wind. Zijn hoofd bracht hem echter nog altijd in verwarring, omdat zijn zintuigen op hol sloegen door wat ze binnen allemaal hadden waargenomen. Steeds sneller verwijderde hij zich van het schoolgebouw, op weg naar een plek die vrij zou zijn van emoties. Al eerder had hij opgemerkt dat het gedrag van dieren niet of nauwelijks invloed had op hem. De honden in de kennels verderop brachten hem tot rust, omdat ze enkel uitermate enthousiast waren en dat soort emoties hem niet zozeer stoorden. Het geluid van geblaf wist hij dan ook eerder uit te sluiten dan constant gepraat, waar hij wel enkele dingen uit kon begrijpen. Dit pad leidde hem echter niet naar de plek waar de honden en katten zich bevonden, maar naar een houten omheining. Een uitgestrekt weiland, waarop enige bruine plekken te zien waren door de strenge winter van daarnet, reikte zich voor hem uit. Het veld werd bewoond door enkele viervoeters, die donker afstaken tegenover het groene gras. Raphael stapte voorzichtig naar het hek toe, liet zijn armen erop steunen en keek wat dromerig voor zich uit. Het ritmische gegraas, af en toe een zwiepende staart en het gesnuif van de paarden kon hij horen. Een van de paarden, een effen zwarte merrie, liep nieuwsgierig op hem af en gooide haar hoofd over het hek om hem van iets dichterbij te bekijken. Raphael schrok lichtelijk van deze plotselinge beweging en viel hierdoor bijna achterover, maar wist zich nog aan het hek staande te houden. Het paard keek hem met haar donkere ogen rustig aan, alsof ze dit allang had zien aankomen. Hij glimlachte een beetje schraal, klopte haar voorzichtig op haar nek en schrok weer toen het dier haar hoofd weer terugtrok en richting de stallen begon te rennen. Met een frons keek hij het paard na, waarna al snel haar soortgenoten volgden. De reden werd al snel duidelijk voor hem. Enkele druppels vielen op zijn neus en nu pas merkte hij op dat donkere wolken de, hiervoor helder blauwe, lucht hadden bedekt en zich nu leken uit te wringen. Lang hoefde hij er niet over na te denken en volgde hij de paarden op een rennende pas, om zich droog te kunnen verbergen onder het dak van de stal. Daarom was iedereen natuurlijk binnen gebleven.. als het regende wilde niemand natuurlijk buiten zijn. Precies bij de staldeur van de zwarte merrie had hij zich blijkbaar gesteld, want haar hoofd verscheen weer naast zijn schouder. Ze slaakte een tevreden zucht, alsof ze opgelucht was dat hij droog en wel hier was verschenen en alsof hij dit had begrepen, aaide hij haar zachtjes over haar neus, niet een keer zijn hand terugtrekkende door de plotselinge warme aanraking.
Onderwerp: Re: Get away [+Anastasia] do apr 07, 2016 3:02 pm
Kindness is free
De lente was een wispelturig seizoen; het ene moment scheen de zon fel op hun neer, het volgende moment viel het water met baken uit de hemel. Het had zijn charmes, maar het maakte ook dat Ana constant met een rugzakje rondliep als ze naar buiten ging. Zo had ze altijd een paraplu bij en zelfs een regenjas als het nodig was. Ook zat haar schetsboekje er standaard in met wat pennen, potloden en zelfs verf. Dus als ze plots iets prachtig in de natuur zag, kon ze zonder al te veel moeite het bijhouden terwijl ze toch droog zou zijn moest het regenen.
De lieve mutant die haar had rondgeleid, had haar verteld dat de stallen een prachtig uitzicht hadden. Dus dat was dan ook waar Anastasia naar toe liep in een rustige pas over de paadjes. Koud was het niet echt, dus had ze dan ook een rokje en matching topje aangetrokken. Een haarband hield haar blonde lokken uit haar gezicht en hoewel andere hakken niet zouden aandoen voor een buitenavontuur, deed Ana niks anders. Aan het hof had ze bijna altijd op hakken rondgelopen en dus was het haar ook aangeleerd hoe ze er in moeilijkere omstandigheden mee moest rondlopen. Erg handig natuurlijk en dan vooral als je zo petite was als Ana. Ze had dan natuurlijk ook het lichaam van een 15-jarige, iemand die midden in haar puberteit zat.
Hoewel ze makkelijk kon lopen op hakken, moest ze nog altijd uitkijken waar ze haar voet neerzette. Vooral omdat ze open tenen had en die moesten nu echt niet nat worden. Het weer had helaas andere ideeën. Donkere wolken versperde de stralen van de zon, die tot voor kort nog Ana's huid hadden opgewarmd. Eerst vielen er enkele druppels uit de hemel, als een waarschuwing om daarna te vermenigvuldigen tot een heuse regenbui. Anastasia's bloemen paraplu was binnen no-time bovengehaald en zo bleef ze dan toch nog droog, of toch gedeeltelijk. IJskoude regendruppels spatte op haar schoenen en voeten. Met een klein fronsje zocht ze de horizon af naar de paardenstallen. De rondleidingsmutant had gezegd dat ze gewoon had pad moest volgen waar de bomen langs stonden, maar ze had niet gezegd dat het zo ver was. Toen haar blik zich vastkluisterde op een gebouw in de verte omringt door wat weiland leek, versnelde haar pas lichtjes.
Toen ze bij de stal aankwam, zag ze direct dat de staldeur te zwaar was voor haar. Dus met een simpele zwaai van haar hand, een haast verveeld gebaar, dwong ze de houtkristallen op te schuiven te samen met de metaalkristallen. Zo opende de deur zich met een vermoeide kreun en kon de grootvorstin een blik binnen werpen. Haar groenige ogen moesten zich kort aanpassen aan de felle verlichting van de gang vol hooi en strooi. Paardenwarmte en -geluiden verwelkomde haar, toen de deur zich met eenzelfde kreun achter zich sloot en zo de regen buitensloot. In de eerste instantie zag ze de jongen niet zitten en legde ze haar paraplu op de grond zodat 'ie kon drogen. Haar rugzakje haalde ze van haar schouder en haar schetsboekje pakte ze er samen met een potlood uit. Pas toen ze op het hooi wou gaan zitten, bemerkte ze zijn aanwezigheid. "Oh pardon," Begon ze met een verontschuldigende uitdrukking naar de jongen en de zwarte merrie, "Het was niet mijn bedoeling om jullie te storen," Ze glimlachte zachtjes en ging toch op het strooi zitten. Het strooi prikte zachtjes in haar ontblote benen, maar het prikte niet zo hard als de herinnering aan haar thuis dat ze had moeten achterlaten. In Rusland was ze ook vaak langs de stallen geweest. Niet dat ze kon paardrijen, maar ze vond de aanwezigheid van die pure dieren zo aangenaam. Het leidde haar af van alle spelletjes die de Tsaar en de adel speelde. "Ik ben Anastasia trouwens," Zei ze, terwijl ze een beetje weg van het paard schoof dat zijn bruine hoofd naar buiten stak. Hoe mooi ze de beesten ook vond, het bleven beesten en Ana was een grootvorstin, een prinses, iemand die niet graag vuil werd. Clothes: X Umbrella-ella-ella-eh-eh-eh: X
Toen het paard haar prachtig donkere uitgelijnde profiel aan hem toonde, had hij spijt dat hij zijn camera niet had meegenomen om dit moment te fotograferen. Het zou hem misschien ook wat afleiding bieden van de regen die hem hier zeker wel een kwartier zou vasthouden. Van zacht getik was nu niet veel meer te horen, nee, het kwam met bakken uit de hemel. Het geluid van de donderende regendruppels deed hem niet echt veilig voelen en alsof hij nu al niet droog was, leunde hij voor de zekerheid nog extra tegen de staldeur aan. Het paard naast hem trok haar hoofd weer terug en zachtjes paradeerde ze in haar stal. Haar voetstappen werden gedempt door de verse lading hooi die op de vloer was neergelegd. Raphael bleef op zijn plek staan, wat onzeker naar de grond kijkende en hopende dat de plotselinge regenbui snel weer zou verdwijnen, zo snel als dat hij gekomen was, maar de druppels bleven maar aanhouden. Toen hij plotseling het geluid hoorde van de staldeur die werd geopend, keek hij iet wat geschrokken op. Het was niet dat hij zich betrapt voelde, maar hij had echt niemand buiten gezien en dus had hij het ook helemaal niet verwacht dat er iemand hier naar binnen zou gaan. Toch voelde hij geen vervelende emoties om de vreemdeling heen, dus voelde hij zich al iet wat meer op zijn gemak, maar geheel prettig durfde hij het nog niet te noemen. Een half doorzichtige paraplu met een schattig bloemenpatroon werd op de grond gelegd, Raphael kon de minuscule waterdruppeltjes er vanaf zien rollen. Een meisje, groter gemaakt door de schoenen waar ze op liep, was de stal binnen gekomen. Zonder hem op te merken nam ze plaats op een berg hooi, pas toen ze bij het hooi aangekomen was, kruiste hun blikken. De zwarte merrie, door de nieuwe geluiden gelokt, keek het meisje nieuwsgierig aan. Ze opperde een verontschuldiging en Raphael hief zijn wenkbrauwen wat verbaasd op. Er werd sorry gezegd voor het verstoren van de rust? Een klein glimlachje verscheen op zijn gezicht. “Oh.. dat maakt echt niet uit.” antwoordde hij met zijn zachte stem en koos er toch voor zijn blik te verplaatsen naar het paard. Hij hoefde toch niet in iemands ogen te kijken om aan te voelen wat de ander emotioneel van hem dacht. “De regen zou zich eerder mogen excuseren voor het verstoren van deze mooie dag, niet?” glimlachte hij vervolgens, iet wat spraakzamer dan gewoonlijk. Ze was ondertussen gaan zitten, een schetsblok was uit haar tas gehaald. "Ik ben Anastasia trouwens," Hij richtte zijn ogen op toen ze weer had gesproken en knikte. “Raohael, aangenaam.” antwoordde hij en stond voor een klein moment op zijn tenen om nieuwsgierig richting het schetsblok te kijken. Zou ze er iets op getekend hebben? Helaas richtte de merrie zich op dat moment ook iets op, waardoor hij niet veel meer kon zien dan de donkere manen en oren. “Ben je hier gekomen om te tekenen?”Als hij dit mocht vragen. Dacht hij er nog al lipbijtend bij, niet iedereen deelde alles van harte met een ander.
Onderwerp: Re: Get away [+Anastasia] za apr 23, 2016 5:29 pm
Kindness is free
Haar schetsboekjes stond vol tekening en schilderijen, het een al beter gelukt als het ander. De meeste waren dingen uit de natuur, zoals bloemen, de zonsopgang, het paleis. Ze had het boekje al zolang dat er nog redelijk wat dingen instonden van vroeger, van Rusland. Maar dat bracht wel als nadeel mee dat elke pagina waar ze op tekende, helemaal vol stond. Haar laatste tekening was een tekening van het gezicht van haar zus, maar het lukte niet. De tekening was vaag, onduidelijk net zoals de herinneringen van Anastasia. Ze wist de grote lijnen nog van haar zus, maar als iemand haar zou vragen aan welke kant het kuiltje in haar wang zat, zou ze niet kunnen antwoorden. Soms kreeg ze het gevoel dat hoe meer ze Maria probeerde te herinneren, hoe meer ze haar leek te vergeten. Voor even hing er een diep bedroefde sfeer over haar heen, maar die probeerde ze om te vormen door vriendelijk te glimlachen naar de onbekende jongen in de stal. “De regen zou zich eerder mogen excuseren voor het verstoren van deze mooie dag, niet?” Vrolijk knikte ze, waardoor haar honingblonde krullen op en neer deinsde. "Het zou op zijn knieën om vergiffenis moeten komen vragen," Glimlachte ze liefjes, terwijl een herinnering aan haar geliefde troonzaal voor haar ogen zoefde. Tsaar zijn betekende hard zijn, doen wat goed is voor het volk dan toch en de wetten naleven. Doodstraffen waren nooit leuk, maar om hard te worden moest ze kijken. Moest ze zien hoe de glimmende bijl van de beul even in de lucht hing. Hoe iedereen zijn adem inhield als het metaal in de ruimte zong. Ana had het kunnen stoppen, honderden keren, maar dat had ze niet gedaan. De meeste waren moordenaars, verkrachters en ander gespuis dat het niet verdiende om te leven, maar af en toe zaten er onschuldige mensen tussen. Mensen die niks anders gedaan hadden dan in het verkeerde gezin geboren te zijn, zich op het verkeerde moment op de verkeerde plaats bevinden of voor de foute kant te vechten. Sommige waren kinderen, zoons en dochters van de vijand. En toch stond Anastasia daar maar gewoon, met haar gehandschoende hand verstrengeld in die van haar zuster en kristallen rond haar voeten, verstopt onder haar grote, zware rok. De temperatuur was op zo'n momenten altijd zo laag dat het water in de bekers bevroor en de adem van de adel te zien was. Maar dat waren ze gewend, Russen konden tegen kou en klaagde nooit. Ze zouden niet durven, wie klaagde over de prinsessen, over de grootvorstinnen, zou hetzelfde lot ondergaan als de persoon waar ze naar stonden te kijken. Hun bloed zou het rode bloed zijn op de glanzende tegels en hun stemmen zouden smeken om vergiffenis, die niemand ooit kreeg.
De gedachten hadden haar zou afgeleid dat ze niet eens zijn naam gehoord had. "Zou je het willen herhalen? Ik was er even niet bij met mijn gedachten," Ze sloeg verontschuldigend haar ogen naar beneden en keek naar haar in elkaar gevlochten handen. Zoals haar altijd geleerd was door haar strenge opvoedster. Een dame moest weten wanneer ze 'zwak' moest overkomen en wanneer ze haar echte kracht moest laten zien. Die zin had haar leven al meerdere keren gered.
Het schetsboekje op haar schoot had ook duidelijk de nieuwsgierigheid van de jongen gewekt, want toen die op zijn tenen ging staan om het te kunnen bekijken, ontsnapte er bij haar een kleine glimlach. "Als je wilt mag je er gerust in kijken hoor," Ze bood hem het oude, in leer gebonden boekje aan, terwijl ze hem bemoedigen toe lachte. Het notitieboekje had door de jaren heen behoorlijk wat geleden en zat vol met losse papieren, die er uit leken te vallen. "Niet specifiek, de mutante die me had rondgeleid had me gewoon vertelt dat dit een buitengewoon mooie plek is," Vol enthousiasme keek ze rond bij haar woorden, alsof de prachtige paardenstal haar nu pas voor het eerste opviel. Clothes: X Umbrella-ella-ella-eh-eh-eh: X Boekje
