Pin-ball flippin'

Zondagavond. En ze zat vol energie, zonder dat ze die ergens aan kon besteden. De zin om iets te slopen was heel groot, maar dat kon ze natuurlijk niet maken nadat de twee schoolhoofden haar hier in hadden genomen met alle verzorging. Dat zou verschrikkelijk asociaal zijn en Brandi had ergens wel manieren. Alleen niet gauw tegen anderen en ze praatte nu niet verschrikkelijk vaak de mutanten hier. Enkel tegen haar kamergenoot Riley soms. Dat was omdat ze toch wel met haar de kamer zou moeten delen voor een lange tijd en ze nu ook geen zin in ruzie of iets had, evenals gênante gevoelens omdat ze niets zei. Ze had er tenslotte ook geluk mee dat de brunette over dezelfde gedachten beschikte en ze dus geen van beiden het erg vonden om met elkaar op de kamer te zitten. Niet dat de redhead het gewend was, maar aan alles moest tenslotte een begin vormen.

De vork neergooiend in het prutje wat ze inmiddels van haar eten gemaakt had stond ze op en liet de rest van de aardappels gemengd met wortels staan. Ze had geen eetlust meer, al de hele avond niet gehad. Toch had ze zichzelf naar de kantine gesjouwd in de hoop dat ze daar honger zou krijgen, maar tevergeefs werkte het niet. Zonder nog maar een blik te vestigen op degene die zich in de kantine bevonden maakte ze haar weg naar buiten. Waar zou ze nu eens heen gaan. Ze moest ergens haar energie kwijt. Buiten ging hem niet worden, het was inmiddels al donker en de zin om een vest of jack te gaan halen vanuit haar slaapkamer had ze ook niet.
Bedenkelijk liep ze uiteindelijk de game hall binnen en liet haar oren zich aan de overweldigende geluiden wennen, gezien haar zintuigen extremer lagen dan de gemiddelde mens zou hebben. Sterker nog; ze waren even scherp als die van een hond en lag dit voornamelijk nog bij haar hoor en reuk vermogen. Voelen was nog niet erg, haar zenuwen waren nog niet verder ontwikkeld dan gewoon. Ergens was ze daar wel blij mee, als ze zich ooit zou verbranden aan iets dat er geen helse pijn door haar heen zouden gaan. Net zoals die zweepslagen die ze had gehad, die niet tien keer zo erg zouden branden. Misschien kwam het wel juist daardoor, dat haar gevoelszenuwen tijdelijk uit waren geschakeld. Ze had er vrijwel nooit erg in gehad dat ze die mutatie had, totdat de schoolhoofden dat haar uitgelegd hadden.
Niet begrijpend liep ze naar één van de kasten toe, legde haar hand op een knop dat uitstak aan de voorkant van de machine. Twijfelend legde ze er wat meer druk op met haar vingerkussentjes, waardoor het een andere kant op bewoog. Harde muziek barstte er gelijk uit, waardoor Brandi verschrikt naar achteren sprong en tegen de rug van een andere lange kast aanviel. Haar hart bonkte als een gek, ze voelde hoe de angstige adrenaline door haar aderen stroomde en hield van schrik haar hart vast.

[&Zoey]

De laatste avond van het weekend was alweer gevallen. Een groot deel van de mensheid had een bloedhekel aan de zondagavond, omdat ze langzaam af moesten tellen naar de eerste werk- of schooldag van de week, maar er was ook nog dat select groepje dat er juist met volle teugen van genoot, tot op het laatste moment van de dag. Zoey was niet één van die mensen. Ze had een hekel aan de zondagavond. Je was vrij om te doen wat je wilde, maar tegelijkertijd had je wel de verantwoordelijkheid om op tijd naar bed te moeten, wilde je niet als een zombie rondlopen op de maandagochtend. Bovendien was zondag sowieso al extreem saai. Ze wist niet waarom, maar het voelde alsof deze dag oneindig lang doorging, zonder dat ze ook maar iets deed of te doen had. De eerste helft van de dag had ze doorgebracht in bed, te lui om er eigenlijk uit te komen. Toen ze eenmaal de motivatie en energie bij elkaar had geraapt, was het inmiddels alweer vier uur en had ze zich naar de kantine begeven om wat te eten. Misschien was dat maar beter ook, aangezien ze de hele dag nog niets had gegeten. Nadat ze gegeten had, vertrok ze doelloos weer terug naar haar kamer, proberend te bedenken waar ze de overige uren aan kon verspillen. Een idee kwam sneller dan ze had verwacht, aangezien ze twee leerlingen passeerde die het over een game hall op de school hadden. Zoey grijnsde toen ze dit nieuws hoorde. Er was een game hall? Waarom wist ze dat niet? Haar energie herwonnen, en een doel voor ogen, sprintte ze als het ware naar da kamer van Melody, Melissa en haar. Ze wilde zich in gemakkelijkere kleren omkleden, voordat ze zich daadwerkelijk aan de spellen begaf.

Eenmaal terug in haar kamer, zocht ze haar hele area af op zoek naar haar joggingbroek, dat langer duurde dan ze had gehoopt. Misschien moest ze haar spullen toch maar eens ordenen. Niet dat ze zoiets lang kon volhouden. Ze kende zichzelf daar te goed voor. Waarschijnlijk hield ze het een dag of twee uit en liet haar eigendommen daarna weer rondslingeren. Bovendien kon ze bepaalde dingen sneller vinden wanneer het een rommeltje was, dan wanneer het netjes ergens op een rijtje lag opgestapeld. Vlug trok ze een los T-shirt aan, met daaronder haar zwarte joggingbroek en, zoals altijd, haar versleten gympen. Het was zondagavond, niemand ging de modepolitie bellen, of wel? Niet dat zoiets haar interesseerde. Zoey verliet haar kamer enige tijd later en ging vervolgens op zoek naar haar prooi. Goed, haar prooi was eigenlijk geen levend iets, maar dat deed er niet toe. Wat er toe deed was dat ze er zeker een half uur over had gedaan, voordat ze haar bestemming had gevonden. De volgende keer kon ze maar beter opletten bij een rondleiding of op z’n minst de moeite doen om een plattegrond te lezen. Als ze zoiets kon, want daar had ze absoluut geen idee van. Enfin, ze had de game hall gevonden. Met voorzichtige passen liep ze naar binnen en keek bewonderend om zich heen. Ah, het was veel te lang geleden sinds ze voor de laatste keer in een game hall was geweest. De geluiden die ze hoorde klonken echter als muziek in haar oren. Zoey liet haar bruine ogen rond glijden, die uiteindelijk halt hielden bij een bepaald persoon. Het rode haar viel sowieso al op, maar de reactie van de redhead op het geluid wat de speelmachine afstootte, trok alleen maar meer aandacht. Vooral die van haar. Ze wilde lachen, maar kon het wederom niet over haar lippen krijgen. Zeker niet toen ze zag wie het meisje was. Het was één van haar klasgenoten, die een mooie binnenvaller had gemaakt tijdens de eerste les. Zoey had toen ook al geen lach kunnen uitstoten.

Het was duidelijk dat het meisje erg geschrokken was. Hoewel dat haar nieuwsgierige kant naar boven werkte, kon ze er niks aan doen dan het vreemd vinden. Had ze nog nooit zo’n speelkast gezien? Het was heel normaal voor zo’n ding om geluid te maken, zeker als je één van de knopjes indrukt. Zoey zuchtte toen ze voelde dat ze medelijden kreeg voor de redhead. De vorige keer had ze de kans niet gehad om met haar te praten en dat terwijl ze zich op de één of andere manier wel aangetrokken voelde. Ze wilde vrienden worden met het meisje, maar haar ervaring in het verleden had haar tegengehouden. Dit keer besloot ze die angst echter aan de kant te schuiven. Het was tijd om daar overheen te komen. Zelfverzekerd begaf Zoey zich richting het meisje, toverde een vriendelijke glimlach op haar gezicht en opende haar mond. “Je kijkt alsof je een spook hebt gezien.”

Gauw keek ze naar rechts, of er iemand in de buurt was die haar gezien had. Af gezien van het feit dat er achter in de kamer ook nog een aantal jongeren aan het spelen waren, voor zover ze hoorde tussen alle harde game geluiden door. Kasten die geluid maakten voor geen enkele reden. Tranen ontstonden in haar ogen. Wát in godsnaam was dat wat de machine voor reactie maakte. Ze probeerde zichzelf te herpakken door zich minder onderuit te gaan tegen de rug van de andere kast aan, zette met haar armen zich er vanaf. Het was echter toch nog iemand niet onopgemerkt gebleven. Een stem klonk van haar linkerkant, waardoor ze zich oprecht schaamde. Ietwat rode blossen ontstonden op haar wangen en ze week haar blik af. Iémand had haar faal actie dus toch gezien. En het was niemand minder dan een klasgenoot die haar deze week ook al af had zien gaan in de les. Great, deze dag kon niet beter. Als er iemand een kluns was op deze school, was zij toch wel de grootste als het aan haar lag.
Ze hief haar arm op, wees naar het apparaat wat zojuist het harde geluid gemaakt had. ''Wat is dát.'' Bracht ze schaamteloos uit, wist niet precies wat ze moest denken. Langzaam zette ze een aantal stappen terug naar het ding waar ze net de trekker van over had gehaald. Voor ieder ander was dit een doodgewone flipperkast, maar voor haar was het net een nieuwe uitvinding die ze nog nooit had gezien. Evenals de kleine apparaatjes waar sommigen op deze school mee liepen en het tegen hun oor aan hielden of er zelfs mee praatten alsof er iets te zien was op het ding. Ze snapte er echt weinig van, wou er ook niets mee te maken hebben. Ze kende dit allemaal niet, deze tijd. Het was zo nieuw en vreemd. Straks deed ze nog iets verkeerd en dat wou ze niet. Misschien had ze nu wel al het apparaat aangevallen zonder dat ze het wou. ''Ik geloof dat ik het gesloopt heb..'' Brandi had geen idee waar ze het eigenlijk over had, bracht voor haar gevoel alleen maar onzin uit.
Opnieuw legde ze, nu met haar lichaam een grotere afstand houdende voor het geval ze weer zou schrikken, haar vingers tegen dezelfde knop aan en deed precies zoals ze gedaan had wanneer ze binnen was gekomen. Heel even trok ze met haar boventanden aan haar lip, maar wist toch haar angst te overwinnen die ze gekregen had van dat ene kleine dingetje. De machine deed het opnieuw en dit keer schrok ze er minder van. Of het kwam door de brunette die erbij stond of dat ze nu wist wat er ging gebeuren, ze wist het niet. Dit keer, nu ze niet achter deinsde, zag ze daadwerkelijk een klein balletje aan de zijkant in het veld geschoten worden. ''Ik snap het nie- wát is dit.'' Een bijpassend gezicht trok ze erbij, schoof een plukje gestijld haar achter haar oor en draaide haar hoofd naar het meisje toe. Verbazend genoeg nam ze de verantwoordelijkheid om met haar te gaan praten, misschien dat het kwam omdat ze toch wel nieuwsgierig was hoe dit moest werken en dat ze toe was aan contact in plaats ervan het steeds af te wijzen.

Zoey keek geamuseerd toe hoe de redhead van haar wegkeek. Zo te zien was ze niet echt blij met het feit dat iemand gezien had hoe erg ze was geschrokken. Bovendien was ze eigenlijk al een beetje een bekend gezicht voor het meisje, aangezien ze eerder deze week elkaar hadden getroffen in het klaslokaal. Zoey probeerde zich dingen te herinneren, zoals wat het meisje aan had gehad en of er nog andere dingen waren geweest die haar aandacht hadden weten te trekken. Buiten die ene val dan. Helaas was het enige wat ze zich kon herinneren, niet echt bepaald wat ze wilde herinneren. De redhead had toen een witte blouse aangehad, waar haar zwarte beha doorheen scheen. Natuurlijk was haar rode haar het eerste wat Zoey was opgevallen, maar toen ze haar klasgenote verder in zich op wilde nemen, kon ze het niet laten om even te staren. Hopelijk was het de roodharige niet opgevallen, anders kon dit nog wel een heel ongemakkelijke situatie worden. Haar hazelbruine ogen kregen uiteindelijk de arm van het meisje in vizier, die naar de speelmachine wees en waarbij de eigenares vroeg wat het nou eigenlijk was. Zoey opende haar mond om te antwoorden, maar sloot hem weer toen ze zag dat haar gezelschap terug naar het apparaat liep en keek nog steeds geamuseerd toe hoe deze alleen maar meer verward raakte. ''Ik geloof dat ik het gesloopt heb..'' kwam toen de volgende reactie, waarna de eigenares van de stem het nog een poging waagde. De zwartharige keek toe hoe haar klasgenote twijfelend met haar lip speelde, waardoor haar hazelbruine daar voor een moment bleven hangen. Toen ze zichzelf hierop betrapte, schudde ze vlug haar hoofd. Daar mocht ze niet naar kijken. Dat verbood ze zichzelf. Ze mocht het nu niet verpesten.

''Ik snap het nie- wát is dit,'' hoorde ze het meisje zeggen. Zoey keek op en zag net op tijd dat deze haar hoofd naar haar toedraaide. Nu moest ze het echt gaan uitleggen, of niet? “Dat is een flipperkast,” begon ze, waarna zij zich ook naar de machine begaf. Vervolgens wees ze met beide handen naar de zijkanten van het apparaat, waar twee knopjes te vinden waren. Eén aan iedere kant. “Deze knopjes besturen de flippers, waarmee je het balletje omhoog-” Midden in haar zin stopte ze, beseffend dat ze eigenlijk helemaal niet kon uitleggen. Zeker niet als het om een simpel en oud spelletje als flipperen ging, die iedereen gewoon hoorde te kennen. Uit welke tijd kwam deze meid, anyway? En hoe legde je iets uit dat zo voor de hand lag voor jezelf? Kon ze niet gewoon beter laten zien hoe het moest? “Weet je wat,” begon ze opnieuw en ging nog wat dichterbij de machine en het meisje staan. Heel even was ze bang dat ze een verkeerde beweging zou maken, eentje die ervoor zo zorgen dat haar klasgenote tegen haar begon te schreeuwen dat ze niet in haar persoonlijke ruimte moest komen, maar dat besloot ze maar even achterwege te laten. Niet elk meisje of vrouw reageerde zoals Sam. Toch? “Ik laat het je wel zien.” Haar blik gleed van het meisje naar het apparaat en weer terug naar het meisje. “Tenminste… Als je me erbij laat.”

Heel even leek het alsof de brunette diep in gedachten was weggezonken, alsof ze haar negeerde en stond Brandi op het punt om weg te lopen. Toch ook weer niet, ze was eigenlijk in tweestrijd. Alsof ze de brunette een kans wou geven om haar iets uit te leggen, als ze dat al ging doen. Ze had zich nu volledig omgedraaid naar haar toe, spreidde haar lippen lichtelijk van elkaar alsof ze iets ging zeggen. Vreemd genoeg kwam er geen geluid uit haar keel vandaan, was plotseling dichtgeslagen. Vooral wanneer haar blik die van het meisje reikte, bedacht zich of dit een ongemakkelijke stilte zou zijn. Moest zijn of niet. En nog was Brandi nog niet weggelopen, wat een goed teken was voor haar dat ze voortgang maakte. Zich langer onder andere wou bevinden. Ze kreeg een reactie op haar vraag wat het apparaat voor moest stellen. Een flipperkast. Ze had er letterlijk nog nooit van gehoord, waardoor ze verbaasd een wenkbrauw optrok en terug naar de kast keek. Bijna leunend tegen de voorkant, maar zorgde ervoor dat ze dit keer niet de hendel aan zou raken en voor de zoveelste keer zou schrikken. Die afgang wou ze niet hebben.
Het meisje verplaatste zich, zoals Brandi ook had gedaan, naar de flipperkast. Dichterbij haar in de buurt. Heel even friemelde ze aan het uiteinde van haar witte tank top, die overigens te kort was om aan te sluiten tegen haar broek. Hierdoor was haar navel dus zichtbaar en een flink stuk van haar buik. Niet dat het verkeerd stond. Ze kon het hebben met haar slanke lichaam. Met dit keer een witte push-up beha dragende viel ook dit keer haar decolleté weer op. De redhead hield ervan om strakke kleding aan te hebben. Door het bovenkleding stuk dat ze aan had, viel er wel een deel van haar littekens op haar rug op, maar ze had er niet aan gedacht. Wat dus ook een goed teken was.
Inmiddels begon het meisje een uitleg te geven. Tenminste, dat moest het voorstellen. Abrupt stopte ze in haar korte uitleg, kwam nog dichter bij staan dan dat ze al deed. Ze verroerde zich zelf geen stap, bleef zonder adem nemende naar haar kijken. Snapte niet wat er nu ging gebeuren en of dit voor ongemakkelijkheid zou zorgen. Ze kende nog weinig van de hedendaagse dingen die er gebeurden. Pas wanneer ze zei dat ze het zou laten zien, snapte Brandi de hint dat ze opzij moest gaan. En dat deed ze dus ook. ''Oh, sure..'' zei ze, niet wetende wat er ging gebeuren en of het leuk moest zijn. ''Hoe heet je?'' Vroeg ze, om haar als 'meisje' aan te spreken vond ze maar niets.

Het vreemde was dat de roodharige niet aan de kant ging zodra ze zich richting haar en de flipperkast begaf. Zoey wist niet waarom ze bleef staan, maar het stelde haar in ieder geval gerust dat ze niet de gedachte reactie gaf. Ondanks dat ze er weinig om gaf wat mensen over haar dachten en ondanks het feit dat het best wel een tijd geleden was met het gebeuren van Sam, was de wond wel nog diep. Vrouwelijk gezelschap, buiten haar nichtjes, was ze absoluut niet meer gewend. Niet op een manier als dit. Normaal gesproken kon het haar echt geen moer schelen, maar er was iets aan deze meid waardoor het haar opeens wel wat kon schelen. Alsof ze een goede indruk wilde maken, zelfs al was dit vast en zeker niet haar eerste indruk. De redhead ging aan de kant staan, zoals ze had gevraagd, en vroeg vervolgens naar haar naam. Oh, right, die had ze nog niet gegeven. De zwartharige richtte haar volledige aandacht nu op haar gezelschap, proberend diens blik te vangen. “Zoey,” sprak ze in de tussentijd. “Zoey Williams.” Goed, misschien had haar achternaam geen toevoeging, maar het was eruit voor ze er erg in had. Bovendien klonk ze nu als James Bond en hoewel dat misschien hel cheesy was, vond zij het alleen maar goedgeplaatst. “Wat is jouw naam?” vroeg ze, terwijl ze het kleine balletje het veld weer opschoot en haar vingers op de knopjes legde. Het balletje rolde over het veld heen en knalde geregeld tegen een opgezet obstakel binnenin de flipperkast, waardoor de puntentelling van start ging en op het bovenste gedeelte te zien was. Wanneer het balletje in de buurt van één van de flippers terechtkwam, duwde Zoey vingervlug op het bijbehorende knopje, proberend het kleine voorwerp zo lang mogelijk in de ‘ring’ te houden. Haar doel was echter enkel laten zien hoe dit werkte, dus echt haar best deed ze niet. Ze wilde de roodharige ook een kans geven.

“Ik weet niet waar je vandaan komt, maar in ieder geval niet uit een land die bekend is met Pinball,” begon ze, proberend het gesprek voort te zetten, terwijl ze half haar concentratie bij het flipperen behield. Dat ging echter lastig toen ze weer even naar haar metgezel keek en haar oog op de kledingkeuze liet vallen. Shit. Wat had zij met zulke gewaagde kleren? Zoey keek vlug terug naar haar spelletje en nam zich toen voor om de ander alleen aan te kijken wanneer dit echt genoodzaakt was. Ze wilde haar blik niet zomaar laten afdwalen en haar concentratie geheel verliezen. “… Ken je de rest van de spelletjes hier ook niet?” vroeg ze, toen ze haar stem weer had terug weten te vinden. Wacht, was ze daarnet werkelijk de bekwaamheid om te spreken verloren? Damn it. Misschien had ze toch wat meer met meiden om moeten gaan in het verleden. Dan had ze dit probleem waarschijnlijk nu niet. Doordat ze teveel bezig was met haar gedachte, verloor ze de concentratie op het spelletje en moest ze toekijken hoe het balletje genadeloos tussen de flippers doorviel. Een laatste poging om het ding te redden werkte niet, dus was het einde oefening deze ronde. Een zucht verliet haar mond, waarna ze haar handen van de knopjes afhaalde en vervolgens eentje uitnodigend naar de flipperkast uitstak. “Gezien? Het is de bedoeling dat je zoveel mogelijk punten haalt. Nu mag jij.”

Terwijl ze nog altijd aan haar shirtje friemelde en met de rug van haar lange nagels zo tegen haar blote huid streelde, keek ze toe hoe het meisje zich vermaakte met de machine. Ze ontving al gauw een naam die ze kon plaatsen bij het meisje. Zoey. En de achternaam, niet dat ze er veel aan zou hebben. Haar blik terug richtende vanaf de flipperkast naar het meisje, merkte ze op dat zij ook haar aandacht op Brandi gevestigd had en ze dus elkaar aankeken. Brandi kwam niet uit haar emoties en hoe ze zich moest voelen. Deze tijd voelde net alsof ze opnieuw geboren was, alles opnieuw moest leren. En het liefste was ze allang weggelopen, omdat ze niet snapte wat dit voor moest stellen. Het praten met haar, al die enge apparaten hier in deze ruimte. Maar iets hield haar tegen. Of het kwam doordat ze zich plotseling kalm voelde bij Zoey of dat de nieuwsgierigheid haar ergens trok, wist ze niet. Wat ze wel wist dat ze zich niet langer bang hoefde te voelen bij haar. Ze had vanaf het begin al geen gevaar gevoeld, al had ze geen idee wat de mutante kon verrichten bij haar. Misschien was zij ook wel een emotie manipulator zoals Allison was geweest die ze ontmoet had op het strand. Al voelde dat anders, dat was als een draai in haar emoties. En dat was dit keer niet geweest.
''Ehr..'' Ze twijfelde of ze haar echte naam moest geven of de naam die ze verzonnen had om haar slavennaam te vergeten. De naam Brandi deed haar denken aan haar verrotte leven die ze hiervoor geleid had. ''Sense..'' Bracht ze erna uit, niet zeker wetende of ze die moest vertellen. ''Eigenlijk is het Brandi, maar ik vind het een lelijke naam.'' Ze bedoelde daarmee niet alleen de naam zelf maar de lelijkheid waarin ze had geleefd met die slavennaam. Hetzelfde geluid schoot uit de machine, waardoor ze haar hoofd draaide en zag hoe het balletje uit een gat geschoten werd door middel van een veer. De opmerking dat waarschijnlijk waar ze vandaan kwam, ze daar niets van Pinball kenden, wist ze niet precies hoe ze op moest reageren. Vertellen dat ze uit een andere tijd kwam, zou vast belachelijk klinken. Daar ging dan haar reputatie die ze al niet had, vanwege het vele klunzen en struikelen wat ze in de les had gedaan. Evenals nog geen vijf minuten geleden. Misschien was ze er gewoon niet voor bestemd om hier te blijven. Ze schoot nogal vaak in paniek als ze niet wist wat haar te wachten stond. Het viel haar nog mee met hoe vaak ze boos was geworden en hoe ze haar mutatie in bedwang had kunnen houden. ''Ik kom niet uit de buurt,'' besloot ze te zeggen. Wist niet eens waar dit eiland zich precies bevond. Ze wist ook niet waar het onder water gebouw had gezeten, had geen idee van hoe de wereld er verder uitzag. Wat dat betrof wist Brandi echt geen ene moer van de wereld, tijd en technologie die ze steeds bevorderden. De bal schoot genadeloos o ver het veld heen, stootte af en toe tegen rondjes en combo breakers aan die dan ook een effect geluid maakten. De plank aan de achterkant van het apparaat liet cijfers zien die bij elke keer dat de bal iets raakte omhoog telden. ''Wat zijn spelletjes?'' Vroeg ze met een zachte stem, week haar blik af naar de grond waardoor er een aantal rode plukjes voor haar gezicht vielen. Als er een moment was waarbij ze zich het hardste schaamde was dit het wel. Ze kon zichzelf wel slaan voor het feit dat ze het gewoonweg niet snapte en er nog nooit van had gehoord of gezien had.
Een teleurstellend geluid klonk uit de machine en ze merkte dat het balletje verdwenen was. Betekende dit dan dat het afgelopen was? Zoey bevestigde de vraag die ze zich bedacht had en hoorde aan hoe het nu haar beurt was. Zij mocht nu. Ze ging staan op de plek waar de brunette net gestaan had en legde voorzichtig haar handen op de knoppen. De warmte was nog te voelen vanaf Zoey's handen die hier net op hadden gelegen. Ze drukte een knop in en zag hoe het balletje razendsnel vanuit zijn hol omhoog schoot. Het sloeg een bocht om, raakte een aantal dingen en ze drukte de knoppen opnieuw in. Niet wetende wat ze ermee kon doen en haar ogen gevestigd op het bovenste gedeelte van het spel, sloeg ze er gewoon verder tegenaan. Ze snapte het echt niet wat hier nu de bedoeling van was. Al gauw stortte het balletje naar beneden en viel het simpelweg tussen de twee flippers door die ze kon besturen. Zodra die gevallen was, drukte ze nog eens de knoppen in en zag toen pas dat ze die twee dingen kon besturen. Het kwartje viel. ''Damnit, ik kan hier echt niets van.'' Ergens hoopte ze dat Zoey haar verder zou helpen en niet hoofdschuddend weg zou lopen alsof ze een freak was. Met een hoopvolle blik draaide ze haar hoofd om, keek haar in haar bruine ogen aan met haar eigen blauwe.

Voor een moment kruisten elkaars blikken, maar ondanks de ongemakkelijkheid die Zoey erbij voelde, keek ze niet weg. Ze was benieuwd naar de naam van het meisje, dus verbrak ze het oogcontact die ze hadden niet. Bovendien had ze haar naam al prijsgegeven, dus was het alleen maar eerlijk voor haar dat de redhead hetzelfde deed. ''Ehr..'' Een lichte frons verscheen op Zoey’s voorhoofd. Wilde ze haar naam niet zeggen of was er iets anders aan de hand? Helaas kon ze geen gedachte lezen met haar mutatie. Enkel vervormen door anderen op te dragen wat ze moesten doen. Op die manier kon ze achter het meisje haar naam komen, maar eerlijk gezegd wilde ze niet op die manier erachter komen. ''Sense..'' kwam er toen eindelijk. De lichte frons op haar voorhoofd verdween echter niet. Sense? Die naam had ze nog nooit gehoord. ''Eigenlijk is het Brandi, maar ik vind het een lelijke naam.'' Ah, dat verklaarde al een hoop. Was het een soort alias van haar? ‘Sense’. Ze had weleens grapjes gemaakt tegen haar nichtjes over haar alias, claimend dat ze dan als iets stoms als ‘Plot twist’ door het leven wilde gaan, omdat ze die met haar mutatie kon veroorzaken, maar om zich daar daadwerkelijk mee voor te stellen? Hoewel ze dat waarschijnlijk ooit wel een keer zou doen. De frons verdween en maakte plaats voor een glimlach. “Zo lelijk vind ik je naam anders niet, Brandi,” sprak ze tegen de roodharige. Ze wist niet waarom, maar Zoey had het onverklaarbare gevoel dat ze Brandi ten alle tijden gerust wilde stellen, alsof er iets verschrikkelijks was gebeurd en zij dat nu moest oplossen. De manier waarop het meisje tot nu toe bij haar had gestaan, maakte dat gevoel alleen maar erger. Kwam het door haar? Voelde ze zich ongemakkelijk in Zoey’s buurt? En als dat zo was, waar kwam het dan door? De zwartharige schudde lichtjes haar hoofd. Bah, ze haatte het als ze zichzelf zoveel vragen stelde en er toch geen antwoord op kon verzinnen. Meestal negeerde ze die vragen.

''Ik kom niet uit de buurt.'' Dat had ze eigenlijk al kunnen raden, maar waar kwam Brandi dan eigenlijk vandaan? Ze had geen buitenlands accent, nog een gekleurde tint. Voor zover Zoey wist, hadden de meeste landen wel een technische vooruitgang. Deze speelmachines waren zelfs alweer verleden tijd. Nou ja, de meesten dan. Ze waren in ieder geval niet zo nieuw meer. Okay, misschien waren ze nog wel jong qua bouwjaar, maar het idee achter de meeste spellen in de game hall was al heel wat verouderd. Pinball was één van die oude ideeën, maar voor zover haar bruine ogen konden registreren, was Brandi van haar leeftijd. ''Wat zijn spelletjes?'' Van schrik duwde Zoey plots op beide knopjes aan de zijkanten, terwijl de bal niet eens in de buurt van de flippers te zien was. Het kleine voorwerp rolde zelfs nog ergens bovenin en had geen assistentie nodig, maar daar had ze eigenlijk geen oog voor. In plaats van zich te concentreren op het balletje, keek ze ongelovig naar de roodharige, die haar blik op de grond had gericht. Zoey herkende de houding als schaamte, maar ze vond het er eigenlijk alleen maar schattig uitzien zo. Wacht, wat? “Je bent nog nooit in een game hall geweest, of wel?” besloot ze maar te zeggen, hoewel ze nu een retorische vraag stelde. Ze wees naar de speelkast waar ze nu mee bezig was. “Dit is een spelletje,” vervolgde ze en wees naar een ander willekeurig apparaat. “Dat is een spelletje,” ging ze verder en liet haar priemende vinger uiteindelijk op twee mutanten stoppen die aan het air hockeyen waren. “En dat is ook een spelletje. Alles wat hier staat zijn spelletjes die je in je eentje of met meerderen kan doen. Gewoon voor de lol,” legde ze uit, hoewel ze twijfelde of het wel een uitleg was. Misschien was het een goed idee dat ze later geen kinderen nam, anders zouden at vast hele domme kinderen worden. Tenzij ze natuurlijk een genie als vrouw had. Dan was er geen probleem. Toch?

Brandi nam uiteindelijk voor een derde keer plaats voor de flipperkast en liet het balletje verschijnen. Er was echter een groot verschil tussen haar manier van spelen en die van Zoey: De redhead drukte willekeurig op de knopjes en lette niet op het balletje. Haar blauwe ogen waren gefocust op de puntentelling, merkte de zwartharige, waardoor het balletje al snel tussen de flippers verdween en het game over was. Brandi draaide zich naar haar om en keek haar hoopvol aan, maar hierdoor kwam ze voor een moeilijke keuze te staan. Zou ze of zou ze niet? … Het moest dan maar. Zoey zette een pas naar voren en positioneerde zich achter de roodharige, waarna ze weer op het knopje duwde om het balletje tevoorschijn te halen en toen haar handen op die van Brandi legde. “Veel oefenen, dan kan je het wel,” reageerde ze op het meisje haar opmerking, om vervolgens te assisteren bij deze ronde van het spelletje.

Spelletjes waren dus machines zoals dit. Zo'n beetje alles wat in de ruimte stond, behalve de twee mutanten. Heel even keek ze de omgeving rond, zag verschillende apparaten. Van een flipperkast tot iets wat waarschijnlijk voor twee personen zou zijn. Ook een voertuig op twee wielen, twee ervan naast elkaar. Ze bedacht zich terug hoe Zoey lichtelijk geschrokken raakte wanneer ze die vraag gesteld had. Was het dan zo erg dat ze niet wist wat dit allemaal voor moest stellen? Dat dit juist plezier moest beleven? Ze voelde zich echt als een nieuwgeboren wezen. En niet op de goede manier.
Zoey kwam dichter bij haar staan, dus ze wou haar al te graag helpen. Daar voelde Brandi zich opgeluchter door, ze had het ergste verwacht en dat ze de volgende les vernederd zou worden omdat ze nog nooit in zo'n ruimte als deze was geweest noch de spelletjes kende. ''Ik ken dit niet, heb er nog nooit van gehoord. Alles wat je aanwees, het is nieuw voor me.'' Klonk het nu echt zo stom, of lag het enkel aan haar. Gelukkig voor de brunette had ze zichzelf alweer omgedraaid, terug naar de flipperkast en merkte hoe er twee handen op de hare gezet werden. Zachte handen. Heel even, voordat ze de knoppen in zou drukken, draaide ze zich met haar hoofd nog ietsje naar haar toe om bij haar oor te komen. Gezien ze nu zo dicht bij elkaar stonden dat het misschien wat te close leek voor andere mutanten. Degene die zich bij de air hockeytafel bevonden leken er niks om te geven, gingen door met het maken van klikgeluiden die door de schijf veroorzaakt werd en het vele lachen wat ze ervan kregen. ''Wat is lol?'' Fluisterde ze, bijna een beetje te intiem.
Zou dit dan haar eerste vriendin worden die ze hier maakte? Of zou ze haar hierna weer even gauw weer afpoeieren of geen stuif meer om haar geven omdat ze andere, betere vriendinnen had dan haar. Zodra ze haar zicht terugdraaide naar de tafel merkte ze op hoe het balletje bijna terug door de flippers naar beneden verdween, maar ze was hem voor en liet hem met een stevige druk op de rechter flipper terug omhoog schieten. Uit verbazing schoten haar wenkbrauwen omhoog, was onder de indruk van hoe ze dit gedaan had, al stelde het voor ieder ander geen ene moer voor.

Het balletje sloeg een ronde om een obstakel heen, die een vrolijk geluid maakte en Brandi lachte zachtjes. Ze merkte hoe hun lichamen zo ongeveer tegen elkaar gedrukt stonden, ze scheen er geen erg in te hebben. Geobsedeerd door de flipperkast ging ze los met de twee knoppen die ze had. Samen met degene die achter haar stond, Zoey. Lag het aan haar of begon het in de ruimte warmer te worden, naarmate de tijd verstreek? Misschien kwam het wel omdat ze geen afstand van elkaar hadden en ze voelde hoe Zoey's adem in haar haren opging. Een idee schoot haar te binnen. Ze hoefde natuurlijk niet per se haar handen te gebruiken, niet vast te houden in ieder geval. Zich nu focussend op de bal met haar ogen en langzaam de knoppen loslatend, met haar handen die wel nog als het ware 'vasthoudend', ging ze te werk. Haar handen open gespreid, gericht op de knoppen zag ze hoe de bal terug naar de twee flippers keerde. Zonder de linkerknop aan te raken, ging die omhoog op het moment dat het zilveren balletje tegen de punt van de flipper aanbotste. Ze kon dus ook haar kracht gebruiken op momenten zonder dat ze boos of angstig was. Dit keer had ze plezier. Hoewel het een klein ding was, kon ze het dus echter wel verrichten. Geen enkel spoortje van negatieve emoties waren te vinden bij haar.
Toch hield Brandi het niet al te lang vol, haar aandacht werd verstoord zodra er een tiener harder lachte en zo haar focus verstoorde. Ze verloor het zicht van de bal, had pas in de gaten dat ze hem kwijt was geraakt wanneer er een teleurstellend geluidje uit de machine kwam. Het spel was ten einde gekomen. Een tevreden zucht ontsnapte haar lippen, waarna ze zich omdraaide met haar kont tegen de flipperkast aan en zo Zoey aankeek. ''Wil je iets anders met me doen?'' Vroeg ze, met dit keer een enthousiastere sparkel in haar ogen als wanneer ze haar ontmoet had. Ze begon een beetje los te komen, na dit simpele momentje al. ''Tenzij je iets anders te doen hebt,'' ging ze verder, zette haar blote buik haast tegen Zoey's lichaam aan. Niet expres, ze had het niet eens meer door dat ze zo dicht bij haar in de buurt stond. Brandi draaide haar hoofd ietwat schuin, waar haar rode haren mee bewogen. Had een afwachtende blik op haar gezicht staan, straalde in het licht van een soort spotlight lamp die op haar scheen.

Tot haar verbazing reageerde Brandi dat ze dit niet kende. Dat ze er nog nooit van har gehoord. Dat alles nieuw voor haar was. Had de redhead soms onder een steen geleefd? Nee, dat was het absoluut niet. Misschien had ze wel gewoon strenge ouders gehad, die haar hadden verboden om met vrienden rond te hangen? Pas toen haar hazelbruine ogen registreerden dat Brandi haar hoofd naar haar toedraaide, kreeg ze door hoe dichtbij ze echt bij elkaar stonden. Nauwelijks was er nog ruimte tussen hen te vinden. Bij deze realisatie kwam, uiteraard, het gevoel dat het plots veel te warm was in deze ruimte. Adrenaline stroomde al snel door haar lijf heen, waardoor ook haar hartslag sneller werd. Hopelijk voelde Brandi die niet, want die mogelijkheid bestond er nu helaas wel. Zoey ontkende het gevoel, zichzelf inprentend dat het gewoon kwam omdat ze al een hele lange tijd geen lichamelijk contact meer had gehad met meiden van haar leeftijd. Natuurlijk had ze die wel met Melody en Melissa gehad, maar dat is toch anders, aangezien ze familie van elkaar waren. Nee, dit had niks met aantrekkingskracht of iets in die term te maken. Dat weigerde ze. ''Wat is lol?'' werd er toen in haar oor gefluisterd, waardoor Zoey’s hart teveel overuren begon te draaien. Wat was dit? Ze werd met de seconde nerveuzer. Merkend dat haar stem te erg zou gaan trillen als ze nu antwoord ging geven op die vraag, nam ze eens diep adem via haar neus en probeerde te kalmeren. Niks aan de hand. Dit was heel gewoon. Niks om nerveus van te worden. De zwartharige richtte haar aandacht op de flipperkast, haar blik op de bal gericht, die momenteel een duik naar de flippers maakte. “Dit,” begon ze, zodra ze haar stem weer had gevonden, en drukte voorzichtig tegen Brandi’s hand aan, die nu het knopje induwde om de flipper in actie te laten komen. “Is lol.”

Het balletje schoot omhoog en maakte een enorme boog op het veld, waardoor een vrolijk geluid werd afgestoten door de machine en Zoey Brandi zachtjes hoorde lachen. Automatisch verscheen er ook een glimlach op haar gezicht, waarbij ze hoopte dat ze die lach nog vaker zou horen. Het klonk zo schattig. Haar concentratie werd echter verbroken toen ze voelde hoe de roodharige haar handen langzaam van de knopjes afhaalde. Zoey wilde iets zeggen, maar op de één of andere manier kon ze geen woord over haar lippen krijgen. Het idee om met haar handen die van Brandi los te laten kreeg ze ook niet, aangezien ze haar aandacht op het flipperspel had gericht en toekeek hoe het meisje, zonder de knopjes te gebruiken, gewoon verder speelde. Ah, dus dit was haar mutatie? Telekinese heette het, of niet? Helaas kon ze het niet lang bewonderen, aangezien de redhead na enkele minuten haar focus was verloren en het balletje voor de zoveelste keer in de kast verdween. Ach, ze hadden het in ieder geval langer volgehouden dan de keren daarvoor. Bovendien kreeg Zoey het gevoel dat Brandi plezier erin had gehad en dat was het voornaamste. Het meisje draaide zich om en stond nu met haar rug naar de flipperkast, terwijl ze blijkbaar oogcontact met de zwartharige zocht. Deze liet vlug de ander haar handen los toen ze voelde dat het nodig was en probeerde te negeren dat ze nog steeds dicht tegen elkaar aan stonden. Zoey wilde zich wel verplaatsen, maar ze stond als aan de grond genageld. Een stap verzetten kon ze niet, maar waarom, dat kon ze niet uitleggen. Misschien kwam het door die blauwe ogen, die haar als een soort gevangene in bedwang hielden. ''Wil je iets anders met me doen?'' Nog steeds half in trans knikte ze en merkte vervolgens dat Brandi’s onderlichaam nog dichterbij kwam. Deed ze dit expres of had ze het niet door?

“Euh…” bracht ze als eerste uit, proberend de juiste woorden te vinden. Überhaupt woorden vinden was op dit moment al een hele opgave. “Het is een zondagavond. Natuurlijk heb ik niks beters te doen.” Brandi had haar afwachtend aangekeken, haar hoofd ietwat schuin gehouden, waardoor een paar mooie, rode lokken haar meegingen. Ze was. Zo. Schattig. Zoey keek vlug een andere kant op, doen alsof ze op zoek was naar een andere speelmachine. Haar oog viel uiteindelijk op een paar kasten waar namaakmotors voor stonden. Ah, misschien was dat wel iets. In ieder geval tot die andere twee mutanten bij het air hockey ding zouden vertrekken, want dat was één van haar favoriete bezigheden wanneer ze met vrienden in een game hall was. Zelfs al was zij meestal de verliezer. Zoey deed een stap naar achter, liet haar hand naar één van de handen van Brandi schieten, om haar vervolgens mee naar de motors te slepen en hield halt voor de machines. “Ooit op een motor gezeten?” vroeg ze, terwijl ze de roodharige weer losliet en vervolgens naar één van de twee motors wees.

Een rode blos kleurde haar wangen. Terwijl ze op antwoord wachtte van Zoey pakte ze een rood plukje, wond die spelend om haar vingers. Niet dat ze haar geduld verloor, maar ze vond het leuk om met haar lange haren eens iets te doen. Zoals dat ze ze vandaag door een stijltang had gehaald die bij de andere spullen lagen in haar kast. Alle spullen die daarin lagen waren niet van haar. Of eigenlijk inmiddels wel, maar niet zelf meegenomen. Ze lagen er al zodra ze daar aangekomen was. Heel even had ze op dat moment een kamer voor zichzelf gehad. Voor twee simpele uurtjes, daarna was er een kamergenote bijgekomen.
Ze zag hoe Zoey knikte en een klein glimlachje verscheen op haar gezicht, gevolgd door een aantal keer geknipper met haar wimpers. De warmte in deze ruimte was lekker, niet te warm en niet te koud. Ze voelde zich prima, een beetje te warm misschien maar dat kwam omdat ze nu niet bepaald een afstand van het meisje kon nemen. Zoey stootte een hangend woordje uit, waardoor ze Brandi's aandacht trok en zij haar dan ook met zo'n blik aankeek. Ze zag hoe ze erover nadacht om de juiste woorden uit te spreken. Zeker met de hartslag die ze had. Ze hoorde het luid en duidelijk en zo erg vond ze het niet eens. Hoe ze het al die jaren zodra ze iemand martelde aan had moeten horen, was het een verstikking geweest. En nu klonk het als muziek in haar oren. Vreemd genoeg.
Zondagavond. Natuurlijk. Al zou morgen de lessen weer beginnen, alleen nog altijd niet vol schema voor haar. Ze vertrouwden haar nog niet volledig om met hele lessen mee te draaien. Of het lag eraan dat ze haar aan het testen waren. Eventueel haar uithoudingsvermogen in de gaten hielden? Want ze wist dat één van die twee schoolhoofden, oftewel Jean, in haar hoofd rondgespookt had. Ze had dezelfde mutatie als haar, voor zover ze wist. Brandi beschikte ook over telepathie. Ze was er heel sterk in om iemand zijn barrière weg te halen en genadeloos door gedachten heen te spitten. Soms was het eens mis gegaan door haar eigen gedachten terug te sturen of een bericht, waardoor ze dan uit de kamer gesleurd en gestraft werd. Heel even haar focus verloren op Zoey, merkte ze niet hoe ze inmiddels een stapje achteruit gezet had en vervolgens naar één van haar handen greep. Pas net voor haar huid die van haar aanraakte, schoot ze uit haar gedachtegang en voor ze de kans had om te reageren werd ze al meegesleurd naar een ander onderdeel wat in de ruimte stond. Langs de twee mutanten die nog altijd vol plezier aan het air hockeyen waren en geen oog hadden voor de twee meiden.
Voor een raar voertuig machine stonden ze stil. Zoey vroeg of ze ooit op een motor had gezeten. Ze volgde met haar ogen naar de plek waar ze naar met haar vinger naar wees. ''Dus.. dit is een motor?'' Vroeg ze, ondertussen naar het voertuig toe lopende en het onderzoekende met haar ogen. Ook zoals bij de vorige machine stond er een uitstekende kast tegenover, met een vierkant scherm die een filmpje liet zien. Het zag er zo gebouwd uit dat het leek alsof ze ermee kon werken. Alsof ze erop kon zitten. Twijfelend legde ze haar hand op de zadel, keek heel even naar Zoey, zich afvragende of dit wel een goed idee was. Ze had geen idee wat ze hiermee moest doen. ''Eh?'' Bracht ze vragend uit, met een niet wetende blik op haar gezicht. Ook merkte ze hoe er vele geluiden over elkaar heen liepen, het gelach van de twee mutanten nog wel eens haar eigen gedachten overstemde. Daarbij alle wilde geluiden die van de machines afkwamen en het gebonk van Zoey's hart. Ze had het idee dat ze tegen het einde van de avond nog wel eens flinke hoofdpijn zou krijgen. Voordat ze zou vragen wat ze hiermee aan moest, liep ze terug naar Zoey en ging vrij dicht in de buurt staan. Niet zo dichtbij als ze bij zonet tussen haar en de flipperkast geklemd stond, maar toch was het geen veilige afstand te noemen. ''Ik vraag me af waarom je me nog niet verlaten hebt, ik weet niet eens wat spelletjes zijn.'' Dit keer nam ze geen zachte stem aan, maar bleef ze op dezelfde toon praten en haar blauwe in de bruine ogen van Zoey staan. ''Vraag je je niet af wat er mis met mij is? Welke mutaties ik heb? Ik kan het je laten zien als je wilt..'' Ze nam een ietwat gevaarlijkere volume aan, eveneens de blik op haar gezicht veranderde ernaar. Voorzichtig plaatste ze een hand richting de borstkas van het meisje, legde haar hand er zachtjes, heel teder tegenaan. ''Maak ik je nerveus?'' Niet wetende wat het betekende, legde ze het toch voor en bleef in deze houding staan. Het was aan Zoey of ze hiervan in paniek zou raken en haar voor een freak uit zou schelden of een andere zet nam.

Zoey keek geduldig toe hoe de roodharige naar het voertuig toeliep en het in zich opnam, terwijl ze vroeg of dit een motor was. Ergens had ze wel verwacht dat Brandi niet wist hoe een motor eruit zag. Daarom had ze ook gevraagd of ze er ooit op had gezeten. Haar ogen registreerden dat het meisje haar hand op het zadel legde en haar vervolgens vragend aankeek. Zoey opende haar mond om iets te zeggen, maar verder dan “daar moet je op zitten” kwam ze niet, omdat Brandi plots haar kant op kwam gelopen en ze daardoor de mond werd gesnoerd. Niet omdat haar metgezel haar tegensprak, of iets in die richting, maar omdat ze zich gewoon niet kon concentreren in de buurt van de redhead. Haar hartslag, die net ietsje gekalmeerd was toen ze voor een moment alleen kwam te staan, draaide weer op volle toeren toen de afstand tussen de twee opnieuw kleiner werd. Ze stonden nu niet zo intiem bij elkaar als net bij de flipperkast, maar het was genoeg voor Zoey’s lichaam om opnieuw adrenaline aan te maken. Als ze hardop kon vloeken zonder dat het vreemd zou hebben geklonken of uitgezien, dan had ze dat nu gedaan. ''Ik vraag me af waarom je me nog niet verlaten hebt, ik weet niet eens wat spelletjes zijn,'' hoorde ze Brandi toen zeggen, waardoor ze opkeek en recht in de blauwe ogen van de redhead staarde. Zoey wist het antwoord wel, maar ze wilde het niet toegeven. Noch bekendmaken aan het meisje. Wat zou zij wel niet zeggen? Zou ze ook gaan schreeuwen, haar voor veel dingen uitmaken en dan kwaad weglopen? Dat wilde ze niet. Ze had het eigenlijk naar haar zin. “Waarom zou ik dat doen? Jij vermaakt je. Ik vermaak me. Ik zie geen rede waarom ik zou moeten vertrekken,” reageerde ze. Ze nam aan dat ook de roodharige het naar haar zin had, anders had ze niet aan haar gevraagd of ze nog iets wilde doen.

''Vraag je je niet af wat er mis met mij is? Welke mutaties ik heb? Ik kan het je laten zien als je wilt..'' De toon in Brandi’s stem was veranderd, evenals de blik in haar ogen. Het verraste Zoey, maar ze schrok er niet van. Waar ze wel even van schrok, was de hand van de roodharige, die nu langzaam richting haar borstkas ging en er vervolgens zachtjes tegen aan werd gelegd. ''Maak ik je nerveus?'' In alle eerlijkheid? Ja. Brandi maakte haar heel nerveus. En blijkbaar had ze het zelf niet eens door. Niet dat het zozeer de redhead haar schuld was. Ze deed het vooral zichzelf aan. Zoey legde voorzichtig haar hand op die van het meisje en opende haar mond. “Nee. Dat is mijn eigen schuld,” antwoordde ze, waarna ze diep in en uitademde en hierdoor ietwat kalmeerde. “Zie je?” voegde ze eraan toe. “En het interesseert me eigenlijk niet of er iets mis met je is. Zolang ik je mag, zie ik geen rede om je te negeren. Geen mutatie of wat dan ook kan dat veranderen.” Zoey begreep dat dit gesprek veel serieuzer was geworden dan wanneer het begonnen was. Een aantal tellen geleden stonden ze nog dicht tegen elkaar aan, hun handen op elkaar en te genieten van een spelletje. Het was zo vreemd hoe de sfeer in zo’n korte tijd kon veranderen. Met haar hazelbruine ogen keek ze vastberaden naar de blauwe van Brandi. “So bring it.”

Onbewust was Brandi toch langs het simpele schild gekomen dat iedereen standaard beschikte over zijn eigen gedachten, bij de één moeilijker dan bij de ander. Maar aangezien ze er in getraind was, kon ze er gemakkelijk in komen. Al was het nog maar het eerste laagje. Ze hoorde als het ware de stem waarmee Zoey in haar hoofd sprak in haar eigen, waardoor er twee stemmen door elkaar heen gingen. Toch wist Brandi ze te onderscheiden, gezien hun stemmen van elkaar anders klonken. Het scheen alsof de brunette niet doorhad dat ze inmiddels alles kon lezen wat ze ook maar in gedachten opnoemde. Dus ze was nerveus. Dat wist ze al. De volgende informatie was veel belangrijker. Ze werd nerveus van haar, van Brandi. Waarom wist ze niet precies, langer nam ze de moeite niet om rond te hangen in haar gedachten. Ergens had ze, sinds ze hier gekomen was, een klein beetje respect opgedragen gekregen. Vooral omdat anderen wel hun moeite namen om aardig tegen haar te doen, zag ze het punt er niet van in om boos te blijven. Bovendien waren het mutanten, wezens waar ze mee om kon gaan. In tegenstelling tot de mensen.
Plotseling werd haar hand vastgenomen. Iets waar ze niet op gerekend had en ontwaakte volledig uit haar concentratie, waardoor enig contact dat ze nog met haar had gehad via telepathie nu onderbroken was. Haar eigen schuld, was de smoes waar ze mee op kwam. Brandi wist inmiddels beter, waarbij er een licht grijnsje haar lippen sierde. Ze had de neiging om nee te schudden, maar besloot er niet tegenin te gaan. Ze kende haar nog maar net en ergens had ze het gevoel dat ze haar niet gelijk kwijt wou maken door nu al te bekennen dat ze vaker in gedachten rotzooide dan nodig was. Nog niet eens over haar andere mutaties beginnende. Opnieuw draaide haar hoofd ietwat schuin, nog altijd dezelfde grijns aanhoudende. Waarom ze niet gelijk de waarheid vertelde, snapte ze niet. Het was vast iets wat met de natuur te maken had. Ze had mensen vaak genoeg horen liegen, met haar overgevoelige oren. Vooral als lastig, opgroeiend tienerkindje.
Zoey beantwoordde haar vraag en eigenlijk verbaasde ze haar daarmee. Dus ze zou haar niet als een verkeerde mutant zien. Of misschien lag het aan het feit dat ze nog niet wist waar ze mee te maken had. Hoe gevaarlijk Brandi kon zijn. Laat staan als ze boos was, ze had geen idee wat ze kon veroorzaken. Vooral niet nu ze alle vrijheid had, beperkt op een eiland waar ze niet vanaf kon. En eigenlijk ook nog niet af wou. Ze had schoon genoeg van mensen en ze wist dat die daarbuiten waren. Wraak pompte nog altijd vers door haar aderen, als het even kon zou ze zoveel onschuldige mensen hun nek om willen draaien. Of nog erger. Marteling was haar type.
''Bring it on?'' Fluisterde ze als reactie dicht bij Zoey's oor en hief daarna haar andere hand op, plaatste die aan de zijkant van de brunette haar hoofd. Niet er tegenaan, maar bij het gedeelte dat ze haar gedachten kon beheersen. Eigenlijk zou met haar ogen goed genoeg moeten zijn, maar dan was Zoey nu alvast gewaarschuwd dat er een hele shitload aan informatie binnen zou kunnen komen.

Ze had ervoor gekozen om Zoey niet vanuit de ogen van het slachtoffer te laten kijken, maar als een derde persoon in de kamer. Naast haar, zodat ze precies de situatie kon zien die er gaande was. Een man liep er ook rond, met zijn handen op zijn rug. Achter Brandi staande, zodat ze hem niet kon zien en eigenlijk ook niet mocht zien. Hij had haar inmiddels zo getraind dat ze hem gehoorzaamde, die uitstraling kwam ook volledig van haar af. Er zat een vrouw vastgebonden aan een stoel, geblinddoekt en er inmiddels uit ziend alsof ze meerdere malen in een bak met water was gemarteld. Dit niet gedaan door Brandi, maar iemand anders. De man stelde vragen, informatie die zij genadeloos negeerde. Het was niet voor haar bedoeld, ze kon er niets mee, dus opslaan of aanhoren had geen nut. De vrouw weigerde echter mee te werken, waardoor hij Brandi een klein tikje tegen haar schouder aan gaf als teken dat ze haar mutatie mocht uitvoeren. Gelijk schoot haar hand richting de vrouw haar borstkas. Niet zo teder als ze zonet bij Zoey had gedaan, maar echt alsof ze een klauw uitstak, dorstig voor bloed. Gehypnotiseerd staarde ze naar de organen rondom het hart, hoorde hoe haar hart enorm in paniek bonkte. Langzaam perste ze haar longen fijn als het ware, zodat ze geen lucht meer kon inademen en het voelde alsof je hele ingewanden er ieder moment uit konden komen. Een hoog piepgeluid verliet de vrouw haar keel, happend naar adem die ze niet kon krijgen. Brandi nog altijd zich niet verroerende of medelijden tonende, ging ze door. Tot de man haar een tweede teken gaf dat het genoeg was en ze zonder verzet de vrouw 'losliet'.

Roerloos staarde ze naar Zoey, terwijl haar bewustzijn terug kwam en ze merkte dat ze in de game hal stond. Hoewel het een kort moment was geweest, wist ze hoe er inmiddels een halfuur verstreken was. Zoiets. De twee mutanten waren inmiddels vertrokken naar een ander speelmachine, niet in de gaten hebben gehad dat de twee meisjes hier überhaupt stonden. Brandi hield wijselijk haar mond, week haar blik af en liet de hand los waarmee ze de brunette al die tijd mee vast gehouden had. Draaide zich vervolgens om en staarde naar het schermpje wat nog altijd dezelfde racebaan demo afspeelde.

De kleine grijns van Brandi ontging haar niet. Evenals dat ze haar hoofd weer ietwat schuin hield. Zoey moest steeds meer en meer moeite doen om te ontkennen. Het was onmogelijk te vermijden, of niet? De manier waarop haar hart steeds sneller sloeg, hoe de ruimte steeds warmer aanvoelde. Het was allemaal zo bekend voor haar en toch zo nieuw. Het voelde anders als toen met Sam, maar de symptomen waren wel hetzelfde. Was het omdat ze al een beeld van de redhead had gevormd en die totaal niet met haar ex-beste vriendin associeerde? Brandi was compleet het tegenovergestelde van Sam. Compleet het tegenovergestelde van wat ze gewend was. In tegenstelling tot al haar vrienden, was zij juist voorzichtig. Ze was nog nooit in een game hall geweest. Had nog nooit van spelletjes en lol gehoord. Nog nooit een motor gezien. Had ze überhaupt wel geleefd? ''Bring it on?'' hoorde ze plots vlakbij haar oor, waardoor ze uit haar gedachtes opschrok. Zoey merkte dat Brandi wel heel dichtbij was met haar gezicht, waardoor er waarschijnlijk een lichte blos op haar wangen ontstond. Ze voelde in ieder geval de warmte naar haar hoofd stijgen. Dat werd alleen maar erger toen ze vanuit haar ooghoeken de hand van de roodharige naar haar gezicht zag toekomen. Wat ging ze doen? Heel even dacht ze dat iets anders ging gebeuren, maar het werd al snel even zwart voor haar ogen, waarna ze opeens in een andere ruimte stond.

Verward keek Zoey om zich heen, waardoor ze de vreemde man en vrouw in de ruimte op kon merken. De man had enkel zijn handen achter zijn rug, voor zover ze kon zien, maar dat was dan ook het enige wat ze op kon merken aan de vreemdeling. De vrouw zat op een stoel, vastgebonden en geblinddoekt, en bovendien zag ze er heel nat uit. Ze wist vast niet wat er te gebeuren stond en evenmin deed Zoey. De man maakte zich nu echt kenbaar in de ruimte, door een aantal vragen te stellen die ze niet eens begreep. Ze kon alleen maar dromen van de betekenissen hiervan. De vrouw weigerde, ondanks de situatie waar ze zich in verkeerde, te antwoorden, waarna Brandi in actie kwam. Haar hazelbruine ogen stonden nu strak op de twee vrouwen gericht, waarvan één van de twee wel een bloeddorstig monster leek die nu neerkeek op z’n prooi. Het was toen dat Zoey zich realiseerde wat er aan de hand was. De roodharige werd gebruikt vanwege haar mutatie. Vanwege haar kracht. Ze had opgesloten geleefd. Dat verklaarde al een heleboel. Met grote ogen keek Zoey toe hoe Brandi het karwei afmaakte, proberend de geluiden die ze hoorde te negeren. Ze was niet iemand die bang was voor bloed en kon gelijksoortige situaties in films wel bekijken, maar alles hier voelde nu zo ontzettend levensecht.

De zwartharige knipperde een paar keer met haar ogen en realiseerde zich toen dat ze zich weer in de game hall bevond. Was dit zojuist een herinnering die ze had gezien? Brandi’s herinnering. Zoey voelde dat de redhead haar zijde verliet en naar het scherm van de speelkasten met de motors keek. Oh, dat was waar ook. Ze waren hierheen gelopen om nog wat meer plezier te beleven samen. In plaats daarvan had ze een stukje van Brandi’s verleden gezien en dat was alles behalve plezier. Geen wonder dat het meisje aan haar had gevraagd wat lol inhield. Betekende dit dat ze de roodharige ging verachten? Ze kon niet zeggen van wel. Nee, zelfs nu voelde ze zich nog altijd aangetrokken. Daarbij, had ze het net niet gezegd? Er was geen rede tot negeren. Ze mocht Brandi. En dat was dat. Na een tijdje stil te hebben gestaan, kwam ze eindelijk in beweging. Ze begaf zich richting de motor die het dichtst bij de redhead bevond en ging erop zitten, waarna ze iets naar achteren schoof en uitnodigend voor zich op het zadel klopte. “Ernaar staren heeft ook niet veel nut. Het is veel leuker om het te beleven.” Goed, dit kon je beter tegen elkaar spelen, maar haar metgezel had nog absoluut geen ervaring met deze speelkasten, dus was het beter om het haar zo te leren. Zelfs al deed ze zichzelf teveel aan hierdoor. Niet dat ze het erg vond om zo dichtbij Brandi te zijn. Ze had zich in geen tijden meer zo… Levendig gevoeld. Zelfs al had ze net iets verschrikkelijks gezien. “Kom je nog zitten?” vroeg ze met een glimlach rond haar lippen.

Alsof de herinnering nog levensecht voor hen beide draaide, ging het voor Brandi door. Hoe verbroken de verbinding op het moment ook was. Ze mocht dan wel met haar ogen op het schermpje gericht staan, maar de demo veranderde van een motor rijdende op een weg naar de vrouw vastgebonden in de stoel. Alleen zichtbaar voor haarzelf. Ze had niet alles laten zien aan haar, enkel een kort fragment. Er was veel meer gebeurd, iets wat ze Zoey nog niet kon aandoen. Ze wist niet hoe sterk ze daarvoor zou zijn. En hoewel ze er hard in was en haar de emoties van anderen weinig kon interesseren, was er iets anders aan deze mutante. Wat precies, kon ze nog altijd niet begrijpen.

Terug naar de ruimte waar ze in stond denkende, ging de scene verder. De man stelde verder vragen, op een andere toon. Die de vrouw nog meer beangstigde. Ze hoorde het luid en duidelijk met haar gevoelig gehoor, al hadden de mannen daar nog altijd geen idee van. Dat was hetgene wat ze voor zichzelf hield, niemand mocht het weten. Anders zou ze onmiddellijk af gemaakt worden, als ze al wisten wat ze van hen te weten was gekomen met fluistergesprekjes wat over haar ging. Niet dat ze veel voor stelden, vooral niet in de buurt van haar. Een plotselinge gil werd geslaakt door het geblinddoekte slachtoffer, in de hoop dat iemand haar ook maar zou horen en zou kunnen redden van de akelige plek. Knipperlicht vulde het roestige, oude kamertje. Een zwart reflecterend scherm hing aan de zijkant, niet ver verwijderd van de twee mensen en mutant in de kamer. Ze wist dat daar achter een aantal mensen stonden, die hen bekeken, maar het boeide haar niet. Op dat moment was ze zo onder bedwang gehouden dat ze enkel en alleen op de vrouw gefocust was. Zo ver gehersenspoeld en gemarteld dat er geen spoortje tegenstribbeling te vinden was. Emotieloze ogen staarden naar het vastgebonden slachtoffer. Opnieuw werd een tik tegen haar schouder gegeven, ietwat harder dit keer. Ze hadden de informatie die ze nodig hadden en ze hoorde de vrouw angstige kreuntjes uitkramen. Nu haar ingewanden natuurlijk al gemarteld waren, kon ze moeilijk adem halen. Brandi verplaatste zich ditmaal, kwam een aantal stappen dichter bij de vrouw staan. Zonder genade te tonen zette ze haar hand hard onder de kin van de vrouw, zodat ze als het ware recht in de ogen van de redhead keek. Alleen zag ze die niet, vanwege de blinddoek. De man verdween achter haar door de deur en ze merkte dat ze alleen was. Ze mocht de klus klaren. Hard rukte ze het doek van haar hoofd af, zodat haar bruine haren alle kanten op vlogen. Wanneer ze haar zag ontdekte Brandi een blik dat eruit zag alsof dit een grap was. Een jong kind van rond veertien jaar oud. Toch grijnsde Brandi heel anders dan dat de vrouw deed. Gevaarlijk.
Ze ging door haar knieën, kwam in een buk positie zodat ze op ooghoogte zou zijn. Alsof ze onschuldig was streek ze een pluizig plukje uit de gezicht van de vrouw, die niet wist wat haar overkwam en wat zou gaan gebeuren. Zou ze überhaupt van mutanten gehoord hebben? ''Hoe heet je?'' Lichtjes draaide ze haar hoofd schuin, was geïnteresseerd in het leren kennen van haar slachtoffer, voordat ze ze om zou leggen. Dat was het enige wat ze tegenwoordig kon doen, contact leggen met degene die haar als laatste zouden zien in hun hele leven. Eenmaal hier binnen, is nooit meer eruit. Dat was een ding waar ze zeker van was. Ze merkte op hoe de onderlip van haar begon te trillen, een krakende stem sprak. 'Sera.' Groene ogen keken naar blauwe. Vol met leven gevulde ogen staarden naar haast dode. Het verschil van levens. Ze was minstens het dubbele van haar leeftijd, had heel veel herinneringen. Wat Brandi gemakkelijk kon wissen, voor altijd kon vernietigen. Sera had geen idee hoeveel macht de redhead nu over haar had. Het jonge meisje. Brandi verplaatste haar hand vanaf Sera haar kin richting haar wang, kraste met onverzorgde nagels haar huid open. Bloed sijpelde al snel vanuit de krassen over haar huid. Ze vond het een mooie kleur. Geobsedeerd keek ze hoe er uiteindelijk een druppel zich een weg naar beneden baande, op de vuile grond neer viel. Heel even week ze haar blik af naar de grond, bedacht zich welke woorden ze moest vormen. De vrouw trilde ondertussen niet alleen met haar onderlip. Ook zachte kreuntjes kwamen uit haar mond vandaan, die als muziek klonk in haar oren. ''Ik dank je.'' Terug naar haar groene ogen zag ze de niet begrijpende blik verschijnen. Ze wou praten, maar het lukte niet. Brandi veegde het bloed uit wat inmiddels opgehouden was met uit de krassen te komen. Ze stond op, merkte hoe de geur van zweet haar neusgaten vulde. Zweet van angst. Dat had ze vaker geroken, vermengd met de parfum dat Sera op had. Het was een schaamte dat ze dit moest doen. Als ze haar niet zo ontmoet had, was het een mooie vrouw geweest. Excuses fluisterde ze in haar oor, zo dichtbij dat de mensen achter het scherm haar niet konden horen. Vervolgens keek ze naar het blouse wat Sera droeg, keek als het ware door de kleding heen. Zoekend naar welke organen ze zou vernietigen. Ze moest sowieso dood, dat was de opgave. Op welke manier, dat mocht ze zelf weten en eigenlijk was het een plezier voor haar geworden. Een aantal ribben had ze op het oog, brak die alsof het fragiele potloden waren. Hard geschreeuw van pijn echode door de kamer heen, die het geluid nog eens harder versterkte. In het begin had ze hier moeite mee gehad vanwege haar zintuig mutatie, maar nu was ze eraan gewend geraakt. Ze keek genadeloos toe hoe Sera met de minuut des te meer gebroken raakte. Letterlijk en figuurlijk. Een korte gedachte van wie haar zou missen schoot door haar hoofd, maar het was niet belangrijk genoeg om daar ook maar verder aan te denken. De adem was terug bij Sera gekomen, al klonk haar stem niet natuurlijk meer. Verreweg van natuurlijk. Brandi raakte langzaam wild van het geschreeuw wat van haar afkwam. De hoofdpijn stak toe. En niet alleen vanwege het overweldigende geluid maar ook omdat ze hier vrij veel energie in stak. Het had zijn nadelen, hoe uitgerust ze ook mocht zijn. Ze moest haar de mond snoeren. Gauw klemde ze haar mutatie om het hart van Sera, hield hem als het ware met haar hand vast. Zo'n gevoel moest het geven. Met opengesperde ogen en mond was ze gelijk stil, haperde met kreunen van pijn. Ze wist dat ze inmiddels dit af moest ronden en ze zette een aantal passen naar achteren. Voordat ze de deur open deed met haar handen, rug ernaar toe gedraaid, kneep ze het hart steviger vast. Sera had inmiddels zo verschrikkelijk veel pijn en weinig bloedtoevoer meer dat ze flauwgevallen was. Het hart stopte snel met kloppen. Bloed liep inmiddels ook uit haar mond, terwijl ze met haar kin tegen haar borst leunde. Haar viel voor haar gezicht, terwijl die wit trok. 'Genoeg.' Beval de stem van de man haar, waarna ze uit de kamer gesleurd werd.

Geluiden van de ruimte verstoorden haar gedachten en vlak daarna klonk de stem van Zoey, die erbij een aantal keer op de zadel klopte. Als een hondje dat snel leerde draaide ze zich om en snapte de hint dat ze voor haar moest gaan zitten. Nadat ze een kort fragment van haar leven had laten zien, week Zoey nog altijd niet af. Ze moest vast echt niet goed snik zijn. Wat ze inmiddels van haar ging appreciëren. Een beetje onhandig sloeg ze haar been over de motor heen en voor de brunette zette ze haar plaats. ''Hoe moet dit precies?'' Fronsend keerde ze haar hoofd, legde ondertussen haar hand maar op de twee uitsteeksels die als het ware daarvoor precies gemaakt aanvoelden. Een blik hopend voor uitleg verving al het kwaadaardige dat eerder op haar gezicht gestaan had, zodat ze er nu meer onschuldig uit zag. Ze kon er niets aan doen, het ging automatisch. Deze hele plek had haar als het ware in de ban genomen, er was niemand die haar commandeerde of iets beval te gaan doen. Brandi had vrijheid. Was vrij van dat akelige leven. Alleen zou ze het zeker weten haar hele leven gaan herinneren, vooral op donkere avonden. De donkerheid had namelijk ook in die gangen en vooral in haar cel geheerst. Weinig licht. TL buizen was het enige licht wat ze ooit gezien had.
''Weet je het zeker dat we dit gaan doe-'' Voordat ze haar zin af kon maken, ging de motor zijwaarts. Hier had ze niet op gerekend en voor ze het wist lag ze sukkelig op de grond. Een klein geslaakt gilletje had zojuist haar mond verloren, waardoor ze verschrikt opkeek of iemand anders behalve Zoey haar gehoord had. Op haar kont op de grond belandt en met haar handen achter haar lichaam steunende snapte ze er echt niets van. Wat had dat voertuig, genaamd motor, zojuist met haar gedaan?