For all of the things that I've done all these years

787 was het jaar dat er leven werd gegeven aan de kleine Octavia. Iedereen wist dat het kleine meisje zou opgroeien als een krijger. Het was al in de kleine baby ogen te lezen dat ze een overlever was en niet makkelijk te verslaan was. Aan het uiterlijk, maar ook aan de sterke karakter eigenschappen zag je dat het een kind was van Skalk, een grootste Warrior die bij iedereen bekend stond als Earl van Skagen, en Eyja, een beroemde Shieldmaiden. Samen met het twee jarige zus, Valkyrie, was de familie compleet.
De liefde die dan ook te vinden was in het gezin was bij vele een voorbeeld, voor omdat het gezin met liefde geschonken was door de God van de liefde die bij Vikings Freya was. Niet was het alleen de God van de liefde, maar ook vruchtbaarheid, passie maar ook de dood was een kracht van haar.
Met het geschenk van Freya was het gezin gelukkig en zat er liefde in met twee prachtige dochters en een sterke stam die ze te leiden had.
Jammer genoeg duurde het niet lang tot hun perfecte leventje met het geschenk van een God ten einde liep. Hun vader, Skalk, was met een andere vrouw geweest. Een geheim die niet lang verborgen was gehouden en uiteindelijk bij hun moeder, Eyja, was aangekomen. Een sterke vrouw die zoals elke vrouw dat niet leuk had gevonden. Het hard van de vrouw was gebroken, maar ze leefde voor haat voor haar man toch nog enkele jaren samen. Dit deed ze om eerst zelf een andere man uit te zoeken en voor haar kinderen die ze niet zomaar achter kon laten.
Uiteindelijk werd ze verliefd op een man van een andere stam en liet vervolgens de sterke man, waar ze nog altijd na al die jaren haat voor had gevoeld achter. Die ene nacht dat Eyja de vijf zomers oude Octavia mee nam in haar slaap. De kleine meid was wakker geworden en wilde ook haar zus wakker maken om te zeggen dat ze weg gingen met hun moeder. Maar het mocht niet. Er werd haar gezegd dat het alleen een uitje was met moeder en jongste dochter. Ze had het niet begrepen en wilde ook tegen haar vader zeggen dat ze met haar moeder mee ging voor een dagje.
Een dagje moeder en jongste dochter dat was wat Octavia had gedacht, maar het was heel wat anders. Het eerste moment dat ze de stamleider van de andere stam had zien staan bij de eerste grote eik die de grens was tussen het strand en het woud, had Octavia zich om willen draaien en naar hun vader had gerend om te zeggen dat er een andere stam was. Eyja bleef haar maar vertellen dat het goed was en dat er niks aan hand was. Ze vertrouwde haar moeder, maar ze bleef een schuldgevoel houden om niet tegen haar vader te zeggen dat er een andere stam was op het land waar ze de schepen aan hadden gelegd. Toch deels tegen haar zin in was ze mee gelopen met de andere stamleider, die onder andere bekend stond als Ichiro, en haar moeder. Niet wetend dat het niet een uitje van een dag was, maar dat ze nu nieuwe familie had en haar leven geheel zou veranderen.

De kleine meid voelde de slaap in haar ogen weer opkomen, maar in de eerste paar lessen als krijger die ze had gehad was dat ze niet moest opgeven om bij haar eind punt te komen. Ze had geen idee hoe lang ze alweer aan het lopen waren, maar de takjes en dingetjes die onder haar voeten kapot knakte bij elke stap die ze zette hadden eerst  een zacht geluid gemaakt die bijna niet opviel terwijl ze liepen. Maar hoe meer slaap er in haar ogen kwamen hoe harde het geluid van geknakte takjes werd. Ze begon er steeds meer op te letten en steeds meer begon ze aan het geluid te ergeren elke keer als ze een stap zette. Hoe voorzichtig ze haar voet ook zette het geluid bleef maar door gaan. Ze staarde naar haar voeten hoe ze stap voor stap het irriteerde geluid veroorzaakte. Haar moeder en Ichiro hadden beide niet door dat de kleine meid als een blok in slaap kon vallen, of dat ze zich nog al ergerde aan het geluid van de krakende takjes.
Af en toe keek ze op om de omgeving in de gaten te houden en zo precies de weg weer terug te vinden. Er was niks dat ze niet zou onthouden. Sommige bomen lagen van een storm die er was geweest om ver of er zaten diepe scheuren in basten van bomen. Zelfs de vogels die in de nesten lagen te slapen, rustig wachtend tot de stralende zon de hemel blauw zou maken.
Haar aandacht werd getrokken door Ichiro die duidelijk maakte dat ze er bijna waren, iets waardoor Octavia weer helemaal bij was en dat ze de slaap even uit haar ogen wreef. Ze wist niet precies waar ze waren, want de geur van de zee hadden ze nu al ver achter gelaten. Er waren dan ook meer vogel nesten te zien, maar hier en daar ook een aantal konijnenholen. Als een jonge Viking was dat dan ook het eerste wat ze leren had gekregen. De omgeving verkennen en vervolgens vertellen wat er allemaal te zien was.
Ze moest dan ook vertellen wat haar het meeste opviel. Op dit moment was het het kleine lichtje wat ze in de verte tussen de bomen door zag. Ze kon nog niet in diepe details vertellen wat er allemaal om het lichtje heen te zien was. Het lichtje zorgde er voor dat de omgeving er om heen duisterde leek dan bij de omgeving waar het alleen donker was en vervolgens verlicht werd door de maan.
Octavia hield haar ogen gericht op het lichtje, terwijl ze er steeds dichter op af liepen. Het kraken van de takjes zakte weer weg op de achtergrond doordat ze zoveel focuste op het lichtje dat eigenlijk een kampvuur bleek te zijn. Ze zag een aantal Vikings, maar niemand die ze echt herkende. Ze vroeg zich af waarom haar moeder Ichiro volgde naar een plek vol vreemde Vikings. Vikings waarmee waarschijnlijk al een keer in oorlog waren geweest, maar waar ze nu zo op af liepen zonder dat hun stam er bij was om aan te vallen. Ze vroeg zich echter ook af waarom haar moeder dan zo graag als gevangene wilde leven in een andere stam waarbij ze vroeg of laat toch vermoord zou worden. Zo waren Vikingen, ze hielden hun gevangene nooit lang in leven.
Op het moment dat Ichiro en haar moeder allebei met een glimlach de stam mensen begroette was de verbazing van haar gezicht af te lezen. Ze had geen idee hoe ze dit op moest nemen. Ze hadden oorlog gevoerd met deze stam, niet alleen oorlog tegen dezelfde vijand; maar ook tegen elkaar. Gaan ze weer samen oorlog voeren, ze had geen idee hoe het nu allemaal in elkaar zat. Maar de laatste keer dat ze deze stam had gezien hadden ze wel tegen elkaar gevochten.
Nogal ongemakkelijk liep ze met haar moeder mee, terwijl ze haar moeders had vast hield. Ze keek naar de Vikings die gewoon normaal deden, niks oorlog of dreigingen. Gewoon hoe haar stam ook altijd tegen haar deed. Alsof ze samen met haar moeder verwelkomd werd in deze stam. Het was dan ook net alsof haar moeder zich vaker hier had bevonden, zonder dat zij of haar vader dat hadden geweten.
“Octavia, this is you’re new home,” sprak haar moeder, terwijl ze een hut in liep gemaakt van grote dierenhuiden en grote takken. Ze wees Octavia erop dat ze de kinderjurk aan moest trekken die zelfs nog veel te groot voor haar was. Ze was niet zo’n groot meisje, en dat zou ze waarschijnlijk ook nooit worden. Toch zou ze wel een sterke vrouw worden, net als haar moeder. In haar hart twijfelde ze of ze haar moeder nu wel kon vertrouwen nu ze zich in een andere stam bevond. Het voelde gewoon niet goed om haar zus, haar vader en de rest van de stam achter te laten om samen met haar moeder en een andere vreemde man in een nieuwe stam te gaan leven.  
Ze had de jurk over haar hoofd getrokken en in het bed te gaan liggen, waardoor haar moeder de deken van dierenvellen over haar heen legde. Nu ze in bed lag merkte ze dat haar benen helemaal moe waren geworden van het hele stuk lopen en dat ze toch niet zoveel zorgen moest maken. Wat ze morgen ging doen als de zon weer boven aan de hemel stond, bedacht ze dan wel. Ze wilde nu alleen nog slapen.

Het was voor Octavia vreemd om wakker te houden. Een vreemde hut, een vreemd bed en vreemde geuren om haar heen. Het was niet de geur van dat ze hier thuis hoorde, nee het was eerder de geur van verraad met een mengeling van haar moeders geur er door heen. Ze wilde weer terug naar haar eigen stam, maar ze wist niet of dat nu nog mogelijk was. Haar moeder had haar hier echter gebracht en zij had waarschijnlijk niet de gedachte om terug te gaan naar Skalk en Valkyrie. Het maakte niet zoveel uit of het dan deze stam was of haar eigen stam die zich bevond aan de zee. Zolang de familie maar compleet was, dat was al waar ze om vroeg; niets meer en niets minder.
Ze sloeg de dekens van dierenvellen van haar af en zette haar voeten op de koude grond voelen. Het dubbele gevoel in haar buik liet een grote knoop in haar maag achter. Ze probeerde er zo min mogelijk aan te denken; maar op de manier hoe ze onderzoekend door de hut heen keek, kon ze het nog steeds niet accepteren.
Al zenuwachtig verplaatste ze haar voeten over de grond, terwijl ze richting de uitgang van de hut liep. Vanuit haar punt leek het erop dat er mensen aan het opruimen waren en nog al druk leventje hadden door de vaart die sommige mensen in hun werk hadden. Half schoongemaakte dierenvellen werden in tonnen gestopt en in karren gezet waar een aantal paarden voor waren gespannen. Ze zag de meeste vrouwen en kinderen het werk doen, waardoor ze toch wel raar van op keek.
De drukte werd steeds erger, waardoor paarden begonnen te hinniken en te stampen op de grond. Ook was er een geluid dat een mengeling bracht van geschreeuw en geklingel van ijzer op ijzer.
Ze opende de opening van de hut wat verder om op alles een goed zicht te hebben en stapte naar buiten. Door een reflex in haar lichaam dook ze naar onderen voordat een pijl door haar hoofd was geboord. Ze hoorde haar moeders stem haar naam roepen wat haar deed op kijken. Octavia krabbelde gehaast overeind en rende tussen de vechtende Warriors en Shieldmaiden door naar haar moeder toe. Terwijl ze rende spotte ze Vikings van haar oude stam vechten tegen de stam waar ze de nacht door had gebracht. Af en toe dook ze weg en kroop ze onder karren door om niet geraakt te worden door wapens die door de lucht heen vlogen. Ze kreeg een dolk te pakken die in een riem van een dode man zat. Met de dolk in haar hand rende ze door naar haar moeder. Het was allemaal veel te verwarrend voor haar, waardoor ze niet helder meer neer kon nadenken bij welke stam ze nou precies hoorde.
In haar oog hoek stopte ze haar vader die haar na keek hoe ze verder rende en in de armen van haar moeder sprong. De sterke vrouw die haar zou beschermen en trainen voor een strijdveld zoals deze. Toch moest ze eerst hier eerst weg op naar de zee waar waarschijnlijk de boten al lagen te wachten.
Haar moeder zette haar op de kar waar hun spullen op lagen met wat vers eten; waarbij haar moeder de teugels vast pakte en het paard het teken gaf dat hij in galop moest over gaan om zo snel mogelijk weg te gaan.

tag: Octavia :: words: 2038 :: notes: <33

Het paard hinnikte en steigerde recht omhoog, toen er een Warrior van haar oude stam voor de kar viel met een speer in zijn borst kast. De leidsels werden stevig vast gehouden door haar moeder, terwijl ze het paard ook tot rust probeerde te krijgen; spoorde ze hem ook aan om er om heen te gaan.
De kar waarin Octavia zat hobbelde heen en weer. Ze had moeite haar evenwicht te houden of om rechtop te gaan zitten. Ze hield zich stevig vast, maar het moment dat Skalk, haar vader, op de kar sprong en haar bij haar pols vast pakte begon ze te gillen. Haar moeder had achterom gekeken en geschreeuwd dat Skalk haar los moest laten. Ze kon Octavia niet helpen, ze had geen keus dan de leidsels van het paard vast te houden. Octavia pakte de dolk die ze in een zak haver had gestoken, waarbij ze uitreikte naar haar vader. Ze kraste hem wat slapjes over zijn arm. Het zou niet veel effect hebben, maar wat had je dan verwacht van een vijf jarig meisje. “Let me go!” schreeuwde ze. Haar vader hield steeds harder haar pols vast, waardoor het uiteindelijk pijn begon te doen. Hij schreeuwde naar haar dat zij met hem mee moest komen naar huis, maar Octavia kon het niet over haar hart verkrijgen om dan haar moeder in de steek te laten.
Tranen begonnen te prikken in haar ogen en langzaam rolde een voor een een traan over haar wang heen. Aan haar vader was niet te zien dat hij haar los zou laten. Alsof hij haar gedwongen mee zou nemen. Door op een volgende hobbels raakte haar vader zelf ook uit balans, waardoor ze achteruit werd geduwd tegen het harde hout. Een zware zak viel op haar buik wat veroorzaakte dat ze te kort aan lucht kwam. Vaag zag ze hoe Ichiro haar vader van de kar aftrok en het gevecht aan ging.
Hoestend duwde ze de zak weg, terwijl ze steeds verder de bossen in ging op naar de kust, op naar de zee. Ze wist niet wie er op de kar was gesprongen, maar automatisch begon ze te schreeuwen en nog steeds te hoesten aan de klap op haar longen. Er werd op haar rug geklopt, waardoor ze nog een minuutje verder hoestte. Ze begon alweer wat vers lucht binnen te krijgen. Ze keek even na hoe de persoon die haar had geholpen de leidsels overnam van haar moeder, waarna haar moeder naast haar kwam zitten en haar armen om haar heen sloeg.

Het was letterlijk een hel geweest om de paarden mee te kunnen nemen om over zee te gaan. De zee reis was al erg genoeg zonder paarden vanwege de stormen die zomaar op konden zetten, maar dit keer waren ze er bij. Ze werden snel bang door de golven die tegen de schepen aan kwamen. Het was aan hun te zien dat van de schepen af wilde springen. Maar ze hadden geen keus. Paarden kon je als Viking niet zomaar achter houden, voor al niet als er ook al niet al te veel paarden waren.
Niet alleen de paarden hadden de reis zwaar gemaakt. Ook hadden ze in de oorlog tegen haar oude stam vele Warriors en Shieldmaiden verloren. Maar met de over gebleven Warrior, Shieldmaiden en Oud-Warriors wisten ze toch de zee over te steken. Via het zuiden van Noreg (Noorwegen) waren ze nu verborgen tussen al die kleine eilandjes en de Fjorden. Via deze eilandjes zouden ze uit eindelijk aan komen aan het vaste land waar vele dorpen en steden te vinden waren. Niet dat ze daar naar nu rechtstreeks naar toe gingen. Nee, ze vaarde de schepen tussen de Fjorden heen waar ze goed beschut zouden zijn voor aanvallende schepen. Ook waren de huizen die ze bouwde voor de vrouwen en kinderen goed beschermd voor de harden stormen die de God Thor zomaar op liet komen. blablabla komt nog wat over Thor i think

Vijf maanden waren voorbij gegaan sinds de oorlog tegen haar stam en haar oude stam. Die afgelopen twee maanden heeft ze het weten te accepteren dat ze nu bij een andere stam zat. Ze had de reden te horen gekregen van haar moeder waarom ze zo nodig naar een andere stam wilde. Het was allemaal doordat haar moeder verliefd was geworden op Ichiro. Niet dat Octavia dat al goed begreep, want in haar kinderlijke ogen was liefde een vies iets. Ze had dan ook gezegd dat ze nooit verliefd zou worden, omdat het dan zou betekenen dat de God Freya haar een kind zou geven. En kinderen waren ook vies en stom. Ze huilde altijd en poepte vervolgens was er dan geen God die er voor zorgde dat het kind verschoont werd.
Octavia had voor zich genomen om net als haar moeder een Shieldmaiden te worden en geen vrouw die voor de kinderen ging zorgen. Haar moeder zag ook wel in haar dat er een Shieldmaiden in zat. En wilde haar dan ook graag de basistechnieken leren van verdedigen. Maar Ichiro, die de titel op zich nam dat hij haar vader was, vond het nog niet goed dat Octavia de eerste basistechnieken kreeg te leren over het vechten. Hij vond haar nog te jong en te roekeloos, maar door de discussie die hij vervolgens met haar moeder had gehad kwam de conclusie dat zij de broek aan had in de relatie. En dat Ichiro er niks over mocht zeggen.
De zon stond nog maar laag aan de hemel, toen Octavia wakker werd gemaakt door haar moeder. Ze moest kleren aantrekken waarin ze makkelijk kon bewegen, de rest zou later aan verteld worden wat ze gingen doen. Octavia was een beetje bang dat ze weer weg zouden gaan van deze stam na een keer een stam te moeten verlaten wilde ze dat het liefst nooit meer. Het had haar immers twee maanden geduurd om te wennen aan de nieuwe stam, toch na de op een volgende drie maanden was ze er goed aan gewend.
Met een jurk die tot op haar enkels viel en ze goed in kon bewegen liep ze naar buiten waar haar moeder had staan wachten op haar. Ze had nieuwsgierige ogen op gezet bij het zien van een pijl en boog die voor haar groot genoeg was om mee te leren vechten. Ze had wel eens eerder een pijl en boog vast gehouden om het gevoel in haar vingers te krijgen hoe ze hem moest vast houden, maar dat vandaag de dag was dat haar moeder haar mee nam de bossen in om te kunnen trainen was iets heel anders.
“We’re going into the woods and you’re going to shoot your first prey,” legde haar moeder uit, terwijl ze voor haar aan de bossen in liep. Ze had tien pijlen in haar pijlkoker achterop haar rug, vast gemaakt met een soort gesp schuin over haar borst. Het voelde vreemd aan voor de eerste keer een pijl en boog gebruiken met daarbij gelijk een dier schieten. Ze twijfelde of ze dat wel kon, maar haar moeder had haar van te voren nog extra verzekerd dat de Goden bij haar zullen zijn.
Na een eindje lopen waren ze gestopt op een open plek waar in het midden een grote eik stond met al een dood konijn eraan. Haar moeder vertelde haar dat ze op dat konijn moest schieten en dat ze maar drie kansen had om het goed te doen. Iets wat ze nog al raar vond, omdat ze tien pijlen had. Maar op het moment dat ze dat wilde zeggen als haar moeder er zeven pijlen uit. Oneerlijk dat is wat ze vond, maar het was wel een goeie training voor haar.

Het duurde wel langer dan drie kansen om het konijn dat op de boom vast zat te raken. Elke keer als de pijl de miste zonk de hoop steeds verder in haar schoenen. Haar moeder bleef haar maar duidelijk maken dat het de volgende keer zou gaan lukken. Het was haar hand die de hele tijd te veel trilde, waardoor ze het konijn niet raakte. “Don’t give up,” zei haar moeder bij de twaalfde pijl die ze in haar boog legde en aanspande. “Close your eyes and take a deep breath...,” fluisterde ze, haar moeder stond achter haar en hielp mee de spanning op de boog te zetten. En fluisterde vervolgens in haar oor:“And now you shoot.” Octavia opende haar ogen, terwijl ze tegeelijker tijd de spanning op de boog vrij liet waardoor de pijl door de lucht heen vloog. Met een klein boogje dat hij maakte kwam hij uiteindelijk in de onderbuik van het konijn. Een grote grijns sierde haar lippen, terwijl ze even lachtte. Na twaalf pijlen was het eindelijk gelukt om het konijn te kunnen raken. Het was dan niet precies in hart van het konijn of in het hoofd, maar ze had hem in ieder geval wel geraakt. Daar ging het uiteindelijk helemaal om.
Met Octavia voor op liepen ze met z’n tweeën dieper het bos in. Het had haar dan wel twaalf pijlen geduurd tot ze een dood konijn had geraakt, maar nu ging ze toch wel opzoek naar een levend konijn en dat mee nemen naar de stam. Ze zou daarmee Ichiro ook bewijzen dat er toch wel een krijger in haar zat die klaar was om trainingen te krijgen.
Ergens in de bosjes zag ze wat wits zitten, waarbij ze ernaar wees en vroeg of dat een konijn was of niet. Het kon namelijk ook een staart puntje zijn van een vos of een ander dier. Haar moeder zei dat ze er gewoon op moest schieten. Als het groter dier was dan een konijn dan zou het haar alleen nog een betere reputatie geven. Haar moeder liep van haar weg om er voor te zorgen dat het dier geen enkele kant op kon als Octavia ging schieten. Ze legde een pijl in haar boog en deed haar ogen dicht. Ze volgde precies de stappen die haar moeder had gegeven. Haar hele aandacht stond gefocust om op het dier te schieten tot het moment dat ze zacht muziek hoorde niet ver van de plek dat ze zich bevond. Het muziek was zo rust gevend, maar ook zo afleidend dat ze de spanning vrij liet gaan in haar boog en zo de pijl liet vliegen. Ze had veel te hoog geschoten, waarbij de pijl het dier niet had geraakt. Vervolgens was het dier weg geschoten door de bosjes, maar dat is niet waar zij op lette. Octavia had om gekeken richting de muziek en was vervolgens die richting ook op gelopen. Haar pijl en boog liet liggen op de plek waar ze had moeten schieten.

Het was alsof ze gehypnotiseerd was door de muziek en nergens anders meer oplette. De muziek had haar naar een groot zwart meer gebracht waarbij het bos ook erg duister leek. De man met de viool in zijn hand bleef door spelen, terwijl ze er aan kwam lopen. Hij stond midden in het meer, iets wat eigenlijk onmogelijk zou moeten zijn. “Je hebt er voor gezorgd dat ik het konijn miste, waarop ik moest schieten,” zei ze met haar kinderlijke stem tegen de man. Hij had opgekeken met bijna geheel zwarte ogen. Het was eng om te zien en ze wilde het liefst weg lopen. Maar door de muziek die hij bleef door spelen werd ze zowat gehypnotiseerd. “Kom, en ik laat je zien hoe je moet spelen,” sprak hij, maar het was alsof hij een echo had waardoor ze hem een paar keer achter elkaar aan bleef horen. Octavia wilde zich omdraaien, maar haar benen lieten haar langzaam het meer in lopen. Het koude water voelde koud aan, maar dat hield haar niet tegen. Het kleine meisje liep steeds verder tot het punt dat haar voeten de bodem van het meer niet meer voelde. De man met de viool zakte zelf ook steeds dieper het meer in, waarbij zijn armen om haar heen deed en haar mee naar beneden trok. Door zijn aanraking op haar huid werd ze wakker uit de hypnose en begon te gillen. Het water kwamen in haar mond en probeerde uit het water te komen om de lucht in te ademen. Steeds dieper werd ze weg gezakt het meer in, tot het moment dat ze haar bewustzijn verloor en voelde dat het water haar longen vulde.
Ze wist niet precies hoe of wat maar iets of iemand had haar bij de pols gepakt en mee genomen naar het oppervlak van het water. “Octavia?” hoorde ze een bekende stem. Na enkele seconden begon ze al het water dat in haar longen zat er uit te hoesten. Ze werd op haar zij gelegd om er de rest van het water eruit te halen. Ze had het koud en voelde zichzelf net een ijsblokje. “I...Ik heb het zo koud,” zei ze met een bibberige stem. Het was niet haar moeder die het water eruit hielp halen, maar dezelfde persoon die haar op nieuw liet ademen vijf maanden geleden. “Ik weet het,” zei de stem van de jongen waarvan ze de naam niet wist. Ze wilde nog wat zeggen, maar ze hoorde haar moeder stem al en zag ook Ichiro en een paar andere Warriors op haar af rennen.
Er werd wat gezegd tegen de jongen en vervolgens tegen haar. Vaag ving ze wat op over de mythe Nökken die bekend stond als een water schepsel gemaakt door Loki, de God van Wraak. Het water schepsel was een shapeshifter die af en toe een man was met een viool en dan weer een wit paard. Hij verleidde mensen om in het meer te gaan, waar hij ze vervolgens mee trok naar de bodem van het meer. Dat was dan ook precies wat er met haar was gebeurd. Ze was verleid en vervolgens mee getrokken.
Nu lag ze bibberend van de kou in de hut, waar ze die zelfde ochtend wakker was geworden. Niet wetend hoe ze daar weer terecht was gekomen.

tag: Octavia :: words: 2361 :: notes: <33

“Harder,” riep haar moeder, Eyja, terwijl zij het schild om hoog deed elke keer wanneer Octavia er met haar bijl op sloeg. Bij elke slag met de bijl werd de kracht in haar armen minder. Ze was moe en haar maag knorde van de honger. Ze wist dan ook niet precies hoelang ze vandaag al aan het trainen waren, maar ze werd er een beetje gek van. De vorige dag hadden ze ook al getraind van s’ochtends vroeg tot laat in de avond. Haar armen deden dan sowieso al pijn en nu moest ook nog eens harder slaan met de bijl. Ze wist niet of ze het kon en ze stond op het punt van opgeven tot haar moeder weer naar haar riep. “Als je wil overleven moet je harder slaan, Octavia!” riep Eyja naar haar. Ze hoorde dat er kwaad in haar moeders stem was, maar de energie was er echt helemaal uit. Ze werd er boos van dat ze geen pauze mocht en geen eten mocht hebben tot ze hard genoeg had geslagen tegen het schild. De pijn in haar armen begonnen steeds meer pijn te voelen, waarna nog een keer zeggen dat ze moest harder slaan toen raapte ze alle kracht bij elkaar en hees haar armen hoog op. Met een hele harde klap kwam de bijl door het schild heen en plofte ze op haar knieën neer. Ze was er helemaal klaar mee. Ze kon niet verder. Ze was veel te moe om nog een stap te doen of om op te staan.

Eyja gooide het schild opzij en knielde voor haar neer, terwijl ze met haar hand haar kin omhoog deed zodat Octavia haar recht aan kon kijken. “Je hebt het goed gedaan,” Complimenteerde ze. Octavia hield haar bruine kijker op haar moeder gericht, terwijl ze uitgeput op de grond bleef zitten. Ze voelde de handen van Eyja haar handen vastpakken om haar overeind te helpen, maar alle energie die had was er uit gegaan bij de gevechtstraining. Ze had nooit verwacht dat een training zo zwaar kon zijn, ook al had ze zich het moeten herinneren van de vorige keren dat ze training had. Haar moeder was zo boos geworden op haar, omdat Octavia niet alles had gegeven. Dat was tenminste wat haar moeder dacht van haar, maar ze was het zat om gekleineerd te worden alleen maar omdat ze geen energie meer had en haar armen vreselijk pijn deden. Het was wel iets waarmee ze de trainingen volgde. Om haar armen sterker te laten worden en te overleven in oorlogen. Ze kon immers niet opgeven op het moment dat ze op het strijdveld stond.

Terwijl haar moeder haar ondersteunde liepen ze terug door het bos naar de hut. Er was een stilte tussen hun gevallen wat Octavia niet op haar gemak liet voelen. Het koste haar sowieso veel moeite om te kunnen blijven lopen, maar misschien als er een gesprek tussen hun gaande was dat het dan minder moeilijk was. Hoeveel ze ook mocht hopen voor een gesprek het bleef een zwijgend tochtje terug naar de hut. Alleen de hoge bomen om hun heen lieten het zachte kraken horen en de blaadjes die naar beneden dwarrelde. Ook het kraken van de takjes en schuifelen van de steentjes onder hun voeten liet het geluid achter waar ze zich op concentreerde. Als het niet haar moeder was die haar zou afleidde van de pijn die ze had en het energie te kort dan zouden de bomen en de rest van de natuur dat wel doen.

De laatste heuvel die ze af moest lopen gaf uitzicht op hun hut en de zee waar enkele schepen tegemoet kwam varen naar de haven. De mannen en de Shieldmaiden waren terug van de plundering. Ze waren zeker drie weken weg geweest om naar het Westen te varen. Na die tijd waren ze eindelijk terug gekomen om hun goederen hier te laten zien en de schepen te repareren van de stormen waar ze door heen hadden moeten varen.
Octavia keek naar haar moeder waar een grijns op te lezen was en een tevreden zuchtje. “Kom op, dan gaan we ze verwelkomen,” stelde ze voor. Er kwam geen antwoord van Octavia’s kant. Wat zou Ichiro vinden als hij te horen heeft gekregen dat ze een schild door midden heeft geslagen met een bijl tijdens de training? Wat zou haar vader vinden? Haar gedachtes schoten naar haar vader en haar zus. Het was zolang geleden sinds aan hen heeft gedacht en ze had geen idee hoe het met ze ging of wat dan ook. Haar moeder wilde er nooit over praten dus had Octavia het na een tijdje ook op zij gezet.

Haar moeder liep al verder, terwijl zij bleef staan. Nog altijd kijkend naar de schepen en terug denkend aan haar vader en zus. “Mam, hoe gaat het met Valkyrie?” rolde de woorden over haar lippen. Abrupt bleef Eyja staan en draaide zich stijfjes om. “Stop met vragen naar je zus. Ze haat je en wil vermoorden, daarom ben ik jou aan het trainen. Zodat je haar eerst kan vermoorden,” sprak Eyja streng en overtuigend. Wat verdrietig keek Octavia naar beneden. Ze wilde het niet geloven dat Valkyrie haar echt haatte. Ze had nooit iets kwaads bij haar gedaan.
“Hoe gaat het pap dan?” vroeg ze nog altijd weg kijkend om niet meer te vragen naar Valkyrie.
“Je vader is Ichiro en hij is daar beneden en dat weet je best,” reageerde haar moeder.
“Nee dat is niet waar! Mijn vader is bij Valkyrie. En ik wil weten hoe het met hen gaat,” sprak ze fel, terwijl ze als een boos kind van negen jaar met een voet stampte op de grond. “Ik wil ze zien. Ik wil zien hoe het met ze gaat.”

Eyja keek haar boos aan, maar in haar ogen was duidelijk te lezen dat ze woedend was dat Octavia zo reageerde en zulke vragen stelde over haar familie die ze had achter gelaten vier jaar geleden. Het was zo lang en nog altijd miste de kleine meid haar zus. Het was moeilijk te begrijpen voor haar moeder, maar het was nou eenmaal zo.
“Nu is het genoeg Octavia! Skalk en Valkyrie zijn weg van je leven en ze willen je nooit meer zien!” Een verheffing van de stem was alles voor haar om zichzelf klein te maken en een stapje naar achteren te doen uit angst voor haar moeder. Met een boos gezicht bleef ze terug kijken en maakte zich vervolgens weer wat groter. “Nee, het is niet genoeg. Je liegt! Ze zijn mij niet vergeten en ze haten mij niet!” met dezelfde stemverheffing ging ze tegen haar moeder in. Er prikte traantjes in haar ogen bij het idee dat Valkyrie haar niet meer wilde zien en haar haatte. Zelfs haar vader haatte haar niet. Het zal niks verbazen als hun hoopte dat ze terug zou komen naar haar oude stam. Maar hoe kon ze dat nog maken? Het was vier jaar geleden en ze was al gewend aan iedereen in deze stam… Haar gedachtes gingen helemaal oplossingen bedenken voor wat ze moest doen als ze terug wilde naar haar oude stam. Maar al weer een stam verlaten zou haar een reputatie geven dat ze een overloper is. En dat zal haar hele leven achterna zitten.

Een harde klap tegen haar kaak liet Octavia vallen op de grond en haar moeder aan kijken met de tranen die over haar wangen heen liepen. “Het. Is. Genoeg. Nu.” hoorde ze Eyja het laatste woord hebben, waarna ze van haar weg liep naar de schepen die ondertussen wel zouden aangekomen zijn in de haven. Octavia daar in tegen kwam half overeind en kroop tegen de eerste en de beste boom aan en liet haar tranen op de vrije loop. Ze begreep het niet waarom Valkyrie en haar vader haar niet meer wilde zien. De keuze van hun verlaten was niet aan haar geweest. Ze was mee genomen door haar moeder omdat ze zo nodig verliefd moest worden op een vreemde man die dacht dat hij haar vader was. Leugens. Het waren allemaal leugens. Het was gewoon niet waar wat haar moeder allemaal tegen haar zei. Hoe kon zij nou weten of Valkyrie en haar vader haar haatte en niet meer wilde zien? Dat ze haar moeder haatte dat was te begrijpen, maar hoe en waarom ook Octavia haten?
Zoveel vragen en geen idee wat ze met de informatie moest doen die ze had gekregen. Haar hoofd werd er wazig van. Ze had haar knieën opgetrokken en bleef leunend tegen de grote boom aan zitten. Terwijl ze daar uitzicht had op haar moeder die Ichiro een kus gaf alsof er niks was gebeurd tussen haar en Octavia. Ze kon vanaf dit punt iedereen zien in het dorp en wie zal omkijken naar een kleine meid van negen jaar? In de rust die ze nu had kon ze nadenken over wat ze moest doen. Ze voelde zich veiliger in dit bos bij deze boom dan daar beneden met haar moeder. Het zal dan ook enige tijd duren tot Octavia naar beneden kwam.

tag: Octavia :: words: 1546 :: notes: <33