Het was een echte zomerse dag. De zon scheen zo fel dat Vick zelfs de stralen die door de ramen heen schenen ontweek. Alsof hij erdoor gebrand zou worden zodra hij een stap in het zonlicht zette. Dat was niet waar. In Vicks geval hoefde hij niet eens in de zon te stappen om er last van te hebben. Hij had hoofdpijn en alles voelde slap. Bij elke stap dacht hij dat hij na de volgende neer zou vallen. Hij had al zo'n vier paracetamol ingenomen en verstopte zich het liefst op een plek waar het donker en koud was. Een plek waar de warmte van de zon niet kon komen.
Toch was hij uit zijn kamer gekomen en was hij nu op weg naar de woonkamer. Hij had echt absoluut geen behoefte aan menselijk contact.Ze mochten hem allemaal voorbij lopen. Maar hij raakte zo benauwd en claustrofobisch in zijn kleine kamer die hij sinds de afgelopen week zijn thuis noemde dat hij het wel moest verlaten.
De woonkamer was de meest comfortabele plek waar hij aan kon denken. Er waren fijne stoelen, meestal niet teveel mensen en de kamer stond aan de juiste kant van de zon, waardoor de kamer niet gevuld zou zijn met 'zon-warmte'.
Al zijn voorspellingen waren juist. De woonkamer was bijna leeg zelfs. Vick glimlachte, wie zat er nu dan ook binnen met het mooie weer? Ook was de kamer niet te warm. Net goed.
Hij liep net naar het donkerste plekje dat hij kon vinden toen er iets mis ging. Een meisje dat bij de tafel stond en een box met tissues in haar handen had. Die liet ze vallen van schik, waarna ze haar hand op de bank achter haar plaatste en deze binnen no time bedekt was met ijs.
Vick maakte even een o- uitdrukking voor hij in actie kwam. Het meisje leek aardig geschrokken door wat ze de bank had aangedaan, waardoor Vick zich genoodzaakt voelde om haar even wat op te vrolijken.
Hij sprong op de bank - het ijs kraakte zacht - en ging languit liggen.
"Ah. Net wat ik nodig had." Hij sloot zijn ogen en deed alsof hij genoot van het ijs, dat inmiddels al aan het smelten was. Vervolgens keek hij het meisje grijnzend aan en verplaatste hij zich naar het gedeelte van de bank dat nog normaal was.
"Zo erg zouden ze het toch ook niet vinden? Het was een retorische vraag. Hij verwachtte er geen antwoord op. Het meisje wist dit immers ook niet.
Vick wilde proberen om het ijs te laten verdampen door middel van zijn brandende sterrenstof, maar durfde dit niet. De kans bestond dat hij er alleen maar brandgaten in zou maken.
"Maar als je er iets aan kan doen?" Hij keek het meisje vragend aan. Misschien kon ze het ijs ook weer laten verdwijnen.

.