The other half [Ivy]

---

---

Onderuitgezakt in de zetel, in zijn ene hand de afstandsbediening van de tv, in zijn andere hand een stuk stokbrood. Het was niet de meest ideale maaltijd, maar het was het enige wat hij in de lounge had kunnen terugvinden. Er was ook nog altijd de cafetaria, maar aangezien hij Storm niet onmiddellijk had kunnen vinden -en de knakker weer niet op zijn berichten antwoordde- had hij ervoor gekozen om in de lounge te gaan zitten. Devon zette zijn tanden in het stuk stokbrood en scheurde er een hompje vanaf. Zijn kiezen werkten overuren en voor een moment had hij spijt dat hij deze gevangenismaaltijd had verkozen boven de warme maaltijd in de cafetaria. Misschien dat hij later op de middag daar nog wel een kijkje zou gaan nemen. Hij rolde lichtelijk geïrriteerd met zijn ogen en drukte zichzelf recht uit de zetel.
Met drie van zijn grote passen was hij aan de overkant van de lounge, aan het gedeelte waar een klein keukentje voorzien was en hij in eerste instantie ook het stuk stokbrood had gevonden. Behendig trok hij de kleine koelkast open en griste er de fles cola uit waarna hij zijn ellebogen op het keukeneiland liet steunen en zich een glas inschonk. Hij had de frisdrank nog niet aan zijn lippen gezet of de deur van de lounge ging open. Zijn blik ging onmiddellijk naar het individu dat in de opening verschenen was en zijn wenkbrauwen schoten omhoog. ’Holla.’ zei hij onmiddellijk en trok een scheve grijns op zijn lippen. Over een aangename verschijning gesproken, ze deed de herinnering aan zijn droge homp brood verdwijnen als sneeuw voor de zon. ’Wie we hier hebben.’ Devon haalde zijn hand door zijn bruine haren die al reeds warrig stonden. ’The fresh meat.’ En of hij haar herkende van op de foto van instagram. Zulke ogen en zulke lippen vergat hij niet zo maar, ookal had hij ze nog nooit in het echt gezien. ’Verdwaald?’ Heel langzaam bevochtige hij zijn onderlip met zijn tong en hield hij zijn hoofd wat scheef.

---

Haar eerste indruk was meer dan geslaagd. Niet alleen de manier waarop ze verscheen, maar ook nog eens de manier waarop ze reageerde op het warme welkom van Devon. ’Het lijkt erop dat we elkaars bijnamen al gevonden hebben?’ zei hij met een klein knipoogje en bekeek haar van kop tot teen terwijl ze de ruimte binnenstapte en de deur achter zich dichttrok. Ivy liet haar ogen de ruimte rondgaan, alsof ze het controleerde, of op zoek was naar iets. Een nieuwsgierige frons verscheen op Devon zijn gezicht, maar die verdween compleet toen ze hem weer aansprak. ’Oh je was op zoek naar mij dan?’ Zei hij met een stralende glimlach en zette het glas cola aan zijn lippen. Hij nam een slok en keek met zijn expressieve ogen over de rand van het glas uit terwijl Ivy dichterbij kwam. ’Ongeduldig naar de zomer? vroeg hij leunde met zijn onderrug tegen het aanrecht. In zijn ogen stond de typische blik van hem te lezen, een blik die ze snel genoeg zou gaan herkennen als ze meer tijd met hem doorbracht. Het geluid van glas op natuursteen weerklonk toen hij een extra glas uit de kast haalde en het op het aanrecht plaatste. ’Cola?’ vroeg hij haar met opgetrokken wenkbrauwen en hield de fles uitnodigend in de lucht. ’Of iets anders?’ Een provocerende glimlach speelde rond zijn lippen en hij stak zijn kin wat vooruit, benieuwd in hoeverre hij met zijn dubbelzinnige opmerkingen kon gaan bij haar.

---

---

Ivy was allesbehalve verlegen en in gedachten plaatste hij zijn handen tegen elkaar en deed een gebedje naar de goden die ergens daarboven in het heelal zweefden. Niet dat hij de verlegenheid -als ze die in zich had- er niet had kunnen uitsleuren, oh nee. Dennimae was daar een mooi voorbeeld van geweest. ”I think so,” Hij trok charmant een mondhoek omhoog en liet het glas cola langzaam in zijn hand tollen, behendig, zonder dat er ook maar een drup van de frisdrank over de rand klotste. Misschien wel een kwaliteit die hij had opgedaan in het uitgaansleven? ’Mocht ík willen?’ was zijn reactie op haar opmerking en liet zijn hoofd grijnzend naar achteren hangen alvorens hij zijn ogen opnieuw doordringend in die van haar plaatste. Mocht zíj willen, maar die woorden liet hij onuitgesproken. Ze zou er zelf wel snel genoeg achter komen dat hem tegenkomen een van haar beste ontmoetingen zou kunnen zijn op Genosha. Of in ieder geval zou het er eentje zijn die ze niet rap zou vergeten. Ze stemde in op zijn aanbod van de cola, en net toen Devon de dop van de fles had gedraaid vroeg ze naar de andere kant van zijn vraag. Het was klaarblijkelijk dat ze niet alleen spontaan was, maar ook nog eens niet vies was van zijn uitdagende woorden. ’Oh dus ik heb je nieuwsgierigheid geprikkeld?’ Hij schoof zowel de fles als zijn glas wat opzij, zodat het blad van het kookeiland het enige was wat tussen hen in stond. Devon plaatste zijn beide ellebogen op het marmer en leunde wat in haar richting. Zoals altijd bij een knappe verschijning stonden zijn ogen doordringerig in die van de ander gericht. Subtiel ademde hij in en nam haar geur in zich op. Vreemd. Hij plaatste zijn wijs- en middelvinger op het marmeren blad en deed alsof het twee beentjes waren van een persoon. Langzaam zette hij stapjes richting de handen van Ivy die aan de andere kant lagen. ’Wel Ivy, je moet weten dat ik meer kwaliteiten heb dan enkel cola uitschenken.’ Nog een paar stapjes. ’Veel meer.’ Hij was bij haar hand aangekomen en ging heel zachtjes met zijn wijsvinger over haar huid. Huid die ijskoud aanvoelde, zeker in vergelijking met de verhoogde van hem. Vreemd² Devon besloot er even niets van te zeggen, in de plaats daarvan hield hij de mysterieuze blik in zijn ogen en trok zijn hand langzaam terug, om vervolgens blindelings naar de koelkast te tasten. Toen hij de klink in zijn handen voelde trok hij het ding open en griste een random fles frisdrank eruit. Fanta. ’Zo kan ik bijvoorbeeld ook heel goed Fanta inschenken.’ Hij nam een andere fles. ’Of Sprite.’ Weer een andere. ’Water is ook een optie?’ Lang hield hij de mysterieuze blik niet in zijn ogen, maar kwamen er in de plaats daarvan speelse fonkelingetjes in. Een brede lach sierde zijn scherp afgetekende gezicht en een aangename lach rolde over zijn lippen. Devon stond bekend om zijn flirterig gedrag, maar evenzeer om zijn speciale gevoel voor humor. ’Genoeg over mijn kwaliteiten. Vertel me iets over jezelf.’ De flessen frisdrank stonden mooi langs elkaar uitgestald, alsof hij een barman was en zij de klant. Al was de inhoud van de flessen niet iets wat Devon zou uitschenken als ze in een bar stonden, maar helaas zaten ze hier op een school en waren er ook regels omtrent het gebruik van drank. Regels die hij en Storm maar al te graag aan hun laars lapten, maar dat was iets wat hij nog niet onmiddellijk aan haar neus zou hangen. Eerst moest ze hem overtuigen dat ze zijn aandacht waard was. Aandachtig schonk hij haar een glas cola in en schoof het haar richting uit.

---

---

Van haar donkere haren die met een kleine slag erin over haar schouders liepen, haar roodgeverfde lippen tot haar bruinige ogen. Elk detail van het meisje nam hij in zich op alsof hij een spons was en zij water. Nonchalant haalde hij een hand door de haren op de achterkant van zijn hoofd en liet hem even door glijden naar zijn hals. De littekens die daar stonden zouden ondertussen zo goed als vervaagd moeten zijn, te danken aan zijn mutatie, en zo niet zou de trui die hij droeg ze voldoende moeten bedekken. "Ik zou toch bijna gaan denken dat het je jongensdroom was om een barman te worden," Haar vermoeden deed de lachende stem van Devon doorheen de lounge galmen. ’Zou het me staan, barman?’ vroeg hij nog steeds met een brede grijns op zijn lippen. Devon had een wenkbrauw vragend opgetrokken en stak zijn handen opzij, zodat ze hem fatsoenlijk kon bekijken. ’Maar nee, barman was geen jongensdroom van mij.’ Een beetje hoofdschuddend schoof hij de cola naar haar toe, en keek naar de manier waarop haar lippen het glas omsloten. ”Nou Devon.” Begon ze, en meer dan dat had ze niet nodig om zijn volledige aandacht te trekken. Aandachtig en met een flikkering in zijn groenige ogen keek hij haar aan, nieuwsgierig naar wat het meisje over zichzelf te vertellen had. ”Ligt eraan wat je zo graag wilt weten.” Verder zei ze nog iets over haar eigen Instagram en Devon liet zijn ogen al lachend in zijn oogkassen rollen. ’Again the Instagram story.’ zei hij en leunde tegen een van de kasten aan. ’Hmmm.’ Met een overdreven/gespeeld zuchtje sloeg hij zijn armen over elkaar en richtte zijn ogen even naar het plafond, alsof hij nadacht over een vraag. Onder de leerlingen van Genosha waren de account van StormOn gemakkelijk een van de bekendste, al was er sinds kort nog een andere knul die zich Instagram even de baas wilde maken. ‘Rayan’ met zijn ‘RatedR’ als hij het zich goed kon herinneren. Terwijl hij stond ‘na te denken’ flitste er opeens iets aan hem voorbij. Het stof van zijn trui wapperde door de snelheid van het iets, en voor Devon goed en wel besefte wat er zojuist gebeurd was, stond Ivy knal voor zijn neus. En hoé. De afstand die tussen hen in was, was net groot genoeg voor een pakje kaarten tussen te krijgen, en het was haast voelbaar hoe de kilte die ze met zich meedroeg overgestraald werd op Devon. Die op zijn beurt natuurlijk ook weer wat van zijn warmte aan haar overgaf. ’Wel wel wel, Infinitybabe, even showen met de mutatie?’ bracht hij als een fluistering over zijn lippen en moest zijn blik naar beneden richten om haar schitterende ogen te kunnen kijken. Met zijn tong bevochtigde hij zijn onderlip en toverde zijn meest charmante grijns naar boven. De plotse stap naar het volgende ‘level’ die ze had genomen had hem aardig verrast, maar als er iemand was die niet zou klagen: dan was het wel Devon. ’Waarom net Infinitybabe?’ vroeg hij zweemzoet en streek een bruine lok uit haar gezicht waarbij hij zijn vingertoppen zachtjes over haar voorhoofd liet glijden. ’Het babe gedeelte begrijp ik, maar waarom de infinty?’ Hij liet zijn hand afglijden naar haar schouder en begon daar met zijn wijsvinger zachtjes kleine ‘8’-jes te tekenen, het teken van infinity.

---

---

”Wie weet, wie weet..” was haar mysterieuze antwoord, vrijwel onmiddellijk gevolgd door een lach over haar rode lippen. Als Devon van één ding zeker was, dan was het wel dat hij haar maar al te graag zou bedienen moest hij werkelijk een job achter een of andere bar bemachtigen. Hij trok zich even terug in zijn gedachten, probeerde haar Instagram profile weer voor de geest te halen en te zoeken naar iets wat hij aan haar kon vragen. Al leek Ivy hem haast geen nadenktijd te gunnen, maar in de plaats daarvan hem haar mutatie te showen. ”Showen kan nooit kwaad.” fluisterde ze hem toe. Devon trok tevreden een wenkbrauw op en knikje kort. Dat was iets waar hij haar allesbehalve ongelijk in kon geven. Langzaam bracht hij zijn lippen naar haar oor en fluisterde evenzeer: ’Ik moet eerlijk toegeven dat ik benieuwd ben wat jij nog allemaal in petto hebt.’ Ja, Infinitybabe had zeer zeker zijn aandacht getrokken net zoals ze zijn nieuwsgierigheid geprikkeld had. Voor de tweede keer rilde ze onder zijn aanraking, en Devon trok zijn mondhoek omhoog tot een charmante glimlach. Hij zou er niets van zeggen, maar vanbinnen streelde het zoals gewoonlijk weer zijn ego. De laatste keer dat zijn charmes niet hadden aangeslaan was bij Dahlia geweest, maar die was dan ook niet echt normaal te noemen. Ivy sloot voor enkele seconden haar ogen en streek niet al te subtiel haar haren uit haar hals, alsof ze ook dat aan hem tentoon wilde stellen. Toen ze haar ogen weer opende, had Devon die van hem strak op de twee puntjes in haar hals gericht. Oog voor detail. Ze stonden net op de plaats waar de hals via het sleutelbeen overging naar de schouder, een plaats waar menig bloedvaten bij elkaar lagen. ”Infinity, de oneindigheid, van het leven in mijn geval.” Devon zocht haar blik opnieuw en zag de ondeugende grijns rond haar lippen spelen. Voor een moment was hij niet helemaal zeker, totdat hij de losse eindjes aan elkaar begon te knopen. Koud, snel, oneindig leven… Ondanks het feit dat Devon minder in de lessen te vinden was dan eender wie op Genosha, was hij niet dom. Hij had genoeg boeken in de bibliotheek opengeslagen over mythologische beesten, in de hoop om informatie over weerwolven terug te vinden en zo ook op the ultimate cure voor Hal te stuiten. Ergens had hij het op voorhand geweten, dat er geen oplossing was voor de vloek van zijn beste vriend, maar toch had hij zich suf zitten zoeken. Al was het maar enkel en alleen om zijn eigen geweten te sussen. Maar naast informatie over weerwolven, was hij uiteraard ook informatie over vampieren tegengekomen. Hij kon zich de definitie nog zo voor de geest halen…

vampire
noun
1. In popular folklore, an undead being in human form that survives by sucking the blood of living people, especially at night.
2. A person, such as an extortionist, who takes advantage of others, especially for personal gain.
3. A vampire bat.
Origin of vampire
French, from German _{Vampir, of Slavic origin.}
Related Forms:
• vam·pir′ic , vam·pir′i·cal , vam′pir′ish

’Infinitybabe,’ begon hij en liet zijn vingers door haar zachte, golvende haar gaan. ’Ik denk dat ik je geheimpje al ken.’ Hij liet zijn blik nog éénmaal over het litteken van haar gaan alvorens hij haar donkere haren er weer voorzichtig overlegde. Voor een moment schoten de herinneringen van de volle maan aan zijn oogleden voorbij, maar die drukte hij zo snel hij kon weer naar achter in zijn bewustzijn. Devon bracht zijn hand naar zijn eigen hals en krabde er kort, om het niet al te hard te laten opvallen dat hij nood had aan het voelen van een egale huid. Net zoals zij ooit door een vampier gebeten was, was hij dat ook. Al was het bij hem een weerwolf geweest. ’Soldier of the night.’ fluisterde hij op een geheimzinnige, duistere manier, maar liet daarna onmiddellijk weer zijn witte tanden zien door de brede glimlach die opdook. ’Jullie kunnen binnenkort een clubje oprichten, want je bent lang niet de enige hier op Genosha.’ Hij wierp haar een luchtig knipoogje toe en reek uit naar zijn glas, om er nog eens aan te sippen.

---

---

”I know.” Mevrouw klonk zelfzeker van haar stuk, en Devon trok geamuseerd zijn wenkbrauwen omhoog. Had ze op die korte tijd dat ze op Genosha was al zoveel nieuwe mensen leren kennen dan? ”Mijn kamergenoot, Cristophe, is er namelijk ook eentje.” De geamuseerde frons op zijn voorhoofd veranderde langzaam in een bedenkelijke. ’Christophe..’ proefde hij de naam voorzichtig in zijn mond. Nee, die naam deed niet onmiddellijk een lampje bij hem branden. Het enige wat hij eruit kon afleiden was dat het een jongensnaam was. ’Dus Agnessie heeft je bij een jongen op de kamer geplaatst, hmm.’ vervolgde hij zijn woorden en keek haar aandachtig na terwijl ze zich losmaakte van het tafelblad. Devon zelf bleef in zijn relaxte houding staan met zijn gespierde armen over elkaar geslagen. Zijn hoofd was het enige wat bewoog. ’Kan dat even leuk uitdraaien zeg.’ Hij voelde hoe zijn gsm in zijn zak trilde, maar liet het ding zitten waar het zat. Ofwel was het Storm, misschien wel Taylor, of Dennimae, maar ze moesten allemaal maar even wachten op een antwoord van zijn vlugge vingers. ’Al mag ik zelf ook niet klagen met mijn kamergenoot.’ Zijn groenige ogen stonden nog steeds op Ivy gericht terwijl ze haar lippen opnieuw aan haar glas plaatste. Haar rode lippenstift stak enorm af tegen haar lijkbleke huid en plots schoot er Devon iets te binnen van lippenstift, wat hij ook op haar Instagram had zien voorbij komen. Hij moest die app echt minder gaan gebruiken, want het werd bijna eng. ’Hoe lang ben je al een vampier?’ vroeg hij toen luchtig en liet zijn hoofd even naar achteren rollen, alsof hij aan het stretchen was. ’En je bent er niet mee geboren neem ik aan? Want anders had je die littekens niet.’ Hij kneep een oog dicht en wees met zijn wijsvinger naar de twee kleine littekens op haar hals, die opnieuw half verscholen gingen achter haar donkere haren.

---

---

Het viel hem onmiddellijk op hoe ze zijn houding spiegelde. Gedragspsychologie. Hij staarde met een kinderlijke grijns naar zijn schoenen, verborg zijn gezicht voor een moment voor haar. Dit liep vlot, héél vlot. Devon had haar precies waar hij haar wilde hebben. ”Geen idee wat je daarmee probeert te zeggen.” Hij richtte zijn blik weer omhoog en keek haar recht in de ogen aan. Weer die ondeugende glimlach op haar lippen en hij kneep een oog half dicht, om haar doordringend aan te kijken. De charmante glimlach speelde zelf ook continu rond zijn lippen. Christophe bleek niet de meest sociale persoon te zijn die hier op Genosha te vinden was en Devon haalde zijn brede schouders neutraal op. ’Niet mijn soort van volk.’ zei hij ter informatie en dronk de laatste klets cola uit zijn glas, om het vervolgens over het blad te schuiven richting de wasbak. Het glas maakte een gek geluid op de natuursteen. Een beetje onduidelijk begon hij over zijn kamergenoot, maar natuurlijk kon Ivy niet weten wie hij bedoelde. ’Hal.’ zei hij met een knipoog en krabde even aan de achterkant van zijn hoofd. Haar ogen hadden de vraag voor haar gesteld. ’Storm Hal. Je zal hem nog wel tegen het lijf lopen, geen zorgen.’ Zijn stem had iets ontdeugends, evenzeer zoals de blik in zijn sprekende ogen. Net zoals meisjes als magneten naar Devon werden getrokken, bezat Hal diezelfde kwaliteit. Little did Devon know dat ze hem al ontmoet had.

Snel genoeg had Devon haar mutatie geraden en begon hij er zonder schaamte over door te vragen. Als het een gevoelig onderwerp voor haar was, moest ze het maar aangeven, zo niet zou Devon zijn respectvolle, maar nieuwsgierige zelve blijven. ”Ik werd op achttienjarige leeftijd gebeten.” De ontdeugende grijns die erachter volgde vertelde genoeg. Dit was niet iets waar ze verlegen was om over te spreken, en maar goed ook, mutaties waren iets waar je trots op moest zijn. Zolang ze je hele leven niet overhoop legden. ’Honderdvierendertig?’ sprak hij verbouwereerd uit en zijn mond kwam voor enkele seconden open te hangen. Met zijn ogen ging hij over haar hele lichaam en zeker over haar perfecte benen die onder haar korte shortje uitkwamen. D a m n. ’Honderdvierendertig..’ herhaalde hij voor een tweede keer en zijn verbaasde blik veranderde in een uitdagende. ’En dan zeggen dat je niet weet wat ik bedoel dat het leuk kan uitdraaien met een jongen als kamergenoot.’ Hij stond nog steeds met zijn armen over elkaar geslagen, maar liet ze bij die woorden langzaam uit elkaar glijden. ’Hou je niet voor de domme Ivy.’ sprak hij zweemzoet en keek haar zwoel in de ogen. Devon liet langzaam zijn temperatuur wat stijgen en nam een van haar handen vast. Hij klemde ze zachtjes tussen de twee van hem en bracht ze naar zijn lippen, om er vervolgens zijn hete adem op uit te blazen. ’Word je het niet beu, al die jaren koud lijden?’ Dat was iets waar Devon nooit of ten nimmer last van zou hebben, te danken aan zijn eigen mutatie. Of toch niet zolang de mutatie van een ander niet in het spel kwam, want tijdens en vooral ná de volle maand had hij wel kou geleden. Angstkou.

---

---

”I think I already met him.” Hij zag hoe Ivy overduidelijk haar hoofd knikte. Even wist Devon niet wat hij er tegenin moest brengen. Hoe lang was ze hier? En onmiddellijk de eer gehad om op Hal te stuiten. Een van zijn wenkbrauwen schoot de lucht in, voor een moment was Devon bezorgd, dat haar vampieren gen geen goede invloed zou hebben op Lupos. Maar Ivy reageerde niet negatief, dus er was vast niets gebeurd. Of toch niets ernstig in ieder geval. Devon liet zijn serieuze blik snel varen. ’Hoe kon het ook anders…’ Liet hij erachter volgen en rolde grijnzend met zijn ogen. ’Niet iemand die je snel gaat vergeten, am I right?’ Devon beet op zijn lip als poging om een lach te onderdrukken. Hij wist hoe Storm was, hoe hij omging met meisjes. En zeker de mooie meisjes. Ze waren elkaars wederhelft, StormOn, partners in crime, brothers from other mothers, hetzelfde maar ook weer zo verschillend. Devon begreep maar al te goed waarom Storm haar wat van zijn tijd had geschonken.

Christophe was niet iemand die hij kende, ondanks dat hij hier al een aardige poos zat. ”Well.. Hij heeft een grens getrokken in onze kamer.” Oh, en het was nog een speciaal individu ook zo bleek. Waarom een streep trekken om iemand als Ivy aan háár kant van de kamer te houden? Moesten de rollen omgedraaid zijn zou hij het wel weten… ’Je lijkt me niet echt iemand die tegengehouden wordt door een lijn op de grond.’ merkte hij op en verlegde zijn armen wat over elkaar. Ze had een onschuldige blik op haar ogen, maar Devon zag ook de vlammetjes die erachter schuil gingen. Hij knikte zijn hoofd ook wat opzij en keek haar -niet al te subtiel- observerend aan. ’Moest het ooit voorkomen dat je niet meer welkom bent in je eigen kamer..’ begon hij en plaatste kort zijn tong tegen zijn bovenste rij tanden. ’..dan ben je meer dan welkom in kamer 32.’ Hij haalde zijn armen uit elkaar en reek naar de achterkant van zijn hoofd. ’Ik kan je plechtig beloven dat je daar een veel warmer welkom zal hebben.’ Devon bracht uitdagend haar handen naar zijn mond en blies er zijn hete adem op uit met de vraag of ze de eeuwige koude niet beu werd. ”Ik weet niet beter.” Was het korte antwoord van haar en even leek ze te willen ontsnappen aan zijn blik. ”Je bent het type jongen wat dit elke dag doet, hmn?” Ze keek hem weer aan, zelfzeker en met een vraag die recht door zee ging. Devon was er niet van verbaasd, wat te zien was aan de blik in zijn ogen de rotsvast hetzelfde bleef. ’Hmn..’ herhaalde hij haar kort toontje en liet haar handen langzaam uit die van hem schuiven. Hij draaide zijn pols omhoog en wierp een blik naar zijn horloge. ’Normaal gezien alleen op dinsdag, donderdag en zaterdag..’ begon hij, met een zweem van humor doorheen zijn zware stem. Met een vurige blik in zijn ogen keek hij weer op naar Ivy, trok zijn wenkbrauwen lichtjes omhoog waardoor er een charmante grijns over zijn gezicht trok. ’En vandaag is het vrijdag, wich makes you very special.’ Een zachte lach weerklonk doorheen de keuken en Devon trommelde ritmisch met zijn vingers op het stenen blad van de keukenkast. ’En jij bent het type meisje dat er niet vies van lijkt te zijn, hmn?’ Ze had geen enkele van zijn uitdagende opmerkingen bekritiseerd en ze had geen enkele van zijn handelingen afgeslagen, integendeel.

---