Mattheüs was zich bewust van de blikken die mensen op hem wierpen van zodra hij voorbijliep. Angstige blikken van diegene die aanwezig waren geweest in de living room toen hij ‘ruzie’ had gemaakt met zijn broer, niet begrijpende blikken van de mensen die niet wisten wat er gebeurd was, maar wel aan zijn gezicht konden zien dat er iets gebeurd was. Hij was na het hele gevecht wel naar de ziekenzaal geweest, maar hij had geweigerd toen ze voorgesteld hadden om zijn gebroken neus, blauwe kaak en de snee die van de rechterkant van zijn voorhoofd naar de linkerkant van zijn mondhoek liep, met behulp van mutaties te genezen. Het was allemaal zijn eigen schuld geweest, dus strafte hij zichzelf door alles langzaam te laten helen. De wallen onder zijn ogen kwamen niet echt door het gevecht, maar meer omdat hij sindsdien eigenlijk amper nog sliep. Het schuldgevoel vrat gewoon aan hem. Hij was misschien niet diegene die begonnen was met slaan, maar hij was wel diegene die Judas uitgedaagd had. Als dat niet gebeurd was, zou zijn broer ook geen reden gehad hebben om hem te slaan en zouden ze nu niet op het matje moeten komen bij een leraar.

De jongen had het briefje niet zo erg lang na het gevecht aangekregen en het was hem opgevallen dat het zowel naar hem als naar Judas gestuurd was, wat betekende dat ze waarschijnlijk allebei werden verwacht op het kantoor naast te sportzaal. Heel de voormiddag had hij het papiertje in zijn handen gehad terwijl hij zich probeerde te concentreren op de lessen, iets dat niet altijd even goed lukte. De leraren hadden hem regelmatig terug naar het ‘hier en nu’ moeten halen, maar na de tiende keer leken ze het opgegeven te hebben. Het was pas toen zijn laatste les eindigde en hij zich een weg naar het kantoor baande, dat de glazige blik uit zijn ogen leek te verdwenen.

Voor de deur van het kantoor, bleef hij even staan en onbewust bewoog hij zijn hand richting zijn kaak om er even over te wrijven. Het was een soort ‘tick’ als hij wat nerveus was, maar natuurlijk was het geen goed idee om nu aan zijn kaak te komen. Vanaf het moment dat zijn vingers contact maakte met de donkerblauwe plek, kromp hij in elkaar door de steek die erdoor trok. Hij wachtte even totdat de pijn terug iets of wat weggetrokken was voordat hij op de deur klopte en eventjes wachtte totdat hij toestemming had om binnen te komen. Zijn blik naar zijn broer door naar de leraar achter het bureau en even bleven ze daar hangen voordat hij zijn blauwe kijkers neersloeg en wat met zijn vingers begon te friemelen. Het schuldgevoel was duidelijk van zijn gezicht af te lezen terwijl hij dicht bij de deur bleef staan en expres wat afstand hield.  

Stiekem had hij gehoopt dat ze het zelf op hadden kunnen lossen. Waarschijnlijk zouden ze elkaar gewoon een hele tijd genegeerd hebben, iets dat misschien niet altijd even makkelijk ging aangezien ze hen allebei op dezelfde kamer hadden gezet. Het punt was dat Mattheüs al heel zijn leven zijn problemen zelf had opgelost en het voelde wat raar dat ze op het matje geroepen waren door een leraar. Hij wist ook wel dat ze waarschijnlijk gewoon wilde helpen, maar toch bleef hij het gevoel hebben dat privacy hier ver te zoeken was.

Op het moment dat er gezegd werd dat hij kon gaan zitten, schuifelde de jongen naar de aangewezen plaats en zakte op de stoel neer. Zijn vleugels ruisten lichtjes toen hij ze een beetje opende zodat hij ze over de leuning van de stoel terug kan sluiten. Het voelde niet echt goed als ze geklemd zaten tussen zijn rug en de leuning van de stoel. Daarbij wilde hij er ook gewoon niet op gaan zitten. Dat was dan weer het nadeel aan vleugels, zitten op een stoel met een leuning van niet altijd even gemakkelijk. Als hij kon kiezen, koos hij altijd voor een kruk waar hij op kon gaan zitten zonder dat hij moest gaan goochelen met zijn vleugels om goed te zitten. Spijtig genoeg waren er geen krukken aanwezig in het kantoor en moest hij het hier dus maar mee doen.

Mattheüs lukte over zijn droge lippen toen de leraar begon over het feit dat ze allebei niet zo lang geleden waren aangekomen. De jongen knikte gewoon als een soort antwoord op de vaststelling dat ze de schoolregels meegekregen hadden. Hij had de regels vluchtig gelezen en niet vechten was inderdaad een van de regels die erbij het gestaan. Zijn blauwe kijkers gleden voor een kort moment naar zijn broer toen deze een opmerking maakte. Hij opende zijn mond te zeggen dat Judas voor een keer zijn mond eens moest houden toen zijn blik op het gipsverband rond diens arm viel en snel klapte hij zijn mond terug dicht. Hij was niet in de positie om de verantwoordelijke broer uit te hangen, zeker niet omdat hij net zo schuldig was als Judas.

De spanning was te snijden nadat de vraag gesteld was en hij kon gewoon voelen hoe de blik van zijn broer op het brandde nadat deze de vraag aan hem had doorgespeeld. Zijn blauwe kijkers gleden naar de leraar. Hij wilde de man het liefst laten weten dat die kwestie privé was, maar hij wist dat hij er niet zo gemakkelijk mee ging wegkomen. De jongen haakte zijn vingers in elkaar terwijl hij zijn woorden zorgvuldig koos. ”Onze ouders zijn nooit echt fans geweest van mutanten. Judas was de eerste die tekenen van een mutatie vertoonde, dus hebben ze hem direct uit huis gezet. Mijn mutatie kwam wat later en in plaats van me uit huis te zetten hebben ze geprobeerd om het te laten verdwijnen.” Zijn stem klonk wat schor terwijl zijn been wat nerveus op en neer liet stuiteren. ”Ik denk dat we beiden het gevoel hebben dat de andere het makkelijker heeft gehad.” Na die woorden klapte hij dicht, bang voor Judas’ reactie. Zwijgend keek hij naar zijn handen die in zijn schoot lagen, weigerde om nog iets te zeggen.