Met haar benen lichtjes opgetrokken leunde Nadya tegen de oude eik, die aan de rand van het schoolplein stond. Iedere spier in haar lichaam leek zich aan te spannen. Haar gezicht stond strak en zo nu en dan flikkerde de iris van haar linker oog vervaarlijk rood. Het liefst was ze nu geshift. Had ze haar uitvlucht gezocht in haar haast onverwoestbare drankenlichaam, maar Jean had haar gevraagd dit niet meer iedere dag te doen. In elk geval niet zolang ze niet kan transformeren zonder een storm te veroorzaken. Dus nu moest ze proberen om haar rust op een andere manier zien te vinden. Het gevoel van vrijheid, dat het  tastbaarst was in haar drakenlichaam moest ze op een andere manier zien te bereiken. Onrustig frunnikte ze met haar vingers aan een pluk van haar blonde haren, terwijl ze probeerde haar hartslag weer terug te brengen naar een normaal tempo. Vier uur en vierentwintig minuten. Zo lang had ze het vandaag vol gehouden. Zo lang voor de muren op haar af waren gekomen en ze het gevoel had gekregen dat ze stikte. Weer was ze halsoverkop de klas uitgerend. Weer had het weinig gescheeld of ze had uitgehaald naar de docent die haar tegen had willen houden. Geïrriteerd sloeg ze met haar vuist in het gras naast zich, waarop zich bijna onmiddellijk ijskristallen vormden. Wat was er de laatste tijd toch mis met haar? Hoe kon bijna iedere ruimte haar gek maken? Hoe kon het dat ze zich praktisch iedere seconden van iedere dag gevangen voelden? Voor een moment liet ze de achterkant van haar hoofd tegen de boom aan rustte en sloot ze haar ogen. Zich focussent op de muziek die uit de dopjes van haar iPhone kwam. Naar de bijna klassiek klinkende piano muziek en de wat hese stem van Patrick Watson.

Het geluid van lachende jongensstemmen trok haar ruw uit haar gedachten. De iris van haar linker oog was rood gekleurd, toen ze opkeek naar het groepje dat een paar meter bij haar vandaan tegen een bal liep te trappen. Serieus? Moesten ze dat zo nodig hier doen? Oké, ja het was school terrein en technisch gezien mochten ze hier voetballen maar dat maakte het niet minder irritant. Het liefst zou ze de bal in de fik laten vliegen en zo een einde maken aan het onschuldige voetbal potje, maar ze wist zich in te houden. Om niet alsnog haar temperament te verliezen, schoot ze overeind. Haar leren jasje dat ze als kusentje had gebruik, griste ze van de grond en trok ze aan. Niet dat ze het echt nodig had, maar oké. Doen alsof ze gevoelig was voor de buitentemperatuur scheelde vragen. Met snelle passen liep ze het schoolplein over. Totaal niet lettend op haar omgeving, maar zich volledig focussend op haar bloed dat in haar aderen leek te koken. Ze was zo op zichzelf gericht dat ze niet doorhad dat er iemand voor haar stond tot ze frontaal tegen hem opliep. Nog net wist ze haar evenwicht te bewaren. Een korte stortvloed aan Russische scheldwoorden rolden over haar lippen. De iris van haar linker oog kleurde nog donkerder rood, boven de palm van haar rechterhand ontstond een kleine vlam. “Kun je niet uit kijken?!” siste ze.

outfit

Het was het makkelijkst geweest als de jongen tegen wie ze aan gelopen was, een watje was geweest die er direct vandoor was geschoten op het moment dat zij haar mond geopend had maar helaas was dit niet het geval. De jongen keek haar met zijn mond een stukje open aan. Wat er waarschijnlijk heel stom uit had gezien, als ze niet te kwaad geweest was om het echt waar te nemen. Haar kaak stond strak gespannen en in de iris van haar linker oog leken vlammen te dansen. De wenkbrauwen van de jongen schoten omhoog en een simpele ‘pardon’ rolde over zijn lippen. Het was niet het soort pardon waarmee je je verontschuldigde, verre van zelfs.

De vlam die boven haar rechter hand flakkerde, werd voor een moment groter toen de jongen haar tegen haar schouder duwde met zijn wijsvinger. Bij het horen van zijn woorden kneep ze haar ogen tot spleetjes. Geïrriteerd duwde ze zijn hand weg bij haar schouder. Dat haar hand aan zijn huid zou voelen als een gloeiend hete kool kon haar weinig schelen. “Als je zag dat ik niet op letten, had je prima een stapje aan de kant kunnen doen.” zei ze, terwijl ze hem strak aan keek. “Of ben je zo’n arrogante zak die denk dat de hele wereld voor hem moet wijken?” vervolgde ze. Kort trok ze één wenkbrauw op. Zich afvragend waar hij het lef vandaan haalde haar zo te behandelen. Een drama Queen? Serieus? Oké, ja haar reactie was nogal wat overdreven maar dat maakte haar nog geen drama Queen. “Je kunt ook zelf weg gaan.” merkte ze droogjes op. Haar rechterhand balde ze kort tot een vuist, waardoor het vuur verdween. Langzaam begon haar stemming om te slaan, puur en alleen omdat ze geen zin had om de jongen het genoegen gelijk te geven met z’n drama Queen. Wat niet betekende dat haar bloed niet ieder moment weer zou kunnen gaan koken. De naam Storm had ze niet alleen te danken aan de stormen die ze creëerden als ze in haar drankenlichaam. Nee, meer dan dat sloeg haar bijnaam op haar bijna altijd stormachtige stemming. De iris van haar linkeroog kreeg de eigenzinnig blauwe kleur weer terug en haar temperatuur zakte iets, waardoor de lucht om hen heen iets kils kreeg. Niet zo kil, dat het direct duidelijk was dat het door haar toedoen was maar kil genoeg om je onbehagelijk te laten voelen. “Dus waarom voel jij je te goed om aan de kant te gaan?” vroeg ze, wetend dat ze hem hiermee waarschijnlijk alleen maar kwader zou maken. Kort dacht ze aan wat Nick eens plagend tegen haar had gezegd, toen ze bijna iemand aan was gevallen die voor was gekropen in de rij. ‘Wat moet je toch zonder mij.’ Zonder hem was er niemand die haar tegen hield wanneer ze een woede aanval had. Niemand die haar hielp bij het maken van vrienden. Niemand die haar weg kon trekken als ze op het punt stond iets stoms te doen, zoals nu. Een jongen van wie ze geen idee had wat of wie hij was uitdagen, puur en alleen omdat het kon. Omdat hij haar tegen zich aan had laten lopen en haar een drama Queen had genoemd.

outfit

De jongen leek ongevoelig voor de hitte van haar hand. Wat werkelijk van alles kon betekenen. Het kon beteken dat hij ongevoelig was voor hitte, voor temperatuur of voor pijn in het algemeen. Het kon betekenen dat hij had geleerd hoe hij kon voorkomen dat anderen zagen dat hij pijn had. Het kon betekenen dat fysieke mutaties hem geen kwaad konden doen, zoals het geval was bij haar kamergenoot. Echt uit maken deed het niet of in elk geval, zo zag ze het op het moment niet. Door een lichte rode gloed, zag ze de brede grijns die er op zijn gezicht verscheen. Een grijns die ze het liefst van zijn gezicht zou willen slaan, maar ze wist zich in te kijken. Bleef hem strak aan kijken. “Serieus, dat is wat je van mijn woorden maakt?”  zei ze, nog altijd geïrriteerd. Nadya wist dat het geen heel sterk antwoord was, maar eerlijk? Haar hoofd zat veel te vol met emoties, om de botte opmerkingen te kunnen maken die haar normaal zo eigen waren.

Bij het horen van zijn volgende woorden keek ze hem even hoofdschudden aan. Dacht hij nu echt, dat als hij dat als hij dat zei zij uit de weg zou gaan? Als die woorden iets deden, dan was het wel er voor zorgen dat ze precies daar bleef staan waar ze nu stond. Met enige moeite wist ze haar temperatuur te laten zakken en het vuur in haar hand te laten doven. Als ze zich rustig wist te houden, zou ze een stuk sterker staan tegenover deze arrogante gast. Want als ze iets niet wou, dan was het hem het genoegen geven hem te bevestigen met zijn Drama Queen. “Tja, dat is jouw probleem.” zei ze dan ook, terwijl ze hem met haar ijzig blauwe ogen strak aan bleef kijken. Dat hij groter dan haar was maakte haar niet bang. Sowieso was Nadya niet erg snel bang, niet voor dit soort situaties in elk geval.

De jongen liep dichter naar haar toe, waardoor hij zijn mond tot vlak bij haar oor kon brengen toen hij zijn zin af maakte. De meeste mensen zouden waarschijnlijk een stap achteruit zijn gegaan, maar zij bleef stil staan waar ze stond. Niet onder de indruk van zijn zogenaamd dreigende houding. Wie dacht hij dat ze was? Een meisje van tien? Haar armen sloeg ze over elkaar, terwijl ze hem voor een moment zwijgend aan keek. “Je denkt toch niet dat ik je dat genoegen ga geven?” zei ze, op een zachte toon terwijl ze kort haar wenkbrauw op trok. Haar gezicht had iets hards gekregen. “Er is niets wat jouw beter maakt en het verbaasd me dat niemand dat jouw eerder verteld heeft.” zei ze, zonder haar blik los te maken van de zijne. Nu hij zo dicht bij haar stond moest ze iets omhoog kijken om hem recht aan te kunnen kijk, iets wat haar irriteerde maar niet genoeg om een stap achteruit te zetten.

outfit