Escape it all, it's just irrelevant. [Gereserveerd]

CHANGING MY FATE

Oké, wat nu?
Met een nadenkende blik staarde ze naar het plafond terwijl ze met haar benen opgetrokken op haar bed lag. Ze was hier nog niet superlang, dus de boel verkennen was altijd een optie. Maar gezien het feit dat ze het hele gebouw eigenlijk al kende omdat ze vals speelde met haar mutatie werd dat ook al deels uitgesloten. Huiswerk had ze niet omdat ze alles al keurig af had gemaakt, netjes en wel. Echter zou ze dat na een week niet meer doen, ze zou het nog wel maken op tijd: maar ze was er nooit goed in geweest om dingen keurig te onderhouden. Het was dat ze zich verplicht voelde om alles altijd keurig op te ruimen aan het eind van de week: maar aantekeningen en huiswerk kon je niet opruimen. Als het eenmaal op papier stond, dan stond het erop en ze was er geen fan van om alles weer keurig opnieuw over te schrijven gezien zij de enige was die ernaar zou kijken. En ze kon haar eigen handschrift prima lezen.
Terwijl ze een klagelijk geluid liet ontsnappen uit haar keel kwam ze overeind waarna ze met haar handen even wild door haar haren ging. Na al de tests was er wel uitgekomen dat ze geen ADHD had, maar ze kon alsnog niet zo goed tegen stilzitten en niks doen. Zo zat ze gewoon niet in elkaar. Op deze manier was ze niet productief en… En er was ook helemaal niks aan! Ze sprong op uit haar bed, trok een fatsoenlijke broek aan – een pyjama broek was ook zoiets om in rond te lopen – sprong in haar schoenen, trok haar jas aan en verliet de kamer. Als binnen verkennen niet ging, dan zou ze wel naar buiten gaan. Het leek ook best lekker weer te zijn buiten.

Blij ademde ze de frisse buitenlucht in, waarna ze een diepe zucht slaakte. Ze zette een paar stappen waarna ze zich omdraaide en met een glimlach naar het gebouw keek. Ja, ze wist het zeker: deze plek was goed. Het was er veilig en dan niet in de zin van fysiek gevaar, maar meer het soort van… Wantrouwens gevaar of de lust naar meer macht. Ze wist wel dat niemand haar vroeger volledig had vertrouwd als ze aan de slag moest, welk team ze ook in werd gezet; ze was en bleef een mutant en dat belette mensen ervan zich aan haar over te geven. Zelfs als ze ze zowat redde was het nog niet genoeg. Maar hier zou het vast anders zijn. Hoewel ze dan eerst wel in contact moest komen met anderen… Had iedereen hier de mutatie om onzichtbaar te worden of zo? Dat zou gemeen zijn, want zij wilde ook meedoen met het spelletje.
Ze schudde haar hoofd om de vreemde gedachte te stoppen, draaide zich vervolgens om en begon te lopen. Het was logisch dat iedereen hier waarschijnlijk wat schuwer was, gezien de afkerende houdingen die ze hadden moeten verdragen en het immense onbegrip van vroeger. Zijzelf had zich er weinig van aangetrokken: als iemand een probleem met haar had, dan was dat hun probleem en niet het hare. Ooit zou ze wel vrienden krijgen en bij Area 51 was alles nog wel redelijk geweest, voor zover ze wist. Genoeg vreemde types daar en gezien zij dat ook was klikte het wel altijd.

Ineens bleef ze stilstaan, staarde een tijdje voor zich uit en draaide zich uiteindelijk om. Bomen. Heel veel kale bomen, maar genoeg om ervoor te zorgen dat ze zich niet meer kon oriënteren. Normaal zou ze het gebouw hebben gebruikt als het middelpunt van haar kaart, die ze nu aan maken was, maar er was niks meer van te zien. Nogmaals keek ze om zich heen, maar omdat ze helemaal niet had opgelet tijdens het lopen – omdat ze bezig was geweest met haar eigen gedachtes – had ze echt geen idee waar ze was en kon ze zich ook niet oriënteren met die bomen.
Misschien kon ze een boom inklimmen en kijken of ze dan wel wat kon zien? Ze haalde haar schouders op en liep naar de eerste beste boom, legde een hand er al op – maar verstijfde toen. Er was iemand.
Met een ruk draaide ze zich om, hield een hand een beetje achter zich, was klaar om – Ze veranderde van houding, ging normaal staan. Dit was verkeerd. Wat ze deed was verkeerd. Het was een andere wereld hier, een nieuw begin en ze had het bijna voor zichzelf verpest. Ze kon zichzelf prima redden, maar vrienden maken was haar doel hier en dat kwam ze hier... Leren. ’Hallo?’ kwam er uiteindelijk over haar lippen die zich tot een glimlach ontplooiden. ’Is daar iemand?’ Ze wist zeker dat er iemand was, maar om die persoon nou te commanderen om tevoorschijn te komen was net zo erg als deze bedreigen met haar houding.

TAG: IETS VAN DIANTOS PLS. NOTES: Ik ben zo slecht in openingen OTL

THANKS SARA!

''Tick, tock, de tijd is op.'' Zei ze met een hoge stem en het kleine meisje waar ze tegenover stond begon te trillen. Delia had geen idee waarom. Of, eigenlijk wel. Zonder pardon had ze een willekeurig meisje uit de gang getrokken en in een magazijnskast gestopt. Als ze er uit wou komen, had ze een stukje van haar af moeten knippen. Het grappige was dat haar reputatie nu al door de school rond ging, tezamen met die van Junior, terwijl ze er nog niet eens een maand waren. Oké, misschien ietsje langer. Dat was het. Waren er dan echt geen Die Hard personen op deze school, behalve hun twee? Dat was onmogelijk, iedereen had wel een greintje duisternis in zich zitten, het lag er alleen aan of ze het in zich hadden om dat naar buiten te brengen. Iédereen had zijn donkere momenten, Junior en zij hadden er voor gekozen om dat voor altijd te hebben. Ten eerste, was dat niet eens hun schuld. Het was de schuld van moeder en vader, zij waren degenen die hen zover gebracht hadden. Als ze normaal opgegroeid waren, waren ze vast zulke poezekindjes zijn geweest waarvan ze er nu al hier een talloos aantal tegengekomen was. Ze zuchtte geïrriteerd wanneer het kind begon te piepen. Meteen opende ze de deur met een harde zwaai, waardoor die tegen de muur aanviel en ze zag hoe het meisje inmiddels een schaar vast hield en een plukje haar. De stap was alleen nog niet gezet om er daadwerkelijk een plukje vanaf te halen. Delia grijnsde, er was niks van medelijden in haar ogen te zien. Jaren geleden had ze dat waarschijnlijk wel gehad, nu was het niets minder dan entertainment. ''Doe het!'' Krijste ze luid. Andere mutanten mochten het misschien wel horen, maar dat was iets waar Delia juist op kickte. Want ze wist toch wel dat de meesten de ballen niet hadden om iets tegen haar te doen. Hoe sterk ze ook mochten zijn met hun mutatie. Delia kon ook vechten en zeker met haar mutatie. Eén bal tegen hun aan en ze zouden een lange, fijne tijd in de ziekenboeg beleven. Dat was één ding dat zeker was. En dat wist het meisje voor haar ook.
De zwartharige meid zette een stap naar voren, stak haar tong uit waardoor het meisje achteruit deinsde en uit schrik het plukje afgeknipt had. ''Thanks,'' bracht ze sarcastisch uit met open gesperde ogen, gooide de schaar uit haar handen vandaan en zodoende ook het plukje haar. Slordig duwde ze die in haar broekzak, trok het meisje bij haar schouders mee naar de gang en smeet haar daar op de grond waar heel toevallig zojuist iemand zijn cola gemorst had. Delia liep kakelend en vooral huppelend weg, op de gothic hakken die ze aan had. Een normaal mens zou dat niet hebben gedaan, maar Delia en normaal? Juist ja.

De buitenlucht bleef haar niet onopgemerkt, het was fris en er lag nauwelijks sneeuw meer. Het zonnetje was doorgebroken, al straalde daar bijna geen warmte vanaf. Toch had Delia niet de moeite genomen om iets van een jacket aan te trekken, waardoor ze nu met een zwarte tanktop buiten liep en een zwarte jean die tot haar enkels reikte, waaronder haar hakken. Een heleboel accessoires inclusief, die maakten juist haar uiterlijk naar haar persoonlijkheid. Gestoord op de slechte manier, een tikje krankzinnig en bovendien aandachttrekkend. Ja, dat was het. Een vleugje enthousiasme? Ja, ja, dat allemaal! Neuriënd huppelde ze verder het schoolplein over en voor ze het wist was ze in het bos belandt zonder echt iemand tegen te zijn gekomen. Natuurlijk waren er meerdere mutanten buiten geweest, maar daar had ze niet echt haar oog op gericht. Ze had zin om haar lichte frustraties eruit te rammen en aangezien ze dat niet zo snel bij haar medeleerlingen mocht doen, volgens die stomme schoolhoofden, kon ze beter een boom in elkaar rammen met haar mutatie. Met haar blote vuisten ging haar dat natuurlijk niet lukken. Ze mocht dan wel kracht hebben, maar ze bleef een tender meisje en geef nou toe; wie kon nou wel een boom omver halen zonder superkracht?
Een stem, waarschijnlijk een meisje, trok haar aandacht zodra ze vaart minderde en op het punt stond om haar mutatie op te wekken. Ze besloot haar duistere ballen niet uit haar te halen en onderbrak het 'ritueel'. Delia schraapte haar keel, keek de kant op waar het geluid vandaan gekomen was en liep dan ook daarheen. Onderweg brak ze ontzettend veel takjes en trok er een van een grotere tak af, om daarmee vervolgens in de grond te prikken. Al gauw zag ze een meisje staan, waarschijnlijk degene die haar geroepen had. ''Dat klopt, it's me, Delia.'' Ze had geen idee of het meisje haar kende, want haar kende ze sowieso niet, maar dat betekende nog niet dat ze geen interessante opening kon maken en ze spreidde haar armen uit alsof ze daarmee heel machtig stond. Al was het maar voor even en ze begon terug met de stok in de grond te prikken. ''Well, well, wie hebben we hier? Wie ben jij?'' Ze kwam dichterbij, liet een aangename grijns zien die haar tanden ontblootte en daarbij fel afstootte vergeleken met haar donkere lipstick en oog make-up.

» [AC] The great escape
» No escape from reality (&Robb)