De maand dat Keegan hier op het eiland was had hij meer van het eiland gezien dan van de school. Best erg eigenlijk, want de enige momenten dat hij in de school was, was voor zijn lessen en om te slapen. Daarom had hij vandaag besloten dat hij wat meer tijd rondom de school ging besteden. hij had gehoord dat er ergens een plek wat voor dieren en had vaagjes meegekregen waar dat was, dus wist hij ook dat dat een plek was waar hij nooit heen zou mogen. Behalve als er ineens een honden of katten plaag zou komen door puppy's, dan zou hij wel kunnen helpen met het uitdunnen van de populatie, maar aangezien dat het geval niet was wilde hij niet de moorden van alle onschuldige diertjes op zijn naam hebben staan. Daarom had de bruinharige jongen andere manieren gevonden om zijn woede en agressie te verminderen. Sowieso knagen op dingen, maar het werd blijkbaar niet erg op prijs gesteld als hij op een van de banken in de living room op een stok ging kauwen als hond, dus dat had hij maar weggestreept. Zijn tweede optie was rennen. Heel simpel, rennen. Tot hij niet meer kon. En het werkte nog goed ook. Over het algemeen was hij niet uitgeput na het rennen, maar zijn agressie daalde er zeker door. En volgens de psycholoog gast die hij had voor hij naar deze school ging was het erg belangrijk voor hem om in een rustige gemoedstoestand te zijn. Of zo. Bullshit dus eigenlijk. Het was inmiddels al laat in de middag. Voor deze tijd van het jaar zou het normaal vrij warm zijn, maar de koudere wind zorgde ervoor dat het toch over het algemeen niet echt lekker was. Maar stond je eenmaal in de zon ging het wel. Ook vandaag had Keegan weer een ronde hardgelopen. Hierna was hij regelrecht onder een ijskoude douch gestapt om nog meer af te koelen. De jongen had daarna besloten de school wat meer te verkennen, dus hij was uitgekomen bij de schooltuin. Hij had onderzoekend rond gekeken en op dit moment waren er toch wel wat mensen aanwezig, maar dat overleefde hij wel. Anderen boeiden hem toch niets, ze negeren kon hij prima. En hier zitten als een loner vond hij ook niet erg. Helemaal niet zelfs. Hij ging observeren, wat kijken naar zijn mooie schoenen, zijn telefoon af en toe checken en meer zou hij ook niet doen. Maar voor hem waren die kleine dingetjes de dingen die ervoor zorgden dat hij rustig bleef. Zuchtend steunde hij tegen een van de stenen muurtjes. Hij zette de zool van zijn rechterschoen tegen het muurtje aan en keek naar een plukje onkruid wat tussen de tegels zat, iets wat uiteraard een erg boeiende tijdsbesteding was. Maar de mensen op het plein vond hij ook niet zeer interessant, dus besloot hij maar naar het plantje te kijken. Hij moest toch iets.
Renovatie van de kamer … like for real, Jupiter had al haar spullen moeten verhuizen naar een nieuwe kamer omdat ze een soort van renovatie moesten doen aan haar oude. Dat betekende dat al haar spullen door de gang naar een nieuwe kamer moesten, dat ze alles terug moest herinrichten en dat nam meer dan één uur tijd. Maar het voordeel aan dit alles was dat ze nu twee kamergenoten had en Jupiter was een sociaal persoon dus uiteindelijk maakte het dat wel goed. Ze liep door haar kamer, om haar as dansend met de muziek door de oortje van haar Ipod. Ze bleef voor haar kleding kast staan terwijl ze zachtjes wiegde op de muziek en wat kleren koos. Nee, ze was niet net wakker maar ze had er net wel een trainingsles opzitten dus een douche en schone kleren was momenteel topprioriteit. Ze oogde niet moe, onsterfelijkheid gaf je ook de energie om door te gaan en dat was ze precies wat ze hier nu deed.
Toen ze weer helemaal toonbaar was, met een jurkje, wat make up en haar zelfzekere glimlach bleef ze bij het raam staan terwijl ze haar botjes aan trok. Haar blik gleed zoals altijd eerst naar boven, om het weer te inspecteren, het was de studenten van Genosha goed gezind, witte wolkjes en een zachte lentezon. Ze trok haar ketting over haar hoofd en liet haar ogen over het schoolplein staan, het was behoorlijk druk en toch stond daar één jongen helemaal moederziel alleen. Ze had betere ogen dan de meesten en van deze afstand zag hij er nog niet zo slecht uit. Dus het was als een sommetje, een vrij rooster, een eenzame jongen en een energieke Jupiter. Ze nam haar gsm van haar bureau en sprong op de vensterbank. Technisch gezien hoefde haar kamer geen deur te hebben, ze nam altijd het raam, ze gebruikte altijd haar mutaties.
De lucht voelde koel aan in de paar seconden dat het langs haar lichaam streek toen ze naar beneden viel alvorens ze transformeerde naar een grote zeearend. Ze strekte haar immense vleugels en vloog in een kleine duikvlucht naar beneden richting het schoolplein. Dramatische intredes was wel iets voor Faye dus ze had er dan ook geen bezwaar aan toen ze landde en midden het schoolplein terug transformeerde naar haar menselijke lichaam. De verschuiving in de wind liet haar jurkje een heel klein beetje opwaaien. Jupiter drukte haar lange nagels af tegen de grond en kwam recht uit haar gehurkte houding, haar ogen gingen meteen naar de jongen. ‘Het viel me op hoe eenzaam je hier staat.’ Wees ze kort richting het raam van haar kamer terwijl ze naar hem toe wandelde. Haar ogen gleden kort eens langs zijn lichaam voor ze hem weer met die kleine glimlach van haar aan keek. ‘Je bent vast nieuw.’ Concludeerde ze. Ze was zelf ook nog maar een tweetal maanden hier, maar ze mocht niet klagen. Voor een onsterfelijke persoon die snel verveeld was had deze plaats haar enkel nog maar verrassingen geboden …
Onderwerp: Re: Meat eater do maa 31, 2016 12:03 pm
Keegan had het niet super goed gezien, maar ergens leek het erop dat er een mens uit het raam gevallen was. Met een frons keek hij naar het schouwspel, zonder de intentie iemand te gaan helpen als deze echt uit het raam gevallen was. Dat was namelijk echt heel jammer voor haar, maar behoefte te helpen? Nee, eigenlijk stond hij wel prima zo. En aangezien het schoolplein vol stond met anderen was de kans groot dat iemand haar wel zou helpen. Maar uiteindelijk bleek het toch even wat anders te gaan. Geen plof, geen 'au' en geen gejank, maar een nette landing van een zeearend. Hierna transformeerde de zeearend weer terug naar een meisje, welke regelrecht op hem af liep. Het feit dat ze eerst een vogel was zorgde voor een gevoel wat hem vertelde dat hij haar moest opeten, maar dat deed hij maar niet. Dat was wel een beetje.. raar. Niet dat hij haar graag op zou willen vreten, ze was nu mens en geen vogel meer dus dat gevoel zakte wel weer een beetje weg. Zijn bruine blik gleed onbeschaamd over haar gehele lichaam, al zorgde hij ervoor dat het net niet lang genoeg was om het ongemakkelijk te maken. Bij haar opmerking richtte de bruinharige jongen zijn blik weer op het gezicht van het meisje. "Dat heb je erg goed opgemerkt," merkte hij simpeltjes op. "Heb ik daaraan deze interessante intrede te danken?" vroeg hij vervolgens met een klein grijnsje. Het gevoel dat hij kreeg bij shapeshifters wist hij voor nu nog aardig te negeren. De jongen zette zijn rechtervoet weer naast zijn andere voet en leunde met zijn schouder tegen de muur. "En daar heb je helemaal gelijk in. Een maand, om precies te zijn." Even dacht hij na, maar voor zo ver hij kon herinneren had hij haar nog nooit gezien. Dus hij wist ook nog geen naam. "Dus nog niet lang genoeg om jou naam te kennen. Hoe mag ik je noemen?" vroeg hij toen. Interesseerde haar naam hem veel? Nee, eigenlijk niet. Volgende keer dat hij haar zou zien zou hij het nog eens moeten vragen, behalve als ze uiteraard zo veel indruk op hem maakte dat hij het niet vergat. Het was dan ook niets persoonlijks, hij had dit bij vrijwel ieder persoon. Maar toch was het voor nu wel handig om een naam te weten. En anders ging hij maar bijnamen verzinnen.
Het was een slechte gewoonte van Faye om te doen, altijd maar haar mutaties gebruiken in plaats van eens een normaal persoon te zijn. Maar ze zat op een school, met leerlingen die allemaal mutaties hadden, ze was vast niet de enige die er zo los me om ging. En het was niet dat ze iets mis deed, dus waarom niet. Ze had één keer een sanctie gehad van een docent omdat ze de regels overtrad … ze had niet meteen zin om dat nog eens te hoeven doen. Of tenzij de situatie zichzelf presenteerde. Er was helaas niet veel dat Faye kon stoppen van een goede portie gevaar, uitdaging of avontuur. Dus dit was normaal, mensen die zomaar veranderde in dieren of plots verdwenen in het niets. Het was interessant om al die mutaties van dichtbij te kunnen zien, één van de enige redenen dat ze hier in eerste instantie nog was en niet gewoon over zee weer was weg gevlogen. Het was niet dat ze haar hier konden houden tegen haar wil.
De jongen had haar opgemerkt, net als alle andere mutanten over het schoolplein. Maar het was niet hen die haar interesseerde, het was de jongen. Net als haar ogen kort over zijn lichaam waren gevolgen deden de zijne dat bij haar. Ze trok één mondhoek omhoog en wandelde zijn kant uit, bleef om de keurige respectabele twee meter van hem staan, haar handen samen gestrengeld op haar rug. Had hij daaraan deze interessante intrede te danken. Ze fronste haar wenkbrauwen en keek naar de plaats waar ze eerder was geland. ‘Zo interessant is dat niet, dagdagelijkse kost hier. Als je echt iets interessants wilt zien,’ ze maakte haar zin niet af en glimlachte lichtjes. Ze had interessantere dingen om voor elkaar te krijgen, of om te tonen maar daar hing uiteraard altijd een prijs aan vast. Wat ze had gedacht toen ze uit het raam keek was dus waar, hij was nieuw. ‘Een maand.’ Herhaalde ze bedenkelijk, waarom had ze hem dan nog niet eerder gezien. Ze was altijd een beetje op zoek naar nieuwe gezichten en nieuwe uitdagingen. ‘Wel, welkom op Genosha.’ Ze meende het niet maar ze strekte wel haar armen uit om de plek rondom zich te tonen. Toen hij vroeg achter haar naam haalde ze kort haar schouders op. ‘Faye, Jupiter, wat je zelf verkiest.’ Ze hechtte weinig belang aan namen. Voor haar was het altijd Jupiter geweest maar velen noemden haar hier Faye. ‘En jij? Is er een reden waarom je hier moederziel alleen staan of ben je gewoon geen mensenpersoon?’ Recht voor de raap, zoals altijd …
