Room 72 | Forbidden kingdom [Allison]

YOU THINK MY LIFE IS EASY,

I’M A HUNTRESS. I HATE THAT FEELING, THE FEELING WHERE YOU STAND ON THE SIDELINE AND JUST HAVE TO WATCH HOW YOUR LIFE IS CUMBLING APART. I WANNA FEEL STRONGER THAN THAT. I WANNA FEEL POWERFUL AND WITH ALL THE FAMILY THAT I’VE LOST,I COULD USE A FEW FRIENDS. -------------------------------------------------------

Ying en Yang … de ultieme voorstelling van Allison en Oliver. In zoveel verschillende vlakken zouden ze niet bij elkaar passen, zou het gewoon niet mogen werken. Hij was een jongen die was opgejaagd door jagers en zij was de jager. Ze zou hem moeten opjagen, neerhalen en erom triomfen. Zo zou het vroeger zijn geweest, zo zou Allison eruit hebben gezien als ze niet plots haar mutaties kreeg. Hij was de zachte, zij was de harde … hij had geen controle, zij had er veel te veel. Ze konden niet verder uit elkaar liggen, zowel hun uitstraling als hun karakter spraken elkaar tegen en toch. Het was dat ene detail dat hen samen bracht, dat Allison ertoe gezet had hem te helpen en hem ertoe gezet had om het toe te staan. Er was niemand dodelijker dan Allison en Oliver in dezelfde ruimte, hij om zijn mutaties en zij om haar vaardigheden. En het was net die dodelijkheid die hen samen had gebracht, de dodelijkheid die hem kwelde en de dodelijkheid die Allison kende waardoor ze begreep hoe zich voelde. Het was zijn mutatie die ervoor had gezorgd dat ze naar hem toe werd getrokken en het was haar zachte karakter die ervoor had gezorgd dat Oliver zich ervoor ging gaan open stellen. Bij velen zou het niet werken bij Allison en Oliver net wel, ze hadden het ergste van elkaar nodig om samen te komen en samen te blijven. Ondanks dat ze elkaars dodelijkheid kenden hadden ze geen van beide de ander op zijn ergste gezien. Ze wist dat Oliver daar bang voor was, voor die oorlog, voor het feit dat ze zonder twijfel zou meevechten … misschien was dat haar “ergste”. Allison keek toe naar zijn mondhoek die miniem naar boven kroop en ze beantwoordde het met een oprechte glimlach, open en onbegrensd. X Het was niet erg dat er nog zoveel werk was aan die Ying en Yang, Allison was vastberaden en ze was van plan Oliver even vastberaden te maken als ze zelf was.

Zijn blik zei eigenlijk al genoeg en de reactie op haar besluit dat de oorlog wel nog even kon wachten zei enkel zoveel meer. Hij ademde uit, alsof haar woorden hem de rust hadden geboden die hij niet kon vinden.  Maar het zou nooit de rust bieden die hij voelde voor zichzelf. Ze was zo gespannen als een veer, iedereen met een beetje verstand in die dingen wachtte gespannen af. Gelukkig had Allison zoveel vertrouwen in haar eigen lichaam en haar emoties dat er niets van die spanning te lezen was op haar blik. Ze schonk hem dezelfde ontspannen zelfzekere blik als altijd maar binnenin … hij zou eens moeten weten. De hoofdpijn was niet enkel afkomstig van zijne felle energie, het had meer dan één reden. Redenen die ze niet aan Oliver wou voorleggen. Hoe graag ze ook eerlijk wilde zijn tegen hem, hij was er niet klaar voor. Dus deed ze het enige wat ze kon doen om hem te beschermen en dat was hem niets vertellen. Hem voorliegen dat het nog even zou duren, dat het niet zo erg zou zijn, dat ze niet roekeloos zou zijn. Haar ogen bleven even op zijn gezicht rustte voor ze weg keek, de denkbeeldige blokkade in haar keel wegslikte en zich weer richtte tot de het hier en nu. Tot alle dingen die echt belangrijk waren, Oliver.

Als iemand je wonden verzorgde zou er opluchting en ontlading moeten zijn. Als die persoon je dan ook nog eens nauw aan het hart lag dan moest het iets van genot meebrengen. De druk van haar vingers op zijn rug zouden voor menig anderen rillingen bezorgen. Maar voor Oliver … het was enkel pijn, alles in zijn houding sprak pijn. Het koste Allison dan ook alle moeite om verder te gaan en niet gewoon te stoppen hem omhelzen en zeggen dat het in orde zou komen. Want dan zou ze weer liegen … dit zou enkel in orde komen als ze er dagelijks al haar aandacht aan besteedde. Als ze dagelijks de wonden zou verzorgen. En die gedachte was het enige dat ervoor zorgde dat ze verder ging met het ontsmetten en in pakken van de wonden. Toen ze haar naam hoorde antwoordde ze hem meteen. Hij hoefde niet meer te zeggen voor haar om te weten dat het ondragelijk werd. Ze voelde de energie door haar vingertoppen gaan. Ze sloot haar ogen, stuurde al zijn energie door naar haar eigen mutatie waardoor er in enkele seconden stromen aan beelden naar haar toe kwamen, hevig en fel. Ze klemde haar tanden een beetje op elkaar vanwege de kracht waarmee het was toegekomen … vanwege de overrompeling die ze zelf amper aan kon. Ze voelde iets van tranen achter haar oogleden omdat ze wist dat deze energie al zijn pijn vertegenwoordigde. Toen ze haar ogen weer opende merkte ze dat ze haar adem had ingehouden, ze ademde beverig uit en staarde voor een moment lang naar zijn rug. Ze voelde de tol die het eiste, ze voelde de impact van zijn energie op haar eigen lichaam. Haar beweging haperde voor een seconde, terwijl ze alle nieuwe energie en hoofdpijn een plaats nam voor ze zich herpakte en in stilte verder ging … alsof er niets gebeurd was.

De enige manier hoe ze wist inbreng te geven op al zijn woorden was door een stukje van zichzelf te geven dat ermee geaard kon worden. Er was tenslotte niets, geen woorden, die konden beantwoorden wat hij net had verteld anders dan ervaringen die er gelijkaardig aan waren. Er was niets sterker dan het medeleven delen in een eigen verhaal, het was de enige manier voor Allison om hem te zeggen dat ze ergens wist hoe het was, hoe het voelde. En hij luisterde op dezelfde manier als zij eerder naar hem had geluister. Alleen was haar verhaal voor haar geen verhaal … het was altijd een levensles geweest, eentje die ze Oliver nu voorzichtig ook probeerde bij te brengen. Zij kon niet vechten voor zijn toekomst, dat kon hij enkel zelf doen, in de hoop dat het de verlichting zou brengen die hij zocht. De woorden die ze zelf uitsprak brachten haar weer even helemaal terug naar dat gevoel, dat gevoel van onmacht en angst omdat ze haast haar leven verloor om wat? Verdriet? Dat was haar manier van rouwen geweest en dat had haar bijna het leven gekost. Oliver deed hetzelfde, hij kropte alles op, dat zou op een dag zijn leven kosten. En dat had het al bijna gedaan, daar zat ze nu naar te kijken. “Samen?” Ze keek op van hun handen naar zijn ogen. ‘Dat weet je toch.’ Prevelde ze met een kleine gebroken glimlach. Waarom zou hij het nog vragen? Haar hand vond onbewust weer de sleutel aan haar hals, haar vinger streelde er kort overheen en ze knikte weer zachtjes. ‘Altijd samen.’ Bevestigde ze zijn vraag, want dat was precies wat hij moest horen, zij die het herhaalde. Op een dag zouden die rollen zich misschien omdraaien, zou hij de sterkere zijn van de twee, zou hij degene zijn die haar beschermde in plaats van andersom. Allison genoot van het gevoel dat ze iemand kon beschermen, ze genoot van het gevoel dat ze dit kon zijn voor Oliver. Ze had het nooit gevoeld, ze had nooit iemand echt moeten beschermen, nooit echt om iemand moeten geven anders dan haar vader. Ze had dit nooit gehad dus voor haar was het op zoveel vlakken even nieuw als voor hem. Het enige verschil was dat ze net iets zelfzekerder was, dat ze durfde ondernemen en genoot van de reacties die het teweeg bracht.

Toen ze haar lippen tegen de zijne drukte voelde ze meteen de reactie van zijn lichaam. Hij rechtte zijn rug, bracht zijn hand naar haar hals waar ze de energie haast voelde prikkelen onder zijn vingertoppen. Voor even, voor loutere seconden verloor ze zich in het moment, vergat ze de hoofdpijn, vergat ze zijn rug en de woorden die ze hadden gesproken. Ze voelde enkel hem, de druk van zijn lippen, het gewicht van zijn hand. Haar vingers waren weg gegleden van zijn kin, rustte op zijn blote schouder. Toen ze zich terugtrok drukte hij zijn voorhoofd tegen het hare, ze keek hem in zijn ogen terwijl zijn lippen de woorden vormde. Ze bleef hem aankijken, haast geconcentreerd omdat ze zag hoe ieder woord een beetje verandering bracht in zijn gezichtsuitdrukkingen. Zelf toen hij zijn hand weg liet glijden, zelf toen zijn stem iets meer dan gefluister was kon ze het niet laten om van hem weg te krijgen. Ieder woord dat hij sprak was voor haar en hoe verder hij ging, hoe zachter, hoe intenser ook de uitdrukking werd op haar eigen gezicht. “Volgens mij weet ik wat houden van betekend.” Dat was het laatste dat ze van zijn blik te zien kreeg alvorens hij zijn hoofd verlegen naar zijn schoot liet glijden. Ze keek naar haar hand, naar het hand dat nog steeds op zijn schouder lag. Ze strekte haar vingers en streek kort langs de toppen van zijn haar. ‘Je hoeft het niet luidop zeggen voor mij om het te weten, alleen dit,’ ze zweeg en blikte kort naar zijn rug. Ze streek haar vingers door zijn haar, zocht zijn blik weer op en glimlachte liefdevol. ‘Ik doe alles in mijn macht om je te helpen en dat zal ik blijven doen tot jij degene word die mij kan helpen.’ Ze hield haar vingers stil in zijn haar en ademde langzaam uit. ‘Je haalt heel mijn wereld naar beneden, in de goede zin.’ Ze kantelde haar hoofd en glimlachte terwijl ze op haar lip beet. X Ze schudde haar hoofd en keek hem weer aan, met de twinkeling in haar ogen. ‘Weet dat je ook impact hebt op mij, dat je dingen voor me doet die niemand anders voor me heeft kunnen doen.’ Hij moest het ook weten van haar kant, hoeveel hij voor haar betekende. ‘Houden van is één van de dingen die een andere definitie voor me heeft gekregen.’ Prevelde zachtjes. Het was niet meer houden van jagen, houden van wapens, houden van trainingen … het was houden van … hem … Oliver …

Tag; Oliver | Words; 1707
TEMPLATE BY LILY (HER MAJESTY'S FINEST.) ATATF

YOU THINK MY LIFE IS EASY,

I’M A HUNTRESS. I HATE THAT FEELING, THE FEELING WHERE YOU STAND ON THE SIDELINE AND JUST HAVE TO WATCH HOW YOUR LIFE IS CUMBLING APART. I WANNA FEEL STRONGER THAN THAT. I WANNA FEEL POWERFUL AND WITH ALL THE FAMILY THAT I’VE LOST,I COULD USE A FEW FRIENDS. -------------------------------------------------------

Hij excuseerde zich voor de dingen die ze momenteel voelde, hij had spijt omdat hij dit haar moest aandoen om zelf een beetje verlichting te krijgen, te voelen. En hij zou het waarschijnlijk nog honderden keren zeggen. Iedere keer als het hem teveel zou worden zou ze er zijn voor hem om dat beetje onrust, dat beetje onbehagen en die druk weg te halen. Ze was niet volledig gevoelloos voor pijn, voor bepaalde druk in haar lichaam maar ze was er wel op getraind om het te verdragen en dat was wat ze deed. Al wenste ze dat ze het zou kunnen doen zonder er iets van te tonen, dat hij niet zo merken dat het toch een lichte invloed op haar had. In de loutere seconden aan beelden had ze niet eens iets kunnen opvangen, ze was zo bezig geweest met het doorsturen van zijn energie dat het blanco bleef. ‘Het gaat.’ Antwoorde ze meteen geruststellend. De hoofdpijn had ze al, hij was alleen een beetje erger maar het was niets dat ze niet aan kon. Al merkte ze dat hij zich niet enkel daarvoor excuseerde maar ook voor dit alles … De zorgen die ze hem moest toedienen. Ze was het gewoon om een beetje zorg te dragen voor anderen, ze had het jaren gedaan voor haar vader. ‘Je zou eens moeten weten hoe vaak ik dit heb moeten doen.’ Ze trok kort een mondhoek op terwijl haar vingers vakkundig verder gingen. ‘Mijn vader kwam ook niet altijd heelhuids terug.’ Ze zei dit deels ter geruststelling, om hem aan te tonen dat dit praktisch dagdagelijkse kost was. Van ontsmetten, tot ijspacks tot zelf een wonde naaien, ze wist hoe het was om anderen te verzorgen en ergens haalde ze er deeltje voldoening uit. ‘Ik ben blij als ik kan helpen.’ Ze bracht haar hand kort naar zijn minst gehaverde schouder en gaf hem een kneepje in combinatie met haar kalme alleswetende blik. Hij had niets te vrezen, ze zou haar eigen grenzen wel aangeven als ze er waren.

Oliver zou het nooit van zichzelf merken maar Allison zag het wel, de kleine dingen. Zoals hij bijvoorbeeld een directe antwoord kon geven, of zelfzekerder keek, of zijn glimlach net dat ietsje onbegrensder werd. Ondanks dat hij zijn ogen nog vaak neer sloeg, of gewoon staarde kon Allison het niet laten ergens verheugd te zijn om die kleine veranderingen. Dingen die zij als enige ongetwijfeld zou opmerken. Hun eerste ontmoeting was van zijn kant zo krampachtig en gedwongen geweest en nu … hij had haar de sleutel tot zijn kamer gegeven, hoogstwaarschijnlijk met zijn hart en alles wat hij vertegenwoordigde. Allison keek nooit veel films maar het was is standaards, het perfecte liefdesverhaal, iedereen wist hoe dat ineen zat … glad, snel en zonder veel drama. Bij hun was het niet glad en ook niet zonder veel drama maar het ging wel snel. Op die paar maanden was er al zoveel gebeurd, het had zichtbare impact op Oliver en onzichtbare impact op Allison, maar het was er.

Het initiatief dat hij nam door zijn lippen tegen de hare te drukken verrasten haar ergens wel een beetje, het was één van die veranderingen, veranderingen die zouden leiden tot een heel zelfzekere Oliver die haar kon en zou beschermen. Er kwam een kleine glimlach haar lippen, aangevend dat ze deze verandering in hem wel mocht. Het was enkel een kwestie van tijd, hetgeen wat haar daarin meer zorgen baarde was hoeveel tijd ze noch hadden. Ze zag dingen … dingen die verontrustend waren, dingen die ze Oliver niet zou zeggen. Hij was hier niet klaar voor, hij was er niet klaar voor om te horen hoe snel hun wereld zou veranderen. De dingen die ze zag waren meer de dingen waarmee ze tot bij Sebastian zou gaan, vanwege hun gedeelde visie. Haar blik gleed kort naar de brace rond haar pols voor ze weer opkeek. “Ooit Alllison.” Een stille belofte over zijn lippen dat er ooit zo’n dag zou komen. Het zou Allison beangstigen, ze had er een hekel aan om beschermt te worden vanaf de dag dat ze haar moeder verloor. Maar ze moest het toelaten, zonder dat beetje hulp zou ze er uiteindelijk wel aan sterven. Dus ja, ze moest het toelaten dat anderen haar wilden helpen, net als zij zo gedreven was om hen te helpen. “Als je ooit weer naar boven wilt,” zijn stem dreef weg. Allison keek hem met een spontaan, helemaal ontspannen, grijns aan. Ze schudde haar hoofd en keek een moment lang naar boven. ‘Als ik dat ooit terug wil dan zal ik je wel weten te vinden. Voor nu is het behoorlijk goed, dat ondersteboven.’ Ze schonk hem een lieve glimlach. Het gevoel van ondersteboven hangen bracht haar rust maar ook een zekere vorm van genot. En hij was de oorzaak van dit alles. Bij zijn woorden knikte ze langzaam instemmend, niet alleen zijn leven maar ook het hare. Wat eens zo ingehamerd was op gevechten, trainingen en missies was nu samen gesmolten met de sterke drang om lief te hebben. Het zou haar waarschijnlijk op een dag duur komen te staan maar tot dan moest ze het gevoel omarmen.

Toen hij voorzichtig recht kwam volgde ze nauwlettend zijn bewegingen, zijn rug zat goed ingepakt dus hij zou er wel eventjes mee door kunnen, aan de pijn kon ze helaas niet veel veranderen. Ze stopte de spullen terug in het kistje en liet het aan de kant van het bed zitten. Toen hij weer begon te praten gleden haar ogen automatisch weer naar hem, naar de manier waarop hij voorzichtig de sweater aan trok, ze klemde haar tanden medelevend op elkaar maar liet er verder niets van merken. Toen hij aangaf dat hij iets nieuws wilde proberen kwamen haar wenkbrauwen verbaast en afwachtend naar omhoog. Dat was nieuw voor haar eveneens voor hem om zoiets spontaan naar voor te schuiven. Hij had haar aandacht, ze volgde zijn bewegingen nauwkeurig en bestudeerde zijn gezicht bij ieder woord dat hij zei. Toen hij het woord “wapen” liet vallen viel haar mond een klein stukje open. Meende hij dat nou? Hij wilde een wapen gebruiken? Ze ging niet op zijn woorden in, liet hem rustig uitpraten, volgde zijn redenering. Het was niet slecht om iets te hebben anders dan je mutaties om op te vertrouwen. Allison had haar boog maar ze was daarnaast ook nog eens bekend met verschillende soorten andere wapens, ze zou het altijd redden, zelf zonder mutaties. ‘Welk wapen heb je in gedachten?’ Vroeg ze dan langzaam, nog steeds als zijn woorden opnieuw herhalend in zijn hoofd. Hij wilde een wapen gebruiken, hij wilde zichzelf kunnen verdedigen, hij wilde … groeien. Toen hij terug naast haar kwam zitten en haar een vraag stelde keek ze verward naar hem op. Uiteindelijk gleed die verwarring weg en glimlachte ze terwijl ze haar hoofd een beetje schuin hield en hem plezierig aan keek. ‘Zo vaak je wil.’ Dat was waarschijnlijk het antwoord dat hij wilde horen. Ze schudde zachtjes haar hoofd en ging dan voor een professioneler antwoord. ‘Ik denk dat we dit om de twee dagen vervangen. Ik zal morgen bij de ziekenzaal langs gaan voor een voorraadje want met dit trekken we het niet.’ Wees ze naar het verzorgingsmateriaal. Ze bracht haar voet omhoog en zette het op de rand van het bed, sloeg haar armen erom heen en liet haar hoofd erop rusten. ‘Een wapen.’ Keerde ze terug naar hun eerdere onderwerp. ‘Ik ben verbaasd dat je het zegt. Hoe kom je erbij?’ Ze had het totaal niet zien aankomen van Oliver. Waarom kwam hij bij dit onderwerp, had hij iets gehoord over die nakende oorlog ofzo? ‘Maar ik denk dat het geen slecht idee is.’ Stemde ze uiteindelijk in. Ze probeerde zich Oliver met een wapen voor te stellen maar het was een behoorlijk blanco beeld …

Tag; Oliver | Words; 1314
TEMPLATE BY LILY (HER MAJESTY'S FINEST.) ATATF

YOU THINK MY LIFE IS EASY,

I’M A HUNTRESS. I HATE THAT FEELING, THE FEELING WHERE YOU STAND ON THE SIDELINE AND JUST HAVE TO WATCH HOW YOUR LIFE IS CUMBLING APART. I WANNA FEEL STRONGER THAN THAT. I WANNA FEEL POWERFUL AND WITH ALL THE FAMILY THAT I’VE LOST,I COULD USE A FEW FRIENDS. -------------------------------------------------------

Ze was blij dat ze dit kon doen. Niet zozeer omdat ze hem er grotendeels mee hielp maar omdat het een vertrouwde handeling was om andere te verzorgen. Thuis was dit wekelijkse routine, iemand die binnen kwam met een wond, die genaaid moest worden of gespalkt moest worden. Of iemand met brandwonden of gelijk wel soort wond die aangebracht werd door een mutant. Toen Allison simpelweg nog te jong was om mee te gaan op missies was dat de taak die zij en haar moeder kregen, anderen verzorgen. Dus in een zeker level was dit één van de meest vertrouwdste dingen die ze kon doen. Anderen helpen was altijd een beetje het middelpunt van haar leven geweest, al had het een dubbele betekenis. Thuis was helpen, opkomen voor je teamgenoten, beschermen van je teamgenoten, vechten voor je teamgenoten. Hier was helpen een vorm van zorgzaamheid om ze verder te sturen. Hier was het vaak mentaal helpen, met woorden en bemoediging. Thuis was het altijd fysiek helpen geweest, verzorgen, beschermen, vechten. Woorden waren daar gestructureerd, krachtig en altijd met een duidelijk gerichte boodschap. Dus toen ze naar zijn rug keek, ingepakt onder de kompressen die haar vingers zelf hadden gelegd kreeg ze misschien een beetje heimwee naar thuis. Het zou nooit genoeg zijn om dit gevoel van aanvaarding te overtreffen maar ze vroeg zich vaag wel altijd af wie er nu voor haar vader zorgde. Waarschijnlijk deed hij het alleen en dat idee voelde vaak aan alsof ze hem in de steek liet. Maar dan had ze momenten dat ze naar Oliver keek, of een andere mutant en voelde ze dat haar leven veel meer betekenis en nut had hier buiten daar … thuis. Ze was niet in gevecht met zichzelf, het was gewoon een langzaam proces van aanvaarding. Personen als Oliver maakte dat dragelijker maar dan anderzijds waren handeling als dit, hem verzorgen, dan weer hetgeen wat haar gemis naar thuis deed groeien. Zo koud was ze dus helemaal niet, ze had een hart, ze liet het enkel niet zo vaak zien.

De glimlach die hij haar schonk, de blik, het was zo zeldzaam dat ze het koesterde. Ze bestudeerde zijn gezicht gedurende die blik en ze kwam tot de conclusie dat het haar ergens vanbinnen wat weker maakte. Die zeldzaamheid toonde ergens aan haar hoeveel hij vooruit kwam. Helemaal in het begin, in dat observatorium had ze niets van die blikken te zien gehad. Kwetsbaarheid, ja … maar dit soort glimlachen waren de zeldzame gevallen dat hij liet zien hoeveel hij het apprecieerde dat ze in de buurt was. En op dat moment wil Allison eigenlijk niets liever dan haar vingers tegen zijn wangen leggen en haar lippen zacht tegen de zijne drukken, om op haar manier te tonen hoeveel ze zo’n zeldzame glimlach apprecieerde. Ze wist dat ze niet zeldzaam zouden blijven maar voor nu voelde ze haar hart groeien onder ieder van die blikken.

Van zodra hij sprak over een wapen was heel haar gezicht in een oogopslag veranderd. Het was die neutrale zakelijkheid die hij nu te zien kreeg, het efficiënte van een jager die alle mogelijke opties overwoog van zijn woorden. Die al ergens in haar achterhoofd alle wapens af liep tot ze er eentje vond die paste bij hem. Maar dat leek in haar hoofd net iets moeilijker te gaan dan ze dacht, wat was een wapen waardig in Oliver zijn handen? Ze kreeg een kort beeld van de trainingszaal, van de muur waarop allerhande wapens rustte en een meisje er eentje van koos om te gaan trainen. Allison was geschoold in alle wapens, boog en pijl waren haar favoriet, was haar voorkeurswapen en specialiteit. Het was dus voor haar een gewoonte om dit tot op de bodem uit te kammen, tot ze iets zou vinden dat bij Oliver paste. Hij leek even gechoqueerd door zijn eigen woorden als hij was door haar reactie erop. Ze trok haar gezicht terug in een plooi, besefte dat ze dat jagersdeel van haar maar beter niet teveel kon bovenhalen bij hem in de buurt. Hij mocht dan misschien vragen naar een wapen, hij was nog niet klaar om zo frontaal in het gevecht te gaan als zij zo graag zou doen. Hij kwam naast haar zitten en ze draaide zich een kwartje zodat ze hem gemakkelijk kon aankijken. Maar hij was mijlenver met zijn gedachten, duidelijk aan het overwegen wat zijn eigen woorden betekenden. Ze wilde zich er een beeld bij vormen maar dat ging niet gemakkelijk als ze wilde. Oliver met een wapen, zonder wapen kon ze geen beeld naar voor roepen. Ze zag hem niet direct met een zwaard ofzo … al was een lang wapen, of een afstandswapen voor hem wel de beste voorkeur. Terwijl hij stil in gedachten zat was zij dat duidelijk ook. Maar haar blik was wel bedenkelijker, echt geconcentreerd op zoek naar het wapen dat bij hem zou passen. Hoe kwam hij hier bij? Dus ze vroeg het hem en het antwoord was deels wat ze had verwacht … hij was zelf verbaast. Hij wilde vooruit. Haar blik werd begripvoller, meegaand. ‘Je gaat vooruit.’ Ze volgde zijn beweging, hoe hij languit op het bed ging liggen. Haar ogen volgende een moment lang zijn lichaam voor ze naar het raam keek. Ze beseften exact op hetzelfde moment dat het was gaan schemeren. Hij omdat het donker werd in de kamer en zij omdat het donker werd buiten. Ze keek hem terug aan toen hij het nachtlampje aan stak, haar vinger tikte bedenkelijk tegen haar onderlip. Toen hij weer sprak leek ze een beetje uit haar gedachten te komen. ‘Wapens zijn geen hobby.’ Reageerde ze meteen. ‘Niet voor jou in ieder geval.’ Ze glimlachte zachtjes. Ze keek bedenkelijk weer naar het nachtlampje, tot ze eigenlijk tot de conclusie kwam dat het niet zo’n slecht idee was. En zijn reactie op haar woorden deed haar zachtjes die liefdevolle glimlach weer optrekken. ‘Het is een goed idee.’ Herhaalde ze haar woorden. ‘Ik wen denk ik gewoon aan het beeld van jou met een wapen.’ Vervolgde ze. ‘Ik heb niet eens een idee wat voor wapen efficiënt voor jou zou zijn.’ Fluisterde ze bedenkelijk.

Uiteindelijk schudde ze zacht verward haar hoofd en haalde haar spontane liefdevolle kant weer boven. ‘Ik denk dat we dat pas kunnen weten als we naar de trainingszaal gaan en het daar uit testen.’ Besloot ze hoofdknikkend. Ze ging op haar buik naast hem liggen, liet haar kin zachtjes een beetje op zijn borst rusten terwijl ze hem aan keek. ‘Nog onverwachte plannen die je met mij wil delen meneer Marron?’ Vroeg ze het een klein glimlachje. Wie weet wat hij daar nog allemaal aan het bekokstoven was in zijn hoofd. Ze wist dat hij haar nog vaker zou verrassen en eigenlijk keek ze er altijd wel naar uit want het betekende dat hij vooruit ging. En Allison wilde niets liever dan hem vooruit zien gaan …

Tag; Oliver | Words; 1152
TEMPLATE BY LILY (HER MAJESTY'S FINEST.) ATATF

YOU THINK MY LIFE IS EASY,

I’M A HUNTRESS. I HATE THAT FEELING, THE FEELING WHERE YOU STAND ON THE SIDELINE AND JUST HAVE TO WATCH HOW YOUR LIFE IS CUMBLING APART. I WANNA FEEL STRONGER THAN THAT. I WANNA FEEL POWERFUL AND WITH ALL THE FAMILY THAT I’VE LOST,I COULD USE A FEW FRIENDS. -------------------------------------------------------

Wapens … voor haar het meest normaalste om in de mond te nemen voor hem waarschijnlijk een stuk minder gemakkelijk. Hij kwam van al zover, met die onzekerheid, die mutaties waar hij geen controle over had en dan dacht hij aan wapens. Het was een goed ding, dat betekende dat hij meer aan de toekomst dacht. Dat hij vooruit wilde en niet bleef hangen bij de problemen waar ze hem eerst mee had aangetroffen. Maar wapens … het was zo delicaat voor hem als mutaties dat eigenlijk voor haar waren. Voor haar was het speelgoed, elk wapen was speelgoed in haar handen, het was een gewoonte net als het een gewoonte voor hem was om zich af te sluiten van de wereld. Maar daar kwam verandering in, het was niet veel, het was enkel voor haar maar hij groeide. En ze vond het zo geweldig om te zien. Ondanks dat ze de twijfel zag in zijn blik, over dit hele voorstel, zag ze ook een klein beetje vastberadenheid. Een afstandswapen wilde hij … dat was ook wat ze hem zou aanraden. ‘Niet te kort.’ Herhaalde ze zachtjes, bedenkelijk. Het was een deel van Allison dat zo gedreven was, haar blik werd in een nanoseconde zo geconcentreerd en gefocust dat het misschien wel angstaanjagend zou zijn. Uiteindelijk keek ze hem aan, bedenkelijk, taxerend. ‘Pijl en boog?’ Stelde ze voor. En dan werd haar blik een beetje enthousiaster, met die open glimlach en haar bruin haast sprankelde ogen. Ze was geboren met een pijl en boog in haar bed, er was niets dat ze hem beter kon leren dan dat. ‘Ik zou het je kunnen leren, beter dan eender welk ander wapen.’ Zei ze meteen. Alsof ze hem wilde overtuigen, niet dat hij veel overtuiging nodig zou hebben. Ze hield haar vuist voor haar mond en glimlachte er vanachter. ‘Stiekem zou ik dat dus wel heel leuk vinden.’ Ze trok haar neus op in een schattig gebaar en keek weg. Dat waren de dingen die Oliver bij haar los kreeg, wat haar toch ook een beetje deed leven. Niet als jager, maar als persoon, als in verliefd zijn en hulp bieden. ‘Als je wil.’ Fluisterde ze erachter. Haar ogen weer langzaam naar de zijne laten zoeken. Even was daar een heel klein beetje onzekerheid, niet over het feit dat ze het hem kon leren, maar omdat haar enthousiasme misschien wel misplaatst was. Er was net zoveel nieuw in de wereld voor haar als het was voor hem.

‘Als je beter bent.’ Knikte ze instemmend. Ze had liever nog een maand langer te wachten zodat de wonden goed genazen dan dat ze het meteen weer zou verpesten. Zijn glimlach was haar niet ontgaan, toen ze languit op haar buik langs hem ging liggen. En alsof ze erom deed verlegde ze die grens nog een klein beetje. Legde ze haar hoofd op zijn borst en keek hem met die volkomen ontspannen blik aan. Haar hoofd rees mee met zijn ademhaling. Voor een kort moment was dat het enige wat ze voelde en hoorde, zijn regelmatige rustige ademhaling. Het voelde aan alsof ze er eeuwig naar zou kunnen luisteren. Ze schrok een beetje op uit die vredige gedachten omdat hij een hoofdkussen van aan het hoofdeinde onder zijn hoofd stak zodat hij haar beter kon aankijken. En voor een tel lang was dat het enige wat ze deden, naar elkaar kijken. Het was zoiets simpel, velen zouden het misschien irritant vinden maar voor hen was het zoveel meer dan enkel kijken. Allison probeerde alles uit zijn blik te halen, probeerde hem te lezen om een manier dat ze nog niet kon doen. Maar ze toonde hem ook de liefde die ze voor hem had, het vertrouwen, de zwak die ze voor hem had gekregen. Hij streek met zijn vrije hand haar haren aan de kant, legde zijn vingertoppen tegen haar bovenrug en ze nam het gevoel zo in zich op terwijl ze hem aankeek, een vraag stelde waar zijn wenkbrauwen kort van omhoog kwamen. Ze moest erom glimlachen, zachtjes. Maar hij had geen onverwachtse plannen meer, waar ze op wilde ingaan maar de zachte ritme waarmee zijn vingers over haar rug streken ontnamen haar een beetje de woorden. Ze sloot voor een moment haar ogen, genoot ervan net als hij ervan zou genieten om haar erop te zien reageren. “Wel een vraag.” Haar ogen schoten meteen open. Niet door de woorden maar door de manier waarop. Ze hief haar hoofd op van zijn borst en keek hem voorzichtig aan, wat wilde hij vragen. En toen kwam de vraag en ze ontspande gelijk. Ze opende haar mond maar hij was net iets eerder. Morgenvroeg les? Ze was geen ongehoorzame student, ze had nog nooit een les gemist maar hiervoor zou ze zelf een training laten zitten. ‘Het kan vast geen kwaad als ik een les mis.’ Zei ze schouderophalend maar met die zachte liefdevolle glimlach nog steeds op haar lippen. Het was Oliver, hij had altijd extra bevestiging nodig. Dus ze rekte zich een beetje, bracht haar gezicht dichter bij het zijne. ‘Ik wil blijven als jij dat wilt.’ Ze drukte haar lippen tegen de zijne en gaf hem een korte kus. Toen ze zich terug trok was die glimlach er weer op haar lippen. Ze nestelde haar hoofd terug op zijn borst, ademde vredig uit. ‘Al weet ik niet of je het gaat overleven met mij.’ Glimlachte ze zwakjes. ‘Ik heb een actieve mutatie s’nachts, ik wil jou niet van je nachtrust ontnemen door mijn onrustigheid.’ Dat zei ze net iets zachter, misschien weer dat beetje onzekerheid? Ze wilde hem niet ten last zijn, net als hij haar niet ten laste wilde zijn …

Tag; Oliver | Words; 949
TEMPLATE BY LILY (HER MAJESTY'S FINEST.) ATATF

YOU THINK MY LIFE IS EASY,

I’M A HUNTRESS. I HATE THAT FEELING, THE FEELING WHERE YOU STAND ON THE SIDELINE AND JUST HAVE TO WATCH HOW YOUR LIFE IS CUMBLING APART. I WANNA FEEL STRONGER THAN THAT. I WANNA FEEL POWERFUL AND WITH ALL THE FAMILY THAT I’VE LOST,I COULD USE A FEW FRIENDS. -------------------------------------------------------

Het hele wapenfeit had haar eventjes helemaal mee getrokken. Zeker als het ging over welk wapen. Ondanks dat Allison altijd heel specifiek en gericht was als het ging om wapens was het idee dat ze hem haar wapen kon leren gebruiken iets dat haar enthousiast maakte. Ze kon zich er niet meteen een beeld bij vormen, Oliver met haar pijl en boog maar ze was wel bereidt dat beeld te laten maken. Allison had nog nooit in haar leven iemand iets kunnen leren, op dit eiland had ze wel het een en ander ingehaald, niet enkel met Oliver maar ook in andere vriendschappen. Dit was één van de hoogtepunten, hem leren werken met een pijl en boog. Dat enthousiasme bracht die zekerheid aan het wankelen. Ze zou niet zo mogen reageren op dingen als met wapens werken, ze zou strenger moeten zijn met zichzelf, meer gefocust. Als haar vader hier nu had gestaan had hij haar al die dingen gezegd. Maar hij was hier niet en ze liet zijn oordeel in de wind verdwijnen. Ze knikte voorzichtiger dan ze anders zou doen op zijn vraag. Waarna ze hem ervan verzekerde dat ze het hem heel graag zou willen leren. Docenten hoorden je dingen te leren maar er kon geen docent beter zijn in het gebruik van een pijl en boog als haar, althans, zo stelde zij het zich voor. Haar glimlach sloeg meteen over naar hem en bij zijn woorden beet ze onschuldig in haar onderlip en wende ze haar blik af naar de rest van zijn kamer. Ze wilde hem graag nog zoveel meer tonen van de wereld, een training met een pijl en boog was één van de kleine dingentjes die ze nog wilde doen. Toen hun ogen elkaar uiteindelijk weer vonden verzwakte haar glimlach naar dat iets intensere, het voorzichtige. “Heel graag.” Stemde hij in. Haar hart sloeg misschien een telletje over van geluk, ze kon de twee meest favoriete dingen in haar leven samen voegen. De jongen en de boog …

Allison had nooit echte liefde gekend. Ze had verliefdheid gekend, opgaan in het moment en vriendschap maar echte liefde zag ze ook voor de eerste keer. Ze had een stuk meer initiatief van haar kant, ze durfde meer, ze was “onbevreesd” om nieuwe dingen te kennen. Maar ze kende ook de intensiteit niet van sommige dingen, de zachte druk van zijn vingertoppen tegen haar rug, op de stof van haar kleedje. Dat waren dingen die nieuw waren, waar haar oogleden van sloten omdat het gevoel haar probeerde mee te nemen naar een heel nieuw level. Voor Oliver moest het meer zijn dan dat, om haar te zien reageren op zijn vingers, het zou hem zelfvertrouwen moeten schenken, zekerheid. Ze zou hier uren kunnen bleven liggen, dagen. Ze zouden niets hoeven zeggen en het zou alsnog perfect aanvoelen.

Zijn vraag kwam als een verrassing, ze had niet gedacht dat hij het zou vragen en ze had ook niet gedacht dat het er zo vlot uit zou komen. Op exact dit moment was dat het enige wat ze wilde, bij hem zijn. Ze dacht niet aan de lessen, ze dacht niet aan haar vroege trainingen, ze dacht enkel aan hem, aan het gevoel dat tussen hen in heen en weer dreef. Om hem dat beetje zekerheid te geven was ze een stukje naar boven gekropen, zodat ze haar gezicht vlak bij het zijne kon houden. De kus, de druk van zijn lippen tegen de hare verspreidde de warmte door de rest van haar lichaam. Versterkten dat gevoel tussen hen in en deed haar ergens verlangen naar meer. “Nu al helemaal.” Ze glimlachte om de woorden, om de verlegen blik en ging terug op dezelfde plaats liggen als eerder, met haar hoofd op zijn borst. ‘Ik weet het.’ Stemde ze in op zijn volgende woorden. Ze voelde zijn vingertoppen terug op haar bovenrug, hoe ze langzaam hoger kropen en haar blote huid raakte. Ze was altijd klaar om zijn mutatie over te nemen maar het leek niet nodig. Ze zag de verstrakking in zijn blik maar hij ontspande zo snel als het was gekomen. Wat betekende dat het dragelijker werd voor hem. Ze kantelde haar nek een beetje, zodat haar haren allemaal over één schouder verder schoven terwijl ze nog steeds zo gefocust was van het gevoel dat zijn vingertoppen achter lieten. Hij leek helemaal niet onrustig te worden door haar bezorgdheid over zijn en haar nachtrust. Hij reageerde zelf uitermate kalm. “Ik wil je gewoon bij mij hebben Allison.” De manier hoe hij het zei, met de blik, het uitnodigende gebaar van zijn hand. Ze twijfelde geen moment, ze kwam weer dichter haar hem toe, bracht haar hoofd dichter naar hem toe. Ze legde één hand over zijn borst, haar vingertoppen raakte den onderkant van zijn nek, terwijl haar andere hand haar hoofd lichtjes ondersteunde. Ze was zo vlakbij. ‘Ik ben er altijd.’ Bevestigde ze zachtjes. Haar vingertoppen streelden kort de stoppels op zijn kin. Zijn opmerking immers deed haar zachtjes grinniken. ‘Dan zullen we wel zien wie de strijd het eerst opgeeft.’ Glimlachte ze breed. ‘Misschien doen we het tegenovergestelde als we samen zijn.’ Fluisterde ze achteraan. Misschien zouden ze vast slapen, goed slapen, zolang ze maar samen waren. Dat zou mooi zijn … dan zou ze al helemaal niet meer willen gaan …

Tag; Oliver | Words; 888
TEMPLATE BY LILY (HER MAJESTY'S FINEST.) ATATF

YOU THINK MY LIFE IS EASY,

I’M A HUNTRESS. I HATE THAT FEELING, THE FEELING WHERE YOU STAND ON THE SIDELINE AND JUST HAVE TO WATCH HOW YOUR LIFE IS CUMBLING APART. I WANNA FEEL STRONGER THAN THAT. I WANNA FEEL POWERFUL AND WITH ALL THE FAMILY THAT I’VE LOST,I COULD USE A FEW FRIENDS. -------------------------------------------------------

Oliver zei nooit veel … maar de dingen die hij zei hadden zoveel meer waarde voor haar. Het was oprecht door zijn weinige spraakzaamheid dat zo vast zat gekluisterd aan hem eens hij besloot om te praten. Ze luisterde graag naar zijn stem, net als ze graag naar hem keek. En het waren woorden die ze nooit zou kunnen vergeten. Zelf nu was ieder gesprek dat ze hadden gehad een levendige film in haar hoofd. Hij dacht dan misschien dat zij het meeste voor hem deed maar het was omgekeerd even gelijk, zijn woorden lieten dingen achter bij Allison. Bracht haar gerichte geest weer langzaam terug naar de realiteit. Zelfverdediging, wapens en trainingen waren lang niet meer de prioriteit in haar nieuwe leven hier in Genosha, hij was dat. Zijn woorden hadden die schakel om geklikt en ze was hem daar zo dankbaar voor. Onrechtstreeks was haar hoofd altijd een beetje Argent maar naar hem luisteren verdreef dat beetje instinct. Het was een slecht ding, althans dat zou haar vader zeggen. Maar anderzijds … was zij nu niet de meest gedreven persoon om naar strijd mee te trekken? Want ze zou het doen om een eiland veilig te houden maar meer dan dat, ze deed het om hem veilig te houden. Dat was wat zijn woorden deden, veel meer dan dat hij waarschijnlijk verwachtte.

Haar bezorgde blik zorgde ervoor dat hij meteen reageerde met een geruststelling. Ze was niet meer bang voor wat zijn mutatie kon doen, ze vertrouwde hem. Dus waarom zou ze niet dichter komen? Waarom zou ze niet gewoon genieten van dat vertrouwen. Ze wist dat hij haar zou stoppen, ze wist dat haar veiligheid zijn prioriteit was als het aan kwam op zijn eigen mutaties. Dus ze had niets te vrezen. Zijn blik verzachtte meteen toen ze zei dat ze er altijd zou zijn voor hem. Ze bestudeerde zijn gelaatstrekken en glimlachte op een zachte manier toen hij de twee woorden sprak. ‘Voor altijd.’ Herhaalde ze hem fluisterend. Het enige wat hen kon scheiden was de dood … en daar was ze niet bang voor. Misschien had ze meer angst voor zijn leven als dat ze had voor haar eigen leven.

Dat ze hier moest blijven voelde verre van een verplichting aan, ze wilde niets liever. Ze probeerde zich voorstellen hoe opstaan zou zijn, op zijn bed, met zijn geur in de kamer, met hem naast zich. De glimlach kwam zonder enige moeite op haar lippen bij het idee. Toen hij zei dat het hem goed zou doen om eens een hele nacht door te slapen knikte ze langzaam instemmend. Ze zou er heel wat voorover hebben, een rustige nacht. ‘Je weet toch,’ ze zweeg, tekende met haar vinger een spiraaltje over zijn shirt alvorens haar ogen weer naar hem toe gleden. ‘als we beide een goede nachtrust hebben ik hier vaker zal aankloppen.’ Ze knipoogde en besefte zich dan dat ze de sleutel had tot zijn kamer. ‘En ik hoef niet eens te kloppen.’ Ze nam haar ketting tussen haar vingers en nam de sleutel tussen haar vingers, keek er op dezelfde intense manier naar zoals ze achteraf ook naar hem keek. En plots leek het alsof Oliver wakker schrok uit een droom, hij kwam rechter en haar hand gleed automatisch van borst af. Haar blik had iets behoedzamer maar van zodra ze haar naam over zijn lippen hoorde kreeg het al zijn bezorgdheid. Wat hij zei zorgde ervoor dat ze er meteen op in wilde gaan, maar dat deed ze niet, ze bleef hem in stilte aankijken terwijl hij verder ging met het uitdrukken van zijn angst. Het verwarmde haar vanbinnen wel en het verzachte haar blik hopend dat hij hiermee al genoeg zou hebben. Ja, hij wilde haar veilig houden van zichzelf. Hij ging met haar om alsof ze van porselein was, de manier hoe hij zijn hand tegen haar zij legde en haar voorzichtig draaide. De plekken waar hij haar aanraakte lieten een tintelend gevoel achter bij haar. Allison hield haar ogen op hem gericht, probeerde te ontrafelen waar al die angst zat opgesloten zodat ze het kon vrij laten. Hij was nu degene die boven haar hing, die een beetje kwetsbaarheid toonde in het gebaar. Maar het hielp, ze zag dat hij meer gerust gesteld was met het idee dat hij op die manier meer controle had. Toen hij weer sprak bracht ze haar handen naar omhoog, omvatte zijn gezicht voorzichtig. ‘Ik ben niet bang voor je Oliver.’ Fluisterde ze hem toe. Ze wist dat haar mutatie onrechtstreeks zou kunnen inspringen, maar ze wist ook da het maar een nanoseconde kon zijn dat zijn mutatie haar zou pijn doen. ‘Maar ik begrijp je,’ ze zweeg, liet haar vingers over zijn wangen dwalen naar zijn hals. ‘je zou me nooit pijn doen, ook niet onbewust. Dat is het beetje instinct hier.’ Wees ze met haar vinger tegen zijn hart. Ze keek hem weer aan en glimlachte liefdevol. ‘En het is naar je hart dat je moet luisteren.’ Ze trok hem wat dichter naar zich toe en drukte haar lippen tegen de zijne. Nee … hij zou haar geen pijn doen, niet zolang zijn geest scherp was en zijn hart vol liefde voor haar …

Tag; Oliver | Words; 872
TEMPLATE BY LILY (HER MAJESTY'S FINEST.) ATATF

YOU THINK MY LIFE IS EASY,

I’M A HUNTRESS. I HATE THAT FEELING, THE FEELING WHERE YOU STAND ON THE SIDELINE AND JUST HAVE TO WATCH HOW YOUR LIFE IS CUMBLING APART. I WANNA FEEL STRONGER THAN THAT. I WANNA FEEL POWERFUL AND WITH ALL THE FAMILY THAT I’VE LOST,I COULD USE A FEW FRIENDS. -------------------------------------------------------

Het idee om hier iedere dag te zijn … om dit ook een beetje haar kamer te maken stond haar al aan bij het moment dat ze hier was binnen gekomen. Het was geen standaard kamer, het was zijn heiligdom en het had daarnaast noch eens zo’n warme rustige uitstraling dat ze er zelf ook kalm van werd. Hij voelde zich hier op zijn gemak, dat zag ze, hij durfde meer hier dan dat hij zou durven buiten. Hij had haar de sleutel gegeven tot de deur, iets waar woorden aan te kort schoten. Maar het feit dat ze de sleutel iedere vijf minuten wel een keer aanraakte zei genoeg, ze waardeerde zijn gebaar. Het geheel van dit, de kamer, de sleutel en hem maakte het compleet. Ze had nooit in haar leven zo’n totaalplaatje kunnen waarderen in zo’n intens aangename manier. De hoofdpijn sluimerde nog steeds door haar hoofd maar het leek lang zoveel impact niet te hebben als eerder. Ze had haar rust gevonden en om die rust hier ook s’nachts te hebben warmde haar vanbinnen helemaal op. Ze bestudeerde de sleutel, net als ze de grinnik bestudeerde op zijn lippen waardoor haar mondhoeken enkel nog maar meer naar boven kropen. Bij zijn woorden zat de standaard verlegenheid gemengd, ze beet zachtjes op haar onderlip en knikte langzaam instemmend. Ze zou hier niet meer weg willen … als ze morgenvroeg naast hem zou wakker worden, zonder dromen, zonder dat haar mutatie haar had gestoord, nee … ze zou niet meer weg willen uit deze kamer. Dit zou evenzeer een toevluchtsoord voor haar zijn als het was voor hem. ‘Ik hoop het ook.’ Stemde ze zachtjes in, terwijl haar fonkelde bruine ogen op hem gericht zaten en daar zag ze enkel die weerkaatsing, het was mooi om te zien, dat beetje sprankel bij hem.

Ze was niet bang voor hem. Ze wist niet hoeveel keer ze hem dat noch zou moeten zeggen maar het was geen verloren moeite. Ze zou het herhalen, net zolang hij er zelf een beetje zou in gaan geloven. Zijn woorden immers deden haar blik zachtjes verzwakken, ze verloor een beetje van haar vrolijkheid door de lading aan mening die de twee woorden hadden bevat. Hij was bang voor zichzelf … iets waar ze hem niet bij kon helpen. Ze kon hem helpen trainen, ze kon hem meer zelfvertrouwen geven maar wat hij voelde tegenover zichzelf kon ze niet veranderen. Het enige wat ze kon doen was hem steunen, hem zeggen dat er niets was om bang voor te zijn. Maar ze zei niets, ze liet haar vinger kort over zijn gezicht glijden alvorens ze voorzichtig haar mondhoek wat op trok. Ze zei hem enkel wat hij misschien ergens al wist, dat hij naar zijn hart moest luisteren, dat hij er vertrouwen in moest hebben dat zolang hij echt helder dacht, er niets met haar kon overkomen. ‘Goed.’ Glimlachte ze op zijn woorden.

Hij was altijd zo oprecht voorzichtig met haar. Iedere beweging was vooruitgedacht op waar dit kon eindigen. Iedere aanraking was met een dubbele boodschap geweest. Maar ook Allison was altijd waakzaam, voorzichtig. Ze wist dat ze zijn mutatie in twee seconden kon overnemen maar hij had maar één seconde nodig om schade aan te richten. Dus ze trok zijn hoofd zachtjes naar zich toe zodat hij altijd wist wat ze van plan was te doen. Misschien waren haar eigen woorden eerder ook een soort bevestiging voor haar. Geloofde ze er oprecht in dat hij haar niets mis zou doen, wilde ze het nu pas echt geloven ookal dacht ze het al weken. Haar lippen weken van elkaar bij de druk van de zijne. Haar ene hand vond rust achteraan zijn nek terwijl haar vingers ervan langzaam door zijn haar gleden. Hij verlegde zijn gewicht zo dat hij over haar heen kwam te rusten. Haar andere hand vond meteen een plek tegen zijn borstkast. Alles van haar was zo gefocust op hem, op de bewegingen die hij maakte, op zijn borstkast die op en neer ging tegen hare. Zijn hand gleed onder haar rug door, volgde de lijn waar haar rits zat waarna hij zich weer terug trok. Toen hij de kus onderbrak opende ze haar ogen en keek naar hem aan, zijn woorden, zijn verlangen stuurde een huivering door haar lichaam heen. En toen werd zijn kus heftiger, ze trok haar been op en liet het ter hoogte van zijn heupen tegen zijn lichaam rusten terwijl haar hand de rits van zijn sweater vond en het langzaam naar beneden trok tot die open viel. Haar vingertoppen gleden over zijn borst, tussen hun lichamen door terwijl ze hem alle liefde gaf die ze bezat voor hem. Ze zou hem niet stoppen, voor niets, nooit …

Tag; Oliver | Words; 792
TEMPLATE BY LILY (HER MAJESTY'S FINEST.) ATATF

YOU THINK MY LIFE IS EASY,

I’M A HUNTRESS. I HATE THAT FEELING, THE FEELING WHERE YOU STAND ON THE SIDELINE AND JUST HAVE TO WATCH HOW YOUR LIFE IS CUMBLING APART. I WANNA FEEL STRONGER THAN THAT. I WANNA FEEL POWERFUL AND WITH ALL THE FAMILY THAT I’VE LOST,I COULD USE A FEW FRIENDS. -------------------------------------------------------

In al deze korte momenten was het ene gevoel een aanknoping aan het andere. De blik in zijn ogen was voldoende om de hare te veranderen, om weer te willen, om meer van hem te kunnen genieten. Hoe meer ze hem toonde, hoe meer ze hem aanraakte of proefde, het was altijd één centimeter voor hem dichter naar dat doel. Elke vingertop op zijn huid of van hem op de hare zou hem een beetje meer zelfvertrouwen geven, een beetje meer doen open bloeien … een beetje meer doen leven. In al die jaren had hij geen genot meer gekend en Allison gaf het hem, vanaf de eerste kus wilde ze hem alles geven, haar leven, de wereld, ze was hopeloos verliefd geworden op hem. Ze had geaccepteerd dat hij momenteel het enige was waar ze daadwerkelijk voor zou willen vechten. Het feit dat ze een jager was, dat haar vader haar tot een verfijnde moordenaar had getraind vervloog aan haar. Haar trainingsschema, haar nieuwe pijlen, het vervloog allemaal in het moment dat haar lippen tegen de zijne drukte en ze al haar gedachten los kon laten zonder dat haar mutaties het over namen. Want dat was bescherming, ze voelde zich beschermend, ze wilde niet alert zijn, ze wilde niet vast houden. Dat was wat Oliver deed en het sterke was … hij besefte het niet eens.

Iedere beweging die hij maakte voelde bijna als een automatisme aan, alsof zijn lichaam het over nam ondanks dat dit zo ontzettend nieuw was voor hem. Maar niet voor hem alleen, Allison had dan misschien wel de ervaring, dit was een heel nieuw level van lief hebben die ze zelf nog nooit had gevoeld, had mogen mee maken. Haar alertheid op zijn lichaam, op eventuele spanningen, onzekerheden vervlogen een beetje toen ze de druk van zijn lichaam tegen het hare voelde. Haar vingertoppen leken te hunkeren naar zijn huid terwijl haar lippen alle tederheid van de zijne in zich opnamen. Even voelde ze zich zweven terwijl ze voelde hoe een huivering door zijn lichaam ging en dat was voor Allison gewoon genoeg om de rits van zijn sweater naar beneden te trekken en zo meer te krijgen van hem. Hij had hier waarschijnlijk misschien jaren over gedroomd, het idee dat hij dit wilde maar het nooit kon krijgen. En het was net dat idee dat het tiental keer meer genot gaf, meer voldoening, meer inleving.

Ze keek toe hoe hij recht ging zitten en in een wild gebaar zijn sweater uit trok, maar haar ogen vonden ook de lijnen van zijn borstkast, zijn buik, zijn huid. Ze sloeg zijn bruine ogen terug naar hem op toen hij haar bruine haren allemaal naar één kant streelde, waarna zijn lippen tegen haar huid in haar hals drukten. De warmte van zijn adem, de druk, ze sloot haar ogen, klemde haar vingers door zijn haar terwijl de rilling nu haar lichaam kort deed huiveren. Haar vingers tastten over zijn borstkast terwijl hij voor enkele seconden stil bleef. Toen hij zich terug trok zag ze iets van een onwennige glimlach op zijn lippen. Bij de woorden, legde ze haar vinger tegen zijn lippen, leidde ze terug naar de hare. ‘shhhttt.’ Prevelde ze terwijl ze hem weer teder kuste. Hij zou dit gevoel niet kunnen beschrijven, hij zou het pas een plaats kunnen geven als hij er morgenvroeg mee wakker werd, net als zij het pas een plaats zou kunnen geven als ze ermee wakker werd. Hij trok zich terug, keek haar recht aan, ze staarde met al die liefde en affectie terug in zijn wilde blauwe ogen die op een bepaalde manier toch zoveel rust teweeg brachten. ‘Altijd.’ Reageerde ze op ze vraag. Haar lichaam volgde zijn vingers automatisch zodat het voor hem zoveel gemakkelijker werd om de rits naar beneden te krijgen terwijl haar eigen vingers ieder beetje ontblootte huid van hem ging verkennen. Ze wilde zoveel op deze wereld maar ze wilde vooral dit, ze wilde hem …

Tag; Oliver | Words; 663
TEMPLATE BY LILY (HER MAJESTY'S FINEST.) ATATF