The story begins

Rayne had besloten vroeg te gaan slapen, maar eigenlijk werkte dat niet. Haar hele systeem raakte erdoor verward, waardoor ze ten eerste niet kon slapen maar ten tweede ook haar late-night snack niet binnenkreeg. En dat was echt een groot probleem, want zoveel honger als dat ze nu had, had ze tijden niet gehad. Ook al had ze twee uur geleden gewoon wat anders op. De brunette had gewoon het gevoel dat ze een maand niet gegeten had. Zuchtend besloot Rayne dan toch uit haar bed te gaan. De slaapkleding die de brunette aan had werd vervangen door de joggingbroek en het shirt die over de stoel hingen. Haar haren deed ze in een rommelige staart en ze trok gauw sportschoenen aan. Met een zucht liep ze stond ze stilletjes op en liep ze de kamer uit. Onderweg greep ze nog gauw haar sleutels beet, vooral omdat ze geen zin had Nia wakker te maken omdat ze niet naar binnen kwam midden in de nacht. Gapend deed het meisje daarom ook zachtjes de deur dicht. Haar bruine ogen moesten even wennen aan de duisternis, maar zodra dit gebeurd was wandelde de brunette verder. Waar ze precies eten zou halen wist ze niet, maar ze schatte dat er wel ergens in de school een snackautomaat te vinden was. Ergens. En zo niet zou ze echt gaan klagen, want sommige mensen zoals zij hadden nou eenmaal late-night snacks nodig. Zuchtend wandelde Rayne een beetje slaapdronken door de hallen van de school, in de hoop niemand tegen te komen. Met een kapsel die eruit zag als een vogelnest en de meest simpele kleding die een mens zou kunnen dragen wilde ze het liefste niet gezien worden. Nog niet.
Rayne dacht dat ze de meeste kans zou hebben op de begane grond qua snack machines. De brunette wandelde de living room in. Het was erg donker hier en ze wist niet hoe groot de kans was dat ze iets te eten zou vinden. Maar toch nam het hongerige meisje de moeite om hier te zoeken naar eten. Hadden ze geen eten in de slaapkamer eigenlijk? Rayne wist het niet zeker. Maar als ze nu was vond kon ze het vast wel meesmokkelen naar hun kamer. Dan hoefde ze volgende keer niet te zoeken. Door de duisternis stootte de brunette een keer haar hoofd tegen een kast. Een gepijnigd geluid kwam uit de mond van het meisje, welke opkeek en daardoor pas merkte dat er nog iemand in de Living room zat. Uiteraard zorgde dit voor een schrikeffect, wat resulteerde in nog een kopstoot met diezelfde kast. Haar hartslag schoot omhoog van schrik. Ook had de brunette erg veel pijn in haar hoofd door dubbel haar hoofd te stoten. Rayne keek wat beschaamd naar de persoon die ook in de kamer zat, maar herstelde haar houding snel en keek wat nonchalant naar de jongen. "Ik had niet door dat je hier ook zat, sorry," probeerde ze zo rustig als mogelijk, al was dat nog best lastig als je enkele seconden geleden het gevoel had dat je een hartaanval zou krijgen van schrik.

Vrijwel meteen nadat Rayne haar kop gestoten had kwam de hoofdpijn. Ze legde haar hand op haar hoofd en zuchtte gepijnigd. De brunette richtte haar blik naar de grond, weg van de jongen waarvan ze zo erg geschrokken was. Dat er geen gelach te horen was verbaasde haar wel heel erg, Rayne had zelf waarschijnlijk amper haar gelach binnen kunnen houden als iemand twee keer zijn kop stootte tegen dezelfde kast, maar ach. Sommige mensen waren nou eenmaal vriendelijker dan de ander. Zijzelf vond het sowieso altijd erg humoristisch als anderen probleempjes hadden. Het lag er natuurlijk wel aan wat voor probleempjes, maar dingen zoals je hoofd stoten vond ze toch wel erg vermakelijk. Dat was dan ook wel de reden waarom ze zich zo vermaakt had met de hallucinaties. Iets wat ze zeker weer eens opnieuw moest gaan doen ooit. Dat had toch echt voor heel veel plezier gezorgd. Toch kwam er algauw een opmerking die duidelijk maakte dat hij gezien had dat ze twee keer haar kop gestoten had. Ze wist er nu even niet om te lachen, haar hoofd deed wel erg veel pijn, maar boos werd ze er ook niet om. De jongen stelde zichzelf voor als Jae Winters en vertelde dat hij nieuw was. "Rayne Defoe. Ook nieuw," was haar simpele antwoord, waarna ze rustig zijn kant op liep en naast hem op de bank neer plofte. "Dus, wat doe jij hier in je eentje in het donker?" vroeg ze benieuwd. Het was niet iedere dag zo dat iemand alleen in een stikdonkere kamer zat. Het hongerige gevoel van Rayne was wel aardig verdwenen nu door de schrik en de koppijn, maar ze wist dat zodra beide gevoelens over waren de honger alleen maar erger was. Dan moest ze weer verder zoeken nar eten. De brunette sloot even haar ogen en legde haar hoofd op de rugleuning. Damn. Wat was ze weer slim bezig geweest zeg.