Ain't no gods in the world left to me no more

Nieuwsgierigheid was iets wat ze soms gewoon irritant vond aan haarzelf. Ze kon dan niet stoppen met vragen stellen en het ging allemaal vanzelf. Een trekje wat ze lastig kon beheersen. Haar interesse voor anderen was groot en soms moest ze zichzelf inhouden voordat ze teveel persoonlijke of gevoelige dingen zou vragen. En met iemand zoals Shadow, had ze dan een soort drang om hem ergens mee te helpen terwijl ze niet eens zou weten met wat. Delen van zijn lichaam waren robotachtig en ze zag zo weinig van hem, alleen één oog wat haar met enige emotie aan keek. Ze had zoveel vragen bij hem maar ze wilde ze niet stellen. Dus dan bleef zijn geschiedenis maar een mysterie. Ze begreep dat hij er alleen in een geestenvorm uitzag als hoe er uit had moeten zien. Misschien ging ze daar later nog naar vragen maar dat deed ze nu niet.

Het volgende onderwerp was verrassend genoeg weer liefde. Naja, niet echt liefde. Meer over Valentijn. Ze kon er niet zo enthousiast over doen als gewoonlijk. ze wilde wel dat hij een leuke eerste indruk zou krijgen van Valentijn maar dat ging natuurlijk niet als Lorise het al zuchtend zou uitleggen. "Ik zal er op letten" zei hij, zo leuk. Hij hoefde er niet eens op te letten. Valentijnsdag was net zo duidelijk als kerst en het vuurwerk in de lucht met oud en nieuw. Tenzij je jezelf op zou sluiten in je kamer natuurlijk, dan was er een kans dat je niks mee kreeg van het hele gebeuren. Lorise zou wel gewoon kaartjes en roosjes uitdelen. Nadat ze had opgezocht wat haar dromen betekenden had hij gevraagd wat er was. Ze reageerde namelijk niet heel vrolijk op wat ze las. Ze zat niet lekker in haar vel, dat was haar excuus, en ook de waarheid. Het was deels wel de reden dat ze wakker was, als het om andere momenten ging. Maar ze was dit keer vooral wakker door haar nachtmerrie. Waardoor ze ook meteen schrok van Shadow. "Mooie timing heb ik ook weer", zei hij en ze grinnikte even want het klonk best wel droog. Daar kon ze wel om lachen.

Als ze het dan toch over slapen hadden en problemen daarmee vroeg ze hem maar verlangend om een manier waardoor je beter gaat slapen. "Het hangt er van af.. Ben je bang om te gaan slapen of bang om wakker te worden?" vroeg hij. Uhmm beide? "Of ben je bang om nachtmerries te krijgen?" vroeg hij toen waarbij ze knikte. “Ik kan meestal niet slapen omdat ik gek word van de dingen waar ik aan denk, dus ik wil wel slapen. Maar dan krijg ik weer nachtmerries en dat wil ik ook niet.” legde ze uit en steunde haar hand op haar voorhoofd. Het klonk natuurlijk allemaal heel vaag. “Sorry dat het zo.. ingewikkeld klinkt.” mompelde ze. Ze wilde dat alles gewoon terug naar normaal ging. Terugspoelen naar het moment dat ze met Charlie in bed lag. Dan was ze niet begonnen over haar gevoelens en was het misschien nooit zover gekomen dat ze het hadden over hun toekomst die niet bestond. Misschien was de pijn dan veel later gekomen maar ze vond het zo lastig om los te laten. Daar aan denkend werd ze alweer verdrietig en hield haarzelf in om erover te denken.

outfit

Lorise had nog niet eerder met iemand gepraat over hoe ze haar voelde. Misschien om nog niet iemand serieus had gevraagd of ze oke was. Maar dat wilde ze ook niet. Als het om anderen ging dan wilde ze altijd zoveel mogelijk doen om iemand te helpen, om iets te betekenen. Terwijl ze bij haarzelf niet zwaktes wilde laten zien, ze wilde niet dat iemand zich zorgen zou maken. Dat was bij Shadow te laat, hij wist al dat ze niet lekker in haar vel zat en gek genoeg was het best fijn om te geven. Om een keer niet alsof te doen. Lorise wist niet veel van hem maar ze vertrouwde hem wel genoeg om haar problemen te vertellen. Hij leek nou niet echt een persoon die dat wild in het rond zou vertellen. Dus ze legde haar slaapproblemen uit. Dat was in ieder geval iets wat verminderd kon worden. Al het emotionele gedoe ging toch in één keer weg, dat had gewoon tijd nodig. Het was natuurlijk wel de reden van haar slaapproblemen maar dat kon vast wel verholpen worden.

Het was wel lastig uit te leggen. Het was lastig te beslissen wat nou het probleem was. Ze bood even haar excuses aan voor haar onduidelijkheid, maar ze hoopte vooral dat hij er wat mee kon. "Maakt niet uit, ik snap je wel" zei hij waardoor ze al wat minder zorgen had. "Het klinkt misschien stom, maar mediteren helpt. Ik ken wel technieken om je hoofd leeg te maken vlak voor je in slaap valt. De nachtmerries kan ik niet weghalen tho" legde hij uit en ze knikte even. Dat klonk wel als als een goed plan. Zo kon ze misschien wat makkelijker in slaap komen. "Misschien kan je in de ziekenzaal slaappilletjes krijgen?" stelde hij daarna voor. Ooh nee, dan optie één hoor. “Ik denk het wel, maar uhm.. Ik wil niet dat iemand zich zorgen maakt om mij” zei ze en beet even op haar lip. Ze keek naar de pleisters op haar voeten. Dat was iets anders dan slaappillen. Ze wist echt niet of ze dat durfde te vragen. “Dus het mediteren klinkt wel het beste?” zei ze wat onzeker. Ze had geen idee hoe dat moest, haar ouders deden wel altijd aan mediteren maar Lorise had nooit meegekregen hoe en wat omdat ze meestal bezig was met haar eigen dingen. Haar ouders vonden ook dat ze niet de behoefte had om dat te leren, ze was altijd vol geluk en vreugde, en ze had ook nooit veel zorgen gehad.

outfit

Ze wist niet goed wat ze er van moest vinden, dat Valentijn al super dichtbij was. Ze zouden weer ideeën moeten verzinnen met de feestcommissie. Veel doen enzo, van alles organiseren. Dat zou wel vermoeiend worden, met haar slaapproblemen. Dus ze hoopte maar dat Shadow er iets op wist. Zodat ze in ieder geval een ietsje beter zou slapen. Hij kwam met twee dingen: mediteren en slaappillen. Dat mediteren klonk wel goed vond ze. Ze wist dat het handig en rustgevend was. Haar ouders deden dat wel eens, in de natuur. Maar hun deden dat dan om ‘één te voelen met de natuur’, gekke mensen. Maar zijn manier was dus om je hoofd leeg te maken. Wat wel heel aangenaam klonk, want het waren vooral haar drukke gedachtes die haar wakker hielden. “Goed, het belangrijkste is dat je je focust op je eigen ademhaling en hartslag. Je hoeft geen rare pose aan te nemen ofzo” zei hij en ze grinnikte om dat laatste. Ze dacht al helemaal aan een kleermakerzit met je handen zo dat je wijsvinger tegen je duim houd zegmaar. Maar dat hoefde dus niet. “Ik doe het meestal gewoon liggend in bed met mijn handen op mijn buik om het ritme beter te voelen” legde hij uit en ze nam zijn woorden even goed in haar op, om te onthouden. “Daardoor focus je je meer op andere dingen dan op je gedachten”, zei hij waarna ze even knikte, om aan te geven dat ze het begreep.

“Daarmee gaan de nachtmerries niet weg tho” zei hij er nog achteraan. Lorise haalde haar schouders op en glimlachte tevreden. “Nou het is iets, en ik denk dat ik er wel veel aan ga hebben” zei ze tevreden. “Dankje, Shadow.” zei ze dankbaar, het betekende best veel voor haar. En hij had haar daarmee geholpen. “Ik kan het wel voor jou vragen? Ik ben toch nieuw en ik heb nog een heleboel gesprekken te gaan.. Dan vallen ze jou er niet mee lastig” stelde hij daarna voor. Wauw, nog meer hulp. “Zou je dat voor mij doen?” vroeg ze met wat bewondering. Dat was namelijk wel heel aardig. “Als jij dan ooit iets nodig hebt kun je naar ook naar mij komen oke?” stelde ze voor als deal, ze wilde dan namelijk wel iets terug doen. Ze vond het heel fijn om eigenlijk gewoon geholpen te worden door iemand met goede bedoelingen, maar ze wilde daardoor extra graag iets voor hem terug doen.

outfit

Mediteren, dat was een optie. Ontspannen en focussen op ademhaling. Een simpel iets maar ze geloofde wel dat het misschien zou werken. Haar ouders deden altijd aan mediteren om ‘innerlijke rust’ te vinden of ‘één te worden met de natuur’. En dan deden ze yoga en alles erbij, heel spiritueel allemaal enzo. Lorise had het daar altijd te druk voor. School, vrienden, klimmen en ballet. Ze had haar eigen drukke vrolijke wereldje en dat was altijd oke geweest. Ze was nooit heel verdrietig geweest, dus ze had slapeloze nachten en zoveel tranen nog niet meegemaakt. En haar ouders waren er niet, dus ze kon moeilijk hen om hulp vragen. Ze miste thuis extra erg de laatste tijd. gelukkig had ze wel wat familie op het eiland. Haar nichtje June, al had Lorise haar alleen nog maar laten merken dat het allemaal wel goed ging. Zoals ze hoopte iedereen die indruk te geven.

Pleisters voor de schrammen op haar voeten van het ballet, dat was nog iets normaal. De verpleegsters wisten ook wel dat ze haar niet weg konden houden van haar hobby, ze moest zelf weten wat ze deed met haar voeten. Maar slaappillen? Dat was toch iets anders. Dan wilden ze de reden weten van het slaapgebrek bla bla meer zorgen. Ze hield het bij het mediteren want dat durfde ze dus niet. Tot Shadow voorstelde om de slaappillen voor haar te vragen. Wat ze natuurlijk wel superlief vond van hem. "Het is geen moeite, echt niet", zei hij, zo bescheiden. Hij deed de tv uit en stond op. Wow ook echt meteen? Oke, ze begon maar met haar sokken aan doen. Ze had verder geen schoenen mee als ze toch alleen maar binnen bleef. "Kom je mee?" vroeg hij en ze knikte even. "Ik weet namelijk niet of ik het alleen kan vinden" zei hij. Dat had ze al verwacht. Het was ook allemaal zo groot, Lorise wist in haar eerste dagen ook echt nog niet alles meteen te vinden. “Ja tuurlijk” zei ze met een glimlachje en stond op. “Ik verdwaalde ook telkens mijn eerste dagen hier” zei ze en grinnikte. Ze vergat bijna haar spitzen dus ze pakte die nog snel van de bank voordat ze wegliepen. Ze verliet de livingroom vanaf waar je alle kanten op kon. “Deze kant op” zei ze en liep op een rustig tempo die kant op. Ze kwamen uiteindelijk aan bij het ziekenhuis gedeelte van het gebouw. “Hier is het, als je recht door loopt dan kom je vast wel ergens een verpleegster tegen” zei ze als laatste hulp. Ze zou wel even blijven wachten om hem de weg terug te wijzen, voor als hij het niet had onthouden.

outfit

Lorise had nooit eerder slaapproblemen gehad maar ze wilde er het liefste wel vanaf. Ze had een hekel aan het wakker liggen en pas heel laat in slaapvallen, dan vroeg wakker worden en niet opnieuw in slaap te kunnen vallen. Ze dacht zo veel na, teveel gedachten die haar wakker hielden. Het mediteren klonk wel goed, en ze dacht dat het zeker wel wat zou werken. Maar de slaappillen, dat klonk eigenlijk wel nog beter. Het was alleen iets wat je moest halen bij iemand in het ziekenhuisgedeelte. En het was niet iets simpels als pleisters of een asprine. Bij slaapproblemen kwamen wat meer zorgen. Shadow had heel lief voorgesteld om de pillen voor haar te halen. Omdat hij zelf toch nog veel gesprekken te gaan had. Iets waarbij ze zichzelf weer veel vragen bij stelde. Maar ze had haar vragen limiet echt wel bereikt.

Ze moest hem de weg wel wijzen naar de ziekenboeg. Wat ze wel begreep want het was allemaal erg groot. Lorise wist nog heel goed hoe vaak ze iemand had moeten vragen welke kant ze op moest voor waar dan ook. Ze wist het inmiddels allemaal wel uit haar hoofd. Ze had ook al een keer in zo'n kamertje gelegen dankzij Lydia. Ze snapte nog steeds niet echt waarom. Maar blijkbaar had dat meisje meer issues gehad met anderen dus Lorise had zich er nooit echt heel raar over gevoeld. En wat Lydia had gedaan was niks vergeleken Charlie die dankzij haarzelf op de intensive care had gelegen. Ze wees hem de weg en bleef voor de ingang staan. Het was beter dat ze even bleef wachten. ”Okay, tot straks” zei hij en ze knikte. "Succes" zei ze toen hij weg liep leunde tegen de muur aan terwijl ze wachtte. Ze hoopte dat hij het voor elkaar zou krijgen tho.

”Het is gelukt” zei Shadow toen hij weer terug kwam aangelopen. Het klonk alsof het niet makkelijk was geweest dus ze glimlachte hem wat opgelucht toe. ”Dus, eentje voor het slapengaan, dan slaap je zeven uren en als je wakker wordt, voel je je een beetje groggy” zei hij en ze grinnikte even om het laatste. Hij stak zijn hand uit om het potje te geven waardoor ze door het andere licht wel ineens heel goed kon zien hoe het eruit zag. Maar ze schrok er niet van ofzo, ze keek hem nog even dankbaar aan. Ze nam het potje aan en zag daarbij dat hij wel een beetje geschrokken was. Ze wist niet echt goed wat ze moest zeggen tho, dat het oke was? Dat hij zich niet hoefde te schamen voor zijn arm ofzo. Ze bleef er maar stil over, maar hoplijk zei haar blik genoeg. “Nogmaals bedankt Shadow” zei ze oprecht en hield het potje in haar handen alsof het een mooi cadeautje was. Ze was er wel heel blij mee. “Dus als je me ooit nodig hebt..” zei ze en stopte even. Uhm ja, als hij Valentijn ook al niet kende kon ze best haar bijnaam zeggen toch? “De meeste mensen kennen mij als Cupid, dus ik denk dat je verder komt als je naar die naam vraagt” zei ze en haalde even haar hand door haar haren. “Ik ga denk ik weer naar bed.. Moet ik je nog de weg wijzen ergens heen of..?” vroeg ze maar voor de zekerheid. Niet dat hij nog verdwaald zou raken.


outfit