Books, books, books!

Spoiler:

Het was een lange tijd geleden dat Ryan voet had gezet in dit gebouw. Hij moest zo nodig een normaal leven leiden tussen de mensen en dat had alles flink verpest. Zijn nachten die hij door gebracht heeft in de cel heeft hem er over na laten denken. Het was veel beter zijn tijd hier te verpesten als dat hij nog meer vijanden maakte buiten dit gebouw.
hij liep door de gangen door, gunde de mensen geen blik. Ging opzoek naar zijn favorieten plaats. De bibliotheek was altijd een plaats geweest waar hij tot rust kon komen. Zich even weg laten zinken van de realiteit en lezen over mensen met krachten die wel als helden werden beschouwd. Was dat alles wat hij wilde? Wilde hij een held zijn? Waarom, mensen waren hem niet dankbaar als hij iemand zou helpen. Hij was eerder een freak als hij iemand zijn leven zou redden. Hij was het niet waard om gezien te worden als held. Zeker niet na zijn xtc grap. Zacht zuchtte hij terwijl hij de lange wandelgang uit liep.

Ryan sloeg de deur van de bibliotheek iets harder dicht dan de bedoeling was. Hij keek even achter zich om naar de deur alsof hij die de schuld wilde geven van de harde klap. Daarna keek hij naar de mensen die hem aan keken. Hij vernauwde zijn ogen en liet de mensen een voor een afschrikken. Gelukkig was zijn reputatie hier nog niet helemaal verpest. Zonder enige aandacht te schenken aan de mensen ging hij opzoek naar de boeken kast waar hij zijn boeken had staan die hij interessant vond.
Hij streek langzaam met zijn vingers langs de kaften van de boeken. Geen enkel boek hadden ze in de gevangenis, ja van die waargebeurde verhalen hadden ze. Alsof Ryan daar op zat te wachten. Hij haalde een van de boeken van de plank en bladerde er in. Het verhaal kende hij allang, maar nog steeds deed het hem pijn. Hij sloeg terug naar de eerste bladzijde. Hoorde zijn moeders stem door zijn hoofd fluisterden. In een hol onder de grond woonde een hobbit. Geen smerige, Ryan sloeg het boek dicht en zetten het terug op de plank. Knipperde de tranen weg die hij voelde opkomen
Huilen was een teken van zwakheid en dat kon Ryan niet gebruiken. Hoe kon hij ooit door de schaduw reizen als hij pijn voelde. Hij greep een ander boek van de plank en ging op een van de zitzakken zitten in de schaduw tegen over een meisje. Zij zat volop in het zonlicht. Hij hield het boek voor zijn gezicht, maar gluurde er elke keer weer overheen om even naar haar te kijken. Er was iets met haar, ze werd omringt door het felle licht van de zon. Het boek had hij laten zakken en hield zijn hoofd schuin. Ze werd omringt door het licht alsof ze een engel was. Veel verder weg, alsof ze uit een andere dimensie kwam. Ze kon elk moment opstaan en weg lopen, daarna zou Ryan haar nooit meer zien. Hij zou haar nooit kunnen aanraken, dan zou ze oplossen in de lucht. Dan zou hij haar schoonheid doden, zoals hij alles doden met zijn aanrakingen. Hij merkte nu pas dat hij zijn adem al een tijdje in gehouden had, hij kuchte was ongemakkelijk en hield het boek weer voor zijn gezicht. Wat moest hij zeggen? Ze zou niet terug praten, niemand sprak tegen hem. Hij kon het niet laten om soms even over het boek heen te kijken en haar schoonheid te bewonderen. Hij wilde haar op een manier dat hij nooit gevoeld had. Helemaal niet op een vunzige manier, maar op een liefdevolle manier. Hij wilde wakker worden met haar naast hem. Dat ze goeie morgen tegen hem zou zeggen, met een glimlach zo mooi dat zijn hele dag perfect was. Omdat zij naar hem glimlachte. Hij schudden zijn hoofd, wat dacht hij wel niet.

Ryan moest zich echt in gaan houden. Hij kon moeilijk dat arme meisje aan blijven staren. Wat zal ze wel niet denken? Wat voor een freak is dat, die mij de hele tijd aankijkt? Waarom maakte Ryan zich daar druk om? Wat zou het hem kunnen schelen dat ze zou denken dat hij een freak was? Ze had waarschijnlijk net zo iets raars als dat hij had. Of misschien nog wel iets belachelijks. Zoals spaghetti armen of pudding lichaam of... Ryan eet op zijn onderlip om niet te lachen. Nee waarschijnlijk had ze een prachtige gaven. Kon ze mensen echt helpen en hield iedereen van haar als ze haar gave zou gebruiken. Zij zou nou echt zo'n typische held zijn uit zijn verhalen. Zo mooi en zo liefdevol dat iedereen bevriend met haar zou willen zijn. Dat iedereen haar zou willen zijn. Ryan zijn gedachten sloegen echt op hol. Waar hij nou precies mee bezig was begreep hij zelf niet eens en hij wilde het ook niet begrijpen. Het was niet gezond om zo over iemand te denken. Teveel gedoe kwam er bij kijken.

Hij hield het boek weer voor zijn gezicht en probeerde een lange tijd zich te concentreren op de woorden die in het boek stonden. Maar elke keer weer werd hij afgeleid door het meisje dat tegen over hem zat. Hij las de woorden wel in het boek, maar sloeg de informatie niet op. Het kon hem ook vrij weinig schelen wat er nou precies in het boek stond. Hij legde het boek snel op zij toen het meisje opstond. Volgde elke beweging die ze maakte, maar als nog zag hij het niet aankomen dat ze in zijn armen zou vallen. Hij voelde zijn wangen warm worden van roodheid. Hij voelde zelfs hoe de schaduw meester van hem werd. Hoe hij langzaam verdween in de schaduw, maar hij deed hard zijn best om helemaal zichtbaar te blijven. “Ik.. Eh.. Ik oh mijn god het spijt me. “ Ryan schudden zijn hoofd.
'Nee, nee, nee! het spijt mij.' Wat? Hij had niets gedaan en hij zou ook nooit die woorden zeggen tegen iemand. ”Ik.. Ik denk dat ik maar ga dan hè.” Ryan knikte. 'Ja, nee. Natuurlijk.' Waar ging dit gesprek heen? Niet ver want het meisje had haar boek al weer gepakt en was er weer vandoor gerend. Ryan had waarschijnlijk hetzelfde gedaan als hij zichzelf had ontmoet.

Hij pakte het boek dat hij eerder naast zich neer gelegd had en sloeg het open. Het was een boek, maar niet het boek dat Ryan aan het lezen was. Het meisje had zijn boek meegenomen in plaats die van haar. Nu moest hij haar wel achterna gaan. Zachtjes zuchtte hij terwijl zijn hart in zijn keel klopte. Hoe ver weg kon ze zijn? Misschien net bij de deur. Ryan voelde zich weer oplossen in de schaduw en binnen enkele seconde stond bij de deur in de schaduw. Hij nam een flinke teug lucht en stapte op haar af. 'Niet schrikken.' Waarschuwde Ryan het meisje voordat ze nog een keer tegen hem aan zou lopen.
'Sorry maar je hebt per ongeluk het verkeerde boek meegenomen.' Zei Ryan terwijl hij het boek voor haar uit hield. Hij glimlachte vriendelijk naar haar. Wilde haar beter leren kennen, maar die kans had hij wel verspild. In elk geval kon hij haar boek nog terug geven.

Ryan schrok lichtjes toen het meisje een gilletje uit sloeg. Hij had nog zo gezegd niet schrikken. Natuurlijk schrok ze, wie verwachtte nou dat hij in eens voor haar neus zou staan. Hij probeerde haar te sussen, maar wist niet zo goed hoe hij dat moest doen. Hij probeerde gewoon geen aandacht te trekken van de mensen die in de bibliotheek zaten. Straks zouden er weer geruchten rond gaan dat Ryan mensen lastig viel.
Hij stond daar maar een beetje ongemakkelijk na dat hij het boek had omgewisseld met het meisje. Hij wilde heel graag iets tegen haar zeggen maar wist niet zo goed wat. Waar kon hij nou mee beginnen? 'hoi alles goed?' nee dat zou vreemd zijn als hij dat ineens zou zeggen. of misschien moest hij het gewoon op hoi houden. Nee dat zou ook vreemd zijn. Wat moest ze wel niet van hem denken. Hij wist ook niet zeker of hij wel naast haar moest gaan zitten of weg moest gaan lopen. Hij wilde heel graag met haar praten, maar waarschijnlijk hadden ze niets met elkaar gemeen.

Toch ging hij naast haar zitten. ”Hey. Ik ben Olivia. Olivia Grant.” Ryan haalde opgelucht adem, hij hoefde niet de eerste te zijn die iets zou zeggen. Hij relaxte dan ook een beetje.
'Ryan Cole.' Zijn stem klonk door de ruimte. Hij had een hekel aan zijn eigen stem omdat hij vaak hees klonk of schor. Hij keek naar zijn handen die vast geklemd zaten om het boek dat hij vast hield. Daarna keek hij naar Olivia. Hopelijk had ze nog niets over hem gehoord, de meeste mensen zouden een grote boog maken om hem daarna nooit meer te spreken.
'Hou je van lezen?' Vroeg Ryan wat onhandig. 'Natuurlijk hou je van lezen anders was je hier niet, ik bedoel eerder te vragen van wat voor soort verhalen je houd?' Ryan kon zichzelf wel voor zijn kop slaan om zo onhandig te zijn af en toe. Hij wist met moeite een klein glimlachje op zijn gezicht te toveren, die ook al weer snel van zijn gezicht droop. Hij kon zijn vinger er niet op leggen wat er zo bijzonder was aan Olivia. Hij merkte dat hij haar weer aanstaarde, snel keek hij weg.
'Sorry.' Zei hij vlug. 'Je moet begrijpen dat ik niet een of andere freak ben, het is alleen... Ik weet niet er is iets met je.' Zei hij zachtjes. 'Wel op een goeie manier.' Verbeterde hij zichzelf.