Onderwerp: Enjoy the moment where you just can be yourself. [Nadya] zo nov 15, 2015 9:12 pm
.Always live before you die.
Hij had een hoop tijd nodig gehad om te ontnuchteren van een Halloweenfeest als dat van afgelopen week. Hij had eventjes niet aan school gedacht waardoor Storm nu hopeloos achter lag en hij graag toch zijn punten wilde behalen. Zijn kamergenoot dacht daar anders over dus was Storm met zijn leren bruine schoudertas vol boeken en spullen de kamer uit gevlucht om Devon te laten doen wat hij wilde doen zodat hij kon doen wat hij wilde doen. Je zou Storm niet aannemen voor de doorsnee flinke student, hij was heel vaak met zijn gedachten bij de dames, of feestjes, of wat hij morgen zou doen als het slecht weer was, of wat hij moest aanvangen met dat afschuwelijke andere deel van zichzelf. Kortom, het onweerstaanbare charmante deel van Storm had ook een veel nuchtere kant die nacht aan studeren, goede punten halen en een mooi leven leiden. Al was dat laatste nu een beetje in duigen gevallen door “de mutatie” … want volgens de docenten moest hij zijn weerwolf zien als een mutatie. Storm zag maar één ding in dat lelijke afschuwelijke monster en dat was geen mutatie maar een godverdomse verwoesting van zijn leven. Dat gezegd, hij moest dus dringend wat studeerwerk in halen.
Hij stak zijn handen weg in zijn zwarte jeans en bleef voor het gebouw staan. De zon scheen, dat was positief, en het waaide niet meer zo hard als gisteren. Dus er was behoorlijk wat studentenvolk buiten. Storm zette zijn charmante scheve glimlach op zijn lippen en haalde zijn hand kort eens door zijn haar terwijl hij over het schoolplein wandelde richting het grote veld voor de bloementuin, er stonden daar genoeg picknicktafels en over het algemeen was het er ook rustiger. ‘Dames.’ Hij draaide om zijn as en begroette twee bekende gezichten met en knipoog. Ze liepen gelijk prevelend verder en Storm greens breed. Hij zat halverwege week twee dus het was nog altijd safe, hij kon zichzelf behoorlijk laten gaan zonder er geen gevolgen van te hebben. Zijn herstel was zwaar geweest, iets dat zijn grijns een beetje liet afzwakken bij de gedachten ervan. Het waren vier helse dagen geweest maar niets zo erg als de nacht die erop voor was gegaan. Zijn blik gleed van de mensen naar zijn pols, naar de hartslagmeter. Onwillekeurig deed hij dat iedere keer opnieuw en opnieuw, voor de zekerheid. Zelf als het ding stuk zou gaan zou hij het nog weten als hij over de grens was, maar dit stukje materiaal had hij toch nodig, gewoon ter geruststelling.
Toen hij aan het veld aan kwam bleef hij even staan terwijl hij de mouwen van zijn jeanshemd naar boven sloopte en zijn blik over de picknicktafels liet glijden. Tuinen waren niet echt zijn ding maar het was hier iets of wat rustig genoeg om een inhaalbeweging te doen op schoolvlak. Niet dat hij omringd was door bloemen, verre van, hij zat gewoon op een grasveld voor de tuinen. Hij liet zijn schoudertas op één van de tafels zakken en schoof zichzelf op de bank in. Hij nam even de tijd, om de geluiden, de geuren uit zijn omgeving op te nemen, zijn geest op een bepaalde manier tot rust te brengen alvorens hij zijn boeken bovenhaalde en naar het stuk fysicataak staarde dat hij op zijn kamer had willen maken maar wat niet lukte door Devon. Met de zon op zijn rug was het misschien even moeilijk om zich te concentreren op het huiswerk, want het was niet mis om te genieten van de omgeving als je afgelopen zeven maanden je geen reden tot genieten hadden gegeven …
Onderwerp: Re: Enjoy the moment where you just can be yourself. [Nadya] di nov 17, 2015 3:55 pm
GRACE IS JUST WEAKNESS
Or so I've been told. I've been cold, I've been merciless. But the blood on my hands scares me to death Maybe I'm waking up today --------------------
Het was alsof de klaslokalen steeds kleiner werden. Steeds eerder moest ze de les verlaten, om aan het gevoel te ontsnappen dat haar keel dicht leek te knijpen. Steeds vroeger op de dag had ze het idee dat de muren op haar afkwamen. Dat ze opgesloten zat. Vandaag had ze bijna drie lessen kunnen volgen, voor het paniekerige gevoel ondragelijk was geworden en ze het lokaal uit was gestormd. De meeste leerlingen en leraren dachten dat ze een rebel was. Iemand die gewoon geen zin had om lessen te volgen en er van genoot chaos te creëren door hals overkop op te staan en weg te lopen. Niets was minder waar. Het liefst zou ze de lessen zoals de meeste studenten rustig volgen, in plaats van constant gefocust zijn op de gesloten ramen. Op haar bewegingsruimte die beperkt werd door de stoel die zo dicht op de tafel stond. Het liefst zou ze gewoon een normale student. Eentje die wat opstak in de lessen, maar zo nu en dan de leraar wist te irriteren door te veel te kletsen. Echter wist ze dat dit er voor haar niet in zat.
Aangezien zelfs de gymzaal voor haar te benauwd was geweest, was ze naar het prieeltje gelopen. De houten vloer van het open gebouwtje kon prima als dansvloer functioneren. Bovendien waren er overdag nooit heel veel studenten in dat gedeelte van de tuinen te vinden. Urenlang had ze gedanst. Tot het paniekerige gevoel uit haar lichaam verdwenen was en ze het gevoel had gehad weer vrij te kunnen ademen. Het had haar een moment gekost genoeg moed bij één te rapen, om het schoolgebouw weer in te lopen om snel even te douchen. Het feit dat het paniekerige gevoel, steeds meer haar leven leek te beheersen irriteerde Nadya mateloos. Ze wou niet bang zijn, voor iets wat op geen manier gevaarlijk was. Ze wou niet zwak zijn. Ze wou vrij zijn. Vrij. Onwillekeurig had ze aan Storm moeten denken. Aan de woorden die op de nacht van volle maan over haar lippen waren gerold. Over dat ze geen van beide ooit nog echt vrij zouden zijn.
Rustig slenterde ze door de tuinen. Uit de oortjes van haar iPod klonken rustige piano klanken. Het was het soort muziek waar de meeste mensen van haar schijnbare leeftijd niet naar luisterden, maar wij zij ongelofelijk van kon genieten. Het deed haar denken aan een tijd waarin alles nog goed geweest was. Een tijd waarin zij het kwaad van de wereld nog niet gezien had. Haar nog iets vochtige haren hingen in een losse vlecht over haar linker schouder. Haar blik gleed van de gelige bladeren aan de bomen, naar de picknicktafels ten midden van het grasveld. Op één tafel na waren alle tafels vrij. Aan die ene tafel zat een jongen met donkerblond haar in een boek te staren. Nog voor ze zeker wist dat hij het was, voelde ze al een zenuwen golf op zich neerdalen. Het mocht dan wel niet de eerste keer zijn dat ze hem zag na de vollemaan, dit was wel de eerste keer dat ze echt zouden kunnen praten over wat er gebeurd was. De vorige keer was het bij een kort gesprekje gebleven, omdat een feest nu éénmaal niet de plek was om een gevoelig onderwerp aan te snijden. En om eerlijk te zijn had ze het wel fijn gevonden dat moment nog even uit te kunnen stellen. Het moment waarop ze het moesten hebben over wat er tussen hen gebeurd was. Over wat zij hem had aangedaan en over wat zij van hem had gezien. Heel even had ze overwogen om zich om te draaien en weg te lopen. Om dat moment nog even uit te stellen. Toch nog bang voor zijn reactie. Bang dat hij haar was gaan haten. Bang dat hij echt niet wist hoe hij met haar om moest gaan en haar daarom liever zag gaan dan komen. Huiverend blies ze haar adem uit, waarna ze de oortjes van haar iPod uit haar oren trok en langzaam zijn kant op liep. Hoe was het mogelijk dat ze zich nog bijna zenuwachtiger voelden dan tijdens het Halloween feest? Hoe kon het dat één jongen haar zo onzeker maken kon. “Hey Storm.” zei ze, iets te zacht naar haar idee, toen ze binnen gehoorafstand van hem gekomen was. Een wat aarzelend glimlachje speelde op haar lippen. Met haar hand streek ze een lok, die uit haar vlecht was losgeraakt, uit haar gezicht. “Kan ik bij je komen zitten? Of ben je druk aan het studeren?” zei ze doelend op het fysica boek dat voor hem lag. Hem tegelijkertijd de mogelijkheid gevend haar weg te sturen, zonder dat hij hiervoor zou hoeven zeggen dat hij haar liever niet meer wou zien.
Onderwerp: Re: Enjoy the moment where you just can be yourself. [Nadya] di nov 17, 2015 7:34 pm
.Always live before you die.
In de afgelopen tijd was hij weinig tot niet buiten geweest terwijl het eigenlijk zijn grootste toevluchtoord was. Het was de enige plaats die hem het bekrompen gevoel van opgesloten te zitten en kans tot “uitvliegen” ontnam. Dus de zon in zijn nek, de rust uit hem omgeving deden hem, geloof het of niet, even meer deugd dan binnen zitten met Devon als kamergenoot. Maar na vier dagen op een ziekenbed te hebben gelegen, een awesome halloweenfeest had hij natuurlijk ook tijd nodig gehad om te ontnuchteren en al het plezier opnieuw te beleven met Devon. Aangezien ze zich er beide weinig van hadden herinnert was het leuk geweest om alle puzzelstukjes samen te leggen, om te gaan uitzoeken welke delen ze hadden gemist en de moeite waren om te herinneren. Dat feestje was het tweede goede naast Devon dat hem was overkomen sinds hij weerwolf was geweest. Devon liet hem weer leven en het feestje hield hem eraan herinneren dat hij niet alles kwijt was geraakt in die ene nacht. Dat er nog steeds goede dingen konden gebeuren in zijn leven al was er iedere maand die maan die hem weer alle moed ontnam. En zelfs dan, volle maan had hem veranderd, de laatste volle maan had hem veranderd. Storm staarde voor zich uit terwijl hij ieder detail van die avond probeerde te herinneren, maar dan vooral van haar, van Nadya.
Uiteindelijk, na tientallen minuten, gaf hij het op en concentreerde hij zich terug op zijn cursus, het huiswerk dat hij moest maken. Het was veel maar Storm was snel dus hij zou er behoorlijk snel op in lopen. Het enige wat hij zich enorm aan ergerde was het geluid uit zijn omgeving. Ieder detail zorgde ervoor dat hij opkeek om dan tot de conclusie te komen dat het kilometers ver was. Zijn geur werd onderdrukt door de bloemen, hij had wel gedacht dat hier zitten voordelen zou hebben. Maar het geluid, hij hoorde echt alles. Hij hoorde het kibbelende koppel aan de fontein bij het schoolplein, hij hoorde iemand met een basketbal langs dribbelen. Hij hoorde zelf de insecten kruipen over de grond. Storm keek achter zich, maar er was niets te zien, geen geluiden van dichtbij. Normaal had hij muziek op zijn oren, op hem af te leiden van de echte wereld maar Devon had de muziek dus moest Storm het doen op zelfbeheersing en concentratie. Eerlijk, het was niet gemakkelijk. Hij had gedacht dat het in zijn kamer al moeilijk was maar dit was niet veel beter. Hij legde zijn hoofd op zijn armen en ademde eens diep in en uit, probeerde al het geluid weg te drukken uit zijn omgeving.
Tot hij iets rook, zijn hoofd kwam gelijk recht. Het was een geur die hij uit de duizend zou kennen en waar hij schrik van had gehad het niet meer te ruiken ondanks de belofte. Ze was herkenbaar voor hem, ondanks dat ze fris gewassen was, zijn zintuigen stonden extra scherp op dat soort dingen. Hij kantelde zijn hoofd een beetje, draaide het een beetje zodat zijn oren de tred van haar lichaam konden opvangen. Hij kwam tot de conclusie dat ze hierheen kwam gewandeld, hij draaide zijn hoofd maar hij zag nog niets, er was niemand herkenbaar te bespeuren. Hij draaide zijn hoofd bedenkelijk terug en tikte zijn potlood tegen zijn lippen. Wat moest hij doen? Haar gaan opzoeken? Doen alsof hij flink studeerde en hij haar niet had horen komen? Zou ze wel zijn kant op komen. De gonzende gedachten hadden hem zo bezig gehouden tot hij zijn naam hoorde vallen. Storm was gewoon op Hall genoemd te worden maar hij had Nadya hem Storm laten noemen en hij had geen idee waarom. In ieder geval, ze was hier, zijn naam kwam over haar lippen. En hij zou haar stem op kilometers afstand kunnen herkennen.
Hij zette één voet aan de andere kant van zijn bank en keek naar haar op, spotte gelijk de onzekere glimlach op haar lippen. Storm was niet in zijn volle maan en hij was ook helemaal ontnuchterd, toch had hij het knagende gevoel in zijn lichaam dat zijn zelfzekerheid hem in de steek had gelaten. Dat hij niet wist wat hij moest zeggen. Toch lukte het hem om zijn ene mondhoek naar omhoog te trekken in een scheve glimlach. ‘Nadya.’ Begroette hij haar zachtjes terug. Alles was zo vaag en onduidelijk geweest tijdens die nacht en zelf op het halloweenfeest was hij er maar half bij geweest met zijn gedachten, dank aan de drank, dat hij haar nu echt voor het eerst goed zag. Haar blauwe ogen, haar licht vochtige haar, de voorzichtigheid in haar blik. Toen ze hem vroeg of ze erbij mocht komen zetten sloeg hij zijn hand eenmaal op de bank voor hem. ‘Tuurlijk.’ Nodigde hij haar uit terwijl hij kort naar zijn fysica boek staarde. ‘Studeren kan wachten, ik kon me toch niet concentreren.’ Hij tikte kort tegen zijn oren, ze zou het wel begrijpen. Zijn blik sloeg hij terug op naar de hare, echt blij dat ze hier was, echt blij dat ze niet uit elkaars buurt waren gebleven want dat was het laatste dat hij wilde. Nadya was te waardevol voor hem om haar niet terug op te zoeken. ‘Ik ben blij dat ik je zie, halloweenfeest niet meegerekend.’ Zijn glimlach keerde kort terug. Hij zette zijn elleboog op de tafel en drukte zijn vuist tegen zijn mond terwijl hij haar bedenkelijk aan keek. ‘Daar weet ik niet meer zoveel van.’ Gaf hij onschuldig toe. Hij had wel zijn redenen gehad, zijn blik gleed kort naar zijn hartslagmeter maar hij onderdrukte het gevoel om naar de cijfertjes te kijken. ‘Hoe gaat het met je?’ Het kwam er iets krampachtiger uit dan hij zou gewild hebben. Maar hey, het was Nadya, niet ieder andere meid waar hij gladjes mee overweg kon gaan …
Onderwerp: Re: Enjoy the moment where you just can be yourself. [Nadya] do nov 19, 2015 2:25 pm
GRACE IS JUST WEAKNESS
Or so I've been told. I've been cold, I've been merciless. But the blood on my hands scares me to death Maybe I'm waking up today --------------------
Terwijl ze op hem afliep probeerde ze te bedenken wat ze moest zeggen. Wat kon ze zeggen? Dat de gedachten aan hem en wat ze hem had aangedaan, haar sinds die nacht niet meer hadden los gelaten? Dat het gene dat hij in haar naar boven had gehaald haar angst aan joeg? Dat het feit dat ze hem vertrouwden, haar bang maakte? Dat ze vreesde dat hij haar niet meer wou zien om wat ze had gedaan, ondanks de belofte. Toen ze bijna bij he was realiseerde ze zich, dat er geen perfecte woorden waren. Dat er niet iets was wat ze kon zeggen om deze situatie makkelijker te maken. Wat ze hadden mee gemaakt, had hen beide veranderd. In een korte tijd was Storm veel voor haar gaan betekende en dat maakte dit alles zo moeilijk. Dat maakte dat ze ontzettend bang iets verkeerd te doen en hem te verliezen, nog voor ze hem echt leerde kennen. Bij het horen van haar zachte begroeting ging hij verzitten op de bank. Een lichte glimlach verscheen op zijn gezicht, alvorens hij haar zachtjes begroette. Nadya. Nog altijd maakte die naam meer in haar los, dan haar lief was. Er waren maar weinig mensen geweest die haar als Nadya gekend hadden. In de tijd dat ze op Bikini Atol had gezeten, was ze nooit bij haar naam genoemd. Nee, haar bij haar naam noemen zou haar iets menselijks gegeven hebben en een mens was ze daar nooit geweest. Niet voor de wetenschappers in elk geval. De enige die haar na Bikini Atol nog als Nadya had leren kennen was Nick geweest. Die ze net als ieder ander die ze haar als Nadya kende was kwijt geraakt. Zou ze er ooit aan kunnen wennen weer Nadya genoemd te worden? Zou er een moment komen waarop ze haar naam weer als haar naam zou zien en niet als iets wat toe behoorden aan het verleden? Aan een persoon die ze niet meer was?
Als antwoord op haar vraag zette hij zijn hand kort op de bank voor hem. Er verscheen een glimlachje op haar gezicht. Ze was blij dat hij haar niet direct wegstuurden, want hoewel ze dit moment aan de ene kant het liefst nog zo lang mogelijk uit had willen stellen. Had ze hem ook graag weer willen zien. Met nog steeds een lichte glimlach op haar gezicht, ging ze tegenover hem zitten. Met haar benen aan een kant van de bank, maar haar lichaam naar hem toegekeerd zodat ze hem makkelijk aan kon kijken. Als antwoord op zijn volgende woorden knikte ze kort, ten teken dat ze hem begreep. Het was haar de nacht van volle maan al opgevallen, dat ook in zijn mensenlichaam zijn gehoor vele malen beter was dan dat van een normaal mens. Wat betekende dat hij in de verlaten tuin, vast meer hoorden dan alleen het zachte geritsel van de bladeren en het gesjirp van vogels. Heel even maakte ze haar blik los van de zijne, om de oortjes van haar telefoon om het apparaatje te draaien en het vervolgens in de zak van haar haar jasje te stoppen. ‘Ik ben blij dat ik je zie, halloweenfeest niet meegerekend.’ Het was alsof er een last van haar schouders viel. Een glimlach verscheen op haar gezicht en haar ogen vonden de zijne weer. Hij nam het haar dus nog altijd niet kwalijk dat ze die nacht zijn hand bevroren had. Nog steeds zag hij haar als meer dan alleen de ondragelijke pijn die hij had moeten doorstaan. Kort had hij haar met een bedenkelijke blik op zijn gezicht aan gekeken, alvorens hij toe had gegeven dat hij zich nog maar weinig kon herinneren van Halloween. De onschuldige ondertoon in zijn stem deed haar kort lachen. “Dat verbaasd me niets.” zei ze lachend. Het was haar die avond wel duidelijk geworden, dat Devon en Storm beide behoorlijk wat hadden gedronken. Met alle gevolgen van dien. Heel even zag ze zijn blik naar de hartslagmonitor rond zijn pols glijden. Het was het enige wat hij had mee genomen, toen ze hem naar de ziekenzaal had gebracht. Het enige wat belangrijk genoeg was geweest, om de weinige energie die hij op dat moment had gehad aan te besteden. Wat de hartslag monitor hem precies vertelden wist ze niet. Al durfde ze bijna met zekerheid te zeggen dat het iets te maken had met de weerwolf die in hem zat en die niet alleen met volle maan naar buiten wou. Bij het horen van zijn iets van wat krampachtige vraag bleef ze even stil. Zich realiserend dat net als zij Storm ook niet precies wist welke houding hij aan moest nemen. “Goed, blij om jouw weer te zien.” Antwoorde ze uiteindelijk. Een lichte, nog altijd wat onzeker glimlachje speelde op haar lippen. Het was niet volledig gelogen, ze was echt blij om hem weer te zien en op het moment ging het ook goed met haar. Nu ze buiten zat, met de zon in haar gezicht en Storm tegenover zich. Nu ze het geritsel van de bladeren kon horen en de zachte wind langs haar wangen streek. “Hoe is het met jouw?” vroeg ze. Bij de meeste anderen zou deze vraag puur uit beleefdheid hebben gesteld, maar bij hem was ze oprecht benieuwd.
Onderwerp: Re: Enjoy the moment where you just can be yourself. [Nadya] za nov 21, 2015 10:28 am
.Always live before you die.
De laatste herinnering aan Nadya die nacht? Hij kon zich herinneren dat ze hem had ondersteund, net als ze de hele nacht had gedaan. Dat ze hem naar de ziekenboeg had gebracht, dat de verpleegster hen beide had aangekeken alsof ze, god weet wat, aan het doen waren in het bos. Het enige herkenningspunt voor de verpleger dan was het feit dat hij wist dat Storm zou opdagen. En toen hij Nadya helemaal had opgenomen wou Storm er zijn ogen uitprikken maar hij had er de energie niet voor. Hij had het wel opgemerkt maar hij kon niets doen. Ze hadden hem op een bed gekregen en het allerlaatste dat hij had gevoeld waren haar lippen op zijn wang, vederlicht en toen was ze weg. De naalden, de stemmen rondom hem konden hem niet deren. Hij dacht alleen maar aan haar aan Nadya en wat ze voor hem had gedaan in die hele nacht. Uiteindelijk was hij in slaap gevallen en toen hij wakker was geworden, echt bewust van zijn omgeving, was er al een dag en half gepasseerd maar ieder detail was hardnekkig aanwezig, een troost maar evengoed een besef van wat er mis kon gelopen zijn als Nadya er niet was geweest.
Net als hij niet helemaal zichzelf was in haar bijzijn was het voor haar ook duidelijk moeilijk. Wat moest je zeggen tegen elkaar? Al het normale leek niet te passen als je er een gruwelijk nacht vol pijn en vermoeidheid had opzetten. Plots leek het mooie weer geen goed onderwerp als zij degene was die je pijn had gedaan, die de weerwolf had tegen gehouden. Dus haar onzekere glimlach gaf Storm ergens wel een geruststelling, ze dachten er beide hetzelfde over. Dit zou geen gesprek worden over koetjes en kalfjes, ze zouden elkaar, net als die nacht, feiten geven, verhalen vertellen, conclusies maken maar dan in helderheid. Al wilde Storm niets liever dan het zo normaal mogelijk houden, toch wist hij dat hij Nadya alles verschuldigd was en hij haar nooit zou kunnen behandelen als al de rest van zijn gezelschap en vrienden. Ze was speciaal voor hem dus hield hij zich kalm, voorzichtig, zijn ogen namen haar onderzoekend op, de eens zo charmante glimlach op zijn lippen wist hij gemakkelijk te onderdrukken tot een zekere zachtheid, tederheid.
Ze was dus lang genoeg gebleven op het feest op te zien waar Storm en Devon tot in staat waren als ze teveel gedronken hadden. Al vond hij van zichzelf dat hij er een goede reden voor had, het nam niets weg van het feit dat ze nu zijn andere spontane kant ook had gezien. En terwijl hij zich daar normaal nooit zorgen om maakte vroeg hij zich nu af wat ze wel niet moest denken. Vier nachten daarvoor was hij een weerwolf, toen een dronken iemand met wilde avonturen. Van het ene uiterste naar het andere. ‘Schuldig.’ Bekende hij eerlijk. Hij glimlachte breder en keek kort van haar weg naar de tuinen vol bloemen. Hij hoorde er iemand schrijven op een blok papier. Hij en Devon gingen niet onopgemerkt door hun schoolleven, zelf de asociaalste ziel moest de naam StormOn weg eens horen vallen hebben. Dat was een beetje het enige dat het hele weerwolven verhaal onderdrukte want voor zover hij wist, waren er maar heel weinig mensen die wisten wat hij was.
Zijn blik kluisterde zich weer vast in de hare toen ze hem een antwoord gaf op zijn krampachtige vraag. Ze was blij hem te zien, dat maakte meer los in hem dan hij zou willen. En hij was evenzeer blij haar te zien, al wilde hij haar nog honderd keer op het hart drukken dat hij haar dankbaar was. Want ze moest er uiteindelijk wel mee zitten, ze moest zich vragen stellen over wat hij over haar dacht nu. Hij wist dat die er zouden komen en hij zou iedere vraag van haar beantwoorden met dezelfde fragiele eerlijkheid als die nacht. Het ging goed met haar en dat wilde hij liefst nogmaals horen, voor de zekerheid maar ze stelde de vraag terug en Storm’s blik kreeg een somberder tintje. Ieder ander zou die vraag beantwoorden met eerlijkheid, of een leugen, of een feitje van de dag, of een humeur, voor Storm was die zin gewoon zoveel meer dan dat, zeker als het over haar lippen kwam. ‘Beter.’ Antwoordde hij na een tijdje te denken over dat antwoord. Hij strekte zijn vingers op tafel, het hand dat er zwart paarsachtig had uit gezien die nacht. Hij keek van zijn hand naar haar en uitte voor het eerste de bezorgdheid die hij al een hele week had gehad, zelf Devon had hij er nog niets over verteld. ‘Het is anders. Normaal ben ik een week op mijn zwakst, ik hoor slechter, zie slechter, al mijn zintuigen staan zwak. Maar nu,’ hij zweeg en kneep zijn vingers kort in zijn neusbrug, hij zuchtte en keek haar weer aan. ‘Ik ben even sterk en alert als twee dagen voor volle maan. Hij is precies meer aanwezig dan anders, ik moet geen moeite doen om het te onderdrukken maar het lijkt dat de uren die hij heeft gemist hem functioneler maken, meer bewust van wat er in zijn omgeving afspeelt.’ Verwees hij naar de weerwolf in hem. Hij beschouwde Lupos als een “persoon”, iemand waar hij rekening mee moest houden. ‘Ik weet niet hoe ik het anders moet uitleggen.’ Hij schudde mistroostig zijn hoofd. ‘Maar goed, ik heb geen,’ hij zweeg en zijn wenkbrauwen kwamen samen waardoor hij een moeilijke blik kreeg. ‘Slachtoffers gemaakt, dankzij jou.’ Hij tikte kort twee vingers tegen haar hand en schonk haar dan een tedere glimlach. ‘Ik hoop dat je dat beseft.’ Vervolgde hij stilletjes. Hij wilde dat ze het besefte, dat ze het zou accepteren, hij wilde niets liever dan dat …
Onderwerp: Re: Enjoy the moment where you just can be yourself. [Nadya] za nov 21, 2015 12:59 pm
GRACE IS JUST WEAKNESS
Or so I've been told. I've been cold, I've been merciless. But the blood on my hands scares me to death Maybe I'm waking up today --------------------
Het was vreemd om hem in alle rust in zich op te kunnen nemen. Om niet constant bang te zijn dat hij voor haar ogen in één zou storten of zijn rug zich samen zou trekken in een onnatuurlijk hoek wanneer de weerwolf in hem naar buiten probeerde te komen. Hoewel ze hier tijdens het Halloween feest ook niet bang voor had hoeven zijn, was dit toch anders. Er was geen harde dreunende muziek, er waren geen wild dansende mensen of rijkelijk vloeiende drank. Er was niets dat hen tegenhield een gesprek te voeren dat gedomineerd werd door eerlijk. Het soort gesprek dat ze ook tijdens volle maan gevoerd hadden, al was dat gesprek veel al overstemd door Storm’s vermoeidheid en pijn en haar bezorgdheid om hem. Normaal gesproken, ging ze dergelijke gesprekken het liefst uit de weg maar met Storm lag het anders. Na alles wat ze hem had aangedaan, was ze hem die eerlijkheid verschuldigd. Bovendien hadden ze te veel mee gemaakt om terug te gaan naar het voeren van oppervlakkig, niets betekende gesprekken.
Dat Storm en Devon tijdens het Halloween feest behoorlijk dronken waren geworden was haar niet ontgaan. Niet dat ze het hem kwalijk nam. Natuurlijk niet. Na alles wat hij vier nachten ervoor had mee gemaakt, had hij een avond verdiend waarop hij alles even mocht vergeten. Een avond waarop alleen het hier en nu bestond en de rest er even niet toe deed. Ergens had ze het ook wel grappig gevonden om hem eens van een hele andere kant te zien. Een kant die geen zins had geleken op degene die ze had leren kennen tijdens de nacht van volle maan. Bij de korte bekentenis werd de glimlach op zijn gezicht groter, met het gevolg dat er ook op haar gezicht een glimlach verscheen. “Als alcohol effect op mij zou hebben, was ik er waarschijnlijk niet veel beter aan toe geweest.” gaf ze toe. Soms zou ze willen dat ze net als de meeste mensen dronken kon worden. Gewoon om alles even te kunnen vergeten. Om zich even niet gevangen te voelen. Om even alle remmen los te laten, zonder na te denken over de gevolgen. Nick had haar wel eens dat gevoel weten te geven. Hoe wist ze niet precies, maar in zijn bijzijn had ze zich altijd veilig genoeg gevoeld om haar zorgen zo nu en dan los te laten. Om zich zo nu en dan volledig te laten gaan.
Storm’s warmen bruine ogen wisten de hare weer te vangen. Hoewel haar antwoord niet volledig gelogen was, was het ook niet helemaal waar. Echt goed ging het niet met haar. Echt goed ging het eigenlijk nooit maar hem, maar dat wou ze hem niet direct vertellen. Om eerlijk te zijn wist ze niet of ze het hem überhaupt wou vertellen. Simpelweg omdat er aan haar somberheid een verhaal hing dat ze nog nooit verteld had. Een verhaal waarvan zelfs de kleinste herinnering haar van de adem kon benemen. Haar het gevoel kon geven dat ze opgesloten zat. Dat ze een monster was.
Bij het horen van haar vraag, kreeg zijn blik iets sombers. Met een lichte bezorgdheid keek ze hem aan. Zich afvragend wat er aan de hand was. Zou het iets te maken hebben met de weerwolf in hem? Of met haar? Of was het iets heel anders, iets waarvan ze nog geen weet had? Bij het horen van zijn woorden, gleed haar blik voor een moment naar zijn hand die hij op de tafel had gelegd. De paarszwarte kleur was volledig verdwenen. Het was alsof er niets gebeurd was, al wisten zij beide beter. Nog geen week geleden had zij zijn hand er bijna afgevroren. Had zij hem ondragelijk veel pijn gedaan. Kort slikte ze, alvorens ze hem weer aan keek en stilletjes naar hem luisterde. Tijdens volle maan was het haar al opgevallen dat iedere keer als hij overvallen werd door emoties in zijn neusbrug kneep. Een bemoedigend, bijna teder glimlachje verscheen op haar gezicht en in haar ogen was nog altijd een zekere bezorgdheid te zien. Ze vond het verschrikkelijk om te zien in hoeverre de weerwolf zijn leven beheerste. Om te zien hoe de weerwolf hem vanbinnen kapot leek te maken. “Ben je bang dat als hij naar buiten probeert te komen, je hem niet kunt onderdrukken?” vroeg ze aarzelend. Er verscheen een moeilijk blik op zijn gezicht, toe hij aan het tweede deel van zijn verhaal begon. Met zijn vingers tikte hij kort tegen haar hand. Een teder glimlach vormde zich op zijn lippen. Voor een moment bleef ze stil, zoekend naar de juiste woorden. Wetend dat het nu haar buurt was om eerlijk te zijn. “Dat besef ik.” begon ze, waarna ze kort haar blik af liet dwalen naar de bomen aan de rand van de tuin. Naar de gelige bladeren die zachtjes bewogen in de wind. “Ik ben alleen nog steeds bang dat je me op een gegeven moment niet meer los kunt zien van de pijn die ik je hebt laten doorstaan.” vervolgde ze zachtjes. Het was niets voor haar zo eerlijk te zijn. Het was niets voor zich zo kwetsbaar op te stellen, maar bij Storm lag alles anders. Storm had al eerder een kant van haar gezien die slechts een enkeling eerder had gezien. Een kant die ze het liefst zo diep mogelijk weg stopte, uit angst gepijnigd te worden. Mensen waren nu éénmaal niet te vertrouwen. Dat was iets waarvan ze al tientallen jaren overtuigd was. Een regel waarop slechts enkele uitzonderingen waren en Storm leek zo’n uitzondering te zijn. Waarom wist ze niet. Misschien omdat ze hem op zijn kwetsbaarst had gezien. Misschien omdat als ze die kant van zichzelf éénmaal naar boven had gehaald, ze die niet meer terug kon stoppen. Misschien omdat ze iets van zichzelf in hem herkende.
Onderwerp: Re: Enjoy the moment where you just can be yourself. [Nadya] za nov 21, 2015 1:42 pm
.Always live before you die.
“Als alcohol effect op me zou hebben dan was ik er waarschijnlijk niet veel beter aan toe geweest.” Gaf ze toe. Dus ze kon niet dronken worden, of misschien heel moeilijk. Daarin hadden ze weer een gelijkenis met elkaar. Storm moest heel wat doen om echt dronken te worden, hij had de hele nacht blijven door drinken, snel opeenvolgend en zonder genade. Het was de enige manier geweest om dronken te worden en niet snel weer nuchter te worden. Het was de enige manier geweest om alles te vergeten. Dat feest was er op exact het juiste moment geweest, hij had het toen zo hard nodig gehad, hij moest iets hebben om te vergeten. Niet dat hij wilde vergeten wat er die nacht gebeurd was maar hij wilde de nacht gewoon voor even vergeten. Vier dagen had hij in dat bed gelegen en had alles zich als een film voor zijn ogen afgespeeld en het maakte hem niet blijer maar ook niet somberder. Hij had geen flauw idee gehad wat hij moest doen met het gevoel, iets dat terug opspeelde nu Nadya voor zijn neus zat. Hij moest het gewoon voor één keer vergeten, zichzelf terug wakker schudden uit een herinnering en zich eraan herinneren dan hij nog steeds Storm Hall was. ‘Het is ook moeilijk voor mij.’ Gaf hij toe. Alcohol had een heel traag effect op zijn lichaam, toch was zijn vastberadenheid de sleutel geweest om even alles te vergeten. ‘Ik heb hard mijn best moeten doen maar ik heb het altijd nodig na,’ hij zweeg en schudde kort zijn hoofd. Hij wilde het niet over zijn lippen brengen dus zweeg hij, wetend dat ze wel zou weten dat hij het over volle maan had.
In die paar seconden dat ze elkaar aankeken, het bruin tegen het blauw van haar ogen, probeerde Storm dingen te lezen in haar blik. Als wolf ging het altijd veel gemakkelijker, hij had een zesde zintuig voor diepliggende emoties. Nu … haar blauwe ogen hadden iets van twijfel, een twijfel waar hij nu niet op in ging. Wat ze hadden was op een zekere manier speciaal en Storm zou dat niet ondermijnen, op geen enkele manier. Maar hij was evenzeer bezorgd om haar als zij om hem en hij had nog steeds ergens een schrik dat hij haar half getraumatiseerd had laten gaan door wat er was gebeurd, door wat zij had gedaan om hem menselijk te houden. Het was een bezorgdheid om haar waar hij heel voorzichtig en respectvol mee om ging. Hij was vrijuit tegenover haar met zijn gevoelens, ze had hem tenslotte op zijn slechts gezien maar hij wist niet hoe vrijuit zij zou zijn over haar gevoelens dus hield hij afstand, al liet hij duidelijk blijken dat hij ergens wel bezorgd was om de lichte twijfel in haar ogen nadat ze hem had gezegd dat alles goed met haar ging.
Ze volgde zijn blik naar zijn hand, hij baalde het tot een vuist en strekte dan weer zijn vingers, terwijl hij er zelf naar keek. Alsof hij haar wilde bewijzen dat zijn hand weer volledig functioneel werkte. Ze wisten beide dat zijn hand weer normaal zou werken, het was meer als geruststelling bedoeld. Zijn manier om haar duidelijk te maken dat wat ze hem had aangedaan geen schade had achtergelaten, niet fysiek en ook niet mentaal. Bij haar vraag keek hij haar aan en knikte haast automatisch, tuurlijk was hij bang, hij was altijd bang voor de weerwolf. Haar bezorgdheid stelde hem op een zeker niveau gerust, meer dan dat Devon dat kon doen, omdat hij het nog niet had meegemaakt en Nadya wel. ‘Altijd.’ Antwoordde hij terwijl zijn blik terug naar zijn hartslagmeter gleed. Deze keer las hij wel de cijfers, het resultaat van zijn rustige hartslag. ‘Hij is niet zo sterk buiten volle maan maar het is hem al vijf keer gelukt. Hij jaagt, meestal één slachtoffer en dan transformeer ik gewoon terug.’ Hij zweeg en haalde kort nutteloos zijn schouders op. Dat waren vijf slachtoffers teveel in zijn ogen, buiten volle maan dan nog wel. ‘Het is alsof ik op de vlucht ben en ik iedere keer over mijn schouder moet kijken.’ Hij zweeg en glimlachte somber. ‘Maar ik kan hem onderdrukken, als ik fysiek en mentaal sterk genoeg ben op dat moment.’ Beantwoordde hij haar daadwerkelijke vraag. Maar nu voelde het anders aan, Lupos, keek meer aanwezig in zijn lichaam maar was niet agressief. Storm was wel onrustiger, meer geprikkeld door zijn omgeving terwijl dat deze tijd van de maand helemaal niet zo mocht zijn. ‘Ik vind er wel iets op.’ Zei hij met een peinzende blik naar de bloemen. Het kon niet anders, hij moest er iets op vinden, en snel. Hij kon niet iedereen vragen hem pijn te doen als het zover was. Iedereen zou hem uiteindelijk mijden en dat was het laatste wat hij wilde. De weerwolf had hem al zoveel afgenomen, niet zijn sociale leven ook.
Toen hij haar had bedankt, op een bepaalde manier, keek ze weg van hem naar de bomen. Storm volgde haar blik niet maar bleef haar met een zekere kalmte voorzichtig aankijken. Hij was niet zeker van wat haar antwoord was maar hij was blij dat ze het besefte. Of ze het meende … ze keek weg, hij kon het niet zeggen. Maar de onzekerheid, de zekere aarzeling in haar stem bevestigde haar afgewende blik, ze was hier onzeker over. Toen ze verder ging wist Storm voor even niet wat hij moest denken, of zeggen. Dat ze dat kon zeggen, na alles. Was dat haar angst? Was dat de onzekerheid in haar stem? Voor wat hij zou denken over haar? Het brak hem, echt, het brak hem dat ze het kon denken dat hij haar met de pijn zou associëren. ‘Nadya.’ Prevelde hij amper hoorbaar. Hij bracht zijn hand omhoog, legde zijn vingers zachtjes onder haar kin en draaide haar hoofd zijn kant uit, voorzichtig. Zodat hij haar kon aankijken. Hij haalde zijn vingers weg en keek haar met een haast wanhopige blik aan. ‘Denk voor geen seconde dat de pijn mijn grootste herinnering is aan die nacht.’ Zei hij stil, emotioneel. Hij schudde zachtjes zijn hoofd, liet haar blik niet los. ‘Jij bent mijn grootste herinnering, de herinnering die ik koester, de herinnering die me redde. De pijn die je me hebt gegeven is niets in vergelijking met je aanwezigheid toen.’ Hij zweeg even, om het tot haar te laten door dringen, om het tot zichzelf te laten doordringen. ‘Je gaf me een reden om te vechten, je gaf me de kracht om te vechten en er is niets in deze wereld groot genoeg waard als bedank voor wat je hebt gedaan.’ Ging hij zachtjes verder. ‘Ik zou je nooit kunnen zien als iemand die me heeft pijn gedaan.’ Zei hij zelfzeker. Hij hoopte dat ze het zou begrijpen, ondanks dat hij hetzelfde zag, wat als zij hem associeerde met een monster? ‘Denk dat niet meer, alstublieft.’ Smeekte hij haar zachtjes. Hij zou het niet kunnen verdragen, dat ze op die manier dacht over wat er was gebeurd, dat ze zichzelf zag als iemand die anderen pijn deed …
Onderwerp: Re: Enjoy the moment where you just can be yourself. [Nadya] za nov 21, 2015 5:46 pm
GRACE IS JUST WEAKNESS
Or so I've been told. I've been cold, I've been merciless. But the blood on my hands scares me to death Maybe I'm waking up today --------------------
Dat alcohol geen effect op haar zou hebben, had ze al geweten voor ze haar eerste slok genomen had. Haar moeder had het haar eens verteld. Nippend van een glas rode wijn , met haar lange slanke benen over elkaar geslagen en een uitdrukking van eeuwige rust op haar jonge gezicht. Samen met Nick was Nadya wel eens opzoek gegaan naar het uiterste. Naar het moment waarop de alcohol wel effect zou hebben maar ze hadden het nooit gevonden. Hoeveel en hoe snel ze ook achter elkaar dronk en hoe puur de alcohol ook was, dronken werd ze niet. Niet eens een beetje aangeschoten. Storm gaf toe dat het ook voor hem moeilijk was om dronken te worden. Wat ergens niet zo heel vreemd was. Als zijn lichaam in staat was sneller te genezen van een verwonding was het ergens ook wel logisch dat het in staat was om sneller te herstellen van de gevolgen van alcohol. Dat Storm zijn zin niet af wist te maken, was niet erg. Ook zonder dat hij de woorden uit sprak, wist ze dat hij het over volle maan had. “Ik snap het.” zei ze dan ook zachtjes. “Soms wou ik dat ik dronken kon worden, maar het is alsof mijn lichaam de alcohol al verband nog voor het in mijn bloed terecht komt.” vervolgde ze. Ja alles voor even vergeten, daar zou ze heel wat voor over hebben.
In zijn ogen kon ze een lichte bezorgdheid zien en ergens wist ze dat hij in de hare een twijfel kon zien. Een twijfel, over nog niet uitgesproken woorden. Woorden die toe behoorden aan een verhaal dat ze misschien wel nooit vertellen zou, maar als ze het zou vertellen dan zou het aan hem zijn want hem vertrouwde ze. Van hem wist ze bijna zeker dat hij geen misbruik zou maken van het geen wat ze hem vertelden. Dat hij haar kwetsbaarheid niet uit zou buiten. Toch was ze bang hem alles te vertellen. Bang voor zijn reactie. Bang dat hij haar als een monster zou gaan zien. Bang dat hij niks meer met haar te maken zou willen hebben, als hij wist dat haar beste vriend door haar het leven gelaten had. Maar ook bang voor wat het vertellen van het verhaal met haar zou doen. Voor wat het in haar naar boven zou halen.
Hoewel ze al had geweten dat hij volledig was hersteld van wat ze hem had aangedaan, stelde het zien van de eenvoud waarmee hij zijn vingers bewoog haar ergens wel gerust. Het was het kleine beetje bevestiging, dat haar ervan wist te verzekeren dat ze hem echt geen permanente schade had aan gedaan. Niet fysiek in elk geval. Over of ze haar verschijning hem ooit angst aan zou jagen was ze nog altijd niet zeker. Nog altijd was er de angst dat hij haar op een gegeven moment zou gaan haten voor wat ze had gedaan. ‘Altijd.’ antwoorde hij en weer zag ze hoe zijn blik naar de hartslag meter rond zijn pols gleed. Zou er een bepaald aantal hartslagen zijn waarbij de wolf meer kans zijn lichaam over te nemen? Voor ze het vragen kon, begon hij weer te praten. Met dezelfde lichte bezorgdheid als eerder keek ze hem aan. Vijf slachtoffers buiten volle maan. Vijf slachtoffers waarvan hij niet geweten had dat hij ze zou maken. Voor een moment legde ze haar hand op de ze zijne. Niet goed wetend wat ze zeggen moest. Stilletjes luisterde ze naar zijn volgende woorden. Terwijl zijn blik afdwaalde bleef zij hem onderzoekend aan kijken. “Er zal een moment komen waarop je altijd fysiek en mentaal sterk genoeg bent om hem te onderdrukken, dat geloof ik.” begon ze zachtjes. Kort gaf ze een kneepje in zijn hand, voor ze haar hand weer op de tafel legde. “En zolang je dat niet hebt, zijn er altijd mensen die je zullen helpen.” zei ze met een teder glimlachje. Al hoopte ze dat dat helpen niet altijd in hem pijn doen in zou houden.
Hem aan kijken deed ze niet, bang voor wat ze in zijn ogen zou zien. Bang voor wat hij in de hare zou zien. De angst, de onzekerheid, het schuldgevoel. Heel zachtjes prevelde haar naam en voor een moment sloot ze haar ogen. Het viel haar zwaar haar naam te horen in deze situatie. Net als het haar zwaar viel de breekbaarheid in zijn stem te horen. Ze voelde zijn vingers zachtjes onder haar kin, voelde hoe hij voorzichtig haar hoofd zijn kant op draaide waardoor ze hem wel aan moest kijken. Een bijna wanhopige blik stond op zijn gezicht. Stilletjes keek ze hem aan niet in staat iets te zeggen. Niet in staat haar blik nogmaals af te wenden, gevangen door zijn bruine ogen. Zijn woorden deden meer met haar dan ze had verwacht. Veel meer. Zacht beet ze op haar lip. Hoe konden woorden zo veel met haar doen? Hoe konden ze zo veel bij haar los maken? Haar zo emotioneel maken? Huiverend ademde ze uit, terwijl ze probeerde te bevatten wat hij zo juist had gezegd. Dat hij haar nooit zo kunnen zien als iemand die hem pijn had gedaan. Dat ze hem een rede had gegeven om te vechten. ‘Denk dat niet meer, alstublieft.’ zijn stem had iets smekends. Het duurde even voor ze haar stem hervonden had. “Oké.” zei ze zachtjes. Nog opzoek naar woorden die enigszins wisten te beschrijven wat er door haar heen. “Je weet niet half hoe opgelucht ik ben, dat je me nooit zo zou kunnen zien.” vervolgde ze, haar blik nog altijd op de zijne gericht. “Ik zou niet weten wat ik doen moest als je mij niet meer zou willen zien.” Stilletjes keek ze hem aan, een klein, voorzichtig glimlachje verscheen op haar gezicht. Heel even keek ze weg. Naar de struiken, waarvan slechts een enkeling zijn bloemen nog had. “Storm je hoeft me niet te bedanken voor wat ik gedaan heb. Ik weet hoe het is om slachtoffers te maken en dat gevoel, daar wil ik niemand doorheen laten gaan. Zelfs als zijn het niet je eerste slachtoffers, ieder slachtoffer is er één te veel.” fluisterde ze, nadat haar ogen de zijne weer gevonden hadden. Een zekere somberheid was van haar gezicht te lezen.
Onderwerp: Re: Enjoy the moment where you just can be yourself. [Nadya] za nov 21, 2015 6:48 pm
.Always live before you die.
Niet dronken kunnen worden … hij probeerde zich voor te stellen hoe het zou zijn. Het was niet dat Storm heel veel dronken was maar soms, zeker in zijn “toestand” had hij het nodig. In de zes maanden dat hij alleen had doorgebracht had hij meer dan eens met een fles alcohol in een bos gezeten, dronken worden zonder dat er getuigen waren want hij was veel te snel weer nuchter. Maar gewoon drinken, zijn problemen wegdrinken … hij had het gedaan, meer dan één keer. En in die diepe punten van zijn leven had hij aan meer gedacht dan enkel drinken. Hij had gedacht dat het beter was als hij er niet meer zou zijn, aan zelfmoord. Dat was zijn diepste moment geweest, tegen een boom, met een fles goedkope whisky en de krant vol met gruwelijke foto’s van zijn slachtoffers op. Hij had tegen zichzelf zitten praten en had luidop alle mogelijke manieren af gegaan waarmee hij zijn eigen leven kon beëindigen. Hij wist nog exact de juiste datum, zondag twintig juni, het was iets voorbij vijf uur in de namiddag geweest en het was de tweede nacht na zijn volle maan, de vierde volle maan waarin hij geen oplossing had gevonden voor zijn probleem. Wat hem er terug boven had geholpen … hij had geen flauw idee. Hij verweet de weerwolf ervan, het was zijn dierlijke overlevingsinstinct dat ervoor zorgde dat Storm hier nu nog rond wandelde.
Ondanks dat ze het hem nog niet verteld had wist Storm, om meerdere redenen, dat er een lang verhaal achter haar leven schuilde. De kettingen, het feit dat ze ookal slachtoffers had gemaakt, dronken willen worden … het waren allemaal kleine dingen maar daaraan kon hij merken het ook serieus was bij haar. Maar het belangrijkste was waarschijnlijk de connectie die ze hadden, ze begrepen elkaar woordloos, ze begreep hem echt. Hij had Devon alles verteld van die nacht en zijn kamergenoot probeerde zijn best te doen om zich er iets bij voor te stellen maar je wist maar half hoe het was als je het zelf niet had meegemaakt. Devon zou de volgende volle maan voor zijn rekening nemen en hij hoopte dat het niet zo intens zou zijn als de vorige. Je kon pas gelijk stemmen met iemand als je beide het nodige had doorgemaakt en dat hadden hij en Nadya. Ze zei het hem niet, als ze niet wilde zou hij het ook respecteren maar hij voelde het, hij voelde het wederzijds vertrouwen, de bezorgdheid en het begrip meer dan bij iemand anders. Zij begreep hem echt, kende het diepste en donkerste van hem, van Lupos, zijn weerwolf.
Toen hij haar vertelde hoe zijn weerwolf werkte buiten volle maan kon het niet anders zijn dan dat zijn stem zo breekbaar en stil had geklonken. Want ze legde haar hand op de zijne. Storm verlegde zijn blik en keek naar haar lange elegante vingers rond zijn samengebalde vuist. Haar woorden waren de enige hoop die hij in zijn leven had. Ze gaf hem een kneepje en verzekerde hem dat er altijd hulp zou zijn. Hij keek terug op, in haar diepe blauw ogen en zuchtte kort. ‘Ik weet het.’ Mompelde hij zachtjes. Hij haalde zijn hand door zijn haar en liet zijn hoofd op zijn vuist rusten. ‘In de zes maanden die ik alleen heb doorgebracht is er amper iets dat,’ hij zweeg en tikte tegen zijn hartslagmeter. ‘Dat mijn hart snel genoeg doet slaan om hem op te wekken. Maar hier,’ hij zweeg en schudde zachtjes zijn hoofd. ‘Ik ben bang dat ik de controle ga verliezen, midden in een les, midden in mijn kamer, midden in de kantine en dan?’ Het was geen vraag naar haar gericht, het was gewoon een vraag. ‘Ik kan niet iedereen vriendelijk vragen me pijn te doen.’ Maar dat was niet zijn grootste angst, hij was bang dat iemand hem zou vermoorden, dat iemand Lupos zou vermoorden en hem dus ook zou doden. Mutanten hadden hier niet altijd hun mutaties onder controle, en met een bloeddorstige weerwolf voor je neus kon dat heel snel escaleren. ‘Soms vraag ik me af of het goed was om hier te komen. Beter in ieder geval in de buitenwereld, dat wel.’ Gaf hij toe. En voor de hulp … hij zou het aannemen, ieder beetje dat zijn kant uit kwam, hij zou het aannemen.
Ze draaide haar hoofd gewillig mee met zijn vingers zodat hij haar kon aankijken. Wat ze had gezegd had hem gebroken, op een bepaald niveau en zijn woorden maakte duidelijk ook meer los bij haar dan ze misschien zelf zou willen. Ze beet op haar lip, haalde huiverend adem en alle kleine dingentjes die veranderde in haar blik en op haar gezicht merkte hij op. En toen stemde ze in met een simpele oké. Storm liet opgelucht zijn schouders een beetje zakken en glimlachte zijn scheve glimlach, voor kort. ‘We hebben elkaar de belofte gedaan. Als ik je nu niet was tegen gekomen dan zou ik je één van volgende dagen gaan zoeken zijn.’ Hij was het type dat zijn beloftes altijd na kwam. Maar hij had haar tijd gegeven, die week, tijd om alles te verwerken, om het op zijn minst een beetje te laten bezinken. ‘En ik hoop eerlijk dat het niet bij deze ene keer blijft. Het is goed om,’ hij zweeg en zocht even naar de juiste woorden terwijl hij naar het gras staarde. ‘om iemand te hebben die het begrijpt.’ Vervolgde hij stilletjes. Hij trok zijn voet op de bank en sloeg zijn arm erom heen, liet zijn hoofd op zijn knie rusten terwijl hij luisterde naar haar laatste woorden. Hij knikte langzaam instemmend. ‘Het ergste is ze niet kennen, het zelf niet beseffen. Het maakt me iedere keer kapot als ik het lees of hoor en iedere keer vraag ik me weer af wat ik op deze wereld doe met een vloek als die van mij. Kan ik ooit nog echt leven?’ Hij zweeg en schudde langzaam zijn hoofd waardoor hij zijn eigen vraag beantwoordde. ‘Hoe doe jij het? Hoe ga jij verder met je leven als je weet wat er al allemaal is gebeurd?’ Vroeg hij haar voorzichtig. Zijn blik sprak boekdelen, hij verplichtte haar niet om erop te antwoorden. Hij wilde gewoon weten hoe ze ermee om ging, misschien was er iets aan haar woorden die hem konden helpen met zijn verwerking in het proces … een lang proces waarin hij zou moeten leren leven met Lupos …
Onderwerp: Re: Enjoy the moment where you just can be yourself. [Nadya] zo nov 22, 2015 12:15 am
GRACE IS JUST WEAKNESS
Or so I've been told. I've been cold, I've been merciless. But the blood on my hands scares me to death Maybe I'm waking up today --------------------
Nooit had ze aan iemand verteld wat ze had mee gemaakt. Er was slechts één iemand geweest die haar verhaal had gekend en dat was omdat hij het zelf ook had mee gemaakt. Omdat hij zelf ook op Bikini Atol was opgegroeid. Omdat hij zelf ook onderworpen was aan de meest gruwelijke experimenten en omdat hij zelf ook slachtoffers had gemaakt. Nick en zij hadden dan ook nooit woorden nodig gehad om elkaar te begrijpen. Eén enkele blik was vaak al genoeg geweest. Het had nooit uit gemaakt of ze naast elkaar hadden gezeten in de auto of beide aan het andere eind van een drukke club hadden gestaan. Altijd hadden ze onmiddellijk begrepen wat de ander bedoelde. En nu, nu overwoog ze haar verhaal te vertellen aan Storm. Aan een jongen die ze pas net had leren kennen, maar met wie ze een onbeschrijfelijke connectie voelde. Een jongen met wie ze haast hetzelfde woordeloze begrip had als met Nick. Omdat ook zij dingen hadden mee gemaakt die slecht weinig mensen ooit mee zouden maken.
Even was zijn blik naar haar hand rond de zijne gegaan, alvorens hij haar weer aan gekeken had. Een korte zucht schoof over zijn lippen. Dus het was wanneer zijn hart te snel klopte, dat de weerwolf het over kon nemen? Kort knikte ze, ze kon begrijpen dat het hier veel moeilijker was zijn hartslag onder controle te houden dan als hij ergens alleen rond zwierf waarschijnlijk ver verwijderd van de bewoonde wereld. Hier kwam je bijna altijd wel iemand tegen, zelfs in het bos liepen regelmatig mutanten rond. Bovendien werd op het eiland een zweer gecreëerd, waarin de studenten jong konden zijn. Waarin ze konden experimenteren met van alles en nog wat. Met dingen die je hartslag hoe dan ook omhoog zouden doen schieten. Hierbij hielp het feit, dat de meeste mutanten extreem aantrekkelijk waren absoluut niet bij en Nadya kon zich voorstellen dat dit al helemaal gold voor een charmeur als Storm. Al liet hij zich bij haar nooit echt van die kant zien. Bij haar gedroeg hij zich veel voorzichtiger, teder bijna. Net als zij zich bij hem anders gedroeg. In zijn buurt was er niks meer over van de normaal sarcastische, bitter Nadya die wel degelijk aardig kon zijn maar nooit ergens echt emotioneel betrokken bij leek te raken. Dat de vraag die hij stelde niet aan haar gericht was wist ze, en toch probeerde ze een antwoord te vinden. “Er is op die plekken vast altijd wel een mutant die je tegen kan houden, die er voor kan zorgen dat je geen slachtoffers maakt.” zei ze zachtjes, terwijl ze hem onderzoekend aan bleef kijken. Bij zijn volgende woorden schudde ze zachtjes haar hoofd. “Daar moet je niet aan twijfelen. Natuurlijk heb je er goed aan gedaan, hier kan je om leren gaan met je mutatie en hier zijn mensen die je daadwerkelijk tegen kunnen houden. Bovendien, ben je hier niet de enige met een gevaarlijke mutatie waar hij geen controle over heeft.” zei ze, met een lichte geruststellende glimlach op haar gezicht. Zijn woorden maakte veel meer bij haar los dan haar lief was. Hoe kon het dat hij haar zo wist te raken, dat hij haar zo kwetsbaar kon laten voelen. Haar simpele oké, liet een glimlach op zijn gezicht verschijnen. Een glimlach die iets van de emoties die ze zo juist had gevoeld op leek te tillen. Bij het horen van zijn woorden verscheen ook op haar gezicht een glimlach. Ergens was het fijn om te weten dat hij haar zou hebben opgezocht, als ze hem nu niet tegen het lijf gelopen was. Om te weten dat ze hem hoe dan ook nog eens zou hebben gezien. Stilletjes keek ze hem aan terwijl hij zocht naar de juiste woorden om zijn zin af te maken. Haast onmerkbaar knikte ze toen hij uiteindelijk zijn zin afronden. “Ja dat is heel goed.” zei ze zachtjes. Hoewel ze het niet graag toe gaf, kwam ze er steeds meer achter dat ook zij iemand nodig had die haar begrijp. Juist nu ze de enige die haar ooit echt volledig begrepen had kwijt was, kwam ze erachter hoe erg ze het nodig had gehad. Hoe erg ze het nog steeds nodig had.
Met een sombere blik in haar ogen keek ze hem aan. Niet in staat direct antwoord te geven op wat hij zei. Wat kon ze zeggen? Dat ze hem begreep? Dat wist hij al. Dat ook zei zich wel eens af vroeg wat ze op deze wereld deed? Dat de enige rede dat ze hier nog rondliep was dat ze geen idee had hoe ze er een einde aan moest maken? De gedachten aan zelfmoord was meer dan eens door haar hoofd geschoten, maar hoe verwoeste je een haast onverwoestbaar lichaam? Ja, ze kende wel een aantal methode. Tenslotte waren haar ouders ook haast onverwoestbaar geweest. Echter, had zij iets wat haar ouders niet had gehad. Giftig bloed. Als iemand haar zou vinden, als iemand haar bloed aan zijn handen zou krijgen dan was er een grote kans dat zij niet de enige was die bij haar zelfmoord omkwam. ‘Hoe doe jij het? Hoe ga jij verder met je leven als je weet wat er al allemaal is gebeurd?’ De voorzichtigheid waarmee hij de vraag stelde, maakte de lading ervan niet minder zwaar. Voor een moment keek ze hem zwijgend aan. Twijfelachtig en somber. Hoe kon ze deze vraag beantwoorden? Hoe beantwoorde je een vraag waarop je zelf het antwoord nog niet had gevonden? Haar blik liet ze afdwalen naar haar handen, die ze in haar schoot had laten zakken. “Ik weet het niet.” begon ze zachtjes. Nog altijd starend naar vingers, waarmee ze onrustig aan de groene stof van haar jasje frunnikte. Wat moest ze hem vertellen? Wat kon ze hem vertellen? Hoe zou hij reageren als ze hem de waarheid zou vertellen? Hoeveel zou ze hem kunnen vertellen zonder in één te storten? “De meeste van mijn slachtoffers waren niet onschuldig en soms kan ik hun dood daardoor in zekere zin goed praten. Soms.” zei ze zachtjes. Ze dwong zichzelf hem weer aan te kijken, in zijn bruine ogen die veelal boekdelen leken te spreken. “Maar mijn laatste slachtoffer, ik heb geen idee hoe ik ooit met zijn dood ga kunnen leven.” Bij de laatste woorden leek haar stem te breken. Voor een moment sloot ze haar ogen, waardoor een traan uit haar ooghoek wist te ontsnappen. Haar handen balden zich tot vuisten. Waarom was dit zo moeilijk? Waarom was ze zo ongelofelijk zwak? Het duurde even voor ze zich genoeg had herpakt, om haar ogen te openen en hem aan te kijken. Haar blik had iets mistroostigs en haar ogen waren vochtig van de tranen die ze met moeite binnen wist te houden. “Hier heb je niks aan, sorry.” fluisterde ze.
Onderwerp: Re: Enjoy the moment where you just can be yourself. [Nadya] zo nov 22, 2015 10:15 am
.Always live before you die.
Ze had vast gelijk, er was altijd wel een mutant met mutaties die hem kon tegenhouden. Het was dan ook niet dat waar hij bang voor was, hij was bang voor wat het hem zou maken. Iedereen kende Storm als Hall, als StormOn, als Devon’s wederhelft en er waren maar een handvol die wisten wie hij echt was. Velen wisten dat hij kon shape shiften naar de witte wolf maar eigenlijk was het enkel Nadya, Devon en Kat die wisten wat hij echt was, een weerwolf. Wat als de hele school het wist? Misschien moest dat wel, om ze te waarschuwen voor hem, maar hij wilde het niet. Hij wilde in de fantasie blijven dat hij zichzelf was, dat er niets anders mis was met Storm dan het shape shiften naar de witte wolf. Al wist hij maar al te goed dat dit geen fantasie was. Je was nooit honderd procent veilig in zijn buurt, je kon hem nooit honderd procent vertrouwen. Storm was altijd de eeuwige optimist geweest en nu was hij overduidelijk de pessimist, altijd probeerde hij zich het ergste scenario voor te stellen. Wat als hij de kantine binnen wandelde en hij ruzie kreeg met één of andere humeurige gast? Hij zou ongetwijfeld shiften ten midden van de kantine en voor iedereen goed en wel zou beseffen wat er gebeurde had hij al een slachtoffer gemaakt. De gedachten deden hem huiveren, hij voelde de haartjes op zijn armen recht komen te staan om het idee. Maar dit was wat hij deed, iedere keer hij een ruimte betrad waar zijn hartslag de lucht zou kunnen in schieten.
‘Dat hoop ik echt.’ Antwoordde hij uiteindelijk haar woorden. Hij keek haar aan, forceerde er een glimlach op die een beetje hoopvol moest zijn voor wat ze net had gezegd. Nadya probeerde hem echt te overtuigen, iets wat hij apprecieerde maar het koste meer op Storm te overtuigen dan de woorden die ze sprak. Al merkte je zijn twijfel niet echt in zijn blik. Hij keek haar aan terwijl ze verder ging en keek dan richting het schoolgebouw. ‘Toen ik hier aankwam, lieten ze me een heel dossier invullen. Het is me gelukt om zo gedetailleerd mogelijk alles te vertellen over hem, Lupos. Ze zeiden me net hetzelfde, dat er meerdere mutanten zijn die hun mutatie niet onder controle hebben. En toch hoorde ik hun hartslag voor even versnellen.’ Hij zweeg en keek terug naar Nadya. ‘Ik zou ermee kunnen leven, het niet onder controle hebben, als ik ten minste me bewust was van wat doe als ik hem ben, maar dat ben ik niet.’ En daar waren de docenten het oneens over geweest. Het was vreemd om een mutant te hebben als Storm, eentje die gebeten werd, besmet werd en dan als in de verhalen transformeert iedere volle maan. ‘En dat is het verschrikkelijkste deel van dit alles, ik weet niet wat ik doe als hij de baas is. Ik herinner me niets, dat maakt me bang en daar hebben de docenten geen antwoord voor me.’ Sloot hij af. Storm was zich de volle honderd procent bewust van zijn lichaam, zijn vloek, alles, iets wat niet alle studenten hier hadden, het was zijn voordeel, hij wist enkel niet hoe hij ermee moest omgaan, hoe hij eraan kon werken.
Hij wist niet hoe het voor Nadya was, of zij daadwerkelijk iemand nodig had die het allemaal begreep. Ondanks dat ze totaal verschillend waren van elkaar was Storm al meer gelijkenissen tegen gekomen op een ander level dan hij bevoordeeld de gelijkenissen had met Devon. Devon ondersteunde het menselijke deel van Storm, zijn sociale leven, zijn capaciteiten als mens. Daar hadden ze het meest gemeen met elkaar. En Nadya ondersteunde het dierlijke deel van hem, de vloek en daar hadden ze dingen gemeen die zowel positief als negatief gezien konden worden. In de zes maanden had hij alles opgekropt, hadden hij de vragen enkel maar aan zichzelf gesteld dus hij was ergens blij dat hij het er met iemand over kon hebben. Het maakte het net iets dragelijker voor hem en het was waarschijnlijk de grootste opluchting geweest sinds hij hier was. Storm was niet happig op anderen vertellen wat hij was maar het voelde goed, zeker als er iemand tegenover je zat die het maar al te goed begreep.
Ze had hem de hele tijd zwijgend aangekeken, met de somberheid in haar blauwe ogen terwijl haar gedachten en herinneringen waarschijnlijk op hol sloegen in haar hoofd terwijl hij praatte. Hij wist niet waar ze aan dacht maar het waren geen goede herinneringen, zoveel was duidelijk. Dus Storm had ergens wel getwijfeld over zijn vraag, toch was hij over zijn lippen gekomen en keek hij Nadya met enige bezorgdheid aan, bang dat hij te ver was gegaan. En ze antwoordde precies wat Storm had verwacht, dat ze het ook niet wist. Hij wist eerlijk gezegd ook niet of er een goed antwoord was op die vraag. Hoe ging je om met de ontelbare doden die je achter liet? Ongewild dan nog wel? Storm had zich dat iedere keer opnieuw en opnieuw afgevraagd maar niets leek te werken, leek te kloppen, leek ook maar redelijk genoeg te zijn. Toen ze begon te praten over haar slachtoffers bleef hij onbeweeglijk zitten terwijl zijn bruine ogen haar met een zekere zwakte en bezorgdheid aankeken. En toen brak ze, ze sloot haar ogen, er rolde een traan over haar wang heen en ze baalde haar vuisten. Storm legde zijn beide handen over hare, bracht ze samen en omvatte ze met de zijne. Hij zei niets, er was niets gepast om te zeggen. Dus hij liet haar gewoon doen, liet het moment haar even in beslag nemen tot ze haar ogen opende en hem terug aan keek. Bij haar woorden zou hij normaal een glimlach opzetten maar hij deed het niet, hij gaf enkel een kort kneepje in haar handen. ‘Vergeet nooit dat je hier niet de schuldige aan bent.’ Begon hij zachtjes, terwijl hij kort naar zijn handen keken rond de hare. ‘En ik weet, het is onzinnig om het te zeggen want het verzacht het gevoel van pijn en verdriet toch niet.’ Dat had hij nu ondertussen wel al geleerd. Hij was iedere morgen opgestaan en had bij zichzelf gedacht; “dit is niet mijn schuld” maar er was niets in de wereld die dat kon goed maken. ‘Er is niets dat het verlies van een leven die je hebt genomen kan goed maken.’ Prevelde hij. Hij sloot kort zijn ogen, trok een hand terug en wreef over zijn hoofd, kneep onbewust in zijn neusbrug voor hij haar iets vertelde wat hij zelf Devon nog niet had verteld.
‘Ik was net voor mijn derde volle maan en aangezien ik wist dat er geen ziekenhuis in de buurt was liep ik een lokale winkel binnen voor energydrank en eten dat me sneller zou beter maken achteraf.’ Hij zweeg en draaide voor een seconde naar een student die over het pad wat verder wandelde. ‘Ik kwam met al mijn producten aan bij de kassa, er stond een klein meisje achter, amper tien jaar. Een rond gezicht, heldergroene ogen, blond krullend haar en dat kinderlijke enthousiasme in haar ogen. Ik was maar half bij de les, nerveus voor wat zou komen en toch deed dat meisje me wat ontspannen.’ Hij keek naar Nadya en glimlachte op een liefdevolle manier bij de gedachten, spontaan. ‘Ze zei me dat ze later met haar scoutsgroep koekjes zou verkopen, dat ik moest langskomen. Ik zei ja, omdat het idee zo aantrekkelijk was ookal wist ik dat ik nooit zou opduiken.’ Hij zweeg en de glimlach verdween op slag. ‘Die avond, vlak voor in transformeerde kwam ze langs het bos gewandeld, naar huis. Ze heeft me niet gezien maar Lupos had haar wel geroken. Toen ik de volgende dag wakker werd en hersteld was nam ik een krant en zag haar foto; “meisje dood door wolf”,’ Storm keek Nadya aan, er was niets af te lezen van zijn gezicht. ‘Ik kocht de koekjes een week later, als sponsering voor de begrafenis die haar ouders niet konden betalen. Ik woonde de begrafenis zelf bij, haar moeder kwam bij me langs, vroeg me hoe ik haar kende. Ik zei enkel dat ik koekjes had gekocht. Ik gaf hen al het geld dat ik bij me had maar ik wist dat het niet goed genoeg was.’ Sloot hij stilletjes het verhaal af. Hij keek Nadya zwijgend aan en haalde licht trillend zijn schouders op. ‘Niets is goed genoeg voor wat je nam aan levens.’ Prevelde hij haar toe …
Onderwerp: Re: Enjoy the moment where you just can be yourself. [Nadya] zo nov 22, 2015 4:46 pm
GRACE IS JUST WEAKNESS
Or so I've been told. I've been cold, I've been merciless. But the blood on my hands scares me to death Maybe I'm waking up today --------------------
Of haar woorden hem enigszins gerust wisten te stellen betwijfelde ze. Woorden waren meestal slechts woorden, niet meer niet minder. In sommige situaties kon je er iemand mee gerust stellen, andere situaties waren gewoon te groot en te complex. Haar angst om slachtoffers te maken had Nick ook nooit weg kunnen nemen met zijn woorden. Nick, die uiteindelijk zelf slachtoffer was geworden van haar bloed. Als het niet zo ongelofelijk treurig was geweest, had ze de ironie er misschien van kunnen inzien. Zodra Storm begon te praten richtte ze haar blik weer op hem. Lupos. Nog niet eerder had Storm de naam die hij de weerwolf had gegeven aan haar verteld, ze had niet eens geweten dat hij de weerwolf een naam had gegeten. Al verbaasde dit haar eigenlijk niet. Als Storm over de weerwolf praatte, praatte hij altijd over hem alsof het een persoon op zich was. Iemand met wie hij constant rekening moest houden. Iemand die zijn leven volledig overhoop geschopt had. En om eerlijk te zijn zag Nadya de weerwolf en Storm ook als twee losse personen. Twee wezens, die toevallig dezelfde lichamen deelden. Het menselijke lichaam van Storm en het wolven lichaam van Lupos. Stilletjes keek ze Storm aan terwijl hij verder ging. Ze kon zich niet voorstellen hoe het was om je niks meer te kunnen herinneren van wat je deed. Om s’ ochtends wakker te worden en in de krant te moeten leven wat voor spoor van dood en verderf je achter je had gelaten. Maar of het echt beter was? Echt beter dan het voor je ogen zien stierven van je slachtoffers, ze wist het niet. Betwijfelde of je überhaupt van een beter spreken kon als het om het maken van slachtoffers ging. Tenslotte veranderde het niets, aan het eind van de dag had je nog steeds slachtoffers gemaakt. Levens genomen, die niet aan jouw waren geweest om te nemen. “Zou je echt willen zien wat hij doet als hij de baas over je is? Willen zien wat hij doet en er niks aan kunnen doen?” vroeg ze zachtjes, ietwat aarzelend. Met een lichte bezorgdheid in haar ogen keek ze hem aan. Niet goed wetend of ze er goed aan had gedaan deze vraag aan hem te stellen.
Hoe beantwoorde je een vraag waar je zelf na tientallen jaren nog steeds geen antwoord op had? Een vraag waar misschien wel geen antwoord op te vinden was? Zelfs het snel wegbrandende gezicht, van haar eerste, niet zo heel onschuldige slachtoffer kon ze zich nog levendig voor de geest halen. Zijn geschreeuw, terwijl de vlammen zijn lichaam omvatte, vermengde zich in haar dromen regelmatig met het geschreeuw van de andere mensen wiens leven ze genomen had. Dat de meeste van die mensen het in zekere zin verdiend hadden, maakte het niet minder pijnlijk. Het maakte het besef dat ze levens genomen had niet minder echt. Wat ze zich zelf ook voorhield, nooit verdween het besef dat ze iemands vader, iemands zoon en iemands man had vermoord. Dat er mensen waren die door haar toe doen hun geliefde verloren waren. Dat zijzelf, door haar eigen toe doen één van de belangrijkste personen in haar leven verloren was. Nick. Zelfs zonder zijn naam uit te spreken. Zelfs zonder in details te treden, wist het spreken over hem als haar slachtoffer haar te breken. Een eenzame traan rolde over haar wang en voor een moment bleef ze met haar ogen gesloten zitten. Niet in staat nog iets te zeggen. Niet in staat Storm aan te kijken. Ze voelde hoe hij haar tot vuisten gebalde handen omvatten met de zijne. Zacht beet ze op haar lip, terwijl ze zichzelf probeerde te herpakken. Als ze deze woorden al niet over haar lippen kon krijgen zonder te breken? Hoe zou ze hem dan in hemelsnaam haar hele verhaal kunnen vertellen? Huiverend haalde ze adem, alvorens ze haar ogen weer opende en hem weer aankeek. Bij het horen van haar woorden, kneep hij zachtjes in haar handen. Een simpele aanraking, die haar op een vreemde manier toch een beetje steun wist te bieden. Haar blik volgde de zijne toen hij zachtjes begon te spreken. Haar handen leken bijna volledig te verdwijnen in de zijne. Stil luisterde ze naar hem. Hij had gelijk, de woorden waren niet instaat de pijn of het verdriet weg te nemen. Niets was in staat dat te doen. Net zoals er niets was, wat ze kon doen om de dingen die ze had gedaan om te draaien. Om de levens die ze had genomen terug te geven. Zachtjes knikte ze dan ook bij zijn volgende woorden, die haar gedachten bijna precies wisten te vangen.
Haar handen had hij los gelaten en de kleine handeling van zijn vingers aan zijn neusbrug vertelde haar dat de gedachten die er door zijn hoofd gingen alles behalve plezierig waren. De somberheid in haar ogen maakte plaats voor bezorgdheid. Een bezorgdheid die ze alleen leek te voelen als ze bij Storm was. Hoewel het verhaal onschuldig begon wist ze dat het niet zo zou eindigen. Haar blik hield ze dan ook strak op hem gericht. Op zijn gezicht, waarop een liefdevolle glimlach verscheen toen hij sprak over het kleine meisje dat achter de kassa had gestaan. Na zijn volgende woorden verdween de glimlach abrupt. Een onbehagelijk gevoel overviel haar. Hoewel hij haar dit nog nooit eerder had verteld, wist ze bijna zeker wat er komen ging. De detail waarmee hij het verhaal vertelde. Zijn gezicht waarvan voor het eerst niks af te lezen was. Deze herinnering had zich waarschijnlijk tientallen keren afgespeeld in zijn hoofd. Had hem s ‘nachts wakker gehouden. Dit meisje, was zijn Nick. Het slachtoffer dat hem voor eeuwig zou achtervolgen, nog meer dan de anderen dat deden. Zwijgend bleef ze hem aan kijken, terwijl hij zijn verhaal afronden. Terwijl hij zijn schouders licht trillend ophaalde. Wat kon ze zeggen? Was er überhaupt iets dat je kon zeggen of een moment als deze? Zacht legde ze haar hand op zijn onderarm, keek hem aan met een blik waarin zowel bezorgdheid en begrip als een zekere kwetsbaarheid te vinden was. “Storm, ik weet dat deze woorden niets veranderen maar,” Met haar duim streek ze over zijn onderarm, zonder zijn blik ook maar even los te laten. “jij was niet degene die haar heeft vermoord. Lupos heeft haar vermoord, niet jij.” zei ze zachtjes. Al wist ze dat haar woorden hem weinig troost zouden kunnen bieden. Dat ze niet in staat waren het schuldgevoel dat hij voelde weg te nemen. Niets was in staat dat schuldgevoel weg te nemen. Ook al had hij er niks aan kunnen veranderen, hij zou zich er waarschijnlijk altijd schuldig over blijven voelen.
Nadat ze haar hand van zijn arm had gehaald, keek ze hem voor een moment stil aan. Waarom ze het hem precies ineens besloot te vertellen wist ze niet. Misschien omdat ze na al die tijd toch met iemand wou delen en hij de enige was die haar begrijpen zou. Misschien omdat ze wist dat ze hem niet zomaar af zou schrikken. Misschien omdat zijn kwetsbaarheid, haar kwetsbaar maakte. Eigenlijk deed het er niet echt toe, waarom ze het hem wou vertellen. “Mijn laatste slachtoffer was mijn beste vriend.” begon ze zachtjes, terwijl ze Storm wat onzeker in zijn ogen keek. “Lange tijd hadden Nick en ik alleen elkaar. Beide hadden we lange tijd onder dezelfde omstandigheden geleefd, ik alleen langer dan hij maar alsnog begrepen we elkaar woordeloos.” Een lichte trilling was hoorbaar in haar stem. Nooit eerder had ze iemand verteld over Nick. Nooit eerder had ze iemand over haar verleden verteld. “Iets meer dan twee maanden werden we van de weg af gereden op een bergpad in Frankrijk. Onze auto schoot een paar meter de diepte in en kwam uiteindelijk tot stilstand tegen een boom, denk ik.” Het was niet het volledig verhaal, maar hem in één keer alles vertellen kon ze niet. Daar had ze gewoonweg de kracht niet voor. “Ik denk dat ik hem wel twintig keer heb verteld dat als ik bloed hij me niet aan moest raken, maar kennelijk was hij dat vergeten.” Voor een moment sloot ze haar ogen, weer zag ze hem liggen. Weer zag ze zijn bloed, dat zich vermengd had met het hare. “Toen ik bij kwam, lagen we ergens in het midden van het bos. Ik kon niets anders doen dan wachtte tot het licht uit zijn ogen zou verdwijnen.” De woorden waren niet meer dan een fluistering, met tranen in haar ogen keek ze naar Storm. “Ik weet dat ik er niets aan zou hebben kunnen veranderen, maar het is mijn bloed dat hem vergiftigd heeft. Als hij mij gewoon had laten liggen, had hij nu nog geleefd.”
Onderwerp: Re: Enjoy the moment where you just can be yourself. [Nadya] zo nov 22, 2015 6:44 pm
.Always live before you die.
De twee vragen die ze hem stelde deden hem denken. Zou hij echt willen toekijken naar wat Lupos deed? Zou hij het echt willen meemaken? Er was een deel van hem die alles wilde zien wat de weerwolf aanrichtte, het zou zijn leven er niet gemakkelijker op maken maar hij zou wel een idee hebben van wat de wolf kon doen, waar het tot in staat was. Hij vond het altijd het ergste stuk van de hele mutatie, het niet weten wat hij deed. Het niet bewust zijn van wat er gebeurde in die nacht of elke andere keer hij transformeerde. Dat terwijl hij wel volledige controle had over de witte wolf, dus hij begreep niet hoe het ene wel lukte en het andere niet. Maar zoals Nadya het zei, anderzijds wilde hij het ook niet meemaken. Hij wilde niet live zien hoe hij onschuldige mensen kapot maakte, aan stukken scheurde om dan gezellig op de volgende te gaan jagen. Nee, dat wilde hij niet. Hij had het al vaak naast elkaar gelegd, het wel bewust zijn en het niet bewust zijn. Ze hadden beide hun voor en nadelen. Al was deze hele mutatie voor hem meer een groot nadeel dan een voordeel. Ja, hij was sterker, sneller, betere zintuigen en van die dingen maar hij was liever zijn normale zelf bij wie je kon zijn zonder bang te hoeven zijn voor geelachtige agressieve ogen en scherpe tanden. Nadya had gezien waartoe hij in staat was, ze had hem er een beetje over verteld die nacht maar meer niet. Hij zou er haar ook niet naar vragen, al was hij ergens wel nieuwsgierig naar haar bevindingen. Maar als ze iets geweten had dat hem zou kunnen helpen dan had ze het wel al gemeld, daar was hij absoluut zeker van.
‘Ik denk altijd dat als ik me misschien bewust word van wat hij doet, dat ik hem misschien ook kan tegenhouden.’ Hij keek haar kort aan voor hij naar zijn vinger keek die onbeholpen in het hout van de bank zat te krassen. ‘Ik weet nooit iets, ik word wakker en moet horen of lezen van wat er verteld word over hem. Misschien als ik me bewust ben van wat hij doet ik,’ hij zweeg en schudde zachtjes zijn hoofd. Hij was die redenering al honderd keer afgelopen. Als hij Lupos nog niet kon tegenhouden buiten volle maan dan zou hij hem zeker niet kunnen tegenhouden tijdens volle maan. Hij zuchtte, behoorlijk dramatisch. ‘Ik blijf mezelf maar theorieën geven, valse hoop dat het misschien wel eens goed komt terwijl ieder instinct in mijn lichaam weet dat het niet meer in orde komt.’ Hij keek haar aan en haalde onbeholpen zijn schouders op. Erover nadenken was niet slecht maar het was obsessief van hem geweest. Nu had hij gelukkig frisse nieuwe blikken, nu nam Devon die taak voor een deel over en zochten ze samen naar een mogelijke oplossing. Maar tot nu toe had hij iedere theorie tegengesproken met een feit. Veel verder was hij dus nog niet gekomen en na zes maanden begon hij zo langzaam alle moet te verliezen. ‘Maar je hebt gelijk, ik denk niet dat ik het zou willen mee maken.’ Vervolgde hij stil. Hij stopte het krassen in de bank en keek haar terug aan, schonk haar in een zekere manier een geruststellende blik, het zou uiteindelijk wel allemaal in orde komen met hem. Hij moest ermee leren leven, dat was het enige.
Nadya was even zover weg met haar gedachten dat Storm niets meer kon doen dan haar handen omvatten met de zijne. Er was ook niets om te zeggen buiten misschien iets geven van zichzelf dat aangaf dat hij het gevoel kende, dat hij wist hoe het was. En dat deed hij ook, hij gaf haar het diepste verhaal die Lupos en hij deelde en dat enkel om haar aan te tonen dat hij het kende. Hij wist hoe het voelde, hij wist hoe het was. Dat alleen was waarschijnlijk sterker dan woorden die voor elkaar niet eens genoeg zouden zijn. En terwijl hij haar erover vertelde flitsten alle beelden terug voor zijn ogen. Hij had het krantenartikel op zijn kamer liggen, het doodsprentje van bij de begrafenis. ‘Lucy, ze heette Lucy.’ Fluisterde hij amper hoorbaar terwijl hij het kleine meisje voor zijn ogen probeerde te halen. Lupos gaf geen voorkeur aan ouderdom, geslacht of gezondheid, ze was zijn jongste slachtoffer geweest. Het meisje dat hem eerst had doen lachen ondanks dat hij op de avond van een volle maan stond, waarbij het idee van koekjes komen voor haar scoutsgroep zo aanlokkend en levendig voor hem was. Ze was niet langs het bos naar huis mogen wandelen. Mocht Storm de tijd terug draaien dan zou hij dat ook doen, meteen, zonder aarzelen. Dan zou hij terug keren naar de avond waarop zijn vriend belde om te zeggen dat er een mutant was aangetroffen. En hij zou nooit gegaan zijn, dan was zijn leven normaal.
Toen ze haar hand op zijn onderarm legde keek hij op, weg van het gras waar hij had naar gestaard, recht in haar kwetsbare blik. De bezorgdheid en het begrip, het waren de twee dingen waardoor Storm honderd procent zeker was dat ze het ook moest weten, dat ze hetzelfde pad bewandelden maar alleen op een ander niveau. Haar woorden waren als een geruststelling bedoeld maar het deed alles behalve dat. Ze wist ook dat hier niets op te zeggen was, dat er niets was dat de situatie ook maar een beetje kon gaan goedpraten. Terwijl haar duim heen en weer gleed op zijn onderarm knikte hij zachtjes. ‘Dat denk ik ook altijd maar het probleem is,’ hij zweeg en legde zijn hand kort op zijn borst. ‘Hij zit in me en hij leeft bij me dus,’ hij zweeg opnieuw en schudde zachtjes zijn hoofd voor hij lange tijd naar Nadya staarde zonder iets te zeggen, alleen zijn ogen die honderd emoties rond gooide, van woede, naar angst, van hoop naar frustratie. ‘Ik ben medeplichtig.’ Besloot hij uiteindelijk. Zo was het een beetje. Na zijn vierde transformatie kon hij niet meer naar een ziekenhuis gaan, ondanks de valse namen, hadden de politie een link gelegd tussen de volle maan en de oververmoeide jongen in het ziekenhuis. Ze hadden hem nooit op foto gehad maar Storm wist wel dat hij gezocht werd. Dus hij was medeplichtig, hij was verantwoordelijk voor de weerwolf die hij niet onder controle kon houden.
Zijn verhaal had er misschien voor gezorgd dat Nadya ging praten, hij wist het niet, maar ze begon te vertellen. Over haar beste vriend, haar Nick en Storm werd al misselijk bij het idee wat er zou komen. Hij hoopte dat het niet zou eindigen als zijn verhaal maar ergens wist hij precies dat het zo zou eindigen. Hoe ze sprak over “omstandigheden” deed hem terug denken aan de kettingen waar ze zo op gereageerd had in het bos. Hij had dan ook niet veel nodig om die samen te linken, het ene verhaal met het ander, haar angst voor de kettingen en de omstandigheden waar zij en haar vriend in hadden gezeten. Toen ze vertelde over de bergpas, over de waarschuwing van haar bloed gleed zijn blik kort naar haar polsen, waar hij de aderen duidelijk kon zien stromen. Ze had giftig bloed? Nick wou haar helpen ongeacht de waarschuwing en het had hem gedood, het had het tweetal uit elkaar gedreven. Storm keek haar aan, keek naar de tranen in haar ogen. ‘Maar niemand zou je laten liggen ongeacht wat je hen voor waarschuwt Nadya.’ Hij streek zijn duim kort langs haar wang, waar een verloren traan weer langs rolde. ‘Dat is wat vriendschap doet, dat is wat liefde doet, je offert je op voor de ander.’ Hij zweeg, bleef haar aankijken, somber en mistroostig. ‘Nick was zich misschien wel bewust van zijn acties, hij wist dat hij jou moest redden en was bereidt daar de prijs voor te betalen.’ Hij legde zijn hand weer over de hare, zonder haar blik los te laten. ‘Als de rollen waren omgedraaid, zou je misschien niet hetzelfde gedaan hebben?’ Vroeg hij haar voorzichtig. Het was net als zij tegen hem had gezegd dat het Lupos zijn schuld was geweest, dit was zijn manier om haar enige troost te bieden …
Onderwerp: Re: Enjoy the moment where you just can be yourself. [Nadya] zo nov 22, 2015 10:27 pm
GRACE IS JUST WEAKNESS
Or so I've been told. I've been cold, I've been merciless. But the blood on my hands scares me to death Maybe I'm waking up today --------------------
Dat haar vragen, vragen waren die al eens eerder door zijn hoofd waren gegaan wist ze bijna zeker. Of hij ze al eens eerder hardop had beantwoord betwijfelde ze. Haar blik ging naar zijn vinger, waarmee hij rusteloos in het hout van de picknickbank zat te krassen. Zodra hij begon te spreken vonden haar ogen de zijne weer, al was het maar voor even. Ergens was zijn gedachten een logische gedachten, als je je ergens bewust van was, was het makkelijker om in te grijpen. Meestal dan. Bewustzijn stond lang niet altijd gelijk aan controle, dat wist Naday maar al te goed. Storm viel even stil en met nog altijd een lichte bezorgdheid in haar ogen keek ze hem aan. Uit zijn volgende woorden kon ze opmaken, dat hij hier meer dan eens over na gedacht. Dat hij waarschijnlijk honderden uren had besteed aan het bedenken van een manier om de weerwolf in hem tegen te houden. Honderden uren waarvan hij wist, dat ze waarschijnlijk geen verschil zouden maken. Zachtjes knikte ze bij het horen van zijn volgende woorden. Al had ze werkelijk geen idee wat erger zou zijn. Zelf zou ze alles geven om de beelden, geuren en geluiden die ze zich kon herinneren van haar slachtoffers kwijt te raken. Maar of dat werkelijk beter zou zijn? Of weten dat ze slachtoffers had gemaakt, maar niet weten wat ze had gedaan dragelijker zou zijn, wist ze niet. Storm schoon haar een geruststellende blik, bijna alsof hij wou zeggen dat het wel goed zou komen. Al wist ze dat hij hier zelf nog niet zo zeker van was.
Waarom Storm precies besloot dit verhaal met haar te delen wist ze niet. Misschien om haar te kennen gegeven dat hij haar begreep. Misschien omdat hij het verhaal gewoon kwijt moest. Er echt toe doen deed het niet. Er lang over na denken deed ze dan ook niet, al haar aandacht ging naar Storm. Naar het verhaal dat hij haar vertelden en de uitdrukkingen die zo nu en dan van zijn gezicht af te lezen waren. Lucy. Het slachtoffer dat de meeste indruk op hem had gemaakt, heette Lucy, een klein meisje met blonde krullen en groene ogen. Met haar blik en de aanraking van haar hand op zijn arm, probeerde ze op een zekere manier duidelijk te maken dat ze hem begreep. Dat ze iets vergelijkbaars had mee gemaakt. Dat ze de gevoelens, die het nemen van een leven met zich mee bracht, kende. Dat zij ook een Lucy had. Eén slachtoffer die nog meer dan ieder ander slachtoffer je gedachten domineerde. Hoewel ze wist dat haar woorden weinig uit zouden halen, sprak ze, ze toch uit. Al was het maar om het te laten weten dat zij Lupos en hem als twee aparte wezens zag. Dat zij de slachtoffers die hij had gemaakt, nooit als zijn slachtoffers zou zien al wist ze dat hij dat wel deed. Al begreep ze dat hij dat wel deed. Terwijl hij sprak, legde hij zijn hand kort op zijn borst. Zijn zwijgen beantwoorde ze met zwijgen. Voor een moment keek ze hem gewoon aan, in zijn bruine ogen die allerlei emoties lieten zien. Emoties waar ze niet direct op wist te reageren. Emoties waar ze misschien ook niet meteen op moest willen reageren. Met haar duim streek ze nogmaals zachtjes over zijn onderarm. Bij haar volgende woorden schudde ze lichtjes haar hoofd al wist ze dat ze hem niet van het tegendeel zou kunnen overtuigen. “Dat hij in je zit, maakt je niet medeplichtig. Jij bent bereid alles te doen om hem niet naar buiten te laten, maar als hij het over neemt dan ben je je niet meer bewust van wat hij doet.” zei ze zacht. Met haar ogen probeerde ze de zijne vast te houden. “Ik herken niets van jouw in Lupos en het enige moment waarin jouw menselijkheid even in hem doorschemerde, was je een volledig ander wezen. Op dat moment zou je me niet aan hebben gevallen, zelfs as ik in mijn mensen lichaam had gezeten. Jij bent geen moordenaar Storm.” vervolgde ze, waarna ze voor een moment zweeg. Haar vrije hand legde ze kort op zijn borst, op de plek waar hij zojuist ook zijn hand gelegd had. “Ik weet dat ik je hier niet van kan overtuigen, maar ik zou jouw nooit zo kunnen zien.” Met een zachte, bijna lieve blik keek ze hem aan, waarna ze haar hand weer terug trok.
Vertellen over Nick. Over wat er met hem was gebeurd viel haar zwaar. Zo zwaar, dat ze niet in staat was Storm te vertellen over wat voor omstandigheden ze het had. Al wist ze dat hij al een vermoeden had. Dat hij wist dat ze opgesloten had gezeten al had ze hem dat nooit verteld. Haar reacties op het gerinkel van zijn kettingen, hadden het hem verteld. Toch kon ze het nu niet uitspreken. Niet nu ze hem vertelde over wat haar bloed met haar beste vriend. Over hoe ze hem, door haar eigen toedoen verloren was. Weer kon ze zichzelf horen schreeuwen, wanhopig en gebroken. Weer zag ze zijn van pijn vertrokken gezicht voor zich. Het bloed dat uit zijn neus, zijn oren en zijn mond had gelopen. Door haar. Door haar bloed dat de wanden van alle bloedvaten in zijn lichaam had doen laten wegbranden. Storm’s eerste reactie joeg haar angst aan, al wist ze er niet direct op te reageren. Haar stem was verstrikt door de tranen en haar mond openen om iets te zeggen kon ze niet. Met zijn duim streek hij de eenzame traan weg, die uit haar ooghoek had weten te ontsnappen. Het meeste wat hij zij, was ook al eens door haar hoofd gegaan. Het idee dat Nick zich bewust voor haar had opgeofferd. Dat hij had geweten dat als hij haar zou redden, het zijn einde zou betekenen. En toch kon ze niet begrijpen waarom hij het had gedaan. Toch, liet de gedachten dat het haar schuld was dat hij gestorven was haar niet los. Bij het horen van zijn vraag bleef ze even stil. Keek ze hem gewoon aan, in zijn sombere en mistroostige ogen. Zijn hand had hij weer over de hare gelegd. “Ik zou precies hetzelfde hebben gedaan,” gaf ze toe, een lichte trilling was hoorbaar in haar stem. “Maar dat was anders geweest. Zijn bloed zou mij niet vergiftigd hebben. Bovendien was ik misschien wel helemaal niet dood gegaan als hij me had laten liggen,” ging ze zachtjes verder. De blik in haar ogen, hing tussen radeloosheid en mistroostigheid in. Het was alsof ze een deel van de emoties die ze op die dag had gevoeld, opnieuw ervoer. “Ik kan niet sterven. Niet van verwondingen in elk geval.” Haar blik gleed naar haar hand die bijna geheel verborgen ging onder de zijne. Ergens wist ze dat het niet waar was. Dat als Nick haar niet uit die auto had gehaald, die dag wel degelijk haar laatste was geweest. Niet omdat de wonden haar fataal zouden zijn geworden, want dat zouden ze niet. Maar omdat de gene die hen van de weg hadden gereden, het ravijn in zouden zijn gelopen om er zeker van te zijn dat de klus geklaard was en om die af te ronden als dat niet het geval was geweest. Nick had zijn leven voor de hare gegeven. Al wou ze dat hij dat niet had gedaan. Al wou ze dat hij haar gewoon in de auto had laten liggen, overgeleverd aan degene die lange tijd hadden opgejaagd. Storm’s eerste woorden schoten weer door haar hoofd en onmiddellijk keek ze op. “Storm,” Haar stem had iets breekbaars. “Beloof me dat jij nooit zo iets zal doen. Ik heel snel, ook wanneer mijn wonden ernstig zijn, dus raak me alsjeblieft niet aan als ik bloed.” Smekend keek ze hem aan, haar hand draaide ze zo dat ze haar vingers om zijn hand kon leggen. “Beloof het me.” fluisterde ze.
Onderwerp: Re: Enjoy the moment where you just can be yourself. [Nadya] ma nov 23, 2015 7:47 pm
.Always live before you die.
Het idee, het beeld van kleine Lucy zou er vandaag waarschijnlijk niet meer uit gaan. Hij zou vanavond op zijn kamer komen, hij zou de foto nemen, het krantenartikel en hij zou ernaar staren tot Devon er hem een opmerking zou over maken. Ja ja, ze zeiden, ga verder met je leven, blijf niet hangen in het verleden maar echt … zo gemakkelijk was het niet. En dat was nu eenmaal iets dat niet veel mensen begrepen, omdat ze het zelf nog niet hadden meegemaakt. Iemand zijn dood op je geweten hebben kon je niet zomaar vergeten, dat was iets dat je niet vergat … nooit. En je kon het ook niet uitleggen aan mensen die het niet begrepen. Als je geen bloed aan je handen had kleven dan kon je onmogelijk weten hoe het was, hoe hard het was om het te proberen vergeten. Storm kende ieder bij naam, bij gezicht ondanks dat hij ze nooit echt gezien had. Na iedere volle maan ging hij op zoek naar kranten, met namen en gezichten en zo vergat hij ze nooit. Soms, als hij lag te slapen dan dacht hij aan ze, vroeg hij zich af wat ze zouden te zeggen hebben moesten ze voor hem staan. Hoewel het na tijd zou slijten, Lucy zou hij nooit vergeten. Hij zou nooit het gezicht kunnen vergeten van het meisje dat hem wisselgeld terug gaf, die zijn spullen in een kartonnen stak zak, haar glimlach, haar vrolijk wippende krullen. Nadya was de enige die het begreep, althans, van wie hij had ontmoet, en ze zweeg. En dat was precies was Storm nodig had, haar stilte terwijl zij ongetwijfeld aan haar slachtoffers dacht en hij aan de zijne.
“Dat hij in je zit maakt je niet medeplichtig.” Begon Nadya. Hij keek op naar haar en voor een moment wou hij in protest gaan. Voor een moment wilde hij zeggen dat hij wel medeplichtig was aan alle daden die Lupos aanrichtte. Hij was niet sterk genoeg om de weerwolf onder controle te houden dus hij moest delen in de schade. Maar hij liet het voor wat het was. Zijn schouders zakten wat en hij liet haar verder praten. Ze had argumenten om hem te overtuigen, ze waren echt goed maar op één of andere manier gingen ze er langs de ene kant in en langs de andere kant er gewoon weer uit. Hij bedoelde het niet zo maar na al die tijd was het zinloos voor hem geworden om zichzelf een beetje hoop te geven. “Jij bent geen moordenaar Storm.” Zijn ogen schoten op, recht in de hare, alsof de wolf daarop reageerde. Zijn ogen kregen een vaag geel randje maar dat verdween zo snel dat je niet eens zou denken dat het er was geweest in de eerste plaats. ‘Nee, ik ben geen moordenaar.’ Het woord alleen al maakte hem misselijk. Zelf Lupos was geen moordenaar, toch niet omdat hij er plezier naar had. Hij was een jager, hij jaagde op mensen omdat hij honger had, instinct had, drift had en plezier was er niet bij geweest, enkel dat oerinstinct. Dus daar was hij zeker van, hij was geen moordenaar, zo zag hij het ook niet. ‘Ik ben een jager,’ hij zweeg even en corrigeerde zich. ‘Hij is een jager.’ Vervolgde hij. Lupos was een dier, een wolf met een voorliefde voor de maan, dat hij daar een reeks doden bij achterliet kon je als moorden noemen. De kranten hadden de wolf Lupos genoemd, de naam had Storm over genomen omdat hij zijn andere helft dan een beetje kon vermenselijken. En de kranten hadden hem een moordenaar genoemd, het enige waarom Storm dacht dat hij een jager was, was omdat het minder drastischer klonk. Storm kon ook jagen, het was alleen niet om doden achter te laten, het was om de dames voor zich te winnen.
Toen ze haar hand tegen zijn borst drukte keek hij haar enkel met iets weemoedigs in zijn ogen aan. Haar woorden raakten hem. Er was niemand, naast Devon, die het goede van dit alles had gezien, die hem ondersteunde in de vloek. In die zes maanden was het enkel maar negatieve commentaar geweest, negatieve gevoelens. Goed genoeg om hem bijna naar zijn einde toe te brengen. Wat Devon hem had beloofd, wat Nadya hem nu zei gaf hem net iets meer kracht. Hij wilde er iets op antwoorden maar zijn keel zat vast, er kwam geen geluid door. Het was alsof er een gigantische krop in zat die niet wilde zakken. Zijn stembanden werkten op slag niet meer. Dus knikte hij enkel al konden zijn ogen met iets meer “vrede” erin naar haar terug staren. Hij besefte weer maar eens dat hij er inderdaad niet alleen voor stond en dat stelde hem gerust.
Het was niet meer dan een herhaling die hij luidop sprak, ze moest het zelf al genoeg gedacht hebben. Weer die; wat als … Wat als Nick zich bewust was geweest van zijn keuzes? Wat als Nick haar niet had aangeraakt? Wat als, wat als, wat als … altijd opnieuw dezelfde vraag. Maar het was waarschijnlijk goed om het eens te horen buiten je eigen gedachten, van iemand anders, over iemand anders zijn lippen, luidop, niet in jezelf. Hij probeerde het zich voor te stellen, de gruwelen van je beste vriend te zien sterven door je toe doen. Onrechtstreeks moest Storm aan Devon denken, zijn beste vriend, zijn beste vriend die de volgende volle maan er zou zijn voor hem. Die het zou opnemen tegen Lupos. Storm deed nog steeds hard zijn best om Devon op andere gedachten te brengen maar over koppige beren gesproken, Devon was er eentje in huid en nieren. Dus het idee, dat hij Devon kon vermoorden maakte hem al ziek en misselijk. Hoe moest het dan zijn om je beste vriend daadwerkelijk te zien sterven naast je, dat was wat Nadya had meegemaakt en het gevoel was waarschijnlijk niets te evenaren met wat hij nu voelde bij het idee om Devon te verliezen. De laatste keer dat hij transformeerde stond hij voor een gigantische draak, het had hem niet afgeremd. Hij stopte de gedachten absurd en keek weer naar Nadya. ‘Maar wat als zijn bloed giftig zou zijn, je zou hetzelfde doen Nadya.’ Want dat was wat vriendschap deed, ze zou hem ook beschermd hebben ten koste van de gevolgen. ‘Nick deed waarschijnlijk het meest heldhaftigste in de wereld dat er bestaat, hij redde je, hij bracht je veilig en hij stierf ervoor. En voor hem was het een waardig gevoel, voor hem zou het misschien een mooie dood geweest zijn.’ Meer moois kon hij aan zo’n gruwelijke gebeurtenis niet geven. Het was slechts een troost voor een herinnering die haar nog jaren zou achtervolgen. Hij hoopte dat zijn troost zich daarbij zou aansluiten, zodat het ene het ander in evenwicht bracht.
Toen ze zijn naam luidop zei, met een breekbare stem was hij gelijk alert. Hij keek haar aan, nog steeds de zwakke blik maar met iets meer voorzichtigheid nu. En toen vroeg ze hem iets te gaan beloven waarvan hij nooit zeker was dat hij die belofte zou kunnen houden. Ze trok haar hand een beetje los uit de zijne en legde het bovenop zijn hand. Zijn blik gleed naar haar hand terwijl hij het gewicht van haar woorden tot zich liet door dringen. Toen hij haar weer aankeek had haar blik iets smekend, waardoor zijn blik iets gepijnigd kreeg, alsof hij in het grootste dilemma ooit zat. ‘Ik kan niet iets beloven als ik niet weet of ik me eraan ga houden.’ Zei hij zachtjes, voorzichtig. ‘Wat als het niet het effect heeft zoals op gewone mensen. Ik kan veel opnemen, van alcohol tot medicijnen zonder dat het ook maar iets doet met mijn lichaam. Wat als jouw bloed me niet meteen iets kan aanrichten.’ Bracht hij zijn bedenkingen naar buiten. Hij zag dat ze zou willen protesteren dus hij hield haar tegen door zijn vinger heel kort tegen haar lippen te drukken. ‘Ik weet het. Het is het risico niet waard.’ Stelde hij haar gerust. Hij keek haar een tijd lang in stilte aan en knikte uiteindelijk zachtjes. ‘Als het zoveel voor je betekent, ja, ik beloof het.’ Vervolgde hij uiteindelijk. ‘Ik beloof je niet aan te raken als je bloed.’ Knikte hij dan wat meer vastberaden. Hij hoopte dat er nooit zo’n moment zou komen want hij had geen flauw idee of hij zich eraan zou kunnen houden. ‘Maar dat geld niet voor Lupos, dus je moet opletten als je ooit nog eens tegenover hem staat, hij doet niet aan beloftes.’ Vervolgde hij zachtjes. Nee, daar had de weerwolf geen trek naar …
