21 december 1545. De dag waarop zij de wereld in was gekomen. Haar kinderjaren waren daaraan gevolgd, en ze had uitgevonden wat ze was en wie ze was. Tienerjaren volgden, en op haar achttiende was ze getrouwd. En had ze haar hertogdom geërfd. In de jaren die waren gevolgd was ze tot de ontdekking gekomen dat ze onsterfelijk was. En de rest van haar leven was op de voet gevolgd, tot het moment waar ze nu rechtop in bed zag. Het was niet echt vroeg, rond de 9 uur, maar ze was altijd vroeg wakker. Lorise was al weg, merkte ze, en ook Adelyn. Rustig sloeg ze haar benen uit bed, en keek om zich heen. Het eerste wat ze daarna deed was naar het raam lopen en naar buiten kijken. Natuurlijk lag er buiten sneeuw. Bijna overal waar ze was geweest op haar verjaardag, maakte niet uit waar, vertoonde altijd tekenen van sneeuw of ijs op haar verjaardag. Ook nu op Genosha lag er een dik pak sneeuw buiten. Het sneeuwde nu niet meer, maar dat had het vast in de nacht gedaan. Ze bleef even op de vensterbank zitten terwijl ze het raam opende. Ze sloot haar ogen genietend toen de koude wind binnen kwam waaien. Lang kon ze zo niet blijven zitten, omdat de kamer anders veel te koud zou worden voor haar kamergenotes. Terwijl ze naar het witte landschap keek vroeg ze zich af wat ze zou gaan doen vandaag. Ze zou zelf geen feest gaan vieren, daar was ze zelf iets te oud voor. Het enige wat ze tegenwoordig nog wilde op haar verjaardag was een goed kopje thee. Er waren in het verleden wel eens mensen geweest die haar mee hadden genomen naar een cafeetje, maar dat waren er ook niet veel geweest. Ze was de afgelopen vierhonderd jaar vaak alleen geweest op haar verjaardag. Het viel ook bijna altijd in de vakantie, dus op haar werk had ze altijd pas felicitaties gekregen als de vakantie weer voorbij was. Wat ze vaak deed op haar verjaardag was een wandeling maken, waar ze ook was, en dan stoppen bij een cafeetje. Haar middagen hadden vaak bestaan uit door oude fotoalbums gaan, en een boek lezen. Eens in de veertig jaar had ze zichzelf getrakteerd op een cadeautje, maar dat was ook niet vaak. Wat had ze nog nodig? Geld had ze genoeg, evenals andere dingen. En heel af en toe, heel af en toe was er iemand geweest die haar een cadeau had gegeven. Dat waren momenten waarop het geluk even van haar was, en dat ze een cadeau kreeg vulde haar met vreugde.

Na een tijdje besloot ze toch maar aan te gaan kleden. Ze verwachtte dat het een rustig dagje voor haar zou worden. De enige waarvan ze zeker wist dat diegene haar zou feliciteren was Lorise. Misschien dat ze Maurim nog even zou opzoeken, of hij haar, maar meer verwachtte ze ook niet echt. Ze was al blij dat ze zich op haar gemak voelde hier, in tegenstelling met toen ze hier voor het eerst was aangekomen. Ze ging voor een simpele grijze jurk, en een paar hoge laarzen. Ze kon gewoon in deze kleren naar buiten, mocht ze dat willen. Wat ze natuurlijk wel wilde op deze dag. Buiten zou het rond de nul graden zijn, dat kon ze wel voelen toen ze zojuist het raam had geopend. Ze keek in de spiegel en besefte dat ze er voor iemand van vierhonderd en negentig jaar, ze er nog goed uit zag. Maar ze zag er voor anderen uit alsof ze achttien was. Hoewel, als je goed keek zag je misschien wel aan haar manier van doen dat ze niet achttien was. Haar gedrag was daar te anders voor. Ze spoot nog even wat rozenparfum in haar nek en polsen, maar dat was een deel van haar normale routine.
Ze was net door een fotoalbum aan het bladeren terwijl ze op haar bed zat met een leeg bord naast haar, toen de deur open ging. Ze had niet de behoefte gehad om in het cafetaria te eten, maar ze mocht van Céline voor deze keer haar boterhammen meenemen. Omdat ze jarig was, had de vrouw met een knipoog gezegd. Hoe ze het wist maakte Arianna niet zo veel uit, ze mocht de vrouw wel. Ze was altijd aardig voor haar, en Arianna hielp haar ook graag mee als dat nodig was. Ze keek op, en zag Lorise in de deuropening staan. “Goodmorning dear, you look absolutely stunning” Zei het meisje met een overdreven Brits accent. Arianna moest even zacht lachen, en glimlachte vriendelijk. Ze mocht Lorise wel, ze was wel een vriendin van haar geworden. En ze was natuurlijk haar roomie. "Jij ook een goede morgen Lorise." Zei ze vriendelijk. Arianna wilde eigenlijk vragen hoe het ging, maar haar hand werd vastgepakt en ze werd meegetrokken. “Kom mee” zei Cupid met een grijnsje op haar gezicht. Arianna ging zonder te maren mee, veel keus had ze ook niet. Maar waar ze heen gingen, geen idee. Misschien wilde Lorise haar een cakeje geven, maar ze gingen niet richting het cafetaria. "Lorise als ik vragen mag, waar gaan we heen?" Probeerde ze nog, maar Lorise hield heel de weg haar mond dicht. Dus moest Arianna zich er wel bij neer leggen en gewoon mee lopen. Toch bleef ze maar piekeren over wat de betekenis hiervan was. Het tempo verminderde toen ze in de living room aankwamen, en Lorise liet haar hand los. Het was Arianna ook wel opgevallen dat ze en dikke jas aan had, dus ze zouden vast naar buiten gaan. Maar waarom?

Het meisje deed de deur open toen ze ervoor stonden, en Arianna hoorde opeens een aantal mensen roepen: “SUPRISE!!” Ze sloeg een hand voor haar mond bij de aanblik van Maurim, Kelsey, Aly en natuurlijk Lorise die vrolijk met zijn allen in de sneeuw 'surprise' hadden geroepen. Arianna bleef stokstijf in de deuropening staan, nog steeds met een hand voor haar mond. Ze keek Lorise even vragend aan, en de rest daarna ook. Het was jaren geleden dat er voor haar 'surprise!' was geroepen. Lorise moest haar een zacht duwtje geven voordat ze in beweging kwam en naar de tafel toeliep. Die er overigens prachtig uit zag. Er stond een prachtige taart op, en ook nog een een paar cupcakes ernaast. Chocola met sneeuwvlokjes, die ze meteen linkte aan haar mutatie. Ook zag ze nog een pakje met een kaartje liggen naast de taart, en was er drinken op de tafel te vinden. De sneeuw maakte alles af. Ze kon het niet helpen, er liep een kleine traan over haar wang. Ze huilde niet vaak, zeker niet van vreugde. Maar dit was zo onverwacht voor haar, en alles was compleet naar haar wensen. Ze was vergeten hoe het was om je verjaardag te vieren, en ze hadden aan werkelijk alles gedacht. "Dankjewel.." Stamelde ze terwijl ze de traan snel wegpinkte. Arianna had ook een glimlach op haar gezicht gekregen, eentje die je niet vaak bij haar zag. Nooit zo groot en zo vrolijk, dat zat vaak niet in haar. Ze kon er niets aan doen, het was haar mutatie die ervoor zorgde dat ze zo koud was, maar daar zag je nu niets van.

“Gefeliciteerd met je vierhonderd negentigste verjaardag!” Zei Lorise terwijl Arianna een pakje in haar handen kreeg. Ze keek Lorise wat verbaasd aan, ze had geen cadeautje verwacht. Niets van dit alles eigenlijk. Het was zo lief allemaal. Ze opende het doosje en er zat een prachtige ketting in met een zilveren hanger en een kristal eraan. Ze zou die zeker met plezier dragen, en het kristal maakte het helemaal af. Ze keek Lorise dankbaar aan en zei: "Oh Lorise, dat had je echt niet hoeven doen. Het is prachtig, dankjewel." Zei ze terwijl ze het meisje even een knuffel gaf als bedankje. Ze had haar cadeautje nog maar net voorzichtig op de tafel gelegd of Maurim stond voor haar neus. Hij gaf haar een knuffel en ze begroef haar gezicht even in zijn schouder terwijl hij haar een beetje optilde. Hij was wel echt haar beste vriend geworden in korte tijd, en hij was zo lief voor haar."Gefeliciteerd met je verjaardag", Zei hij heel vrolijk, terwijl hij uit zijn zak een klein pakje haalde en het aan haar gaf. Terwijl ze het open maakte zei hij: "Ik heb het zelf gemaakt" Ze keek hem verrast aan toen ze een wolvenbeeldje in haar handen had. Het was zorgvuldig uit hout gesneden, en zelfs de vacht was weergegeven erin. "Maurim het is heel mooi, ik kan niet geloven dat je dit voor me gemaakt hebt, het is zo mooi." Zei ze dankbaar. "Nou heb ik iets wat me aan je herinnert," vervolgde ze glimlachend. Ze had nog nooit zoiets gekregen van iemand, en het beeldje deed haar denken aan hem. "Ik moet je nog iets vertellen.." Begon ze toen Kelsey naar haar toe stapte. Maurim maakte al plaats voor haar, en Arianna keek hem nog even aan. Ze vertelde het later wel dan. “Happy B-day darling,” Zei het meisje terwijl ze haar drie kusjes op de wang gaf. Ze opende het zakje wat het meisje haar gegeven had, en er zaten vijf prachtige Swarovski beeldjes in. In winter thema natuurlijk. Ze keek Kelsey bewonderend aan en zei vriendelijk: "Ze zijn wonderlijk Kelsey, heel erg bedankt."Ook Arianna gaf haar haar drie kusjes op de wang, en bij de laatste verscheen er een sneeuwvlokje op de wang van Kelsey. Het was niet expres, maar het was niet erg, het zou hoogstens even kietelen. Toen kwam Aly naar voren en die gaf haar een knuffel, die Arianna natuurlijk ook beantwoordde. ”Buon compleanno ragazza!” Zei Aly vrolijk in het Italiaans. Arianna verstond het omdat ze een beetje Italiaans kon en zei vriendelijk: "Grazie signora," Aly gaf haar een klein tasje, en toen Arianna die open maakte zat er een prachtige kristallen ketting in. Ze zag meteen dat het kristal was, en voorzichtig haalde ze de ketting eruit. ”Het is echt kristal.” fluisterde Aly nog even vriendelijk, en Arianna knikte bewonderend. "Grazie di cuore." Zei Arianna zacht in het Italiaans. Het betekende dat het vanuit het diepste van haar hart kwam, wat ook klopte. De ketting was prachtig, en ze gaf Aly even een knuffel als bedankje.
Toen ze iedereen gehad had keerde ze zich even naar het andere pakje wat op tafel lag. Het was van Valentina, en er zat een heel lief briefje bij. "Lieve Ari, gelukkige verjaardag! Het spijt me dat ik er niet bij kan zijn, maar hopelijk maakt dit het wat goed. Geniet van je taart en ik kom zeker nog eens langs! Dan houden we een laat verjaardagsfeestje samen! Liefs, Valentina" In het pakje zat een prachtige armband van Pandora, met sneeuwvlokjes en kristalletjes eraan. Arianna glimlachte, en bedacht dat ze Valentina een bedankje moest schrijven. Het meisje was zo lief dat ze haar een cadeautje had gegeven, ook al kon ze er niet bij zijn.

Arianna keerde zich naar haar vrienden toe en zei weer met tranen in haar ogen: "Dank jullie wel voor alles, ik had me geen betere verjaardag kunnen wensen. Alle cadeaus zijn prachtig, en ik bedankt dat jullie er zelfs zijn." Ze hield even haar hand voor haar mond en keek iedereen dankbaar aan. Daarna glimlachte ze even, en keek naar de sneeuw om hen heen. Ze kreeg een ideetje, en bewoog haar handen even onschuldig. Achter iedere persoon vormde zich een kleine sneeuwbal, die toen tegen hun rug aan kwam. Arianna moest even lachen, en toen ze door hadden waar het vandaan kwam. Ze vormde nog even een schild om de tafel heen van de kant waar ze stonden, zodat de taart en haar cadeautjes heel zouden blijven. Toch kon je de tafel nog wel van de achterkant bereiken. Snel rende ze een paar meter verderop toen iedereen had besloten om haar tegelijk aan te vallen met sneeuwballen. Toen ze haar omsingeld hadden riep ze lachend: "Genade, genade! Ik smeek jullie,"

Dress X Boots X Hair