Onderwerp: Oh, Where do we begin? zo jan 05, 2014 7:47 pm
A drop in the ocean A change in the weather I was praying that you and me might end up together It's like wishing for rain as I stand in the desert
But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven
Haast geruisloos wist de blondine met haar bijna witte haren door het bos te lopen, de zachte vochtige bosgrond zorgde voor gedempte toon van haar blote voeten. Nog altijd was het erg moeilijk om te wennen aan schoenen, na de vier jaar in gevangenschap te hebben geleefd voelde niets beter dan de natuur onder haar voeten. Daarnaast was het alsof de connectie met de natuur alleen maar sterker. Jade haar fijne handjes gleden langs de vele struiken met dorre blaadjes, die zodra haar huid nog maar een lichte aanraking had gemaakt met de struik gelijk weer tot leven kwamen, de dorre blaadjes werden vervangen door zacht groene en de uitgebloeide bloemen maakte plaats voor prachtige levendige bloemen in diverse kleuren. Jade haar gave ging niemand onopgemerkt voorbij, de kleine fragiele jongedame was het leven, het leven van de natuur. Waar ze haar voeten ook plaatste, spontaan rezen de kleine gezonde lichte groenen grassprieten uit de bodem. Een spoor van bloei liet ze na, ongeacht welk pad ze koos het was niet moeilijk haar te volgen. De bomen in Januari waren hun pracht en praal verloren, maar door de aanwezigheid van Jadeline hervonden ze het leven voor even. Ook al wat dit effect maar voor een paar uur, het was prachtig om te zien. Niet alleen moeder natuur reageerde op haar aanwezigheid en aanraking, maar ook alle levende wezens. Hier, midden in het bos voelde de blondine zich pas echt thuis. Zodra het pad wat hoger liep moest ze de rok van haar smalle maxi jurk iets wat omhoog houden met haar handen om te zorgen dat de zacht blauwe zoom niet door het donkere bosgrond zou slepen. Zodra ze het pad omhoog had gevolgd kwam ze terecht bij een prachtige open plaats, een klein meertje omringt door prachtige treur wilgen. Jade haar helder blauwe ogen gleden van de onbewandelde zachte mosgrond naar het prachtige heldere water. Spontaan sierde een grote glimlach haar lippen terwijl ze vlot in de richting van het prachtige water liep. Ze had deze plek niet eerder gevonden, en waarschijnlijk wisten vele mutanten helemaal niet van het bestaan van deze magische plaats af.
Vlak langs het water lag een oude omgevallen boom, een boom wiens wortels niet sterk genoeg waren geweest voor de krachtige wind. Jade plaatste haar smalle handjes op de boomstam en duwde zichzelf zo op de boomstam, ondanks haar fragiel postuur was de jongedame behoorlijk lenig en kostte dit dus helemaal geen moeite. Het zachte ochtend zonnetje dat scheen verwarmde haar bleke huid en dankzij de energie van de zon had blondine het ook helemaal niet koud, ondanks het grillige weer van de laatste paar dagen. Dankzij haar gave kon ze de warmte van de zon absorberen en haar lichaam warm houden. Voorzichtig zakte ze door haar knietjes en liet ze haar smalle lichaam op de boomstam zakken. Zoals altijd had haar aanwezigheid een bijzondere werking op de natuur maar bovendien ook op de leven dieren. Ze zat nog maar een paar seconde of ze hoorde al geritsel in de bosjes niet ver bij haar vandaan. Ze tilde rustig haar linkerhand op en liet haar gave het werk doen, ze kon contact leggen met de dieren hier in het bos, een connectie die moeilijk te omschrijven was. Maar was er gebeurde was, zodra ze contact maakte met een dier ze het dier haar gevoelens kon voelen, en zodoende ook de hare kon overbrengen. De rust die ze in haar hart bezat, de vriendelijkheid en de voorliefde voor de natuur zorgde ervoor dat de dieren zich veilig voelde in haar omgeving. Het duurde ook niet lang voordat ze zag met welke dieren ze contact had gemaakt, een koppeltje prachtige herten kwam uit de bosjes gestapt op hun smalle lange hoeven. Het prachtige mannetje had zijn volledige gewei nog, en bezat een bijzonder vlekken patroon op zijn rug. De heldere gitzwarte ogen leken haar recht aan te kijken. Een glimlach sierde de blondine haar lippen terwijl ze haar rechterhand bij haar linkerhand voegde en haar twee handen voor zich uit hield. Ze richtte beide handen naar de grond en sloot voor enkele secondes haar ogen, plotseling kwam er een dikke bruine tak uit de aarde gegroeid die tot haar handen reikte, de kleine knopjes van de tak opende zich en bladeren kwamen te voorschijn. Ze had een klimop laten groeien, wetende dat de klimop een van de herten hun belangrijkste voedselbron was. Jade trok de tak uit de grond, wiens steel zo dun was dat ze dat zonder moeite kon doen. De herten twijfelde geen seconde en zetten zonder te twijfelen grote passen in haar richting. Jade strekte haar hand en liet de tak in hun richting buigen, die gulzig opgegeten werd.
Onderwerp: Re: Oh, Where do we begin? di feb 11, 2014 9:45 pm
Met de handdoek over zijn schouders heen geslagen liep hij door het bos. Zijn armen had Kellin om zijn armen heen geslagen. Ook al had hij een trainingsvest aan, toch was het koud. Het was vast ook niet zo’n verstandige keuzen geweest om enkel dat aan te doen. Maar waarom zou hij meer aandoen? Het was niet de bedoeling dat hij de trainingsvest zou aanhouden. Daardoor moest hij wel even koud leiden maar daar werd je hard van. Hij zou zo bij het water zijn en dan had hij er geen last meer van. De plek waar hij heen ging was een plek die vrij verlaten was. Nog nooit had hij er een andere persoon gezien. Wel dieren maar die mochten daar zijn. Het was gewoon fijn om op een plek te zijn waar bijna nooit iemand kwam. Tevens was het er ook nog eens mooi. Mooi en rustig tegelijk. Waar kon je nog meer om wensen? Traag schudde hij bij die gedachten zijn hoofd. Nee, dat was niet de juiste vraag. Er was zoveel waar hij om kon wensen, helaas was het meeste daarvan niet haalbaar. Door de takken van de bomen en struiken heen kon hij uiteindelijk het meer al zien. Kellin was zich van geen kwaad bewust, hij had zelfs niet doorgehad dat hij niet alleen was. De rode handdoek rond zijn schouders haalde hij weg en legde hij op een steen. Zijn schoenen trok hij ook nog uit en legde hij erbij. Pas wanneer hij zijn vest los ritste merkte hij de aanwezigheid van de andere persoon op. Abrupt stopte hij met het uitkleden. De persoon was een meisje geweest die op een boomstam zat. Ze werd gezelschap gehouden door twee herten. Aan de stand van de beesten hun oren was duidelijk te zien dat zij hem al wel hadden opgemerkt. Tot zover de rust. Terwijl dat hij daar maar stond vroeg hij zich af of dat hij wat moest zeggen. Kellin kon zich nu ook nog steeds omdraaien en weg gaan. Dan zou hij een andere keer wel eens terug komen. Hij zou dan altijd nog naar de zee kunnen gaan maar daar was de wind op het moment net iets te hard naar zijn goesting. Nee, Kellin zou gewoon hier blijven. ‘Hi.’ wist hij uiteindelijk dan toch uit te brengen. Zijn rug rechte Kellin wat. Hij moest socialen worden, en dit was daar het geschikte moment voor. Er was niemand anders en tevens was het ook nog eens een vertrouwde plek voor de jongen. Ondertussen had hij zijn vest dan toch ook uit gedaan en bij de rest van zijn spullen gegooid. ‘Ik hoop niet dat ik stoor…’ zijn blik gleed nogmaals naar de twee herten die er stonden. Het was vreemd om die dieren zo dicht bij een mens te zien. Meestal hadden ze schrik van ieder menselijk wezen. Het waren vluchtdieren en zo gedroegen ze zich ook. Enkel op dat moment niet. Ze stonden rustig bij het meisje te eten alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
Onderwerp: Re: Oh, Where do we begin? do feb 13, 2014 9:58 pm
A drop in the ocean A change in the weather I was praying that you and me might end up together It's like wishing for rain as I stand in the desert
But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven
Ja, het leven kon heel anders lopen dan verwacht. Nooit had Jadeline gedacht hier op Genosha haar draai te kunnen vinden. Ondanks dat ze nu onder haar ‘soortgenoten’ was en ze zich meer thuis voelde dan waar dan ook, was er toch nog iets wat ontbrak in haar leven. De angst die haar lichaam overnam zodra ze in – voor haar – benauwde situaties kwam was er nog steeds. De nachtmerries die haar regelmatig troffen ’s nachts waren geminderd maar nog altijd aanwezig. Maar ze had inmiddels geen moeite meer om de lesstof bij te houden, en er waren zelfs vakken die ze ook echt leuk vond. En wonder boven wonder had ze vrienden gemaakt, ze had leuke kamer genoten en aardige nieuwe mutanten leren kennen die qua karakter erg veel op haar leken. Natuurlijk waren er ook mutanten die niet zoals haar waren, die een ander verleden hadden en een andere kijk op deze wereld. Hoe krom het ook was, volgens de mensen hoorde de mutanten nu eenmaal niet thuis op deze aardbol. Jade was gewoon heel wijs geweest en had discussies of ongemakkelijk situaties uit de weg geholpen door ze simpelweg te negeren of te ontwijken, vooral dat laatste dan.
Echter, na enige aansporing, had ze zich wel opgegeven voor het ‘evenement’ waar iedereen vol lof over sprak. Dus ze was heel erg benieuwd hoe dat ging lopen. Omdat er op dit moment veel in haar hoofd omging, had ze zo af en toe de tijd nodig voor zichzelf. En die vond ze hier, hier op de openplaats midden in het bos waar ze omringt was door de vertrouwde natuur, hier voelde ze zichzelf en kon ze laten en doen wat ze wilde. Haar helder blauwe ogen waren op de herten gericht voor haar, die binnen no-time de tak hadden verslonden die ze had laten opbloeien. Een zachte glimlach sierde haar lippen, terwijl ze met haar linker hand wat haren terug achter haar oor stak die door de wind waren opgetild. Zodra de herten hun neusgaten wijd opensperde en hun gitzwarte kraal ogen strak op de bosjes aan de andere kant van het veld. rustig maar sprak de blondine de herten met haar gedachte toe terwijl ze haar helder blauwe ogen op hun gericht hield. Maar de dieren waren immers niet gek, en hadden allang door wat er aan de hand was, of sterker nog wie er aanwezig was. De blik in haar ogen was iets wat verrast omdat ze niet eerder doorhad, omdat ze haar ogen simpelweg niet van de herten had afgehouden, gehad dat er iemand niet ver bij haar vandaan was komen staan. Ze kantelde haar hoofdje iets en zag hoe hij stopte met zich uitkleden en iets wat twijfelend haar richting op keek. Jade was verrast, niet vanwege hoe hij eruit zag, wat ze had al heel wat muntanten gezien waarvan hun mutatie aan de buitenkant duidelijk te zien was, maar ze was verrast omdat hij leek te twijfelen omdat hij niet wist wat hij moest doen. Normaal gesproken was dat lot weggelegd voor haar, en was zij diegene die dat altijd had.
Uiteindelijk wist hij haar dan toch te begroeten met ‘Hi’ waardoor een lieve glimlach haar lippen sierde. Hey! sprak ze vriendelijk uit terwijl ze iets verschoof op de boomstam om haar lichaam iets meer in zijn richting te draaien zodat ze niet over haar schouder hoefde te kijken. Zodra ze haar handjes op de boomstam plaatste en daarmee haar aandacht voor de herten liet gaan, verloor ze het lichte contact waardoor beide herten op het gemakje wegliepen, alsof er niets aan de hand was geweest… Jade keek heel even om, zodat ze twee herten kon nakijken die weer in de bosjes verdwenen. ‘Ik hoop niet dat ik stoor’ sprak hij vervolgens uit. Heel even haalde de blondine haar schouders op. Maar natuurlijk niet, storen is een groot woord, en daarnaast ben je vrij om te gaan en staan waar je wilt sprak ze eerlijk en oprecht. Gestoord kon iemand pas worden op een plaats waar hij of zij woonde, wat eigendom was en waar diegene dus weggestuurd kon worden. De rest was een geschenk, de natuur was een geschenk evenals de tijd die ze gekregen had om te leven en haar gave, bovenal haar gave dat was pas een prachtig geschenk. Ze waren op zoek naar wat te eten, net als elk ander dier.. in deze tijd van haar jaar bracht ze zachtjes toe, terwijl ze haar ogen nog eenmalig naar de bosjes gleden. Moeder natuur kon erg hard zijn in de winter maanden, en ze wist dat vele dieren het leven moesten laten vanwege het strenge weer of te weinig voedsel. Jadeline mocht niet ingrijpen tijdens de jaargetijden, maar ze kon wel voorkomen dat een dier zou sterven aan te weinig voedsel.
Onderwerp: Re: Oh, Where do we begin? za feb 15, 2014 9:00 pm
Kellin kwam hier voor de rust en voor het meer dat er gelegen was. Hij had gedacht dat er niemand was omdat hij er nog nooit iemand had gezien. Had hij dat eens goed verkeerd. Niet dat hij het erg vond, dat zeker niet, hij had het gewoon niet verwacht. Natuurlijk kon hij het ook niemand verbieden om hier te komen. Het was niet zijn domein en iedereen mocht hier komen. Daarbij kon het misschien geen kwaad om eens enkele mutanten te ontmoeten. Als jij je als maar ging opsluiten op je kamer dan ging je leven er niet van beteren. Dat had Kellin al door, maar het was gewoon zo vertrouwd op zijn kamer. Hij kende bij wijzen van spreken elk puntje in zijn kamer. Het gaf een veilig en vertrouwd gevoel en daarom dat hij er bleef. Dat was vast een negatief effect van als maar binnen te moeten blijven. Voor dat hij naar hier kwam had hij enkele jaren in huis doorgebracht. Hij mocht overal in het huis komen en soms buiten in de tuin. Zijn ouders wilden namelijk niet dat iemand Kellin ook maar zag. Ze wisten hoe dat sommige mensen dachten over mensen als hem, en ze wilden niet dat de verkeerde mensen achter zijn bestaan kwamen. Het gebeurde namelijk wel vaker dat een mutant werd gedood omdat het een ‘gevaar’ zou zijn voor de bevolking. Zijn ouders wilden niet dat dat met hun zoon zou gebeuren dus hadden ze besloten om hem binnen te houden. Met vele mutaties kon je nog buiten komen als je ze onder controle wist te houden, bij Kellin viel het jammer genoeg net iets te hard op. Hij zou nog maar één stap buiten moeten zetten en mensen zouden meteen al weten wat hij was. De jongen had er dan maar vrede mee genomen en bleef binnen zoals ze hem hadden opgedragen. Door het als maar binnen zitten waren zijn sociale vaardigheden sterk achteruit gegaan, maar dat kwam echter niet alleen door het binnen zitten.
De twee herten waren nog even gebleven maar uiteindelijk waren ze dan toch weg gegaan. Hij moest eerlijk toegeven dat hij die dieren nog nooit van zo dicht bij had gezien. Meestal waren ze weg als ze nog maar de kleinste beweging maakte. Waren ze al bang als ze nog maar stemmen horen maar dat was bij haar niet het geval geweest. Nee de dieren hadden gewoon rustig zitten eten. Ze waren op hun gemak bij haar. Omdat het er zo vredig uit zag en zo rustig had Kellin echt het gevoel dat hij hen gestoord had. En in zeker zin was dat wel. Als hij niet naar hier was gekomen waren de dieren vast ook niet weg gegaan. Niet dat hij er veel aan kon doen. Ze zei echter dat het geen kwaad kon. Als hij het kon had hij een glimlach op zijn gezicht laten verschijnen. Het was echter niet mogelijk. ‘Wel dat is waar maar…als je druk met iets bezig bent en iemand komt langs dan kan die je wel storen.’ zei Kellin. Het meisje legde ondertussen uit dat ze op zoek waren naar eten. Toch verklaarde dat niet waarom ze zo rustig kwamen eten. ‘Hoe komt het dat ze zo- zo rustig waren?’ Misschien had het wat met haar mutatie te maken? Dat zou alles wel verklaren.
Onderwerp: Re: Oh, Where do we begin? ma feb 24, 2014 10:16 pm
A drop in the ocean A change in the weather I was praying that you and me might end up together It's like wishing for rain as I stand in the desert
But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven
Jade haar fijne handjes hadden plaats genomen op de boomstam en zodra ze die optilde om iets gaan verzitten was er zowaar op onder beide handjes een hoopje licht groen mos gegroeid. Jade tilde haar rechterhand op en liet haar heldere licht blauwe ogen naar het mos glijden, een korte glimlach sierde haar lippen terwijl ze beide handjes ineens vouwde en op haar bovenbenen liet rusten. dat is waar maar…als je druk met iets bezig bent en iemand komt langs dan kan die je wel storen een korte glimlach sierde haar lippen.Dan heb je geluk dat je mij bent tegen gekomen sprak ze simpelweg. Een ander die misschien wel hier naartoe was gekomen voor de rust had natuurlijk heel anders kunnen reageren. Daarnaast heeft Jade geleerd om niet te oordelen over anderen, maar ze moest toegeven dat en waarschijnlijk een hoop mensen/mutanten waren die Kellin niet in hun buurt wilde hebben vanwege zijn uiterlijk, of hem zelfs bespottelijk zouden toespreken, daar kon ze sowieso al wel éen iemand bij bedenken die dat zou doen…
‘Hoe komt het dat ze zo- zo rustig waren?’ wederom sierde een korte glimlach haar lippen. Door mijn gave sprak ze met haar zacht doch heldere stem. Ze liet haar fijne lichaam van de boomstam afglijden, zodat ze met haar blote voetjes weer in het gras stond. Ze zette haar lichaam in beweging richting het water, het spoor waar haar voeten het gras had aangeraakt groeide wederom spontaan op, waardoor er heldere licht groene grassprietjes uit de grond herrezen. De dieren, het water, de aarde alles reageert op mijn aanwezigheid verklaarde ze terwijl ze haar voetjes in het water plaatste. Ik zie dat we de voorkeur voor het water delen sprak ze terwijl ze haar rechterhand naar het water bracht. Ze liet haar vinger topjes het water aanraken waardoor er een lichte trilling in het water ontstond. Zodra ze haar vingers weer van het water afhaalde rezen er diverse waterbelletjes mee. Alsof er bellen werden geblazen zonder sop. Rustig liet Jadeline haar hand weer zakken en zodoende verdwenen ook de waterbellen weer terug in het water.
Nieuwschierig richtte ze haar helder blauwe ogen weer op de mutant die inmiddels vrij dichtbij stond. Ik ben trouwens Jadeline, maar Jade is ook prima een korte glimlach sierde wederom haar lippen.
Onderwerp: Re: Oh, Where do we begin? do maa 06, 2014 1:46 pm
‘Dat geluk heb ik inderdaad.’ er waren genoeg mensen die dat hij waarschijnlijk nooit wou tegen komen. Mensen die een gevaar waren voor anderen, of die ervoor kozen om gevaarlijk te zijn voor anderen. Het meisje voor hem zag er zo niet uit. Ze kwam zo niet over. Zelfs haar woorden klonken zo lief als ze wat zei. Het zorgde er voor dat Kellin zich op zijn gemak voelde bij haar, iets dat zelden gebeurde. ‘Het zou anders niet de eerste keer zijn dat ik de verkeerde tegen kwam.’ hij wou glimlachen, en op dit moment zou hij een glimlach op zijn gezicht willen laten verschijnen, maar zijn eigen lichaam zorgde dat het onmogelijk was. Het was één van de zoveel vrijheden die het van hem gestolen had. Kellin had nog gevraagd hoe het kon dat herten zo rustig waren. Waarom ze gewoon bij haar stonden om te eten zonder weg te rennen. Hij had al een ligt vermoeden wat de reden was, maar hij wou het uit haar mond horen komen. Het zou door haar bevestigd moeten worden en dat was ook het geval toen ze zei dat het door haar gave kwam. Toen het meisje in beweging kwam en naar het water liep volgde er een spoor van gras op de plaatsen waar haar voeten hadden gestaan. ‘Dat is echt geweldig.’ zei Kellin oprecht verwonderd. Het was gewoon mooi om te zien hoe dat het meisje iets dat er niet was kon laten groeien. Aangezien dat het winter was, was al het groen weg, maar zij kon het gewoon terug laten komen. Het meisje ging ondertussen het water in terwijl ze haar gave nog wat meer verklaarde. ‘Het moet een prachtige gave zijn om te hebben.’ antwoorden Kellin. Zijn blik bleef op haar gericht omdat hij benieuwd was wat ze nog meer kon. De jongen zetten zichzelf uiteindelijk ook in beweging naar het water. Dat was nog steeds de reden dat hij hier was gekomen, maar zijn plan was niet helemaal gegaan zoals hij wou. Hij ging er echter zeker niet om klagen. Bij het zien van de bellen was Kellin zijn blik daar meteen op gericht. Met één vinger tikte hij tegen één van de belletjes. Het meisje had zich ondertussen ook voor gesteld als Jadeline, naar Jade was ook goed zei ze. ‘Kellin.’ Zei de jongen zonder dat hij haar had aangekeken. Zijn aandacht was namelijk nog steeds gericht op de belletjes, tot hij eindelijk tot het besef kwam dat Jade zich had voorgesteld. Snel keek hij haar dan ook terug aan. ‘Dat is mijn naam dus, Kellin.’ waarschijnlijk was het wel duidelijk geweest dat het zijn naam was.
Onderwerp: Re: Oh, Where do we begin? wo maa 12, 2014 9:04 pm
[dohtml]
And through the rising and falling apart, we discover who we are,
Eigenlijk had ze nerveus moeten zijn, dat zat inmiddels zo in haar lichaam dat ze eraan gewend was. Maar de kalmte die het water met haar mee bracht had een positieve invloed op haar tengere lichaam. De vingertopjes van haar rechterhand liet ze voer het water glijden, ondanks deze tijd van het jaar voelde het niet ijskoud aan en bovendien kon haar lichaam de temperatuur makkelijk absorberen en omzetten in haar eigen lichaamswarmte, waarschijnlijk was dat ook de voornaamste reden waarom ze nooit verkouden was. Zodra hij uitsprak dat het niet de eerste keer zou zijn dat hij de verkeerde tegen kwam knikte ze instemmend. Ook Jadeline had al meerdere malen mensen ontmoet, die ze liever niet was tegen gekomen. Vaak omdat diegene heel anders qua karakter waren, en of hun mutatie op hun manier misbruikte.
Zodra hij zijn volle interesse op haar gericht had en sprak dat het prachtig moest zijn om zo een gave te hebben sierde een korte glimlach haar lippen. Ja, ze was blij dat ze deze gave had, maar vroeger haatte ze het. Vroeger zag ze haar gave als een vloek, alsof ze gestraft werd voor iets, alsof ze express een ‘freak’ was geworden, alsof ze het verdiend had. Algauw leerde ze begrijpen dat het niet haar schuld was, biologisch gezien was het haar vaders schuld en hij had haar geleerd haar gave te accepteren. Ze was bijzonder, en met haar gave kon ze dat bewijzen en zodoende ook andere mensen overtuigen dat niet alle mutanten over een kant te scheren zijn, en dus niet iedereen slecht óf goed is. Inderdaad prachtig, maar vaak moeilijk te verbergen.. waardoor vooroordelen makkelijk ontstaan Ondanks dat ze wist dat de jongeman zijn gave helemaal niet op de hare leek, wist ze dat ze ook voor hem sprak. Zowel hij als Jadeline konden hun gave moeilijk verbergen, de jongeman vanwege zijn uiterlijk en zij vanwege het feit dat alles wat ze aanraakte spontaan in bloei of groei kwam.
Zodra hij ook het water in liep en geïnteresseerd naar haar bellen keek, en vervolgens zacht, zijn naam? sprak richtte ze haar heldere blauwe ogen op hem. Nog voordat ze antwoord kon geven, of over een antwoord kon nadenken was hij haar voor. Wederom herhaalde hij zijn naam terwijl hij zijn ogen op de hare richtte. Het past bij je.. sprak ze zacht maar hoorbaar. Ik heb nog nooit eerder de naam Kellin gehoord, bijzonder en uniek Jade was altijd eerlijk, en ook dit wist ze positief naar voren te brengen. Ze bedoelde dit immers allemaal goed en ze vond zijn mutatie ook erg bijzonder. Het is het water toch?... waarvoor je eigenlijk kwam? een verontschuldigde glimlach sierde haar lippen, want ze wilde hem niet weerhouden van zijn plannen, noch storen.
for: Kellin // word count: 462 // yaay, mn nieuwe template af
