Twinkle-toes.

Mensen die van een afstand naar hem zouden kijken, zouden vast het idee hebben dat hij aan het niksen was. Zinloos uit het raam aan het staren was, maar als je zou inzoomen op zijn ogen zou je zien dat hij met heel iets anders bezig was. Zijn pupil bleef zich maar aanpassen, dan weer wat groter – dan weer wat kleiner, en het vreemde bleef dat de lichtinval er niks mee te maken had. Hij staarde immers en niks anders. Tot het punt waarop hij zijn lippen circa één centimeter van elkaar afhaalde en zachtjes naar adem hapte.
De hoeveelste keer moest dit nu wel niet zijn geweest dat hij probeerde iets nuttigs te doen, zijn huiswerk maken of wat leren of lezen, maar was hij weer eens afgedwaald door al overbodige prikkels die binnen kreeg die niet belangrijk waren. Er was nooit een pauze, nooit hield het op: het zou pas ophouden als de wereld zou stoppen met draaien. En of dat nog zou gebeuren voordat hij er niet meer was, laat staat of het überhaupt ooit wel eens zou gebeuren.

Ergens, in zijn uppie, zat hij in de bibliotheek. Hij was hier wel vaker gekomen omdat het toch een vrij rustige plek was en hij er genoeg informatie kon vinden over hoe hij zijn probleempje kon fixen – als het al mogelijk was. Hij was er nog steeds niet achter of hij er mee moest leren leven, dat het voor altijd zo zou zijn, of dat hij het uit zou kunnen schakelen. De tweede optie leek hem wel logisch gezien hij een hele lange tijd niks had gevoeld, het was pas allemaal terug gekomen toen hij zijn mutatie weer had gebruikt.
Dan was de oplossing misschien ook wel: gebruik hem dan weer niet. Echter ging dat nu niet, want de manier waarop hij hem gebruikte was onbewust. Daarbij had men hem hier naartoe gehaald zodat hij kon leren met zijn mutatie om te gaan: dus zou hij dat ook doen, ook al was het meer om zijn dankbaarheid te tonen dan echt voor zichzelf. Misschien lag het probleem daar ook wel, er waren genoeg gezegdes die daar iets over zeiden… Een vage grijns verscheen op zijn gezicht toen juist de domste, in zijn mening, naar boven kwam: ‘Je moet eerst van jezelf leren houden voordat je van iemand anders kan houden.’ Het was onbewust over zijn lippen gekomen, maar dat maakte niet veel uit: niemand kon hem horen.

Het voelde alsof er een schok door zijn gehele lichaam ging wanneer er één verandering in de zwaartekracht zich liet blijken. Met een hand greep hij naar zijn hoofd en kromp hij een beetje ineen. Het feit dat die ene beweging zo heftig was aangekomen was omdat hij een beetje in trance was geraakt, dit gebeurde wel vaker als er enkel minuscule veranderingen optraden. Het gaf ergens wel al aan dat hij er langzaam aan begon te wennen, maar het nadeel was wel dat als hij uit deze trance raakte het gevolg hevige hoofdpijn was en overgevoeligheid.
Zonder verder na te denken schoot hij overeind en rende hij de bibliotheek uit. Hij had afleiding nodig en wel nu. Met onnodige kracht duwde hij de deur open, die een harde klap tegen de muur maakte. En het leek net alsof die klap ervoor had gezorgd dat alles ineens in slow motion verliep. Met grote ogen, alsof hij een hert was dat recht in de koplampen staarde van een auto, keek hij naar de ander. Een meisje. Witte haren, oogkleur die hij niet kon zien en dan nog haar houding: ze had een boek tegen haar borst aangedrukt en -
Hij kapte zijn gedachtestroom af toen hij zich iets heel… Irrelevants realiseerde. Met een hand hield hij de deur tegen die weer terugkwam, de tijd verliep weer normaal. Zijdelings keek hij naar het icoontje op de deur, waarna hij ernaar wees en haar met een frons aankeek. Dit was niet de afleiding waar hij naar had gezocht, maar het feit dat hij niet eens doorhad dat het afleiding was liet blijken dat het de beste vorm ervan was.

_{Yay voor rare zin op het einde :'D}

Zijn plan was geweest om naar de dichtstbijzijnde toiletten te gaan, een kraan open te gooien en wat water in zijn gezicht te gooien – dat hielp altijd wel. Daarbij lette hij dan even niet meer op zijn omgeving, tenzij iets hem forceerde op te letten en dat was zojuist gebeurd. Een meisje dat er niet had moeten zijn, stond er toch. Waarom ze was en wat haar doel was wist hij niet, maar meestal hadden mensen op vreemde locaties altijd wel een doel; anders waren ze er immers niet.
Echter kon hij haar doel niet achterhalen, ze stond er maar – haar houding liet duidelijk ziet dat ze geschrokken was, maar haar blik sprak het tegen. Ze staarde naar hem, betekende dat dat hij misschien ook staarde? Beiden hadden ze het recht om te staren: hij had de deur te hard opengegooid en moest daardoor vast vreemd overkomen en zij… Zij hoorde hier niet te zijn, haar hele verschijning klopte niet en daarom staarde hij naar haar. Pas toen hij zich realiseerde waarom zij niet klopte in de beeld, het leek net een kleuterspelletje, kon hij pas stoppen met staren en ergens anders naar kijken.

Uiteindelijk kwam er één woord over haar lippen: “Hai.” Het was geen antwoord op de ongestelde vraag, maar de vraag die wel duidelijk aanwezig was. Hij had hem niet hoeven stellen want ze zou er zelf ook wel opkomen, een kind van vijf zou nog weten dat deze situatie niet klopte. Zijn blik bleef een en al onbegrip en ergens leek hij nogal verloren, alsof hij een klein jochie was die zijn knuffel was kwijtgeraakt. Pas toen er een giechel geluid uit haar keel ontsnapte snapte hij haar. Of ja… Wat is snappen momenteel.
Hij liet zijn blik afdwalen naar beneden, zocht naar wat woorden en opende uiteindelijk zijn mond: ‘Hoewel deze situatie duizenden goede conversatie starters bied… Ga ik toch voor de meest voorhand liggende: wat doe je hier?’ Hij had een bescheiden glimlach op zijn gelaat en de frons ook nog steeds lichtelijk aanwezig. Zelf was hij niet instaat om haar doel te vinden in deze situatie, maar hij was er nog steeds van overtuigd dat ze er eentje had.
Ineens begon hij zijn woorden in twijfel te trekken, had hij dingen wel goed verwoord? ’Niet dat je hier niet mag zijn van mij, of iets dergelijks, maar… Je hebt geloof ik zelf ook al door dat dit een vreemde locatie is voor een meisje.’ Na die woorden werd zijn frons weer wat dieper en kreeg hij een bedenkelijke blik op zijn gelaat waarna hij zijn blik weer liet afdwalen. ’Tenzij…’ kwam er langzaam over zijn lippen, ’Tenzij ik mezelf nu hopeloos voorschut zet en jij geen meisje bent.’ Met een vage blik keek hij haar aan, het was niet perse verachting maar meer dat hij het moeilijk vond om zich er wat bij voor te stellen. Echter had hij al wat dingen gelezen over mutanten die van gedaante konden veranderde en wie weet had de persoon voor hem wel zo’n zieke geest dat hij of… Zij eigenlijk heel iemand anders was maar zich voor de lol veranderde in een lief meisje. Ja een lief meisje, want tot nu toe had ze niet echt veel gedaan en het was de eerste indruk die hij van haar kreeg: puur gebaseerd op haar uiterlijk en dat giecheltje.

_{Wij zijn gewoon raar <3
En deze post had ik al dik een uur eerder af maar internet vloog er ineens uit op mijn laptop OTL}

Haar giecheltje had ietwat apart geklonken door de locatie. Het klonk ergens vrij hol omdat de ruimte dat toeliet, maar omdat hij de deur openhield kon het geluid zich verder verspreidden. Er stond een vage mengeling die hij waarschijnlijk alleen kon horen en kon hij zich ook enkel bezighouden met die gedachte. Toch was er iets belangrijkers momenteel: zijn positie. Hij stond vreemd, zo in de deur opening. Echter wist hij niet wat hij moest doen om het te veranderen. Er waren twee opties: verder naar binnen gaan en dan overkomen als een creep of naar buiten gaan maar dan zou de deur dichtgaan en dat zou onbeleefd overkomen.
En al deze vergezochte gedachtes en meningen en gevolgen, had hij allemaal opgetrommeld in de korte tijd dat hij moest wachtten op een antwoord van haar kant. In de tijd dat zij het had gehoord, haar hersenen het hadden vertaald en daarop weer een antwoord hadden gevormd waardoor er prikkels ontstonden die haar de opdracht gaven haar mond te openen en een antwoord te geven – dat is een mondvol, maar het gebeurt allemaal in een paar milliseconden. Zijn ‘superbelangrijke’ gedachtes van eerst even opzij schuivend luisterde hij naar haar antwoord, waarna hij zijn ogen vernauwde en haar strak aankeek. ’Jij…’ het kwam zowaar sissend over zijn lippen, wat niet de bedoeling was geweest, ’Door jou heb ik nu hoofdpijn.’ Ze zou het vast niet snappen en het was ook niet zijn bedoeling geweest om haar te beschuldigen van iets, de enige reden dat hij het op deze manier bracht was omdat hij zich wat afvroeg: hoe had ze het gedaan en waarom had hij het zo erg gevoeld?

Opnieuw lieten zijn minimalistische sociale vaardigheden zich weer eens blijken. Omdat hij er zo op gefocust was om erachter te komen wat haar mutatie was, was hij vergeten dat er de mogelijkheid bestond om iemand te beledigen. En jammer genoeg voor hem werden zijn woorden op die manier geïnterpreteerd en werd het dus ook niet door de vingers gezien.
Er kwam een glim van lichte paniek in zijn ogen, opnieuw bang voor werkelijk… Alle nare gevolgen. ’N-Nee,’ bracht hij met een trillende stem uit, ’Zo had ik het niet bedoeld! Je lijkt helemaal niet op een jongen, je bent heel overduidelijk een meisje-’ Bij die uitspraak had hij ook perse met zijn handen het gebaar moeten maken dat iedere man maakt als hij het over de ‘perfecte’ vrouw heeft, eentje met een zandloperfiguur dus. Hij realiseerde zich dit ook, vandaar dat hij zichzelf afkapte en haar een paar tellen aanstaarde, pas toen de deur hem raakte keek hij weg.
’Misschien is het beter als ik gewoon ga,’ stelde hij zachtjes voor, niet opkijkend. Uiteindelijk keek hij op. ’En ik neem aan dat jij hier ook niet zal blijven?’ Hij draaide zich een kwartslag en maakte een gebaar dat ze mocht passeren. ’Dus dan is de uitspraak: dames gaan voor, nu wel gepast – neem ik aan?’

_{Ik weet het ook niet meer, mijn concentratie wilde niet meewerken maar ik wilde perse posten D':}

Gelukkig viel ze niet meer terug op zijn eerdere beschuldiging, die hij niet zo bedoeld had. Dus dan moest hij er eigenlijk niet bij blijven haken, maar hij was gewoon bang dat ze het toch zou doen. Hij was en bleef een man en daarom had hij het recht om vrouwen onvoorspelbare wezens te vinden. Hij had genoeg ervaring om die conclusie te kunnen trekken, hoewel het ergens nog steeds aan zichzelf had kunnen liggen… Weet je, hij moest hier gewoon mee ophouden. Als hij hier te lang over zou nadenken zou hij dadelijk uit het niets zijn verontschuldiging gaan aanbieden en zou zij het hoogstwaarschijnlijk niet snappen.

Opnieuw giechelde ze, het was een goed teken en zorgde ervoor dat hij zich ontspande en een glimlach op zijn gezicht toverde. Het was echter niet zijn bedoeling geweest om haar aan het lachen te maken, maar hé: liever dat, dan dat ze boos was en hem weet niet wat aan zou doen. Hoewel hij wel enig idee had over haar mutatie nu, die niet inhield dat ze van geslacht kon veranderen en gewoon echt een meisje was, wist hij het nog niet precies en durfde hij er geen oordeel over te vellen. Ze was dus nog eigenlijk instaat tot alles en alles was erg veel en ook erg beangstigend.
Ze vergaf hem, maar er volgde wel een dreigement – althans het klonk als een dreigement. En hij wist niet of die grijns het nog erger en enger maakte, of juist verlichtte en aangaf dat het een grapje was. Zich realiserend dat zijn onhandigheid en vreemdheid hem tot nu toe hadden gered in deze situatie duwde hij zijn handpalmen maar tegen elkaar, sloot zijn ogen en maakte hij een soort van buiginkje. ’Dank u voor uw vergiffenis.’ Hij negeerde deur maar even, wegduwen was geen probleem – maar ooit moest hij er toch vanaf zien te komen.

Hij kreeg een frons op zijn gelaat bij het horen van de woorden: eerste taal. Hijzelf had geen eerste taal, alles was zijn eerste taal… Of tweede. Nou het voelde allemaal hetzelfde aan, dus hij wist niet zo goed wat het verschil moest zijn tussen een eerste en tweede. Natuurlijk waren er talen waar hij beter in was, omdat hij ze meer sprak – zoals Engels – maar om ze echt zijn eerste taal te noemen? Hij wist niet meer met welke taal hij oorspronkelijk begonnen was.
Weer eens werd hij uit zijn gedachtes trokken toen hij haar stem ergens op de achtergrond hoorde. ”Kom je nog?” Hij leunde een beetje naar achteren, keek langs de deur en zag dat ze stilstond in de gang. Ze wachtte… Op hem? Maar… Waarom? Nee, niet over nadenken – gewoon meedoen! Met een glimlach die hij gewoon niet in kon houden liet hij de deur voor wat het was, maakte een ietwat vreemde draai en rende in een sukkeldrafje naar haar toe. Een hand hief hij op, krabde in zijn nek, terwijl hij de ander naar haar uitstak. ’De naam is trouwens Mikhail, aangenaam,’ stelde hij zich voor met nog steeds dezelfde glimlach op zijn gelaat. Hij wist niet precies waarom hij zo immens blij was om het feit dat ze op hem had gewacht, waarschijnlijk omdat dit de eerste keer was dat iemand dat voor hem deed.

_{En nee, een sukkeldrafje betekent niet dat hij als een debiel rent. Just to be sure o3o}