Immortal meets Champion

Enkele dagen geleden was hij ontslagen uit de ziekenruimte, zijn verwondingen waren o goed als allemaal geheeld en nu kon hij dus beginnen aan zijn leven hier. Een eiland vol mutanten, het klonk in zijn oren nog steeds vreemd. Maar goed daar zou hij wel aan wennen of zo. En anders zou hij wel vrij zijn om hier weg te gaan zeker? Misschien moest hij dat toch nog even gaan vragen aan die Clyde due die hem naar hier had gebracht. Niet dat hij dan terug zou keren naar Kiev, daar zou hij niet meer veilig zijn. Dmytro zou hem nog steeds zoeken en anders zou zijn baas hem wel zoeken. De vraag was alleen of ze nu niet achter zijn ouders zouden aan gaan.

Achike was op zoek gegaan naar de man, blijkbaar was dat dus een van de gymdocenten hier, dus hij zou maar op zoek gaan naar de sportzaal of zo. Dat was waarschijnlijk de meest logische plaats om te beginnen. Maar het was dus zo dat hij hem niet zo maar leek te vinden. Zijn aandacht ging uit naar de bokszakken,. Het trok hem meteen aan. Maar hoe kon het ook anders, het was het enige wat hij gewend was. Het enige hier wat hij herkende wat hem deed denken aan zijn oude leven. Handschoenen vond hij niet meteen, maar die had hij in eerste instantie echt niet nodig. Hij kon het bare handed zonder er al te veel last van hebben. Meestal deed hij het enkel en alleen met gewone tape, in gevechten kon hij zo ook meer schade aan richten.

Hoe lang hij al bezig was, Achike had werkelijk waar geen idee. Nog altijd waren zijn bewegingen even smooth, zijn voetwerk was nog altijd on point iets wat hij waarschijnlijk nooit zou veranderen. De twee voorsten knokkels van zijn beide handen lagen al grotendeels open, maar de pijn drong niet eens tot hem door. Het was een onbekende stem ie hem totaal uit zijn concentratie haalde. De bokszak kwam met een snelheid terug in zijn richting gezwaaid, hij ving het volle gewicht van de zak op met zijn schouder en keek recht in de ogen van een jongen die iets verder van hem stond. Deze persoon kende zijn naam, of althans de naam waarmee hij beroemd was geworden in het vechten. Kort trok hij zijn wenkbrauw op. Dit kon echt geen docent zijn, right? ‘Je kent mijn naam, wie ben je?’ Meteen vloog het door zijn hoofd dat dit misschien wel een van de vriendjes van Dmytro kon zijn, en dan was het echt wel foute boel.

Arco had ergens wel eens vaag deze kerel voorbij zien komen. Waar? Wel ja dat was een vrij nutteloze vraag, want zijn leven had zich alleen maar afgespeeld in de ring en in de gym, hier en daar was hij wel eens uitgegaan destijds maar het leek hem eerder dat hij de jongen die nu tegenover hem stond zou kunnen hebben gezien bij een gevecht in plaats van ergens anders. Al bleef Arco voorzichtig, hij kon nooit voorzichtig genoeg zijn niet met Dmytrov die zijn opdracht niet had af kunnen maken..

Kyrylo, in ieder geval klonk het al niet als een Amerikaanse naam. Dat zorgde ervoor dat Arco er vrij zeker van was dat hij ooit al eens het pad had gekruist met hem. ‘Ik hoop niet dat je wilt dat ik me gevleid voel door het compliment, want dat is dus niet het geval.’ Fans, wat was je ermee als je mijlenver zat van de plaats waar je thuishoorde? Of als je dat leven juist achter je wilde laten? Juist ja, helemaal niets. Al was het nog wel positief dat hij hier iemand had die toch al van hem gehoord had. Maakte al niet uit in welke zin. ‘Soms. Ik herken je wel, had alleen geen idee dat je zulk geld zou inzetten op een persoon als mij?’ In zijn hoofd was het namelijk zo dat die types alleen maar in hun ivoren toren zaten opgesloten en zaten te genieten van de struggles die de normale mens had met het leven, terwijl zij zich juist allen konden veroorloven. ‘Ik had niet verwacht hier iemand te zien uit Kiev.’ Klonk het vervolgens terwijl er een kleine grijns was verschenen op Arco’s gezicht.

Het feit dat hij op dit eiland beland was, ergens maakte het hem nog steeds wat irritant. Maar het was voor een ding wel beter, hij was veilig voor het gevaar dat op hem lag te wachten in Ukraïne. De downsides nam hij er maar bij, Achike zou er wel voor zorgen dat zijn familie veilig zou worden gesteld voor het gene wat er ooit zat aan te komen voor hun. De jongen voor zijn neus, hij vertrouwde hem maar half. Maar goed dat was iets waar hij wel snel genoeg overheen zou raken. Iniedergeval kon hij wel van de dude aan nemen dat die hem niets zou doen, maar dat gevoel hebben bij iemand was voor hem vrij nieuw. Iets wat best wel zielig was, maar hij had ermee leren leven. Kyrylo had ergens nog wel geluk dat hij hem herkende, merendeels omdat hem het anders niets had kunnen schelen hoe hij met die persoon was omgegaan. Maar hier een vriend maken, of op zijn minst een kennis was voor Achike zeker een must.

‘Omdat, no offence naar jou, maar de meeste die geld bezitten, het meestal gaan verbrassan n casino’s of wat dan ook. Ze zoeken het gevaar niet op.’ Een grimas brak door. Al had hij daarvoor nu ook al een verklaring. Kyrylo was een mutant, anders zou hij niet op dit eiland zitten, dan was het voor de jongen geen probleem om het gevaar op te zoeken. Omdat de dude waarschijnlijk nog een groter gevaar was voor degene die het ook maar waagde hem een foute blik te gunnen Niet dat hij daar zo heel zeker van was, maar goed details. ‘Hing er niet altijd een grote man bij jou rond? Of is de inhoud van mijn hoofd wat door elkaar geklutst?’ Dat hij zich zou vergissen leek hem onmogelijk, dat herinnerde hij zich nog wel specifiek aan de knul. Elke keer toen hij hem had gespot in het publiek, was dezelfde kerel er altijd bij. Meer ging hij er niet achter zoeken tho, dat waren niet zijn zaken.

Geen native hm? You could’ve fooled him tbh. ‘Iemand die het boksen nog apprecieert?’ Achike grijnsde even als het ware. Kijk, daarvan kon hij nog wel blij worden. Boksen was zijn leven, er ging geen dag voorbij zonder dat hij de handschoenen aan trok. Om dan iemand te leren kennen die ook nog eens enjoyde om er naar te kijken, dat was altijd wel oké. Kyrylo’s volgende vraag kwam aan als een harde klap. Arco’s blik ging even naar de grond. Het was veilig om het te vertellen, maar het maakte het er niet makkelijker op. ‘Omdat ik de organisatie heb blootgelegd, die me jaren lang gebruikte om de bokswereld in toom te houden.’ Kort snoof hij. Ooit zou hij terugslaan, op een dag wanneer niemand het zou verwachten tho. ‘Het gevaar werd te groot, tijdens een gevecht dat bijna was geëindigd op leven en dood van zowel mij als de jongen die er op uit was gestuurd om mij om te leggen, zijn ze me komen halen en ik werd hier wakker.’ Arco haalde zijn schouders op, alsof het niets was. Al zou de jongen waarschijnlijk wel beter weten.