Everything you touch surely dies... {Daniek}

Delano voelde zich een beetje anders de laatste tijd. Alsof hij merkte dat er iets ging gebeuren waar hij niet blij mee zal zijn. Hij hoopte hier bij wel dat het niks te maken had met Daniek, maar om eerlijk te zijn had hij haar ook een tijdje niet gezien. Het kon natuurlijk ook gewoon aan de af stand liggen die ze nu hadden, en dat hij haar gewoon heel erg miste. Maar toch voelde het ook anders. Meer van haar weg, alsof ze niet meer bij hem wilde zijn. Hij had niks verkeerds gedaan, dus aan hem zou het ook niet liggen. Delano zou letterlijk alles voor haar over hebben, maar toch kwam hij er niet uit wat er mis zou zijn…
Veel druk wilde hij er ook niet over maken, dus bleef hij zoals mensen hebben kende met een glimlach over het plein heen lopen. Niemand zal aan de buitenkant kunnen zien wat er van binnen in hem omging. Af en toe ving hij met zijn mutatie wat gedachten op van mensen, de meesten waren allemaal vrolijk; want ja, wie was nou niet vrolijk rond kersttijd? Delano was dan nu wel een twijfelgeval, maar hij hield zich positief zoals hij altijd deed. En dat zou ook niemand van hem af kunnen nemen.

Delano had een sweater over zijn witte t-shirt aan getrokken, met een normale donkerblauwe jeans. Het zag er allemaal uit alsof het gewoon simpel weg uit de kast was getrokken en aan had gedaan. En om eerlijk te zijn was dat ook zo. Hij maakte nooit echt veel zorgen hoe hij eruit zag of wat hij die dag dan zou gaan doen. Dit was ook gewoon hij was als het om kleren ging. Hij maakte zich niet druk of mensen het mooi vonden of niet, want hij zat er dan lekker in zijn vel in.
Met zijn sigaret die hij net had aangestoken en een hand in zijn broek zak liep hij een beetje door tuinen. Het was hem al eerder opgevallen dat het af en toe al lichtjes lag te sneeuwen. Ook al was het voor een december maand eigenlijk best wel warm. Een jas hoefde je alleen echt aan te hebben als het weer nogal waterkou aanvoelde, maar voor een zaterdag als vandaag stond er geen wind én er was geen waterkou.  
Terwijl hij verder liep de tuinen in en zijn sigaret vervolgens weg gooide zag hij in de verte de blonde meid staan die hij zo had gemist. Delano kon in een massa mensen zelfs herkennen dat dat Daniek was. Natuurlijk kon iedereen dat als iedereen net als Delano zelf andere mensen aura’s kon zien, behalve die van Daniek. De meid stond met de rug naar hem toe en zag hem dus niet aan komen lopen. Dat was ook beter, want hij wilde haar gewoon even verrassen. Hij liep maakte wat grotere passen tot dat hij vlakbij haar was. Hij legde zijn handen op de heupen van Daniek en fluisterde zachtjes in zijn oor:“Goodmorning Sunshine.” Het klonk zo lief, zo onschuldig en nog altijd net zo verliefd als op de dag dat hij Daniek leerde kennen. “En hoe gaat het met jou?” sprak hij beleefd naar de blonde meid, terwijl hij naast haar ging lopen over het pad.

Delano zou niet weten wat hij zonder Daniek zou moeten doen. En nu had hij al een paar week, nja eigenlijk een paar maand niet meer met haar gepraat. Hij had haar wel af en toe zien lopen door de gangen, maar als hij haar riep dan was ze weer snel weg. Hij wist niet precies waar aan het lag, of dat hij iets verkeerds had gedaan. Hij wist het niet en bleef al een paar maand met vragen zitten waar hij zelf geen antwoord op kon geven. Alleen Daniek kon dat, maar hij dacht altijd dat het nogal zielig zou overkomen als hij zou vragen via app wat er aan de hand was. Hij wilde haar natuurlijk niet storen tijdens het leren, iets wat ze graag deed toen hij er nog niet was. Al wist hij nu niet zeker of ze dat ook aan het doen was, maar hij ging daar in ieder geval wel van uit.

Dat Delano Daniek zag lopen in de tuin was nog al onverwachts, maar het kleurde zijn dag wel een beetje op. Hij wilde liever niet dat ze nu harder ging lopen om hem verder te ontwijken, want om eerlijk te zijn zou dat wel zijn hart breken als ze dat zou doen. In plaats van haar te roepen, was hij sneller op haar afgelopen en had hij rustig zijn handen op haar heupen gelegd en haar begroet. Het was niet wat hij vandaag had verwacht dat ze doen, maar het was wel een trekje van Daniek dat ze van hem schrok. Vrijwel direct nadat hij haar begroet had was ze naar voren gesprongen en haar armen om haar lichaam geslagen. Gelijk voelde hij zich schuldig dat hij haar zo had laten schrikken. De blondine keek hem licht geschrokken aan. “Oh Delano,” sprak ze opgelucht, toen er weer een glimlach op haar gezicht kwam. “Sorry, ik schrok een beetje, dacht dat je iemand anders was,” zei ze zachtjes spijtig. Er kwamen wat vraagtekens op in zijn hoofd. Want dit was niet echt een bepaalde zin die je zou verwachten? Iemand anders? Was er wat gebeurd in de tijd dat ze elkaar niet hadden gesproken? Nee, dat kon niet. Daar zag hij haar ook niet voor aan. “Nee, het spijt mij, ik had je niet zo eng moeten laten schrikken,” sprak hij beleefd. Hij was immers niet zo’n persoon die de schuld op schoof naar de vrouw.

Hij vroeg aan haar hoe het ging, want ja het was wel iets wat hij graag van haar wilde weten. Hij zag aan haar dat ze over haar arm heen wreef, waarbij hij haar even bezorgd aan keek. Er was iets met haar aan de hand en hij kon nooit zeker vertellen wat er aan de hand was. Delano had het wel fijn gevonden dat hij niet de gedachten en de aura van Daniek kon lezen, maar toch op dit moment wenste hij werkelijk dat hij dat wel kon. “Ehh ja het gaat wel goed denk ik,” sprak ze wat onzeker. Hij hield zijn hoofd een beetje schuin en keek haar nieuwsgierig aan. “Denk je?” vroeg hij voor de zekerheid. Na een lange tijd met verschillende mensen om gaan kon hij gemakkelijk de gezichtsuitdrukkingen van mensen beschrijven. Maar dat Daniek moeite had om een glimlach op haar gezicht te zetten kreeg hij wel zo zijn twijfels. “Wat gaat er dan niet zo goed?” vroeg hij wat bezorgd. Delano wilde er immers alles aan doen om haar te helpen zodat ze weer een vrolijke meid werd en zorgen dat ze een ware glimlach op haar gezicht kwam. Dat was gewoon wie hij was en wat hij zal gaan doen. Maar zijn grote zorgen dat er wat gaande was tussen hen in was iets wat hem best wel veel pijn deed.