Onderwerp: Re: Gym Lesson: Bubble up! za feb 27, 2016 10:59 pm
DAPHNE LETO
Thank god, Clyde keek niet boos toen ze uitlegde waarom ze te laat was. Nou ja, ze probeerde het in ieder geval uit te leggen, want het lukte niet helemaal. Ze kon moeilijk het meisje wat haar aan de praat had gehouden de schuld geven? Zij had ook niet beter geweten, en Daphne had haar niet willen af kappen. Dat was heel rude geweest, dus ja dan maar wat later arriveren bij de gymles. "Dat is geen probleem hoor, het doel van het spel is dat je in zo'n bubbel kruipt, en vervolgens gaan we gewoon voetballen. Dankzij de bubbels kan je ook gewoon omvallen zonder pijn te hebben, en het maakt het wel grappig", legde Clyde haar nog even uit. Wat was het toch een engeltje, een groot engeltje dat wel. Hij torende ver boven haar uit, maar ach ze hield het er maar op dat hij een engeltje was. Ze knikte even en bedankte de man hartelijk, voordat ze naar haar team toe liep. Ondertussen moest ze natuurlijk wel even haar tong naar Dahlia uit steken.
Hun team was met een man minder, maar het zou vast wel lukken? Ze spotte iets.. duisters, bij het meisje dat blijkbaar Salina heette. Daphne kon het aanvoelen, zeker door haar mutatie. De jongen, die zag er niet echt actief uit. Maar wie wist konden ze hem een beetje wakker schudden als hij inderdaad niet actief was? Daphne stelde zich vriendelijk voor, en duidde even op Dahlia, die haar eigen team al op had gesteld. Dat deed Dahlia altijd, maar ze hadden ook een leider nodig. En Dahlia was best dominant en ook een tikkeltje bazig, dus aan haar hadden ze wel iets. Niet dat Daphne niets kon, want zij was net zo goed in sport. Ze zou haar zus nog wel eens laten zien dat ze haar wel kon verslaan. Salina dacht er blijkbaar ook zo over. ”Don’t worry,” Sprak het meisje met een wat duister grijnsje. Daphne knikte even, en grijnsde ook even. Niet zo duister als het meisje, maar op haar eigen Daphne-manier. Nadat Daphne zich met wat hulp in een van de hamsterballen had gewurmd was het tijd voor het spel. Daphne moest wel even wennen aan de bubbel toen ze het veld op liep. Het zag er ook best grappig uit, iedereen zo in bubbels. Clyde zette twee van de mutanten tegenover elkaar voor de aftrap, Salina en Sulivan. Daphne ging wat achter Salina staan, voor de zekerheid. "En... Go!" Riep Clyde, en het spel ging van start.
Salina sprintte met een enorme snelheid op de bal af, djeez wat was ze snel. Daphne fronste eventjes, het kon bijna niet anders dan dat ze haar mutatie gebruikte. Niemand was zo snel. Het meisje ging al snel op het meisje van het andere team af, Cecilia, zo heette ze. Die lag al vrijwel meteen op de grond te spartelen, en Daphne moest even grinniken. Het zag er ook wel heel grappig uit, alleen al hoe ze op de grond was gevallen. Even had het erop geleken dat de jongen uit hun team iets zou doen, maar dat was niet het geval. Achja, dan waren zij en Salina de voornaamste tegenstanders. Het zou wel lukken, als ze al keek naar hoe snel je op de grond viel. De bal werd uit het goal gehouden door de spierbundel, Sebastian, als ze het goed had tenminste. Die had Dahlia goed uitgekozen, slimme meid dat ze was. Sully ging er nu met de bal vandoor, en Daphne besefte dat ze iets moest gaan doen. Daphne begon richting het goal te sprinten. Ze had een goede conditie, en rennen kon de meid zeker. Sullivan maakte wel een hele mooie salto, moest ze toegeven. Hij raakte alleen de bal kwijt, en daar was Dahlia. Daphne had al gezien dat haar zus zich over het hele veld had geteleporteerd, mocht dat? Hoe goed en kwaad als het ging was Daphne net op tijd bij de goal, waar ze voor de bal sprong. Die ketste weg op haar bubbel. Tegelijkertijd zag ze haar zus wat onhandig over het veld hobbelen en ze moest even lachen. Het zag er zo leuk uit, met al haar zekerheid die ze normaal had. Veel langer bleef ze niet staan, ze ging al achter de bal aan. Toen ze die had keek ze even waar Salina stond, maar voordat ze de bal wilde trappen stond daar opeens de jongen uit hun team. Daphne schrok een beetje, en trapte de bal net op tijd weg richting Salina. Ze knalde met de snelheid die ze opgebouwd had half tegen Wesley aan, die ze niet meer goed kon ontwijken. Ze kon haar evenwicht niet meer bewaren en viel op de grond. "Bij Zeus!," Riep ze wat verschrikt. Als Wesley nou iets deed was het niet zo erg, maar dit was toch wel onhandig. Ze rolde wat hopeloos verder, voordat ze weer op kon staan.
Onderwerp: Re: Gym Lesson: Bubble up! wo maa 02, 2016 8:06 pm
Het leek er op dat sommige mensen net iets meer enthousiast waren om deel te nemen aan de les dan anderen.. Maar dat vond hij niet erg. Al was er maar één iemand die plezier had, dan zou hem dat al blij maken. Clyde volgde vooral de bal, die wel op heel spectaculaire manieren doorheen de ruimte werd gelanceerd. Sebastian die Salina’s schot op het doel tegenhield, vervolgens Sullivan die er in slaagde om de bal voorbij Wesley te krijgen. Ondertussen lag Cecilia al op de grond te rollen, wat toch wel even een korte grinnik veroorzaakte. Eigenlijk had hij deze les stiekem ook een beetje gekozen voor zijn eigen plezier, en het was net zo grappig als hij het zich had voorgesteld.
Maar toen ging het even mis. Dahlia ging eventjes wel heel enthousiast spelen, al gebruikte ze daarbij wel haar mutatie. En hoewel ze er niet echt iemand pijn mee deed, speelde ze wel vals. Misschien had hij dat er ook wel even bij moeten zeggen. De bal vloog in het doel met zo’n kracht dat het zelfs een beetje achteruit schoof. Clyde floot kort op zijn vingers en rende op de bal af. Hij nam het van de grond en keek toen even naar Dahlia. "Ik weet dat je er niemand pijn mee doet, maar probeer niet vals te spelen met mutaties, okay? Ik reken dit doelpunt wel mee, maar de volgende keer niet meer", Zei hij, luid genoeg voor de hele groep om te horen. Vervolgens rolde hij de bal richting Wesley. Misschien kon hij de knul er toch nog een beetje bij betrekken. "Wesley mag aftrappen", Deelde hij nog mee, waarna hij zichzelf terug van het veld verwijderde, zodat ze alle ruimte hadden.
Onderwerp: Re: Gym Lesson: Bubble up! do maa 03, 2016 1:51 pm
Natuurlijk had hij wel wat beters te doen dan in domme ballen te kruipen om te voetballen. Sowieso was hij al één van die zeldzame jongens die een hekel had aan voetbal. Het was een belachelijke sport en zoals ze het gingen spelen, maakten ze het er niet beter op. Het meisje wilde duidelijk niet geloven dat hij wat beters te doen had. Wat? Was dit het beste dat zij te doen had? Wat een zielig leven moest zij hebben. ‘Ik dacht dat we wat nuttigs ging doen, om eens wat anders te doen dan mijn dagelijkse oefeningen,’ beantwoorde Wesley de vraag van het meisje. Wesley was na zijn poging om mee te doen totaal niet meer aan het opletten. Hij stond nog steeds op dezelfde plek en maakten zich vooral druk om het ronde ding dat hij nog steeds aan had. Wat was het ook verschrikkelijk. Claustrofobisch was hij niet, maar op dat moment kon hij zich inbeelden hoe het voelde. Alles behalve aangenaam. Zijn brede armen hadden geen enkele ruimte om te bewegen en hij had geen idee hoe dat hij eruit moest geraken. Hij had ook al mogen aanschouwen hoe dat andere vielen en toch zichtbaar last hadden om weer recht te geraken. Toch had iedereen er plezier in en leek het niemand te ergeren dat ze zo weinig bewegingsruimte hadden.
Gelukkig had hij eigenlijk geen last van iedereen. Ze waren allemaal achter de bal aan het lopen en niemand klaagde dat hij niet mee deed. Als het zo verder kon gaan tot dat hij weer weg kon gaan was het goed en zou je hem niet horen klagen. jammer genoeg verliep het niet zo. Natuurlijk. Want waarom zou het ook goed kunnen gaan? Wesley had het meisje niet zien aankomen, maar ze knalde tegen hem op en daarmee verloor zijn haar evenwicht al. De jongen deed nog zijn best om recht te blijven staan, maar zonder succes. Hij viel voorover en uit reflex wilde hij zijn armen plaatsen, wat dus niet mogelijk was. Tot zijn ergernis rolde hij ook nog wat verder zonder dat er wat aan gedaan kon worden. Uiteindelijk wisten zijn voeten de grond wel terug te vinden en stond hij weer recht. ‘Volgende keer je ogen misschien opentrekken voor je ergens heen hobbelt,’ zei hij waarschuwend tegen het meisje. Als je in de buurt stond zou je kunnen zien dat zijn knokkels wit werden doordat hij zijn vuisten zo hard opspanden. Eigenlijk wilde hij het ding uit trekken en gewoon weg gaan. Dat was hij ook van plan terwijl de professor tegen iemand zei dat mutaties niet mochten, helaas sukkelde hij en kreeg hij het ding niet snel genoeg uit.
De bal werd door Clyde naar Wesley toe gerold, maar hij deed geen enkele poging om die tegen te houden. Het rolde even tegen zijn voet aan om dan een afwijkende richting op te rollen en at verder tot stilstand te komen. Hij moest aftrappen. Er werd toch vast wel een grapje gemaakt. Wesley keek de leerkracht aan alsof hij net wat onmogelijk had gezegd. Dat meende hij toch serieus niet? Hij was nog maar net recht geraakt door dat stomme bal ding en hij moest gaan aftrappen? Wie weet, misschien was het ook wel zijn perfecte moment om een einde te brengen aan het spel. Zo erg was het dan toch niet. De jongen liep naar de bal toe om een goede harde trap tegen te geven. Met vrij wat kracht vloog de bal door de lucht heen richting de andere kant van het veld, maar dat haalde de bal jammer genoeg niet. Ergens halverwege vloog de bal uiteen in een kleine explosie, maar toch was het te hopen dat er niemand in de buurt stond. Een bezorgde blik verscheen meteen op Wesley zijn gezicht. 'What the-,’ zei hij op een toon waardoor het leek dat hij zelf niet wist wat er gebeurd was. Hij bracht zelfs een hand door zijn zwarte haar heen en keek om zich heen naar de rest om als laatste te kijken naar Clyde. Dat al de rest misschien geïrriteerd zou zijn omdat hun bal net in duizenden stukjes vloog maakten hem nu eens niets uit.
Onderwerp: Re: Gym Lesson: Bubble up! zo maa 06, 2016 10:14 pm
If it feels good, tastes good It must be mine
Salina kon ook wel dingen bedenken die ze nu op het moment zou kunnen doen, wel niet zo heel veel omdat er nu eenmaal niet zóveel te doen was op dit eiland. Zij had nu ook prima in bed kunnen liggen met Jayson en een joint roken, of andere dingen. Het bleek soms best interessant te zijn in de bibliotheek, leek veel te gebeuren in plaats van lezen waarvoor het bedoeld was. Ze kon haar huiswerk maken - maar dat deed ze nooit - of kleine kinderen pesten, en met kleine kinderen bedoelde ze eigenlijk iedereen hier op misschien de andere immortals na maar het zou ook wel leuk zijn om die te pesten dus het maakte eigenlijk niets uit. Plus, ze kon hier ook kindjes pesten dus ze was tevreden. ‘Ik dacht dat we wat nuttigs ging doen, om eens wat anders te doen dan mijn dagelijkse oefeningen,’ Beantwoord hij haar vraag. Ze rolde even met haar ogen en zuchtte diep en grommend terwijl ze haar schouders wat liet zakken. ”Oh come on,” Bromde ze verveeld terug. ”Een klein beetje fun kan toch geen kwaad?” Vroeg ze terwijl ze nog naar het plafond keek om hem vervolgens langzaam weer aan te kijken. ”Of ben jij een van die stomme saaie gasten?” Vroeg ze tenslotte zuchtend, al had ze ook een kleine uitdagende/verleidelijke glimp in haar ogen.
Haar actie op het veld bleek meteen al een hele goede te zijn, ze was zoals ze al verwacht had eerder bij de bal en schoot langs de jongen genaamd Sullivan. Ze had natuurlijk haar mutatie een klein beetje in het spel gezet maar hea, ze kon er zelf ook niets aan doen dat haar reflecties wat sneller werkten en ze zichzelf ook sneller en behendiger kon bewegen. Het was niet iets dat je zomaar uit kon zetten, ze was er gewend aan om zo snel te zijn dus waarom niet? Ze deed er niemand kwaad mee. Behalve dan arme Cecilia maar ze wist dat ze er wel tegenop kon, daarbij kon ze niet hard vallen. In ieder geval was dat ook een slimme actie, maar dat wist ze natuurlijk al. Jammer genoeg werd haar schot op het doel alleen afgeweerd door de gespierde gast uit het andere team. Ze gromde even gefrustreerd en draaide kort met haar ogen naar boven, best creepy maar niemand kon het zien. Wacht maar, ze liet die knul nog wel eens wat zien want dit pikte ze natuurlijk niet. Ze zou straks alles op alles zetten om hem down te krijgen. Hoewel hij dat nu ook was, ze zou het zelf ook nog wel een keer doen, met plezier.
Het spel ging inmiddels wel gewoon verder en nog iemand begon zijn moves te laten zien. Namelijk die Sullivan tegenover wie ze stond bij het aftrappen. Hij had de bal tussen zijn voeten geklemd maar wat hij wilde doen leek toch niet helemaal te gaan zoals hij wilde. Iets wat Salina natuurlijk heel grappig vond. Het was zo klunzig, hij moest zichzelf eens zien. Zodra de bal weer bij hem vandaan kwam begon Salina er snel weer op af te rennen, zodat ze dit potje misschien nog kon redden aangezien de anderen dat niet leken te doen. Alleen ineens stond daar iemand anders die sneller was geweest, of nou ja niet echt, maar geteleporteerd was. Oei en het was die bazige. Salina maakte even haar ogen smaller en begon als een stier op het meisje af te rennen die een trap tegen de bal gaf. En nee, ze ging nu niet voor de bal. Het was alleen weer jammer dat het meisje weg was gepoefd voordat Salina haar kon raken. Bijna had ze nog met haar bubbel de muur geraakt maar ze had zichzelf nog net kunnen draaiden voordat dat gebeurde. Een doel was gemaakt door de tegenpartij en ze zuchtte alleen even, verdomme. Ze liep weer een beetje terug richting het middel en hoorde wat Clyde zei over mutaties tegen het meisje waarbij Salina even de bubbel op de grond liet vallen om erover te kijken, richting het meisje. Haar blik was dodelijk en ze liet haar rode ogen even heel bedreigend knipperen als waarschuwing, met de bedoeling haar bang te maken. Ze begon daarbij bij haar een angstaanjagend gevoel te creeren met haar energie. Clyde kon het alleen niet zien, want die had momenteel zijn aandacht niet bij haar, ghehe. Ze mochten niet vals spelen toch?
Wesley mocht vervolgens van hem aftrappen, waarschijnlijk omdat hij niets deed dus Salina vond ook wel dat hij dat verdiende. Ze stond nog steeds met de bubbel om haar heen die op de grond lag en keek hem ook even grijnzend aan. ”Oh nee, kijk uit, je verrekt misschien een spier.” Riep ze even sarcastisch en knikte uitdagend naar hem. Stiekem was ze alleen wel nieuwsgierig naar wat hij ging doen en omdat het spel weer zou beginnen trok ze de bal weer omhoog over haar lichaam heen. De trap volgde al snel en ze verbaasde zich er eigenlijk over. Maar de bal kwam alleen niet weer neer, die ontplofte ineens maar ze schrok er niet echt van. Keek alleen even vreemd op en legde de bubbel weer neer. Oké weg bal. Ze keek weer terug naar de gast die de bal getrapt had en daar heel onschuldig over leek te doen. Niet dat het Salina iets uitmaakt, want het boeide haar echt werkelijk niets. Ze wist alleen wel dat hij er iets mee te maken moest hebben, zo slim was ze wel. ”Good job dude..” Zei ze even droogjes terwijl ze hem aankeek om vervolgens haar blik te laten gaan over de rest. Ze voelde plots een hele gemene opmerking opkomen, waarover ze heel even nadacht, maar ze besloot het toch maar te zeggen. Salina nam tenslotte geen blad voor haar mond en het kon haar niets schelen dat diegene misschien gekwetst kon raken of wat dan ook, daarvoor was ze gewoon niet gevoelig genoeg. Plus, ze voelde zich toch al evil vandaag. ”Ik stel voor dat we dan háár maar als bal gebruiken.” Zei ze terwijl haar blik kalm gleed naar de bazige en vervolgens haar wenkbrauw gemeen optrok. Ohja, dit meende ze..
Onderwerp: Re: Gym Lesson: Bubble up! vr maa 11, 2016 11:08 am
"It's a miracle I'm even here"
Dat zij, Cecilia, misschien wel de meest luie persoon op aarde naar gym was gegaan was een wereldwonder. De gedachte dat ze ook in haar bed had kunnen liggen was wel deprimerend maar ze vocht zich wel doorheen. Niet teveel denken aan slapen en relaxen, even concentreren op wat er om haar heen gebeurde. Hoe moeilijk kon het zijn? Iedereen deed het met gemak dus waarom zou zij dat niet kunnen. Ze voelde haar al meer fit worden met elke stap die ze maakte in de gymzaal. Helemaal trots op haarzelf en dat had ze Ky ook laten weten. Ze kon niet wachten om hem te vertellen hoe actief ze was geweest, terwijl ze eigenlijk nog niks had gedaan. Als ze dat zelfs nog kon vertellen en niet al lag te slapen na al die inspanning. Ze deden voetbal, en ze had daarbij het geluk dat ze dat deden in grote opblassbare ballen. Zo kon ze zacht vallen, en was ze ook minder bang om een bal tegen haar hoofd te krijgen. Ja, Cecilia was wel zo’n type dat met normaal voetbal midden in het veld stond met haar armen over haar hoofd geslagen, en dan gewoon vlucht elke keer als de bal er aan kwam.
Met de beschermbal om haar heen hoefde ze niet bang te zijn. De aftrap begon en Cecilia bleef vanaf dat moment maar bevroren staan want het ging allemaal zo snel. Salina flitste weg de bal en kegelde Cecilia ondersteboven waardoor de een heel eind weg rolde tot de muur haar stopte. Ze lach helemaal in een deuk en riep van alles wat er op neer kwam dat het haar ondergang was. Uitgeschakeld, klaar met het spel, gedoemd om voor altijd in de bal te blijven liggen zonder overeind te komen. Ze had eigenlijk verwacht dat haar bazige teamgenoot boos zou worden om haar gebrek aan motivatie om verder te gaan maar dat was dus niet zo. Het donker harige meisje gebruikte een trucje wat ze maar al te goed kende: Teleporteren. Hallooo als Ce had geweten dat je dat mocht doen dan had ze dat al lang zelf gedaan. Ze wilde er iets van zeggen maar ze werd afgeleid door een vogelgeluid. Ze herkende het.. waardoor ze haar hoofd uit het ding haalde en draaide naar het raam. Ze lachte meteen bij het aanzicht van de raaf die aan de andere kant naar binnen keek. Ze wist gewoon zeker dat hij haar aan het uitlachen was! “Lach me niet uit!” riep ze lachend naar de raaf. Haar aandacht werd echter weer getrokken door Clyde die een opmerking maakte. Voor de rest had ze niet opgelet wat er gebeurde. "Ik weet dat je er niemand pijn mee doet, maar probeer niet vals te spelen met mutaties, okay? Ik reken dit doelpunt wel mee, maar de volgende keer niet meer" zei hij. Dat was jammer, door dat andere meisje kreeg ze juist meer motivatie om mee te doen met mutatie erbij. Wesley mocht aftrappen, zo heette die gast dus, nice. Ze bedacht dat ze maar beter even mee kon doen. Ze liep nog één keer terug en drukte een kusje tegen het raam voordat ze haar hoofd weer terug in de bal verstopte. ze besefte totaal niet hoe raar dat er uit zou zien voor de anderen maar ach. Ze ging weer in positie staan maar toen gebeurde er iets waardoor dat niet meer nodig was. De bal ontplofte. ”Good job dude..” hoorde ze Salina zeggen en Cecilia grinnikte. “Rustpauze?” vroeg ze blij en keek even naar Clyde. Ze kon net zo goed even zitten dus dat deed ze. ”Ik stel voor dat we dan háár maar als bal gebruiken.” zei Salina plots en Cecilia haar mond viel even open. “Oooeehh” zei ze geamuseerd en met een grijns naar Salina. Ging ze nu tegen haar eigen team? Nah, ze vond het gewoon een leuke opmerking. Terwijl ze dat natuurlijk niet als oplossing wilde, want ze wilde best graag die rustpauze.
Onderwerp: Re: Gym Lesson: Bubble up! do maa 17, 2016 7:59 pm
Let your plans be dark and impenetrable as night, and when you move, fall like a thunderbolt
Vanaf het moment dat Sebastian de vaste grond weer onder zijn voeten voelde, zag hij onmiddellijk hoe ook Sullivan halsoverkop ging. Onsuccesvol perste hij zijn lippen op elkaar en probeerde een lach te onderdrukken. Voor een moment kneep hij zijn ogen dicht, om weer tot zijn innerlijke rust te komen, alsof het hebben van plezier iets was wat niet mocht. Een overtreding van zijn eigen regels. Toen hij zijn ogen, samen met een zuchtje, weer opende zag hij hoe er een van de zusjes doorheen de zaal flitste. Het ene moment had ze aan de ene kant van het veld gestaan, het andere moment stond ze meters verder. Sebastian fronste zijn wenkbrauwen, niet zozeer om het feit dat ze de regels van Clyde overtrad, maar wel omdat hij gefascineerd was door hetgeen ze deed. Als mutaties van anderen niet zo nieuw voor hem waren geweest had hij het meisje vast en zeker op haar overtreding gedrukt, maar nu.. Nee, hij stond met een fonkeling in zijn ogen en zijn mond vol tanden te kijken.
Hoe ze het allemaal klaarkregen, hij had er geen flauw benul van, maar het merendeel van de spelers lag meer over de grond en over elkaar te rollen dan dat er werkelijk gevoetbald werd. Zo ook lag Dahlia opeens op de grond en stond haar zus, Daphne er hartelijk om te lachen. Sebastian trok geamuseerd een wenkbrauw op, maar hield de lach die in zijn maag borrelde voor zichzelf. ”Bij Zeus.” Lichtjes geschrokken door de plotselinge schreeuwende stem keek hij op, naar Daphne die nu op haar beurt de controle verloor en tegen Wesley aanbeukte. De jongen tolde over de vloer van de sportzaal, maar vond redelijk snel zijn voeten waardoor hij ook onmiddellijk een hele preek over het zwartharige meisje heen kon gooien. ‘Volgende keer je ogen misschien opentrekken voor je ergens heen hobbelt,’ Hij voelde hoe het in hem begon te koken en Fera kietelde langs de binnenkant van zijn handpalm, maar die kneep hij hard tot een vuist. ’Daphne hobbelt tenminste ergens heen.’ sprong hij in de verdediging en keek Wesley met een neutrale blik aan. ’Je verslijt de vloer door de hele tijd op dezelfde plaats te blijven staan.’ Hij hoorde de stem van Clyde en keek op naar de reusachtige leerkracht die de bal in zijn handen had en er nogmaals op drukte dat mutaties uit den boze waren. Het was een goede zaak dat hij Wesley betrok bij de les, hem de aftrap gaf zodat de jongen op zijn minst één keer moest bewegen.
Iemand anders had het misschien een eer gevonden om te mogen aftrappen, maar dat was niet van toepassing op Wesley. Zijn gezicht stond op donderen en als hij het manipuleren van elektriciteit gehad had, was dat zeker gebeurd. Maar blijkbaar had de kerel een geheel andere mutatie.. Een luide knal was te horen, en nog voor Sebastian met zijn ogen kon knipperen zag hij hoe de bal in honderdduizend stukjes leer doorheen de ruimte dwarrelde. ’What the-’ Sebastian hield zijn mond gesloten, keek eerst naar de reacties van anderen vooraleer hij zijn eigen mening ging zeggen. Het was ongelooflijk hoe onbezonnen en ‘kinderachtig’ sommigen met dit voorval omgingen, maar hij zal op een school voor iets zeker? Salina begon te bitchen op Dahlia en hij liet een duidelijk geïrriteerde zucht horen. Zijn voeten droegen hem in de richting van het tweetal en hij plaatste zich ertussen in, terwijl wisselde hij een blik met Clyde uit. Als hij niet snel iets zou zeggen, zou hij het zelf doen. ’Neen Salina, we gaan Dahlia niet als bal gebruiken.’ weerklonk uiteindelijk de zachte stem van de reus. Sebastian zag hoe hij moest grinniken om de hoopvolle opmerking van Cecilia die vroeg om een pauze. ’Gelukkig ben ik op dit soort voorvallen voorzien.’ waren zijn woorden alvorens hij zich omdraaide en uit een grote zak een extra bal haalde. De bal leek haast een miniatuur in zijn kolossale hand. ’Sullivan, wil jij een poging doen om veilig af te trappen?’ Clyde keek voor een moment naar Wesley en knikte hem kort toe. ’Wesley, kom jij vijf minuten afkoelen op de bank? Op deze manier breng je de anderen in gevaar en ik breng vandaag liever niemand naar de ziekenboeg.’ Het klonk niet boos, dwingend of eender welke andere negatieve emotie die erin kon zitten. Het was overduidelijk dat hij het beste voorhad met zijn studenten.
"Happy Hunger Games and may the odds be ever in your favor"
Er gebeurde zoveel ineens rondom hem. En het feit dat hij in een bal zat, hielp ook niet echt. Hij stond letterlijk maar wat rond te draaien, de kat uit de boom te kijken. Mede dankzij Dahlia, die zodanig snel heen en weer teleporteerde zodat hij het eigenlijk echt niet meer kon volgen. Wauw, hij was wel een goeie geheim agent zeg. Het ging eventjes allemaal snel en hij volgde het al niet meer. Niet oké. Daarom liep hij maar naar Sebastian toe, kwestie van hergroeperen. De jongen grijnsde naar zijn roommate. "Wat een spel hé", Riep hij hem toe, draaide zich weer om en keek even vreemd toe hoe Cecilia tegen een.. Vogel stond te roepen? Okay gurl, was ze misschien licht in haar hoofd door de inspanningen die ze moest leveren of?
En toen ging het eventjes mis. Daphne was tegen de jongen aan geknald die niet wilde meespelen, en die ging een beetje een grote mond opzetten. Gelukkig greep Sebastian al in, held datie was. Maar daar stopte het niet, wauw, vrede was blijkbaar een moeilijk begrip hier. De jongen had de bal zo’n harde trap gegeven dat hij door de hele ruimte vloog, maar daar bleef het niet bij. Het ding ontplofte gewoon mid air. Een beetje verbouwereerd keek hij naar het smeulende hoopje leer dat over bleef. Tot zover het spel? En zelfs daar werd er ruzie over gemaakt, hoera. Gelukkig greep Clyde al snel in, op zijn eigen rustige manier.
Wesley, zo heette de dude dus blijkbaar, kreeg vijf minuten banktijd. ’Sullivan, wil jij een poging doen om veilig af te trappen?’ Had Clyde hem nog gevraagd, en enthousiast had hij geknikt, waarbij de bubbel waar hij in zat ook heen en weer zwiepte. "Jazeker", Glimlachte hij, liep naar de docent toe, die de bal voor zich neer legde. Even keek hij in het rond, maakte even oogcontact met Dahlia en knipoogde even naar haar. Daarna maakte hij een schijnbeweging, alsof hij de bal naar Basje zou passen, maar hij schopte hem uiteindelijk naar Dahlia zelf. Hah, wat was hij weer slim en alles, ghehe.
Ze zat echt totaal in het spel, buiten natuurlijk dat ze bijna op de grond gevallen was. Haar zus lachte haar uit en hoe kon het ook anders, het moest er waarschijnlijk hilarisch uit gezien hebben. Uiteindelijk geraakte Dahlia overeind, om direct op de vingers getikt te worden door Clyde. Had hij gezegd dat ze geen mutatie mocht gebruiken? Dahlia probeerde haar uitdrukking zo neutraal mogelijk te houden en knikte slechts kort. Het was niet dat ze gemeen wou doen tegen de Clyde, want Daphne vertelde haar dat het echt een vriendelijk man was, maar ze kon er gewoon niet tegen als iemand haar de les las. Gelukkig voor iedereen kon ze hier niet te lang over nadenken, want Daphne was al tegen iemand op gebotst. Als de jongen haar niet direct begon uit te foeteren, had ze het grappig gevonden. In plaats daarvan begon hij haar direct te bekritiseren. Een wit hete woede stroomde door haar aderen. Hoe durfde hij zo te praten tegen haar. Zij was veel ouder, knapper en fijner dan hij ooit zou worden. Daphne was haar jongere zus en niemand, maar dan ook echt niemand mocht haar pijn doen zonder de woede van Artemis op zijn dak te krijgen. Als Sebastian niet voor haar zijn mond had opgetrokken had ze waarschijnlijk een hele scène geschopt. Helaas voor de gemene jongen, ging ze er nog steeds iets van zeggen. Dahlia moest sowieso terug lopen naar de andere kant voor de aftrap en toen ze langs de jongen liep, zei ze met een lieve glimlach: "Acting like a dick won't make yours any bigger," Voor ze door wandelde alsof er niks gebeurd was.
Opnieuw ging ze klaar staan om weg te rennen met de bal, dit keer zonder te teleporteren, helaas. Haar ogen volgde de bal door de lucht, maar die kwam niet aan. Midden in de zaal ontplofte hij gewoon uit het niks en de jerk wiens schuld het was, deed natuurlijk weer erg schijnheilig. "If you're waiting for me to care honey," Ze gaf haar de meest fake glimlach ooit, "You better pack a lunch, it's going to be a while," Voor ze nog meer kon doen, kwam Sebastian al tussen hen in staan en kwam Clyde er met zijn zachte stem tussen.
Nieuwe instructies werden gegeven en het spel werd hervat. Dahlia's humeur was er echt niet op vooruit gegaan en dus kwam de glimlach als antwoord op Sullivans knipoog er ook niet echt stralend uit. Ze schudde met haar hoofd en rolde met haar nek om alles even los te krijgen. Daarna ging ze opnieuw klaar staan met die stomme bal nog altijd om haar heen. Het belemmerde haar bewegingen echt hard waardoor ze zich zo opgesloten voelde. De bal kwam via Sullivan haar richting uit en met hernieuwde energie ging ze verder. De blondine stond een beetje verderop uit te hijgen, maar aangezien zij nogal afgeleid leek, schopte ze de bal maar naar Sullivans kamergenoot die wel vrij stond. In een iets rustiger tempo rende ze verder mee naar het doel, maar dat werd al snel onderbroken. Ze schoof ontzettend hard uit over een gladde plek op de vloer en sloeg achterover. Dit keer kwam de bal wel van pas, maar het had niet geholpen om haar enkel te beschermen. Een luide krak was te horen toen haar enkel door het terug stuiteren van op haar rug naar voren, brak. In een reflexen greep Dahlia naar haar enkel en vloekte ze luid in het Grieks. Helaas werd dit ook moeilijker gemaakt door de bal. Dahlia had geen dokter nodig om te weten dat haar rechter enkel gebroken was. Natuurlijk zou deze ook weer binnen enkele uren volledig geheeld zijn, maar dat betekende niet dat ze de pijn niet voelde. Dapper krabbelde ze overeind en hinkelde ze richting de kant. "Ik denk dat er is iets mis is met mijn enkel," Vertelde ze Clyde met een verroken mond van de pijn en ze zou zweren dat ze het valse lachje van de trut van het andere team op de achtergrond hoorde.
Onderwerp: Re: Gym Lesson: Bubble up! di mei 03, 2016 10:51 pm
Wesley kreeg bijna het gevoel dat hij de enige was die het een verschrikkelijk dom spel vond. Zelfs het meisje waarmee hij stond te praten leek het nog een leuk idee te vinden. Goed voor de docent dan, dat er toch mensen het leuk vonden. ‘Ik heb gewoon liever geen reusachtige bal over mijn lichaam,’ sprak hij simpel weg tegen het meisje. Hij wilde gerust wel eens plezier maken, maar dit was niet zijn soort plezier. De bal zou alleen maar zorgen voor een opgesloten gevoel en dat was nu niet wat dat hij graag had. Wesley kon heel veel verdragen, maar dat was er niet één van. Je kon zeggen wat je wilde, maar de bal laten ontploffen deed hem meer plezier dan dat hij heel het spel al had gehad. Misschien was het met opzet geweest ja, maar hij reageerde als iemand die het per ongeluk had gedaan. Je zat op een school dus het kon goed zijn dat je zekere mutaties niet onder controle had. Sowieso was hij licht ontvlambaar, dus het zou niet de eerste keer zijn dat hij per ongeluk wat deed ontploffen. In ieder geval had het voor hem gewerkt als een zeker opluchting, maar niet iedereen leek er even normaal op te reageren.
Met één wenkbrauw opgetrokken en een serieus gezicht keek hij naar het meisje dat opnieuw een opmerking maakten dat vast gemeen bedoeld was. Het was echter wel duidelijk dat het de jonge man niet veel deed. ‘Mij allemaal eender,’ zei hij schouderophalend. Voor hem was het alleen maar positief dat hij eindelijk weg mocht van het veld. Als de rest verder wilde gaan met hun belachelijke spelletje was dat allemaal goed en wel. Zolang hij er geen tijd aan moest verspillen. De belachelijke bal kon hij in ieder geval van zijn hoofd af trekken en legde hij vervolgens, uit het veld, op de grond neer. Dat er een nieuwe bal werd genomen was allemaal goed en wel. Wesley trok zich er niets meer van aan en legde zich enkel op de banken neer op zijn rug met zijn armen achter zijn hoofd. Alles wat er op het veld gebeurden sloot hij buiten.
Op een bepaald moment ging het spel dan ook verder en heel lang duurde het niet voor hij de stem van de Whiny Bitch hoorde zeggen dat er wat was met haar enkel. Een kleine grijns kwam op zijn gezicht. Wesley draaide wel nog even zijn hoofd naar haar om, enkel om te zien hoe ze ook naar de kant toe kwam. Wat fijn. Kreeg hij nog het beste gezelschap dat hij kon krijgen. ‘Wat is er? is het spel te bruut voor een prinsesje als jij?’ vroeg hij haar. Zijn blik was weer op het plafond gericht want hij wilde haar niet het genoegen geven om te kijken. Ugh. Nu er iemand uit was hoopten hij dat hij die plek niet terug moest gaan vullen. Niet nu hij eindelijk kon stoppen met spelen.
Onderwerp: Re: Gym Lesson: Bubble up! wo mei 25, 2016 8:26 pm
DAPHNE LETO
Bubbeltjesvoetbal was toch heel anders dan gewoon voetbal. Daphne kon wel voetballen, ze had het vaak genoeg gedaan. Het was misschien raar, maar het meest in het leger. Ze was als kolonel niet vies geweest van een potje voetbal met haar mannen. Het was toch iets om de grauwe stemming wat te verlichten, voordat ze zouden vertrekken. Ze had duidelijk plezier in het voetbal, zeker toen haar zuslief ook nog eens op een hilarische manier op de grond viel. Ze moest lachen, maar Dahlia wist wel dat ze het niet kwaad zou menen. Daarna nam Daphne wel de bal snel mee hoor, die lag perfect klaar. Ze wilde de voetbal eigenlijk naar Salina trappen, maar ze knalde met de snelheid die ze opgebouwd had tegen een jongen uit haar team op. Wesley stond daar sinds het begin al niets te doen, en Daphne kon niet meer remmen. Haar evenwicht kon ze niet meer bewaren, en ze viel op de grond. "Bij Zeus!," Riep ze wat verschrikt. Als die jongen nou iets deed.. In plaats daarvan kreeg ze de volle laag over haar heen. ‘Volgende keer je ogen misschien opentrekken voor je ergens heen hobbelt,’ zei hij geïrriteerd. Daphne, die nog op de grond zat, keek hem van beneden wat verward aan. Zij kon er toch ook niets aan doen? Ze zag vrijwel meteen hoe hij zijn handen tot vuisten balde, daar was ze lang genoeg dokter voor geweest. Ze hield haar mond, wist dat dat het verstandigst zou zijn. Niet dat ze het zou vergeten, maar het was hem al vergeven. De kamergenoot van Sully, die ze herkende als Sebastian, kwam wel voor haar op. ’Daphne hobbelt tenminste ergens heen.’ Vertelde hij de jongen. ’Je verslijt de vloer door de hele tijd op dezelfde plaats te blijven staan.’ Ging hij verder terwijl Daphne was opgestaan. Het meisje keek Sebastian even kort aan, en gaf hem kort een knikje van dank. Ze wilde het er niet in wrijven tegenover Wesley, ook al had hij haar niet bepaald aardig aangesproken. Ze wist wel dat Sebastian het zou zien, dat had ze al wel over hem binnen gekregen. Ze zag Dahlia langs Wesley lopen, en ze hoefde geen voorspelling te doen dat haar zus iets tegen de jongen zou zeggen, dat kon ze met zekerheid zeggen. "Acting like a dick won't make yours any bigger," Er verscheen een klein glimlachje op Daphne's gezicht, en ze keek Dahlia even aan. Bij haar had ze geen knikje nodig, een blik van dank was al genoeg.
Wesley mocht af trappen, dat deed hij ook. Midden in de lucht ontplofte de bal echter, Daphne keek wat verward rond, maar kon het wel linken aan Wesley. Ze hield zich wat stil rondom de ontploffing, haar blik ging alleen de zaal door. ”Ik stel voor dat we dan háár maar als bal gebruiken.” Klonk het plots vanuit Salina's bubbel. Daphne's blik schoot gelijk naar Salina, die het duidelijk tegen Dahlia had. Ze had de spanning tussen de twee al wel gemerkt, maar dit ging de verkeerde kant op. "If you're waiting for me to care honey," begon Dahlia, die kon je niet zo maar beledigen. Ze vocht gewoon terug. "You better pack a lunch, it's going to be a while," Ohjee, dit was niet bevordelijk voor de sfeer. Sebastian ging al tussen beide staan, maar Daphne richtte haar blik op Salina. Met een kleine handbeweging die ze achter haar rug maakte liet ze de spanning tegen Dahlia van Salina af glijden. Bij Dahlia liet ze alleen in haar hoofd iets een beetje 'kietelen' als het ware. Dahlia zou wel weten dat het Daphne was, en dat Dahlia zich niet zo aan Salina moest ergeren, het ging niet helpen. Ze konden het, als ze wilden, buiten de gymles uit bekvechten, ook al zou Daphne er dan nog steeds tussen komen. Cecelia's poging tot een pauze werd afgekapt, en Daphne moest toch wel een beetje grinniken. Niet op een slechte manier, dat zou het witblonde meisje zelf ook wel door hebben. Clyde, de held, was duidelijk voorbereid op voorgevallen, en haalde een nieuwe bal tevoorschijn.
Wesley werd voor de zekerheid het veld even af gestuurd en Sully mocht af trappen. Daphne ging weer naast Salina staan, klaar voor de tegenaanval. Sinds ze nu nog maar met twee waren zouden ze wel wat meer hun best moeten doen, maar de Griekse was altijd wel klaar voor een uitdaging. Sully maakte een schijnbeweging en trapte de bal naar Dahlia in plaats van Sebastian. Dahlia ging er van door met de bal, en Daphne rende met Sully en Sebastian mee. Zo zou ze tussen de bal en hen kunnen springen en dan heel hard naar het doel kunnen gaan. Ze vertrouwde erop dat Salina wel achter Dahlia aan ging, en met de spanning die nu hopelijk weg was, zou het vast goed gaan. Ze had het moeten weten, het was niet het geval. Dahlia gleed uit, en hard ook. Daphne stopte meteen met rennen, en hield haar ogen strak op haar zus gericht. Een luide krak was te horen, en Dahlia greep naar haar enkel. Hoewel haar zus zich flink hield, had Daphne het al meteen gezien en gehoord. Gebroken. "Dahlia!" Riep Daphne verschrikt. Haar zus was al onderweg naar de bank, nadat ze Clyde met verbeten gezicht had verteld dat er iets mis was. Daphne gooide de bal meteen van zich af, en liet het ding op het veld liggen.
Ze rende naar Dahlia toe, en ondersteunde haar meteen terwijl haar zus naar de bank hinkte. Ze ondersteunde haar zoals alleen een dokter het kon. Terwijl Dahlia ging zitten gleed Daphne's blik even door de zaal heen. Ze bleef Sullivan even wat langer aan kijken, niet echt expres, maar hij wist dat ze dokter was geweest, chirurg zelfs. Voor vele jaren. Dahlia zou binnen enkele uren weer geheeld zijn, maar ze kon het niet aan om haar lieve zus in pijn te zien. Voorzichtig haalde ze de sportschoen van haar voet, en keek Dahlia even rustig aan. Die wist wel dat ze Daphne kon vertrouwen. ‘Wat is er? is het spel te bruut voor een prinsesje als jij?’ Vroeg Wesley. Daphne keek hem meteen aan, ietwat boos zelfs, zag hij niet dat Dahlia pijn had? "Even voor jouw geweten, haar enkel is gebroken. Dat doet meer pijn dan jij je kan bedenken en kan verdragen. Ik waarschuw je. Spreek nog een negatief woord over mijn zus en ik breek alle botten in je lijf, één voor één." Sprak ze dreigend. Natuurlijk zou ze zijn botten niet breken, maar ze zou hem niet ongestraft weg laten komen. Ze keek hem streng aan en zei nog even: "Sta nu op van de bank, ik heb ruimte nodig." Niemand moest een kwaad woord over Dahlia spreken, zeker niet als ze pijn had. Want Dahlia was sterker dan iedereen hier, ze kon meer verdragen, en was tien keer zo slim. Ze keek haar zus weer aan, en zei zachtjes: "Stil blijven zitten." Ze was bij de enkel geknield, en had Dahlia's been voorzichtig op het bankje gelegd, wat inmiddels vrij was. Haar handen plaatste ze zacht op de enkel van Dahlia, waarna ze haar ogen kort sloot. Ze voelde hoe de botten in de enkel weer terug groeiden en heelden. De enkel, die in een rare houding had gelegen door de breuk, kwam weer recht en normaal te liggen. De pijn was langzaam aan het verdwijnen, en was volledig verdwenen na enkele minuten. Dahlia's enkel was weer zo goed als nieuw, dankzij Daphne's mutatie. De breuk was volledig verdwenen, ze zou er ook niets aan overhouden. De breuk was voor Daphne makkelijk te helen, binnen een korte vijf minuten was het al gedaan. Het had wel iets meer energie gekost omdat ze het in zo'n korte tijd had gedaan, maar daar had ze het voor over. Het was tenslotte haar bloedeigen zus om wie het ging. Daphne zou alles voor haar doen. Ze haalde haar handen van de enkel af, en glimlachte even naar Dahlia. Toen die haar schoen weer aan had hielp ze haar nog even overeind, ook al was dat niet echt nodig. "Zo goed als nieuw." Zei ze glimlachend naar haar zus, toen ze naast haar was gaan staan. Daphne besteedde maar even geen aandacht aan de verbaasde blikken, en keek in plaats daarvan Clyde verwachtingsvol af, gingen ze weer verder met het spel?
