Room 72 | Forbidden kingdom [Allison]

Een vreemd gevoel bekroop hem terwijl hij met Allison in zijn kielzog door de gangen van de enorme school wandelde. Zoals vaak vond Oliver het moeilijk om er een naam op te plakken. Was het een zweem van angst? Omdat hij behalve zichzelf de afgelopen zeven jaar niemand in zijn kamer had toe gelaten? Of was het nieuwsgierigheid? Nieuwsgierigheid naar de hij van Allison zou krijgen als hij haar eenmaal binnenliet en haar zijn domein zou tonen? Vorige maand zouden de gedachten dat er iemand in zijn kamer zou komen het haar op zijn armen nog recht hebben gezet, maar nu maakte het hem zelfs een beetje warm vanbinnen. Zijn ademhaling was een tikkeltje sneller als gewoon, maar toch hing er een zekere rust over hem. Met zijn blauwe ogen staarde hij naar de vloer voor hem en focuste zich op het geluid van zijn voetstappen op de stenen vloer in de gang. Hij negeerde alle blikken die andere studenten hem toewierpen en probeerde er niet bij stil te staan over wat ze van hem dachten. Hij had namelijk alles wat hij nodig had vlak langs hem lopen en al de rest deed er niet toe. Sinds het moment dat ze de lounge verlaten hadden was het stil tussen hen twee en Oliver kon het wel appreciëren. Het waren de laatste momenten waarop hij zich nog eventjes in zichzelf kon terugtrekken.

Zijn mutaties gebruiken en sociale contacten leggen waren -in zijn ogen- grote stappen, maar dat wat hij nu zou doen was er evenzeer een. Ze liepen de gang van de jongensslaapkamers binnen en Oliver richtte zijn blik weer meer naar omhoog. Hij kon zijn constante alert- en gespannenheid langzaam laten zakken, hij wist namelijk maar al te goed welke kamer er zich op het einde van de gang begaf. Rust. Met een minuscule, tikkeltje onzekere glimlach op zijn smalle lippen keek hij over zijn schouder, recht in de donkere ogen van Allison. Zonder enig woord uit te brengen keek hij weer naar voren en liet zijn rechterhand in zijn zak vallen, waar hij onmiddellijk zijn sleutel voelde zitten. Zijn voeten kwamen langzaam tot stilstand op het einde van de gang en hij richtte zich frontaal naar de deur die opdoemde uit de schaduw. ”Kamer 72.” mompelde hij zachtjes en haalde de oude, dikke sleutel x uit zijn zak om hem daarna met een metaalklinkend geluid in het sleutelgat te steken. Zijn kamer lag op het uiterste van de gang, waar de oudste kamers lagen. Ze hadden iets authentiek, heel verschillend met de kamers die tegenwoordig aan de studenten toegewezen werden. Oliver hield voor een seconde zijn adem in en liet zijn hand doodsstil op de sleutel liggen. Het was niet dat hij aarzelde, het was meer dat hij voor zichzelf even moest verwerken wat er op het punt stond te gebeuren. En toen maakte hij de klik in zijn hoofd en draaide de sleutel knarsend om.

Hij duwde de deur naar binnen open en meteen viel er een soort van duisternis hen tegemoet, ondanks dat het buiten nog aardig licht was. Zoals gewoonlijk waren de gordijnen van Olivers kamer gesloten, op die manier kon hij voor zichzelf meer een gevoel van rust creeëren en voelde hij zich meer op zijn gemak. Maar ditkeer was het anders, Allison was erbij. Dus hij stak zijn ruime kamer over en klemde zijn handen om beide gordijnen om ze met een soepele slag van zijn armen open te trekken. Meteen vielen de zonnestralen naar binnen en kort moest hij zijn ogen dichtknijpen. ”Het is waarschijnlijk niet zoals de andere kamers die je hier al gezien hebt.” mompelde hij bescheiden en draaide zich om richting Allison, zodat hij haar vanaf de andere kant van zijn kamer aan kon kijken. De stijl van de kamer en de meubels die erin stonden was zeer authentiek. Het merendeel van de meubelen die erin stonden was van hout gemaakt en veel was afgewerk met sierlijke inkepingen. Daarnaast waren er veel schilderijen terug te vinden en ook een heel aantal tapijten, die de stenen vloer minder koud lieten lijken. Zijn kamer was een van de weinigen waar de afgelopen jarén niets meer aan veranderd was. Ze hadden het hem al vaak aangeboden, dat ze het wilden moderniseren en ze hadden Oliver ook al vaak op gedrukt dat hij vrij was om er zelf wijzigingen in aan te brengen, maar al die voorstellen had hij afgeslagen. Zijn kamer was nog in dezelfde staat als dat hij was toen hij op zijn achttiende verjaardag hier aan kwam en hij wilde het niet anders, het was perfect zoals hij was. x x Hij legde een hand in zijn hals en keek Allison met een scheef, verlegen glimlachje aan. ”Wat vind je ervan?” Zijn ogen leken als het ware te fonkelen en Oliver was uiterst benieuwd naar haar reactie. Dit was alles wat hij had, alles wat hij kon tonen aan Allison, het was zijn heel hebben en houden.

De houding die op Olivers lichaam rustte was stukken ontspannender geworden sinds het moment dat hij over de deurdrempel gestapt was. Het ging haast automatisch, omdat hij wist dat zijn kamer de enige plek was waar hij zich thuis voelde en zichzelf kon zijn zonder dat iemand over hem zou oordelen. Wat ook niet moeilijk was als je geen kamergenoot had, maar dat terzijde. Hij greep naar de mouw van zijn trui en trok er zachtjes aan waardoor zijn arm eruit schoof. Oliver kleedde zich altijd dik, zowel ’s winters als in de zomer en Allison kende de reden daartoe, namelijk zo weinig mogelijk risico op lichamelijk contact als iemand tegen hem opbotste. Maar daar tegenover stond ook dat hij het vaak veel te warm had, zoals dat nu het geval was. Hij trok zijn trui helemaal uit en hing hem keurig over de lederen stoel die in zijn kamer stond waardoor hij enkel nog zijn geruite hemd rond zijn bovenlichaam droeg. Voorzichtig leunde hij tegen een van de pilaren van zijn bed en keek Allison oberverend aan. Het was vreemd, alsof de rollen plots omgekeerd waren. Voor een keer was hij degene die de ruimte en alles wat er zich in bevond kende, en niet Allison. Hij kende elk hoekje, hij kende de rotatie van de zonnenstralen in zijn kamer van naarmate de dag vorderde, hij kende elk detail op elk schilderij en boven alles kende hij de verhalen die zich binnen de kamer al hadden afgespeeld. De ene al gruwelijker dan de andere. Zachtjes zuchtte hij en haalde een hand door zijn al reeds warrige haren. Voor de rest wist hij niet wat hij moest zeggen, eerst en vooral wilde hij haar mening over zijn kamer kennen. Allison bekeek de dingen altijd vanuit een ander perspectief, iets wat Oliver altijd fascinerend gevonden had.

Clothes x

Het voelde goed om terug te zijn in zijn vertrouwde omgeving, om te zien dat hij nog steeds zo was als dat hij hem een uur geleden achtergelaten had. Het was slechts een uur geweest, hun ‘trainingssessie’ in de lounge, maar voor Oliver had het eeuwen geduurd. Zijn trui had hij over de stoel gehangen waar hij hem daarstraks ook vanaf had genomen en ademde diep in via zijn neus en sloot kort zijn ogen. De geur van het mahoniehout drong zijn neus binnen en zorgde ervoor dat zijn gezichtsuitdrukking zachter werd. Sinds een maand was hij zijn meubilair en zijn muren anders gaan zien. Ze deden hem –vreemd genoeg welliswaar- aan de ogen van Allison denken. Met de zonsinval leek het hout te schitteren en nam het verschillende tinten bruin aan, net zoals de ogen van Allison dat deden. Nadat hij de gordijnen opzij getrokken had en de reactie van Allison zag, kon hij zijn eigen glimlach niet meer bedwingen. De manier waarop ze door de kamer liep en haar ogen vrij de kost gaf, het bezorgde hem kippenvel op zijn armen. Ze leek haast in zijn kamer thuis te horen, ze liet hem leven. Vanaf het moment dat haar stem weerklonk kon hij weer ademhalen. ‘Hier zouden ze mij kunnen opsluiten en ik zou het niet eens zo erg vinden.’ Onmiddellijk schoot zijn blik naar beneden en kon hij niets anders dan bescheiden naar zijn voeten staan glimlachen. x Besefte ze dat dat het mooiste compliment was dat ze hem kon geven? De opmerking over zijn blauwe ogen, het had hem verlegen gemaakt en had ervoor gezorgd dat hij niet wist hoe te reageren. Maar de opmerking over zijn kamer, dat was iets waar hij gemakkelijker op in kon pikken. Alleen al omdat hij exact dezelfde mening als haar deelde. Oliver richtte zijn blik weer omhoog en zocht die van Allison op. ”Voor mij hoeft er zelfs geen slot te zijn om me hier binnen te houden. Enkel voor anderen buiten te houden.” Hij haalde op treurige manier zijn schouders op, maar toch bleef hij glimlachen. Zijn leven was best triest, maar hij voelde hoe er langzaam maar zeker verbetering in kwam. ”Behalve jij.” Oliver knipperde langzaam met zijn ogen om dat laatste wat meer nadruk te geven.

In het midden van zijn kamer bleef ze staan, waardoor de houten vloer zachtjes kraakte. Oliver kon doorheen zijn kamer gaan zonder ook maar enigszins geluid te maken, hij kende elk zwak plekje van de vloer en wist de ‘paadjes’ die hij moest nemen om de vloer niet te laten kraken onder zijn voetstappen. Hij probeerde het altijd te vermijden. In zijn eerste maanden dat hij hier was kwam hij amper uit zijn kamer, hij bracht er dagen door, vaak zonder ook maar een hap te eten of te drinken. Alcohol exclusief. Hij deed niets anders dan rondjes wandelen, zoals gevangenen dat deden. Maar op sommige momenten was zijn hoofdpijn zo erg dat zelfs het geringste geluid hem het gevoel gaf dat zijn hoofd ging ontploffen. Het was op die momenten dat hij op zoek ging naar manieren om zichzelf door zijn kamer te begeven zonder geluid te maken. Maar toch, nu hij Allisons zachte voetstappen hoorde, kon hij het appreciëren. Enkel en alleen omdat zij het was. ‘Ik begrijp wat je bedoeld, het is er rustiger dan gelijk waar op deze school.’ Hij trok weer een mondhoek omhoog en keek hoe ze de kamer observeerde, alsof ze hem in zijn geheel wilde ontleden. Het maakte hem blij, om te zien dat ze zo kon genieten van hetgeen dat voor hem onnoemelijk veel betekende. ”Het is de enige plaats waar ik orde in mijn chaos kan creëren.” Hij tikte kort tegen zijn hoofd, waar hij zijn energie weer in voelde zoemen, maar hij negeerde de lichte zweem van pijn compleet, hij genoot te erg van het moment. ”Deze vier muren omvatten alles wat ik nog in mijn leven heb.” Hij hield zijn hoofd een tikkeltje schuin en keek naar Allison die het zich gemakkelijk maakte en zichzelf op zijn bed neerlegde. ”Zeker nu jij hier bent.” vervolgde hij met een kleine glimlach.

Olivers alerte ogen schoten onmiddellijk naar het verbandachtig ding dat rond haar pols zat en hij kneep gefocust zijn ogen wat samen. x. Vrijwel onmiddellijk stokte er iets in zijn keel, maar hij wist niet wat te zeggen. Allison sprak nog enkele woorden, maar Oliver hoorde ze slechts half. De meest verschrikkelijke scenario’s spookten door zijn hoofd en hij voelde hoe zijn hartslag een tikkeltje sneller werd. ”Allison.” begon hij zachtjes en liep naar de andere kant van het bed, nog steeds met die boze frons op zijn gezicht die zoals gewoonlijk veel feller was dan dat hij meende. Het enige wat hij voelde was bezorgdheid, al zou iemand anders enkel ‘woede’ van zijn gezicht kunnen aflezen. ”Wat heb je gedaan?” zijn stem klonk fragieler als gewoonlijk en hij liet zichzelf langzaam neerkomen op de andere helft van het bed en leunde vervolgens haar richting op. ”Heeft er iemand je aangevallen?” bromde hij bezorgd en liet zijn ogen vragend in die van haar zinken toen ze die weer opende. Uiterst voorzichtig reek hij met zijn hand naar haar toe waarna hij zijn vingers zachtjes om haar arm, net onder haar elleboog sloot. Hij raakte niets van haar huid aan, kwam enkel aan het stof van haar trui die omhoog gesloofd was. Zijn mondhoeken wezen lichtjes naar beneden en hij liet zijn ogen observerend over de brace gaan die ze om haar pols droeg. Maar doordat het ding eromheen zat kon hij niet zien hoe ernstig het was. Hij wist hoe gevaarlijk het voor haar op school kon zijn, haar achternaam betekende zoveel meer dan enkel de zeven letters die erin voorkwamen. En het zou niet de eerste keer zijn dat anderen haar om die achternaam zouden bestraffen. Het leek alsof de energiestroom in zijn lichaam toenam en op dezelfde voorzichtige manier trok hij zijn hand terug, bang dat zijn energie op de een of andere manier toch door haar kledij zou dringen en haar nog meer hoofdpijn zou bezorgen. Hij richtte zijn blauwe kijkers weer in die van haar en wachtte met opeengeklemde kaken op een antwoord, de bezorgdheid was niet uit zijn blik weg te slaan. x

Clothes x

De kant die Allison van hem te zien kreeg, de relaxte, rustige houding, het was er een die slechts één ander persoon te zien had gekregen. Allison was naast Rosalie de enigste persoon die door de harde schel van Oliver was weten te dringen. Ze had hem met één simpel gesprek kunnen overtuigen om een andere zwier aan zijn leven te geven en hem erop te wijzen dat hij meer was dan een hoopje ellende.  Alleen al dat bewees wat voor een geweldig en bovendien sterk karakter ze had. ’Ik heb niet zo’n plek.’ Het was alsof haar stem nog warmer klonk nu hij hem in zijn kamer hoorde. ”Deze plek heeft er niet altijd op deze manier uitgezien, moet je weten.” langzaam en bedeesd ademde hij in en uit en liet zijn ogen de kamer rond speuren. Hij kon het zich zo opnieuw voor de geest halen, zijn bed dat op zijn kop aan de andere kant van de kamer lag, de gordijnen die uit hun rails gesnokt waren, zijn kleerkast waarvan de lades op verschillende plekken in zijn kamer terug te vinden waren, en dat had hij het nog niet over de ontelbaar veel glasscherven gehad die er tussen verspreid lagen. Alsof iemand carnaval in zijn kamer gevierd had, maar in de plaats van met confetti te gooien, was dat met glas gebeurd. Olivers uitbarstingen waren meer dan enkel de doodschreeuwen die hij dan uitbracht. ”Er is meer als zeven jaar overheen gegaan om het te krijgen hoe het nu is.” begon hij zachtjes en nam een stuk van het gordijn tussen zijn lange vingers, zodat hij het stofje op zijn huid kon voelen schuren. ”Het zijn de verschillende verhalen en gebeurtenissen die deze kamer zijn eigenheid geven.” Verhalen, zowel goed als slecht, al waren die laatste in Olivers leven veel vaker voorgekomen. Je kon haast voelen dat de kamer van Oliver een wereld op zich omvatte. ”Ik ben er zeker van dat jij jouw kamer op dezelfde manier naar jouw hand kan zetten, Allison.” Heel voorzichtig haalde hij een mondhoek omhoog en keek haar kort aan. Spreken ging stukken gemakkelijker, maar het onderwerp bleef hem nauw aan het hart liggen. ”Het heeft gewoon tijd nodig.” Alles had tijd nodig, en hij hoopte dat Allison nog veel tijd zou hebben op Genosha. Niet zozeer om haar kamer een kans te gunnen om haar een gevoel van ‘thuis’ te bieden, maar eerder omdat de gedachten van haar kwijt te geraken simpelweg beangstigend waren…

Maar het was niet alleen de houding van Oliver die veranderde, integendeel. Allison leek -nadat ze de kamer een grondige inspectie had gegeven- zichzelf ook wat te ontspannen. Het stond gewoon op haar lichaamshouding te lezen, Oliver kende haar houding van in de trainingsruimte maar al te goed, maar dit, dit was compleet het tegenovergestelde. De opmerking die van haar volgde was er dan ook een die hij wel had kunnen verwachten. Hij zag er in haar ogen anders uit, alsof hij het schild rondom hem had laten zakken. En gelijk had ze, hij was inderdaad meer zichzelf dan hij ooit geweest was in het bijzijn van Allison. Of beter gezegd: Had kúnnen zijn. Het had absoluut niets met haar te maken, integendeel, maar het was gewoon de ‘onveilige’ omgeving die hem zo overweldigde en ervoor zorgde dat hij zichzelf zo fel mogelijk probeerde af te sluiten, door zijn denkbeeldige muren op te trekken. Oliver kauwde kort op de binnenkant van zijn wang en wandelde langzaam naar zijn bureau, waar hij een tikkeltje nonchalant met zijn bovenbenen tegen leunde. Hij ging er niet verder op in, er was gewoon niets meer om over te vertellen. Allison had voor de volle 100% gelijk, zoals ze dat altijd had. Voorzichtig keek hij haar aan en luisterde naar hetgeen ze zei. ‘Misschien moet je de deur dan wel op slot doen en me nooit meer laten gaan.’ Onmiddellijk reageerde Oliver door zijn wenkbrauwen bedenkelijk te fronsen. Hij twijfelde voor kort of hij het wel goed gehoord had, maar de blik in Allisons ogen benadrukte het nog eens extra. ”Ehh..” mompelde hij binnensmonds en greep met zijn handen naar het bureaublad, waar hij tegen leunde. Oliver voelde hoe de energie door zijn lichaam raasde, en wel op één zeer specifieke plek, namelijk zijn wangen. Het voelde alsof ze brandde, alsof de stoom er elk moment vanaf kon komen. Maar toen hij erover nadacht, besefte hij wat er aan het gebeuren was: Hij bloodse, en nog niet een beetje. Ze had hem met zijn mond vol tanden gezet en hij kon gewoon niet anders dan verlegen naar zijn voeten staren. Totdat hij opeens met zijn vingertoppen de knop van een schuifje van zijn bureau voelde zitten. Hij richtte bedenkelijk zijn ogen erop en na lutteloze momenten van twijfeling, trok hij het schuifje open. Het zat bomvol met papieren waar zijn onleesbare handschrift op te zien was. Zonder nog een blik aan Allison te werpen, begon hij er met zijn hand door te grabbelen, redelijk heftig. Totdat hij een koud gevoel van metaal langs zijn vingertoppen voelde strelen. Hij hield zijn hand muisstil en ademde diep in en uit, voordat hij een tweede sleutel van zijn kamer eruit haalde. Hij liet zijn blauwe ogen er langzaam overheen gaan, voordat hij weer naar Allison keek. Met een soepel boogje gooide hij het naar haar toe en keek hoe ze het zonder moeite uit de lucht ving. Vanaf het moment dat hij de sleutel van zijn kamer in haar handen zag, moest hij kort glimlachen. ”Gebruik je hem, gebruik je hem niet, die keuze is aan jou.” Hij knikte kort en liet een zacht zuchtje over zijn lippen rollen. ”Ik wil gewoon dat je weet, dat was van mij is, ook van jou is.” Met een zacht bonkje schoof hij de lade weer dicht. Allison had zijn kostbaarste bezit in haar handen, maar toch beangstigde het Oliver niet. Hij wist dat het daar veilig was.

Ze reageerde onmiddellijk toen Oliver haar naam in zijn mond genomen had, en ze reageerde –zoals hij al voorspelde- door hem gerust te stellen. ”Een boomwortel?” vroeg hij, nog steeds met die semi-boze blik op zijn gezicht. Er waren genoeg mutanten die de natuur konden manipuleren, dus hij bleef nog steeds dat tikkeltje argwanend naar haar kijken. Totdat haar verdere uitleg volgde en hij het beter begreep. Het was zoveel informatie in eens en Oliver wist niet goed wat hij prioritair moest stellen, haar gezondheid, of haar vader. Haar vader betekende sowieso meer voor Allison dan dat haar gebroken handwortelbeentje betekende. Maar daarop volgde dat Oliver Allison belangrijker vond, dus hij vond moeilijk om te beslissen op wat hij verder in zou gaan. Totdat ze opnieuw iets zei, over een aanvaring met iemand, en de haren op zijn gespierde armen omhoog gingen staan. ”Met wie?” hij had het al gezegd nog voor dat ze kon vertellen dat het ‘slechts een woordenwisseling’ was en kwam er redelijk direct uit, met een kwade ondertoon in zijn stem. En alsof dat nog niet genoeg was, ging het ook nog eens over haar achternaam. ”Wie?” bromde hij opnieuw, maar ditkeer een tikkeltje triester. Hij wendde zijn blik naar het laken dat op zijn bed lag en liet zijn schouders wat hangen. De vastberadenheid die hij zojuist nog gehad was plotsklaps verdwenen. Hij zou de persoon willen duidelijk maken dat ze haar gerust moest laten, het was als een instinct dat in hem bovenkwam, een instinct dat zich voor de eerste keer in zijn leven toonde. Maar hij was en bleef Oliver, de gevaarlijke freak van de school die amper uit zijn kamer kwam. Hoe zou hij ooit in serieus kunnen worden genomen? Laat staan dat hij het werkelijk zou dúrven. ’Ik ben in orde, als ik was aangevallen dan zou je het weten.’ Met een doffe blik in zijn ogen keek hij weer op en knikte kort. Het was het enige wat hij kon doen, knikken en haar geloven, al was dat voor hem aardsmoeilijk. Haar vingers lieten een tintelend gevoel achter op zijn fel afgetekende kaaklijn. Na enkele muisstille seconden zette hij zichzelf wat rechter op zijn enorme bed en leunde met zijn rug tegen het houten hoofdeinde. Kort veranderde zijn sippe blik in een pijnlijke grimas, doordat hij net met een van zijn meest gevoelige littekens net tegen de rand kwam. ”Wat-“ hij verzette zich opnieuw kort, waardoor hij zijn rug niet meer belastte. ”-is er met je vader gebeurd?” vroeg hij toen zachtjes en keek naar opzij, naar Allison die nog steeds op zijn bed lag.

Clothes x

Het getal zeven was meer voor hem gaan betekenen dat het voor eender wie deed. Volgend jaar op het einde van de maand september zou het veranderen naar het getal acht. Oliver had er geen idee van hoeveel keer het getal nog zou verhogen, maar het was iets waar hij ook niet echt mee bezig was. Hij had zich hier een plek gevonden, een plek die voor hem het meeste als thuis aanvoelde. En daarnaast, welke andere mogelijkheden waren er nog voor hem? Genosha was zijn thuis geworden, aangezien er op het vasteland niets of niemand was die hem stond op te wachten. Hij had zich sinds het nieuws van Allison volledig over de kleine hoeveelheid hoop die er nog restte gezet. Rosalie had haar leven opnieuw opgepikt alsof Oliver er geen achttien jaar deel van uit had gemaakt. Hij stond er alleen voor, zoals hij er eigenlijk al heel zijn leven alleen voor had gestaan. Elke keer opnieuw had hij die klap in zijn gezicht gekregen, eerst zijn ouders die hem simpelweg te vondeling gelegd hadden, daarna Rosalie die hem zonder enige verklaring op Genosha had gedropt. ”Voor je eigen veiligheid Oliver. Het ga je goed.” Zijn handen balden zich ongecontroleerd weer tot vuisten bij de gedachte aan die woorden en kort hield hij zijn adem in. Zijn leven was simpelweg zielig, er was niets, maar dan ook werkelijk niets waar hij oprecht goed in was. Ongetraind, ongecontroleerd, zielig. Hij voelde Allison haar blik op hem gericht en voorzichtig keek hij haar aan, probeerde de lichte frustratie in zijn ogen te verbergen. ‘Ik hecht geen waarde of belang aan dingen als ruimtes, voor mij is alles altijd tijdelijk geweest,’ Oliver knipperde langzaam en probeerde zo zacht mogelijk te ademen. Haar stem deed hem goed om te horen, maar de boodschap ervan gaf hem een beklemmen gevoel. Hij kon zich moeilijk inbeelden dat haar kamer niets van betekenis voor haar had en dat stond op zijn lichaamshouding af te lezen. Oliver knikte langzaam, om toch aan te tonen dat hij ermee bezig was om een gepaste reactie te zoeken, wat moeilijker bleek dan gedacht. Uiteindelijk bleef het stil, en beet hij gefrustreerd op de binnenkant van zijn wang.

Het bleef wat om hem hangen, de uitspraak die ze gedaan had en Oliver liet zijn eigen blik opnieuw door de kamer schuimen. Zijn kamer had iets huiselijks, iets warm, iets wat in andere kamers niet terug te vinden was. En hij zou er niet meer zonder kunnen. Op de momenten dat Allison in de les zat, of in de trainingsruimte zat hij op zijn kamer. Hij had geen verplichtingen meer, geen lessen die hij nog moest volgen. En maar goed ook, want de drie eerste jaren van zijn verblijf hier, waren een hel geweest. Stress met hopen, en maandelijkse uitbarstingen. Bedeesd stapte hij naar zijn bureau en leunde ertegen, waarbij hij zijn handen op het blad zette op wat steun te krijgen. Met zijn gevoelige vingertoppen voelde hij de inkepingen van het hout, deels door de nerven, maar ook deels van de momenten dat hij met onder anderen zijn bureau doorheen de kamer had gegooid. Totdat hij het knopje van zijn lade voelde, zijn reservesleutel eruit viste en die naar Allison gooide. Hij had haar zowel al zijn bezittingen als een liefdevolle glimlach toegeworpen. Er werden geen woorden gewisseld, enkel blikken die meer spraken dan zelfs het dikst boek kon. Met zijn diepblauwe ogen keek hij naar haar hand, waarmee ze dezelfde ketting tevoorschijn haalde die ze in haar handen haf gehad de dag dat hij haar al huilend in the Greenhouse had aangetroffen. Het klikkende geluid van het slotje dat openging bezorgde hem een rilling die door zijn ruggengraat liep. Hij mocht zojuist misschien een groot gebaar gesteld hebben, zij deed dat evenzeer. Zijn ogen werden groot toen hij zag hoe ze de ketting weer vertrouwd rond haar hals hing en haar vingers op een bijna liefdevolle manier eromheen sloot. ’Ik hou het veilig.’ Opnieuw knikte hij, maar ditkeer was het zachter, met een sprekende blik in zijn ogen. Hetgeen erop volgde zorgde ervoor dat zijn ogen waterig werden. ’Ik hou jou veilig.’ Hij ondernam een mislukte poging om zijn ademhaling op een kalm, regelmatig tempo te laten verlopen, waardoor zijn gespierde schouders kort schokten. ’Bedankt, ik weet hoeveel dit voor je betekend.’ Kort wreef hij met zijn hand over zijn gezicht en liet het daar kort rustten om zijn ogen te bedekken. Allison kon hem lezen als een boek, en hetgeen er in zijn ogen te lezen stond was zó kwetsbaar dat hij het ditkeer voor zichzelf wilde houden. Hij wilde haar zoveel zeggen, maar wist dat zijn stem zou breken als hij het zou laten weerklinken. Langzaam haalde hij zijn hand voor zijn gezicht weg en keek recht in haar zachte, bruine kijkers. ’Ik kan je niets geven buiten mezelf.’ Hij zuchtte zachtjes, misschien zelfs wel een tikkeltje opgelucht. ”Dan geef je me de wereld.” fluisterde hij haar zachtjes toe, bang dat zijn stem het anders niet zou aankunnen. Zij was de wereld, hij de zwaartekracht. De oceanen mochten uitdrogen, de bergen mochten afbrokkelen, hij zou altijd naar haar toegetrokken worden, no matter what. Oliver keek haar met een veelbetekenende blik in zijn ogen aan en trok langzaam een mondhoek omhoog.

Toen hij wat bekomen was van haar reactie en zichzelf weer onder ‘controle’ had, liet hij zich zachtjes langs haar neerzakken op het bed. ’Een simpele boomwortel Oliver.’ Een beetje aarzelend glimlachte hij terug, de scenario’s in zijn hoofd waren duidelijk veel te ernstig geweest. Toen hij hoorde dat er iemand anders bij gemoeid was, kwam meteen weer die ernstige blik op zijn gezicht. Sebastian Cosgrove. De naam klonk hem geheel onbekend in de oren, het moest iemand zijn die nog niet lang op Genosha was, dat kon gewoon niet anders. Ondanks dat Oliver niet veel onder de mensen kwam, wist hij wel wie er al langer op school zat en wie niet. Aandachtig luisterde hij naar haar uitleg en knikte af en toe begrijpend. ‘Het was wel heftig, ik was behoorlijk,’ Bijna hunkerend keek hij naar haar lippen, alsof hij het woord eruit wilde slepen. ’Teruggevallen.’ Op Olivers wenkbrauwen kwam een nog diepere frons te staan. Het was moeilijk om het te begrijpen, hoe het voor haar intrigerend kon zijn als iemand haar bedreigde omwille van haar achternaam. Die kant van Allison vond hij moeilijk om te omvatten, alsof het een veel groter geheel was dan dat hij kon zien en ervaren. Hij wendde zijn blik af en staarde strak voor zich uit waardoor hij ongeïnteresseerd over kwam. Maar vanbinnen speelde zich veel meer af. Haar verontschuldiging vond hij niet op zijn plaats, dus met een minder felle blik keek hij haar opnieuw aan. ”Je moet er geen sorry voor zeggen.” Zachtjes ademde hij in en uit en haalde bedenkelijk een hand door zijn haren. ”Het geeft me gewoon een enorm gevoel van machteloosheid.” Oliver liet zijn handen weer in zijn schoot rusten en richtte zijn blik erop. ”Het is iets wat nooit weg zal gaan. Noch de confrontaties, noch mijn bezorgdheid.” Ze zou altijd blijven geconfronteerd worden met haar achternaam, het was iets waar Oliver niets aan kon veranderen, ook niet als zijn mutaties hem niet in de weg zouden zitten. Wat er in het verleden was gebeurd, was gebeurd.

Oliver vestigde zijn blik op de sleutel die ze nog steeds in haar hand vast had, de hand waar ze geen pijn aan had weliswaar en zette zich wat rechter met de bijhorende pijn in zijn rug. ’Niets wat hij niet overwonnen heeft.’ was haar antwoord, al merkte Oliver aan haar ondertoon dat ze evenzeer bezig was met de pijn die hij kort getoond had. Hij deed oprecht veel moeite om te luisteren naar wat ze te vertellen had over haar vader, maar het ging zo moeilijk. Van de ene emotie werd hij als het ware in de andere gesmeten en hij kreeg zodanig veel informatie dat de energiebalans in zijn lichaam ophoopte doordat hij zoveel moeite moest doen om het allemaal op te nemen. Hij wilde zich langs haar neerleggen en zijn ogen sluiten, genieten van de stilte en haar aanwezigheid in zijn kamer. Hij wilde de pijn van zich afzetten, en dan bedoelde hij niet alleen de fysieke, maar ook de mentale pijn die aan hem knaagde. .. hij heeft behoorlijk wat pijn gehad maar hij is weg geraakt.” Het einde van haar verhaal toverde een kleine, maar oprechte glimlach op zijn lippen en hij liet kort zijn blik in die van haar rustten. Oliver wist wat hij voor haar betekende, maar toch bleef het moeilijk te omvatten. ‘Je hebt nog steeds pijn.’ Ze overviel hem met die directe woorden en hij probeerde kort aan haar allesziende ogen te ontsnappen. Maar er was geen ontkomen aan. ”Ja..” mompelde hij zachtjes, dik tegen zijn goesting om toe te geven dat ze gelijk had. ”Het geneest slecht. Niet.” Hij moest zichzelf verbeteren. Het ongeval was meer als een jaar geleden gebeurd, maar toch was de wonde nog steeds afschuwelijk. ”Ik kon gewoon niet naar de ziekenboeg gaan.” mompelde hij en wendde zijn blik af. Allison wist wel waarom, ten eerste omdat hij zo afstandelijk was, ten tweede omdat hem verzorgen zowaar onmogelijk was door zijn huid die ze niet konden aanraken zonder er zelf onder te lijden. Er zou geen enkele verpleegster overeind zijn gebleven. Het feit dat hij geprobeerd had om zijn rug zelf onder handen te nemen, liet hij achterwegen.

Clothes x

Ze hadden beide die mysterieuze kant aan zich. Een kant waarvan ze van elkaar ergens wísten dat hij er ergens was, maar toch waren ze nog steeds deels onbesproken. Voor Allison was het haar achternaam. Oliver wíst wat ze was, wat zij en haar vader waren, maar de echte betekenis erachter kende hij niet. Hij wist niet wat de precieze dingen waren die ze had gedaan, wat de dingen waren die ze kón doen. Het enige wat hij wist waren de zes letters in haar achternaam en de functie van jager die erachter zat. Voor Allison net hetzelfde, ze wist dat dat Oliver uitbarstingen had, maar dat was het dan ook. Ze wist niet wat die uitbarstingen inhielden of waartoe hij in staat was, wat hij anderen had aangedaan, per ongeluk of niet. Hij wist niet hoe hij zich erbij moest voelen. Enerzijds wilde hij graag haar verleden kennen, luisteren naar de mooie en minder mooie gebeurtenissen die ze had doorstaan. Net zoals hij haar wilde vertellen over alle problemen waar hij tegenover had gestaan, de dingen die hij altijd in zijn eentje had moeten verwerken. Oliver wilde de last niet meer alleen dragen, Allison was de eerste persoon in zijn leven waar hij misschien bereid was om het aan te kunnen vertellen. Maar anderzijds was het misschien beter dat ze niet alles van elkaars verleden kenden. Genosha stond voor een nieuwe start, een nieuwe kans die Oliver zoveel jaren geleden gekregen had, maar die pas had gegrepen toen hij Allison was tegen gekomen in het observatorium. Ze had zijn sombere leven weer dat tikkeltje kleur gegeven, hem de mooie kanten van het leven weer getoond. Maar wat als dat allemaal zou veranderen als ze wist over zijn duistere kant? De momenten dat hij zichzelf niet meer onder controle had gehad? Een zachte zucht rolde over zijn lippen terwijl hij aandachtig naar Allison keek, die met haar hand over de sleutel ging alsof het haast iets levend was. Onwillekeurig trok er een sombere glimlach over zijn lippen. Hoe langer hij naar haar keek, hoe meer hij het begon te beseffen. Allison wás zijn leven, zij was de drijfveer voor zijn hart.

Haar langs zich hebben zitten op zijn tweepersoonsbed had meer impact op hem dan hij zichzelf ooit had kunnen voorstellen. Jarenlang was hij het enige levende wezen dat in zijn kamer had rondgelopen, en nu lag er een meisje langs hem. Allison bracht leven in zijn kamer, zelf zou ze het misschien niet zien, maar voor Oliver was het duidelijk merkbaar. Het gesprek over Sebastian was moeilijk, het frustreerde hem en gaf hem een enorm gevoel van machteloosheid. Een gevoel waar Allison ook onmiddellijk over doorvroeg. ’Ja.’ antwoordde hij kort, met die typische frons op zijn zwarte wenkbrauwen. Hij staarde naar het uiteinde van zijn bed, naar de graveringen in het hout die het de rustieke stijl gaf. ’Ik weet amper wat er zich buiten deze muren afspeelt Allison. Ik wou dat ik het kon, buitenkomen, maar…’ met een pijnlijke blik in zijn ogen keek hij haar kort aan. Haar haren lagen als een krans rond haar hoofd op het kussen. ’..het is niet gemakkelijk.’ Oliver beet hard op zijn onderlip en wendde zijn blik weer af. ’Ik zou voor je willen opkomen, maar je weet dat ik een gebrek heb aan woorden. Zeker in vreemde situaties. En als ik met daden moet duidelijk maken wat ik voel of denk…’ Hij zuchtte en liet zijn schouders slapjes hangen. Ze wisten beide maar al te goed wat er met de persoon zou gebeuren die het ooit waagde om tegen Oliver op te treden. Hij was blij dat ze weer even het woord nam, en een korte schets gaf van Sebastian, zodat hij het als een plaatje in zijn hoofd kon voorstellen. Bij haar laatste zin keek hij haar weer aan, met een duidelijke schijn van bezorgdheid in zijn ogen. ’Willen ze me niet geloven, dan moeten ze er maar op de harde manier achter komen.’ Allison glimlachte geruststellend, of deed een poging tot, want Oliver voelde hoe zijn hart harder begon te slaan en hoe de energie weer een stekend gevoel aan de binnenkant van zijn huid bezorgde. Haar woorden stelden hem niet gerust, integendeel. Hij wíst dat ze zich wel kon beschermen, daar had hij genoeg voorbeelden van gezien in de trainingsruimte, maar toch bleef hij dat ongeruste gevoel over zich houden. Het was iets wat hij nooit eerder gevoeld had, of toch niet sinds hij Allison beter had leren kennen en haar dat lege plekje in zijn hart had laten opvullen. ‘Trouwens er komen elke dag nieuwe mutanten binnen, uiteindelijk vergeten ze de oude en is mijn naam zo gewoon als die van jou.’ En opnieuw slaagde ze erin om toch die zeldzame glimlach op zijn lippen tevoorschijn te toveren. Was het door haar zachte stem, de fonkeling in haar prachtige donkere ogen, of was het een mutatie waarvan ze zelf nog niet afwist? Het bleef hem keer op keer verbazen. Oliver snoof zachtjes en liet het stof van zijn laken door zijn ruwe vingers glijden. ’Gewoon..’ herhaalde hij haar woorden en schudde glimlachend met zijn hoofd. Oliver Marron zou nooit een ‘gewone’ naam worden. Maar het deed er niet toe, hij begreep wat ze bedoelde, en misschien.. heel misschien had ze wel weer gelijk. Tijd kon misschien niet alles helen, maar kon er wel voor zorgen dat dingen een gewoonte werden.

Het onderwerp van haar vader werd weer aangesneden, en Allison kroop rechtop terwijl ze met die typische doordringende blik in haar ogen naar hem keek. Elke keer opnieuw maakte het haar waakzaam en alert, iets wat Oliver wel kon appreciëren. Ze had een gedrevenheid die hij nooit eerder gezien had. Behalve bij Rosalie misschien. ’Je hoefde het niet te vragen.’ Langzaam knipperde hij met zijn ogen. Hij wist dat ze het niet van hem verwachtte, maar toch zou hij het altijd blijven doen, hoe moeilijk het ook voor hem was. Als er iets was wat Oliver doorheen zijn jaren van eenzaamheid niet verleerd was, dan was het wel het hebben van respect voor anderen. Zeker voor Allison. ’Ik weet het en ik begrijp het.’ Langzaam knikte hij en trok zijn mondhoek een minuscuul beetje omhoog. Voorzichtig verzette hij zich op zijn bed en het hout van het hoofdeinde zorgde ervoor dat er een steek door zijn rug liep. Hij had de pijn gewoon niet kunnen wegteken, het overviel hem en was te intens om niet op zijn gezicht weer te geven. Allison wist dat hij last van zijn rug had, dat had ze vanaf hun eerste ontmoeting ontdekt, maar ergens had Oliver gehoopt dat hij het nog wat langer had kunnen verdoezelen. ’Ik kan je helpen.’ Hij hield kort zijn adem in en luisterde naar het plannetje dat ze hardop vertelde. Onmiddellijk schudde hij zijn hoofd. ’Allison nee, het is veel te gecompliceerd en ik wil je niet..’ Oliver hapte luid naar adem toen haar slanke vingers zijn pols omsloten en de energie als een woeste rivier zijn lichaam verliet en in dat van haar overstroomde. Hij klemde hard zijn kaken op elkaar en trok zijn pols terug. ’Te laat. Sneller zijn volgende keer.’ verbouwereerd keek hij haar aan en zette weer die woeste uitdrukking op zijn gezicht, maar Allison liet zich er niet door intimideren. Integendeel, ze leek het haast amusant te vinden, of dat was toch wat hij uit haar onschuldige, lieve oogjes kon lezen. ’Jij bent niet normaal.’ bromde hij tussen zijn stram opeengeklemde lippen door en trok een wenkbrauw omhoog. De pijn in zijn lichaam was onmiddellijk gezakt doordat de energie weg was, maar toch voelde hij nog steeds zijn hart tot in zijn rug kloppen. Eronderuit geraken zou hij toch niet, dus hij zuchtte, deed zelfs geen moeite om zijn ongenoegen te onderdrukken. Hij had nog altijd de optie om zich op het plafond  te nestelen, buiten haar greep, maar hoe ver zou hij daar mee geraken? ’Laat me je helpen.’ De intensiteit in haar stem deed de haren op zijn armen omhoog gaan staan en hij liet zijn boze blik verslappen. ’Eerst gewoon kijken.’ bromde hij opnieuw, maar met meer emotie dat hij eerder gedaan had.

Een huiverende zucht verliet zijn lichaam en lichtjes bevend bracht hij zijn vingers naar het bovenste knoopje van zijn hemd. Plantjes waren nog steeds iets heel anders dan een menselijk lichaam en Allison had die kant van zijn mutatie nooit eerder getest, dus hij wist niet wat de uitkomt ervan zou zijn. Oliver wilde ergens niet het testfiguur zijn van zijn eigen mutatie, bang voor wat er mis kon gaan, ook al had Allison zijn krachten vaak honderd keer beter onder de knie als dat hij dat zelf had. Oliver draaide zich met zijn rug in haar richting en liet zijn benen over de rand van het bed hangen terwijl hij de laatste twee knoopje van zijn hemd losmaakte. Voorzichtig wierp hij een blik over zijn schouder en keek Allison nog een keer diep in haar ogen aan voordat hij langzaam het kledingstuk over zijn brede schouders naar omlaag liet zakken. Hij voelde zich open en bloot, letterlijk en figuurlijk. Enerzijds omdat hij in bloot bovenlijf zat, anderzijds omdat ze een hele andere kant van hem te zien kreeg. Delen van zijn leven stonden letterlijk op zijn lichaam getekend. Iemand die hem niet kende en zijn rug zag, zou onmiddellijk denken dat hij mishandeld was, zweepslagen had gehad of met een mes bewerkt was. Maar dit..dit was allemaal zijn eigen werk. Kippenvel vormde zich over zijn lichaam, door de emoties die door zijn lijf gierden en al weer snel het lege energiepeil aanvulde. Hij liet zijn hoofd in een knikje naar omlaag hangen en staarde naar zijn schoot, waar hij met zijn handen weer aan het stof van zijn hemd zat te pulken. Ergens was hij blij dat hij zichzelf had afgewend van haar en de eerste blik in haar ogen niet kon zien. Zijn rug was haast een schilderij, slecht genezende littekens zo dik als koorden liepen kriskras door elkaar en hadden een afschuwelijke paarsblauwe kleur. Op bepaalde plaatsen zaten ontstoken wonden, bedekt met een dikke, trekkende korst. Oliver wist hoe gruwelijk het eruit zag, daarom dat hij geen woord meer over zijn lippen kreeg, hij kon het zelfs niet meer in zichzelf opbrengen om opnieuw naar Allison te keken. Hij zat er verslagen bij en een huivering trok door zijn lichaam. Het liefst van al wilde hij dat hij kon verdwijnen.

Clothes x

Hoe meer tijd hij met haar spendeerde, hoe meer hij het begon te beseffen dat Allison hetgeen was waar hij zijn hele leven op had gewacht. Op had gehoopt. Het was haast alsof het voorbestemd was, want net op het moment dat hij de hoop op had gegeven, was ze ten tonele gekomen. Met één simpel gebaar, de aanraking van huid op huid, had ze hem weer zijn hoop terug gegeven. Maar ze had hem zoveel meer gegeven als hoop. Ze had hem tijd gegeven om alles op zijn eigen tempo te doen, ze had hem geduld geschonken, maar ook meer liefde dan eender wie hem ooit in zijn leven gegeven had. Oliver had altijd gedacht dat Rosalie van hem hield, dat de manier waarop ze met hem omging, waarop ze voor hem ‘zorgde’ was zoals het hoorde. Maar toch liet Allison hem die wereld van verschil voelen. Hoe meer hij er over nadacht hoe meer hij het begreep. Rosalie gebruikte hem als een object, speelde haar troeven op hem uit om er zelf sterker uit te komen. En Allison had hem zijn ogen doen opentrekken waardoor hij langzaam de link had gelegd, al had hij haar dat nog niet durven vertellen. Maar wat deed het er nog toe? Ze hadden samen een nieuwe start gemaakt en Oliver had er beter voorgestaan dan ooit, dus het verleden moest hij maar laten rusten, toch? Hij keek haar opnieuw aan, ditkeer met een zachtere, kwetsbare blik in zijn ogen. Ze kon zo gemakkelijk de emoties in hem losmaken…

’Het is soms beter.’ Een zacht zuchtje, als een fluistering, gleed tussen zijn lippen door. ’Misschien wel. Maar onwetendheid is ook niet alles.’ Voorzichtig probeerde hij haar toe te glimlachen, maar het was eerder een trieste vorm die rond zijn lippen speelde. Als kind was hij nooit naar school geweest, het was het een man die bij Rosalie aan huis kwam en hem daar schoolde. Toen hij op Genosha kwam en in zijn eerste jaren verplicht was om verder lessen te volgen, was hij het gaan beseffen. Zijn achterstand was zodanig groot geweest dat het overduidelijk was dat de man die hem ‘les’ gaf dat enkel deed om de wet te plezieren, niet om hem oprecht iets bij te brengen. Oliver zijn kennis was enorm beperkt en de dingen die hij wist waren meestal afkomstig van de televisie waar hij uren voor doorbracht. ’Het wordt gemakkelijker, uiteindelijk.’ Met zijn ogen klampte hij zich vast aan haar zachte glimlach en heel voorzichtig trok hij een mondhoek op. ’Tijd brengt raad.’ zei hij toen en vlocht zijn vingers voor een moment door elkaar. ’Tijd brengt raad…’ herhaalde hij het zachtjes als om zijn woorden zelf te gaan geloven en liet zijn vingers weer uit elkaar schuiven. En toen kwam er een kleine fonkeling in zijn blauwe ogen te staan en hij keek prompt opzij naar Allison. ’Net zoals de tijd mij tot bij jou bracht.’ Kort liet hij zijn blik afdalen naar de sleutel rond haar hals en hij glimlachte, oprecht ditkeer. ’Het enige wat we moeten hebben is geduld.’

Oliver wist niet hoeveel keer ze het hem al had willen duidelijk maken, dat ze altijd al voor zichzelf gezorgd had en dat ook kon blijven doen. Maar toch kon hij, of beter gezegd: wilde hij het niet helemaal geloven. De opvoeding die haar vader haar had gegeven, zeker als meisje zijnde.. Het was iets dat hij niet kon en nooit zou begrijpen. Ze had al het kwetsbare dat ze in zich had vervangen door vaardigheden en kennis waarmee ze zichzelf kon beschermen, maar in Oliver zijn hart voelde het fout. Elke keer weer moest hij denken aan het verhaal dat ze hem had verteld, dat haar vader een ontvoering in spel gezet had. Zijn maag draaide er spontaan van om, zo hoorde het gewoon niet. Kwetsbaarheid hoorde bij het mens-zijnde, maakte ervoor dat je op anderen ging vertrouwen en bescherming kon accepteren. Maar Allison hield standvastig afstand daarvan, al was de uitspraak die ze deed een hele stap die ze zette. ’Misschien laat ik het ooit eens toe.’ De verbazing was in zijn ogen te lezen en Oliver trok zijn wenkbrauwen op. Maar net zo snel als ze een toegeving had gedaan, nam ze ook weer die afstand. ’Als je er klaar voor bent.’ Hij liet zijn verbaasde grimas weer zakken en keek met een klein glimlachje op zijn lippen naar beneden, naar zijn handen die muisstil in zijn schoot lagen, veilig. Toen Allison haar slanke maar gespierde lichaam in beweging bracht keek hij weer op. Ze rolde over van haar rug op haar buik en Oliver hield even zijn adem in. Het was prachtig om te zien in welke mate ze zich in zijn kamer op haar gemak voelde. Nooit zou ze het kunnen begrijpen, hoe veel het voor hem betekende. ’Je moet me niet overtuigen, want ik geloof je Allison. Ik heb gezien waartoe je in staat bent.’ Hij zag het zich zo voor zijn ogen afspelen, de manier waarop de wapens hanteerde, en zeker haar boog. ’Maar het is gewoon..’ Hij zuchtte, zat duidelijk weer in de knoop met de gedachten in zijn hoofd en de manier waarop hij ze naar buiten moest brengen. Lichtjes gefrustreerd beet hij op de binnenkant van zijn wang en zijn wenkbrauwen fronste weer samen. Zachtjes schudde hij met zijn hoofd, gaf de woorden die hij wilde zeggen op, en nam er andere in zijn mond. ’Je moet gewoon voorzichtig zijn.’ Hij vroeg doelbewust niet dat ze het moest beloven, want hij wilde niet dat ze voor hem dingen ging laten die ze normaal wel zou doen. Maar ze moest gewoon op zichzelf letten, want als er iets met haar gebeurde.. Oliver beet de gedachten weg. Op dat vlak was hij enorm egoïstisch geworden. Allison was het enige levende en tastbare ding dat hij nog had en hij kon haar gewoon niet verliezen.

Net zoals haar naam op Genosha een betekenis had voor velen, had die van Oliver dat ook. Al was het bij Allison haar achternaam en was het voor Oliver zijn voornaam. Hij vroeg zich af of er behalve Jean, Jamie en Allison nog anderen waren die hem bij zijn achternaam kenden. Het zouden er in ieder geval niet veel zijn. Hij luisterde aandachtig naar haar geruststellende woorden en vond tenmidden van haar verhaal haar blik, waar hij zich aan vast kluisterde. ’Misscien gebruiken ze je naam al veel minder, misschien gebruiken ze hem in samenhang met de mijne, misschien..’ De stilte die ze liet deed hem goed en hij dacht na over haar woorden. Misschien had ze wel gelijk. Afgelopen maanden was Oliver veel ‘vaker’ te vinden op plaatsen waar ook anderen waren. Al was het altijd in het bijzijn van Allison, dat deed er niet toe, hij kwam in ieder geval ‘buiten’. De blikken waren er nog altijd, maar misschien wel in een hele andere context. Misschien gewoon omdat ze er verbaasd van waren om hem samen te zien met iemand, en te zien dat hij meer was dan een eenzaam individu met geheimzinnige problemen waar niemand van af wist. ’Het is wel mijn lievelingsnaam, voor mocht het je interesseren.’ En toen kon ook hij zijn glimlach niet meer onderdrukken. Verlegen sloeg hij een hand voor zijn voorhoofd en keek voor een moment uit het raam, als poging om haar woorden een plaats te geven en er een gepaste reactie op te geven. Al was zijn verlegenheid op zich al veelbetekenend. De eerste keer dat hij zijn naam in een lange tijd gehoord had was in het observatorium geweest, en sinds toen was hij er al door gefascineerd als ze zijn naam in haar mond nam. Elke keer opnieuw bezorgde hem voor een moment dat tintelend gevoel aan de binnenkant van zijn lichaam.


Hij gaf zoveel om haar, dat zelfs de lichtste vorm van hoofdpijn die zij had ervoor zorgde dat hij niet wilde dat ze hem nog hielp om hem van zijn pijn af te geraken. Ze moest eens weten welke pijnen, welke uitbarstingen hij al doorstaan had. Het was gewoon het feit dat Allison hem de laatste tijd er zo vaak van af hielp dat hij het niet meer gewoon was. Het viel te vergelijken met een verslaving, verslaafd aan haar aanraking omdat hij daar zelf beter van werd. Maar daarom net wilde hij het niet, hij wilde niet dat ze zichzelf vermoeide om hem te helpen, daarvoor betekende ze veel te veel voor hem, ookal was het maar een klein gebaar. Daarom dat hij zo kwaad reageerde toen ze tegen zijn wil in toch zijn pols vastnam en de energie in zichzelf over nam. Het was het beste gevoel in de wereld, het moment waarop de energie als een kudde op hol geslagen paarden zijn lichaam verliet, maar toch voelde het fout. ’Laat me helpen, ik ben de enige persoon die het kan.’ Hij perste zijn lippen op elkaar en wendde voor een kort moment zijn blik af. Haar aanrakingen betekenden zoveel meer voor hem dan alleen de verlossing van zijn pijn, en hij was bang dat ze dat niet besefte. Oliver wilde dat hij het haar kon tonen, dat hij op eender welk moment met zijn vinger over haar wang kon strijken, zonder dat hij ofwel alle moeite van de wereld moest doen om zijn energie in zijn eigen lichaam te houden, ofwel Allison die het moest absorberen. Elke keer herinnerde het hem aan  het feit dat hij na al die jaren zijn eigen lichaam nog steeds niet onder controle had. Voor hij het goed en wel doorhad, had hij haar een verwijt naar haar hoofd gesmeten, en vanaf het moment dat hij het uitgesproken had, had hij er ook weer spijt van. Maar dat was het gevaarlijke aan woorden, je kon ze niet terugnemen, hoe onbezonnen en ondoordacht ze ook waren. ’Bedankt, dat hoor ik vaker. Maar niemand van ons is dat.’ Oliver hield weer zijn adem in en keek naar haar hand, die ze op ooghoogte bracht en oranjeachtig liet oplichten. Ze toonde hem zijn eigen mutatie. ’Jij ook niet.’ En met die woorden kneep ze haar vuist dicht en deed het licht verdwijnen. Oliver slikte kort en knikte. ’Je hebt gelijk.’ kon hij enkel beamen en voelde hoe de nieuwe energie al weer onder zijn huid begon te kriebelen. Niemand hier was normaal.


Hij was het haar wel verontschuldigd, het tonen van de wonden op zijn rug. De lelijke littekens die als koorden kriskras door elkaar liepen, en waarvan er een paar nog steeds niet helemaal genezen waren. Het was stil, muisstil en Oliver ademde langzaam in waardoor zijn rug stilletjes op en neer ging. Voor een moment sloot hij zijn ogen, probeerde zich niet voor te stellen wat Allison gedurende die stilte dacht. De vragen die door haar hoofd spookte, vragen die hij eigenlijk zou moeten beantwoorden… Het bed bewoog en hij hoorde hoe ze er aan haar kant afstapte en om het bed heen liep, totdat ze bij hem was. Oliver hield zijn hoofd naar beneden geknikt en voelde hoe Allison naast hem kwam zitten. ’Oliver.’ weer zijn naam. Hij voelde haar warme hand in zijn hals en rilde kort. Zijn kin werd ophoog gehaald waardoor hij niet anders kon dan haar aan te kijken, dus hij opende zijn blauwe ogen ook weer. ’Je moet het me laten verzorgen.’ Hij klemde zijn kaken stram op elkaar waardoor zijn kaken nog afgetekenender werden, in zijn hals vertrok een spiertje. ‘En ik zeg dit niet om je te tergen, ik zeg dit omdat ik me oprecht zorgen maak.’ Heel langzaam legde zijn rechterarm op zijn linkerschouder waardoor hij zijn borstkas een beetje afschermde. Het was vreemd, om half naakt te zijn in iemands bijzijn, dus ergens voelde hij zich een tikkeltje ongemakkelijk. Maar het was en bleef Allison, en hij geloofde haar woorden. Ze had het beste met hem voor, net zoals het omgekeerd was. Langzaam trok ze haar hand terug, gaf hem zijn vrijheid terug, en onmiddellijk liet Oliver zijn hoofd weer omlaag hangen. Allison was het enige waar hij nog op steunde, maar... De stap die hij hier moest nemen was zo ongelooflijk groot. Hij plaatste zijn ellebogen op zijn knieën, leunde vooroven en liet zijn oogkassen op zijn handpalmen rustten terwijl hij zijn ademhaling onder controle probeerde te houden. Na wat ongeveer dertig seconden waren kwam hij weer rechtop zitten en keek hij Allison aan. ’Oké.’ fluisterde hij en knikte langzaam. Hij reek uit naar het nachtkastje dat langs het bed stond en trok een lade open. Er zat een klein doosje in, eentje wat standaard in elke kamer stond en voorzien was van simpel materiaal waarmee wonden verzorgd werden. Hij nam het in zijn hand en legde het op het bed, tussen hen in. Zijn doosje was onaangeroerd, alles zat nog opgeopend in zijn originele verpakking. Oliver slikte kort en zocht Allison haar blik. ’Alleen jij.’ fluisterde hij haar nog zachtjes toe, voordat hij zich langzaam van haar weg draaide en zijn rug aan haar tentoonstelde.

Clothes x

’Mijn moeder zei dat ook altijd.’ Oliver richtte zijn blauwe ogen op het gezicht van Allison die hem op haar beurt niet opnieuw aankeek. Zijn ogen waren het meest expressieve aan zijn gehele lichaam. Oliver had altijd een gesloten houding over zich, afhangende schouders, zijn handen die hij voor een groot deel van de tijd voor zijn borst gekruist hield, zijn hoofd dat altijd met een knikje naar de grond gericht stond. Zijn ogen daarintegen leken constant een verhaal te vertellen, een verhaal wat enkel Allison kon lezen. Voor anderen zag zijn blik er kwaadaardig uit, angstaanjagend, maar Allison kon zoveel verder, zoveel dieper kijken dan dat. Nu stond er een lichte bezorgdheid in te lezen. Zijn lippen bleven stil op elkaar. Hij wist dat haar moeder een zwak punt was van haar, dus hij gunde haar een moment alleen met haar gedachten. Zijn ogen liet hij over de andere hanger in de ketting gaan en hij sloot kort zijn ogen en nam adem. Na een moment van stilte was het haast alsof hij aanvoelde dat er opnieuw iets gezegd moest worden dus hij zei dat de tijd hem bij haar gebracht had. Het was een vreemd, maar verassend goed gevoel toen Allison antwoorde en het niet gek vond dat hij het gesprek weer in gang had gezet. Langzaam maar zeker begon het een gevoel voor hem te worden, wanneer wat te zeggen. Hij moest er niet meer even hard over nadenken als dat hij in het begin moest. ’Sommigen zouden zeggen dat het, het lot was.’ Hij was zoals altijd weer gefascineerd door de glimlach op haar rode lippen en beantwoorde hem door zijn mondhoek een beetje te bewegen. ’Het lot..’ herhaalde hij haar woorden en dacht er even over na. Misschien had ze wel gelijk, misschien had hij heel zijn leven in pijn en leugens moeten doorbrengen om haar tegen te komen. Oliver staarde haar recht aan, probeerde tot op haar ziel te kijken zoals zij dat altijd bij hem deed, maar hij kwam niet verder dan de prachtige bruine kleur en de lange wimpers die ze hadden. Het was de pijn en de leugens in ieder geval meer dan waard geweest. ’Dat is dan iets dat we gemeenschappelijk hebben.’ Een kort knikje volgde na zijn woorden en hij maakte voorzichtig hun blik los om daarna weer naar de sleutel te kijken die ze opnieuw tussen haar vingers liet doorglijden. Het hangertje van haar moeder hing er vlak langs en bewoog stilletjes mee. Net zoals zijn verleden hem altijd zou achtervolgen, zou dat van haar dat ook doen. Maar de tijd zou raad brengen.

Oliver kon niet ontkennen dat die Sebastian een hele reeks aan gevoelens bij hem had losgeweekt. Gevoelens van boos- maar voornamelijk bezorgdheid en misschien, heel misschien ook wel een tikkeltje van jaloezie? Niet om het feit dat hij bíj Allison was, maar wel om het feit dat hij in staat was om normaal te zijn. ’Dat is half van waar ik tot in staat ben.’ Oliver fronste zijn wenkbrauwen en keek haar doordringerig aan. Ze had gelijk, hij had lang niet alles gezien van waartoe ze in staat was met en zonder haar mutaties. Maar omgekeerd speelde zich hetzelfde verhaal af. Zij wist evenmin van Oliver wat hij kon aanrichten als hij zijn mutaties de vrije loop liet. Maar net zomin wist hij er zelf van af, Oliver kwam zijn mutaties pas écht tegen als hij een uitbarsting had en dat had nooit tot veel goeds geleid. Het waren dingen die soms door zijn hoofd spookten, in hoeverre hij schade kon aanrichten als hij zijn mutaties onder controle had en tot het uiterste kon pushen. Maar het waren slechts gedachten en hij had zwaar de indruk dat het nog wel een hele poos bij gedachten zou blijven. Ergens werd hij wel gerustgesteld, dat ze hem op het hart drukte dat hij altijd voorzichtig zou zijn en de duistere blik in zijn ogen verzwakte was. Hijzelf was ook altijd voorzichtig, meer voor de mensen rondom hem dan voor zichzelf want hij wist als geen ander dat er bij een uitbarsting geen voorzichtigheid aan te pas kwam. Dan moest hij de controle loslaten en wachten tot het over was. Het woordje oorlog deed de haren op zijn gespierde armen omhoog gaan staan, en nog meer toen ze zei dat ze op de voorste rij zou staan. Oliver slikte en zijn adamsappel bewoog mee. Hij vroeg zich af waar hij zou zitten. Op zijn kamer, verstopt en ondergedoken? Of ook ergens tussen de andere mutanten waar hij hen misschien wel eerder plat zou leggen dan de vijand? Opnieuw slikte hij en een gevoel van onzekerheid en machteloosheid kroop over zijn lichaam. ’Laten we hopen dat hij nog lang achterblijft, die oorlog.’ zei hij kortaf en schraapte zijn keel terwijl hij zich rechter duwde. Ergens wilde hij er niet over nadenken en het maakte hem voor een moment egoïstisch. Maar net zoals Allison hem leerde om verbaal sterk te zijn, leerde ze hem onrechtstreeks ook gevoelens kennen waar hij jaren niet mee in aanraking was gekomen. Ondanks dat zijn gezicht op donderen stond en hij zich vanbinnen niet helemaal gerustgesteld voelde nam hij toch een pluk van haar haren vast en liet die zachtjes tussen zijn vingers doorglijden. Oliver wist dat er niets tegen haar in te brengen was, ze was vaardig en ze zouden haar oprecht nodig hebben eens het zover was, maar de gedachten om haar ‘los’ te laten waren zo beangstigend. Hij keek naar de lok haren die lichtjes golvend in zijn handpalm lag. Naast haar ogen was hij ook van haar haar gaan houden, het enige wat hij van haar kon aanraken zonder dat zijn energie in haar over ging.

Het was een hele andere kant die ze van hem te zien kreeg. Zowel letterlijk als figuurlijk. Oliver had haar enkele keren verteld over zijn uitbarstingen, maar Allison had ze nooit gezien, evenmin als ze de dingen had gezien die het met zich meebracht. De wonden op zijn rug waren een prachtig voorbeeld van de gevolgen die eraan vasthingen. Oliver had verwacht dat haar reactie niet enthousiast of blij zou zijn, integendeel, maar de ijzige stilte die voor een moment tussen hen hing maakte dat hij voor een deel in elkaar klapte. Zijn hoofd hing weer in die typische knik naar onder en zijn vingers zochten hopeloos naar het stofje van zijn hemd om er vervolgens aan te beginnen plukken. Het bed bewoog en voor hij het goed en wel doorhad zat ze langs hem, wachtende op zijn toestemming om hem te mogen verzorgen. Zowel de mentale als de fysieke drempel die hij moest overstappen was enorm waardoor de stilte die tussen hen hing aardig lang duurde. Maar Allison verroerde geen vin, ze zat langs hem en straalde haar rust over op hem. ’Dankje.’ was haar oprechte antwoord toen hij haar uiteindelijk toestemming gaf. ’Alleen ik.’ herhaalde ze zijn woorden nogmaals en hij keek haar vanuit zijn ooghoek aan alvorens hij zijn ogen in zijn handpalmen liet rustten en wachtte op wat zou volgen. ’Je mag me ieder moment zeggen te stoppen.’ Oliver ademde in waardoor zijn rug wat omhoog ging. Zijn lippen bleven stram op elkaar, hij zou haar niet zeggen om te stoppen, niet nu hij eindelijk de stap gezet had. Het was alles of niets. Achter hem hoorde hij het geritsel van het materiaal dat Allison uit de verpakkingen haalde. Hij probeerde het geluid naar de achtergrond te drukken en te denken aan andere, vrolijkere dingen. Maar er schoot hem niet onmiddellijk iets te binnen. Opeens voelde hij haar warme vingers op zijn rug, vlak langs een van de grootste sneden. Een rilling ging door zijn lichaam en hij liet zijn ademhaling huiverend ontsnappen. ’Klaar?’ Nee, hij was er niet klaar voor en hij zou er ook nooit klaar voor zijn. Maar hij dwong zichzelf, meer voor haar dan voor zichzelf. ’Klaar.’ herhaalde hij Allison. Haar vingers verplaatsten een beetje en na enkele momenten voelde hij hoe het ontsmettingsmateriaal tegen de gezwollen wonde werd gedrukt. Oliver kneep zijn ogen samen, verzette zijn ellebogen wat op zijn knieën en balde zijn handen tot vuisten. Hij richtte zijn hoofd omhoog, staarde met betraande ogen recht doorheen het raam naar buiten en beet zachtjes in zijn vuisten. ’Het spijt me.’ Voor een moment kon hij niet reageren, het enige wat hij kon was het waarnemen van de pijn terwijl hij hopeloos probeerde om het een plaats te geven.

’Hoe is dit zo ver kunnen komen?’ Opnieuw een huiverende zucht. Oliver haalde zijn tanden van zijn vuisten af en trok met een hand zijn hemd wat meer over zijn knieën. ’Die uitbarstingen waar ik het soms over heb..’ begon hij met een schorre ondertoon in zijn stem doordat hij vocht tegen de pijn. ’Dit is het gevolg ervan.’ Oliver probeerde onder zijn arm door te kijken, maar zag niets meer dan Allison haar onderlichaam. Hij zag niet wat ze aan het doen was of met welke producten ze werkte, het enige wat hij kon was het voelen. ’Die nacht dat ik je ontmoette in het observatorium had ik een slechte dag.’ Slecht was een understatement, maar dat zou ze wel begrijpen. ’Een dag waarop ik op het diepste van het diepste zat, het me allemaal niet meer interesseerde of ik een uitbarsting zou hebben of niet. Na een tijd word je het beu van jezelf op te sluiten en op een gegeven moment wordt het je te veel en ga je buiten.’ Hij schraapte zijn keel. ’Die nacht had ik geluk dat ik jou tegenkwam, dat je mijn energie overnam en er niets gebeurde, maar..’ Hij kneep in zijn knieën toen de pijn in een golf over hem heen stroomde. ’Iets meer dan een jaar geleden had ik ook zo’n dag. Ik kreeg het in mijn hoofd om in mijn eentje naar de trainingszalen te gaan, het was laat en er zou niemand daar zijn behalve ik en mijn mutaties.’ Oliver rilde kort, was bijna beschaamd om het te vertellen. ’Ik triggerde mijn zwaartekracht, experimenteerde ermee, totdat de opgehoopte energie in mijn lichaam het van me overnam.’ Hij drukte zichzelf wat rechter. ’Weet je nog die dam waarover ik het ooit had? Wel, die dam brak, en de energie kreeg de kans om de loop op te gaan. Ik had mijn zwaartekracht niet meer onder controle, de energie nam het van me over alsof mijn ene mutatie de andere controleerde.’ Hij zag het zo voor zich, de muren die op hem afkwamen om er vervolgens met een misselijkmakende klap tegenaan te slaan. ’Ik werd in het rond gesmeten alsof ik een levende botsbal was.’ Verbitterd kneep hij zijn ogen dicht. ’Het was daar dat ik deze wonden opliep. De meeste zijn genezen maar die op mijn rug, daar kon ik zelf niet aan.’ En na die woorden zweeg hij en concentreerde zich op Allison die aan zijn rug zat. Het was de reden waarom hij zo bang was geworden voor het gebruiken van zijn mutaties, omdat hij wist dat eens hij ze openstelde er geen rem meer aan was en er zulke dingen gebeurden. Oliver staarde weer voor zich uit, door het raam naar buiten terwijl hij tegen de tranen vocht en zijn ademhaling trachtte onder controle te houden. x

Clothes x

’We hebben niet veel gemeen.’ Hij zag de glimlach op haar gezicht, de fonkeling in haar donkere ogen. Oliver wist dat ze gelijk had, dat ze als dag en nacht verschil waren. Maar ze had voor hem gekozen, een beslissing die hij nog steeds allesbehalve begreep, maar er zichzelf wel met elke cel van zijn lichaam aan vast klampte. Allison was zijn drijfveer, was degene die hem aanspoorde tot alles wat hij de afgelopen tijd ondernomen had. De manier waarop ze dacht, Oliver kreeg er langzaam maar zeker een blik op. Al was hij zelf nog niet in staat om op diezelfde manier te denken. En vooral handelen. Allison was altijd twee stappen voorop, terwijl hij met alles wat hij in hem had moeite moest doen om geen stappen achter te blijven. Maar hij had de hand van Allison, niet alleen om zijn pijn te verlichten, maar ook om hem de weg te wijzen. De hoeveelheid geduld die ze met hem had, het bleef Oliver een groot raadsel waar ze die vandaan kon halen. Ze kon de uren die ze met hem doorbracht aan zoveel nuttigere dingen besteden. Oliver dacht onwillekeurig weer aan Sebastian. Ze konden samen trainen, zich nóg beter maken. Ze konden levens van anderen redden als het er ooit op aankwam, ze konden échte mensen redden. Maar in de plaats daarvan had ze zich aan hem toegewijd, had ze ervoor gekozen om hem haar hand aan te reiken en mee te nemen op het pad naar verbetering. Alleen al de poging die ze deed, was iets waar hij haar voor eeuwig dankbaar voor zou zijn. Ze was de eerste, in heel zijn leven die oprecht met hem was, hem echt liefhad om de persoon die hij was, en niet om de dingen die hij kon. Voor het eerst was er iemand in zijn leven die hem wilde beter maken, in plaats van van zijn krachten te profiteren. Krachten die uit de hand gelopen waren, sinds Rosalie hem op Genosha gedumpt had. ’Yin en Yang.’ zei hij met een flauw zuchtje en krabde aan zijn schouder. Twee tegengestelde krachten die alle aspecten van het leven omvatte. Hoe meer Oliver over zijn eigen uitspraak nadacht, des te vreemder het gevoel was dat door zijn lichaam heen stroomde, alsof zelfs zijn energie er op reageerde. Yin, die de vrouwelijkheid, maar ook de koude symboliseerde: Precies wie Allison was, iemand die niet gemakkelijk haar emotionele kant tentoon stelde. Yang, die de mannelijkheid, maar ook warmte symboliseerde. Oliver daarintegen was iemand die warmte nodig had, maar er nooit voor opengestaan had. Of had kunnen staan. Beide zo verschillend, maar terwijl ook zo complementair. Ze hadden elkaar nodig, al was het maar om elkaar te helpen op een manier zoals niemand anders dat kon. Voorzichtig richtte hij zijn koele ogen weer op haar, en trok voorzichtig zij mondhoek omhoog. Vond hij maar een manier om te tonen hoeveel ze voor hem betekende. ☯

De oorlog was iets wat hem angst aan joeg. Niet zozeer om het geweld dat het met zich mee bracht, maar wel om het feit dat hij Allison erin zou kunnen verliezen. Om het feit dat hij niet in staat zou zijn om haar te beschermen. Zelfs niet als hij zijn krachten onder controle had. Hij had het inzicht niet wat zowel zij als Sebastian hadden. Aan levenservaring was er bij hem een groot tekort aangezien hij heel zijn leven tussen de veiligheid die muren met zich meebrachten hadden vertoefd. Oliver zei dat hij hoopte dat de oorlog nog lang op zich zou laten wachten, en zag bij die woorden hoe er in een fractie van een seconde een vurige blik in haar ogen verscheen. Een blik die er amper gekomen was, alvorens hij weer verdwenen was, alsof ze iets voor hem wilde verstoppen achter die neutrale blik van haar. Maar net zoals zij hem kon lezen, kon hij dat langzaam maar zeker ook. Met op de achtergrond een zweem van ongerustheid reek hij naar een plukje van haar haren en liet het tussen zijn vingers rollen. Terwijl sloot Allison haar ogen en Oliver wist dat ze haar gedachten  uitstuurde naar de dingen op het vasteland. ’Laten we hopen dat hij er nooit komt.’ Oliver knikte en ademde zachtjes uit, tevreden met haar besluit toen ze haar ogen weer opende en naar het plafond staarde. Verder zweeg hij, maar moest er daarover niet gezegd worden, hij wilde eerst ervoor zorgen dat het hier en nu onder controle was alvorens hij moest nadenken over de gevaren die de toekomst met zich zou meebrengen.

Sneller als hij zelf gedacht, of misschien zelf gewild had, had het gesprek een geheel andere draai gekregen. Hij zat in zijn bloot bovenlijf, met zijn ellebogen steunend op zijn knieën te luisteren naar het geritsel van de voorwerpen in de verbanddoos, voelde de warmte die de vingers van Allison op zijn rug uitstraalden. Ondanks dat hij voelde hoe hij het emotioneel zwaar te verduren kreeg, probeerde hij zich sterk te houden. Eerst had hij geprobeerd om zich te focussen op blije dingen, maar zoals hij wel verwacht had, was dat iets waar hij in faalde. Dus hij probeerde iets anders, probeerde zich te focussen op het onder controle te houden van zijn energie. Met dichtgeknepen ogen liet hij Allison te werk gaan. Daarbij zocht hij naar de energie in zijn lichaam -iets waar hij niet lang achter moest zoeken- en probeerde het te bundelen naar een dunne sliert, eentje die hij als een kleine slang doorheen zijn lichaam heen stuurde, en terwijl zo ver mogelijk weghield uit de buurt van de plaats waar hun huid contact maakte. Oliver klemde zijn kaken op elkaar en een kleine schok ging door zijn lichaam toen ze redelijk vlot te werk ging. Ze wist waar ze mee bezig was, doelbewust zoals altijd. Maar het maakte het hem niet gemakkelijk, de pijn, zowel van zijn rug als van de moeite die hij moest doen om een rem op zijn energie te leggen. Zijn mond hing wat open en hij ademde onregelmatig in, voelde dat het punt eraan kwam dat hij de rem niet meer ingedrukt kon houden, en zijn energie in haar over zou gaan. ’Allison..’ fluisterde hij terwijl hij de tranen in zijn ooghoeken voelde opwellen. ‘Als het ondragelijk word voor je energie stuur het dan gewoon naar me door.’ Was haar geruststellende antwoord nog voor hij haar had kunnen waarschuwen. Oliver ademde uit, liet daarbij de stroom aan energie naar zijn rug afdwalen, naar de plaats waar ze behendig met haar vingers over zijn huid ging als poging om de wonde te verzachten. Het voelde als een opluchting, maar terwijl ook een keine teleurstelling in zichzelf, omdat hij Allison opnieuw opzadelde met zíjn problemen ondanks hij wist dat haar hoofdpijn er niet op beter zou worden.

In ieder geval: Het maakte zijn hoofd helderder, deed ervoor zorgen dat hij de herinnering aan die ene uitbarsting weer levendig voor de geest kon halen. Dus hij begon te vertellen, kwam verassend gemakkelijk op de woorden die hij haar wilde overbrengen. Voor een moment stond hij verstomd van zichzelf, leek het alsof hij even een derde persoon was die net zoals Allison zat te luisteren naar een verhaal. Een gruwelijk verhaal, eentje wat het begin van zijn nog solitairdere leven had aangekondigd. Perioden van opsluiting, uithongering, dronkenheid, en terwijl ook extreme krachttrainingen ondanks dat zijn lichaam het eigenlijk niet meer aan kon. Zijn waterige blik ging naar zijn kleerkast, waar de gewichten in verscholen zaten. ’Dat weet ik.’ was het enige dat Allison tussendoor uitbracht. Ze stelde geen vragen en riep hem geen halt op. Het enige wat ze deed was luisteren, er voor hem zijn en erover nadenken, net zoals Oliver gedaan had toen ze het moeilijk had gehad door de gedachten aan haar moeder. Haar vingers waren de hele tijd in de weer geweest met het verzorgen van zijn rug, totdat hij bij de kern van het verhaal kwam, het punt waarop zijn eigen krachten hem bijna zijn leven gekost hadden. Oliver zag de deuken in de muren, de spatten bloed die erop achtergebleven waren, maar ook zijn blauwe plekken en de wonden die de uitbarsting met zich meegebracht had. Die op zijn rug waren de laatst overgeblevene, de rest waren volledig genezen, al brachten de littekens elke keer opnieuw hij die zag een levende herinnering met zich mee. Dagenlang had hij zich verstopt op zijn kamer, geen voet meer uit de deur gezet, bang voor het risico dat er iemand op hem af zou komen en zou vragen wat er gebeurd was. Pas toen de zwellingen en de blauwe verkleuringen zo goed als weg waren, had hij zich weer naar de cafetaria durven wagen om eten te gaan halen. En dat ’s nachts. Voor een moment hing er een stilte tussen hen in, staarden zowel Oliver als Allison naar buiten. Ergens was het een verademing, om zijn verhaal aan haar kwijt te kunnen zonder dat ze hem er op een slechte manier op zou beoordelen. Want zo was Allison, ze zag altijd de positieve in, of toch zeker als het om hem ging. Maar toch..toch was haar reactie niet degene die hij verwacht had.

Iets wat niet wilde zeggen dat het geen goede was. Integendeel. Met ingehouden adem had hij naar geluisterd, was hij vanaf zin één volledig aandachtig mee in haar verhaal. ‘Kort nadat mijn moeder stierf, sloeg ik een soort van knopje om in mijn hoofd. Ik,’ Hij slikte, draaide zijn hoofd weer zo ver hij kon om en keek haar onder zijn arm door aan, maar het enige wat hij zag was haar hand op de zijkant van haar buik. Alsof ze voelde dat hij het nodig had, verschoof ze, plaatste ze zich langs hem op het bed in plaats van achter hem en keek hem diep in zijn ogen aan. In stilte staarde hij terug, en voelde terwijl hoe ze haar hand op dezijne legde. De woorden, de kleine kneepjes die ze hem in zijn hand gaf, het zorgde ervoor dat een traan in zijn ooghoek opwelde en in stilte over zijn wang naar beneden rolde. Maar het was alleen zijn oog dat huilde, in de rest van zijn lichaam was nog steeds die algekende houding van hem te zien. ‘Je moet vechten voor je toekomst Oliver.’ Het woord toekomst was voor hem een eng iets, maar met zijn hand in die van Allison, voelde het woord minder beangstigend aan. Voorzichtig kneep hij terug en klemde zijn wang tussen zijn kiezen. ‘En ik weet het, het is gemakkelijker gezegd dan gedaan, zeker voor jou. We zijn beide bijna gestorven door onze eigen impulsen, dat wil zeggen dat we er ook beide voor kunnen vechten.’ Het waren woorden die hem tot op het hart raakten, hem misschien wel meer dan ooit wakker schudde. Zijn blik hing op de glimlach die op haar lippen stond en hij liet wat adem ontsnappen. Als zij erin geslaagd was, als Allison er zo sterk uit was gekomen en het voor elkaar kreeg om een gemeende glimlach op haar lippen te toveren na alles wat er zich op haar pas had voorgedaan, dan moest het hem ook lukken. Toch? ’Ik ben daar al even mee bezig, maar het zou geweldig zijn moest je dat ook doen.’ Oliver knikte, met een kleine zweem van zelfzekerheid in zijn blik. Ze had moed in zijn lichaam gepompt, had hem voor even al zijn onzekerheden en pijn doen vergeten. ’Samen?’ vroeg hij nog kort aarzelend en zijn wenkbrauwen fronsten een beetje. Hij wist, -zeker in het begin- dat hij Allison haar hulp nodig zou hebben. Ze hadden al enorme stappen genomen, maar waren nog lang niet op hun eindbestemming. Haar vinger onder zijn kin ontwaakte hem uit de gedachten waar hij in verzonken was, en nog voor hij het goed en wel doorhad voelde hij haar volle lippen op dezijne. Oliver maakte zijn ellebogen los van zijn knieën, rechtte zijn rug een beetje en bracht zijn hand omhoog om hem vervolgens op de achterkant van haar hals te leggen. Zijn ogen waren gesloten, en met een onbeschrijfelijk gevoel in zijn binnenste kuste hij haar.  Ze maakte haar lippen van dezijne los, maar Oliver hield zijn hand nog even op haar hals, drukte zijn voorhoofd tegen het hare en fluisterde haar toe. ’Ik..’ begon hij haperend en sloot zijn ogen weer even. ’Ik heb zoveel wat er door mijn hoofd gaat, zoveel wat ik je wil zeggen, maar..’ Even bromde hij, opende zijn ogen weer en liet zijn had zachtjes van haar hals afglijden waardoor ze weer naar achteren kon gaan. Schouderophalend ging hij verder, niet wetende of zijn woorden enigszins op de manier waarop hij het bedoelde tot bij haar zouden geraken. ’Jij begrijpt mij. En na dit denk ik dat ik jou ook beter begrijp. Waar alles in jou vandaan komt, waarom bent wie je bent.’ hoofdschuddend keek hij naar zijn schoot, verward door zijn eigen uitspraken. Zijn hart bonsde in zijn keel terwijl hij Allison aan keek en voorzichtig trok hij zijn mondhoeken omhoog. ’Je motiveert me, geeft me weer zin in het leven en..’ Er veranderde iets in zijn blik, hij werd zachter en Oliver liet als het ware zijn masker van zijn gezicht zakken. x Even staarde hij haar in stilte aan, alsof hij het zelf nog niet voor de volle honderd procent besefte. ’Volgens mij, weet ik eindelijk wat houden van betekend.’ Lichtelijk verlegen wendde hij zijn blik af en probeerde hij zijn ademhaling rustig te houden. Het gevoel dat door hem heen stroomde deed hem in ieder geval al zijn pijn voor een moment vergeten.

Clothes x