[ OPEN ] Well, the feeling ain't mutual bro.

<sub>School was saai.
Vooral als je eigenlijk al voor lag op de stof, maar de conclusie was getrokken om toch niks over te slaan hier want klassen en leeftijdsgenootjes en al die zooi. Alsnog was ze er niet in geslaagd om op het gewenste niveau sociaal te doen dat ze nu vrienden had. Ze had geen ruzies, alles ging goed, anderen praten wel met d’r maar dat was meer omdat ze wat nodig hadden. Miwa kennende was dit geen probleem: neem alle aantekeningen maar over joh! En dat was niet eens sarcastisch bedoeld, ze leende het met plezier uit aan anderen – maar het begon op een punt te komen waar het haast een wanhopige poging was tot het maken van vrienden. Zo ver dat het meisje uiteindelijk maar de knoop had doorgehakt en de i don’t care houding had aangenomen.
Haar leven hiervoor was ook niet perse super geweest, overbodig dramatisch eerder – maar er was wel meer actie. Als ze vrienden had gehad had ze nog kunnen sparren of zo. Nu was ze altijd in haar uppie aan het trainen en waarvoor eigenlijk? Ze had geen rivalen. Ze had zelfs liever rivalen nu dan vrienden. Gewoon…
 
Iets.
 
Op dat moment bleef ze stilstaan. Wacht. Hold the phone. Er waren hier dingen voor! Ze hadden hier dingen voor! Waarom had ze daar nooit eerder aan gedacht, o wat kon ze ook een oen zijn – djezus! Er waren dieren. Dieren voor mensen die faalden in vrienden maken. Zoals zij dus. Resoluut draaide het meisje zich om en liep ze met grote stappen de andere kant op. Dit was dé oplossing voor haar probleem.
De animal shelter… Aah, het leek nog net niet alsof er heilig licht door de deur heen kwam en een aaaah geluidje wanneer ze deze opende. Met een blije glimlach liep ze rond, totaal blind voor de reacties van de dieren. Pas toen ze stilstond en zich realiseerde dat het eigenlijk ook de bedoeling was om een dier aan te raken merkte ze het. Ze werd vermeden. De honden en katten besloten wijselijk om een paar meter bij haar uit de buurt te blijven, alsof er een onzichtbare barrière om haar heen zat. Wat ook zo was.
Een klagelijk geluid kwam uit haar keel toen ze het zich weer realiseerde. Haar straling, maar natuurlijk! Dieren hadden er altijd al een pesthekel aan gehad, sommige insecten vonden het super sexy maar andere dieren vermeden haar als de pest. Daar stond ze dan, met een straal van twee meter om zich heen waar geen dier te bekennen was, al facepalmend over hoe dom ze was. ‘Zelfs dieren willen geen vrienden met je zijn Miwa,’ sprak ze met een zeurend stemmetje tegen zichzelf. ‘Nou ik wil ook geen vrienden zijn met hun.’ Ze hield die uitspraak serieus twee seconden vol of ze zette al een pruillipje op. ‘O wie hou ik voor de gek ik wil dit wel.’

Ze had een kat in een hoek weten te krijgen, was neergehurkt en strekte langzaam haar hand uit. Het arme dier had haar oren in haar nek en haar haren opgezet. ‘Kom op, het doet geen pijn – dat beloof ik!’ Ze wist dat het anderen geen pijn zou doen, maar het was moeilijk om ze over te halen – vooral als het dieren waren die je niet konden verstaan. De kat wist uiteindelijk weg te rennen, wat als reactie had dat Miwa opsprong en erachteraan rende. ‘Nee kom terug!’ En zo veroorzaakte het meisje een ware chaos. Dieren die wild werden door haar, pure paniek en nu stond ze stil op een plek waar alles blafte en miauwde en rond rende.
Goed gedaan meid.

OOC; Bluh. Moet even inkomen hoor ;w;</sub>

_{Dit was gewoon een ramp.
Het liefst had ze zich omgedraaid en was ze weg gegaan. Als ze zou proberen om deze puinhoop te fixen was het alleen nog maar erger worden. Bij elk spiertje dat ze verroerde raakte de dieren alleen nog maar in paniek, dus ze zou meer schade veroorzaken dan herstellen. Ietwat gefrustreerd haalde ze een hand door haar haren, waarbij de elektrische schokje te zien waren die haar gevoelens weergaven. Het leek alsof ze niks goed kon doen op sociaal vlak. Verdorie.
Ze kreeg echter geen kans om te ‘vluchtten’ van de crime scene want iemand had haar al op heterdaad betrapt. Rustig keek ze om met grote ogen, keek naar de ander. Terwijl ze deze in zich opnam knipperde ze tweemaal met haar ogen. Het was overduidelijk dat de ander op haar hoede was en ze verweet haar er niet op: een persoon die omringt is door zoveel chaos… Dat kan niet goed zijn.
 
Een beschamend lachje kwam op haar gelaat. ‘Dieren mogen me niet zo…’ verklaarde ze zichzelf zachtjes, ‘Ze voelen mijn mutatie aan en snappen het niet. Mensen hebben er over het algemeen geen last van, dus weet niet bang: ik doe je geen pijn.’ Niet expres althans, maar ze wist dat ze genoeg controle had over haar mutatie om zichzelf ervan te verzekeren dat ze de ander niet pijn zou doen. Natuurlijk was er altijd de kans dat de ander zou denken dat ze loog… Maar waarom zou ze op zo’n manier liegen. Ze was wat dat betreft niet sluw genoeg om te liegen op een degelijke manier.
‘Oh!’ Ze leek op te schrikken uit haar gedachtes, alsof ze even was afgedwaald van het gesprek – als je het al een echt gesprek mocht noemen. ‘Ben je goed met dieren? Ik weet niet of het teveel gevraagd is… Maar ik ga ze nooit rustig krijgen, maar ik vind het ook zo wat om alles zo achter te laten.’ De troep was niet dramatisch, maar het was wel duidelijk dat iemand ervoor gezorgd had dat een paar dingen waren omgevallen en dergelijke. Als de ander de dieren wellicht kon kalmeren zou zij nog een kans krijgen om wat karmapunten te sprokkelen door alles weer goed te zetten.}