Watch the skies [Open]

Dani's zachtroze winterjas was hoog dichtgeritst. Er stak nog net een stukje van een witte sjaal bovenuit. Haar gezicht werd omsloten door een forste kraag van lichtbruin, ietwat piekerig nepbont. Haar lichtblonde haar was, op enkele dunne plukjes na, niet meer te zien. Ze droeg een slank afkledende spijkerbroek met winterse, gevoerde laarzen eronder.
Het sneeuwde een beetje, maar het was bijna windstil. De grond was al lang niet meer te zien onder de witte laag die erop lag. Talloze voetstappen werden langzaam maar zeker uitgewist.
Hoewel het goed koud was vond het blonde meisje het wel lekker om buiten te zijn. Gewoon even uitwaaien na een lange ochtend.
De tuin was sowieso een plek waar ze graag kwam, ongeacht het jaargetijde. Soms was het er sereen en rustig, andere keren weer gezellig druk, maar het was er hoe dan ook eigenlijk altijd wel mooi.
Ze hield de pas er redelijk in, om zo lekker warm te blijven. Een donkere kat - vermoedelijk ertussenuit geknepen bij de shelter - verdween tussen twee hoge, met sneeuw bedekte struiken door.
Een eindje verderop zag ze twee mensen lopen, gearmd, en even vond ze het jammer dat ze zelf single was.
Kop op, je komt vanzelf wel iemand tegen, sprak ze zichzelf mentaal toe. Ze had in de laatste vakantie thuis een leuke jongen ontmoet, maar daar was nooit echt iets van gekomen. Hij ging een jaar naar het buitenland, zij weer terug naar school en het contact dat ze 'echt zouden houden', was binnen een maand alweer verwaterd. Maar zo gingen die dingen soms.
Zij en het stelletje waren niet de enigen; een klein groepje meisjes liep een eindje achter haar en leek zo druk in gesprek dat ze zich amper bewust waren van wie er verder in de tuin was.
Dani sloeg een zijweggetje in. Een aantal takken streek langs haar schouder en de sneeuw die erop lag tuimelde naar beneden.
Ze had wel eens geprobeerd tekeningen te maken van de tuin, vooral in de zomer, maar zo'n artistiek talent was ze niet, dus nu hield ze het er maar gewoon op de boel te bewonderen zonder pen en papier in de aanslag.

Spoiler:

Dani keek op. Dat ze niet alleen was in de tuin was al duidelijk geweest, maar tot nu toe was niemand echt luid geweest. En ineens waren daar roepende stemmen, gelach.
‘Kom op jongens, we pakken hem!’ klonk een stem, en Dani fronste. Van waar ze liep kon ze niet inschatten of het keten was, of iets onplezierigers. Een ietwat onaangenaam gevoel verspreidde zich door haar maagstreek. Ze was sociaal, zeker, maar niet iemand die van confrontatie hield.
Ze hoorde rennende voetstappen en draaide zich haastig om. Ze was net op tijd om iemand tussen de struiken te zien verdwijnen. Okay, dat insinueerde helemaal niet dat dit onschuldig stoeien was. Ze overwoog erop af te stappen, toen het zijweggetje ineens nog een heel stuk drukker werd. Ze knipperde even met haar ogen, maar herstelde zich toen.
Een jongeman met donker haar wilde weten of ze iemand langs had zien komen, geheel in het zwart.
Het kostte haar enige moeite om niet direct te kijken naar de plek waar ze iemand weg had zien schieten, maar ze slaagde er wonder boven wonder in haar blik op de jongen gevestigd te houden. Ze glimlachte.
“Volgens mij zag ik iemand die kant op gaan, maar ik weet het niet zeker” zei ze, gebarend naar een straatje dat op zijpad aansloot waarop ze stonden. De jongen fronste licht. Dani haalde haar schouders op.
“Sorry, ik lette niet echt op."
De jongen grijnsde.
“Maakt niet uit, goed genoeg voor ons. Kom, we vinden hem wel,” zei hij - dat laatste tegen zijn gevolg - waarna het kleine groepje het weggetje in verdween dat Dani aan had gewezen.

Ze keek hen even na, wachtend tot ze een eind verder waren, waarna ze, met enige aarzeling, op de bosjes afstapte. Ze tuurde een moment lang tussen de takken door, tot ze de bron van alle commotie aantrof. Er was niet zoveel aan hem te zien. Ja, hij was inderdaad in het zwart gehuld en zijn gezicht was grotendeels aan het zicht onttrokken. Donkere ogen, als ze dat zo goed zag, volle wenkbrauwen, klein stukje neusbrug, meer kon ze niet opmaken.
Ze stak aarzelend een hand uit, niet helemaal zeker hoe zinvol dat was als iemand zich tussen de takken had verscholen.
“Alles in orde?” vroeg ze toen, weer een heel stuk zekerder, en ze glimlachte. Ze wierp een snelle blik over haar schouder, maar ze waren hier nu alleen. De jongens waren te horen, maar een eindje verderop.

Dani trok haar hand iets terug toen de ander ervan leek te schrikken. Het gevoel dat ze juist had gehandeld werd sterker; hij leek haar een redelijk makkelijk doelwit van pesterijen, met die haast angstige houding.
Echter, hij knikte als antwoord op haar vraag en kwam tevoorschijn uit zijn schuilplaats. Hij was langer dan ze had verwacht, toen hij eenmaal rechtop stond. Toch was hij niet intimiderend, ondanks het deels verborgen gezicht - iets wat Dani doorgaans toch met de verkeerde mensen associeerde.
“Bedankt,” zei hij en Dani glimlachte ontspannen. Hij had een wat aparte stem, merkte ze op, maar apart was hier toch een relatief begrip. Het was voor haar aanvankelijk wat wennen geweest, dat mensen buitengewoon ver uiteen liepen in hoe ze anders waren, maar ze had er toch haar draai in gevonden. Soms waren dingen zo apart dat ze er nu nog door verbaasd kon zijn, maar de meeste dingen hoorden er gewoon bij.
“Geen probleem. Die zoeken nog wel een poosje denk ik,” zei ze luchtig. Ze tuurde nog even met een lichte frons in de richting waarin het groepje was verdwenen.
“Al denk ik dat zo naar binnen gaan geen gek idee is,” voegde ze eraan toe. Als ze verveeld raakten en terug gingen zouden ze hier wellicht alsnog weer langskomen. En dat zou een beetje ongemakkelijk zijn.
Dani schoof haar handen in haar zakken.
“Wat was er nou eigenlijk aan de hand?” vroeg ze toen, want dat was haar eigenlijk nog steeds niet helemaal duidelijk. De jongen leek nogal bang te zijn geweest voor het groepje, dus gezellig kon het onmogelijk geweest zijn, maar hoe ernstig kon dan wel zijn? Want ze ging er nou niet van uit dat het stel nou zozeer van plan was hem echt iets aan te doen, zeker niet op een openbare plek als de tuin.