Closed - Embrace the struggle and let it make you stronger.

Alles in zijn hoofd was wazig. Hoe hij ooit weer binnen was geraakt, was een raadsel voor hem. Niet één waar hij over aan het nadenken was. Alles in zijn hoofd was één grote waas, zonder duidelijke beelden. Hij dacht nergens over na en probeerde vooral zo kalm mogelijk te blijven. Alles laten bezinken zou nog komen. Binnen enkele dagen ofzo. De lessen die gingen komen zou hij skippen en dagen doorbrengen op zijn kamer leek het enige plan. Natuurlijk had hij daar Cole, maar hij moest er niets tegen zeggen. De jongen ging natuurlijk met vragen zitten en die automatisch stellen, maar een antwoord zou niet zo snel komen. Dalton had de tijd nodig om op zijn positieven te komen. Om zijn gevoelens ook op een rij te zetten.
Dalton was zich er vaag van bewust dat hij het beste naar de ziekenzaal had kunnen gaan. De wonden op zijn lichaam moesten worden verzorgt om het goed te laten genezen. Het was niet dat hij anders zou sterven, enkel het helingsproces zou langer duren en de pijn zou veel langer blijven. Enkel wilde hij absoluut zijn hoofd daar niet laten zien. Wanneer één iemand eenmaal zag wat er met hem gebeurd was, zouden ze rond gaan vragen en lang ging het dan niet duren voor heel de school wist wat voor een monster hij was. Het enige wat hij altijd had willen voorkomen en ineens was de kans dat iedereen zou weten wat hij was, zo groot geworden. Wie zou er nog in zijn buurt willen en durven komen als ze het eenmaal wisten? Dalton zou niet eens in zijn eigen buurt willen komen. Volgens hem was de enige optie die hij had, naar zijn kamer gaan. Zo kon hij alles voor zich houden en elke confrontatie ontwijken.

Uiteindelijk was Dalton op zijn bed geëindigd, maar van de weg naar daar herinnerde hij zich heel weinig. Was hij iemand tegen gekomen? Hij had geen idee. In elk geval deed hij nieuwe kleren aan nadat hij onder de douche het bloed had laten wegspoelen. Even kort had hij in de spiegel zijn wonden bekeken. De bijtwonden op zijn schouder waren het diepste en iedere keer dat hij zijn schouder bewoog, deed het zeer. Ook in zijn zij stonden scharen en over zijn kaken liepen er ook, maar die had hij zichzelf toegedaan. Als hij zichzelf in één woord moest beschrijven, dan was het verschrikkelijk. Hij zag er absoluut niet uit en dat kon niemand ontkennen. De wonden waren niet volledig gestopt met bloeden, dus ook op zijn propere kleren, hing er bloed. Het was dat Dalton niets op de kamer had om zich mee te verzorgen en hij had er ook geen ervaring mee.

Met een fleece deken om hem heen geslagen, kroop hij in het bed, met zijn knieën hoog opgetrokken tegen zijn borst. Dalton had de kamer voor hem alleen, want Cole was nergens te bekennen. Maar dat maakten niet uit. Voor het moment voelde Dalton niet veel op het vlak van emoties. Je zou verwachten dat de tranen over zijn wangen zouden stromen, maar er was niet één traan. Eigenlijk was er zelfs niet één emotie waar hij zich op kon focussen. Moe. Dat was het enige wat hij was, maar hij kon niet in slaap vallen. Zijn ogen bleven open en waren gericht op de muur voor hem.
Het licht in de kamer was gewoon aan, omdat hij geen andere keuzen had, maar hij wilde zo graag het licht uitdoen. Dalton wilde voor even niets kunnen zien, maar dat was iets dat hij niet kon doen.

Die nacht ging hem voor de rest van zijn leven blijven achtervolgen. Het was iets waar Dalton zeker van was. De nachtmerries gingen nog komen, de confrontaties met docenten en andere studenten zou hij niet kunnen ontlopen. Dat wat hij voor iedereen geheim had willen houden, was naar boven gekomen. Dalton wist zelfs niet eens hoe het mogelijk was. Hij was altijd o voorzichtig met alles. Altijd zorgde hij ervoor dat hij toch in het licht bleef en zelfs die avond was er licht aanwezig geweest. Toch was datgene wat in hem zat naar boven gekomen en hij had er niets tegen kunnen doen. Hij moest zelfs toegeven dat hij zich beter voelde nu het monster naar buiten was gekomen. Eerder die dag had hij zich slecht gevoeld, maar ondanks alles voelde hij rust in zijn hele lichaam en voelde hij zich op een vreemde manier goed. Er waren nog steeds zoveel vragen die Dalton had en hij wist niet wat de antwoorden waren. Hij had echt geen idee wat er precies mis was met hem.

Na een tijd waren zijn ogen dan toch dicht gevallen. Het dekentje had hij nog harder om hem heen getrokken waardoor hij echt een bolletje was geworden. De stilte in zijn kamer was aangenaam en het liefste wilde hij niet meer naar buiten komen. maar zijn gedachten waren vredig. Als hij in slaap viel zou hij waarschijnlijk niet eens dromen. Misschien dat het zijn lichaam was dat de schok nog wilde uitstellen. Dalton was gewoon zo moe en met zijn ogen dicht voelde hij zichzelf traag in een lichte slaap zakken. Alles deed pijn, maar de vermoeidheid was teveel voor zijn kleine lichaam. Erg diep was zijn slaap niet en een droom kwam er zeker niet bij, maar voor even was er volledige rust in zijn hoofd. Voor even.

Gealarmeerd schoten zijn ogen open wanneer hij een stem hoorde. Nog nooit had hij zo snel recht gezeten, met het dekentje beschermend om hem heen geslagen. Iedere beweging had pijn gedaan, maar hij voelde het niet eens. Het was het beeld van Storm die voor hem stond waar hij zijn aandacht niet van af kon houden. De blik in zijn ogen. De woorden dat hij uitsprak. Eén reden...hij moest één reden geven. Maar hij wist helemaal geen reden. Er was gewoon geen reden. Zijn hartslag versnelde en dat voelde hij, net zoals zijn ademhaling. ‘Storm,’ was uiteindelijk het enige dat hij wist uit te brengen. In één vlaag kwamen alle gebeurtenissen van die nacht weer naar boven. Alles wat hij gedaan had en wat er gebeurd was. Er waren geen woorden om dat goed te spreken. Zelfs al had hij er geen controle over gehad, voor Dalton voelde dat niet aan als een geldig excuus. Hij was de schuldige en daar was hij zelf ook volledig van overtuigd.
Ondertussen stond Dalton traag recht uit het bed en niet enkel om de pijn te verminderen. Hij had het gevoel dat als hij één beweging te snel maakten, dat de andere op hem af kwam vliegen. Dus bewoog hij traag richting het andere uiteinde van de kamer. Daar waar de ramen waren en zodat hij wat afstand kon creëren tussen hem en Storm.
Hoe had hij ooit zo iets kunnen doen?

Het enige wat Dalton had willen doen was slapen en alles vergeten. Dat was het enige en dat was hem niet gelukt. Voor even had hij rust gehad, maar de plotse bewegingen hadden hem niet goed gedaan. Uiteraard was hij geschrokken toen dat Storm ineens in zijn kamer stond. Je moest niet veel mensenkennis te hebben om te weten dat hij pissed was, maar echt pissed. Dalton had eerst echter niet volledig begrepen waarom. Natuurlijk kwam het door het gevecht, maar hij had gedacht dat Storm het allemaal wel zou begrijpen. Niet dus.
Hij had geprobeerd om zoveel mogelijk problemen uit de weg te gaan, door gewoon recht naar zijn kamer te gaan en zijn verwondingen te laten voor wat ze waren. Op enkele plaatsen had zijn dekentje wat rode vlekken gekregen, maar hij zou het overleven. Het was alsof er iets in zijn lichaam hem dat vertelde, dat ondanks de ernst ervan, hij er niet aan zou sterven. Voor Dalton was dat een geruststelling en ook waarom hij naar zijn kamer was gegaan.

Storm zijn blik was echter beangstigend, heel zijn houding was dat. Dalton deed een poging om ruimte te creëren en bij de andere jongen weg te geraken, maar dat was niet zo simpel als je tussen vier muren stond. Het gaf een heel benauwd gevoel. Alsof hij een opgesloten dier was en aangenaam was het niet. Zoals Storm alles verwoorden, klonk het alsof de kleine jongen een monster was. En dat was hij. Het was iets dat hij zelf maar al te goed besefte. Maar het was ook dat deel van hem dat de woorden en houding van Storm helemaal anders opnam. Dat deel vond het leuk om de andere zo kwaad te zien en wilde er nog verder op inspelen, maar het was een veel zwakker gevoel, dat werd onderdrukt door het gevoel van angst. Misschien was dat ook goed. Anders kon het ook verkeerd aflopen. Het was enkel de vraag of dat het ook heel de tijd zo ging blijven.

Even was het rustig in zijn hoofd geweest. Totdat Storm was begonnen met praten. Hij werd recht op de feiten gedrukt, gezegd dat hij het allemaal gedaan had en hij wilde het ontkennen. Dalton wilde zo graag zeggen dat hij het niet was geweest. Dat moest Storm toch begrijpen? Hij had zelf een soortgelijk probleem, maar Dalton kon het niet ontkennen, want hij was zich van alles bewust geweest. Hij had zelf de woorden uitgekozen en had er zelf voor gekozen om de andere te pushen. Het erge was, dat hij zelf niet wist waarom dat hij het deed, want op dat moment had het hem zo normaal geleken. Alles wat hij gedaan had was uit vrije wil en op dat moment had hij zich niet schuldig gevoeld. Er was een deel van hem, dat zich nog altijd niet schuldig voelde over wat er was gebeurd.
'Maar dat was ik niet, soort van, denk ik...ik weet het niet.’ Het bleef heel verwarrend voor hem en dat ging ook zo blijven. Het was verschrikkelijk dat hij het niet gewoon kon uitleggen aan Storm, want hoe leg je iets uit dat je zelf niet begrijpt. Dalton wenden zijn blik uiteindelijk af, omdat hij gewoon niet wilde zien hoe dat de oudere jongen naar hem keek. Het was pure woede dat je kon zien en natuurlijk dat het Dalton ongemakkelijk maakten. ‘Misschien-,’ begon hij twijfelend, waarbij hij kort zijn tanden op zijn onderlip duwde. ‘Je kan beter gaan,’ vervolgde hij zacht. Voor beide partijen zou het zoveel beter zijn als Storm gewoon weg ging. Als hij het allemaal achter zich kon laten liggen. Dalton zelf had te weinig energie om nog eens te transformeren, daar was hij bijna zeker van, maar het kon altijd dat het niet zo was. Daarbij kende hij zijn eigen kracht nog niet volledig, wist hij niet waartoe hij allemaal in staat was en dat wilde hij die avond niet meer ontdekken.