You're not the ordinary type

Dat vieze zand. Het eerste wat hij zag toen hij het redelijk grote speelplekje betrad dat voor die kleine kindjes hier was geplaatst. Op zijn gewoonlijke sarcastische manier trok hij een wenkbrauw er voor op en plaatste zijn eerste stap in het vaalgeel gekleurde goedje. Er liepen altijd van die katten doorheen, had hij gehoord van bezorgde moeder, die hun kindjes maar al te graag uit de zandbak hielden omdat ze bang waren dat die kleintjes keuteltjes zouden vinden. Dat was nou waar hij zo eerst aan moest denken, terwijl hij zich een weg baande naar de schommels. Nog altijd vroeg hij zich af waarom hij niet tegengestribbeld had om hierheen te komen. Wat had hij er aan? Zoveel rumoer maakte hij toch niet in de ‘grote mensen wereld’? Het zal wel, ze konden hem hier proberen iets bij te brengen over wat wel en wat niet mocht, maar in zijn meer dan honderd jaar op deze aarde kon hij wel zeggen dat hij wist wat goed was en wat slecht. Nog altijd kon hij er niets aan doen dat hij soms één iemand van de zeven miljard mensen voor zichzelf moest hebben. Nog altijd keek hij er een beetje cynisch tegen aan, want dachten mensen hier dat ze daar een oplossing voor hadden? Maar misschien was het wel een beetje leuk hier en daar wat interne herrie te schoppen, voor zover het kon.
Weird genoeg leken de schommels hem wel -tja .. wat eigenlijk, leuk? Of gewoon relaxed?- wat anders om op die zwaaiende dingen te gaan zitten in plaats van mokkend ergens tegen een ijzeren speeltuig te leunen. De laatste paar meter slofte hij door het zand en met een plof landde hij op een van de twee schommels en hoorde meteen de ijzeren kettingen ratelen.  Ze voelden koud aan toen hij zijn handen er omheen sloot en bijna voelde hij een klein gemis, dat hij dit als kind niet had mee kunnen maken (hij wist niet eens zeker of schommels toen al waren uitgevonden, maar goed, hij kwam ook nooit buiten) en snel liet hij die kettingen ook weer los om zijn handen losjes op zijn schoot te plaatsen.
Het was gelukkig al donker en hij hoefde zich geen zorgen te maken dat hij telkens weer omhoog moest kijken, of de zon alweer begon te verschijnen achter een verdwaalde wolk. Zonder het zelf eigenlijk gemerkt te hebben, zetten zijn voeten zich af van de grond en begon hij een beetje loom heen en weer te zwaaien, door gebrek aan volledig gezwaai van zijn benen  bleef het een beetje bij depressief heen en weer geslinger. Maar uiteindelijk voelde hij zijn mobiel uit zijn zak glijden en zijn reflexen waren misschien in de loop van de tijd wel wat langzamer geworden en hij greep net mis en het scherm lichtte op in het zand. “Merde..” Bromde Christophe, terwijl hij wat onhandig achteruit leunde, zich met een hand vasthoudende aan de ketting van de schommel, om zijn mobiel op te pakken. Maar helaas had hij niet zoveel grip als hij gehoopt had en viel achterover in het zand. Poof.

Het zand voelde niet meer zo warm aan als dat het meestal aanvoelde op een gemiddelde dag, het voelde nu koud en naar aan. Het kroop tussen zijn leren jack en shirt in en Christophe trok er maar een geïrriteerd en beteuterd gezicht bij. Toch bleef hij eigenwijs liggen, met zijn voeten nog altijd rustende op de schommel zelf en blies zijn adem in een lange teug uit. Nou daar lag hij dan. Hetgeen dat zijn val veroorzaakt had, lag in zijn handen die hij op zijn buik had gelegd en met de meest verveelde blik ooit keek hij omhoog. Nog geen sterren in zicht, slechts een paarsachtig gekleurde horizon. Boring. Misschien dat een emotioneel tienermeisje hier helemaal bij zou wegsijpelen, maar voor hem was het gewoon de lucht, de lucht die af en toe leuk van kleur veranderde. Over tienermeisjes gesproken, blijkbaar wilde karma hem straffen door hem wat gezelschap te sturen. ‘Alles in orde?’ Werd er gevraagd vanuit een plek die hij nog niet kon zien. Hij worstelde zichzelf omhoog op zijn ellebogen, nog steeds die extreem charmante positie aanhoudende met zijn benen over de schommel en versmalde zijn ogen wat. Toen zag hij iemand verschijnen onder het licht een van de weinige lichtbronnen, en ja hoor, het was zo’n meisje. Door zijn inside joke glimlachte hij wat en misschien zou zij nu denken dat hij haar gezelschap op prijs stelde. “Ik heb geen superheld nodig, nee.” Antwoordde hij op een hooghartige toon, de lichte hint van zijn Franse accent nog altijd vermengd in zijn woorden.
‘Het was best elegant als het iets uitmaakt aan de situatie.’ Ondertussen had hij zichzelf weer op de schommel getrokken, zijn mobiel ergens op de grond gegooid zodat hij niet ophoefde te letten dat hij er weer uit zou vallen en was weer een beetje begonnen met schommelen. Het verbaasde hem dat ze nog rond bleef hangen ook. Nu waren er ook niet echt van die enge creeps hier, maar voor hem was iedereen een vreemdeling en moest je daar niet voorzichtig tegen zijn? Zeker als iedereen hier van die rare krachten bezat? Toch had ze erbij geglimlacht en klonk haar stem goedaardig. “Oh, dat zou zomaar kunnen,” Nog altijd veranderde hij niets aan de toon van zijn stem en vond hij het ook niet nodig om oogcontact te houden. “ik ben namelijk heel elegant als ik val.” Hij keek op, het enige wat ze van hem kreeg was een kleine scheve glimlach en voor het eerst bekeek hij haar goed. Ze zag er inderdaad ook niet gevaarlijk of boosdenkend uit, schijn kon natuurlijk bedriegen, maar nee, hij zag haar zo snel niet iets ergs doen. “Wat doe jij eigenlijk nog buiten, is het niet te donker?” Oké hij hield zijn sneer wat in, iedereen verdiende een fair chance en wie weet kwam het ooit van pas als er iemand in de buurt was die hem niet totaal verachtte.

Oh, daar ging de glimlach op haar gezichtje. Vreemd genoeg zag hij wel humor in van de situatie en trok hij zijn wenkbrauwen op, alsof hij wachtte totdat ze haar nieuwe houding weer liet vallen voor haar oude. Ze zou zo een juffrouw kunnen zijn op de basisschool, met dat strenge gezicht. Ah oui, misschien was dat haar droom wel en oefende ze deze ‘techniek’ nu op hem uit, want misschien zou hij zich dan wel kunnen bedenken dat hij nu niet aardig bezig was en als een klein kind zijn excuses aanbieden. Dan moest eerst die grote trots uit de weg worden geruimd en als dat zelfs hem niet was gelukt, schatte hij haar kansen niet hoog in. ‘Hier zijn geen superhelden.’ Oh? Verrast door het antwoord hield hij zijn hoofd een tikje scheef. Nee? Geloofde ze daar niet in? Want mutanten hier die konden vliegen en lasers uit hun ogen kunnen schieten kwamen toch wel verdomd dichtbij die gemaakte helden in die voor volwassenen bedoelde prentenboeken. Blijkbaar was het niet zo, volgens haar. “Er lopen overal wel mensen rond, die goedzakken willen zijn, ze kunnen het toch altijd proberen?” De wereld beschermen tegen ..de mensheid zelf, misschien? Er dwaalden niet echt bepaald monsters rond, dus de nood voor superhelden was inderdaad niet zo hoog.
Toen ze het pad afliep dat langs hem kwam, draaide hij zijn hoofd mee met haar beweging, terwijl hij nog langzaam heen en weer wiegde op de schommel. Een paar plukjes haar vielen voor zijn ogen, die hij met een simpele beweging van zijn hand (dit keer wel oplettende dat hij zich stevig genoeg vasthield) weer bij de rest deed voegen. Toch stopte ze wel, toen hij weer gesproken had. ‘Waarschijnlijk hetzelfde als jou.’ Hij betwijfelde lichtjes of ze wel wist waarom hij buiten was, maar om het simpel te houden kon hij het onder het hoekje ‘een frisse neus halen’ zetten, dus ja, waarschijnlijk sprak ze dan ook de waarheid. ‘Moet het altijd licht zijn voor meisjes om buiten te komen?’ Oh! Daar was toch echt die glimlach weer! Maar bij de woorden liet hij de kettingen van de schommel los en hief zijn handen wat op alsof hij zich ‘overgaf’. “Woah, ik zei nooit dat meisjes niet na het donker buiten konden zijn.” Greens hij hartstikke onschuldig. “Maar wie weet struikel je wel over iets, het is niet bepaald makkelijk zien hier.” Like ja, bij de lantaarnpaal misschien, maar die kon altijd uitvallen, elk moment.
‘Ik heb ook geen superheld nodig.’ Oh really? “Volgens jou bestonden die ook niet, hm?” Het zou wel een hele depressieve gedachte worden als je iets nodig had dat niet bestond. “Maar zelfs als ze bestonden, zou ik er niet onder vallen.” Stel je voor, mensen die steeds om hulp zouden roepen, yuk. ‘Maar ik laat je gerust, heb een prettige avond verder.’ Nou zeg? Zo snel al? “Weet je echt honderd procent zeker dat je deze schommel niet wilt delen met mij, madame ..?” Zelfs als ze weg zou gaan, wilde hij natuurlijk wel een naam weten, van deze bezoeker. “Zo vaak zijn ze niet vrij, namelijk.”

Het had hem misschien wel een tikkeltje verbaasd dat ze zo droog had geantwoord dat niemand hier een held was. Als een mutant met de juiste mutaties in een oorlog werd gestuurd, was de kans groot dat deze als oorlogsheld weer verwelkomd zou worden. Maar goed, niet iedereen heeft het beste voor met ‘vreemdelingen’, dus het moment dat een mutant zijn krachten zou tonen, liep deze ook gevaar. Aan het feit dat er geen animo was voor het superhelden-leven hier? Neh, daar was hij het niet mee eens. D’r liepen altijd en overal wel allemansvrienden rond. ‘Misschien.’ Ah, daar kreeg hij toch wel een beetje gelijk! Automatisch deed hem dat wat op zijn gemak voelen. ‘Ik geloof oprecht in goedzakken, alleen niet in één persoon die de wereld kan redden van het kwaad, daar heb je een heleboel mensen voor nodig tegenwoordig.’ Christophe haalde zijn schouders op een nonchalante manier op. True. “Het lijkt me eerst nodig uit te zoeken wat het kwaad is, want zo makkelijk is dat niet als in al die fictieve verhalen.” Voor je het wist, werd jij opeens afgeschilderd als de schurk.
Vervolgens werd hij er bijna van verontschuldigd een soort seksistische opmerking gemaakt te hebben. Zo laag zonk hij niet, nog niet tenminste. ‘Ik zou zo elegant niet neer gaan als jou.’ Door die opmerking tilde hij zijn wenkbrauw iets omhoog en leunde wat meer achterover, zich nog altijd goed vasthoudende aan de ijzeren kettingen zodat hij niet nog een keer zo elegant neer hoefde te gaan, terwijl hij haar overdreven gespeeld beledigd aankeek met zijn kin iets opgetild. “Dat is je geraden ook.” Snoof hij, die titel stond op zijn naam nu, niemand die daar aan zou mogen komen. Een blik werd weer op hem geworpen, maar veel deed het hem niet. ‘Ik oordeel niet op het eerste zicht dus ik neem je bij je woord.’ Het was niet vaak dat mensen dat zeiden en het ook meenden en zelf moest hij toegeven dat hij daar wel ‘schuldig’ aan was. Again, als mensen daar iets van vonden, het kon hem niet veel schelen. Het was al tijden geleden van hem afgegleden, dat gevoel dat mensen per se iets goeds van je moesten vinden. Nieuwsgierig zijn naar een mening van anderen, dat was echter iets heel anders. Dus ze dacht nog niet veel over hem, huh?
Het was een uitzondering dat hij iemand uitnodigde om nog rond hem te hangen, maar hij was hier nog niet zo lang en wie weet kon ze hem enigszins wegwijs maken of tips geven wie hij wel of niet moest uitdagen. Hij wilde weten wat voor een mensen hier rondliepen en bij wie hij echt niets kon flikken. Het leek voor een moment dat ze het aanbod af zou slaan, maar toch draaide ze zich wel om, niet al te gehaast. ‘En hoe weet je dit monsieur? Kom je elke dag schommelen?’ Ah, zo’n opmerking had hij kunnen verwachten. “Als dat andere woorden zijn voor ervaring; dan ja.” Antwoordde hij luchtig. Hij herinnerde het zich wel dat als hij langs speeltuinen liep, de kinderen altijd in de rijd stonden voor de schommels. Blijkbaar was zijn aanbod wel goed genoeg geweest voor haar, want binnen no time zat ze op de schommel naast hem. Toegeven moest hij wel, dat het er grappig uitzag een niet-kind op een schommel te zien zitten. Zachtjes gniffelde hij in zichzelf en richtte zijn blik voor zich uit, maar kon nog wel zien dat ze haar hoofd zijn kant op draaide. ‘Heeft de fransman naast me een naam?’ Met een minimale beweging keek hij opzij. “Ah oui, Christophe.” Alles weer uitgesproken met het duidelijk accent. ‘En ik hoop dat je frans van afkomst ofzo bent want anders,’ Een scheef glimlachje verscheen op zijn gelaat, dan zou dat wel een beetje ongemakkelijk zijn geweest ja, zeker met het feit dat hij niet goed tegen misplaatste opmerkingen kon. “Et toi?” Duidende op haar naam.

‘Voor ieder kwaad een held, misschien geef ik je alsnog gelijk.’ Kijk dat klonk hem pas als muziek in zijn oren, iemand die hem gelijk gaf. Al zag hij het eerder voor zich dat het grootste deel van de mutanten die hier naartoe waren gehaald nogal tegen de normale mensen aan waren gebotst. Van wat hij had meegemaakt hadden die het niet zo op vreemde eendjes en al helemaal niet als een paar van die radicale krachten hadden. Die kregen dan natuurlijk geen tijd en ruimte om hun krachten voor het goede of het slechte te ontwikkelen. “Dat zijn wijze woorden, die je zojuist hebt gezegd.”
Hij moest wel toegeven dat het voortdurende gekraak van de schommels hem af en toe wel wat rillingen bezorgde, omdat het zo’n schel geluid was. Al heen en weer wiegende, hield hij zijn aandacht nog wel op het gesprek dat aan de gang was. Nu ging het weer om zijn titel als de meest elegante valmeester die er was (hij had nog nooit iemand sierlijk zien vallen, dus misschien was dit wel de waarheid) (of er moest een mutatie voor bestaan, maar dat betwijfelde hij). ‘Ik zou nooit, maar nooit,’ Ze waagde het om een pauze tussen haar woorden te stoppen en dit wekte ook weer nieuwsgierigheid bij hem op, dus keek hij haar kalmpjes aan. ‘Je die titel ontnemen, nooit.’ Al glimlachte hij niet vaak, dit deed hem dat toch wel oprecht doen. “Merci beaucoup.”  Grijnsde hij vervolgens, nou daar hoefde hij zich dus geen zorgen om te maken.
Toen ze opeens een Frans accent opzette, kon hij het niet laten nogmaals zachtjes te grinniken. Niet omdat het belachelijk klonk, het was gewoon zo opeens, zo Frans. ‘Je suis Allison.’ Zijn mondhoek kroop nog altijd wat omhoog bij de woorden. “Aangenaam Allison.” Dit keer was het zijn beurt zijn hoofd wat naar boven te laten dwalen. Het begon langzaamaan steeds donkerder te worden en de zachte oranje gloed die hij net nog had gezien aan de horizon, was veranderd in dieprood. ‘Ik kan Frans maar ben er geen natuurtalent in zoals jij dat waarschijnlijk bent.’ Oh echt? Dan hield hij het voor nu maar voor zich eventueel onder zijn adem wat Frans te mompelen. Niet dat hij nu iets had om over te klagen, alles verliep wel gladjes tot nu toe. “Ik heb een lange tijd d’r over kunnen doen, ja.” Nog altijd was de grootste struggle de ‘h’-klank, maar het maakte hem niet onverstaanbaar.
Ze verschoof het onderwerp van taal naar het land waar die taal afkomstig uit was, een land dat ze mooi vond. Zijn nationale trots zwelde op en hij knikte bij de woorden, ja natuurlijk was Frankrijk mooi, prachtig zelfs! ‘Als je me één ding kon aanraden uit Frankrijk, wat zou het dan zijn?’ Zijn hoofd liet hij nadenkend wat kantelen, terwijl hij zijn herinneringen afgroef naar plekken die hij als mooi had bestempeld, maar natuurlijk was zijn mening anders dan die van haar. “Ik kom zelf uit Nice et c’est une ville magnifique.” Hij verloor zichzelf een beetje in zijn taal, afdwalend naar zijn jeugd, maar wist zich te herstellen. “Het ligt aan de zee en het water heeft de meest mooie blauwe kleur die je ooit hebt gezien. Paris kan d’r niet aan tippen!” Maar dat kwam omdat hij het niet zo had op die über romantische straatjes en duizenden toeristen die zo snel op hun teentjes getrapt waren. “Maar een plek die daar misschien nog net boven uit kan komen is de gorge du verdon, een beetje zoals de grand canyon, maar kleiner. De rivier die de rotsen heeft uigesleten eindigt in een meer en biedt vele mooie zwemplekjes, maar de rotsen bieden weer prachtige uitzichten. Als je ooit in Frankrijk bent, is dat de plek die ik je zou aanraden.”
“Maar als jij niet uit Frankrijk komt, waarvan dan wel?”

Ach het maakt hem in the end niet veel uit wie de wereld redde, zolang hij de volgende dag maar niet wakker werd in een half verwoeste wereld, of dat hij zelf aan het nare kortste eind zou trekken. Zelf hoefde hij niet echt zich in te zetten voor het helpen van de mensheid, het was deels luiheid, maar hij zag het goede er niet zo snel van in. Hij had zich immers altijd wel moeten aanpassen en kon zijn mutaties nooit tonen, anders werd hij binnen een paar dagen alweer buitengesloten of nog erger. Niet heel erg handig als hij eens in de zoveel tijd .. tja. Maar nee, de kans was groot dat hij dat soort mensen dan ook moest helpen, als hij ooit het pad der superhelden zou bewandelen, dan liet hij het die goedzakken wel voor zich opknappen. Way easier.
Toen hij kort opzij keek, zag hij dat ze een veel grotere glimlach op haar gezicht had dan de eerste paar momenten van hun ontmoeting. Hoe dit gesprek zich ontwikkeld had was hij nu eigenlijk alweer kwijt. Hoe was het ook alweer begonnen? Voordat hij daar nostalgisch als wat aan kon terugdenken, ging het gesprek weer in sneltreinvaart verder. Nu werd hem gevraagd wat dé plekjes waren van zijn prachtige vaderland en vol trots had hij deze zo goed mogelijk geprobeerd te beschrijven, misschien hier en daar wat subjectief, maar daar kon ze vast wel mee leven. Terwijl hij sprak leek ze wel een beetje weg te dromen, maar veel trok hij zich daar niet van aan, misschien kwam het wel door zijn geweldige vertelkunsten. Stiekem zou hij er zelf ook wel weer eens een kijkje willen nemen als hij ooit van dit eiland af zou komen. ‘Dat klinkt,’ Christophe richtte oprecht benieuwd zijn ogen op haar, hoe klonk het? Wat had zij met het constant pauzes droppen tussen haar zinnen?  ‘Mooi, ik zou meteen een bootje willen bouwen en van dit eiland weg peddelen enkel om te zien wat je net zei.’ Zijn wenkbrauwen schoten weer in hun gewoonlijke vragende positie. “Vraiment?” Vroeg hij geamuseerd, oké die nood voelde hij niet, maar goed dat zijn advies goed was gevallen. “Goed dat mijn plekje je bevalt.”
Maar de glimlach op haar gezicht bleef niet lang voortbestaan. Misschien had hij niet moeten beginnen over waar zij vandaan was gekomen, maar omdat zij dat ook aan hem had gevraagd, had ze dezelfde vraag wel een beetje moeten verwachten. Schuldig voelde hij zich in ieder geval niet, want het was gewoon een logisch gevolg geweest. ‘Chicago.’ Kwam er wat snel uit als antwoord. Ah. Nee, daar was hij nog nooit geweest, hij had zich eigenlijk niet veel verder dan Europa begeven. Allison meldde hem dat er niet veel was, wat zijn aandacht zou kunnen trekken. Oh, dat was wel jammer, de naam kwam hem in ieder geval wel bekend in de oren dus er moest wel iets zijn daar. Maar nee, nogmaals, niets dat aan de twee plekken kon komen die hij net had opgesomd. A small victory for him.
‘Ik heb mezelf beloofd dat als ik hier ooit vertrek dat ik meer van de wereld wil zien dan Amerika.’ Begrijpend knikte hij en begon weer een beetje heen en weer te wiegen op de schommel. “Dan heb je nog heel erg veel te zien, als je alleen Amerika ontdekt hebt.”
‘Ben jij iemand die graag reist?’ Dit keer keek hij toe hoe zijn schoenen steeds weer iets onder het loszittende zand terecht kwamen, terwijl hij vooralsnog op en neer ging op de schommel, op het meest trage tempo. Bij de vraag haalde hij zijn schouders nuchter op. “Ligt d’r aan,” Begon hij. “houden van is een groot woord, maar soms moest ik wel weg omdat mijn aanwezigheid te veel aandacht kreeg.” Glimlachte hij een tikkeltje mysterieus. “Ik heb wel veel van de wereld kunnen zien daardoor, daar niet van, maar mijn voorkeur gaat toch naar een plek waar ik me gewoon thuis kan voelen.” Ja, zoiets, ja.

Ze leek even weg te dromen in haar eigen gedachten en stilletjes wachtte hij tot Allison daar weer uit zou ontwaken om eventueel weer verder te praten. Of niet, daar kon hij ook prima mee leven. Een enkele keer vroeg hij zich af waar ze aan zou moeten denken om zo diep in haar gedachten te verdwijnen. Een herinnering? Of juist een toekomstwens? Hm. Veel langer kon hij er niet over tobben, want een zijwaartse blik vertelde hem dat ze klaar was met haar gedachtenuitstapje. Toen werd er verteld dat ze hier op eigen beweging naartoe was gegaan en dat verbaasde hem wel. “Echt?” Vroeg hij met opgetrokken wenkbrauwen. “Je wilde hier zelf naartoe? Helemaal weg van alles wat de bewoonde wereld is?” Mon dieu, dat had hij niet verwacht te horen van iemand hier. Maar dat lag weer aan hem, want heel erg positief kon hij zijn over zijn verblijf hier. Maar zeker niet als ze zo droomde van reizen, dan wilde je toch niet vast zitten op een plek? Als ze echt van die oncontroleerbare mutaties had, had ze die wel een aardig tijdje onder controle kunnen houden.
‘Er is niets beter dan een plek waar je jezelf kan zijn.’ Daar gaf hij haar, en ook een klein beetje zichzelf dus, gelijk in daar een kort knikje te geven. Hij kon er niet genoeg van krijg om in een vertrouwde omgeving te verblijven, in plaats van dag in dag uit voor het onbekende te staan. ‘Ik heb mijn deeltje thuis hier een beetje gevonden. Zit jij hier al lang?’ Het enige wat er veranderde aan zijn gelaatsuitdrukking was een iet wat hoger opgeheven wenkbrauw, want het gesprek nam weer eens een draai die hij niet had verwacht. Voordat hij echter zijn mond kon openen om te antwoorden, was ze hem al voor. ‘Sorry, niet op antwoorden als je niet wilt.’ Ah. Christophe begon weer een klein beetje te glimlachen. “Niet erg, nieuwsgierigheid is geen zonde.” Stelde hij haar gerust. Deze vraag was zo onschuldig als wat. ‘Wij dames hebben helaas die slechte gewoonte sneller te praten dan ons hersenen denken.’
Hij haalde zijn schouders wat op. “Wie weet komt het ooit van pas.” Ze konden zich bijvoorbeeld sneller uit een benauwde situatie praten, terwijl mensen van het mannelijke geslacht al het logische zouden moeten nagaan. “Maar nee, lang ben ik hier niet, maar het voelt nu al aan alsof ik alles zo’n beetje gezien heb.” Maar goed, wat had hij nog niet gezien? Het enige wat hem keer op keer zou kunnen verbazen waren de mutaties van anderen of hoe ongelofelijk vervelend andere mensen zouden kunnen zijn.

Alsof ze het wel komisch vond dat het hem had verrast dat ze hier op eigen beweging en initiatief heen was gekomen, want hij zag dat hele kleine glimlachje wel. Blijkbaar bleek de buitenwereld geen heel erg goede leerplek voor haar, maar hier wel. Goed, er was geen dreiging van de buitenwereld, daar moest hij haar gelijk ingeven, maar tenzij ze hier al een hele tijd was, ze zag er niet gevaarlijk uit. Geen mutaties die je van buiten af kon zien en dus de aandacht zouden trekken van de gevaarlijkere mensen. ‘Voornamelijk om mijn mutaties te ontwikkelen.’ Christophe zette zich weer een beetje af van de zanderige grond en onder het gekreun van de schommel, lachte hij zachtjes. “Het spijt me, maar voor mij zie je er niet echt uit als een bedreiging voor de mensheid. Dat of je hebt echt de meest gevaarlijke mutatie die je onder controle moet houden.” Misschien zou ze wel in vuur en vlam komen te staan als ze in contact kwam met direct zonlicht? Alles kon hier op Genosha, om eerlijk te zijn.
Ook zij begon weer een beetje heen en weer te schommelen en samen maakten hun schommels een soort oorverdovende harmonie, die hij met samengeknepen ogen nog net wist te verduren. Overdag leek het geluid niet op te vallen, maar zodra er geen schreeuwende kinderen om je heen renden, leek elk klein geluidje wel twee keer zou hard te zijn. “Heel erg veel heb ik niet te verbergen.” Antwoordde hij luchtig met een schouderophaal om zijn nuchtere uitdrukking compleet te maken. Hier was hij niet meer de enige met vreemde eigenschappen en hij voelde niet echt iets van schaamte voor zijn verleden, hij had immers gewoon gedaan wat hij moest doen om te overleven. ‘Jij lijkt me niet het type dat snel onder de indruk is, je blijft niet graag hangen op één plek. Of heb ik het mis?’ Hij tuitte zijn lippen een beetje om aan te geven dat ze wel half goed zat en kwam langzaam weer tot een stop in het slingeren. “Jua,” Gaf hij wel zo’n beetje toe. “ik houd d’r niet zo van als dingen mij verplicht worden.” Wat een rebel was hij toch, diep in zijn hart.
Vervolgens vertelde ze hem, terwijl ze steeds harder begon te schommelen (en hij ook steeds vaker dat gekrijs van de kettingen hoorde), dat ze hier al iets van drie maanden zat. Voor hem was dat al een lange tijd en hij kreeg ook het gevoel dat hij dus ook zeker zo’n lange tijd hier zou moeten doorbrengen. Dan werd het maar eens tijd dat hij iets vond om zich mee bezig te houden. ‘Wat zou je graag willen doen Christophe, met je leven? Je lijkt me,’ Ze onderbrak haar zin weer en Christophe keek weer nieuwsgierig haar kant op, want ja, die spanningsvolle pauzes in haar woorden veroorzaakten dat. ‘je lijkt me zo go with the flow.’ Waarna er op haar gezicht weer een grote glimlach doorbrak. “Peut-être,” Glimlachte hij mysterieus. “ik heb geen idee wat ik met leven aan het doen ben.” Het was meer een hardop uitgesproken komische gedachte dan een depressief gemompel. “Maar ik heb nog alle tijd van de wereld om iets te vinden, een doel. Et toi? Heb jij je toekomst al uitgestippeld? Je lijkt me d’r wel zo’n eentje die weet wat ze zou willen.”