A big blast

Lichtelijk in paniek was Max wakker geschoten. What the hell was dat nu weer voor een droom? Iedereen van op het eiland was gestorven, niemand had het voor mogelijk gehouden maar de mutanten van Genosha waren volledig uitgeroeid door iemand van hun eigen soort. Nee, het was echt een akelige droom geweest. Er kon zo een film over gemaakt worden, eentje die niet eindigde met de helden die de boel kwamen redden want tegen de kracht die hij had gezien in zijn droom was sterker dan degene waar hij al verhalen over had gehoord. Kort schudde hij zijn hoofd. Het was maar een droom, er zou niets als dat gebeuren. Daarvoor waren de mensen hier te sterk voor en was de boel te goed beveiligd, toch?
Met een van zijn nieuwe brillen, die uiteraard van speciale kwaliteit was en die hij had gekregen voor zijn kerst, wandelde hij zijn kamer uit. Max droeg een rode sweater en een gewone zwarte jeansbroek met zijn Vans eronder. Stiekem in zijn hoofd waande hij zich misschien ergens wel een rockster, en ja op een dag zou hij dat ook echt wel zijn. Nou ja, in zijn hoofd dan toch misschien. Grijnzend liep hij door de gang, tot er een oudere persoon langs hem liep en eens te meer een opmerking maakte over het feit dat hij een zonnebril droeg indoors. De laatste tijd was het geminderd, maar tegenwoordig waren er weer zo een paar mensen gekomen die dachten dat ze grappig waren. Niet dat het hem nog veel kon schelen, hij had zichzelf voorgehouden dat het voor hun alleen maar veiliger was of ze hem er nu mee uitlachten of niet. ‘Beter leven met dit, dan leven met jouw hoofd.’ Kaatste hij bot terug. De dude bekeek hem eens vuil en toen ging Max er maar vandoor voor hij klappen kreeg of zo. Voldaan van het feit dat hij eens wat had durven terug zeggen wandelde hij de Game Hall binnen. Twijfelend keek hij rond, hij was hier nog niet echt vaak geweest. Was vaak bezig geweest met zijn gitaar en die dingen. Maar het gene wat hij graag deed was vrij. Ondertussen was hij al wel naar de ruimte toegelopen en had hij zichzelf al uitgerust met een vest en had al een pistool vast genomen. Max vond het altijd wel cool om een potje lasershooting te doen, nu was het enkel nog zien met wie?

Max had niet bepaald iemand gespot in de game hall die hij kende dus yeah hij ging nu ook niet op een random iemand afstappen om te vragen om mee te doen. Als er iemand wou mee doen, dan kwam die wel van zelf. In de tussen tijd hield hij zich bezig met het ordenen van de andere wapens op grootte. Oke, het was een hele stomme bezigheid maar het hield hem wel zoet, want er was niemand die de wapens echt goed legde in veronderstelling dat iemand anders dat wel zou doen voor hun. In dit geval was hij dat, maar echt veel maakte het hem nu niet uit dat hij het moest doen. Beter dit, dan gewoon zielig te staan wachten op iemand die het wou opnemen tegen hem. Ondanks het feit dat het binnen in voor hem nog donkerder was tijdens het spel, was hij nog wel goed in het spel. Lang leve goede reflexen! Hoewel, het had ook wel waarschijnlijk iets te maken met het feit dat hij die dingen gewoon goed aanvoelde. Geen idee hoe dat kwam, maar hey als het hem hielp met winnen maakte het voor hem echt niets uit hoor.

Het was dat hij te druk bezig was met al die spullen goed te leggen dat hij echt niet door had gehad dat een meisje op hem was af komen lopen. Haar stem deed hem kort op schrikken, en bijna knalde een van de laatste wapens uit zijn handen maar hij kon het nog net op tijd in het rek hangen. Met een licht verbaasde blik draaide hij zich op zijn hielen om en zag een meisje voor hem staan van zijn eigen hoogte. Wooh, zij was diegene die hij soms in de gangen had zien lopen toen hij onder weg was naar de trainingsruimtes, een van de weinige echt jonge mensen. ‘Ja, is goed hoor.’ Grijnsde hij vrolijk. Stiekem was hij wel benieuwd naar hoe ze het er vanaf zou brengen tegen hem. Oké, hij was nu ook niet super goed maar hij was nog niet heel veel verslagen hier. Maar ja, dat betekende nu wel niet dat hij al zeker was van zijn overwinning hoor. Kort beet hij de binnenkant van zijn kaak toen hij door had dat ze naar zijn bril aan het staren was. Maar in plaats van een gemene opmerking er over te maken deed ze juist het omgekeerde. Max ontspande zich zichtbaar door diep in te ademen. ‘Wel, voor jullie veiligheid.’ Glimlachte hij kort. Ergens hoopte hij dat ze daar genoegen mee zou nemen, al maakte het eigenlijk niet echt wat uit ze mocht heus weten wat er misschien eventueel zou kunnen gebeuren als hij de bril af zette. Zijn gedachten dwaalde zichtbaar af naar een andere tijd. De tijd voor hij hier was, toen hij nog op school zat bij ‘normale’ kinderen werd hij er ook wel mee gepest wellicht in ergere vorm. Daar had het tot enkele gevaarlijke dingen geleid, bijvoorbeeld als die kinderen die bril zouden afnemen. Je kon al raden wat er dan was gebeurd. Kort schudde Max zijn hoofd de gedachte aan dat verleden vervloog weer en al snel was hij weer die niet zo normale lachende knul. Hoewel het moment maar enkele seconden duurde, zou ze het vast wel hebben gezien. Voor kort bekeek hij haar even, ze had dezelfde hoogte als hem dus greep hij ongeveer het zelfde wapen voor haar en wandelde daarna naar het rek waar de vesten hingen. Beide dingen gaf hij uiteindelijk aan haar met een grijns op zijn gezicht. ‘Dus, een tegen een of wij tegen de computer?’ Beide opties waren voor hem goed, de computer gaf zo nu en dan wel eens wat meer weerstand dan bijvoorbeeld de jongens waarmee hij normaal altijd speelde. ‘Ik ben Max by the way.’