((Het spijt me, maar ik heb echt niet de voldoende skills om een fancy html postbox te maken.))
Danté had nooit gedacht dat hij opnieuw op school terecht zou komen. De laatste keer dat hij een schoolboek had geopend was zeker wel drie jaar geleden. Het moment dat hij gestopt was, was overigens het moment dat hij ging werken, een baan die hij nu alweer kwijt was in verband met het hele omhang van zijn huidige mutatie. Het voelde alsof hij alles wat hij op een rijtje had gezet, plots was weggenomen en opnieuw op moest worden gebouwd. Helaas was het leven eenmaal niet rozengeur en bloesem. Was dat maar zo.
Een soort amulet; zilverkleurig met een diepe paarse steen in het midden ervan was in zijn vingers te ontdekken, als je op zijn figuur lette die zich op een bankje bevond aan de zijkant van het plein. Hij had zich gevestigd bij de fontein, waar zijn blik strak op gericht stond terwijl het amulet voorzichtig tussen zijn vingers draaide. Het was niets bijzonders voor een ander, maar zeker wel voor de jongeman met de pikzwarte, lange haren die zich rondom zijn figuur sliertte en hem een gesloten uiterlijk gaven, in verband met het feit dat bijna zijn gehele gezicht verborgen was achter het donkere haar. Dit amulet was voor Danté een sleutel tot zijn hart, zo zag hij het. Het was iets van zijn moeder geweest en het deed hem doen geloven dat er toch nog een vorm van liefde in deze wereld was. Moederliefde. Hoe mooi was dat? Die onvoorwaardelijke bond van moeder en zoon, een ongesproken en onbesproken verbintenis tussen bloed en ziel? Het was gek om het zo te noemen, maar zo voelde het wel. Ook al was zijn moeder niet de meest geweldige persoon voor hém geweest, dat was zij wel voor de wereld geweest. Hij respecteerde dat. Waren er maar meer mensen zoals zijn moeder, in tegenstelling tot zijn vader.
Het duurde niet erg lang voordat de kou tot hem doordrong. Een rilling liep over zijn rug, hij deed een poging tot het opwarmen van zijn handen nadat hij het amulet met verkleumde handen in zijn borstzak had gepropt. Hij had behoefte aan gesprek, aangezien hij al een tijdje geen andere leerling had durven aanspreken. Voornamelijk omdat hij bang was voor zichzelf dan voor een ander. Het was namelijk niet dat hij zonder reden hier was; de krachten die hij bezat waren soms met gevaarlijke gevolgen voor anderen. Ook een van de redenen waarom hij het liefst alleen was. Gevaar voor jezelf was niet iets waar je graag mee wilde leven.
