Enjoy the moment where you just can be yourself. [Nadya]

 
Zijn woorden kwamen harder aan dan ze had verwacht, leken het bloed in haar aderen voor even te doen bevriezen. Hoewel ze haar lichaamstemperatuur wist te handhaven, kregen haar ogen een hardheid die ze in zijn buurt nog niet eerder hadden gehad. Een hardheid die bijna altijd in haar ogen te vinden was, behalve als ze bij Storm was. Bij het horen van haar reactie sloeg hij zijn ogen neer, alsof hij zich realiseerde dat wat hij zojuist gezegd had beter niet had kunnen zeggen. Dat de woorden haar pijn deden. Alleen al het idee dat ze hem zou kunnen verliezen, dat hij op zo’n manier over zijn eigen leven dacht, deed haar pijn. Al snapte ze de redenatie die er achter lag maar al te goed. Zijn vingers verstrengelde hij met de hare en met zijn beide handen hield hij haar hand stevig vast. Nadya dwong zichzelf hem weer aan te kijken. De ijzigheid was uit haar ogen verdwenen, had plaats gemaakt voor een zekere kwetsbaarheid. Terwijl hij sprak leken zijn ogen de hare gevangen te houden. Ieder woord liet ze langzaam tot zich door dringen. Ze zou hem niet verliezen. Hij zou nergens heen gaan zolang zij er was. Hoewel ze wist dat hij haar niet kon garanderen dat ze hem niet kwijt zou raken, stelde de woorden haar toch enigszins gericht. Haar ogen gingen naar hun handen. Haar smalle hand, die verborgen ging in de zijne. Zou hij zich realiseren dat ze zonder hem niemand had? Dat hij de eerste was die haar weer menselijk had doen voelen, sinds ze Nick verloren had? De eerste die haar tranen had gezien? De eerste die haar vast had mogen houden? Bij zijn volgende woorden keek ze hem weer aan. De breekbaarheid in zijn stem zorgde ervoor dat ze de grip op zijn hand even verstevigde. Haar blik ankerde zich in de zijne. “Ik geloof je.” fluisterde ze, waarna ze voor even zweeg en hem gewoon aan keek. “En ik begrijp het. Ik begrijp dat je hebt gedacht dat het beter is. Dat heb ik ook vaak gedacht.” Haar blik dwaalde weer af naar hun handen. “Maar dat is het niet, niet meer.” zei ze zacht.  De woorden golden zowel voor hem als voor haar en dat besef drong langzaam bij haar binnen.

‘Wat is de grootste positieve verrassing die je in je leven al hebt gehad?’ Voor even keek ze hem bedenkelijk aan. De meeste verrassingen in haar leven waren negatief geweest. Slechts een enkeling kon ze onder het kopje positief scharen en de meeste daarvan waren van voor de oorlog geweest. Waren verassingen geweest waarmee veel kinderen geconfronteerd werden. Verassingen die je niet eens echt verassingen kon noemen, al zou je dat pas later in je leven realiseren. Nadya voelde dat Storm zijn vinger strekte zodat ze haar hand terug kon trekken, maar ze liet haar hand in de zijne liggen omdat ze wist dat wat ze hem ging vertellen pijnlijk ging zijn. Al was het een positieve herinneringen, degene aan wie ze die herinneringen te danken had was er niet meer. Die was vergiftigd door haar bloed, op gegaan in de vlammen die er van haar lichaam af hadden geslagen. “Nick en ik waren net in Kiev gaan wonen.” begon ze aarzelend. “Kiev is mijn geboorteplaats en ik was er toen al een hele tijd niet meer geweest.” verduidelijkte ze, waarna ze haar blik los maakte van die van Storm. “Nick en ik waren al vrienden, maar we kenden elkaar nog niet heel goed. Destijds durfde hij nauwelijks zonder mij het huis uit omdat hij bang was een aardbeving te veroorzaken.” vertelde Nadya, met haar blik op de ondergaande zon gericht en haar hand nog in de zijne. “Op een middag is hij terwijl ik aan het dansen was, naar het stadsarchief gegaan daar heeft hij geboorteregisters door lopen spitten tot hij degene vond waar ik in stond. Ik had hem niet willen vertellen wanneer ik jarig was, omdat mijn verjaardag iets was wat geen waarde meer had.” Zacht beet ze op haar lip, terwijl ze terug dacht aan het moment dat ze hun appartement binnen was komen lopen. “Met mijn verjaardag had hij het hele appartement versierd en had hij kaartjes voor een balletvoorstelling voor me gekocht.” Even viel ze stil, haar ogen vonden die van Storm weer. “Ik had niet gedacht ooit nog te genieten van m’n verjaardag, maar hij..” In haar blik was zowel intens verdriet, als iets van liefde te zien. “Hij gaf er ineens weer betekenis aan.” Haar stem was niet meer dan een fluistering. Dat moment was het moment geweest dat ze zich had gerealiseerd dat ze hem echt volledig kon vertrouwen. Dat zij zijn wereld was en hij de hare. Er waren wel meer dingen, of eigenlijk personen die haar positief verrast hadden. Die haar in hadden laten zien dat niet alle mensen zelfzuchtig waren. Dat niet alle mensen er op uit waren anderen pijn te doen. “Jij hebt me ook verrast, in positieve zin.” zei ze stil. “Ik had niet gedacht iemand ooit nog volledig te vertrouwen.” Haar blik liet ze afdwalen naar het dak van het schoolgebouw, waar vogels zich nog altijd aan het verzamelen waren. Ze was zich er van bewust hoe kwetsbaar deze woorden haar maakte.

Een charmante scheve glimlach was op Storm’s lippen verschenen, iets wat haar automatisch deed glimlachen. Ja, ze kon wel begrijpen waarom het Storm zo makkelijk af ging om meiden te versieren. Bij het zien van zijn quasi onschuldige gezicht moest ze lachen en diezelfde lach klonk weer bij zijn imitatie van zijn broertje. Hoe meer hij haar over Levi vertelde, hoe makkelijker het voor haar werd die twee voor zich te zien. Al kon ze zich bij Levi nog niet echt een gezicht voor de geest halen. “Ik denk dat jullie samen onweerstaanbaar zullen zijn.” zei ze met een knipoogje en een vrolijke grijns op haar gezicht. Praten over zijn broertje had voor even een luchtigheid in het gesprek gebracht, die ze beide nodig hadden gehad. Zoals de geboorte van het jochie kennelijk een energie in het huis van de familie Hall had gebracht die het eerder niet had gehad. Nadya keek naar Storm terwijl hij begon te vertellen. Ergens kon ze het wel in hem zien, die gedisciplineerde, Britse opvoeding. Ondanks zijn losbandigheid, die in haar buurt altijd redelijk ingetoomd was, had hij wel altijd iets hoffelijks over zich. Iets charmants wat lang niet alle mannen van zijn leeftijd hadden. Met een glimlach legde hij uit, hoe de komst van zijn jongere broertje leven in hun gezin had geblazen. Zijn laatste woorden hadden een iets donkerdere ondertoon dan de rest van het verhaal had gehad. Al kon ze hem niet in zijn geheel ongelijk geven. Als hij plannen had gehad, had de komst van de weerwolf dat waarschijnlijk volledig overhoop geschopt. Zoals het eigenlijk zijn hele leven overhoop geschopt leek te hebben. “Is er niets wat je wou worden? Ook niet toen je jonger was?” voeg ze nieuwsgierig. Zelf had ze als klein meisje al zeker geweten dat ze ballerina wou worden, al was daar uiteindelijk nooit iets van gekomen. Misschien dat dat wel was gebeurd, als de oorlog niet was uitgebroken maar dat was iets wat ze nooit zou weten. ‘Jij leidt je leven niet, maar je leven leidt jouw.’ Had haar vader wel eens gezegd, in het oude Noors waarvan niemand behalve zij en haar moeder ooit iets begrepen hadden.

De verbazing was duidelijk van Storm’s gezicht te lezen en zijn nooit deed haar zachtjes lachen. Zo vanzelfsprekend als kerst voor hem was, zo vreemd was de feestdag van haar. Natuurlijk, had ze er wel van gehoord. Had ze gezien hoe de straten van de Amerikaanse steden gehuld werden in lichtjes. Hoe onder dennenbomen vol met kleurige ballen, pakjes werden gelegd.  Het had haar altijd een beetje doen denken aan het nieuwjaarsfeest dat ze in Kiev altijd hadden gevierd. Al was dat wel anders geweest, soberder. “Op zes januari was er altijd een nieuwjaarsviering. Ik geloof dat we er meer aan mee deden om niet op te vallen, dan dat mijn ouders het echt een goede traditie vonden.” zei ze bedenkelijk, waarna er een glimlachje op haar gezicht verscheen. “Mijn vader is Noors en hoewel hij het grootste gedeelte van zijn geloof had los gelaten, wou hij ieder jaar midzomer avond vieren. S’ middags gingen we dan altijd naar een bos in de buurt van Kiev om hout te sprokkelen en dat gooide we dan op een enorme hoop, die mijn moeder dan s’ avonds ontstak. We bleven dan de hele nacht in het bos en zij vertelden verhalen en zongen liedjes. Heel anders dan jouw kerstmis, maar ik vond het altijd geweldig.” vertelde ze. “En m’n ouders vierde mijn verjaardag wel en de eerste keer dat ik mijn mutatie gebruikte en per ongeluk het gordijn in de fik liet vliegen en vervolgens in paniek de hele kamer bevroor.” grinnikte ze. Ieder ander kind had waarschijnlijk op zijn donder gekregen als die het gordijn had doen ontvlammen, maar de hare waren dol gelukkig geweest. Haar moeder was nadat ze de kamer had ontdooid direct de keuken in gedoken om een heerlijke maaltijd voor te bereiden en later die avond hadden haar ouders haar een kettinkje gegeven met daaraan zowel een kleine vuursteen en een kristal. Een kettinkje dat ze nadat ze gevangen was genomen, nooit meer had gezien.

Onwillekeurig moest ze glimlachen bij het horen van zijn antwoord op haar vraag. Devon en Storm, StormOn, het kon ook niet anders dan dat die twee samen in elk geval één kerstdag door zouden brengen. Zijn voorstel deed haar glimlach verbreden. Hij wou haar een kerst geven. Een kerst die deed denken aan de kerst die hij in Londen altijd gevierd had.. “Ik zou niets liever doen met kerst denk ik.” gaf ze eerlijk toe. Hoewel ze nooit kerst had gevierd, wist ze nu al dat de dag haar waarschijnlijk helemaal zou doen op leven. Dat niet alleen zij maar ook Storm zou genieten. “Welke dag maakt mij niet uit. Ik geloof dat ik je met Devon moet delen, dus hij mag wel kiezen.” zei ze, nog altijd met een glimlachje op haar lippen.

outfit

 
Haar verleden, de jaren van gevangenschap, hadden haar gemaakt tot wie ze was. Een veelal kil, bitter en afstandelijk meisje. Gebroken en tegelijkertijd hard. In haar ogen was bijna altijd een ijzige blik te vinden. Een blik waarin geen enkele emotie door wist te schemeren. Mensen vertrouwen deed ze niet. Behalve Storm. Storm was anders en toch kreeg ook hij nu een glimp te zien van wie ze normaal gesproken was. Van de hoge muren die ze rond zichzelf had opgeworpen om zich te beschermen tegen al het kwaad van de wereld. Een muur die hij zonder het door te hebben grotendeels doorbroken had. Hoewel Nadya zich er van bewust was hoe kwetsbaar ze zich maakte door hem toe te laten, deed het haar ergens goed en ze had dan ook liever gehad dat hij haar ijzige kant nooit te zien had gekregen. Al was het niet meer dan een paar seconden geweest. Al wist ze dat het waarschijnlijke niet de laatste keer zou zijn dat ze hem zo aan keek. Nick had ze ook regelmatig haar harde kant laten zien. Niet omdat ze hem niet vertrouwde, niet omdat ze niet om hem gaf, maar omdat het soms gewoon makkelijker was. Makkelijker om haar emoties te verbergen achter een ijzige blik, dan ze door te laten schemeren.
Zwijgend keken ze elkaar aan, met hun handen verstrengeld en hun woorden wiens betekenis langzaam op hen neer daalden. Het zou voor hen beide waarschijnlijk nog lang duren voor ze volledig overtuigd waren dat de wereld niet slechter af was zolang zij er onderdeel van uit maakte. Het zou haar sowieso veel tijd kosten voor ze zich volledig had gerealiseerd dat er iemand was die haar zou missen als ze er niet meer was. Iemand die daadwerkelijk om haar leven gaf. Langzaam knikte Storm, alsof haar woorden eindelijk echt tot hem doordrongen. Alsof ook hij zich besefte dat de wereld niet beter af was zonder hem, al was het misschien maar deels. Zachtjes knikte ze, uiteindelijk zou het wel verdwijnen. Dat gevoel, die gedachten. Echter was ze zich er ook van bewust dat ze weer terug zouden komen. Dat bij het volgende verlies, de gevoelens en de gedachten even hard terug zouden slaan. Dat ze haar weer naar beneden zouden trekken, zoals ze dat nu nog steeds deden. Keer op keer op keer. ‘As long as we have each other.’ Voor even sloot ze haar ogen, liet ze de woorden die haast onhoorbaar waren geweest, langzaam tot zich doordringen. As long af we have each other. Het iets wat Nick en zij hadden gehad. Iets wat ze nu met Storm had. Iets wat haar een veilig en tegelijkertijd kwetsbaar gevoel gaf. Haar ogen vonden die van Storm en de zachte glimlach op zijn gezicht werd weerspiegeld op haar lippen.

Zodra ze de naam van haar vroegere beste vriend in haar mond nam, sloot Storms hand zich weer rond de hare. Het was alsof de naam van de jongen een cue voor Storm was geworden. Een teken dat ze zijn troost nodig had, al was het door iets simpels als het vasthouden van haar hand. Het beeld van Nick met een enorme kinderlijke grijns te midden van hun veel te uitbundig versierde woonkamer deed haar meer pijn, dan het haar plezier deed. Zou er een moment komen waarop ze aan hem kon denken, zonder dat het zou voelen alsof iemand haar al gebroken hard nog verder in één kneep? Zou er een moment komen waarop ze over hem kon praten, zoals ze zo nu en dan over haar ouders praten kon? Zacht beet ze op haar lip, met haar blik strak op de ondergaande zon gericht. Nadya wist dat de enige rede dat ze dit kon vertellen Storm was. Zijn aanwezigheid, zijn vingers die verstrengeld waren met de hare. Er was niemand anders bij wie ze ooit met een woord over Nick gerept had. Niemand bij wie ze zich genoeg op haar gemak voelde om zijn naam over haar lippen te laten rollen. Zachtjes knikte ze als antwoord op zijn worden. Kleine dingen konden een persoon waardig maken in zijn geheel. Die ene dag, dat ene gebaar was voor haar voldoende geweest om zich te realiseren dat Nick haar geen pijn zou doen. Dat ze er voor elkaar konden zijn, ook in de dingen die ze niet begrepen. Nadya wist met moeite de tranen die achter haar ogen brandden in bedwang te houden, probeerde zich te focussen op wat Storm had gezegd. “Ik ben een danser ja. Vroeger vooral klassiek ballet, maar de laatste jaren ook andere stijlen met name modern.” zei ze en voor even maakte haar sombere blik plaats voor een klein glimlachje. Dansen was het enige wat ze na al die jaren nog steeds niet verloren had. Het was iets wat haar rust gaf en waar ze zich volledig in kwijt kon. Sinds ze uit de ziekenzaal ontslagen was, was er geen dag voorbij gegaan dat ze niet gedanst had. Voor even leken haar stil uitgesproken woorden tussen haar in te hangen. Hoewel ze haar blik voor zich had gericht, voelde ze dat hij naar haar keek zonder iets te zeggen. Wat zou er door hem heen gaan? Zouden haar woorden hem af schrikken? Zou hij zich realiseren hoe vreemd het voor haar was om een ander mens te vertrouwen? Om hem te vertrouwen?

Het horen van zijn lach deed haar glimlachen en ze vond het heerlijk om te zien hoe hij op leefde terwijl ze het over zijn broertje hadden. Ja, ze kon zich heel goed voorstellen dat de broertjes Hall later onweerstaanbaar zouden zijn samen. Voor hij antwoord gaf op haar vraag haalde hij kort zijn schouders op. Nieuwsgierig bleef ze hem aan kijken terwijl hij begon te vertellen. Liet haar ogen over zijn gezicht dwalen terwijl hij bedenkelijk in de verte staarde. Storm als zakenman. Het was lastig hem voor te stellen in een pak, met een koffertje en een degelijke auto, want dat was hoe zij zakenman zag of in elk geval het stereotype beeld dat het woord bij haar op riep. Al kon ze op zich wel begrijpen dat het iets zou zijn geweest dat hem goed gelegen had. “Wat deed je in dat restaurant? Koken of serveren?” vroeg ze, met nog altijd een glimlachje op haar gezicht. Ze vond het leuk hem beter te leren kennen. Dingen te weten te komen over wat hij had gedaan voor hij gebeten was door een weerwolf en zijn hele leven op de kop was gezet. “Ballerina.” Het was een antwoord waar ze niet lang over na hoefde te denken. Een antwoord, dat zelfs na al die jaren nog vanzelfsprekend was. “Vlak voor ik aan m’n laatste jaar aan de lagere school begon, werd ik toe gelaten tot de vooropleiding van de ballet academie in Kiev. Als je in die vooropleiding kwam stond het al zo goed als vast dat je uiteindelijk toegelaten zou worden tot de academie.” Een lichte glimlach stond op haar gezicht. Haar ogen liet ze weer afdwalen naar de ondergaande zon, die langzaam achter het schoolgebouw weg leek te zakken. “Maar die zomer begon de slag om Kiev en toen werd alles anders.” zei ze zacht, waarna ze kort haar schouders ophaalde en hem weer aan keek met een wat mistroostig glimlachje op haar lippen.

De fascinatie in zijn blik terwijl ze hem vertelde over de tradities van haar familie deed haar glimlachen. Het waren goede herinneringen. Herinneringen waarover ze spreken kon zonder een brok in haar keel te krijgen. Herinneringen die na tientallen jaren hun scherpe randje verloren hadden en nu vooral mooi waren, al zou ze, ze dan nooit kunnen herbeleven. De krijsliedjes die haar vader, met zijn zware stem gezongen had. Het zachte geknap van de takken in het enorme vuur. De kleine vuurballen die haar moeder en zij zo nu en dan eens de lucht in hadden laten schieten. Ieder jaar weer had ze uit gekeken naar de 24ste juni, de derde dag na de zonnewende. Zijn opmerking deed haar glimlach verbreedde en ze knikte kort. Midzomerfeest met haar ouders was altijd geweldig geweest. Het had haar er van bewust gemaakt hoe anders haar familie was, hoe veel verder hun geschiedenis ging dan die van de meeste mensen. Hoe belangrijk het draak zijn voor haar ouders was. Het was ook niet voor niets dat haar ouders dolgelukkig waren geweest, toen ze op één dag zowel vrieskou als verwoestende vlammen had gecreëerd. “Niets waar twee draken niet bestemd tegen waren.” antwoorde ze lachend op zijn woorden. “Mijn ouders waren heel blij toen ik dat deed, omdat het betekende dat ik zowel het vuur van mijn moeder als het ijs van mijn vader in me had.” zei ze met een glimlachje op haar gezicht.

Haar snelle instemming leek hem goed te doen en ze moest eerlijk toe geven dat ze nu voor het eerst zin kreeg in kerst. Dat ze benieuwd was naar wat hij zou verzinnen. Naar hoe hij normaal kerstmis met zijn familie vierde. Met een glimlach stemde Storm in met het feit dat ze hem met Devon zou moeten delen. Niet dat ze anders had verwacht, die twee waren zo goed als onafscheidelijk en zouden sowieso één van de kerstdagen samen door willen brengen. Iets wat haar de kans gaf in elk geval één dag de hele dag buiten rond te struinen. Ver weg van alle drukte, die ze wel even maar niet al te lang kon doorstaan. Zijn woorden en de liefdevolle glimlach op zijn gezicht, deden het glimlachje op haar lippen weer verbreden. “Daar twijfel ik niet aan.” zei ze. “Maar ik ben niet heel makkelijk te verassen.” voegde ze er iet wat uitdagend aan toe. Zelfs al had hij haar al eens verrast, dat betekende niet dat hij dat nog eens zou kunnen doen. Al wist ze vrij zeker dat als iemand het zou kunnen, hij het zou zijn.

outfit

 
Het leven dat ze met Nick had geleden was niet perfect geweest. Niet in Kiev en zeker niet in de jaren die daarop waren gevolgd. Beide waren ze getraumatiseerd geweest. Beide waren ze opgegroeid in gevangenschap en beide hadden ze geen idee gehad hoe de wereld werkte. De eerste paar maanden waren ze heel voorzichtig met elkaar om gegaan. Het was bijna alsof ze bang voor elkaar waren geweest. Bang dat de ander opeens uit zou halen. Bang dat ze alle woede die ze in zich hadden tegen elkaar zouden richten. Vrienden waren ze destijds al wel geweest, door het noodlot aan elkaar overgeleverd, beste vrienden waren ze pas later geworden. Voor haar was het bepalend moment haar verjaardag geweest. Bij hem was het eerder gekomen, was het meer geleidelijk gegaan. Zijn vertrouwen in de mensheid was ook minder aangetast geweest dan de hare; hij had nog een kleine beetje van het kinderlijke geloof in de goedheid van de mens gehad dat er bij haar al jaren eerder uitgeslagen was. Nu maakte dat alles niet meer uit. Deed het er niet meer toe dat het haar destijds moeite had gekost hem binnen te laten, want uiteindelijk had ze hem toe gelaten in haar leven. Had ze hem de belangrijkste rol in haar leven laten spelen. Had ze hem zo dicht bij laten komen, dat zijn dood haar wereld had doen in storten. Ieder beetje hoop dat ze had gehad, ieder beetje vertrouwen in zichzelf en in de wereld was met zijn lichaam in rook op gegaan.

Het kleine glimlachje dat op haar gezicht verschenen was verbreedde iets toen hij zei dat Camille een professionele ballerina had. Kennelijk hadden zij en zijn beste vriendin meer gemeen dan alleen Storm. Al was Nadya dan nooit een professionele ballerina geworden, het niveau waarop ze danste was zeker niet niets. “Het is niet niets nee. Ik heb het voordeel dat ik altijd snel genees.” zei ze met een glimlachje. Haar voeten zaten regelmatig onder de blauwe plekken en scheuren, maar die genazen altijd weer binnen een uur. Vroeger had ze wel eens rare blikken toe geworpen gekregen, als ze haar ongehavende voetjes in haar spitzen had geschoven. Op het moment dat haar moeder daar achter was gekomen, had ze haar ook subtiel gezegd dat ze haar spitzen beter aan en uit kon doen als er niemand naar haar keek. Zijn volgende woorden en de korte rol met zijn ogen deed haar grijnzen. “Misschien laat ik jouw ook nog wel eens zo’n show kijken.” zei ze met een knipoog. Echt veel TV had ze nooit gekeken, om één simpele rede; een tv had ze het grootste gedeelte van haar leven niet gehad. Alleen in die drie jaar dat ze met Nick in Kiev had gewoond had ze een tv gehad. De eerste keer had ze vol verbijstering naar het bewegende beeld gekeken. Naar de mensjes die achter een soort glazen wand hadden bewogen. Nick die in een hele andere tijd was geboren en het apparaat al eerder had gezien had geamuseerd naar haar gekeken. Het antwoord op haar vraag deed haar glimlachen. De volgende woorden en de charmante knipoog die hij haar toe wierp deed haar glimlach verbreedde. “Dat mag je best een demonstreren.” zei ze, waarna ze even zweeg. Wat eten betrof was Nadya absoluut niet kieskeurig. Alleen als kind had ze echt geweten wat lekker eten was, omdat haar moeder het heerlijk had gevonden om te koken. Die verfijnde smaak was al snel verdwenen tijdens haar gevangenschap. Wanneer je tientallen jaren nauwelijks eten kreeg en het eten dat je kreeg, bestemd was voor het dier dat je gedacht werd te zijn verloor je al snel je smaak voor eten. Het had ook lang geduurd voor ze weer had kunnen genieten van eten en ook nu waren er dagen waarop ze liever niets at. Al hing dat ook sterk samen met haar stemming. De eerste weken dat ze op Genosha had gezeten had ze niet gegeten. Gewoon omdat ze geen hap door haar keel had kunnen krijgen. Haar gedachten waren iedere seconden van iedere dag bij haar beste vriend geweest. Ook nu ging er geen dag voorbij dat ze niet aan hem dacht, maar er waren wel momenten waarop hij even naar de achtergrond van haar hoofd verdween.
Als klein meisje had ze ballerina willen worden en het had er even op geleken dat haar droom werkelijkheid zou worden. Haar hart was haast geëxplodeerd van blijdschap toen ze de brief had gelezen waarin stond dat ze was toe gelaten tot de vooropleiding. De opleiding die bijna alle grote ballerina’s uit hun regio hadden gevolgd. Samen met haar moeder had ze al nieuwe balletspullen gekocht, die ze keurig had uitgesteld op haar laden kast. Destijds waren er al wel geruchten geweest over de naderende oorlog, maar zij had nooit gedacht dat het zo verwoestend zou zijn. Dat ze Kiev dagen lang zouden bombarderen, tot de verdediging zich over zou geven. Hoe lang het had geduurd voor het leven in Kiev weer normaal was gaan lopen wist ze niet. Misschien was het nog tijdens het Duitse bezet geweest. Misschien pas daarna. Zelf had ze het allemaal niet meer mee gemaakt. Zelf had ze opgesloten gezeten in een ondergrondse gevangenis, op een eiland ver weg van de bewoonde wereld. Bij het horen van zijn voorzichtige voorstel, keek ze hem even zwijgend aan. Misschien dat het zou kunnen, misschien dat ze zelf een soort opleiding kon beginnen al had ze geen idee wie haar daar in zou kunnen begeleiden. Met Nick had ze er ook wel eens over gehad naar een dansacademie te gaan als alles over was. Als ze niet meer opgejaagd werden door degene die hen dood wouden hebben. Door degene die wouden dat het geen wat op Bikini Atol was gebeurd voor altijd geheim zou blijven. Alleen zij stond nu nog in de weg. Al was er een kans dat ze dachten dat ook Nick nog in leven was. Tenslotte was hij degene die haar uit de auto had gehaald. Was van zijn lichaam geen spoor te vonden geweest in het verwoeste bos. “Misschien wel ja.” stemde ze bedenkelijk in. “Of ik zou ooit nog eens een opleiding kunnen doen. Tenslotte blijf ik nog we eventjes jong.” zei ze met een mistroostig glimlachje. “Voor nu ben ik al blij dat ik elke dag kan dansen.” Haar glimlach leek iets op te klaren.

Zijn lach was aanstekelijk en op haar gezicht was een vrolijke grijns verschenen. “Het viel wel mee hoe chaotisch het was. Mijn ouders waren meestal heel rustig, alle chaos die er was kwam door mij.” Een quasi onschuldige blik verscheen in haar helder blauwe ogen. “We konden het wel redelijk goed geheim houden. Mijn ouders deden het al jaren, ze hadden een hele routine. Vooral wat betreft het maskeren dat ze niet ouder werden.” Haar ouders waren op een gegeven moment make-up gaan gebruiken, om het te doen laten lijken alsof de jaren daadwerkelijk effect op hen hadden. “We gingen regelmatig naar het bos zodat zij konden shiften en zodat ik kon oefenen met temperatuur controle, wat ik op dat moment absoluut niet kon.” zei ze, waarna ze voor even bedenkelijk voor zich uit keek. Zou er iemand geweest zijn die het door had gehad? Iemand die eens bij hun door het raam naar binnen had gekeken en ijsspijgels aan het plafond had zien hangen. Iemand die het raar had gevonden dat haar ouders er uit zagen als jonge twintigers terwijl ze een dochtertje hadden van bijna elf? De fascinatie in Storm’s stem was duidelijk te horen. “Nee, niet in de stammen waar ik toe behoor in elk geval.” antwoorde ze met een glimlachje. “Mijn vader was een ijsdraak en mijn moeder een vuurdraak. Vroeger kwamen die soorten nauwelijks met elkaar in contact, omdat ze nog niet in staat waren in mensen te veranderen en hun territoria ver uit elkaar lagen.” Even dacht ze na over hoe ze dit het beste aan hem uit kon leggen. “Op een gegeven moment hebben beide draken soorten het vermogen ontwikkeld om te veranderen in mensen. Een evolutionaire verandering om te kunnen ontsnappen aan die toen al gewelddadig mens.” legde ze uit en voor even keek ze naar haar smalle handen. Zelf was ze meer mens dan ze draak was of in elk geval ze zat meer in haar mensen dan haar drakenlichaam. Haar drakenlichaam begon steeds meer als thuis te voelen en ze begreep maar al te goed waarom veel draken met het vermogen naar een mens te shiften er uiteindelijk voor kozen om als draak door het leven te gaan. “Mijn ouders zijn nog wel in de gebieden geboren waar hun stammen oorspronkelijk vandaan kwamen maar ze zijn daar beide weg getrokken. Uiteindelijk zijn ze elkaar tegen gekomen en van het één kwam het ander.” Met een klein grijnsje wees ze op zichzelf. “Een vuur en ijsdraak in één.”

Haar woorden werden met een steelse blik en een opgelaten opmerking beantwoord, wat de glimlach die haar gezicht sierde deed verbreedde. Storm zou haar een kerst geven. Zelfs als het hem niet zou lukken haar te verassen, een mooie dag of avond zou het sowieso worden. Bij het horen van zijn woorden moest ze even lachen. “Ja je mag trots op je zelf zijn.” Merkte ze plagerig op, terwijl ze haar blik even naar zijn dicht geslagen boek liet gaan. “Je haalt het vast wel in, één dagje niet studeren kan geen kwaad.” zei ze met een knipoogje.


outfit