Suffering here on my own.

Wesley ging zijn dagen vaak door in stilten omdat hij nooit de tijd nam om met iemand te spreken. In zijn ogen had hij betere zaken te doen dan zich bezig te houden met ieder levend wezen op het eiland. Enkel in het begin is het fijn om altijd volk rondom je te hebben, maar nergens kan je heen gaan om volledig alleen te zijn. Zelfs als je op je kamer zou zitten hoor je hoe het gebouw leeft. De mensen die in de avond nog door de gangen rond lopen of heel de tijd liggen te giechelen in de kamer naast je. Vaak bracht hij tijd door in de gym en met oortjes in zou hij geen last hebben van omstanders en hij hield zijn lichaam in conditie.
Die dag was niet anders. Voor verschillende uren had de jonge man zitten trainen aan één stuk door. Voor hem moment had hij geen les waar hij heen moest of heen wilde gaan. Maar zelfs als hij toch een les had was de kans groot dat hij vroeger op stond om nog een eind te gaan hardlopen of om naar de gym te gaan. Wesley moest daarvoor veel vroeger opstaan, maar hij had er geen last van. Hij zou enkele dagen aan een stuk wakker kunnen blijven zonder dat je het zou merken.

Na zijn dagelijkse trainen ging hij nog even in de douche ginder om zich op te frissen en zich nadien om te kleden. Wesley trok een simpel zwart T-shirt aan waarin dat zijn spieren goed te zien waren, maar zijn licht grijze jogging hield hij aan. Het zat goed en zolang dat hij nergens speciaal heen moest zag hij er het nut niet van in om wat anders aan te doen.
Zijn sporttas zetten hij even af in zijn kamer, al was het eerder in een hoekje gooien en vervolgens de deur sluiten. Veel langer bleef hij niet op zijn kamer. In plaats daarvan nam hij de trap weer naar beneden om naar de living te gaan. Zijn blik viel meteen op de enige persoon die alleen zat en haast gehypnotiseerd naar het vuur zat te kijken. Aan het vuur zelf was niks interessant te bespeuren. Met een rustige pas wandelde hij de ruimte verder in tot hij in de buurt was van het meisje en hij zwijgend in één van de eenpersoons zetels zetten die iets enkele meters van het haardvuur stonden. De enkel van zijn linker been legde hij op zijn andere been en hij liet zich naar achter hangen in de zetel. ‘Nog nooit vuur gezien?’ waren uiteindelijk de woorden die hij uitsprak.
Kalm keek hij naar het meisje zonder verder al te veel emotie die je van zijn gezicht zou kunnen aflezen. Wesley had zijn vraag dan ook serieus bedoeld en wilde dat die ook zo zou worden opgevat. Met alles wat een mutant mee kon maken zou het hem niet verbazen moest er iemand rondlopen die wel degelijk nog ooit vuur had gezien. Niet dat het hem veel interesseerde, maar het was een manier om een gesprek aan te gaan.

Voor een lange tijd had Wesley niet de kans gehad om voor een lange tijd op dezelfde plek te blijven. Zo had hij ook geen mensen waarop hij kon terug vallen omdat hij niemand kenden. De mensen die hem kenden zoals hij was waren dan weer de mensen die hij zelf niet wilde tegen komen. Andere kenden hem dan weer niet zoals hij echt was. Dat handje vol mensen kenden enkel een goede versie van hem zodat hij toch een dekmantel had. Verder had Wesley geen nood aan mensen om hem heen. In zijn ogen waren ze niet nodig en veroorzaakten ze enkel problemen. Niet dat ze er zelf aan konden doen, maar Welsey had besloten om geen enkele speciale band te creëren met mensen. Maar toch had hij het meisje aangesproken om tijd te doden.

Wat dat Wesley zei was niet zijn beste openingszin aller tijden geweest, maar goed genoeg om een reactie te krijgen. In stilten had ze hem eerst aangekeken voor dat ze zich naar hem omdraaide. Heel de tijd bleef Wesley ook zwijgend zitten en zo gaf hij de andere de tijd om te kunnen reageren. Uiteraard kreeg hij een vraag terug gesteld, maar niet meteen een antwoord. ‘Jawel, zo’n dertig seconden geleden,’ zei Wesley. Natuurlijk had hij eerder ook al wel mensen naar vuur zien kijken, maar haar vraag nam hij simpel weg niet serieus. Geen serieuze vraag wilde zeggen ook geen serieus antwoord. Ieder handeling die ze vervolgens uitvoerde hield hij in het oog tot dat ze plaats nam in de andere zetel. Wesley was niet uit op enige vriendschap dus had hij bewust plaats genomen op de één zit. Als iemand erbij wilde komen zitten moest die al op de rugleuning of armleuning gaan zitten. Of als ze echt wilde moest ze zich naast hem proppen. In elk geval was zijn keuzen om daar te zitten bewust en hielp het. Het meisje had plaatsgenomen in de andere zetel.
Een beetje geïnteresseerd trok hij zijn wenkbrauwen op terwijl hij haar aankeek. Wat ze zei kwam overeen met hoe dat hij zichzelf zou kunnen beschrijven. ‘Heeft het te maken met de reden dat je hier zit?’ vroeg Wesley aan haar. Om niet ronduit te vragen of het haar mutatie was vroeg hij het maar zo.
Ze vroeg hem wie hij was om het te vragen, vast om meer over hem te weten te komen. Jammer voor haar legde hij zijn hele leven niet open en bloot op de tafel neer. Haar andere woorden deden voor even zijn beide mondhoeken wel optrekken. Verder reageerde Wesley er niet op. De meeste mensen die hij tegen kwam waren achteraf niet blij met zijn aanwezigheid. ‘Gewoon iemand die een gesprek wilde starten,’ reageerde hij met een kleine glimlach op haar gestelde vraag. Nu wist ze nog steeds niet meer. Zijn blik had Wesley ondertussen ook al van haar afgehaald en hij keek nu naar het vuur in de haard. Hij kon wel begrijpen waarom je ernaar keek, het had iets rustgevend, maar in zijn geval bracht het ook de niet leuke herinneringen terug.

Zijn domme vraag had gezorgd dat er toch een gesprek aan de gang kwam, ook al begon het zo droog als het mogelijk was. Wat moest je anders zeggen tegen iemand die naar vuur aan het staren was? Een simpele ‘hej’ was nogal basic en dat was wat je zou verwachten als een vreemde je aansprak. Gelukkig zag de andere de humor er wel van in. ‘Bedankt, ik voel me ineens al een heel stuk wijzer,’ zei hij met een knikje om de humor er nog even in de houden. Wesley bleef er dan ook nog eens heel serieus bij. Als het over een minder belachelijk onderwerp ging zou je nog gaan denken dat hij het echt meende.

Met een glimlach keek hij even hoofdschuddend de andere kant op. Ze deed precies wat hij ook deed en ergens was dat best grappig. ‘Met andere woorden dus ja,’ besloot hij en hij keek haar weer aan. Als het antwoord ‘nee’ was zeiden mensen amper ‘misschien. Tenzij het antwoord dat de andere wilde hebben ‘nee’ was, maar dat was niet de bedoeling op dat moment. Natuurlijk kon Wesley er ook naast zitten, maar daar ging hij niet van uit. Zelfs als ze gewoon het vurige type was en dat haar mutatie beïnvloede was dat deels een reden om op het eiland te zitten.
Ze had door dat hij niet de makkelijkste persoon was om borden vol informatie van te krijgen. Als het haar om de details ging dan moest ze echt al heel veel moeiten doen om die te krijgen. Bijna niemand kreeg van hem de details omdat niemand ze moest weten. Zelfs zijn lichaam zou hem niet verraden omdat hij geen enkel litteken op zijn lichaam had staan. Littekens vertelden namelijk zoveel verhalen. Wat nadenkend keek hij naar het plafond voor zijn ogen de hare weer vonden. ‘Dat van die vragen is geen slecht idee,’ besloot uit glimlachend.
Wesley wist precies waar dat ze het over had, maar dat deed hem niet veranderen. In plaats van het toe te geven kwam er een kleine vragende frons op zijn gezicht waarmee hij haar aankeek. ‘Geen idee waar je het over hebt,’ sprak hij even kort. ‘Maar ik ben er zeker van dat ik dit,’ en hij maakten met zijn hand dezelfde beweging als het meisje enkel naar zichzelf toe, om zijn handen dan weer te laten zakken. ’- langer kan volhouden dan dat de gemiddelde mens oud word,’ vervolgde hij waarbij een kleine glimlach zijn lippen sierde. Hij had al veel ergere dingen moeten volhouden dan een simpele facade en daarbij bestond zijn leven haast uit één grote facade. Met voorbedachte raden had hij het gehad over mensen en niet over mutanten. Er waren namelijk genoeg mutanten die veel ouder werden dan dat normaal was. Zelf hoorde hij bij die mutanten. ‘But go ahead,’ zei Wesley waarbij hij een kleine handbeweging maakten om duidelijk te maken dat ze zichzelf mocht voorstellen. Achteraf zou hij wel zien of hij iets van zich prijs ging geven. Sowieso deed hij met een naam niks mis, die zou ze zeker al krijgen.

Wesley was er haast zeker van dat ze ja bedoelde, maar uiteraard ging ze niet meteen hem zijn gelijk geven. Dat verwachten hij niet dus bleef hij bij wat hij dacht. Zat hij juist was het goed voor hem, anders was het ook zo. Ze gaf zelf ook niet op. ‘Vurig is niet hoe ik mezelf zou beschrijven,’ reageerde hij waarbij dat hij iets van zich weg gaf, maar eigenlijk ook niks. Ze wist nu enkel dat hij zei dat hij niet vurig was. Of dat hij de waarheid sprak kon ze echter ook niet eens weten. Hoe vaak dat hij wel niet had gelogen en die leugen had volgehouden. Het ging bij hem vanzelf en zonder moeiten. Zijn wilskracht was groot genoeg om de leugen zelfs in de meest lastige momenten vast te houden. Als Wesley de waarheid niet wilde vertellen ging hij dat niet doen.

Het idee om vragen te stellen en inruil zelf iets vrij te moeten geven over zichzelf stond hem aan. Wesley stemde er zelfs mee in om dat te doen en dat was een wonder omdat hij eerder eigenlijks niks van zich wilde vrijgeven. Bij het horen van haar voorwaarden knikte hij enkele keren. ‘Deal,’ zei hij waarmee hij haar meteen zijn woord gaf. Wesley zou precies doen wat hij had afgesproken. ‘En we zeggen de waarheid en enkel de waarheid,’ vulde hij nog aan. Zijn gezicht stond geamuseerd, maar hij vond het een belangrijke regel. Als je daar niet mee akkoord ging dan kon je elkaar wijsmaken wat je zelf wilde. Wesley was wel een man van zijn woord dus hij zou zich er zeker aan houden. Wat jammer dat je niet zeker kon zijn dat de andere hetzelfde zou doen.
Ze waren aan elkaar gewaagd en daar kon hij alleen maar mee instemmen. Dat was tevens ook wat het allemaal zo interessant maakten. ‘Dit kan dan nog leuk gaan worden,’ zei Wesley haast uitdagend. Hij zag het ook als één grote uitdaging en hij zou zich aan zijn woord houden. Zo nu een dan een uitdaging was ook niet slecht. Het maakten het leven spannend en zorgde ervoor dat het niet saai werd. Niet dat zijn leven ooit al echt saai was geweest, enkel zijn jeugd, maar die was saai omdat die normaal was. Verder kwam het eiland het dichtste in de buurt. Veel mutanten ja en dat kon het leuk maken, maar dat wilde niet meteen zeggen dat het ook absoluut zo was.
Wanneer dat ze echt begonnen met hun kleine spelletje zoals je het zou kunnen noemen ging Wesley rechter zitten, plaatsten benen naast elkaar en zijn onderarmen legde hij erop zodat hij wat naar voor kon buigen. Faye Jupiter Jones. Dat was hoe dat ze zichzelf voorstelden en ze gaf hem de keus over de naam. Toch zei hij er verder niks over. ‘Wesley Nerteaux,’ stelde hij zich op zijn beurt voor. Ze had hem ook enkel een naam gegeven dus meer ging ze nog niet krijgen. ‘Heeft je naam een speciale betekenis?’ vroeg Wesley. Eerder hadden ze het gehad over het stellen van vragen en dat was ook precies wat hij deed. Hij begon ook niet met de grote vragen die voor de hand liggend waren. Kleine vragen om te beginnen voor simpele details, nadien wanneer de andere er echt vertrouwd mee raakten kon je overgaan op de grotere vragen waar je juist goede antwoorden op wilde. Ondertussen zou ze ook meer over hem te weten kunnen komen dus dat schepte meteen ook wat meer vertrouwen.

Wesley zou zich echt niet beschrijven als vurig. Hij kon met momenten een heethoofd zijn en dat gaf hij toe, maar niet op die manier. Hij had ook een bepaalde energie in zich en heel veel doorzettingsvermogen, meer dan meeste mensen. Zijn breekpunt lag daarbij ook heel hoog en tot op die dag was hij daar nog niet gekomen. Niemand had hem zo ver weten te drijven ondanks wat hij al had meegemaakt. Maar nee, hij was niet vurig. Als Wesley wel een woord moest nemen om zichzelf mee te omschrijven? Exploderend kwam het dichts in de buurt. Letterlijk en figuurlijk.
Wanneer ze een gedachtegang vertelde over hoe hij in elkaar kon zitten hield hij zijn hoofd wat schuin. ‘Misschien,’ zei hij waarna even een glimlach verscheen. Niet omdat wat ze zei waar was, maar omdat hij haar woord tegen haar gebruikten. Wesley deed precies wat ze deed. De vraag niet beantwoorden. ‘Denk je echt dat ik vanbinnen een wandelde teddybeer zou kunnen zijn?’ reageerde hij verder wel. In feite had hij een hekel aan knuffelen of alles van geruststellend lichaamscontact. Wesley hoefde geen arm over zijn schouder, armen om zijn lichaam heengeslagen of een schouderklopje. Lichaamscontact kon hij verdragen, maar te veel was te veel. Er was een tijd geweest dat het anders was, maar die is al lang geleden.

Plechtig had ze haar vingers tegen haar lippen gedrukt en bij het gebaar moest Wesley even grinniken. Ze kon zoveel zweren als ze wilde, zoveel zeggen als ze wou, toch kon hij haar enkel op haar woord geloven ondanks hij goed was in het lezen van mensen hun gezichten en lichaamshoudingen. Dat hield echter niet weg dat ook hij fouten maakten en niet alles zag. Voor zover dat Wesley wist was hij nog altijd geen wandelde leugendetector.
Ze bevestigde het nogmaals door te zeggen dat ze hield van de waarheid. Dat was toch nog extra zekerheid. ‘Goed,’ zei hij met een knikgebaar. ‘Je weet namelijk maar nooit, misschien kan ik leugenaars wel achterhalen,’ vervolgde hij serieus en tegelijk ook mysterieus. Alles op het eiland was mogelijk, waarom dan niet iemand die het voelde wanneer dat iemand een leugen vertelde?
Zijn gesprekspartner was in ieder geval opgewekt over wat ging gebeuren. Ook leek ze blijken dat het zeker leuk ging worden en voor hij het wist stond ze recht om de zetel te verplaatsen. In plaats van recht te staan en het meisje te helpen wanneer dat ze de zetel wilde verschuiven bleef hij zitten. Het zag ernaar uit dat ze zichzelf wel wist te redden en inderdaad, lang duurde het niet voor ze dichter bij hem zat. Mensen hadden wel hun weg opgekeken door het plotse geluid, maar verder hielden ze geen rekening met de twee en gingen ze verder met wat ze bezig waren. Wesley verzetten zich ook maar weer nu dat ze dichterbij zat en zwaaide zijn benen over één van de armleuningen en zijn rug leunde tegen de anderen. Als ze er dan toch nog een hele tijd zouden zitten kon hij er net zo goed voor zorgen dat hij comfortabel zat. ‘Laten we dan maar beginnen,’ zei hij met één mondhoek opgetrokken nadat ze liet weten dat ze er klaar voor was. Wesley moest toegeven, hij was benieuwd wat voor vragen hij zou krijgen.

Zoals het hoorden begon het normaal en vertelde ze elkaar hoe ze noemde. ‘Half, mijn vader was Frans,’ beantwoorde hij haar vraag meteen weer terug. Zijn vader was al lang niet meer in leven, of hij vermoedde dat toch niet. De man was niks speciaal geweest net zoals zijn moeder en ze zouden gewoon oud worden en sterven zoals mensen deden. Het enige wat Wesley kon hopen was dat ze een vredige dood zijn gestorven zonder al te veel miserie. De laatste keer dat hij hem gezien had kon hij zich nog goed herinneren, het was juist voordat hij vertrok naar de oorlog. Vrijwillig in zijn geval.
Op zijn beurt had Wesley ook een kleine vraag gesteld waarop hij een duidelijk antwoord kreeg. Niet veel details, maar daar had hij ook niets over gevraagd. ‘En wat representeert het dan precies van je?’ vroeg hij. Wesley rekende het meteen als een nieuwe vraag wat sommige niet zouden doen, een vraag bleef echter een vraag. Ondanks dat hij ook veel wist en je hem zeker niet dom kon noemen wist hij niet alles. Zo had hij geen idee waar de naam Jupiter vandaan kon komen. Het enige waar hij aan dacht was de planeet, maar hij had het vermoede dat het daar niks mee te maken had.