Enjoy the moment where you just can be yourself. [Nadya]

 
Heel even leek het alsof zijn ogen een geel randje kregen. Alsof de wolf in hem naar boven kwam bij het horen van haar woorden. Het verdween echter zo snel, dat ze er niet zeker van was of ze het goed had gezien. Of zich echt een geel randje rond zijn bruine irissen had gevormd. Bezorgd keek ze hem aan, met haar hand nog altijd rustend op zijn onderarm. Pas toen hij reageerde besefte ze zich, wat ze verkeerd had gedaan. Dat het woord moordenaar een woord was, waarmee hij zichzelf niet wou associëren. Niet kon associëren. Dat zij zichzelf zo zag, betekende niet dat hij zichzelf zo zag. Dat hij Lupos zo zag. Voor een moment keek ze Storm schuldbewust aan. Het was nooit haar bedoeling geweest hem het gevoel te geven dat hij een moordenaar was. Hem te laten denken, dat zij hem zo zag. Dat zij Lupos zo zag, want dat deed ze niet. Een jager. Een term die misschien wel beter bij de weerwolf paste dan moordenaar. Een term die in elk geval een stuk dragelijker was. Al zou zij Storm ook nooit als een jager kunnen zien. Als iemand die slachtoffers maakte. Voor haar zouden Lupos en Storm altijd twee verschillende wezens blijven en hoewel ze wist dat hij het niet zo zou zien, wou ze dat hij wist dat zij het zo zag. Dat hij voor haar geen monster, moordenaar of jager was. Voor haar was hij gewoon Storm. Bij de aanraking van haar hand op zijn borst, was er iets weemoedigs in zijn ogen gekomen. Hoewel hij niets zei kon ze aan hem zien dat wat ze zei wel degelijk tot hem doordrong. Er leek iets meer rust in zijn blik te komen en met een knikje wist hij haar duidelijk te maken dat hij haar begreep. Met nog altijd een lieve blik in haar ogen, glimlachte ze naar hem zacht naar hem.

Wat als Nick haar in die auto had laten liggen? Wat als hij zichzelf in veiligheid had gebracht in plaats van haar? Dan had hij hier misschien gezeten. Dan was hij degene geweest in wiens hoofd zich steeds dezelfde vraag herhaald had. Wat als? Zou hij gelukkig zijn geweest? Zou hij de wereld aan hebben gekund zonder haar? Of zou hij zich net zo verloren hebben gevoeld als zij zich voelde? Alleen in een wereld die niet te vertrouwen was. Een wereld bewoond door mensen die er enkel en alleen op uit waren anderen pijn te doen. Een wereld die zich aan hen enkel van zijn slechtste kant had laten zien. Beide waren ze opgegroeid in gevangenschap. Beide waren ze getraumatiseerd geweest. Beide hadden ze de wereld niet begrepen zoals de meeste mensen dat deden. De enige rede dat ze zich staande hadden weten te houden nadat ze vrij gelaten waren, was dat ze elkaar hadden gehad. Dat ze hadden geweten, dat er ten allen tijde iemand was op wie ze terug konden vallen. Nu was dat alles weg. In één dag was ze het enige wat haar op de been had gehouden verloren. Door haar eigen toe doen. Door haar eigen bloed. De enige die ze ooit volledig vertrouwd had was weg. Van de aard bodem verdwenen. Opgegaan in de vlammen die over haar gehele lichaam hadden gedanst, nadat hij zijn laatste adem had uitgeblazen. Nadat ze trillend en huilend, zijn ogen gesloten had.

En nu, nu zat ze tegenover Storm, een jongen die ze misschien ooit ook volledig vertrouwen kon. Een jongen die ze al genoeg vertrouwde om hem te vertellen over één van de belangrijkste personen in haar leven, over Nick. Makkelijk was het niet. Zelfs het uitspreken van de woorden deed pijn. Beelden van die dag schoten door haar hoofd en haar eigen geschreeuw leek na te echoën in haar oren. Tranen branden achter haar ogen. De enige rede dat ze niet volledig ineen storten was Storm. Zijn warme hand die de hare omsloot. Zijn woorden, die ook al eens door haar hoofd waren gegaan maar die ze nog nooit uit de mond van een ander had horen komen. Misschien was Nick’s daad heldhaftig geweest. Misschien had hij het op dat moment werkelijk belangrijker gevonden dat zij bleef leven, dan hij maar mooi zou ze zijn dood nooit kunnen nemen. Daarvoor was het te pijnlijk geweest. Daarvoor had het te lang geduurd. Hoe lang precies wist ze niet, aangezien ze zelf een tijd lang bewusteloos was geweest. Als ze dat niet was geweest was alles anders geweest. Dan had ze hem er misschien van kunnen weerhouden haar te helpen. Dan had ze hem er van kunnen overtuigen dat zijn leven veel meer waard was dan de hare. Dat hij nog veel meer te zien had dan zij. Dat zij na honderdvijf jaar wel redelijk klaar was met deze wereld. Met een wereld die enkel haar hart leek te breken. Keer en keer op nieuw. Tot op het punt dat ze zich afvroeg waarom ze nog mensen in haar hart sloot. Al was dat precies wat ze nu ook weer deed bij Storm. “Ja, ook als zijn bloed giftig was geweest had ik precies hetzelfde gedaan.” antwoorde ze uiteindelijk zachtjes op zijn eerdere vraag. Voor een moment keek ze hem zwijgend aan, met een blik die niets anders dan pijn en verdriet liet zien. De gedachten die er door haar hoofd waren geschoten. Het idee dat het beter was geweest als Nick was blijven leven in plaats van zij. Het feit dat ze het na al die jaren niet erg had gevonden als ze die dag gestorven was, hield ze voor zichzelf. Omdat ze wist dat het iets was wat je niet zomaar hardop zei. Omdat ze niet zeker wist of hij het zou begrijpen. Al wist ze dat als iemand het zou begrijpen hij het zou zijn.

Weer was er die verdomde wat als vraag. Wat als Storm hetzelfde zou doen als Nick had gedaan? Wat als zij Storm zou verliezen? Wat als ze hem zou verliezen op exact dezelfde wijze als ze Nick verloren had? Dat zou ze niet aan kunnen. Dat zou ze zichzelf nooit kunnen vergeven. Smekend keek ze hem dan ook aan, in zijn bruine ogen die wat gepijnigds hadden gekregen. ‘Ik kan niet iets beloven als ik niet weet of ik me eraan ga houden.’ Ondanks zijn voorzichtigheid waren zijn woorden als een ijskoude hand die zich langzaam rond haar hart sloot. Zachtjes schudde ze haar hoofd, nog altijd stonden er tranen in haar ogen en het koste haar moeite ze niet te laten lopen. Dit kon hij niet zeggen. Dit mocht zijn antwoord niet zijn. Nooit meer kon ze iemand om wie ze gaf op die manier verliezen. Tegen zijn volgende woorden, wou ze direct in protest gaan. Dat er tot nu toe maar twee mensen waren geweest die ongevoelig waren geweest voor haar bloed. Dat als haar bloed effect op hem had, dat zijn einde kon betekenen. Dat hij het niet in zijn hoofd moest halen, het uit te proberen. Zijn vinger, die hij voor kort tegen haar lippen drukte, hield haar tegen. Zijn woorden wist haar iets gerust te stellen. Niet genoeg om het ijzige gevoel uit haar lichaam te jagen, maar genoeg om hem gewoon zwijgend aan te kijken. Smekend. De seconden leken uren te duren. Iedere keer weer zag ze Nick’s van pijn vertrokken gezicht voor zich en zo nu en dan leek zijn gezicht plaats te maken voor dat van Storm. Zijn op elkaar geklemde kaken, zijn bleke huid, de pijn die duidelijk van hem af te lezen was. Zoals in de nacht van volle maan. Uiteindelijk knikte hij, sprak hij de woorden uit die ze had willen horen. “Dankje.” fluisterde ze, met een stem die verstrikt was door de tranen. Natuurlijk, wist ze dat deze belofte geen garantie was. Dat als hij echt een keer in een situatie terecht zou komen waarin hij haar moest redden, hij alsnog zijn belofte zou kunnen breken. Zoals Nick ook had gedaan. Maar het was iets, iets waar ze zich aan vast kon houden. Iets wat haar een beetje rust wist te geven. ‘Maar dat geld niet voor Lupos, dus je moet opletten als je ooit nog eens tegenover hem staat, hij doet niet aan beloftes.’ Zachtjes knikte ze, het was één van de dingen waar ze tijdens de nacht van volle maan bang voor was geweest. Dat Lupos haar zou bijten. Dat haar bloed in zijn lichaam terecht zou komen. “Ik weet het.” zei ze, terwijl ze een lok van haar blonde haar uit haar gezicht streek. “Ik was ook bang dat hij me zou bijten tijdens volle maan, maar zo dicht bij is hij nooit gekomen.” Na dit gezegd te hebben keek ze hem voor een moment zwijgend aan. “Wat is je plan voor de komende volle maan?” vroeg ze uiteindelijk voorzichtig. De vraag was al vaker door haar hoofd gegaan, maar ze wist dat als ze hem nu niet zou stellen het haar niet meer met rust zou laten. Ze had gezien wat de volle maan met hem kon doen en ze was bang voor wat het de komende volle maan met hem zou doen. Als hij haar nodig had zou ze er zijn. Dat wist hij en als hij dat niet wist dan zou het hem nog eens zeggen en nog eens, tot hij zeker wist dat hij er echt niet alleen voor stond. Dat zij er voor hem zou zijn. Al hoopte ze, dat ze hem niet nog eens zo veel pijn zou hoeven doen.

outfit

 
Het was bizar hoe haar leven, hoe waarschijnlijk ieder leven, een aan één schakeling van momenten leek te zijn. Van belangrijke en minder belangrijke momenten. Van momenten waarnaar ze kon wijzen en waarvan ze kon zegen, dat op dat moment alles was veranderd. Dat als dat moment haar laatste was geweest, ze beter af was geweest. Veel beter. De dag dat ze Nick verloren was, was één van die momenten. Eén van de momenten waarvan ze wou dat het haar laatste was geweest. Eén van de momenten waarvan ze wist dat als ze het niet had overleefd, ze zich nooit zo verschrikkelijk had hoeven voelen. Dat ze zich nooit af had hoeven vragen hoe ze in hemelsnaam verder moest zonder haar beste vriend. Hoe ze ooit zou kunnen leven met het feit dat zijn bloed aan haar handen kleefden. Dat ze nooit had hoeven ervaren hoe het was om alleen in een wereld te staan die ze enkel van zijn slechtste kant kende. Een wereld waarin ze zich gevangen voelde, zelfs nu ze vrij was. Waarin ze zich nog meer gevangen voelde, nu ze Nick niet meer had. Nu ze niemand meer had die haar weg trok uit een ruimte, wanneer de muren op haar af leken te komen. Wanneer de angst meester van haar werd en de lijn tussen heden en verleden leek te vervagen. Er waren meer van die momenten. Momenten waarvan ze kon zeggen dat op dat moment haar hele leven veranderd was. Momenten waarvan ze wou dat het haar laatste waren geweest. Zoals de dag, waarop een bom hun huis aan de Dnjepr had weg gevaagd en met het huis haar vader. Als zij op dat moment thuis waren geweest, was alles anders geweest. Dan zou ze toe hebben behoord aan één honderdduizenden doden die er tijdens de slag om Kiev gevallen waren. Dan zou ze niet meer zijn geweest dan een nummer in de geschiedenisboeken. Dan één van de vele kinderen wiens leven beëindigd was tijdens de Tweede Oorlog.

Weer zei Storm iets, wat het bloed in haar aderen leek te doen stollen. Iets wat ze liever niet zou horen, omdat ze wist dat hij het ook zou kunnen doen. Dat als hij voor die keuze werd gesteld, hij haar leven misschien voor de zijne zou plaatsen en dat wou ze niet. Zijn volgende woorden weerhielden haar er van om er direct op in te gaan. Zwijgend keek ze hem aan. Haar pijn en verdriet, leek zich te vermengen met bezorgdheid. Bezorgdheid om hem. Om wat hij op het punt stond haar te vertellen. Althans, wat zij dacht dat hij haar ging vertellen. Zacht beet ze op haar lip terwijl ze haar blik liet afdwalen naar zijn vinger waarmee hij weer rusteloos aan het hout van de picknick bank aan het prutsen was. Wat moest ze zeggen? Dat zei er precies hetzelfde over dacht? Dat zij bijna dagelijks wenste dat Nick haar in de auto had laten liggen? Zodat ze dit niet had hoeven mee te maken? Zodat ze hem niet had hoeven verliezen? Zodat ze niet had hoeven leren leven met het schuldgevoel? ‘En het is verkeerd om het te zeggen maar god, ik heb het soms gewenst, gewoon, er niet meer zijn, weg van de pijn, het verdriet.’ zei Storm en weer wist hij haar gedachten bijna precies te vangen. Weer besefte ze zich, dat hij haar begreep. Echt begreep. Stilletjes keek ze naar hem, terwijl hij langs haar heen keek. Niet goed wetend wat ze moest zeggen. Niet echt in staat om iets te zeggen. Bang dat haar stem zou breken als de woorden over haar lippen zouden komen. Bij zijn volgende woorden verscheen er een haast verloren glimlachje op zijn gezicht. “Geluk is inderdaad niet het goede woord.” zei ze zachtjes, waarna ze weer zweeg. Haar ogen dwaalden af naar het pad door de bloementuin, dat er verlaten bij lag. “Ik hoop dat je gelijk heb. Ik hoop echt dat gevoel kwijt te raken, maar soms heb ik het gevoel dat dat moment nooit zal komen.” Nog altijd had haar stem iets breekbaars. “Steeds weer vraag ik me af waarom Nick me uit die auto moest halen. Waarom ik degene ben die zonder hem moet leren leven. Ik weet dat het egoïstisch klink, maar ik wou dat hij me gewoon had laten liggen.” Haar ogen vonden die van Storm weer en voor een moment keek ze hem in stilte aan. Pijn, verdriet, radeloosheid al haar emoties leken te weer spiegelen in haar ogen. “Mensen die denken dat onsterfelijkheid een zege is, hebben geen idee wat het betekend om onsterfelijkheid te zijn.” Een zucht schoof over haar lippen en voor een moment sloot ze haar ogen.

Nick zien sterven in haar armen had haar hart in duizenden stukjes gebroken. Zonder hem had ze er alleen in gestaan. Zonder hem was er niemand meer die ze kon vertrouwen. Tot ze Storm had ontmoet. Op de nacht van volle maan, als Lupos. Als ze hem op een ander moment had ontmoet, zouden ze nooit gehad hebben wat ze nu hadden. Als ze hem gewoon in de gangen tegen gekomen was, als Storm, had ze hem waarschijnlijk nooit in vertrouwen genomen. Had ze zich nooit zo kwetsbaar tegenover hem opgesteld. Dan had de gedachten hem te verliezen haar nooit zo veel angst aan kunnen jagen. Dan had het niet gevoeld alsof er een ijskoude hand om haar hart sloot, op het moment dat hij zei dat hij haar niet kon beloven niet hetzelfde als Nick te doen. Al had ze die woorden dan waarschijnlijk ook nooit over zijn lippen horen komen. “Ik beloof het.” zei hij nog eens en ze kon niet anders dan dankbaar naar hem glimlachen. Al wist ze dat er een kans was dat hij de belofte zou breken, als hij ooit in een dergelijke situatie zou komen en ze hoopte dan ook met heel haar hart dat dit nooit zou gebeuren.

Wat verbijsterd keek Storm haar aan en Nadya realiseerde zich, dat haar vraag misschien een beetje vroeg kwam. Dat zijn laatste volle maan nog maar net een week geleden was en hij nog bijna drie weken te gaan had tot de volgende. Toch wist ze zeker dat hij er al over na had gedacht. Dat hij zich nu al zorgen maakte om wat er komen ging. Net als zij. Devon, Storm’s beste vriend. De beer die zo groot als een bestelbus scheen te zijn, althans dat was wat ze had horen zeggen. Aan de toon van Storm’s stem kon ze horen dat hij niet wou dat Devon degene zou zijn die de komende volle maan een barrière tussen Lupos en de studenten zou vormen. Kettingen en kalmeringsmiddelen. De manier waarop hij er over sprak, gaf aan dat hij er al meer dan eens over na had gedacht. Waarschijnlijk had hij zelfs al meerdere keren geprobeerd Devon er van te overtuigen dat hij niet voor Lupos moest gaan staan. Al wist hij waarschijnlijk dondersgoed dat hij zijn vriend hier niet van zou kunnen overtuigen. De wanhopige blik in zijn ogen en zijn woorden, bevestigde haar vermoeden. Zachtjes pakte ze zijn hand weer vast, die ze voor een moment had los gelaten. “Zoals jezelf al zei, dat is wat je voor je vrienden doet.” zei ze zachtjes. Al wist ze dat het ergens een beetje hypocriet was, nadat ze hem zojuist had laten beloven zijn leven niet voor de hare te plaatsen. Echter was dat heel anders, dat vond zij in elk geval. “Ik kan je niet beloven dat ik op m’n kamer zit, ik ben niet zo goed met lang binnen zitten.” Al helemaal niet als hij als Lupos door het bos liep en vocht tegen zijn beste vriend, maar dat hield ze wijselijk voor zichzelf. “Maar ik zal uit de buurt blijven.” vervolgde ze, met een geruststellende glimlach. Of ze zich er aan zou houden wist ze niet. Ze zou het proberen maar als ze het idee zou krijgen dat het uit de hand liep, zou ze ingrijpen. Ze zou hem geen slachtoffers laten maken. Ze zou hem niet late weten hoe het voelde om je beste vriend te vermoorden, al was het dan ‘per ongeluk’.

outfit

 
De kwetsbaarheid, die ze Storm liet zien was een kwetsbaarheid die slechts één iemand eerder had gezien. Nick. Een kwetsbaarheid die ze niet graag aan mensen liet zien, omdat ze bang was dat ze er misbruik van zouden gebruiken. Dat ze haar zwakte uit zouden buiten, zoals de wetenschappers op Atol Bikini haar hadden uitgebuit. Bovendien deed het haar pijn. Praten over Nick. Praten over wat ze had mee gemaakt, deed pijn. Zeggen dat ze soms wou dat ze er niet meer was, deed pijn. Vooral omdat ze wist, dat dat moment waarschijnlijk nog lang op zich zou laten wachten. Het moment waarop ze voor altijd haar ogen mocht sluiten. Het moment waarop alle pijn en al het verdriet zou verdwijnen, zou misschien nog honderden jaren op zich laten wachten. Honderden jaren waarin haar hart nog tientallen keren gebroken kon worden. Tot er niks meer was om te breken. Tot ieder beetje menselijkheid voorgoed uit haar verdwenen was. Tot haar bitterheid zo’n groot deel van haar geworden was, dat er geen weg terug meer was. Dat het nemen van levens, niet iets was wat haar pijn deed maar iets wat ze zag als een gewoonte. Iets wat ze zag als onderdeel van zichzelf. Hoe vaak zou haar hart nog moeten breken, voor ze zou worden wat de meeste mensen al dachten dat ze was? Een monster. Een vuurspuwend, ij spuwend monster.

Zachtjes knikte ze, als reactie op zijn woorden. Wachten tot het gevoel weg zou gaan had geen zin, dat wist ze en toch was dat precies wat ze deed. Wachten tot het gevoel iets dragelijker zou worden. Tot het moment dat ze niet meer iedere dag zou wensen dat het haar laatste mocht zijn. De scheve, liefdevolle glimlach op zijn gezicht stelde haar op de een of andere manier gerust. Gaf haar het gevoel dat niet alles verloren was, al wist ze dat dat gevoel waarschijnlijk niet lang stand zou houden. Als ze geluk had zou ze zich iets minder verloren voelen, zolang ze hier buiten zat met hem. Zolang ze wist dat de gene die haar het beste begreep, de enige die haar begreep, vlak bij was. Ergens was het fijn om te weten dat er iemand was die haar begreep. Iemand die wist hoe het was om te denken dat de wereld beter af was zonder jouw. Dat je zelf beter af was, als je er niet meer was. En tegelijkertijd vond ze het verschrikkelijk dat hij wist hoe het voelde. Dat hij zich ook zo voelde. Er was niemand die ze dat gevoel gunde, niemand die ze die hopeloosheid toe zou willen wensen en al helemaal hem niet.

Nog niet eerder had ze het woord onsterfelijkheid in zijn bijzijn over haar lippen horen komen. Het was ook niets iets waar ze graag over sprak. Al was er überhaupt weinig in haar leven waar ze graag over sprak. Eigenlijk waren de meeste dingen die ze mee had gemaakt, op zijn zachts gezegd deprimerend en het feit dat haar einde nog lang op zich zou laten wachtte maakte dat alles niet makkelijker. Verre van zelfs. En ze wist dat Storm dit zou begrijpen. Dat hij zou weten dat haar onsterfelijkheid geen zege was, maar een vloek. Zijn ogen gleden onderzoekend langs haar gezicht en zacht prevelde hij, wat zij hem zojuist indirect gezegd had. “Zo goed als ja. Ik kan dood, denk ik, maar het zal niet makkelijk gaan.” zei ze, waarna ze haar blik af liet dwalen. Haar vader was overleden toen de inslag van een bom zijn lichaam in tientallen stukken had geblazen. Hoe haar moeder gestorven was, wist ze niet precies, dat hadden ze haar nooit verteld. Bij het horen van haar vraag, keek ze weer terug in zijn ogen. “Honderdvijf jaar. Nog niet zo heel lang voor iemand die onsterfelijk is.” Een bitter glimlachje verscheen op haar gezicht. Honderdvijf jaar. Echt lang was het nog niet, waarschijnlijk was het nog maar een klein deel van haar veel te lange leven. Een leven waar ze al lang al genoeg van had. “Maar lang genoeg om te weten, dat deze wereld keer op keer je hart zal breken. Tot er niks meer te breken is.” zei ze zachtjes. Haar blik gleed naar de grassprietjes onder de picknick tafel. Ze was zich er van bewust hoe donker haar woorden hadden geklonken. Hoe duidelijk ze hadden gemaakt dat de wereld waarin ze leefde, een wereld was waarin ze liever niet wou leven maar waarin ze moest leven. Misschien wel tot het einde der tijden. Storm’s stem deed haar weer op kijken en heel even vonden haar ogen de zijne. Hij hoefde zijn zin niet af te maken om haar duidelijk te maken wat hij had willen zeggen. Of in elk geval, wat de strekking van zijn woorden zou zijn geweest. Voor een moment keek ze zwijgend naar hem, terwijl hij naar de bomen keek die verderop stonden, terugdenkend aan wat hij haar had gezegd over medicijnen en alcohol. Terugdenkend aan de snelheid waarmee zijn hand genezen was. Zou het kunnen dat hij ook onsterfelijk was? Of zou hij gewoon snel helen, zonder dat dit invloed had op zijn verouderingsproces? “Storm, heb jij enig idee of je nog ouder wordt?” vroeg ze voorzichtig, terwijl ze hem onderzoekend aan keek. Als geen ander wist ze hoe confronterend de kennis kon zijn dat je niet ouder werd. Of in elk geval, zo langzaam dat je iedereen om je heen zou zien sterven. Keer op keer. Tot je je hart zo ver af had gesloten, dat je er niemand meer bij liet. Zelf was ze nog niet zo ver. Al had ze voor even gedacht dat dat wel het geval was. Dat met Nick het laatste beetje van haar menselijkheid verdween was, maar Storm had haar het tegendeel weten te bewijzen. Iets waarvoor ze hem dankbaar was, maar wat haar tegelijkertijd angst aan joeg. Omdat ze wist, dat om iemand geven je kwetsbaar maakte. Omdat ze wist dat je iemand enkel kon verliezen, als je om diegene gaf.

De aanraking van haar hand rond de zijne, leek hem terug te trekken in het heden. Zijn ogen vonden de hare weer. Haar woorden deden hem lachen en voor even wist ze niet hoe ze moest reageren. Was die lach goed of slecht? Soms wou ze dat ze mensen begreep, al had ze zich in de buurt van Storm tot nu toe redelijk weten te redden. Bij hem kwam het gene dat ze als kind had geleerd, meer naar boven dan bij ieder ander op het eiland. Bij hem was ze meer Nadya, dan ze in tijden was geweest. Ergens was het haast ironisch dat ze zich juist aan hem als Nadya had voorgesteld in plaats van als Storm. Juist omdat ze bij hem zo veel eerlijker en oprechter was, dan als ze als Storm ooit geweest was. Uiteindelijk stemde Storm zuchtend met haar in. Met het geen dat hij eerder zelf als argument had aangedragen. Voor een moment keek ze hem in stilte aan, naar hoe hij aan de hoek van zijn schrift begon te prutsen. Haar volgende woorden deden een bezorgde frons op zijn gezicht verschijnen. In plaats van haar vragen waarom ze niet graag binnen zat, raadde hij het. Beschreef hij het beklemmende gevoel dat gesloten ruimtes haar gaven. Ondanks de lading van wat hij zei leek hij wat meer ontsnappen en zijn gezicht werd gesierd door een glimlach. Iets wat ook haar wat meer deed ontspannen. “Als je in die tijd buiten gezelschap nodig hebt, moet je me maar opzoeken. Ik volg meestal niet meer dan drie lessen.” Voor een moment schoot haar blik naar zijn boek. Naar de tekens waarvan ze werkelijk niks begreep. De laatste keer dat naar school was gegaan was ze elf geweest en sinds ze op Genosha was had ze slechts enkele lessen kunnen volgen zonder in paniek te raken door de kleine ruimte waarin ze moest zitten. Zodra hij begon te spreken maakte ze haar blik weer los van de bladzijden en keek ze hem weer. Heel even ging haar blik naar de lucht, toen hij omhoog keek. “Grote kans dat ik daar dan ergens rond vlieg ja.” zei ze met een glimlachje tegen hem. “Hopelijk hebben jullie dat back-up plan niet nodig, maar als het uit de hand loopt ben ik er zo.” vervolgde ze. Ja, ze hoopte dat Devon het alleen af kon. Dat het hem zou lukken zijn vriend in bedwang te houden, zonder dat er gewonden zouden vallen. Zonder dat één van hun ernstig gewond zou raken, maar als ze haar nodig zouden hebben zou ze er zijn. Natuurlijk, zou ze er zijn. Dat ze die nacht geen rust zou vinden tot ze zeker zou weten dat Storm in orde was, daar twijfelde ze niet aan.


outfit

 
Voor een moment bleef het stil. De gewaarwording dat zij onsterfelijk was leek meer met Storm te doen dan ze verwacht had. Haast bewegingloos zat hij naast haar. Zou hij zich realiseren wat onsterfelijkheid in hield? Wat niet kunnen sterven met iemand deed? Wat je zag als je langer dan ieder ander leven moest? Zacht beet ze op haar lip, ze voelde hoe zijn hand zich voor een moment wat strakker rond de hare sloot. Haar ogen zochten de zijne. Zou hij zich realiseren dat haar onsterfelijkheid haar deels gemaakt had tot wie ze was? Dat haar onsterfelijkheid maakte dat ze slechts zelden mensen toe liet in haar hart? Dat hij een uitzondering was op een regel, die ze tientallen jaren geleden aan genomen had? Lichtelijk bezorgd keek ze toe hoe hij zijn been over het bankje trok en met zijn rug tegen het tafelblad ging zitten. Waarom deed dit zo veel met hem? Waarom deed weten dat zij niet dood kon zo veel met hem? “Niet lang.” Herhaalde hij haar woorden en aan de toon waarop hij het zijn, kon ze horen dat hij het niet met haar eens was. Dat hij honderdvijf jaar wel degelijk lang vond. Het was misschien ook wel lang, maar ze was zich te sterk bewust van het feit dat haar leven nog veel langer zou duren om dit lang te kunnen noemen. Bij het horen van haar naam keek ze hem even aan. Niet goed wetend wat ze zeggen moest. Niet goed wetend hoe ze om moest gaan met zijn reactie. Niet goed wetend of ze hem meer moest vertellen of ze hem überhaupt meer kon vertellen. In haar keel had zich een brok gevormd. “Mijn vader was zevenhonderdvijfentwintig toen hij stierf.” zei ze zacht, zonder hem aan te kijken. Zevenhonderdvijfentwintig jaar, ze moest er niet aan denken zelf zo lang te moeten leven. Zo veel mensen te verliezen. Zo veel oorlogen mee te maken, dat je vertrouwen in de menselijkheid uiteindelijk in zijn geheel verdwenen was. Haar vader had niemand meer vertrouwd, alleen haar moeder en haar maar zij waren ook geen mensen geweest. Geen echte mensen in elk geval. Net als hem waren ze draken, wezens die van nature veel vriendelijker waren dan de meeste mensen dachten. Al eiste het leven duidelijk zijn tol van die vriendelijkheid. “Mijn moeder was ook rond de zevenhonderd, toen ze stierf denk ik.” Ging ze op de zelfde zachte toon verder. Nog altijd keek ze naar de grassprietjes rond haar schoenen. Hoe oud haar moeder precies was geweest wist ze niet. Tegen de tijd dat zij overleden was, had Nadya geen tijdsbesef meer gehad. In de jaren van haar gevangenschap, was langzaam ieder besef van tijd verdwenen. Dagen of nacht, weken of maanden. Het had geen verschil meer gemaakt. Nooit was er zonlicht door gedrongen in de ruimtes waarin ze gezeten had. Nooit had ze iets mee gekregen van de regen die er buiten gevallen was. Van de seizoen die elkaar boven de grond hadden afgewisseld. Tientallen keren.

Nadya wist dat haar woorden de hopeloosheid van haar situatie had weten te vangen. Haar gebrokenheid. Dat ze hem hiermee duidelijk had gemaakt, dat ze niet geloofde in geluk. Dat ze niet geloofde in de goedheid van de wereld. Dat ze dat na honderdvijf jaar gewoon niet meer kon. Niet na alles wat ze had gezien. Niet na alles wat ze had mee gemaakt. Bij het horen van zijn stem, keek ze weer op. In zijn bruine ogen, die wat wanhopigs hadden gekregen. “Er zijn twee momenten waarop ik dacht dat ik gelukkig zou kunnen zijn. Beide keren bleek ik het fout te hebben.” zei ze zachtjes. Waarna ze stilletjes naar haar handen keek, waarmee ze weer rusteloos aan de rand van haar jasje begon te frunniken. “Ik weet dat ik me niet mag laten breken, maar eerlijk…” Het lukte haar niet om haar zin af te maken. Om te zeggen dat ze werkelijk geen idee had hoe vaak ze nog kon breken, voor er geen weg terug meer was. Voor ze het laatste beetje vertrouwen dat ze nog had, zou verliezen. Voor ze het monster zou worden, waarvoor ze voor lange tijd was aangezien.

Zodra ze de paniek in zijn ogen zag, besefte ze zich dat ze de vraag niet had moeten stellen. Dat hij nog niet klaar was om na te denken over de mogelijkheid dat hij onsterfelijk was. Dat hij nog niet eens geaccepteerd had dat hij een weerwolf was, laat staan dat hij er klaar voor was om te horen dat hij voor eeuwig die weerwolf blijven zou. Zijn vraag, was de eerste onaardige reactie die ze ooit over zijn lippen had horen komen. Niet dat ze het hem kwalijk nam. Natuurlijk niet, ze had hem deze vraag nooit mogen stellen. Ze had moeten weten dat hij dit nog niet horen kon. Bezorgd keek ze hem aan. Naar de wilde blik in zijn ogen. De paniekerige manier waarop hij naar voren boog en zijn hoofd tussen zijn handen duwde. Voorzichtig schoof ze iets dichter naar hem toe. Haar hand legde ze op zijn schouder, terwijl ze haar blik strak op hem gericht hield. Wat moest ze doen om hem te kalmeren? Om een einde te maken, aan de paniek aanval. Nadya had vaak genoeg een paniek aanval gehad, om te weten hoe die er uit zagen. Om te weten hoe snel je hartslag steeg en hoe moeilijk het was de rust terug te vinden. De hartslag meten rond zijn pols begon te piepen en ze realiseerde zich dat bij hem nu waarschijnlijk de angst zou ontstaan dat hij zou shiften. “Er gaat niks gebeuren Storm.” fluisterde ze zachtjes. Met haar hand streek ze zacht over zijn rug. “Rustig blijven ademen. Ik ben bij je.” Ging ze op dezelfde zachte, rustige toon verder. Wetend dat als zij ook in paniek zou raken, dit hem waarschijnlijk enkel meer van slag zou maken. Dat ze rustig moest blijven, om hem rustig te laten worden. Veel meer kon ze niet doen. Al wou ze dat het anders was. Uiteindelijk keek hij weer op. Zweetdruppeltjes stonden op zijn voorhoofd. Kort gaf hij een kneepje in haar knie, alvorens hij een vermoeide verontschuldiging prevelde. “Je hoeft geen sorry te zeggen, ik had het je niet moeten vragen.” zei ze zacht, waarna ze haar hand liet zakken. “Misschien dat je onrustiger bent, omdat Lupos de afgelopen volle maan niet de hele nacht heeft gehad om te jagen.” Opperde ze, al wist ze vrij zeker dat deze gedachten ook al eens door zijn hoofd moest zijn gegaan. Zwijgend keek ze hem aan. Natuurlijk wou hij niet onsterfelijk zijn. Niemand die had mee gemaakt wat zij hadden mee gemaakt zou onsterfelijk willen zijn. Niemand die de werkelijke betekenis van het woord begreep, zou onsterfelijk willen zijn. De glimlach die op zijn gezicht verscheen, wist zijn werkelijke gevoelens niet te verbergen. “Eerlijk Storm, zelfs al zou het beteken dat ik je niet hoef te verliezen. Ik zou niet willen dat je onsterfelijk was. Dat gun ik niemand, al helemaal jouw niet.” zei ze zachtjes. Zonder haar ogen ook maar een moment los te maken van de zijne.

Het ontging haar niet dat Storm steeds vaker op zijn hartslagmeter keek. Iets wat ze wel kon begrijpen, maar waarvan ze wist dat het hem niet beter zou doen voelen. Voorzichtig legde ze haar hand over het metertje heen, terwijl ze hem aan bleef kijken. “Er gaat niets gebeuren Storm.” zei ze rustig. Ze wist dat de hartslagmeter hem iets van zekerheid gaf, alleen op het moment had ze het idee dat de cijfers hem enkel onrustiger maakte. Bij het horen van zijn woorden haalde ze kort haar schouders op, zelf was ze ook nooit heel gezellig als ze zo juist de school uit was gevlucht. Sterker nog als er een moment was waarop je haar beter niet kon tegen komen, dan was dat het misschien wel. Zijn liefdevolle glimlach, beantwoord ze met een tedere glimlach. “Oké, als je maar weet dat als je met iemand wil praten ik altijd wel ergens buiten rond struin of vlieg.” zei ze. Vliegen mocht ze niet meer zo heel veel doen van Jean. Volgens het schoolhoofd was het aantal stormen waarmee het eiland de laatste weken overvallen, niet bevorderlijk voor de natuur van het eiland en het welzijn van de studenten. Iets wat Nadya op zich wel kon begrijpen, maar waarvan ze er wist dat ze zich er niet altijd aan zou kunnen houden. Dat soms de paniek gewoon te groot zou zijn voor haar mensenlichaam. Dat zo nu en dan de enige uitvlucht voor haar gevoelens, haar enorme drakenlichaam was. De enige plek waar ze zich een beetje veilig voelde. Haar blik gleed weer naar Storm toen hij begon te praten. Zachtjes knikte ze. Natuurlijk begreep ze dat Storm zich meer zorgen op Devon maakte dan om zichzelf. Net als zij zich tijdens de vorige volle maan meer zorgen had gemaakt om hem dan om zichzelf. “Het komt vast goed, Devon is slim en sterk genoeg om iets te bedenken om Lupos tegen te houden.” Met een geruststellend glimlachje keek ze hem aan. Zelfs al zou Devon het gevecht met Lupos niet kunnen winnen, hem echt iets laten over komen zou Nadya niet toe laten. Als ze zou merken dat het uit de hand zou lopen zou ze direct ingrijpen. Bang om tussen de beer en de weerwolf in te gaan staan was ze niet. Er waren slechts twee redenen dat ze dat niet direct zou doen. Ten eerste wist ze niet of ze het al aan kon Storm nog eens in zo veel pijn te doen en ten tweede wist ze dat Storm haar daar niet wilde hebben. Dat hij zich beter zou voelen, als hij wist dat zij ergens veilig rondvloog.

outfit

 
Honderd en vijf jaar. Het was nog niet eens de helft van het leven van haar ouders en toch wou ze dat het al over was. Had ze praktisch alle hoop, ooit nog gelukkig te worden op gegeven. Omdat ze wist dat geluk slechts tijdelijk was. Een moment van verstandverbijstering dat altijd abrupt tot een einde kwam. Keer op keer. Tot je het geluk niet meer toe zou laten. Tot je al je emoties zo ver weg had gestopt dat het niets meer met je deed. Tot niets meer iets met je deed. Hoelang zou dat moment bij haar nog op zich laten wachten? Weken? Maanden? Jaren? Eeuwen? Hoe vaak zou haar hart nog kunnen breken, voor het niet meer te maken was? Voor al het menselijke in haar zou verdwijnen en ze een monster zou worden? Het monster, dat ze eigenlijk al was. Hoe veel slachtoffers zou ze nog maken en voor hoe veel van hen zou ze nog berouw voelen? Zou ze het met plezier gaan doen, moorden? Als al het licht uit haar verdwenen was? Zou het ooit zo ver komen? Of zou ze net als haar ouders altijd iets menselijks houden? Zou zij iemand vinden die haar menselijk kon houden? Zoals haar vader haar moeder gevonden had en haar moeder haar vader?

Bij het horen van Storm’s vraag keek ze niet op. Stil bleef ze naar haar handen kijken, waarmee ze rusteloos aan de zoom van haar jasje plukten. “Mijn vader kwam om toen er vlak bij ons huis een bom viel.” zei ze zachtjes. “Mijn moeder en ik waren op dat moment opzoek naar een winkel waar ze nog iets zouden verkopen.” Hoewel het al meer dan tachtig jaar geleden was, kon ze het nog levendig voor zich zien. De enorme ravage, die het bombardement van de stad had aangericht. De lichaamsdelen die tussen stukken puin uit hadden gestoken. Het wanhopige geschreeuw van mensen die op zoek waren naar hun geliefden. Mensen die bloedend en huilend door de straten renden. De soldaten die door de straten hadden gemarcheerd, zwaar bewapend maar met verloren uitdrukkingen op hun door roet besmeurde gezicht. De dikke rook wolk die dagen lang boven de wijken gehangen had. De vlammen die hongerig aan alles wat van hout was hadden gelikt. De geur van dood en verderf. Het doordringende geluid van het lucht alarm, dat soms uren had geklonken. Het getril van de grond, wanneer er ergens een bom geworpen werd. Het gedonder van de bommenwerpers die er door het luchtruim hadden gevlogen. In drieëndertig dagen was de stad die ze als thuis had gezien, veranderd in een slagveld. Binnen drieëndertig dagen had ze haar school, haar huis en haar vader verloren. In die drieëndertig dagen had ze ook het eerste stuk van zichzelf verloren. Haar eerst slachtoffer was nog geen twee dagen na het einde van het bombardement gevallen. Zijn lichaam was op gegaan in vlammen. Zoals, een deel van de stad dat ook was gegaan. Voor een moment was ze volledig in haar eigen gedachten op gegaan. Was de grens tussen het heden en het verleden vervaagd. De spieren in haar lichaam had ze aangespannen en haar temperatuur was iets gezakt. Niet zo ver dat zich ijskristallen zouden vormen, maar ver genoeg om de lucht kil te doen laten aanvoelen. Huiverend haalde Nadya adem, terwijl ze langzaam terug keerde in de werkelijkheid. Zich realiserend dat ze zijn vraag slechts deels had beantwoord. Dat ze hem enkel had gezegd hoe haar vader overleden was. “Hoe mijn moeder overleden is weet ik niet.” Haar stem was niet meer dan een fluistering en haar blik hield ze nog steeds op haar handen gericht. Er was weinig wat ze van haar moeder wist, vanaf het moment dat ze gevangen genomen waren. Slechts zelden waren ze bij elkaar in de ruimte gezet en als dat het geval was geweest hadden ze nauwelijks gesproken. Als dat het geval was geweest hadden ze vaak tegenover elkaar gestaan. Hadden ze tegen elkaar moesten vechten, voor het plezier en de nieuwsgierigheid van de wetenschappers. Nadya sloot haar ogen. In haar keel had zich weer een brok gevormd. Waarom kon ze dit alles niet vergeten? Waarom kon ze het niet diep in zich weg stoppen, ergens op een plek waar ze er nooit meer bij zou kunnen?

Bezorgd keek Nadya naar Storm, haar vraag had zo veel meer bij hem los gemaakt dan haar bedoeling was geweest. Als ze had geweten dat hij zou in paniek zou raken, had ze woorden nooit over haar lippen laten komen. Toch verontschuldigde ze zich niet direct, omdat ze wist dat hij daar op dit moment niets aan zou hebben. Dat het geen einde zou maken aan zijn paniek aanval. In plaats daarvan schoof ze iets dichter naar hem toe. Met haar hand streek ze zacht over zijn rug, terwijl ze probeerde al haar eigen emoties aan de kant te zetten zodat ze niets anders dan rust uit zou stralen. Dit was precies wat Nick altijd gedaan had, als zij een paniek aanval had gehad. Zachtjes op haar inpraten, terwijl hij vlak bij haar zat. Soms met zijn armen om haar heen geslagen, soms met zijn hand op haar schouder. Het was het enige wat hij had kunnen doen om de paniek uit haar lichaam te jagen en waarschijnlijk het enige wat zij nu kon doen om hetzelfde bij Storm voor elkaar te krijgen. Die niet alleen overmeesterd werd door de paniek, maar waarschijnlijk ook door Lupos die misbruik leek te maken van Storm’s kwetsbaarheid. Het scherpe gepiep van zijn hartslagmeter werd langzaam minder en stopte uiteindelijk volledig. Aan de spanning in zijn kaken kon ze zien dat de gerust nog niet volledig terug was gekeerd in zijn lichaam. Iets wat ze wel begrijpen kon. Haar hand had ze weer laten zakken, maar de afstand tussen hen hield ze voor wat het was. Bij het horen van de wegwuiving van haar verontschuldiging haalde ze kort haar schouders op. Misschien had ze het recht gehad om het te vragen, als ze had geweten dat hij zo in paniek zou raken had ze het nooit gedaan. Met zijn knikje bevestigde hij, dat wat ze zei al eens eerder door zijn hoofd was gegaan. Dat ook hij dacht, dat de vorige volle maan invloed had op de verandering in Lupos aanwezigheid in zijn lichaam. “Ik denk dat je gelijk hebt, al hoop ik dat dat niet zo is.” stemde ze voorzichtig in met zijn vermoeden.

Nee, zelfs al betekende het dat ze hem niet zo verliezen, willen dat Storm onsterfelijk was deed ze niet. Omdat ze wist hoe het was om onsterfelijk te zijn. Omdat ze wist hoe het was iedereen om je heen te verliezen. Hoe het was om slachtoffers te maken en te weten dat je die zou blijven maken. Nee, dat gunde ze hem niet. Dat gunde ze niemand. Nadya keek naar Storm, wiens ogen iets hards gekregen hadden. Alsof hij haar probeerde af te schermen van wat er in hem omging. Alsof hij zichzelf hiervan probeerde af te schermen. Iets wat zij zelf ook vaak deed. Iets wat ze eigenlijk bij iedereen deed, behalve bij Storm. ‘Hoe kan ik het weten?’ In zijn ogen begonnen zijn emoties al weer door te schemeren. Stil keek ze hem aan. Hoe zou hij er achter kunnen komen? Zou het wel goed voor hem zijn, als hij zou weten of hij onsterfelijk was of niet? Zelf had ze al op jonge leeftijd te horen gekregen dat ze waarschijnlijk niet zou sterven. Vanaf het moment dat ze per ongeluk een gordijn in de woonkamer in de fik had gezet en daarna bijna het hele huis had doen veranderen in een ijspaleis waren haar ouders heel open geweest over wat ze was. Of beter gezegd, over wat ze worden zou. Een draak. Een heel langzaam ouder wordende, praktisch onsterfelijke draak. “Ik weet het niet, mijn ouders hebben het me verteld toen ik nog heel jong was.” zei ze, waarna ze haar blik voor een moment af liet dwalen naar de lucht. “Je zou het Jamie kunnen vragen, misschien dat hij iets weet maar weet je zeker dat je het zou willen weten?” vroeg ze voorzichtig, terwijl ze hem weer aan keek.

Zodra ze met haar hand zijn hartslagmeter bedekte, schoot zijn blik hier naar toe. Onderzoekend keek ze hem aan, niet goed wetend hoe hij hierop zou reageren. Zijn droevige ogen troffen de hare en kort dacht ze dat hij haar zou vragen haar hand weer weg te halen. Dat hij zou zeggen dat hij het apparaatje nodig had. In plaats daarvan knikte hij, draaide hij zijn hand en begon hij het gespje los te maken. Nadya trok haar hand terug, keek naar de twijfelende blik op zijn gezicht alvorens hij de hartslagmeter aan haar gaf. Lupos was bang voor haar? Dat was goed, toch? In elk geval leek het Storm gerust te stellen, genoeg om haar zijn hartslagmeter in bewaring te geven. Toch, was ze ergens bang dat Lupos angst door zou slaan bij Storm en hij alsnog bang voor haar zou worden maar die angst sprak ze niet uit. Tenslotte had ze Storm gezegd niet meer zo te denken en dat zou ze proberen. Zijn hartslagmeter stopte ze in de zak van haar zwarte spijkerbroek. Met een glimlach op zijn gezicht, knikte hij als antwoord op haar woorden. Zachtjes liet hij haar weten dat het goed was om te weten dat zij waarschijnlijk ergens buiten rond hing als hij vlak voor volle maan met iemand zou willen praten. Al hoopte ze dat ze hem dan niet direct nadat ze het klaslokaal uit was gevlucht zou tegen komen. Storm had al veel kanten van haar gezien, maar haar tijdens een volledige paniek aanval zien wou ze hem besparen. Al helemaal wanneer hij zelf al enorm gespannen was van de weerwolf die naar buiten wou.

Het was duidelijk dat het Storm niet lekker zat dat Devon de volgende volle maan voor zijn rekening zou nemen. Dat zijn beste vriend zich tussen Lupos en de studenten van Genosha zou zetten. Ze was zich er van bewust, dat haar geruststellingen hem waarschijnlijk niet zouden overtuigen. Dat het idee dat zijn beste vriend voor hem zou staan tijdens volle maan hem angst aan zou blijven jagen. Zachtjes schudde ze haar hoofd, toen hij zij dat Devon dacht dat er iets menselijks over zou blijven. Hoe graag ze ook zou willen dat Devon gelijk had, ze wist beter. In Lupos was werkelijk niets terug te vinden van Storm. De lieve, intelligente jongen verdween geheel. Werd volledig opgeslokt door het beest, dat aan niets anders dacht dan jagen. Dat dom genoeg was om een draak die vele maar groter was uit te dagen. Alleen op het moment dat Lupos zo veel pijn had, dat Storm’s bruine ogen in zijn kassen waren gekomen, had de wolf iets menselijks gehad.


outfit

 
Het laatste wat ze zich van haar vader kon herinneren, was zijn vermoeide, zorgelijke gezicht dat hen na keek vanachter het glas. De stille ‘wees voorzichter’ die zijn lippen gevormd hadden. Als het aan hem had gelegen was zij bij hem gebleven en was Kira alleen opzoek gegaan naar rantsoen maar Nadya was koppig geweest. Had geen genoegen willen nemen met haar vaders voorstel samen een spelletje te spelen. Perse had ze met haar moeder mee gewild naar buiten, omdat ze het helemaal had gehad met stil binnen moeten zitten in hun warme en benauwde appartement. Veel koeler was het buiten niet geweest en de lucht had zwaar aangevoeld door de rook die al dagen boven de stad hing. Haar moeders hand had de hare stevig omklemd, terwijl ze door de grotendeels verlaten straten waren gelopen. Het gedonder van de bomenwerper was haar oren binnen gedrongen, nog voor het lucht alarm geklonken had. Het had niet meer dan een minuut geduurd, voor ze het gefluit had gehoord dat ze in haar dromen nog steeds horen kon. Een bom. De inslag had de grond doen trillen. Automatisch hadden ze het op een rennen gezet, zo hard als ze konden. Weg van de inslag. Weg van de plek waarvan ze zich pas later realiseerde dat het hun straat was geweest. Hun straat, die bijna in zijn geheel was weg gevaagd. Als een idioot had haar moeder op de deuren van de huizen gebonkt waar ze langs waren gerend. Ze had gesmeekt of ze binnen mochten komen, of ze mochten schuilen in een schuilkelder. Haar stem was nauwelijks boven het geluid van het luchtalarm heen gekomen. Over het geschreeuw van de soldaten die door de straten waren gerend. De lucht had zich gevuld met rook. Met geschreeuw. Met het gefluit van een tweede bom.

Nadya had niet door dat haar lichaamstemperatuur met bijna twintig graden was gezakt. Dat de lucht om hen heen iets kils had gekregen. Dat Storm zijn arm rond haar schouders had gelegd. Tot hij haar dichter tegen zich aan trok en haar hoofd tegen zijn schouder te rusten kwam. Er direct op reageren kon ze niet. Nog te diep weg gezonken in het verleden. In haar herinneringen aan de dag dat ze haar vader verloren had. Voor een moment sloot ze haar ogen en probeerde ze zich te concentreren op Storm. Op de warmte van zijn lichaam. Op zijn rustige ademhaling. Het voelde veilig zo in zijn armen. Misschien zelfs veiliger dan ze toe zou willen geven. Langzaam begon haar temperatuur weer te stijgen, waardoor het contrast tussen haar lichaamstemperatuur en die van Storm kleiner werd. Zijn woorden deden haar moeizaam slikken en ze voelde hoe hij een kus op haar hoofd drukte. De beelden van Kiev, de beelden van de ravage die het bombardement achter had gelaten, vervaagde. Positieve herinneringen. Herinneringen die haar sterker konden maken. Haar vader die piano speelden. Haar moeder die haar haar strak invlocht voor een balletvoorstelling. De mythische verhalen van haar vader. Zijn vrolijke grijns, wanneer ze in het Noors tegen hem sprak. Haar moeders schaterlach, wanneer haar vader probeerde Russisch te klinken. Nadya voelde dat Storm haar los liet en ging weer iets rechter zitten. Haar sombere blauwe ogen zochten de zijne alvorens ze verder ging. Natuurlijk had ze wel zo haar vermoedens over de omstandigheden rond haar moeders dood. Haar moeder had gezeten in wat de wetenschappers de suicide squad genoemd hadden. Een groep mutanten, die in werden gezet als wapens. Een groep mutanten, die ieder een chip in zich hadden die tot ontploffen zou worden gebracht als ze niet deden wat van hen gevraagd werd. Een groep mutanten, die missies uit moest voeren die een grotere kans op falen dan op slagen hadden.

Het was haar duidelijk dat niet alleen haar emoties meer naar het oppervlakte kwamen bij hem, maar dat ook hij zijn emoties meer bloot gaf. Het was alsof ze niet voor elkaar konden verbergen wat ze voelden, zelfs als ze dat zouden willen. Storm maakte haar kwetsbaarder, dan haar lief was maar ze wist dat zij hetzelfde bij hem deed. In korte tijd waren ze veel voor elkaar gaan betekenen. In korte tijd was ze hem in zo verre gaan vertrouwen, dat ze zich minder gebroken tegenover hem opstelde dan ze daadwerkelijk was. Bang dat hij haar zwaktes zou misbruiken was ze niet, omdat ze zo goed als zeker wist dat hij haar nooit met opzet pijn zou doen. Zoals zij hem nooit met opzet pijn zou kunnen doen, tenzij het was om Lupos tegen te houden. Al hoopte ze, met heel haar hart, dat ze dat niet nog een keer zou hoeven doen. Dat hij een andere manier zou vinden om de weerwolf in hem tegen te houden. Dat de komende volle maan Devon er voor zou kunnen zorgen dat er geen slachtoffers zouden vallen. ‘Ik red me wel, hij wordt sterker maar ik ook.’ Storm’s stem klonk vaster en zekerder dan eerder, maar zijn ogen verrieden dat hij er zelf niet zo heel zeker van was. Toch knikte ze, omdat ze wist dat hij het voornamelijk zei om haar gerust te stellen en misschien ook wel een beetje om zichzelf gerust te stellen. Omdat ze hoopte dat er meer waarheid in zijn woorden zat, dan hij zelf realiseerde.

Hoe het was om niet te weten dat je onsterfelijk was, kon Nadya zich nauwelijks meer herinneren. Op het moment dat dood een betekenis had gekregen, had ze al geweten dat zij niet zomaar sterven zou. Dat er meer nodig was dan een flinke wond of een ziekte om een einde te maken aan haar leven. Veel meer. Haar blik ging weer naar Storm zodra hij begon te praten. Zodra hij haar zei, dat hij het niet wou weten. Iets wat ze maar al te goed kon begrijpen. Bij zijn volgende woorden knikte ze dan ook zachtjes. Ze zou hem er niet meer naar vragen, zou het met hem niet meer over onsterfelijkheid hebben tot hij hier klaar voor zou zijn. Of dat moment ooit zou komen wist ze niet, maar ze wist dat als hij onsterfelijk zou zijn hij dit vroeg of laat in zou moeten zien. Waarschijnlijk meer dan één keer. Zoals, zij zelf ook had moeten doen. Zelfs al had ze als kind al geweten dat ze onsterfelijk was. Tijdens haar gevangenschap had ze zo nu en dan wel eens gedacht, gehoopt, dat een experiment haar laatste was. Dat ook haar lichaam dat niet zou kunnen verdragen, maar iedere keer had ze het fout gehad. “Ik weet het. Ik zal het er niet meer over hebben.” zei zacht tegen hem.

Dat Storm haar zijn hartslagmeter zonder al te veel aarzelingen aan haar had gegeven had haar verbaasd. Hoewel ze wist dat hij haar vertrouwde, wist ze ook hoeveel het appraatje voor hem betekende. Dat hij het zag als iets wat hij nodig had om de weerwolf te controleren. Maar kennelijk wist hij dat hij dat bij haar niet nodig had. Dat zij zou kunnen voorkomen dat Lupos naar buiten zou komen, omdat Lupos bang voor haar was. Was het mogelijk dat de weerwolf zich zou herinneren wat zij hem had aan gedaan? Of was er een andere rede dat Storm het idee had dat hij meer grip op Lupos had wanneer zij bij hem was? Voor een moment bleef het stil tussen hen. Hoorde ze niets anders dan het zachte geruis van de wind en hun rustige ademhaling. In korte tijd waren er tientallen emoties door haar heen gegaan. Door hen beide heen gegaan. Tientallen gedachten en herinneringen, die langzamerhand weer iets meer naar de achtergrond leken te zakken. Haar blik ging naar Storm, die met zijn hoofd op zijn vuisten voor zich uit staarde. Ook hij leek weer wat meer tot rust te zijn gekomen. De charmante glimlach die op zijn gezicht verscheen toen hij haar weer aan keek deed haar glimlachen. Al maakte die glimlach plaats, voor verbazing op het moment dat hij haar zei dat hij had gehoord dat iedereen haar Storm noemde. Natuurlijk, had ze geweten dat er een moment zou komen waarop hij erachter zou komen dat er maar weinig mensen waren die haar Nadya noemde maar ze had niet verwacht dat het zo snel zou zijn. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht, bij horen van de manier waarop hij haar naam uitsprak. Met zijn zware Britse accent, waar ook zij niet geheel ongevoelig voor was. Als hij haar dit tijdens volle maan had gevraagd, of zelfs tijdens het Halloween feest had ze hem waarschijnlijk gezegd dat hij haar ook Storm moest gaan noemen, maar nu twijfelde ze. Hoe vaker ze haar naam over zijn lippen hoorde komen, hoe minder pijnlijk het werd. Hoe meer ze zich weer Nadya begon te voelen, in elk geval in zijn buurt. Het was niet zo dat ze er al klaar voor was zich door iedereen weer Nadya te laten noemen. Zo ver was ze nog lang niet. Zo ver zou ze misschien nooit komen. Storm was echter niet zo maar iemand. Hem haar naam horen zeggen, was lang niet zo moeilijk als het eerder was gewest. Zachtjes schudde ze bij het horen van zijn volgende woorden haar hoofd. “Ik heb me zelf aan je voorgesteld als Nadya, er is geen manier waarop je had kunnen weten wat die naam voor me betekende.” Voor een moment keek ze hem gewoon zwijgend aan, waarna ze weer kort haar hoofd schudde. “Jij mag me gewoon Nadya blijven noemen.” zei ze, er verscheen een zachte, gemeende glimlach op haar gezicht. “Ik weet niet of ik ooit volledig terug zou gaan naar wie ik was toen ik Nadya was, maar bij jouw voel ik me meer haar dan dat ik me Storm voel.” Gaf ze eerlijk toe.

outfit

 
De herinneringen namen haar voor even volledig in beslag. Het alsof ze weer in Kiev was. Alsof ze weer de rokerige lucht in ademde. Alsof ze weer de geluiden van de oorlog hoorde. Alsof ze weer overvallen werd door de alles omvattende angst. Het enige, of eigenlijk de enige, wat er voor zorgde dat ze niet volledig wegzonk in het verleden, was Storm. Zijn arm die rond haar schouders lag. De warmte van zijn lichaam zo vlak bij de hare. Zijn rustige ademhaling. Op dit moment was hij het enige waarin ze zich kon vasthouden. De enige die haar menselijk hield. Die er voor zorgde, dat haar herinneringen haar niet in zo verre mee namen dat ze niet anders kon dan shiften. Omdat de angst te heftig was. Omdat haar emoties te sterk waren voor haar, in vergelijking tot haar drankenlichaam, fragiele mensen lichaam. Het was vreemd, hoe hij met zo’n simpele aanraking zo veel voor elkaar wist te krijgen. Hoe zijn arm rond haar schouders voldoende was, om haar het gevoel te geven dat ze veilig was. Dat er niemand was die haar iets zou doen. Dat ze niet echt in Kiev was. Dat er niet echt bomen uit de lucht vielen. Bij ieder ander had de aanraking haar waarschijnlijk enkel angstiger gemaakt, of kwaad maar bij Storm was het anders. Bij Storm was alles anders. Naast hem zou ze tijdenlang zo kunnen zitten.

Langzaam was ze terug gekeerd naar de werkelijkheid. De verlaten straten van Kiev vervaagde, maakte plaats voor het groene gras en de bomen met hun gelige bladeren. Het snerpende geluid van het luchtalarm werd vervangen door Storm’s rustige en regelmatige ademhaling. Kort ontmoeten haar ogen de zijne, zag ze de begripvolle blik in zijn ogen. Hoewel hij zich waarschijnlijk niet voor kon stellen hoe het was op te groeien in een oorlog, wist ze dat hij er voor haar was. Dat hij begreep dat ze het er moeilijk mee had. Dat de herinneringen haar nog altijd bezighielden. Al waren de herinneringen niet half zo innemend als die van de tijd dat ze gevangen had gezeten. De tijd dat ze als proefdier was gebruikt. Een tijd waar ze Storm misschien ooit over zou vertellen, maar niet nu. Niet vandaag. Er waren al zo veel emoties door haar heen gegaan. Zo veel beelden, waarvan ze wist dat die haar de rest van de dag niet volledig met rust zouden laten. Meer zou ze niet aan kunnen, meer zou haar breken. Zwijgend keek ze voor zich uit naar een vogeltje dat traag door het gras hupte opzoek naar eten. De rust in haar lichaam was bijna volledige terug gekeerd. Voor nu was het stil in haar hoofd of in elk geval, stiller dan het zo juist was geweest. Al haar aandacht ging naar het vogeltje, dat met zijn snavel in de grond aan het wroeten was. Naar de zon die op haar rug scheen. Naar Storm die stil naast haar zat.

Als kind had ze nog niet goed begrepen wat onsterfelijkheid inhield, omdat ze destijds de dood nog niet echt gekend. De mededeling dat ze onsterfelijk was, had haar dan ook geen angst aan gejaagd. Niet totdat ze begrepen had wat het inhield. Niet tot de eerste bom op Kiev gevallen was en ze begrepen had in wat voor een wereld ze leefden. In wat voor een wereld ze haar lange leven door zou moeten brengen. Voor Storm was het anders, hij begreep maar al te goed wat de dood in hield en wat onsterfelijk zijn inhield. Dat hij er niet over wou na denken, kon ze dan ook begrijpen en ze zei hem dan ook te zwijgen. Als hij er ooit over praten wou, wist hij dat hij naar haar zou kunnen komen. Dat hoefde ze hem niet meer te zeggen. Storm liet zijn schouders iets zakken bij het horen van haar woorden. Haar ogen vonden zijne en terwijl hij sprak keek ze hem gewoon aan. Kort klopte hij met zijn hand op haar arm. Een lichte glimlach verscheen op haar gezicht. Samen onsterfelijk zijn. Dat zou beter zijn dan alleen, veel beter. Het was niet zo dat ze wou dat Storm onsterfelijk was. Tenslotte wist ze als geen ander wat voor een vloek het was, al helemaal voor iemand als zij. Iemand die slachtoffers maakt. Veel slachtoffers. Maar toch, het idee dat ze samen met Storm het eeuwige leven zou leven klonk ergens wel aantrekkelijk. Zover eeuwig leven aantrekkelijk klinken kon. “Al hoop ik met heel m’n hart dat jij niet onsterfelijk bent. Zou ik het ergens wel fijn vinden, als ik jouw niet hoef te verliezen.” Gaf ze eerlijk toe, haar stem klonk zacht. Voorzichtig,  omdat ze wist hoe confronterend dit alles voor hem was.

Storm wist dat iedereen haar Strom noemde. Eigenlijk zou het haar niet moeten verbazen en toch was dat precies wat het deed. Haar verbazing deed hem glimlachen. Van wie zou hij het gehoord hebben? Zou hij verhalen over haar hebben gehoord? Wat voor verhalen zouden dat geweest zijn? Zou hij weten dat ze sinds ze op Genosha zat, ze nog geen enkele volledige lesdag had gevolgd? Dat ze de eerste dagen van haar verblijf zwijgend had door gebracht? Maakte het uit als hij dat alles zou weten? Zijn woorden deden haar weer op kijken. Een glimlachje verscheen op haar gezicht. Al was ze het niet helemaal met hem eens. Niet omdat ze een hekel had aan haar echte naam, want dat had ze niet, het was soms alleen moeilijk om te horen. Haar ouders hadden haar die naam gegeven. Een Oekraïense naam, die met het Noorse accent van haar vader altijd iets excentrieks had gekregen. Echter, vond ze de naam Storm ook mooi. Al paste de naam beter bij hem, dan bij degene die zij was als ze bij hem was. Zou er een rede zijn waarom hij geen fan van zijn naam was? Dat de meeste mensen hem Hall noemden, was haar tijdens het Halloween feest opgevallen. Echter, was het nog niet in haar op gekomen hem hierna te vragen. Hem te vragen of zij hem ook Hall moest gaan noemen. Het zou wennen zijn, omdat ze hem had leren kennen als Storm net als hij haar had leren kennen als Nadya maar als hij het zou willen zou ze het direct doen. “Wil je dat ik je in het vervolg Hall noem?” vroeg ze en voor een moment keek ze hem vragend aan. Waarna ze hem zei dat hij haar Nadya kon blijven noemen. Een lieve glimlach verscheen op zijn gezicht. Een glimlach die haar er van wist te overtuigen dat ze de goede keuze had gemaakt. Bij Storm kon ze Nadya zijn. Op den duur zou de naam zijn lading voor een groot deel verliezen, zou het gewoon weer zijn wie ze was. In elk geval bij hem. “Het zou zeker verwarrend worden.” Gaf ze met een glimlachje toe. Die verwarring was precies de rede dat ze zich in eerste instantie ook had voorgesteld als Nadya, omdat die verwarring in de staat waarin hij toen had verkeerd misschien te veel was geweest. Nu was Storm er veel beter aan toe, leunde hij ontspannen tegen het houten tafelblad. Dit keer maakte ze de keuze niet voor hem, maar voor zichzelf. Zijn woorden deden een tedere glimlach op haar gezicht verschijnen. Hoe kwetsbaar het hen ook maakte, bij elkaar konden ze gewoon zichzelf zijn. Hij voelde zich bij haar meer Storm dan weerwolf en zij voelde zich meer Nadya dan Storm. Toen hij zijn blik af liet dwalen, bleef ze voor een moment naar hem kijken nog altijd met een lichte glimlach op haar gezicht. De rust die Storm uitstraalde, voelde zij ook en voor een moment voelde ze zich volledig op haar gemak. Zijn zachte geprevel deed haar glimlach voor een moment iets verbreden. Blij, dat zij voor hem hetzelfde kon doen als hij voor haar deed. Zelf had ze zich in tijden niet zo veilig gevoeld als ze zich bij Storm voelde. Al vond ze dit ergens ook beangstigend, omdat het hem steeds belangrijker voor haar maakte. Omdat hem verliezen, steeds moeilijker zou maken en als hij niet onsterfelijk was zou ze hem hoe dan ook verliezen. Nadya wist de gedachten weg te duwen. Wist haar ontspannen houding te bewaren. Ook zei leunde lichtjes met haar rug tegen het blad van de picknicktafel, haar linker knie trok ze op en haar hoofd liet ze er op rusten. Zijlings keek ze naar Storm. “Wat heb je aan iedereen in Londen gezegd?” vroeg ze voorzichtig. Ze wou niet weer een vloed van emoties bij hem te weeg brengen, maar ze was wel benieuwd naar hoe zijn leven in Londen was geweest en hoe hij zijn vrienden en familie er van overtuigd had hem niet op te zoeken. Zouden ze weten dat hij een mutant was? Vast niet. Dat Storm niet graag over Lupos sprak was haar al heel snel duidelijk geworden. Zover zij wist, wisten er maar heel weinig mensen over de ware aard van Storm’s  mutatie.

outfit

 
Haar ouders hadden onsterfelijkheid er makkelijk uit laten zien. Hadden haar het idee gegeven dat het niet iets pijnlijks was, iets slopends. Al had haar vader zo nu en dan zijn bitterheid wel uitgesproken. Had hij duidelijk laten merken dat hij geen vertrouwen had in de mensheid. Nee, die enige die hij had vertrouwd waren zij geweest en zij waren volgens hem geen echte mensen geweest. Alle drie, waren ze volgens hem meer draak dan mens geweest. Dat had hij al gevonden, voor zij in staat was om te transformeren. Haar vader had haar überhaupt nooit als draak gezien. Echter, was hij er zeker van geweest dat ze er één was. Simpelweg omdat iedereen uit hun familie dat was, omdat hun voorouders enkel draak waren geweest. Omdat ze zowel vuur van haar moeder als ijs van haar vader in zich had. Hoe zou het zijn geweest als ze alle drie de oorlog hadden overleefd? Als haar moeder en zij niet gevangen genomen waren? Zou zij dan ook zo bitter zijn als ze nu was? Zo bitter als haar vader geweest was? Of zou ze nog het onschuldige hebben, wat ze als kind had gehad? Zou ze gelukkig zijn geweest? Nadya wist dat dit vragen waren waarop ze geen antwoord krijgen zou. Hoe vaak ze ook door haar hoofd zouden gaan. Dat ze niet anders kon, dan haar leven accepteren zoals het was. Hoe pijnlijk dat ook was. Haar ouders hadden er ook lange tijd alleen voor gestaan. Tientallen mensen waren ze verloren, voor ze eindelijk elkaar gevonden hadden. Voor ze hun onsterfelijke zielsverwant gevonden hadden. Volgens haar moeder was het, het lot. Volgens haar vader was het puur toeval. Hoewel Nadya niet heel bijgelovig was, vond ze haar moeders verklaring aantrekkelijker klinken. Omdat dat het zou betekenen, dat er ook voor haar iemand was met wie ze haar lange leven zou kunnen delen. Eigenlijk was het vreemd hoe je kon verlangen naar iemand met dezelfde vloek als jouw en tegelijkertijd kon hopen dat niemand dit zelfde lot hoefde te leiden. De tegenstrijdigheid kwam ook naar voren, in de woorden die ze voorzichtig uit sprak. Voorzichtig omdat ze wist wat de woorden betekenden, omdat ze wist wat ze met Storm konden doen. Voor een moment bleef hij stil, keek hij voor zich uit en zij volgde zijn voorbeeld. Zich afvragend of ze er goed aan had gedaan haar gedachten uit te spreken. Om toe te geven dat ze hem ergens liever niet zou willen verliezen, zoals ze ieder sterfelijk persoon verloor. Nadya wist dat het niet goed was te denken in verliezen, maar dat was het enige wat ze kon. Denken in verliezen was iets wat ze op Bikini Atol had geleerd. Iedere keer als ze met iemand had gesproken. Iedere keer als ze ‘vrienden’ had gemaakt, was ze, ze weer kwijt geraakt. Omdat zij sterfelijk waren en zij niet. Mensen verliezen was het enige wat ze kende. Was het enige wat ze zou kennen, tot ze iemand tegen kwam die was zoals haar. Al wist ze dat ze zelfs onsterfelijke mensen verliezen kon, zoals ze ook haar ouders verloren had. Bij het horen van zijn stem keek ze weer op, recht in zijn bruine ogen. Ze hoopte dat hij gelijk had, dat ze hem in elk geval de komende jaren nog niet hoefde te verliezen, maar eerlijk? Er zeker van zijn was ze niet. Op Genosha, joeg Storm als Lupos niet op mensen hij joeg op mutanten. Wat als hij de komende volle maan of één van de volle manen die daar op zou volgen, iemand aan zou vallen die sterker was? Iemand die geen genade kende? Iemand die Lupos zou vermoorden zonder er bij stil te staan, dat er in dat gruwelijke wezen nog iemand zat? Haar angst uitspreken deed ze niet, omdat ze wist dat hij hier zelf ook over na gedacht had. Omdat ze wist dat de gedachten uitspreken, het niet minder echt zou maken. In tegendeel.

Bij het horen van haar voorstel, verscheen een grote glimlach op zijn gezicht waarna hij het vrijwel direct afwees. Iets wat haar onwillekeurige deed glimlachen. Ja, ze was blij dat ze hem Storm mocht blijven noemen. Dat was hoe ze hem had leren kennen. Dat was wie hij voor haar was. Het aanspreken van iemand met zijn of haar achternaam, deed haar officieel aan. Het deed haar denken aan de manier waarop de militairen en wetenschappers elkaar hadden aangesproken. Al was ze er vrij zeker van dat ze er wel aan had kunnen wennen, als Storm had gewild dat ze hem Hall had genoemd. Zijn verklaring over waarom iedereen hem Hal noemden, klonk haar wel logisch in de oren. Storm klonk inderdaad niet echt Brits, eerder Amerikaans. Nick, die van oorsprong Amerikaans was, had haar de alias ook gegeven toen ze door Amerika waren getrokken. Er was niemand geweest die de naam gek had gevonden, al had het nooit helemaal gepas bij haar Oekraïense accent dat enkel te horen was wanneer ze heel kwaad of moe was. “Hall klinkt inderdaad Britser dan Storm, maar ik vind Storm wel bij je passen.” zei ze, een glimlach speelde op haar lippen.

Beide waren ze volledige ontspannen. Alsof na de stortvloed van emoties die ze zojuist hadden ervaren, alle spanning uit hun lichaam was verdwenen. Nadya wist dat het bij haar altijd slechts een kwestie van tijd was voor de spanning weer terug zou keren, maar voor nu genoot ze van de rust. Genoot ze van de zonnen stralen die op haar huid kriebelden. Van Storm’s aanwezigheid. Met haar hoofd rustend op haar knie, keek ze hem zijlings aan. Zou haar vraag hem terug hebben gesleurd in de storm van emoties? Was het stom van haar geweest hem te stellen? Er verscheen een wat moeilijke blik in zijn ogen, maar zijn ontspannen houding bleef. Hoe meer hij vertelden, hoe meer ze van hem te weten kwam. Van zijn leven in Londen. Zoals het nu klonk had hij een prima leventje gehad, tot het abrupt een andere wending gekregen had toen hij gebeten werd door een weerwolf en hij alles achter zich zou laten. Zijn woorden deden ook haar lachen, want na wat ze op het Halloween feest had gezien wist ze dat Storm hier waarschijnlijk werkelijk toe in staat zou zijn geweest. Dus hij had een broertje? Een broertje, waar hij aan zijn liefdevolle glimlach te zien veel om gaf. Onwillekeurig moest zij ook glimlachen. Moeilijk om zich Storm voor te stellen als een grote broer was het niet. Ze kon zich voorstellen dat hij een zorgzame broer was geweest, die zijn kleine broertje altijd in bescherming nam. Wat precies was, wat hij had gedaan op het moment dat hij weg was gegaan uit Londen. Zachtjes moest ze lachen om Storm’s volgende woorden. Een superspion die de wereld aan het redden was, dat klonk nog best goed. Dat zijn beste vriend en vriendin zich waarschijnlijk zorgen om hem zouden maken, kon ze zich wel voorstellen. Als hij nu ineens zou verdwijnen, zou zij zich ook zorgen om hem maken. Al lag dat natuurlijk wel anders, want zij wist veel meer over zijn huidige omstandigheden dan zij deden. Bij het horen van zijn vraag bleef ze hem voor een moment stil aan kijken. Niet goed wetend wat ze moest antwoorden. Zelf had ze nooit iets dergelijks mee gemaakt. Niet dat ze nooit halsoverkop ergens vertrokken was, zonder iemand een goede reden te geven maar degene die ze achter had gelaten hadden nooit veel voor haar betekend. Ze zouden haar stuk voor stuk vergeten zijn, zoals zij hen ook vergeten was. “Zou jij het willen weten, als het één van hen was?” vroeg ze. Nu was zij het die hem vragend aan keek. “Als een van hen een weerwolf was en hier op het eiland zat?” Hij zou de vraag beter kunnen beantwoorden dan zij dat kon. Zij was opgegroeid als een mutant. Voor haar was mutant zijn normaal. Voor degene die ze echt dichtbij gelaten had was mutant zijn normaal geweest. In Londen was het anders, dat wist ze. Nick en zij waren expres nooit naar Engeland gegaan, omdat ze wisten dat als iemand daar uit zou vinden dat ze mutant waren ze meer dan alleen de soldaten van Bikini Atol achter zich aan hadden.

outfit