Ain't no gods in the world left to me no more

De tijd ging overdag zo langzaam. Zelfs met alle bezigheden die ze op een dag deed ging alles sloom. Cupcakes bakken, dansen of schilderen. Ze probeerde gewoon de hele tijd bezig te zijn, met de dingen die ze altijd deed. Dat laatste ging niet heel goed tho, hoe ze normaal gesproken al snel iets op het doek had geschetst kon ze nu wel eerst een uur uit het raam staren voordat ze überhaupt ergens op kwam. Dansen was wel fijn, maar dat was bijna het enige. De piano deuntjes met veel gevoel, haar lichaam die bewegingen maakten op haar gevoel en de pointes die haar voeten over de grond lieten zweven. Alles wat ze moeilijk vond om over te praten kon ze op één of andere manier toch uiten met ballet. Het enige nadeel was dat ze door ging tot haar voeten pijn deden. Waardoor ze weer eens om ijs of pleisters moest vragen.

Je zou denken dat al dat soort dingen heel vermoeiend waren, en dat was het ook voor Lorise. Ze deed er elke dag een schepje bovenop, zodat ze instortte van vermoeidheid en niet nog uren wakker bleef liggen. En om te veel drukte te voorkomen ging ze op de raarste tijdstippen dansen. Lorise was na haar training nog langs de hospitals rooms gegaan om pleisters en verband te halen. Ze moest wel, anders had ze dat niet gedaan. Die plek, ze werd er verdrietig van. Misschien was het ongeveer hetzelfde wat Dante had met de keuken. Want dan wist zij precies wat hij voelde. Lorise had al aardig het idee dat haar roommates al wel wisten dat haar ritme een beetje was.. veranderd. Maar om te voorkomen dat ze zich zorgen gingen maken besloot ze maar haar voet te verbinden in de livingroom, waar gelukkig niemand was. Ze plofte neer op één van de banken en gooide als eerste haar haren los van haar knot. Ze vond het niet fijn om in stilte te zitten dus ze deed de tv aan met zacht geluid. Een of ander kookprogramma, leuk. Ze begon rustig met het plakken van wat pleisters en zalf smeren op de schrammetjes. En om te voorkomen dat alles meteen weer los liet winkelde ze er een dun verband om heen. Eenmaal klaar met dat zuchtte ze heel diep en viel op haar zij op de bank. Ze was dood op, ze keek nog minder dan een minuut naar de tv maar viel als en blok in slaap.

Alleen waren haar dromen niet vredig en vol vreugde. Ze zag weer hetzelfde als ze al een paar nachten eerder gedroomd had. Bloed, stromen bloed over haar lichaam. Haar bloed, en haar tranen ook als bloed druppels die haar ogen verlieten bij het huilen. En net zoals bij de vorige keren schrok ze wakker waarbij ze vluchtig naar haar handen keek en diep adem probeerde te halen. Ze kwam overeind en haalde haar hand door haren, met een minder leuk gevolg. Door die pluk haar weg te halen zag ze ineens een donker figuur staan vlakbij de deur. Ze schrok echt heel erg en gilde zelfs even. Maar dat was nog niet alles, ze maakte ook nog eens een soort schrikbeweging naar achteren waardoor ze van de bank af viel. Ze viel met een zachte klap op de grond omdat het niet zo ver was naar beneden. Het ging wel, geen pijn. Ze kroop zo snel mogelijk overeind om te kijken waar ze zo van schrok. “Zo, je liet me wel schrikken zeg” begon ze een beetje ongemakkelijk met een half glimlachje. Ze klom weer op de bank en wreef over haar elleboog. Dat was leuk wakker worden..

outfit

Een lege ruimte om in te dansen, zodat anderen niet konden meekijken. Ze wilde niet dat iemand haar zag. Je hoefde niet eens verstand te hebben van dansen om te zien dat haar bewegingen een soort waterval van tranen uitbeeldde. En geen waterval van tranen van de pijn in haar voeten. Ballet zag er altijd zo makkelijk uit bij anderen maar de harde waarheid kwam je te weten als je het uitoefende. Niet dat ze er heel veel problemen mee had, de pijn in haar voeten zorgde voor wat minder van de andere pijn. Ze ging door tot ze er wel bij neer kon vallen. Wat er later dan voor zorgde dat ze makkelijk in slaap viel. Heel veel maakte het niet uit, ze was dan nog niet uitgerust. Haar lichaam was uitgeput, en toch bleef ze door gaan. Alles was beter dan gedachtes over dingen waar ze niet aan wilde denken.

Ze kon rustig haar voet verbinden in haar eentje. Nou ja, eigenlijk was de man in het kookprogramma er ook nog. Hij bleef doorpraten en groentes snijden en reclame maken voor producten met een vrolijk muziekje op de achtergrond. Ze keek er niet eens naar, het was gewoon omdat ze dan niet in stilte zat, en veel zin om te zappen had ze ook niet. Misschien had ze beter gewoon haar voet wel in haar kamer kunnen verbinden. Want het moment dat ze ging liggen kon niet lang haar ogen open houden, en het moment dat ze dicht vielen bleef ze niet lag wakker. Precies waar ze zo hard voor had getraind. Als een blok in slaap vallen van vermoeidheid. Haar lange trui en zwarte beenwarmers hielden haar wel warm genoeg.

En dan was het beter om op haar bed in slaap te vallen dan in een kamer waar iedereen zomaar binnen kon komen. Niet dat ze wakker werd van iemand die binnenkwam, het was een nachtmerrie die haar wakker schudde. Maar nog in de shock van haar nachtmerrie schrok ze nog een keer van een gedaante bij de deur. Ze had hem niet gezien of gehoord dus het moment dat hem zag staan viel ze van de bank af omdat ze zo erg schrok. Alleen had ze met haar ellebogen de klap opgevangen en verder deed dus niks pijn. Ze keek op naar de jongen en kroop weer terug op de bank. Ze herkende hem niet tho, meestal had ze wel een vaag idee van alle mensen die er rondliepen op het eiland maar hem had ze nog niet gezien. Ze zag alleen zijn ogen, maar ze kon niet herinneren dat ze die eerder had gezien. Ja daar lette Lorise op, als er iets is wat ze van iemand zou onthouden dan waren het de ogen. "S-sorry" hoorde ze vaagjes bij hem vandaan komen. Oh dat klonk wel aardig. "Ik dacht dat ik alleen was". Lorise haalde haar schouders op. “Geeft niet, het was niet jouw schuld” zei ze geruststellend tegen hem. Zij was gewoon geschrokken, daar hoefde hij geen sorry voor te zeggen. “Als je iets anders wil kijken is het goed hoor, ik keek hier toch niet naar” zei ze en wees even naar de tv waar nog steeds dezelfde man aan het koken was. “Ben je nieuw hier? Ik geloof dat ik je nog niet eerder heb gezien” zei ze daarna nog met wat twijfel.

outfit

Het was voor Lorise echt zo’n momentje geweest als in een horror film. Wakker worden uit een nachtmerrie, en dat er dan plots een gedaante stond in de donkere helft van de kamer. Gelukkig was het niet een verbeelding. dat als ze weer terug keek dat het weg was. Nee er stond dus echt een jongen. Hij verontschuldigde zich voor het laten schrikken, heel beleefd, maar dat hoefde niet van Lorise. Ze werd nou eenmaal snel overstuur van kleine dingen en ja dan viel ze enzo, niks aan te doen. Ze wou echt dat het anders was. Het leek haar soms wel handig om net zo careless te zijn als sommige mensen op het eiland. Maar toch bleef ze het liefste gewoon aardig en lief tegen anderen. Dat zorgde voor veel fijnere reacties. Ze merkte op dat hij best iets anders mocht kijken. Dat kookprogramma was niks aan, en ze kreeg er ook honger van. Honger naar dingen die veel te moeilijk waren om te maken. Cupcakes en taarten waren makkelijk, voor de rest was Lorise niet een masterchef. De jongen kwam meer het licht in van de tv en pakte de afstandsbediening. Door het licht zag iets meer hoe hij eruit zag waar ze stil van werd. Hij had hele aparte dingen, waarvan ze niet meteen zag wat het nou was. Ze vroeg of hij nieuw was, want ze wist bijna zeker dat ze hem nog niet had gezien. "Als je me eerder had gezien, had je dat wel onthouden" zei hij en hij had gelijk. Zijn stem klonk niet heel normaal tho, het klonk niet als een normale jongens stem. Om hem niet de hele tijd aan te blijven staren keek ze naar haar handen die haar voeten vast hielden, en ze met haar vingers over heen wreef.

"Ik ben hier nu denk ik drie dagen", zei hij, dat verklaarde een hoop. “En heb je warm welkom gehad?” vroeg ze met een glimlachje. De tv stond op iets anders dan het stomme kookprogramma, een natuurprogramma. Oh jee, niet lang geleden had ze dat ook gekeken en ging ze huilen bij het eerste beste dier dat dood ging. Dus ze keek er liever niet naar. Ze schoof een pluk haar achter haar oor en trok haar mauwen over haar handen voor wat meer warmte, niet dat het veel hielp. “Ik weet nog dat ik mijn eerste dagen ook heel spannend vond” grinnikte ze. Haar eerste ontmoeting met een mede-leerling was Raven, en daarna Charlie.. Een eiland vol mutanten had haar toch wel wat zenuwen bezorgt. “Ik ben Lorise” zei ze en stak haar hand uit. Normaal gesproken zou ze haarzelf wel voorstellen met haar alias maar dat deed ze dit keer toch maar niet. Als hij naar haar mutatie zou vragen dan zou ze het vertellen maar hem meteen bang maken me het idee dat ze hem kon betoveren met liefde, dat deed ze nog maar niet.

outfit

Bloed op haar handen en een gedaante in het donker. Ja, heel mooi, zo werden haar dromen nog mooier. Ze schrok heel erg en door de shock was ze wel meteen weer wakker geschud. Nog steeds een beetje slaperig maar nog te opgewekt om weer meteen in slaap te vallen. Als de jongen er niet had gestaan was dat wel makkelijker geweest tho, maar dat maakte haar niks uit. Eigenlijk was het wel beter. Dan had ze in ieder geval wat afleiding en bleef ze niet wakker met de vreselijke verbeeldingen van haar dromen die ze niet uit haar hoofd kon krijgen. Iedereen had dat toch? Na een nachtmerrie nog wakker blijven omdat ze het beeld niet meer uit haar hoofd kreeg. En jezelf dan dwingen om ergens anders aan te denken. Misschien moest ze eens opzoeken wat haar dromen betekenden?

Maar eerst ging haar aandacht naar de jongen haar dus had laten schrikken. Met een vreemd klinkende stem, maar niet onaardig. Hij had een soort natuurprogramma met een jungle opgezet. Lorise wilde er niet naar kijken, alleen als er geen dieren in stierven. Ze vond het onbeleefd om te staren en daar werd ze stil van. Dus ze richtte haar ogen op haar gepleisterde voeten. Ze hield haar knieën tegen haar lichaam en had haar armen er omheen geslagen. De jongen was dus nieuw, wat ze al had voorspeld. Waardoor ze uit vriendelijkheid vroeg hoe zijn welkom was geweest. “Ik heb nog geen welkom gekregen” zei hij en haar glimlach versween weer, oh dat was jammer. “Maar dat is niet erg” zei hij alsof hij het ook echt niet erg vond. Hmm oke. “Oh, nou ik zou je graag een warm welkom willen geven maar ik heb geen vuurmutaties om de open haard mee aan te krijgen.. En ik ben eigenlijk helemaaal niet goed met vuur” zei ze en grinnikte even. Nope, ze was wel goed in survivallen door haar ouders maar een vuurtje maken was een zwak punt. Vuur was zo verwoestend, Lorise had andere manieren om het warm te krijgen. “Maar bijdeze: Welkom op Genosha” zei waarbij ze haar haren aan een kant achter haar oor schoof.

Door hem dacht ze even aan hoe het was wanneer ze net was aangekomen. Zoveel spanning en sensatie, leuke ontmoetingen en minder leuke ervaringen. Voor haar was haar tijd op het eiland als een achtbaan van gevoelens gegaan. En ze hoopte zo op het moment dat ze weer omhoog zou gaan, want haar rit ging nu door een donkere tunnel. En niet zo een met leuke lichtjes. Ze stelde zichzelf voor als Lorise, en liet Cupid nog even voor haarzelf. Ze stak haar hand uit waar een onverwachtse reactie op kwam, niet schrikken? Oh maar dat deed ze niet meer hoor, niet na net. De hand die haar hand vastpakte was niet menselijk, maar een soort metalen prothese. Niet eens dat, het leek wel machine achtig. Ze keek in stilte toe maar ze stelde in haar hoofd al tienduizend vragen. “Is..je hele arm zo?” Vroeg ze voorzichtig, niet wetend of het een gevoelig onderwerp was. Anders dan hield ze erover op hoor. Hij stelde zich voor als Shadow. Zo cool, zouden zijn ouders hem die hebben gegeven? “Dat is een mooie naam” complimenteerde ze hem even. Niet eens denkend aan dat het mogelijk zijn alias was.

“Je klinkt alsof je veel weet over deze school. Wat is je favoriete plek?” Vroeg hij en ze zuchtte even met een lachje. Dat was moeilijk kiezen. Ze dacht even goed na, waar was ze nou het allerliefst? “De tuin denk ik” zei ze na even te twijfelen. “In de lente en de zomer als alles in bloei staat is het de mooiste plek die er is vind ik. De geur van rozen en het geluid van fluitende vogeltjes” zei ze gedetailleerd zoals altijd, en met de zachte romantiek die ze uitsprak bij haar woorden, dat zou nooit veranderen. Ze werd best blij van de gedachtes aan de tuin en haar favoriete plekjes daar om te zitten. “Als je er nog niet bent geweest wil ik je het best een keer laten zien?” Stelde ze vriendelijk voor aan hem, iedereen moest wel eens in de tuin zijn geweest. Anders was leven gewoon moeilijker


outfit

Ze kon wel gewoon weg gaan, naar haar kamer om proberen weer verder te slapen. Maar wat afleiding was wel goed om haar gedachten over haar nachtmerrie te laten rusten. Ergens anders aan denken. Ze richtte haar aandacht op de jongen. Niet op de tv, dat zou haar niet beter laten voelen. Maar een nieuw iemand leren kennen was wel leuk. Hij deed niet onaardig tegen haar dus dan wilde ze best een gesprek met hem voeren. Ze was dus niet de enige die niet kon slapen. Hij was nieuw maar hij had nog niet een warm welkom gehad. Waar hij bij zei dat hij het niet erg vond. Awh maar Lorise wel. Ze maakte er een opmerking over, over letterlijke warmte. Van de open haard die niet aan stond. Lorise was niet heel goed met vuur, alleen als het ging om kaarsjes aan te steken. Voor de rest had warmte voor haar een andere betekenis en kwam een warm gevoel niet bij een knisperend haardvuur. Dus ze heette hem nog welkom, voor het warme gevoel, zonder vuur. "Maakt niet uit, ik ben niet zo'n fan van vuur. Maar bedankt" zei hij en ze glimlachte vriendelijk terug. De vraag waarom hij niet een fan was hoefde ze niet te stellen want ze begreep het waarschijnlijk toch wel. Ze schudde de hand van hem tijdens het voorstellen, waar ze wel even van opkeek. Een robotachtige hand. Ze zag niet tot hoever dat door ging dus ze vroeg of hij dat met zijn hele arm had. Waarop hij knikte, wow. Ze wist nu niet echt of dat iets goeds was. “Dus je bent een soort Anakin Skywalker?” vroeg ze niet wetend of dat iets goeds was. Ze bedoelde vooral de robotarm dan. Het was wel de dark side, en de jongen wiens naam dus Shadow was zag er niet heel light side uit. maar ja, hij deed wel aardig.

Ze vond Shadow een mooie naam, cool dat zijn ouders hem zo hadden genoemd. "Dank je, zelf gekozen" zei hij na haar compliment. Oh, dus niet zijn ouders keus. Ze wilde nog wel verder vragen maar dan voelde ze zich weer alsof ze teveel wilde weten. Dus ze hield het simpel. “Nice, heeft het iets met je mutaties te maken?” ..? zei ze maar. Daar was alweer een vraag, waarom deed ze dat toch Ze was niet heel goed in korte antwoorden. Dat bleek wel weer bij het volgende onderwerp. Haar favoriete plek op het eiland, ze legde het al helemaal gedetailleerd uit en dan had ze het maar over één plek. Ze had nog wel veel meer plekjes op het eiland die ze mooi vond, maar niets vond ze mooier dan de tuin. Omdat zelfs zonder mensen het romantiek uitstraalde, in haar ogen dan. In de winter was het wel een stuk minder mooi. In het begin kon ze de schoonheid van de sneeuw wel inzien maar daarna wilde ze toch echt de kleurrijke bloemen weer terug. "Ik zou het heel graag een keer zien" zei hij. Yes, dan had ze het toch mooi uitgelegd? "Al ben ik er al geweest tho. Maar alles was bedekt onder de sneeuw. Het bleef wel mooi, maar toch",  legde hij verder uit en ze knikte begrijpend. “Ja ik begrijp je. Wacht maar tot je de tuin in bloei ziet met de bloemen in allerlei verschillende kleuren. Het is over een tijdje al weer lente dus zo lang hoeven we denk ik niet te wachten” zei ze op een vrolijke toon. Februari nog en dan was het bijna zover. Ohja haar favoriete maand. maar dat zou ze nog wel zien dit jaar. Ze verheugde haar er wel iets minder op namelijk. “Eerst nog de maand van de liefde he?” merkte ze op, niet heel blij maar ook niet verdrietig, en haalde haar hand door haar haren. Ze haalde haar mobiel erbij, want ze wou nog opzoeken wat haar dromen betekenden. Dus ze google maar even naar een site met betekenissen van dromen. Bij het het trefwoord bloed, vond ze ‘bloedverlies’. Er stond: ‘Als je in je droom bloed verliest, dan staat dit voor verlies van je kracht. Je voelt je uitgeput of emotioneel gesloopt’. Ze zuchtte en legde haar telefoon maar weer weg.


outfit

Lorise vond het op zich best fijn, iemand nieuw ontmoeten. Nieuw op het eiland dan. Iemand die niet al haar bijnaam kende, niet iemand die geruchten had gehoord over het verlies van haar geliefde. En dat ging dan niet eens over Charlie. Terwijl ze dat misschien wel veel erger vond. Maar dat was ook op een minder leuke manier gegaan. Het was ook maar goed dat niemand daar van wist of dat mensen die het wisten door telepathie en andere mutaties, stil bleven. De jongen voor haar wist nog niks van haar, en op één of andere manier praatte dat wel makkelijk. Omdat ze zelf een beetje controle kon houden over wat ze wel en niet zei. De open haard hoefde niet aan om hem een warm welkom te heten, dat deed ze wel met een hartelijk en warme stem. Dat had meer inpact dan letterlijke warmte. En een betere ractie, hij bleek ook geen fan te zijn van vuur.

Zijn arm, ze begon zich bijna af te vragen of het een ongeluk met vuur was geweest waardoor hij het zo had. Maar dan ging ze overdrijven right? Al hoewel, Anakin had ook wat vuur probleempjes gehad en ze vroeg hem of een een soort Anakin was. Dus onbewust deed ze dat wel, maar het ging om de arm. "Zonder lightsaber dan" zei hij. Wow, de rest wel dan? Ja natuurlijk, daarom klonk zijn stem zo anders. Ze wild even niet niet meer vragen maar dan gokte ze dat hij ook een stem vervormend masker had. Oke ze moest echt niet nieuwsgieriger worden, straks werd ze gewoon irritant met al haar vragen. Ze wou echt dat ze een soort stop had op haar spontaan zijn, maar het ging vanzelf. Ze kon niet simpel een compliment geven zonder te vragen om meer detail. Het kwam ook wel door haar oprechte interesse voor anderen. Zijn naam was Shadow, wat ze al heel cool vond en pas wat later kwam ze er achter dat het meer om een soort alias ging, maar als naam zelfbedacht. Wat haar deed vragen naar mutaties. "Ergens wel, al is het voor jou misschien niet logisch. Ik kan mijn geest los koppelen van mijn lichaam, en zo rondlopen, waarbij ik dus onzichtbaar ben" ze luisterde aandacht, meteen al onder de indruk. "Net als iemand die zich verstopt in de schaduwen”, was zijn afsluiting wat de reden was van zijn naam. “Wouw, gebruik je het vaak?” vroeg ze. Zijn mutatie, Lorise wilde die ook wel hebben op het moment. Het leek haar zo handig.

Na haar verhaal over de tuin had ze hem meteen uitgenodigd om het met hem te bekijken als het in bloei stond. Lorise wist alle soorten bloemen op te noemen en de leuke kleine details. Ze merkte al op dat het bijna lente was waardoor ze even besefte dat het alweer Februari was. De tijd voor Lorise om weer in bloei te staan. Maar dat gevoel had ze totaal niet. Vorig jaar was alles anders. Ze had een crush gehad waarover ze kon dromen voordat Valentijn aanbrak, nieuwe vrienden die haar hadden gevraagd om een feest mee te organiseren. En het feest zelf was perfect geweest. "Oh, februari? Is dat de maand van de liefde?" vroeg Shadow toen. Haha wat? Had hij onder een steen geleefd? Ze fronste verbaasd naar hem. “Ja.. en 14 Februari is het Valentijnsdag” zei ze afwachtend tot het kwartje zou vallen. Misschien was hij dat wel vergeten? Dat kon toch niet anders. Pff als ze nog zo overenthousiast was geweest over Valentijn was ze waarschijnlijk helemaal los gegaan. Maar door het gebrek aan dat enthousiasme herinnerde ze wel dat ze de betekenis van haar dromen wilde opzoeken. Ze zocht het snel op met haar mobiel op google. Maar in plaats van iets nuttigs kreeg ze een bevestiging van haar toestand. Uitgeput en emotioneel gesloopt, en betere beschrijving van Lorise bestond er niet. En dat was dan weer duidelijk te zien. "H-heb je iets gelezen dat niet leuk is?" vroeg hij nadat ze haar telefoon weg had gelegd. Ze haalde haar schouders even op en knikte zachtjes. “Ja.. Ik zit gewoon niet zo lekker in mn vel, that’s all” zei ze eerlijk en wendde haar blik weer naar beneden, naar haar voeten. Een simpele uitleg, iets anders dan de woorden van de betekenis van het bloed in haar dromen.

outfit

Lorise had te maken met een echte Anakin Skywalker, half in Darth Vader vorm. Een vervormde stem en een robot arm. Ze was ergens wel benieuwd hoe het eruit zag onder het doek voor zijn gezicht. Maar daar vroeg ze niet naar, want ze zag wel dat hij er wat moeite mee had. En Lorise had het ook niet graag als mensen doorgingen over iets waar ze het lastig vond om over te praten. Ze had al best veel vragen gesteld vond ze. Dat dacht ze de hele tijd, maar ze bleef ze alsnog stellen. Jep, sorry Shadow was te interessant om geen vragen aan te stellen. Hij bleek dus zichzelf een naam te hebben gegeven, een soort alias maar dan zonder ook nog een andere naam te hebben. De meeste mutanten hadden een bijnaam die bij hun mutatie pasten dus ze vroeg hem of het met zijn mutaties te maken had, waarbij hij zijn mutaties vertelde. Het leek haar best handig om te kunnen verstoppen in de shaduwen. Als ze het kon dan deed ze het sowieso vaak. Waardoor ze het antwoord op haar volgende vragen eigenlijk wel kon raden. Hij had zichzelf natuurlijk geen Shadow genoemd om iets wat hij niet veel deed.. "Vroeger wel veel meer dan nu, als het veilig was. Nu gewoon omdat ik er dan.. Uit zie zoals ik er had moeten uit zien", zei hij. Oke, nu was ze dus heel benieuwd. Hou je in Loriso. zoveel vragen. Wat was er met hem gebeurd? Hoe zag hij er dan uit? Ze kon hem enkel aankijken alsof ze heel veel te vragen had. “Dat klinkt fijn” zei ze kort. Misschien wel één van de kortste antwoorden die ze had gegeven.

Over de tuin had ze een heel verhaal verteld. En het liet haar heel erg verlangen naar de lente, warmte van de zon. Ze verheugde zich nog het meest op de eerste dag waarop ze zonder jas naar buiten kon. Als ze in het tellen was in haar hoofd kwa maanden kwam ook de realisatie dat het alweer Februari was. De maand van de liefde, cupid’s maand. Maar ze leek er wat minder enthousiast over te zijn dan eerst. "Als jij het zegt.." hoorde ze hem zachtjes zeggen. Wist hij dan echt niet waar ze het over had? “Geloof me, je merkt het wel als het Valentijnsdag is” merkte ze op. Het was niet te missen, rozen met lieve kaartjes, alles versierd in rode en roze hartjes. Je kon de liefde bijna ruiken. Lorise ging dit jaar maar meer focussen op anderen en minder op haarzelf. Want ze had het al opgezocht, ze was uitgeput en emotioneel gesloopt. Dus ze was eigenlijk nergens aan toe. Ze ga het ook maar eerlijk aan Shadow toe, ze had al zo vaak gezegd dat het wel ging terwijl dat niet zo was. Hij zei dat hij dat gevoel kende. Dat geloofde ze wel. "Is het daarom dat je wakker bent?" vroeg hij. “Ik werd eigenlijk net wakker uit een nachtmerrie toen jij binnen kwam, ik denk dat ik daarom ook zo van je schrok. Maar ja, het is wel de reden dat ik vaak wakker ben” legde ze uit. Voor haar klonk het heel vaag maar hij zal het vast wel begrijpen. “Weet jij iets waardoor je beter gaat slapen?” vroeg ze met een beetje hopeloos. Ze verlangde er zo naar om goed te slapen.

outfit