Aleksey Ivanov

Profile

Name: Aleksey Ivanov
Alias: Blue
Gender: Male obviously
Age: 17
Birthday: 9 April
Place of birth: Russia, St. Petersburg
Sexuality: Straight as far as I know

Personality

Als het op persoonlijkheid aan komt, ben ik nog wel een vrij stabiele dude ook al heb ik genoeg meegemaakt in mijn leven. Ik ben een persoon waarop je kan bouwen, iemand die extreem loyaal is aan zijn familie en ook aan zijn vrienden. Ik ben tamelijk sociaal, al is het niet overdreven als je snapt wat ik bedoel. Voor mijn familie doe ik alles, altijd al gedaan en dat zal ook altijd zo blijven. Hoewel ik wicked acteerskills heb, ben ik altijd bloedeerlijk al probeer ik het meestal nog vriendelijk te verwoorden omdat mensen kwetsen niet echt in mijn aard ligt. Het enige waarmee je me echt kan kwetsen is beginnen over mijn verleden of slechte dingen vertellen over mijn familie. Maar aangezien niemand daar iets van weet zie ik dat dus niet snel gebeuren. Ik ben ook heel beschermend, dat had ik al van jonge leeftijd. Simpelweg, ik weet mijn mannetje wel te slaan in the big bad world.
Ik lees ook graag, naast acteren en voor mijn familie zorgen kon ik me altijd helemaal verliezen in een goed boek. Van zodra ik kon lezen, las ik al de literatuur van de grote Russische schrijvers.

Looks

Mijn uiterlijk. Ik heb er altijd wel een beetje aandacht aan besteed, maar dat was ook nodig als jonge acteur. Maar goed, ik heb dus licht bruin haar wat in de winter natuurlijk iets donkerder is. Meestal probeer ik er iets of wat model in te brengen, maar mijn haar doet zijn eigen ding gewoon. Verder heb ik blauwe ogen. Ik ben 1m85, das wel vrij normaal voor een jongen denk ik. I guess dat ik onder de classificatie licht gespierd val? Niet dat ik dat zo erg vind, want ik heb het niet zo op van die jongens die overdreven gespierd zijn.

Story of my life

St. Petersburg, een geweldige stad. Waarschijnlijk denk je vast wel dat het enkel bestaat uit van die grote paleizen en zo.. Wel, ik woonde aan de andere kant. De slechte kant. Mijn ouders hadden het niet al te breed, maar ze hadden wel werk en verdienden dus geld om een klein huisje te kunnen betalen. Toen ik er uiteindelijk kwam veranderde ik hun leven in positieve zin. Niet veel, maar ze kenden wel meer vreugde. Ons leven was zo als het was, ik ging niet naar school omdat daar nu eenmaal niet genoeg geld voor was. Maar mijn moeder Nastya, die Engels sprak alsof het haar eigen taal was, leerde me dus Engels spreken en lezen. Natuurlijk leerde ze me ook andere dingen, maar de Engelse taal was het belangrijkste voor in mijn verdere leven. Op een simpele dag was ik buiten een toneeltje aan het opvoeren van een van de sprookjes die mijn moeder altijd vertelde, en vreemde genoeg kwam er een vrouw naar me die minstens 30 jaar was. Ze prees me letterlijk de hemel in met mijn acteerkunsten. Blijkbaar was ze een of andere medewerkster bij het Hermitage Theatre in de stad, het goede deel van de stad. Mijn moeder was compleet in de wolken met het feit dat iemand zo belangrijk oog had gehad voor mensen van lagere kom af. En zo werd ik al heel snel een van de kleine ster acteurtjes van dat theater. In de tijd dat ik ontdekt werd, werd mijn zusje, Vasilisa, geboren.

Het was op mijn 6de verjaardag dat mijn moeder me meenam naar een klein gezellig cafeetje. Ik kreeg namelijk elk jaar op mijn verjaardag een grote coupe ijs. Voor menig kind was dit niets, was het iets dat ze dagelijks aten. Maar voor mij was het de hemel, omdat we niet zo heel veel geld hadden. Al was het nu al wet iets meer sinds ik ook echt werkte. Wat waarschijnlijk wel tegen de wet was, maar ik werkte dus.  Zoals altijd kropen we gezellig aan ons tafeltje in de hoek van het café. Slechts seconden na ik mijn coupe had besteld, brak er brand uit. Een defect in een koffiemachine. Voor we het goed doorhadden stond alles in lichterlaaie. Ik hoorde de brandweersirenes nog net voor er een grote houten balk naar beneden kwam en mij van mijn moeder scheidde. Moord en brand schreeuwde ik toen een van de brandweermannen me kwam halen, ik wilde helemaal niet weg zonder mijn moeder. Toen ik in de ambulance werd gezet om gecheckt te worden lichtte ik een van de brandweermannen in dat mijn moeder ook nog binnen zat. Wat seconden was voor hun, leek uren te duren voor mij, maar uiteindelijk werd mijn moeder naar buiten gedragen en meteen op een draagberrie gelegd. Onwetend als ik was snelde ik op haar af, wist tussen de grote mensen heen te glippen maar wat ik dan zag schokte me zo diep. Verbrande huid, maar echt zwart, gesloten ogen. Meteen begon ik mijn moeder een hartmassage te geven, iets wat ik ook had geleerd van haar, maar wat ik niet wist was dat het te laat was. Het was de brandweerman die haar naar buiten had gedragen die me uiteindelijk weer naar huis bracht en het nieuws aan mijn vader verkondigde.

Een jaar na die gebeurtenis verdiende ik nog steeds geld. Ons gezin had een extra inkomen nodig nu mijn moeder er niet meer was. Gelukkig stopte het theater mij ook nog stiekeme extra’s toe. Zo kon ik voor mijn zusje zorgen en voor mijn vader, Pjotr, die sinds de dood van mijn moeder veranderd was. Hij sprak minder, zorgde nog wel voor mij en mijn zus maar vertoonde nooit meer een teken van vreugde. Iets wat mijn hart brak, maar me extra aanzette om goed mijn best te doen op de planken en geld binnen te brengen.  Ik had tijdens een solo repetitie ook ontdekt dat ik dingen tevoorschijn kon laten komen als ik voor las. Het was voor een vrij grote voorstelling, dat ik zo maar een van de personages uit het script kon lezen zonder problemen. En hoe meer ik het probeerde hoe beter het me ook lukte. Ik vond het gigantisch vreemd, maar het verbeterde mijn skills wel. Het was in de zomer, ik herinner het me nog alsof het gisteren was. Ik was thuis aan het spelen met mijn zusje en een puppy die ik uit een van de sprookjesboeken had gelezen, toen plots de bel klonk. Het was een man die mij onbekend was, dus ik deed al meteen heel beschermend liet hem niet binnen komen of niets. Ik deed zelfs bijna agressief, iets wat voor mij niet normaal was. Hij kwam met het nieuws, dat mijn vader een of ander werkongeluk had gehad en in het ziekenhuis lag. Samen met Vasilisa bracht hij ons naar het ziekenhuis. Zodra we echter de kamer binnen kwamen kreeg ik een vreemd gevoel. Iets wat kwam door het feit dat er een verband zat om de ogen van mijn vader, mijn held. De dokters vertelde mijn vader dat hij nooit meer zou kunnen zien, en dat hij dus werkongeschikt was. Donkere tijden waren dus onderweg voor ons.

Met de 2de verjaardag van mijn zusje, zorgde ik er voor dat zowel Pjotr als Vasilisa gratis naar een van de shows mocht komen kijken. Hoewel mijn vader niet kon zien, was hij na de voorstelling toch apetrots op me en mijn zusje was zo gelukkig. Na een ijskoude en vooral donkere nacht was ik als eerste wakker en snakte naar warm eten. Door het feit dat er nu nog minder geld binnen kwam, konden ze de elektriciteit en de gas niet meer betalen. Gelukkig was het huis van hun, anders hadden ze ook al op straat gestaan. Wanneer ik dus beneden in de keuken kwam, en van een of andere oude lamp het stof af deed begon het licht ballonnetje opeens op te lichten. Ik wist echt niet wat me overkwam, opeens was ons hele huis verlicht. Waardoor natuurlijk mijn zusje begon te huilen, en ze naar mijn vader toeging. Zodra ik naar de trap was gelopen voelde ik vreemd genoeg kleine elektrische ladingen in de lucht. Iets wat me nog nooit overkomen was. Maar zo kon ik dus al zorgen voor licht in huis. Voor het eerst in bijna 2 jaar tijd. Kaarsen had ik altijd gemeden, vuur maakte me droevig.

Uiteindelijk op mijn 10de mocht ik een van de belangrijkste rollen in mijn leven spelen. Natuurlijk had ik al vaker de hoofdrol mogen spelen, gewoon omdat ik zo’n goede acteur was. Maar goed de rol die ik dus mocht spelen was die van de jager in het maar al te bekende Russische sprookje The Firebird and Princess Vasilisa. Het was de grote wintervoorstelling van dat jaar, een rol waarmee hij veel punten zou scoren. Weeral had hij zijn vader en zijn zusje uitgenodigd, gewoon omdat hij wist dat dit sprookje een van de lievelingssprookjes was geweest van Nastya. Zoals elk groot acteur kon ik het publiek niet inkijken door de felle lampen, maar het maakte niet uit. Ik, Aleksey Ivanov, vertolkte de rol zoals nog nooit iemand gedaan had. Met een staande ovatie sloot ik af, terwijl er verschillende rozen op het podium werden gegooid en het gordijn sloot zag ik nog net een meisje richting het podium komen. Maar voor ik haar kon begroeten werd ik al door de rest van het gezelschap mee terug naar de coulissen gebracht waar iedereen me feliciteerde. Het was pas een half uur later dat ik terug naar buiten kon, ik wou eigenlijk meteen naar mijn familie gaan zodat we naar huis konden. Maar datzelfde meisje dat naar het podium was gekomen stond nu bij de artiesteningang. Het meisje stelde zich voor als Diana en voor ik het goed doorhad drukte ze om me te feliciteren drie kussen op mijn wang. In plaats van dat ik haar bedankte en naar mijn familie ging, raakte ik in een diep gesprek verwikkeld over het stuk. Mijn vader en zusje waren al naar huis gebracht toen uiteindelijk de ouders van Diana haar kwamen halen om zelf te vertrekken. Het meisje had de meest vriendelijke ouders, die ook nog eens aanboden om hem thuis af te zetten. Iets wat ik uiteindelijk eerst helemaal niet wilde, maar zodra ik door de raam naar buiten keek en merkte dat het was beginnen sneeuwen was de beslissing al snel gemaakt. Sinds die tijd zijn ik en Diana onafscheidelijk, ze kwam naar bijna elke show kijken en wanneer ze weg ging met haar ouders naar haar buitenverblijf vroeg ze mij en mijn familie mee. Nou, ik stond er eigenlijk meer op dat die meekwamen omdat ik zonder hen niet wou vertrekken. Zowel het meisje als haar familie maakte er uiteindelijk geen problemen van en we hadden de beste tijd van ons leven, ook al moesten we uiteindelijk elke keer weer terug keren naar ons kleine huisje in St. Petersburg waar er nog altijd geen verwarming was. Maar dat maakte me niet uit, ondanks alles waren we gelukkig. Ik zorgde nog altijd voor mijn familie, soms was het moeilijk te combineren met de voorstellingen en alles maar het lukte me.

De komende jaren verliep mijn leven eigenlijk vrij goed, ik kreeg meer geld van het theater en zo kon ik er voor zorgen dat mijn zusje alles had wat ze maar wilde, en kon ik Diana zo nu en dan ook eens uit eten mee nemen. Want ja, dat is wat vrienden doen. Natuurlijk was het zelfs zo dat ik uiteindelijk gevoelens begon te krijgen voor het meisje, maar die onderdrukte ik omdat ik onze vriendschap gewoon niet op het spel wou zetten. Langzaam maar zeker begon mijn familie er boven op te komen qua geld, Pjotr werd ook weer langzaam maar zeker gelukkiger. Zijn zicht keerde zoals voorspeld nooit terug, maar mijn vader genoot weer van zijn leven.

Op een begeven moment, zonder enige waarschuwing was Diana verdwenen en zo ook haar familie. Ik snapte er helemaal niets van. Het feit dat ze me niks had verteld was gewoon zo vreemd. Natuurlijk deed ik de moeite om haar te vinden, maar mijn mogelijkheden reikte ook maar zo ver. Elke dag zat ik wel naar de tv te staren of er misschien op het nieuws werd vermeld dat haar familie een ongeluk had gehad of iets. Maar nee, helemaal niets. Ik had de grootste moeite ooit met me te concentreren op de shows iets wat de andere zeker merkte. Nog steeds leverde ik mijn beste acteerprestaties, maar mijn gedachten waren bij Diana. Ook mijn vader vond het vreemd dat de vriendin van zijn zoon opeens niet meer langskwam, maar mijn zusje die inmiddels al weer 11 was en ik zou deze lente 17 worden, vond het nog vreemder. Ze was Diana gaan zien als haar eigen zusje en nu ze opeens weg was, leek de wereld van het kleine meisje weer terug bij het oude te zijn. Ik deed nog altijd de grootste moeite om hun gelukkig te houden, iets wat ik ook altijd zou doen.
Uiteindelijk werd het maar, over een goeie maand zou ik jarig zijn. Uit het niets stond Diana opeens weer voor mijn deur. Ik wist helemaal niet wat me overkwam maar ik knuffelde haar meteen. Toen het meisje aan hem uitlegde dat ze een of andere mutatie had, had ik haar wat vreemd aangestaard. Het was iets wat ik niet wist, al wist zij het ook niet van mij. Op de dag van haar verjaardag had ik jammer genoeg een voorstelling die ik niet kon afzeggen, het was zelfs niet eens in de stad. Ze speelden in Moskou. Toen ik weer terug thuis was wilde ik naar Diana’s huis gaan sinds ik een paar dagen vrij was, maar het meisje was verdwenen. De enigste mensen die me daar stonden op te wachten waren haar ouders. Ik kreeg een of andere vage uitleg van hun en moest me er maar bij neerleggen. Iets wat ik ook deed. Vanaf Diana weg was, hadden haar ouders gevraagd aan mij en mijn familie of we onze intrek wouden nemen in hun huis. Zodat ze toch niet alleen waren. Meteen stemde ik toe, het was beter voor mijn vader en voor mijn zusje om in een gezonde omgeving te leven. Want hun kleine huisje, stond tegenwoordig echt op in storten.
Uiteindelijk een maand later ongeveer werd ik overmand door een groots verdriet. Niemand wist wat er aan de hand was met me, zelfs ik wist het niet. Ik ging minder naar de repetities en speelde ook in veel minder voorstellingen. Niemand wist wat ze moesten doen met me. Tot ik zelf op een zeker dag een totale inzinking kreeg, iets wat slecht gepaard ging met mijn mutaties. Ik was buiten in de tuin wat aan het lezen toen er uit het niets een of andere tsaar was verschenen. De oude Russische heerser bedreigde me met zijn wapens en voor ik het goed ofwel wist verdedigde ik me met een groots krachtveld en 1 enkele bal gevuld met elektriciteit. Die bal verwonde de tsaar, maar zorgde er even goed voor dat de helft van een bijhuisje helemaal vernield werd. Gelukkig was er niemand. Maar niet lang na die gebeurtenis verscheen er een man aan het ouderlijke huis van Diana. Ene Jamie. Hoewel het best op een gure lentedag was geweest bracht de man toch enig licht met zich mee en deelde hem mee dat hij naar een of ander eiland ging nabij Amerika. Ten eerste een eiland, ten tweede Amerika en ten derde zonder zijn familie? No way. Ik maakte dus een hele scène maar voor ik het wist zat ik al op een vliegtuig richting dat eiland.  

Mutation
Silvertongue
Aleksey heeft de gave om personages, voorwerpen, en mensen in en uit boeken, scripts, en al de rest wat op papier staat te lezen. De enige voorwaarde is dat hij het boek, script of het andere moet vast hebben om het te doen slagen. Als hij een van die zaken vast heeft en eventueel met een pen op zijn hand iets schrijft kan hij dat ook tevoorschijn laten komen. Vroeger gebruikte hij deze gave om te kunnen oefenen met de karakters die hij moest spelen, of om zijn zusje gelukkig te maken door bijvoorbeeld een puppy tevoorschijn te laten komen uit een boek.

Electricity Manipulation
Hij kan de elektrische deeltjes die in de lucht hangen besturen en zo kan hij bijvoorbeeld een lamp laten branden. Maar er is meer wat hij kan, ook al heeft die mutatie vroeger enkel dienst gedaan om zijn familie te helpe, zoals dingen opwarmen en verlichten,  kan hij er ook voor zorgen dat hij al die ladingen tot een bal vol elektriciteit kan vormen en die zo op mensen kan afvuren, een krachtveld creëren en nog vele andere dingen. Maar zoals gezegd is hij dus alleen maar begaafd met het verwarmen of verlichten van zaken, de rest heeft hij nog nooit geprobeerd en daar heeft hij dus nog veel training voor nodig.