Enjoy the moment where you just can be yourself. [Nadya]

 
Een heel klein glimlachje verscheen op zijn gezicht. Het was duidelijk dat hij met zijn gedachten ergens anders zat en voor hem liet zij hem gewoon. Keek ze stil voor zich uit, terwijl ze zich afvroeg hoe hij vroeger was geweest. Voor hij in een weerwolf veranderd was. Voor zijn leven een drastische wending had gekregen. Een wending die er voor had gezorgd, dat hij nu hier zat. Op Genosha, naast haar. Dat hij nog moest wennen aan het feit dat hij een mutant was, dat was haar wel duidelijk. Storm moest nog altijd vinden wie hij was als mutant. Zoals, zij nog steeds moest vinden wie ze was zonder Nick. Wie ze was als ze niet op de vlucht was of gevangen zat in een kooi waar uit ze niet ontsnappen kon. Vrij zijn was niet iets wat haar gewoon was. Al wist ze dat ze zich nooit volledig vrij zou voelen, zelfs nu ze vrij was. Het gevoel van gevangenschap zou haar waarschijnlijk nooit los laten. Het beklemmende gevoel als ze binnen zat, ze had geen idee of ze ooit kwijt zou raken. Zou er een dag komen waarop ze binnen kon zitten zonder in paniek te raken? Zonder het gevoel te krijgen dat ze zou stikken, ook al wist ze dat ze niet stikken kon? Zou ze zich ooit weer echt veilig kunnen voelen in deze wereld of had ze daarvoor te veel gezien? Was er een manier waarop ze terug kon komen van wat ze had mee gemaakt? Was er een manier waarop ze een gewoon meisje kon zijn? Zo, gewoon als een mutant zijn kon?

Hoe meer hij haar vertelde, hoe meer ze zich een voorstelling kon maken van hoe hij vroeger was geweest. Van hoe zijn leven in Londen geweest. Al zou ze nog veel meer verhalen van hem willen horen. Om hem beter te leren kennen, maar ook omdat ze weten wou hoe het was om een normale tiener te zijn. Hoe het was om te feesten met je vrienden, zonder altijd op te moeten letten dat er geen verdachten mensen rond liepen. Hoe het was om naar school te gaan. Als kind was ze wel naar school gegaan, maar dat was al zo lang geleden dat ze het zich nauwelijks meer kon herinneren. Aan Storm kon ze zien dat haar vertellen over Londen hem goed deed en ze wist dat hij waarschijnlijk zien kon dat ze het leuk vond om te horen. Een glimlach speelde op haar lippen, terwijl ze hem geïnteresseerd aan bleef kijken. Met haar hoofd rustend op haar knie, en haar armen er losjes omheen geslagen. Voor het eerst in tijden voelde ze zich volledig ontspannen. Voor het eerst in tijden had ze het idee dat ze gewoon zichzelf kon zijn. Dat ze veilig was. Dat ze veilig was zolang ze buiten zat met Storm. Hoe het kon dat hij haar zo veilig kon laten voelen wist ze niet. Eigenlijk had ze niet verwacht, dat er ooit nog iemand zou zijn bij wie ze zich zo op haar gemak zou kunnen voelen als ze zich bij Nick had gevoeld. Iemand die ze in zo verre zou vertrouwen, dat ze haar muren zou laten zakken. Dat ze haar kwetsbare kant zou laten zien. Een kant die geen sinds leek op het meisje dat ze normaal was. Het botte, bittere meisje dat best aardig kon zijn maar achter wiens vriendelijkheid altijd wantrouwen schuil ging. Wantrouwen omdat in haar ogen mensen gruwelijke wezens waren. Dat het een generalisatie was, dat wist ze. Dat lieten mensen als Storm haar inzien, maar ze wist dat het niet voldoende was om haar haar vertrouwen in de mensheid terug te geven. Daarvoor was ze te vaak geconfronteerd met de gruwelijkheden waartoe mensen in staat waren. Zou Storm zich realiseren hoe belangrijk hij voor haar was? Zou hij weten dat hij de enige was die ze vertrouwde? De enige die wist van haar verleden? Al wist ook hij niet alles.

Nadya probeerde zich voor te stellen hoe het zou zijn om een normaal mens te zijn. Om geen weet te hebben van mutanten en dan van je beste vriend te horen dat hij er één was. Dat hij mensen had vermoord. Dat hij op een eiland zat vol mensen die dingen konden, die de meeste mensen voor onmogelijk hielden. Het lukte haar niet, het lukte haar niet om zich voor te stellen hoe het was om geen weet te hebben van mutanten. Om zich in te beelden hoe het was om normaal te zijn. Om niet te weten hoe het was om slachtoffers te maken. Altijd had ze geweten dat ze een mutant was. Dat ze anders was dan andere en dat dit zowel positief als negatief was. Haar eerste slachtoffer had ze bijna 94 jaar gelden gemaakt, op elf jarige leeftijd. Hoe graag ze het ook voor hem zou willen doen, zich inbeelden in de situatie van zijn vrienden en familie kon ze niet. Een antwoord geven op zijn vraag kon ze niet. Een twijfelende blik verscheen in Storm’s ogen bij het horen van haar vraag. Ook toen hij weg keek, bleef ze hem aan kijken. Naar zijn kaken waarin weer iets meer spanning gekomen was. Zijn bruine ogen, die in het niest staarden. Hij kon de vraag niet beantwoorde, net zoals zij de zijne niet had kunnen beantwoorde. Zwijgend keek ze naar hem, terwijl hij na dacht. Zich afvragend wat ze zou willen als hij nu zou verdwijnen. Met alle kennis die ze van hem had. Met alle kennis die ze van mutanten had. Want dat was de enige vraag die ze beantwoorden kon. Ze zou het willen weten, zelfs als de weerwolf meer meester van hem zou worden dan die op dit moment was. Zelfs als ze er niets aan zou kunnen doen. Al vroeg ze zich af of ze hier ooit genoegen mee zou kunnen nemen. Zouden zijn vrienden dat wel kunnen? Zouden ze kunnen weten hoe hij er aan toe was en vrede kunnen hebben met het feit dat ze hem niet konden helpen? ‘Ik zou het willen weten.’ zei hij uiteindelijk langzaam. Onderzoekend en een tikkeltje bezorgd keek ze hem aan, terwijl hij verder ging. Dat het geen wat hij zei, impact op hem had kon ze aan alles zien. Zijn houden, de blik in zijn ogen, de manier waarop hij zijn vingers tegen zijn neusbrug drukte. Zacht legde ze haar hand op zijn bovenbeen, vlak boven zijn knie. “Je bent geen monster Storm en dat zouden je ouders ook begrijpen, als ze wisten wat er aan de hand was.” zei ze zacht. “Maar ik snap dat je niet wilt dat ze zich zorgen om je maken, vooral omdat er waarschijnlijk weinig is dat ze voor je kunnen doen.” vervolgde ze op dezelfde zachte toon. ‘Misschien moet ik gewoon een kaartje sturen, of een brief, om ze tevreden te houden.’ Voor even keek ze hem nadenken. Zou zij in een leugen willen leven, als die leugen beter dan de waarheid was? Zou hij er mee kunnen leven als hij wist dat zijn ouders en zijn vrienden in een leugen leefden? “Als dat hun zorgen minder zou maken zou je dat kunnen doen, en wie weet heb je ooit voldoende controle over Lupos om heen eens op te zoeken.” Opperde ze voorzichtig, haar hand lag nog altijd op zijn bovenbeen. De wanhoop in zijn ogen, maakte duidelijk dat hij vanbinnen verscheurd werd. Ze wou dat ze een antwoord voor hem had, dat ze hem kon helpen maar dat kon ze niet. Een antwoord had ze niet. “Aan wie zou je het willen vertellen?” vroeg ze. Bij het horen van zijn volgende woorden schudde ze zachtjes haar hoofd, haar hand haalde ze van zijn been af. “Je hoeft je leven in Londen niet te vergeten. Dat is een deel van wie je bent. Een deel dat niet ineens weg is omdat je nu een weerwolf in je hebt. Jij bent nog steeds degene die je familie en vrienden in Londen lief hebben.” Met vingers klopte ze tweemaal zachtjes op zijn borstkas, op de plek waar zijn hart zat. Zijn zachte bedankt, deed een glimlachje op haar gezicht verschijnen. “Altijd.” fluisterde ze. Daarmee laten wetend dat ze er altijd voor hem was, wat hij ook nodig had.

outfit

 
Hoe zou haar leven zijn geweest, als de oorlog Kiev nooit bereikt? Als haar vader niet gestorven was en haar moeder en zij niet opgepakt waren? Zou ze dan gelukkig zijn geweest? Zou ze naar school zijn gegaan? Zou ze zijn toe gelaten op de dansacademie? Zou ze een ballerina zijn geworden, zoals ze had gedroomd als een klein meisje? Hoe lang zou het geduurd hebben voor ze weg hadden moeten trekken uit Kiev? Omdat het op ging vallen dat haar ouders niet ouder werden? Omdat het op ging vallen dat zij niet ouder werd? Waar zouden ze heen zijn gegaan? Parijs, Milaan, Moskou? Haar moeder had alle steden wel eens genoemd, had haar prachtige beelden geschetst met haar woorden. Haar vader was tegen al die grote steden geweest, volgens hem was het onverstandig nog eens in zo’n grote stad te wonen. Al helemaal als zij nog om moest leren gaan met haar mutatie. Als zij dagelijks zou moeten transformeren om, om te leren gaan met haar drakenlichaam. Zo ver was het nooit gekomen. Haar haast idyllische, onschuldige leventjes was abrupt tot een einde gekomen toen de eerste bom op Kiev geworpen was. De oorlog had een einde gemaakt aan haar eens gelukkige leven, zoals de wolven beet dat bij Storm had gedan. Het had geen einde gemaakt, aan wie ze was geweest als persoon. Dat hadden de dagen, maanden en jaren die daarop volgde gedaan. Dat hadden de kleine kooi, de kettingen, de experimenten en het verlies gedaan.

Nadya kon zich geen voorstelling maken van hoe het was om normaal te zijn, net zo min als ze zich een voorstelling kon maken van hoe haar leven was geweest als de oorlog Kiev niet had bereikt. Wat dat betrof had Storm weinig aan haar. Antwoord geven op de vragen, die hij zo graag beantwoord zag, dat kon ze niet. De enige die die vragen misschien zou kunnen beantwoorden was hij, omdat hij niet zijn hele leven mutant was geweest. Omdat hij ook wist hoe het was om normaal te zijn. Al vroeg ze zich af of dat alles er nu nog wel toe deed of het gebrek van kennis dat hij destijds had gehad, de kennis van nu zou kunnen onderdrukken. Waarschijnlijk niet. Waarschijnlijk kon hij niet los laten wie hij nu was, om te bedenken wat hij gewild zou hebben als hij niet degene was geweest die gebeten was maar iemand anders. Iemand om wie hij gaf.

Na alles wat ze hadden mee gemaakt. Na alle emoties die ze in zijn ogen had gezien, wist ze precies waarop ze moest letten om zijn emoties te lezen. Zijn ogen waren het grootste gedeelte van de tijd als een open boek. Zijn houding, de uitdrukkingen op zijn gezicht, de kleine beweging van zijn vingers aan zijn neusbrug. Het waren kleine dingen die ze meer dan eens gezien had. Kleine trekjes, die haar vertelden hoe hij zich voelde. Zijn angst, zijn frustratie die zelfs in zijn nog altijd ontspannen houding wisten door te schemeren. Alles zag ze en het leek hem niet te deren. Net als het haar niet meer kon schelen, dat hij haar kwetsbaarheid zag. Haar pijn, haar gebrokenheid. Ze wist dat ze hem kon vertrouwen en dat vertrouwen groeide nog altijd. Bij ieder woord dat hij sprak, bij iedere glimlach die hij haar schonk. Steeds beter leerde ze hem kennen. Steeds verder liet hij haar in zijn leven en zonder dat ze iets zei liet zij hem ook steeds verder in de hare. Er zou een moment komen waarop ze hem alles vertellen zou. Over wie ze was, over wat ze had gedaan, over wat ze had mee gemaakt. Zelfs als was ze er nu nog niet klaar voor, ze wist dat ze er eens klaar voor zou. Dat ze het op een gegeven moment met hem zou willen delen.
Een zucht schoof over zijn lippen en zachtjes schudde hij zijn hoofd, alvorens hij begon te spreken. Iets anders dan zachtjes haar hoofd schudde deed ze niet, ze wist dat het geen zin had hem er van proberen te overtuigen dat hij geen monster was. Zoals hij haar er ook niet van zou kunnen overtuigen dat zij geen monster was. Dat zij hem niet als een monster zou kunnen zien, dat wist hij al maar misschien was dat anders. Zij wist hoe het was om als monster gezien te worden, zij wist wat monsters waren en de meeste mutanten waren dat niet. Al was dat precies wat de meeste mensen dachten dat ze waren. Monsters omdat ze dingen konden die mensen als onnatuurlijk beschouwden. Al was het als je het Nadya niet half zo onnatuurlijk als de wapens die de mensen gebruikten. De bomen waarmee ze gehele straten weg konden vagen. De gassen waarmee ze tientallen mensen ziek konden maken, maar misschien zag zij dit als onnatuurlijkheid door wie ze was. Door de verhalen die haar vader haar had verteld toen ze nog klein was. Zijn ogen vonden de hare weer en hij begon te praten. Stopte even, om met zijn vinger vluchtig onder haar kin te strijken. Een zacht, teder glimlachje gleed over haar gezicht. Ja ze begreep hem, zoals hij haar begreep. Ieder hadden ze delen in hun leven die de ander niet begrijpen kon maar dat nam niet weg dat ze elkaar voor het grootste deel begrepen. Dat ze het belangrijkste begrepen. Zacht ging hij verder, met zijn blik weer voor zich gericht. Ook op deze vraag wist ze hem geen antwoord te geven,  omdat het niet iets was waar ze zelf ooit over na had hoeven te denken. Aan niet mutanten uitleggen dat je geen mutant was, ze had geen idee hoe dat zou zijn. Zouden alle mensen reageren, zoals de nieuwe wetenschappers dat hadden gedaan? Angstig, geïntimideerd maar vooral nieuwsgierig? Zouden alle mensen testen willen doen om te kijken hoe ze je onder controle konden houden? Zouden mensen dat ook bij hun geliefden doen? Vast niet. Dat kon niet. Bij het horen van haar voorstel schoten zijn wenkbrauwen omhoog. De verbazing was duidelijk hoorbaar in zijn stem. “Ik denk het wel, als je genoeg controle hebt tenminste.” zei ze aarzelend. Al moest ze eerlijk zeggen dat ze er het fijne ook niet van wist. Jean en Jamie hadden haar gezegd dat ze mocht gaan, als ze haar mutatie in zoverre onder controle had dat ze verwoestende stormen meer zou veroorzaken als ze emotioneel raakte of transformeerde. Ze hadden haar ook gezegd dat ze hier mocht blijven zolang ze dat wou, ook nadat ze wist hoe ze om moest gaan met haar drakenlichaam. ’Ik zou het nooit alleen doen, terugkeren naar huis.’ Zacht glimlachte ze naar hem, beantwoorde zijn zwijgen voor even met zwijgen. “Je weet dat je nooit alleen zou hoeven gaan.” Voor even zweeg ze, keek ze hem gewoon aan. “Devon, of ik, of iemand anders die je zouden kunnen helpen. We zouden allemaal zo mee gaan.” ging ze verder. Storm hoefde het maar te vragen of ze zou met hem afreizen naar Londen, al wist ze dat ze beide nog niet voldoende controle hadden om het eiland al te mogen verlaten.

Camille. De naam had ze nog niet eerder gehoord, maar Storm had überhaupt nog maar weinig namen genoemd. Eigenlijk hadden ze geen van beide nog veel namen uitgesproken. De aarzeling in zijn stem was duidelijk te horen, toen hij zei dat zijn beste vriendin hem waarschijnlijk begrijpen zou. Zachtjes schudde ze haar hoofd, bij het horen van zijn volgende woorden. “Het klinkt niet dom.” zei ze zacht, terwijl hem aan bleef kijken. “Sommige dingen hoeven alleen degene te weten die je het meest vertrouwd, dat zullen zij vast ook begrijpen.” ging ze rustig verder. Met een begripvolle blik in haar ogen, keek ze hem aan. Er waren dingen die je niet met iedereen wou delen. Geheimen die enkel voor de oren bestemd waren van degenen die je het meest vertrouwden. Geheimen die in de handen van de verkeerde personen, tegen je konden worden gebruikt. Mutant zijn was zo’n geheim. Dat was niet iets wat je aan de grote klok moesten hangen. Het was iets wat mensen angst inboezemde. Iets wat hen rare dingen deed doen. Gruwelijke dingen. Storm richtte zijn blik weer op de hare. Een tedere glimlach verscheen op zijn gezicht. “Wat zou je dan moeten veranderen Storm?” vroeg ze voorzichtig, omdat ze niet helemaal begreep wat hij zou moeten veranderen. Wie hij was geweest? Wie hij was? Zachtjes herhaalde Storm haar altijd, zijn glimlach leek iets op te klaren. Wat haar ook weer deed glimlachen. Altijd. Dat het woord, veel meer dan één simpel woord was wist Storm. Het betekende dat ze om hem gaf. Dat ze er voor hem zou zijn. Dat er niets was, wat ze niet voor hem zou doen. Zo veel om iemand geven als zij om Storm gaf, was beangstigend maar tegelijkertijd was het iets wat ze niets kwijt wou raken. Iets wat haar het gevoel gaf dat ze nog ver weg was van het punt waarop ze echt een monster worden zou. Zachtjes, drukte ze een kus op zijn wang waarna ze hem weer aan keek. “Dankje.” zei zij nu ook, zacht, met een klein, schuin glimlachje op haar gezicht.

outfit

 
Monsters. Dat was hoe veel mensen hen zagen. Dat was hoe zij zichzelf zag. Dat was hoe ze Storm nooit zou kunnen zien. Toch, ging ze er niet tegen in toen hij zichzelf een monster noemde. Niet omdat ze er niet om gaf, niet omdat ze het met hem eens was, maar omdat ze wist dat er niets was wat ze zeggen kon om hem er van te overtuigen dat hij geen monster was. Zelfs als Lupos dat wel was. Zijn ouders en zijn vrienden, zij zouden toch wel begrijpen dat hij geen monster was? Dat de weerwolf die in hem zat, hem geen ander persoon had gemaakt? In elk geval niet in zo verre, dat de Storm die ze kende in zijn geheel verdwenen was? Natuurlijk, was hij veranderd. Hoe hij precies veranderd was wist ze niet, maar ze wist dat hij niet meer was wie hij was geweest. De weerwolf had zijn vrijheid afgenomen. Had een deel van wie hij was afgenomen, maar dat betekende niet dat wie hij was geheel verdwenen was. Zoals zij Storm had leren kennen, zag ze niets van de weerwolf in hem. Al was de weerwolf degene met wie ze als eerst kennis had gemaakt. Wat ze wel zag was de sporen die de wolf achterliet. De pijn, de angst, de frustratie. Allemaal emoties die getuige waren van Storm’s menselijkheid, van het feit dat hij geen monster was. Althans zo zag zij het. Een monster was iemand zonder gevoelens, iemand die andere vermoorden zonder enige vorm van berouw. Zoals, zij vroeger wel eens gedaan had. Uit zelfverdediging welleswaar, maar dat nam niet weg dat er bloed aan haar handen kleefden. Bloed waarover ze zich destijds niet eens schuldig had gevoeld. Waar ze zich ook nu niet dagelijks schuldig over voelde, al wou ze soms dat ze dit wel deed. Niet omdat ze het fijn vond dit schuldgevoel te dragen, maar omdat het haar het gevoel gaf dat ze menselijk was. Dat ze nog niet in zo verre weg was gezakt, dat ze enkel en alleen nog maar een monster was.

Eigenlijk wist ze niet precies wanneer mutanten van het eiland af mochten. Jean en Jamie hadden haar gezegd dat ze weg mocht, wanneer ze haar mutatie voldoende onder controle had maar dat was geweest voor de oorlog was uitgebroken. Voor de dreiging voor mutanten zo groot was geworden, dat die zelfs op eiland tastbaar was. Bovendien bestond de kans dat de schoolhoofden tegen haar gelogen hadden. Dat ze haar hadden gezegd dat ze vrij was om te gaan wanneer ze er klaar voor was, omdat ze bang waren geweest dat ze door zou draaien. Omdat ze waarschijnlijk wel begrepen dat ze niet tegen iemand die tientallen jaren gevangen had gezeten, moesten zeggen dat ze eigenlijk weer gevangen zat. Al was dat dit keer dan niet in een kooi van een paar vierkante meter. De gedachten waren al wel eens eerder door Nadya’s hoofd gegaan. Natuurlijk, waren ze dat. Vertrouwen in de schoolhoofden had Nadya nooit echt gehad, omdat het ook mensen waren en omdat mensen nu éénmaal niet te vertrouwen waren. Zelfs als het mutanten waren. De enige rede dat ze zich relatief rustig had op weten te stellen tegenover het idee dat ze op het eiland gevangen zat, was dat ze wist dat ze zo zou kunnen ontsnappen als ze dat zou willen. Haar reusachtige vleugels, konden haar makkelijk dagen dragen. Van het eiland naar het vaste land vliegen, moest dan ook haalbaar zijn. Echter had ze geen rede om van het eiland af te willen, terwijl ze sinds kort wel een rede had om op het eiland te blijven: Storm.

‘Daar zeg je het, controle.’ zei Storm, waarna zijn blik voor een moment naar de pols ging waar hij normaal altijd zijn hartslagmeter rond droeg. De hartslag meter die nu in de zak van haar spijkerbroek zat, omdat hij dacht het ding in haar buurt niet nodig te hebben. Niet nu in elk geval. Heel even keek ze hem oplettend aan, zich er van bewust dat de gewaarwording dat hij de meter niet droeg als een trigger zou kunnen werken. Dat dat kleine stukje van controle dat hij weg had gegeven, ineens te veel zou zijn. Het tegengestelde leek het geval te zijn. Een glimlach gleed over zijn gezicht alvorens hij, in gedachten verzonken, weer verder sprak. Stil keek Nadya hem aan. Zou hij ooit volledige controle kunnen krijgen over Lupos? Zou dat überhaupt mogelijk zijn? Zou hij onder alle emoties die naar boven zouden komen wanneer hij zijn familie en vrienden vertelde wat hij was geworden Lupos kunnen onder drukken? Ergens moest Nadya geloven dat dit mogelijk was. Dat hij de weerwolf ooit in zoverre onder controle zou kunnen krijgen dat hij vrij was of in elk geval vrijer dan hij nu was. Al zou het misschien nog jaren duren voor hij zo ver was. Zijn volgende opmerking en de knipoog die hij haar gaf, deed haar glimlachen. “Ja, positief blijven. Je gaat hem onder controle krijgen, al duurt het misschien een tijdje uiteindelijk zal het je lukken.” zei ze, met een bemoedigende glimlach. Een beetje hypocriet was het wel. Zelf was Nadya altijd redelijk pessimistisch, omdat ze na tientallen jaren weinig vertrouwen meer had in de goedheid van de wereld. In het hebben van controle over je eigen leven.

Zachtjes zei hij dat hij niet zo snel zou vragen of er iemand mee ging. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht en kort schudde ze haar hoofd. “Denk je echt dat je het me zou moeten vragen?” zei ze, terwijl haar ogen voor een moment de zijne vasthielden. “Als ik zou horen dat jij naar Londen mocht, zou ik je direct opzoeken en je tien keer vragen of je me als versterking nodig zou hebben” voegde ze er met een knipoog aan toe. Nee, er was weinig kans dat ze hem alleen zou laten gaan en waarschijnlijk zou hetzelfde voor Devon gelden. Beide gaven ze te veel om Storm om hem in zijn eentje zo iets te laten doen. Zelfs als hij hen zou zeggen dat hij hen niet nodig was, ze zouden er zijn dat was iets wat Nadya zo goed als zeker wist.

Nog steeds kon Nadya zich niet voorstellen hoe het was om iemand die geen verstand had van mutanten, te vertellen dat je mutant was. Al helemaal niet, wanneer dit iemand was om wie je gaf. Iemands aan wiens reactie je veel waarde hechtte. Iemands wiens reactie je zou kunnen breken. Zwijgend keek ze naar Storm, terwijl hij begon te praten. Ze wist dat hij gelijk had. Dat de meeste mensen direct een oordeel klaar zouden hebben als hij zou zeggen dat hij een weerwolf was. Net als een draak, was een weerwolf een dier waar tientallen verhalen over bestonden. Legendes, waarvan de één nog gruwelijker was dan de andere. Zachtjes knikte ze, toen hij zei dat hij Camille een brief zou sturen of dat hij haar zou bellen. “Dat kan je natuurlijk altijd doen. Dan geef je haar ook de tijd om het te laten bezinken, want zij zal vast ook moeten wennen aan het idee.” zei ze, zonder haar blik los te maken van de zijne. “Het is niet egoïstisch om te denken dat het iets veranderd.” begon ze zacht, nadat hij haar vraag beantwoord had. “Natuurlijk veranderd het iets, ze geven om jouw en weten dat jij deze pijn moet doorstaan zal er voor zorgen dat ze zich vaker zorgen om jouw maken.” vervolgde ze nadenkend. “Alleen zullen ze niet minder van je gaan denken, al moeten ze misschien eerst aan het idee wennen zoals jij dat ook moet.” Haar stem was zacht, voorzichtig omdat ze niet wist hoe hij op haar woorden zou reageren. “De vraag is of iets veranderen in hun wereld, erger is dan hun laten leven in de leugen dat alles goed met jouw gaat.” Onderzoekend en een tikkeltje bezorgd keek ze hem aan.

Het was niet iets wat Nadya vaak deed; iemand een kus geven. Niet op de manier waarop ze dat net bij Storm had gedaan in elk geval. Ze deed het wel eens plagerig, of flirterig maar nooit echt teder of liefdevol. Ja, bij Nick maar Nick was anders net als Storm anders was. Al waren ze anders op een andere manier. Een manier die ze nog niet helemaal in woorden vatten kon. Zou Storm haar kus in de ziekenzaal hebben gevoeld of was dat volledig langs hem heen gegaan? Zijn ogen waren gesloten geweest en echt gereageerd had hij niet. Niet dat ze hem daar de kans voor had gegeven, ze had zich vrijwel direct om gedraaid en was de ziekenzaal uit gesneld. Niet omdat ze bij hem had weg gewild, maar omdat alles haar even te veel was geworden. Zijn pijn, de pijn die zij hem had aangedaan. De kwetsbaarheid die ze hem had getoond. Het gerinkel van de kettingen dat ze in haar hoofd nog steeds had kunnen horen. Alles. Nu had ze niet de behoefte weg te rennen, bleef ze gewoon naast hem zitten. Keek ze kort naar de hand die op haar knie lag. Haar andere knie liet ze weer zakken en haar handen legde ze losjes in haar sloot terwijl ze haar helder blauwe ogen op de zijne gericht hield. Een warm glimlach sierde haar gezicht, werd breder bij het horen van zijn altijd. Het was tijden geleden dat ze zich zo ontspannen had gevoeld, zo veilig dat ze genoot van gewoon stil zitten. Van hem aan kijken, in zijn bruine ogen met de liefdevolle glimlach op zijn lippen. Voor een moment wist ze niet wat ze moest zeggen. Voelde ze ook niet de behoefte om iets te zeggen.

outfit

 

Wanneer ze precies hoop verloren had wist ze niet. Het was geleidelijk gegaan. Heel stilletjes was de positieftijd, die ze als kind had gehad, verdwenen. Iedere experiment, iedere schok had iets van haar optimisme weg genomen. Iets van haar hoop ooit nog vrij te zijn. Met ieder verlies en ieder slachtoffer, was een stukje van haar menselijkheid afgebrokkeld. Tot het niet meer was dan een wankele constructie, die niet veel vaker gebroken zou kunnen worden. Nick had haar overeind weten te houden. Had het menselijke in haar naar boven weten te halen, door er simpelweg voor haar te zijn. Iedere seconden, van iedere dag. In de drie jaar waarin ze samen in Kiev hadden gewoond, had ze iets van de hoop die ze tijdens haar gevangenschap verloren had weer terug gevonden. Hoe fragiel die hoop was geweest, had ze ondervonden op de dag dat er drie soldaten voor hun deur hadden gestaan. Soldaten wiens bloed aan haar handen kleefden. Wiens dood, haar nog iets verder weg had getrokken van het meisje dat ze ooit was geweest.

In Storm’s stem, leek optimisme door te schermen. Een glimlachje verscheen op haar lippen, blij dat haar woorden tot hem door leken te dringen. Dat hij de hoop nog niet volledig opgegeven had, want ze wist hoe moeilijk het was om daarvan terug te komen. Hoe belangrijk het was om hoop te hebben als je verder wou komen. ‘Je kunt een strijd niet winnen, als je al opgegeven hebt.’ Had haar moeder haar eens in haar oor gefluisterd. Haar hoofd had in haar moeders schoot gelegen, zwarte vlekken hadden voor haar ogen gedanst en bloed was uit een diepe wond in haar slaap gesijpeld. Lang had het niet geduurd voor ze haar bewustzijn had verloren. Wat de bedoeling van haar moeder was geweest. Als ze tegenover elkaar in de arena hadden gestaan, had haar moeder haar meestal zo snel mogelijk uitgeschakeld. Zodat ze niet tegen elkaar zouden hoeven te vechten. ‘Al was het maar buiten volle maan, dat zou een mooie start zijn.’ zei Storm en hiermee trok hij haar weer uit haar gedachten. “Dat zou het zeker zijn.” stemde ze met een glimlachje in. Als Storm de weerwolf gedurende de maand onder controle zou kunnen houden, dan zou hij relatief vrij zijn. Dan hoefde hij niet constant bang te zijn dat de weerwolf het van hem over zou nemen. Het enige wat ze dan nog zouden moeten doen, was een manier vinden om te voorkomen dat hij tijdens volle maan slachtoffers zou maken. Ja, het was makkelijker gezegd dan gedaan maar samen zouden ze iets moeten kunnen vinden. Samen zouden ze er wel uit komen. Natuurlijk, wist Storm dat optimistisch zijn niet iets was wat ze voor zichzelf was. In alles wat ze had gezegd, in alles wat ze hem had laten zien was dit naar voren gekomen. Haar bitterheid, haar gebrokenheid. Hoe ver haar gebrek aan vertrouwen precies reek wist hij misschien niet, maar hij wist genoeg om te kunnen zeggen dat ze ook optimistisch voor zichzelf zou moeten zijn. Al had ze werkelijk geen idee hoe ze dit zou moeten zijn. Hoe ze de hoop die ze verloren was, terug moest vinden. Hoe ze moest geloven er nog iets positiefs voor haar in deze wereld was, nadat alles keer op keer weer door haar vingers was geglipt. “Ik weet het.” zei ze zacht. Een haast onhoorbare zucht schoof over haar lippen en voor even liet ze haar hoofd in haar nek zakken en staarde ze naar de blauwe lucht. Storm was iets positiefs. In zijn buurt voelde ze zich minder verloren dan anders, maar ergens was ze bang zich volledig over te geven aan dit gevoel. Bang het te verliezen. Bang hem te verliezen.

Een zwakke glimlach verscheen op zijn gezicht, waarna hij zijn hoofd schudde. Onwillekeurig moest ze zachtjes lachen om zijn antwoord. Niet omdat het echt grappig was, maar omdat ze zich voor kon stellen dat het precies zo zou gaan. Dat zei hem keer op keer weer zou vragen of ze mee moest gaan en dat hij telkens weer zou zeggen dat dat niet nodig was. Tot op het punt, dat zij gewoon bij hem aan boort zou stappen om mee te gaan naar Londen. Nee, van plan hem alleen te laten gaan – mocht het ooit zo ver komen – was ze niet en eigenlijk was ze er vrij zeker van dat hij haar wel degelijk bij zich zou willen hebben, als hij zijn ouders en vrienden confronteren zou met wat hij was geworden. Lang duurde het niet voor hij haar vermoede bevestigde, voor hij haar zei dat hij niets liever zou hebben al was het dan niet om hem tegen te houden. Een glimlachje verscheen op haar gezicht. Dat was ook wat ze liever deed, er gewoon voor hem zijn. Hem steun geven als hij dat nodig had. Dat zou ze echt veel liever doen, dan hem tegenhouden mocht hij de controle over Lupos verliezen. Tegenover hem staan, als weerwolf tussen zijn vrienden en familie, daar wou ze niet eens over na denken. Hem pijn moeten doen, om te voorkomen dat hij iedereen die hem lief was zou aanvallen. Het idee alleen al deed haar maag omdraaien. Devon en zij. Met z’n drieën zouden ze een bezoek aan Londen vast wel tot een goed einde kunnen brengen, zonder dat één van hun zou transformeren. Bij het horen van zijn vraag keek ze hem weer aan, er verscheen een glimlachje op haar gezicht. “Ja, ik heb er wel eens over horen vertellen. Het lijkt me een geweldig mooie stad.” zei ze. “Nick en ik hebben er wel eens over na gedacht om naar Engeland te gaan. Alleen we waren bang dat ze daar heel snel zouden achterhalen wat we waren en dat we niet zouden kunnen ontsnappen.” gaf ze eerlijk toe. Nick en zij waren altijd op het vaste land gebleven, heel Europa en een groot deel Amerika hadden ze afgereisd maar eilanden hadden ze altijd ontweken. Bang dat als ze gevonden zouden worden, ze nergens heen zouden kunnen vluchten. Daarbij kwam dat op Engeland men al lange tijd berust was op mutanten. Dat iedere onnatuurlijkheid, direct tot op de bodem werd uitgepluisd, en Nick en zij hadden altijd wel wat onnatuurlijkheden met zich mee gebracht. Haar stormen en zijn aardbevingen. Er was geen manier waarop zij onopgemerkt door Engeland hadden kunnen trekken.

‘Dat is net wat ik niet wil.’ reageerde Storm. Nadya keek hem aan, zweeg terwijl hij verder ging. Zachtjes knikte ze, ze begreep hem. Zelf had ze het tijdens hun gevangenschap altijd vreselijk gevonden om te merken dat haar moeder zich zorgen om haar maakte. Dat haar moeder zorgen droeg, waar ze niks mee kon. Zorgen die haar enkel en alleen een gevoel van machteloosheid gaven. Machteloosheid omdat ze werkelijk niks had kunnen doen om haar dochter te beschermen. Machteloosheid die Storm’s moeder zou voelen, als ze erachter kwam dat haar zoon iedere keer weer pijn moest leiden en er niks was dat ze kon doen om hem te helpen. Bij het zien van de somberheid in zijn ogen, legde ze haar hand op zijn onderarm. “Ze zullen niet bang voor je zijn Storm. Hooguit voor wat er met je gaat gebeuren, maar niet voor jouw.” zei ze zachtjes. “Ik weet dat dat het niet makkelijker maakt. Het is vreselijk is als iemand zich zorgen om je maakt maar er niks is wat diegene kan doen om je te helpen en ik wou dat ik je kon zegen dat ze zich geen zorgen om je zouden maken. Alleen weten we beide dat ze dat wel degelijk zullen doen.” vervolgde ze en ze keek hem aan met dezelfde somberheid als hij haar eerder aan gekeken had. Haar hand trok ze weer van zijn arm af, waarna ze haar arm weer om haar been heen sloeg. Met haar hoofd rustend op haar knie keek ze naar hem. Naar hoe hij voor een moment zijn hoofd in zijn handen liet zakken, terwijl hij zacht in stemde met haar woorden. Wat ze er wel niet voor zou geven om het makkelijker voor hem te kunnen maken. Om iets van de last die hij droeg op zich te nemen. Zou er een manier zijn waarop hij degene die hem dierbaar waren alles kon vertellen, zonder dat ze zich zorgen om hem zouden maken? Zou er een manier zijn waarop hij hen er van zou kunnen overtuigen dat hij oké was, zonder dat hij tegen ze zou moeten liegen? Storm kwam weer overeind, keek haar aan met een zachte glimlach op zijn lippen. Kort knikte ze als antwoord op zijn woorden. Hoe lastig het ook zou zijn, het was waarschijnlijk beter als zijn ouders de waarheid wisten. Hoe hard die waarheid ook was.

Voor even bleef het stil tussen hen. Keek ze in zijn warme bruine ogen en vroeg ze zich af hoe één iemand zo veel in haar te weeg kon brengen. Hoe hij er voor kon zorgen dat ze zich volledig aan hem blootgaf en haar tegelijkertijd het gevoel gaf dat haar niks zou gebeuren, zolang ze bij hem was. Dat ze in zo’n korte tijd, zo veel vertrouwen in iemand zou kunnen krijgen had ze niet verwacht. Met Nick had het zeker een paar maanden geduurd voor ze hem in zo verre vertrouwde, dat ze hem zo dicht bij had laten komen als ze Storm niet liet. Het was Storm die uiteindelijk de stilte verbrak. Nadya draaide zich weer iets meer naar hem toe, zodat ze hem aan kon kijken terwijl hij sprak. Een intense, maar gelukkige blik was op zijn gezicht verschenen. Iets wat ook haar automatisch deed glimlachen. De manier waarop hij sprak was beeldend en ze genoot van het geluk en de vrolijkheid die hij voor een moment uitstraalde. Dit zou ze werkelijk uren kunnen doen, naar hem luisteren terwijl hij haar vertelde over zijn leven in Londen. Zijn lach deed haar lachen, niet alleen omdat zijn lach aanstekelijk was maar ook omdat ze het haast voor zich kon zien. Nieuwsgierig en geamuseerd keek ze hem aan terwijl hij verder ging. Haar vertelde over de toekomst die het vrouwtje voor zijn broertje voorspeld had, Levi. Een lichte, wat bezorgde frons verscheen voor even op haar voorhoofd bij het zien van zijn plotseling serieuze blik. Onderzoekend bestudeerde zijn gezicht. Haar bezorgdheid verdween opslag bij het vervolg van zijn verhaal. Bij het zien van de liefdevolle glimlach op zijn gezicht. Zijn lichtpuntje? Een tedere glimlach speelde op haar lippen. Ze had niet verwacht, dat iemand haar nog eens als lichtpuntje zou kunnen zien. Zachtjes knikte ze bij het horen van zijn volgende woorden. Het zou best kunnen dat de waarzegster een mutant was geweest. De liefde voor zijn broertje, die duidelijk naar voren kwam in zijn stem deed haar glimlach nog wat meer verbreden. “Mijn vader heeft me eens gezegd dat het voor sommige mutanten het beste is zich daar te verschuilen waar iedereen ze kon zien. Volgens hem zaten er altijd wel mutanten in circussen en kermissen.” zei ze, terugdenkend aan het moment dat ze aan de hand van haar vader over het kermisterrein aan de rand van Kiev geslenterd had. “Hij moest heel erg lachen toen ik hem vroeg waarom wij dat niet deden. Het leek mij wel mooi om bij het circus te zitten. Heel geduldig heeft hij me toen uitgelegd, dat het alleen kon als je een mutatie hebt die je ook zou kunnen nabootsen. Zoals het voorspellen van de toekomst.” vertelde ze, nog altijd met een glimlach op haar lippen. “Dus het zou best kunnen dat die waarzegster een mutant was.” vervolgde ze. “Ik zou het trouwens niet erg vinden jouw lichtpuntje te zijn, want ik denk dat jij mij lichtpuntje bent.” Haar glimlach had iets liefdevols gekregen. “Ik denk trouwens dat mijn vader Levi wel gemogen zou hebben. Wat mythes betrof was hij net een encyclopedie en hij vond het heerlijk om die verhalen aan mij te vertellen.” Heel even leek haar stem iets gelukkigs te hebben. Alsof de herinneringen aan vroeger, haar voor even iets van de gevoelens die ze toen had gehad terug wisten te geven.

outfit

 
Optimistisch zijn, geloven dat ze ooit weer zo gelukkig kon zijn als ze als kind geweest was kon ze niet. Sterker nog, ze had geen idee hoe ze dat zou moeten zijn. Ze had geen idee waar ze de hoop vandaan moest halen. Waar ze überhaupt op hopen moest. Alles was altijd tijdelijk, zou altijd tijdelijk blijven. Ieder beetje geluk dat ze zou vinden, zou op den duur weer verdwijnen. Iedereen die ze lief had zou ze verliezen, tot ze niet meer lief hebben kon. Zich vasthouden aan mensen was dan ook niet iets wat ze graag deed, al wist ze dat dat precies was wat ze bij Storm deed. Zijn aanwezigheid deed iets van haar verloren gevoel verdwijnen. In zijn buurt had ze het idee dat er misschien toch nog ergens hoop te vinden was, al was ze bang dat gevoel echt binnen te laten. Omdat ze wist, dat ook dat waarschijnlijk tijdelijk zou zijn. Dat ze ook hem uiteindelijk zou verliezen. Bij het horen van zijn zachte stem maakte ze haar blik weer los van de hemel, keek ze naar hem terwijl hij nu zelf naar boven staarde. Zijn woorden deden haar zachtjes glimlachen. De liefdevolle blik in zijn ogen gaf haar het gevoel, dat het misschien niet eens zo heel erg was als ze toe zou geven aan het gevoel dat hij haar gaf. Haar pijn doen zou hij niet. Dat wist ze, dat bevestigde hij ook nu weer door te zeggen dat zijn missie haar gelukkig maken was. “Je weet dat zodra jij weer pessimistisch wordt, het mijn missie gaat worden je weer optimistisch te maken hé?” zei ze, met een glimlachje. Het was waar, hem gelukkig maken. Daar had ze heel veel voor over, net als hij waarschijnlijk veel voor haar geluk over had.

Over Londen had ze veel horen vertellen. Meerdere malen waren Nick en zij mensen tegen gekomen die in de Britse stad waren geweest. De ene had er nog beeldender over weten te vertellen, dan de ander. Al was haar vader degene geweest die haar het mooiste beeld van de stad had geschetst. Al wist ze dat er van dat beeld, waarschijnlijk nog maar weinig over was. Vierhonderd jaar was er verstreken, sinds haar vader voor het laatst in de stad was geweest. Vier honderd jaar waarin er zo veel van veranderd was, dat ze misschien wel niets uit zijn verhalen zou herkennen. Toch was het één van die steden die Nadya nog eens zou willen zien. Al wist ze dat het gevaarlijk was zich in een dergelijke stad te vertonen. In een land waar er zo streng gelet werd op mensen als zij. Waar iemand als zij absoluut niet veilig was. Haar woorden leken iets van zijn enthousiasme weg te nemen. Alsof hij voor even vergeten was hoe Londen tegenover mutanten stond. Langzaam stemde hij in met haar woorden. Hoewel hij haar niet aan keek, kon ze zijn angst zien. Zijn kaken stonden gespannen en zijn vingers krasten weer in het hout van de bank. “Zolang we niet transformeren, zullen wij in Londen vast niet zo erg opvallen.” Begon ze zacht, in een poging hem iets gerust te stellen. “Nick en ik waren samen vrij opvallend. Ik vooral in mijn draken vorm, maar Nick wist in zijn mensen vorm ook altijd wel onnatuurlijkheden te veroorzaken. Hij kon alle vier de elementen besturen en vooral met het aarde gedeelte van zijn mutatie had hij nogal wat problemen. Hoe vaak hij wel niet een aardbeving heeft veroorzaakt..” Nadya keek Storm met een onzeker, enigszins droevig glimlachje aan. Over Nick praten viel haar zwaar. Ook de positieve herinneringen waren pijnlijk. Iedere keer deed het haar weer denken aan wat ze verloren had. Aan hoe ze hem verloren had. ‘Ooit.’ zei Storm zachtjes. Nadya knikte, probeerde de gedachten aan Nick voor even los te laten. Ooit zouden ze naar Londen gaan. Devon, Storm en zij. Ze zou de stad zien die Nick en zij nooit durfde te bezoeken. De stad waarin Storm was opgegroeid. De stad waar haar vader jaren lang gewoond had. De stad waar Storm haar meer van zou kunnen laten zien, dan ieder ander die ze kende.

‘Ze zouden bang voor me moeten zijn, jij zou bang voor me moeten zijn.’ zachtjes schudde ze haar hoofd, maar voor ze echt tegen hem in kon gaan ging hij weer verder. Misschien zou het inderdaad makkelijker zijn als zij uit zijn buurt zouden blijven. Als hij niet bang hoefde te zijn dat hij hen per ongeluk pijn zou doen. Net als het voor haar makkelijker zou zijn als ze hem niet zo dicht bij zou laten. Als ze hem niet het vermogen zou geven haar een gevoel van veiligheid te geven. Een gevoel waar van ze wist dat als ze hem kwijt zou raken, ze het misschien wel nooit meer terug zou vinden. Zwijgend volgde ze zijn blik naar de groep vogels die zich op het dak van het school gebouw verzamelden. Ergens wist het dat het al te laat was hem nu nog weg te duwen. Zich nu nog volledig af te schermen voor het gevoel dat hij haar gaf, al wist ze tegelijkertijd dat ze het nog niet in zijn geheel toe gelaten had. Haar ogen vonden de zijne weer. Zijn verloren glimlach, beantwoorde ze met een onzeker glimlachje. “Zelfs als je er goed in zou zijn, zou het voor mij niet helpen. Ik ben niet heel goed in me aan grenzen houden.” Haar glimlach kreeg iets teders. “En bang zou ik nooit voor jouw kunnen zijn Storm. Niet alleen omdat ik weet hoe je echt bent,” even zweeg ze, liet ze haar blik afdwalen naar het gras rond haar voeten. “Maar ook omdat ik niet zo snel bang ben, niet voor dat soort dingen in elk geval.” Het laatste zij ze wat zachter, omdat er in Storm’s buurt wel degelijk dingen waren waar ze bang voor was. Al was dat dan niet Storm zelf en ook zeker niet Lupos. Nee, het was juist het gevoel van veiligheid dat hij haar gaf wat haar angst aan joeg. Hoe tegenstrijdig dat ook mocht klinken.

Nadya genoot van wat hij haar vertelde. Van de manier waarop hij het haar vertelde. Van de vrolijkheid en het geluk, dat hij voor een moment uitstraalde. Het was alsof ze zijn emoties in zich opnam, zoals een spons dat met water deed. Ontspannen en met glimlach op haar lippen keek ze hem aan. Het ontging haar niet dat Storm haar onderzoekend aan keek toen ze over haar vader begon te vertellen. Het was alsof hij verwachtte dat het haar breken zou, maar dat gebeurde niet. Sterker nog, voor een moment was het alsof ze weer het geluk voelde dat ze destijds gevoeld had. Het beeld van haar vader die haar lachend vertelde waarom zij niet geschikt waren voor het circus, stond haar levendig voor de geest. Deed een glimlach op haar gezicht verschijnen, die nog eens verbreedde bij het horen van Storm’s zijn lach. Ook zij kon een lach niet onderdrukken, ze zag zichzelf al lopen op een koord dat onder haar drakengewicht zeker binnen no time op de grond zou hangen. “Ik denk wel dat het aandacht zou trekken.” zei ze lachend. De glimlach verdween van gezicht en zijn blik kreeg iets intens en liefdevols. Voor een moment kon ze niet anders dan hem aan kijken, in zijn warme bruine ogen. Terwijl ze zijn woorden langzaam tot haar door liet dringen. Weer zei hij het. Weer zei hij haar dat hij er voor haar zou zijn, altijd. Hoewel hij niet dacht een gezond lichtpuntje te zijn. Iets waar zij het niet geheel mee eens was. “Misschien gaat bij een lichtpuntje niet om de staat waarin diegene verkeerd, maar om het gevoel dat diegene je kan geven ondanks dat.” zei ze nadenkend. Zelf was ze ook waarschijnlijk niet het beste lichtpuntje, met haar eeuwouwe bitterheid en haar gebrek aan vertrouwen maar dat nam niet weg dat ze Storm’s lichtpuntje niet kon zijn. Dat ze dat niet wou zijn.

Levi en haar vader. Het zou een mooie combinatie zijn. Een jongetje dat niet genoeg kon krijgen van mythische verhalen en een man die zo veel van zulke verhalen had, dat hij ze nooit allemaal zou kunnen vertellen. Nooit allemaal had kunnen vertellen. “Ik denk niet dat mijn vader het erg zou vinden. Soms moest mijn moeder hem echt de mond snoeren, anders bleef hij maar door vertellen terwijl ik allang slapen moest.” zei ze, nog altijd met een glimlach op haar lippen. Nadya probeerde zich Levi voor te stellen. Het enige beeld dat ze op wist te roepen, was een kleien, iet wat hyperactieve storm met een obsessie voor alle het bovennatuurlijke. “Ik zou je broertje graag eens willen ontmoeten. Ik heb nog nooit een fan gehad.” zei ze grinnikend, maar oprecht. Zoals Storm over zijn broertje sprak, klonk het als een geweldig lieve jongen. Iemand die ze graag zou willen leren kennen, al was het alleen al omdat hij zo belangrijk voor Storm was. “Hoe oud is hij eigenlijk?” vroeg ze nieuwsgierig.


outfit

 
Een glimlach verscheen op zijn gezicht bij het horen van haar woorden. Het was hen beide duidelijk dat ze in korte tijd veel voor elkaar waren gaan betekenen. Dat hun geluk steeds meer met elkaar verstrengeld raakten. Als Storm ongelukkig zou zijn, zou zij er alles aan doen hem gelukkig te maken en omgekeerd gold hetzelfde. Bij het horen van zijn opgelaten opmerking, kon ze dan ook niet anders dan knikken. Ja, ze zouden zeker nog wel even bezig zijn met elkaar. Beide waren ze zo diep weg gezakt in hun gebrokenheid, dat het tijden zou duren voor alle stukjes die aan hen toe behoorden weer aan elkaar gelijmd waren. Voor ze weer echt gelukkig konden zijn. Als Nadya überhaupt ooit nog echt gelukkig kon zijn. Als alle stukjes die ze nodig om heel te zijn, überhaupt nog te vinden waren. Als ze niet weer zou breken voor ze heel was. Geluk was fragiel, dat was iets wat Nadya in de afgelopen jaren geleerd had. Hoe langzaam en hoe zorgvuldig je geluk ook opbouwden. Eén gebeurtenis was voldoende om het allemaal in één te doen storten. Zoals een kaartenhuis in kon storten bij een kleine windvlaag. Storm haar hoop laten geven, was misschien wel het stomste wat ze doen kon want als ze hem zou verliezen zou ze misschien nooit meer terug kunnen keren naar het meisje dat ze eens geweest was. Tegelijkertijd was hij de enige die haar het gevoel wist te geven dat dat meisje nog bestond. De enige die haar het gevoel wist te geven dat ze veilig was. Een gevoel waar ze meer behoefte aan had, dan ze toe zou geven.

Nick. Jaren was hij haar hele wereld geweest. Was hij de enige geweest die ze volledig had vertrouwd. De enige die wist wat ze was en wat ze had meegemaakt. De enige die haar tranen had gezien, die had geweten waar ze bang voor was. Samen hadden ze de wereld aangekund, dachten ze. Hadden ze een beetje structuur aan kunnen brengen in een wereld die ze beide nauwelijks begrepen hadden. Een wereld die nauwelijks logica leek te bezitten als je was opgegroeid in gevangenschap. Zonder Nick had ze er ineens alleen voor gestaan. Had ze alles verloren wat betekenis had gegeven aan haar wereld. Alleen omdat hij haar had willen redden. Omdat hij zo stom was geweest haar uit de auto te trekken, terwijl hij wist dat haar bloed zijn einde zou betekenen. Het uitspreken van zijn naam, was voldoende de gehele gedachtenstorm in gang te zetten. Om haar mee te slepen in het verloren gevoel. Het gevoel dat haar hart leek te verpulveren, zoals het verpulverd was toen ze haar ogen die bewuste dag geopend had en ze zijn slappe lichaam had gezien. Storm leek zich hier van bewust, want hij legde zachtjes zijn hand op haar knie. Met moeite slikte ze een brok uit haar keel, alvorens ze haar ogen weer op zijne richtte. Voor even was de sombere blik terug gekeerd in haar ogen. Misschien was over Nick beginnen niet heel verstandig geweest. Al had ze Storm hopelijk wel kunnen laten inzien, dat het voor hem ooit wel mogelijk zou zijn terug te keren naar Londen en dat alleen mutant zijn niet voldoende was iemand uit zijn eigen stad te houden.

Eigenlijk betwijfelde ze of hij haar over de grens zou kunnen houden als hij dat zou willen. Nadya was niet iemand die snel op gaf, niet wanneer ze daadwerkelijk om iemand gaf en dat ze om Storm gaf was onderhand meer dan duidelijk. Zachtjes knikte ze bij het horen van zijn volgende woorden. Hij wou haar niet weg duwen. Net als zij hem niet wou wegduwen. Al wist ze dat het, het makkelijker zou maken als ze het wel zou doen. Als ze hem niet nog meer toe zou laten in haar leven. Hoe dichter hij bij kwam, hoe meer ze zich open stelde voor de gevoelens die hij haar gaf en hoe moeilijker het zou worden om hem te verliezen. Dat waren dingen waar zij bang voor was. Hem verliezen. Het kleine beetje hoop dat hij haar gaf verliezen. Zo diep wegzakken in haar eigen bitterheid dat ze veranderde in dat wat zoveel mensen dachten dat ze was: een monster. Bang voor hem zelf was ze niet, eveneens ze niet bang voor Lupos was. Er waren überhaupt maar weinig dingen die haar angst aan joegen. Oké, dat was niet geheel waar. Er waren wel degelijk dingen haar angst aan joegen, maar dit waren over het algemeen geen dingen waar andere mensen bang voor waren. Nadya was bang voor kleine ruimtes, voor het geluid van ijzeren kettingen, voor haar eigen herinneringen en alles wat die in gang konden zetten. Bang voor monsters was ze niet. Bang voor dingen die andere mensen hard weg zouden doen rennen was ze niet. Het omgekeerde was eerder waar, gevaar trok haar aan. Dat was precies de rede dat ze af was gekomen op het noch menselijke, noch dierlijke gehuil dat Storm had laten horen toen hij net getransformeerd was. Dat was de rede dat ze Max niet tegen had gehouden toen hij met haar gedachten was gaan spelen. Gevaar joeg haar geen angst aan, verre van dat. Het gaf haar het gevoel dat ze nog leefde. Haar ogen vonden die van Storm en de bezorgdheid die daarin lag ontging haar niet. Toch vroeg hij er niet naar, iets wat ze wel kon waarderen. Hoewel ze hem volledig vertrouwde was ze nog niet klaar haar gehele verleden met hem te delen. Zijlings bleef ze hem aan kijken, terwijl hij begon te praten. Stil gaf hij toe dat hij wel bang voor Lupos was en zoals hij het zij, moest ze toe geven dat de weerwolf haar ergens ook angst aan joeg. Niet omdat ze bang was voor het wezen zelf, maar omdat ze bang was dat hij de rede zou zijn dat ze Storm zou verliezen. Voor even kruisten hun blikken en Nadya wist dat zij één van de mensen was over wie hij het had. Zachtjes knikte ze. “Dat ga ik niet laten gebeuren, oké?’ zei ze zacht, omdat ze niet wist wat ze anders zeggen kon. Omdat ze heel goed begreep waar zijn angst vandaan kom en omdat ze werkelijk niet van plan was het zo ver te laten komen.

Wat gezonde lichtpuntjes betrof hadden ze beide duidelijk hun gebreken, maar dat nam niet weg dat ze er niet voor elkaar konden zijn. Dat ze elkaar niet verder konden helpen. Misschien was het juist het feit dat ze beide gebroken waren, dat er voor zorgden dat ze elkaar konden helpen. Was het niet voor die gebrokenheid dan zouden ze elkaar nooit begrepen hebben. In elk geval niet op het niveau dat ze dat nu deden. Zachtjes prevelde hij een instemming, met zijn blik weer voor zich uit gericht. Voor een moment keek ze zwijgend naar hem. Naar haar lichtpuntje. Dat hij een weerwolf was, dat hij met zichzelf en met wat hij was geworden overhoop lag, niets van dat alles veranderde iets aan het feit dat hij haar lichtpuntje was. Dat hij de enige was die haar het gevoel kon geven dat ze niet volledig verloren was. Een klein, teder glimlachje gleed over haar gezicht.

Het gesprek over Levi en haar vader deed de luchtigheid terugkeren in hun gesprek. Zijn gegrinnik deed haar glimlach verbreden. Ja, Levi en haar vader zouden zich zeker hebben kunnen vermaken samen. Een jongetje met een onuitputtelijke nieuwsgierigheid voor mythische verhalen en een man die eeuwen de tijd had gehad ieder mythische verhaal te bestuderen. Het was jammer dat haar vader Storm’s broertje nooit zou kunnen leren kennen. Al zou zij hem, dankzij haar vader, ook zeker wel een paar mooie verhalen kunnen vertellen mocht ze hem ooit ontmoeten. Een liefdevolle glimlach was op Storm’s gezicht verschenen. Haar allereerste fan, na hem. Onwillekeurig moest ze glimlachen. “Ik had niet gedacht ooit nog eens een fan te hebben, laat staan twee.” zei ze glimlachend. Tien. Dat was nog best jong, een stuk jonger dan Storm in elk geval. “Heb je nog meer broers of zussen?” vroeg ze nieuwsgierig, zich afvragend of er tussen de twee broers nog iemand zat. Zelf was ze enig kind, draken kregen nu éénmaal zelden meer dan één jong. Al helemaal snel na elkaar. Het opvoeden van een draak en het helpen met het controleren van diens mutatie, kostte veel tijd en energie, dat kon je niet gelijktijdig doen. Niet dat haar ouders uiteindelijk echt de kans hadden gekregen haar te helpen bij het controleren van haar mutatie, maar oké. Storm’s stille bedenking zorgde ervoor dat ze hem weer aan keek. Even maar, want hij richtte al snel zijn blik weer voor zich. Zijn verhaal deed haar zachtjes lachen. Hoe veel moeite ze hadden gedaan om hun cadeautjes te verstoppen, tevergeefs voor iedereen behalve Storm. “Hij zou vast wel een goede rede kunnen bedenken waarom je er niet bent. Zoals je als zei, waarschijnlijk bedenkt hij dat je de wereld aan het redden bent.” zei ze met een glimlachje. “Misschien kun je hem iets sturen van het eiland? Of een spannend verhaal bedenken? Je hebt er nu genoeg.” stelde ze voor, waarna ze haar blik naar de hemel af liet dwalen. De zon begon langzaam weg te zakken achter de horizon en de lucht kreeg een oranje gloed.

outfit

 
Dat Storm bang was voor Lupos kon ze goed begrijpen. Zoals hij het zei, kon ook zei niet ontkennen dat de weerwolf haar ergens wel degelijk angst aan joeg. Het idee alleen al dat iemand het wezen, en daarmee Storm zou vermoorden, maakte haar benauwd. In korte tijd was hij zo veel voor haar gaan betekenen, dat ze geen idee had wat ze zonder hem zou moeten. “Ik weet het,” gaf ze toe, toen hij zachtjes glimlachend zei dat ze niet vierentwintig zeven zijn bodyguard kon zijn. Natuurlijk kon dat niet, maar op de meest cruciale momenten zou ze er in elk geval voor hem zijn of hij het nou wou of niet. Iedere volle maan zou ze paraat staan om in te grijpen mocht het mis gaan. Al hoopte ze dat het niet mis zou gaan, niet tijdens de volle maan en ook niet op een ander moment. Zijn opmerking deed haar opkijken, haar blik kreeg voor even iets hards. “Ik niet.” zei ze. Haar stem had iets ijzigs, iets wat het in zijn buurt nog nooit eerder had gehad. “Je bewijst je omgeving geen gunst om te sterven.” vervolgde ze, haar stem klonk alweer warmer, kwetsbaarder. “Je zou Devon geen gunst bewijzen of Camille, je broertje en je ouders.” ging ze verder, waarna ze haar blik van hem afwende en naar het dak van de school staarde. “En mij niet. Als jij zou sterven..” Het lukte haar niet haar zin af te maken. Omdat ze niet wist wat zijn dood met haar zou doen. Omdat ze niet wou nadenken over wat het met haar zou doen. Omdat ze überhaupt niet na wou denken over het feit dat ze hem kon verliezen. Al was het iets dat regelmatig door haar hoofd heen ging, gewoon omdat ze niets anders kende dan verlies.

Storm leek door te hebben dat ze naar hem keek, want voor even keek hij opzij en ontmoette zijn ogen de hare. Het tedere glimlachje dat op haar lippen speelde, verscheen ook op de zijne. Het was alsof ze constant elkaars emoties weerspiegelde. Zijn glimlach deed haar glimlachen, zijn somberheid deed ook in haar ogen somberheid doorschemeren en omgekeerd gold hetzelfde. Hoe was het mogelijk dat ze in zo’n korte tijd zo’n intense band hadden ontwikkeld? Een band waarvan zij niet had gedacht die ooit nog te hebben. Een band die ze überhaupt nog nooit had gehad. Al was ze nog niet bereid de volle betekenis hiervan tot haar door te laten dringen. Bang voor hoe kwetsbaar het haar maken zou. Bang voor wat het zou kunnen betekenen.

Een opgelaten glimlach verscheen op zijn gezicht bij het horen van haar woorden. “Ja zelfs na honderd jaar kan het leven je nog verassen.” beaamde ze met een glimlachje. Vlak na dat ze vrij gelaten was, was ze geconfronteerd met tientallen dingen die vreemd voor haar waren geweest. Mobieltjes, computers, sociale media, televisie. Nick had haar alles uit moeten leggen. Had de eerste keer dat ze achter een computer had gezeten, dubbel gelegen van het lachen. Gewoon omdat ze daadwerkelijk niks had begrepen van wat ze moest doen, met het gevolg dat ze zijn instructies zo nu en dan we heel erg letterlijk had opgevolgd. Toch was ze er de afgelopen weken pas achter gekomen dat de wereld haar nog echt kon verassen. Dat niet alleen de modernisering dingen met zich mee bracht die haar konden verbazen, maar dat ook mensen dit konden. Een glimlach verscheen op Storm’s gezicht bij het beantwoorden van haar vraag, zoals er eigenlijk altijd een glimlach op zijn gezicht verscheen als hij het over zijn jongere broertje had. Ook Nadya kon een glimlach niet onderdrukken. Zoals Storm Levi beschreef kon ze zich wel voorstellen dat het jochie leven in huis bracht. Bij hen thuis was het vroeger altijd heel rustig geweest. Haar beide ouders hadden een kalmte over zich heen gehad, die slechts weinig mensen hadden. In hun huis was het zelden rumoerig geweest, meestal had er klassieke muziek geklonken. Ofwel uit de platenspeler of wel uit de zwarte vleugel die in de woonkamer had gestaan. Hun huis had altijd een soort serene rust gedragen, die andere kinderen als koud had aangedaan. Zelf had Nadya het nooit zo ervaren. Naar haar toe waren haar ouders altijd warm geweest en de rust in hun huis had haar geholpen bij het intoom houden van de storm die in haar had gewaaid. Een storm die destijds nog niet emotioneel was geweest, maar puur fysiek. Als kind had ze het vuur en het ijs dat gelijktijdig door haar aderen had gestroomd maar moeilijk kunnen controleren, vooral sterke emotionele prikkels hadden haar temperatuur alle kanten op doen schieten. ‘Het leven gaat altijd zo ontzettend snel, ik wilde altijd dat Levi zo lang mogelijk kind bleef, ik denk dat ik op die manier herbeleef wat ik toen niet had.’ Met die woorden trok Storm haar weer uit haar gedachten. Ergens kon ze het wel begrijpen. Dat hij wou dat Levi zo lang mogelijk kind bleef. Al zag zij het leven niet als iets wat snel ging, absoluut niet. “Zelfs als hij straks ouder is, hij zou altijd je kleine broertje blijven. Misschien haalt hij op een geven moment het kind niet meer in je naar boven, maar dan kunnen jullie weer andere dingen doen. Drinken, achter vrouwen aan zitten, dat soort dingen.” zei ze met een knipoogje. Natuurlijk was het haar niet ontgaan dat Storm een echte rokenjager was, al had hij zich in haar buurt nooit zo gedragen. “Hoe was het bij jullie thuis voor Levi er was?” vroeg ze nieuwsgierig maar toch enigszins voorzichtig, zich afvragend wat er achter het einde van zijn zin had gelegen. Was het oneerlijk dat ze hem zo vee over zichzelf liet vertellen, terwijl zij slechts een deel van haar leven aan hem vertelde? Zou hij het haar kwalijk nemen dat ze nog niet klaar was alles aan hem te vertellen?

Met een glimlachje op haar gezicht keek Nadya naar Storm die een denkbeeldige brief aan zijn broertje begon op te lezen. Een brief waarin hij een weerwolf beschreef, waarvan ze vermoedde dat hij het zelf was, en een draak zo groot als een huis. Haar blik kreeg iets liefdevols en voor even keek ze hem gewoon aan alvorens ze zijn voorbeeld volgde en haar blik op de ondergaande zon richtte. Zachtjes knikte ze bij het horen van zijn woorden. “Ik denk dat hij het een mooi verhaal zou vinden.” zei ze met een glimlachje, nadat ze haar ogen weer op de zijne had gericht. Bij het horen van zijn vraag haalde ze kort haar schouders op. “Ik weet het niet.” zei ze eerlijk. Aangezien Nadya nog niet echt vrienden had gemaakt op het eiland, naast Storm, waren er weinig mensen met wie ze de feestdagen door zou willen en kunnen brengen. Daarbij kwam dat ze niet heel veel met de feestdagen had, die enkel leken te draaien om gezelligheid en familie. “Ik heb eigenlijk nog nooit echt kerst gevierd.” gaf ze eerlijk toe. “In de Sovjet-Unie was het verboden kerst te vieren. Op zes januari, met het vieren van het nieuwe jaar waren er wel dingen die een beetje aan jullie kerstmis doen denken maar ook dat was anders.” legde ze uit, waarna ze even bedenkelijk voor zich uit keek. “Mijn ouders hadden bovendien weinig met het christelijke geloof.” voegde ze er aan toe. Natuurlijk wist ze dat het slechts een deelse verklaring had. Dat hij nu enkel wist waarom ze als kind geen kerst had gevierd en niet waarom ze het in de tientallen jaren daarna niet had gedaan. Nick had haar wel eens verteld wat kerstmis tegenwoordig in hield, maar echt gevierd hadden ze het nooit. Voor hem waren de feestdagen altijd heel zwaar geweest omdat het hem deed denken aan de familie die hij verloren had. “Weet je al wat jij gaat doen?” vroeg Nadya aan Storm. Waarschijnlijk had hij een hele andere ervaring met de feestdagen dan zij had en wist hij in tegenstelling tot haar wel hoe hij het zou kunnen vieren. Al was het voor hem dit jaar natuurlijk ook anders. Dit was het eerste jaar dat hij het zonder zijn familie en vrienden zou vieren. Het eerste jaar dat hij met kerst niet in Londen zou zijn, maar dat hij op een eiland zou zitten vol mutanten.

outfit