|
|
| | Auteur | Bericht |
|---|
James Carter - Class 3
- Aantal berichten : 118
Character Profile
Alias: J.C.
Age: 20
Occupation:
|  Onderwerp: Low Roar zo jan 12, 2014 12:34 am | |
| “I am no bird; and no net ensnares me: I am a free human being with an independent will.”
― Charlotte Brontë, Jane Eyre
- Spoiler:
Music Outfit Coat
” Oh stylo , go forth, blossom in your souuul. Wheeen you know your heart is light, Electric is the loveee .” James zette het volume van de radio harder en hij maakte een overdreven halve draai en uitgelaten danste hij op de muziek. James was geen goede danser, maar hij deed het graag. En bovendien, wat was er beter dan je als een idioot gedragen op goede muziek? Juist ja, niks. Oké, misschien op een boswandeling na dan. Of een combinatie van die twee dingen; dansen als een idioot op de muziek in het bos.
Sprekend over een bos. Misschien was het beter voor James om eens een luchtje te scheppen, in plaats van heel de dag in zijn muffe kamer te blijven. Het kon bovendien ook geen kwaad voor James om een douche te nemen en normale kleding aan te trekken, in plaats van heel de dag halfnaakt in een pyjama broek rond te lopen. Ja, dat ging James doen. Hij trok een schone handdoek van een plank boven zijn bed en gooide die over zijn schouder, daarna zette hij de volume van de muziek harder en James verdween in het kleine badkamertje dat bij zijn slaapkamer hoorde. Hij waste kort zijn haren en lichaam, om vervolgens opgewekt en opgefrist weer uit de douche te stappen. Hij droogde zich slordig af en sloeg toen de handdoek om zijn middel.
De radio was inmiddels gestopt en James kwam tot de conclusie dat de cd afgelopen was. Tijd om er een nieuw cd’tje in te gooien dus. James haalde de oude cd uit de radio en legde die aan de kant, om er vervolgens een nieuw cd’tje in te doen. Toevallig was het nog een cd van ‘Gorillaz’ en James haalde zijn schouders op. Ook goed.
Toen de muziek weer was begonnen met spelen trok James de deur open van zijn kledingkast. Zonder na te denken griste hij er een lichte spijkerbroek, een zwarte trui, een paar sokken en een onderbroek uit. In een mum van tijd omhulden de kledingstukken zijn lijf en James draaide zich weer om naar de badkamer. Daar deed hij vluchtig wat wax in zijn haar, poetste hij zijn tanden en deed hij een luchtje op. Keurend checkte hij zichzelf in de spiegel met het resultaat liep hij zijn slaapkamer weer in om vervolgens op zijn bed te ploffen. Hij trok zijn schoenen onder het bed vandaan en deed ze een voor een aan, om vervolgens op te staan en een paar keer op en neer te springen. Jep. Zat goed. Tot slot trok James zijn jas aan en hij propte zijn mobiel, aansteker, sleutels en sigaretten in zijn zakken. Even twijfelde James nog of hij de jas dicht moest knopen, maar hij concludeerde dat het buiten fris was, maar niet zó koud dat James zijn jas dicht moest knopen. Bovendien had James het toch niet zo snel koud.Voor de laatste keer controleerde James of hij al zijn benodigde spullen bij zich had en toen dat zo bleek te zijn liep hij op zijn gemak zijn kamer uit. Hij trok de deur achter zich dicht en deed de kamer op slot, om vervolgens naar het bos te lopen.
Op Genosha eiland leek niks ver van elkaar af te liggen en het duurde dan ook niet langer dan vijftien minuten voordat James aan de rand van het bos stond. Genietend sloot hij zijn ogen en ademde hij de frisse, zuivere boslucht in voor hij het bos betrad. Zonder al te veel moeite baande James zich een weg door het struikgewas, gesterkt door de energie die de bomen, planten en dieren uitstraalden.
James liep altijd liever door de struiken en planten, in plaats van dat hij op het pad bleef. Het pad was grof gezegd.. saai. Te veilig. Als James zijn eigen pad maakte kon hij de planten om zich heen aanraken, de energie voelen en eventueel ieder willekeurig groen op laten bloeien. Bovendien hoefde hij niet bang te zijn voor wilde dieren; James zorgde er met zijn gave wel voor dat hem niks gebeurde. En mocht er toch iets gebeuren, wat zeer onwaarschijnlijk was, dan was James in staat om energie uit de planten en bomen om hem heen te halen.
Er gebeurde toch niks.
Na een wandeling van een half uur kwam James uit bij een open plek. Het gras groeide niet zo hoog, en hier en daar waren kleine heuveltjes met inhammen die naar vossenholen leidden. Genietend van de intense rust zakte James neer tot hij met zijn rug tegen een boom leunde. Uit zijn zak griste hij zijn sigaretten en zijn aansteker en James duwde een sigaret tussen zijn lippen. Het doosje van de sigaretten borg hij weer op in zijn zak en met zijn hand schermde James de aansteker af van de wind toen hij zijn sigaret aan probeerde te steken. Toen dat gelukt was, stopte James de aansteker in zijn zak en nam hij genietend een trekje van de sigaret. Vanuit zijn ooghoek zag hij een groep herten door het struikgewas springen en gefascineerd volgde James de dieren terwijl hij de sigarettenrook uit zijn longen blies. Toen de herten waren verdwenen nam James nog een trekje en enkele seconden later zag James waarom de herten zoveel haast hadden. Drie wolven zaten de herten achterna, maar ze waren niet bijzonder snel. James grijnsde toen hij zag dat de wolven opgaven en omkeerden, op zoek naar een andere prooi. De grijze dieren sprintten de open plek over, maar bleven staan toen ze zagen dat James op zijn gemak op de grond zat. Aandachtig bekeek James de wolven en blies hij de rook uit. Hij voelde aan dat de wolven nadachten over wat hij was en of hij geschikt was als prooi. Toch leken ze niet te weten wat ze moesten doen. Moesten ze aanvallen? ’Ik dacht het niet.’ Zijn gedachten was een waarschuwing naar de jonge wolven, en hoewel die geen mensentaal konden verstaan, konden ze prima de intonatie van zijn waarschuwing ontcijferen. Nog even aarzelden ze, maar vervolgens kozen ze het hazenpad en sprintten ze weg. Prima.
Genietend van het bos nam James nog een trekje van zijn sigaret en leunde hij achterover. Hij sloot zijn ogen en dacht even aan niks anders dan het gezang van de vogels in de bomen die de open plek omringden.
Ja. James zat prima zo.
note: Natuurlijk danst James wel een beetje op de maat van de muziek haha, maar dat was even ter illustratie van zijn danspasjes.
~Jadeline Clarck |
| | | | Jadeline Clarck - Class 4
- Aantal berichten : 294
Character Profile
Alias: Khaleesi
Age: 19
Occupation:
| | Onderwerp: Re: Low Roar zo jan 12, 2014 1:32 pm | |
| A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert
But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven
Haast geruisloos wist de blondine met haar bijna witte haren door het bos te lopen, de zachte vochtige bosgrond zorgde voor gedempte toon van haar blote voeten. Nog altijd was het erg moeilijk om te wennen aan schoenen, na de vier jaar in gevangenschap te hebben geleefd voelde niets beter dan de natuur onder haar voeten. Daarnaast was het alsof de connectie met de natuur alleen maar sterker. Jade haar fijne handjes gleden langs de vele struiken met dorre blaadjes, die zodra haar huid nog maar een lichte aanraking had gemaakt met de struik gelijk weer tot leven kwamen, de dorre blaadjes werden vervangen door zacht groene en de uitgebloeide bloemen maakte plaats voor prachtige levendige bloemen in diverse kleuren. Jade haar gave ging niemand onopgemerkt voorbij, de kleine fragiele jongedame was het leven, het leven van de natuur. Waar ze haar voeten ook plaatste, spontaan rezen de kleine gezonde lichte groenen grassprieten uit de bodem. Een spoor van bloei liet ze na, ongeacht welk pad ze koos het was niet moeilijk haar te volgen. De bomen in Januari waren hun pracht en praal verloren, maar door de aanwezigheid van Jadeline hervonden ze het leven voor even. Ook al wat dit effect maar voor een paar uur, het was prachtig om te zien. Niet alleen moeder natuur reageerde op haar aanwezigheid en aanraking, maar ook alle levende wezens. Hier, midden in het bos voelde de blondine zich pas echt thuis. Zodra het pad wat hoger liep moest ze de rok van haar smalle maxi jurk iets wat omhoog houden met haar handen om te zorgen dat de zacht blauwe zoom niet door het donkere bosgrond zou slepen.
Zodra de blondine haar ogen sloot en luisterde naar de natuur kon ze de vele dieren horen en daarnaast ook voelen. Ze kon, als ze wilde, in de gedachtes van de dieren kruipen, niet daadwerkelijk praten maar wel een gevoel overbrengen, en dan voornamelijk het gevoel van rust. Zelfs in de meest onstuimige omstandigheden kon ze zich concentreren en vlekkeloos contact maken met de leven dieren. Het was alsof ze haar hier zelf eerder opmerkte dan andersom. Soms leek het zelf alsof de dieren juist haar aandacht opzochten, omdat ze voelde dat er iemand aanwezig was die hetzelfde voelde en reageerde op de natuur zoals zij. Haar voetsporen werden immers na enkele secondes al gevold. En dan niet door een konijntje of een vos, maar zelfs door een klein groepje herten. Die het ene moment nog aangesprint kwamen, alsof ze op de vlucht waren, maar eenmaal Jades geur geroken leken ze te kalmeren en volgde ze het pad dat Jade achter liet. De smalle blondine draaide zich verrast om terwijl haar heldere lichtblauwe ogen de prachtige herten bewonderden. Rustig stak ze haar rechterhand uit terwijl een glimlach haar lippen sierde. Het grootste hert, met zijn prachtige gewei, stapte zonder twijfel in haar richting en duwde zachtjes zijn smalle neus tegen haar hand.. zijn neusgaten stonden veropen gesperd en zijn prachtige diepzwarte ogen keken haar geïnteresseerd aan. Voor enkele secondes bleef de blondine stil staan terwijl het mannetje weer terug liep naar de twee andere herten, en vervolgens volgde ook zij haar pad weer. Bij elke stap die ze zette werd ze echter gevolgd door het drietal.
Het heldere zonlicht kon steeds scherper door de bossen heen komen, wat aanduidde dat ze er bijna was. De open plaats waar ze de laatste tijd veel tijd spendeerde. Het was een soort van dagelijkse routine geworden, om even te ontsnappen aan het ‘school’ leven, en de drukte van andere mutanten om haar heen die ze nog steeds niet gewend was. Ondanks dat het nu, de laatste maand, best redelijk ging met haar was het nog altijd moeilijk voor haar om het ritme van dit leven te blijven volgen. De tijd zal het leren of dat ze er ooit volledig aan ging wennen. Haar helder blauwe ogen vielen op een klaproos plant waarvan de bloemen al dor op de grond waren gevallen. Jade pakte een van de bloemen op, die bij de aanraking van haar vingers terug in haar oorspronkelijk kleur kwam, prachtig zacht roze. Niet alleen de kleur kwam terug, de grote bladeren volgde al snel evenals de heerlijke geur. Het felle zonnetje dat beslag legde op haar bleke huid, veroorzaakte even een moment van blindheid toen ze de open plaats had bereikt, waardoor ze met haar, nog vrije hand, het zonlicht van haar ogen afschermde totdat ze eraan gewend was en haar hand weer liet zakken. Wanneer je vier jaar in duisternis hebt geleefd, is het eerste wat je vaak ziet het daglicht, wat in het begin gewoon zeer deed in Jade haar licht blauwe ogen. Nadat ze enkele stappen het veld op had gezet draaide ze haar tengere lichaampje om, ze werd nog altijd gevolgd door de herten die niet van haar zijde leken te wijken.
Pas toen ze weer voor zich keek, zag ze tot haar verassing dat ze niet de enige was. Vanuit het niets rees de spanning weer in haar tengere lichaam, en wist ze even niet wat ze moest doen. Het was iets waar ze niets aan doen kon, elke keer weer als er iemand in haar omgeving was leken ze een soort van zenuw te raken. Lillian zei dat het gewenning was, dat nodig was om eroverheen te komen. Maar Jade wist dat het ook dat het mentaal geaccepteerd moest worden, en juist daar had ze erg veel moeite mee. Ze was gewoon liever alleen, alleen in de natuur. Wat ze zag, was dat de jongeman in kwestie zijn ogen gesloten had, dus ze kon nog omdraaien en teruglopen? Even twijfelend zette ze haar tandjes in haar onderlip wat als hij ook liever alleen wilde zijn, wat als hij haar helemaal niet mocht, wat als hij een hekel had aan de natuur en alles eromheen, wat als hij zijn agressie kwijt moest en dat op Jade af reageerde? Zoveel gedachtes spookte rond in haar hoofdje met als grootste vraag, wat nu?
James! | words 1.002
|
| | | | James Carter- Class 3
- Aantal berichten : 118
Character Profile
Alias: J.C.
Age: 20
Occupation:
| | Onderwerp: Re: Low Roar ma jan 13, 2014 9:44 pm | |
|
Toen James’ sigaret op was, drukte hij het vuur uit tegen zijn schoenzool, en hij controleerde of het vuur ook écht uit was. Toen dat zo bleek te zijn legde James de sigaret naast zich neer en haalde hij zijn telefoon uit zijn zak, wikkelde zijn oordopjes van zijn telefoon af en stopte die in zijn oren. James koos een willekeurig liedje op zijn telefoon en toen de muziek zijn oren vulde sloot hij zijn ogen weer.
“She said "hello mister, pleased to meet ya"
I wanna hold her, I wanna kiss her
She smelled of daisies, she smelled of daisies
She drives me crazy, she drives me crazy”
James zuchtte even van genot en hij opende zijn ogen weer, om het pakje sigaretten uit zijn jas te halen. Even twijfelde hij, maar hij besloot toch om niet nog een sigaret aan te steken. Twee sigaretten in nauwelijks tien minuten was waarschijnlijk iets te veel van het goede. James stopte de sigaretten weer in zijn zak, om vervolgens zijn armen achter zijn hoofd in elkaar te vouwen. Op zijn gemak leunde hij achterover tegen de boomstam, genietend van de muziek, de omgeving en de frisse lucht.
Wat deed James hier eigenlijk? Dat was één van de grootste vragen die James bezig had gehouden sinds hij naar Genosha eiland was gebracht. Waarom was hij hier? Het was niet zo dat hij een gave had die echt van nut kon zijn. Bovendien had hij de mensen nooit gehaat, en de mensen hadden hem nooit gehaat omdat hij een mutant was. Niet dat veel mensen het wisten, daar niet van, maar de mensen die het wisten accepteerden het. Hij was toch geen gevaar voor zijn omgeving, want wat kon hij nou eigenlijk doen dat gevaarlijk was? Een beetje messenwerpen, maar dat had niks met zijn mutatie te maken. Dat kon iedereen gewoon leren.
Nee. Het was niet zo dat James niet blij was met zijn mutatie, maar het was niet zoals de mutaties van sommige andere mensen. James hoorde wel eens dat er mensen waren die vuur konden creëren ofzo. James was niet jaloers; hij gunde het ze van harte, maar soms wenste hij dat hij ook een mutatie had waarmee hij mensen kon helpen, mocht dat ooit nodig zijn.
Achja. James moest het er maar mee doen.
“See her come down, through the clouds.
I feel like a fool.
I aint got nothing left to give,
nothing to lose”
‘I aint got nothing left to give, nothing to lose.’ James slikte even bij de muziek, toen hij zich realiseerde hoe waar het eigenlijk was. Sinds hij op Genosha eiland was gekomen had hij vrijwel geen contact meer met de ‘normale’ mensen. Het was net alsof ze hem vergeten waren. Waarom ook niet? Hun leven ging door. James’ leven ging door. Het was best hard, maar zo gingen die dingen. En bovendien wist James niet zeker of het eigenlijk wel zo slecht was dat hij niet echt iemand had. Hoe minder mensen in zijn leven, hoe minder hij gekwetst zou kunnen worden. Bovendien betekende het ook veel minder drama. Ja. James moest het van de positieve kant zien, dat was veel beter.
Toegevend aan zijn verslaving opende James zijn ogen, griste hij het pakje sigaretten toch weer uit zijn zak, en stak hij het nicotine stokje aan, om het vervolgens losjes tussen zijn lippen te laten balanceren. Hij nam een trekje en pak vervolgens de sigaret vast tussen zijn duim en wijsvinger. Met de rook die hij uit blies probeerde hij ringen te blazen, die eerst mislukten, maar daarna perfect rond waren. Gefascineerd keek James toe hoe de ringen vervaagden door de wind, toen hij een beweging opmerkte aan de rand van de open plek.
Nieuwsgierig keek hij naar waar het geritsel vandaan kwam, om vervolgens ademloos naar de gedaante te kijken die de open plek op liep. Ze droeg een blauwe maxi jurk waarin haar figuur goed uit kwam en ze liep blootsvoets. Ze werd gevolgd door de drie herten die James eerder had zien wegsprinten voor de wolven en James’ mond viel open. Hoe had ze dat nou voor elkaar gekregen? James moest zeggen dat het meisje een speciaal soort… Hoe kon James dat het beste verwoorden? Aura. Ja. Het meisje had een speciaal soort aura om zich heen hangen. Ze straalde rust uit en..
Het meisje verstijfde toen ze hem in de gaten kreeg, en verbaasd trok James zijn wenkbrauwen op. De herten leken de spanning ook opgemerkt te hebben, want zodra ze het gevoel kregen dat er iets gevaarlijks in de buurt zat spurtten ze weg. Niet dat dat het meisje minder magisch maakte trouwens. Ze was nog steeds een elfjes achtige verschijning met haar lange blonde, bijna witte, haren, blote voeten en lange jurk. James nam nog een trek van zijn sigaret en hij blies de rook vrijwel direct uit via zijn neusgaten. James moest even grinniken; hij rookte nu al bijna vier jaar, maar hij bleef het grappig vinden dat als hij de rook via zijn neus uitblies, hij op een stereotype boos cartoonfiguurtje leek.
Eigenlijk snapte James niet waarom het meisje zo gespannen was toen ze hem zag. Was ze bang voor mutanten? Vast niet toch? Dat ze op dit eiland was moest betekenen dat ze zelf ook een mutant was. James moest het er maar op wagen. ”Goh. Dit is de eerste keer dat ik een prachtig bos elfje in het echt zie.” James knipoogde speels, maar kon zich vrijwel meteen na zijn opmerking wel voor zijn hoofd slaan. Lekker subtiel. Ach, het kwaad was nu toch al geschied. ”Zeg, je mag wel ontspannen hoor, ik bijt niet.” James stem klonk vriendelijk en een spontane glimlach sierde zijn lippen tot hij de sigaret weer tussen zijn lippen plantte en een trekje nam.
Heerlijk.
|
Laatst aangepast door James Carter op za feb 22, 2014 8:41 pm; in totaal 1 keer bewerkt |
| | | | Jadeline Clarck- Class 4
- Aantal berichten : 294
Character Profile
Alias: Khaleesi
Age: 19
Occupation:
| | Onderwerp: Re: Low Roar ma jan 13, 2014 10:47 pm | |
| A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert
But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven
Haar smalle kleine trillende handjes sloeg ze ineen met de klaproos nog altijd in volle bloei tussen haar vingers. Haar gave had ze volledig onder controle, ongeacht de grootte en de kracht. Maar de spanning die in haar smalle lichaam rees kon ze simpelweg niet de baas. Elke keer weer, als er iemand haar per ongelijk aanraakte, of wanneer ze zich in ongemakkelijk situatie bevond nam de spanning de overhand. Het was niet zo zeer angst te noemen, daar ze ervaren heeft wat echt angst is en hoe echte pijn voelde. Dat was niet te vergelijken met wat ze nu voelde. Inmiddels was het een soort van gewenning geworden, en wanneer ze haar handen ineens sloeg leek ze de rust in haar lichaam iets terug te krijgen. De zenuwen en spanningen waren niet onopgemerkt gebleven want de herten achter haar snoven kort. Jade draaide haar hoofdje om en liet haar helder blauwe ogen over de herten glijden. Echter kon ze de rust niet overbrengen omdat hij eigen lichaam te gespannen was, waardoor de herten alsnog weg sprintte. En ze dus uiteindelijk weer helemaal alleen stond. Zodra ze haar helder blauwe ogen weer richting de jongeman liet glijden zag ze dat hij haar had opgemerkt.
Op enkele vragen die in haar hoofd spookte leken antwoorden te komen. De jongeman leek geen kwaad in de zin te hebben aangezien hij gewoon rustig bleef zitten, en zelfs om een of andere reden grinnikte hij even, waardoor de blondine onhoorbaar even licht zuchtte. Haar helder blauwe ogen gleden weer naar de klaproos in haar handen, ze zakte door haar knietjes en bracht de kleine steel van de roos weer in contact met de grond. Zodra ze haar rechterhand om de roos heen hield en haar linker op de grond liet rusten groeide de tak de grond in, waardoor de roos zelfstandig stond en wortel schoot om zelfstandig in het voorjaar weer op te bloeien. Heel even sierde een korte glimlach haar zacht roze lippen. De natuur bracht haar rust, en wanneer ze haar gave gebruikte leek de contact met de natuur ook een positieve werking op haar te hebben. Jadeline stond weer op en richtte haar aandacht weer op de jongeman een eindje bij haar vandaan., die tot haar verbazing tegen haar sprak. ”Goh. Dit is de eerste keer dat ik een prachtig bos elfje in het echt zie.” Even twijfelde Jade, wat moest ze met deze woorden? Meende hij dat serieus, maakte hij een grapje, lachte hij haar uit? Of was dit stilte voor de storm.
Waarschijnlijk was de twijfel en zowel de verbazing in haar ogen te lezen, aangezien ze al vaker had gehoord dat ze soms boekdelen sprak met enkel haar ogen. Ik ehhm.. ben nog nooit zo genoemd sprak ze verbaast met haar zachte heldere stem. Toch hadden de vreemde woorden geen negatief effect, sterker nog.. er was iets aan hem waardoor er ook enigszins interesse was gewekt. Waarschijnlijk had het iets met zijn mutatie te maken, want Jade kon het vaak aanvoelen wanneer een andere mutant een elementaire gave bezat. Opnieuw opende de jongeman zijn mond “Zeg, je mag wel ontspannen hoor, ik bijt niet” Jade volgde zijn bewegingen, hoe hij de … hoe noemde ze dat ook al weer? Ah! Sigaret was het juiste woorden naar zijn lippen bracht, vreemde gewoonte toch dat roken. Maargoed ieder zijn eigen keuze, hoewel Jade zeker weten wist dat het niet haar ding was. Echter leek hij zijn laatste woorden express wat humoristisch te brengen waardoor er heel even een glimlach haar lippen sierde. Ik had hier niemand anders verwacht gaf ze vervolgens eerlijk toe, niet geheel zijn vraag ontwijkend daar het niet echt een vraag van hem was, meer een soort van mededeling. Meestal ben ik de enige die deze plek bezoekt vervolgende ze rustig, terwijl ze haar tengere lichaampje weer in beweging zetten. Wederom plaatste ze haar voetjes haast geruisloos in het inmiddels wat dorre gras, dat na haar aanraking weer opbloeide tot groene grassprieten. Zelfs als zou ze het willen, haar gave was niet uit te zetten, en dat had ze lang geleden al geaccepteerd.
James! | words 689
|
| | | | James Carter- Class 3
- Aantal berichten : 118
Character Profile
Alias: J.C.
Age: 20
Occupation:
| | Onderwerp: Re: Low Roar do jan 16, 2014 10:57 pm | |
|
Toen het meisje zei dat ze nog nooit een bos elfje genoemd was, grinnikte James even. Tja. Het was weer typisch iets voor hem om zoiets te zeggen. Soms begreep hij zelf niet eens wat er in zijn hersenen om ging. En het ergste was nog wel dat James de neiging had om dingen iets te snel te zeggen zonder na te denken. Wat hij zei was vaak wel positief bedoeld, maar James besefte heel erg goed dat hij als een ‘creep’ bestempeld kon worden.
Gelukkig leek het erop dat het meisje het niet al te erg vond, want ze sprintte niet weg of iets dergelijks. Gelukkig maar. James nam nog een laatste trekje van zijn sigaret en hij sloot even zijn ogen toen hij het effect van de nicotine voelde. Hij drukte de sigaret uit tegen zijn schoenzool en legde de puik naast de andere peuk neer op de grond. Hij wachtte even met uitademen, tot hij het gevoel kreeg dat hij bijna zou stikken. Met een zachte zucht ademde hij de rook uit. Het laatste wat hij nog in zich had van de verslavende nicotine stokjes.
Eigenlijk was het echt dom geweest van James om te beginnen met roken. Het was duur, en het stonk eigenlijk best wel. Toch kon James het niet opbrengen om te stoppen met roken. Dat kostte zoveel moeite, en eerlijk is eerlijk; James had het gevoel dat roken hem best wel goed stond. Het was een soort dodelijke accessoire geworden.
”Ik had hier niemand anders verwacht, meestal ben ik de enige die deze plek bezoekt.” James knikte toen ze dat zei en hij pakte een handjevol aarde vast. Zonder echt te kijken begon hij de losse aarde te kneden; tussen zijn vingers leek het net alsof het een soort droge klei was. Hij maakte eerst een hart, toen een zwaard en vervolgens een paar figuren die niet echt een benaming hadden. Tot slot kneedde hij een bolletje en hij rolde de aarde tussen zijn vingers heen en weer. ”Er komt hier inderdaad bijna niemand. Niet dat ik hier heel erg vaak ben hoor, maar áls ik hier ben zie ik eigenlijk nooit mensen. Ik vind dat de perfecte gelegenheid om even uit de sleur van mijn dag te komen.”
Toen het meisje begon te lopen keek James gefascineerd naar haar elegante bewegingen. Het gras bloeide weer op nadat het in aanraking was gekomen met haar voeten en James voelde hoe de natuur op haar reageerde, hoe híj op haar reageerde. Ja. James moest toegeven dat dit meisje… interessant was. Ze had een bepaald soort energie om haar heen hangen, die zijn energie een boost leek te geven. James kon het eigenlijk niet echt plaatsen. ‘Ze had iets.’ Ja. Daar zou hij het maar op houden.
James merkte dat hij de aarde nog steeds in zijn hand had en hij boetseerde normaals een hart. Ditmaal was het een gedetailleerd, realistisch hart en keurend bekeek James het resultaat. Hij glimlachte tevreden en het zand werd zo hard als steen. James gooide het kleine kunstwerk nu van hem af. Stel je voor dat iemand het vond, die zou zeker denken dat hij een of ander fossiel had gevonden! James grinnikte bij het idee.
”Oei. Volgens mij heb ik me nog niet voorgesteld, of wel?” James stond op en hij liep op zijn gemak naar het blonde meisje toe. Toen hij op ongeveer een armlengte van haar stond merkte hij pas hoe klein ze was. Of hoe lang James was, natuurlijk.
James was zeker twintig centimeter langer en hij moest naar beneden kijken, wilde hij het meisje recht aan kunnen kijken. Uitnodigend stak hij zijn hand uit als begroeting. ”Ik ben James, James Carter. Aangenaam.”
Een vrolijke glimlach sierde James’ lippen en James kneep zijn ogen een klein beetje dicht omdat de zon hem verblindde. Heel even keek hij naar de stand van de zon, om tot de conclusie te komen dat het rond een uur of vijf, half zes was. Het was winter, en dat betekende dat het sneller donker zou worden. Gek, James had helemaal niet het idee dat hij al heel lang in het bos was.
Misschien was het voor James tijd om naar huis te gaan zodra de begroeting compleet was.
Misschien.
|
Laatst aangepast door James Carter op za feb 22, 2014 8:42 pm; in totaal 1 keer bewerkt |
| | | | Jadeline Clarck- Class 4
- Aantal berichten : 294
Character Profile
Alias: Khaleesi
Age: 19
Occupation:
| | Onderwerp: Re: Low Roar zo jan 19, 2014 7:50 pm | |
| A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert
But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven
Jade haar helder blauwe ogen gleden over de omgeving. Ondanks dat winter duidelijk haar intrede had gemaakt had de natuur nog steeds haar mooie gloed niet verloren. De bladeren en het groen was dan wel verdwenen, maar de lichte mist en vorst aan de takken had toch ook iets speciaals. Het zonnetje dat scheen zorgde voor warmte op haar bleke huid. Het vestje dat ze over haar maxi jurk had aangetrokken bedekte haar smalle armpjes maar eerlijk was eerlijk, dat ze behoorlijk mager was kon zelfs door het vestje heen gezien worden. Gelukkig had ze nog niet veel opmerken gehoord daarover, waarschijnlijk omdat de meeste haar gewoon met rust lieten én omdat ze al behoorlijk wat was aangekomen sinds haar aankomst hier. Even sloot de blondine haar ogen terwijl ze genoot van de warme zonnestralen die haar huid verwarmde. Na enkele seconde richtte ze haar helder blauwe ogen weer op de jongeman die moest grinniken door de woorden die ze zojuist uitgesproken had. Hij knikte kort op haar woorden, waarschijnlijk omdat hij er ook zo over dacht. Jade volgde zijn bewegingen nauwkeurig en zag hoe hij een handjevol aarde pakte. Het zachte zand veranderde van vorm zodra hij met zijn vingers bewoog. Jade haar vermoeden werd bevestigd toen ze dat zag, hij had inderdaad een elementaire gave, hij was een Earth bender. Het was fascinerend om te zien dat iemand anders hetzelfde kon als haar, en toch zo zijn eigen draai gaf aan zijn gave.
”Er komt hier inderdaad bijna niemand. Niet dat ik hier heel erg vaak ben hoor, maar áls ik hier ben zie ik eigenlijk nooit mensen. Ik vind dat de perfecte gelegenheid om even uit de sleur van mijn dag te komen.” Jade knikte kort, ze kon zich wel vinden in haar woorden. Voor haar was deze plaats ook even een manier om aan het ‘school’ leven te ontsnappen. De natuur brengt een rust, die nergens anders op dit eiland te vinden is. In de school heb ik altijd zo een ‘opgesloten’ gevoel gaf ze eerlijk toe. Een klein stukje uit de gevoelens die ze voelde, iets wat ze niet snel deelde, iets was ze nog helemaal met niemand had gedeeld óf besproken. Maar somehow dacht ze, dat deze jongeman wel te vertrouwen was. Jade zette nog enkele passen in zijn richting en volgde zijn bewegingen nogmaals, het zand had hij om ‘getoverd’ zoals vele dat zouden noemen, in een hart.. waar bijna geen onderscheidt in te vinden was dan dat van een echt hart. Ze was nieuwsgierig, naar wat er in zijn hoofd omging toen hij ingenomen lachte en het hart op de grond liet rollen. Maar daar zou ze waarschijnlijk nooit achter komen.
Zodra hij plotseling in beweging kwam, werd ze als het waren weer wakker geschud uit haar dagdroom. Haar helder blauwe ogen zochten de zijne op. “”Oei. Volgens mij heb ik me nog niet voorgesteld, of wel?” heel even sierde een korte glimlach haar lippen, simpelweg omdat hij zo spontaan over kwam en op haar afliep. Nu pas viel haar op, dat de jongeman – in vergelijking tot haar – een behoorlijke lengte bezat waardoor ze dus als het ware omhoog moest kijken. Ondanks dat had ze niet een geïntimideerd gevoel, waardoor ze dus op haar plaats bleef staan en niet naar achteren liep. Zodra hij vriendelijk zijn hand uitstak, voelde ze de onzekerheid en spanning heel even terug in haar lichaam glijden. Haar heldere blauwe ogen richtte ze kort op zijn hand voordat ze haar fijne hand in de zijne sloot. Vrijwel direct voelde een rush van energie door haar lichaam geen glijden en keek ze hem aan. oh sprak ze zacht verbaast. Een earth bender sprak ze zacht terwijl een korte glimlach haar lippen sierde en ze zijn hand weer losliet. Hij sprak zijn naam uit en Jadeline richtte haar ogen weer op de zijne. Aangenaam James. sprak ze met haar zachte heldere stem. Ik ben Jadeline Clarck, maar Jade is ook prima Tenslotte hadden de mensen en mutanten een gewoonte om namen af te korten, het maakte Jadeline niet echt uit hoe ze aangesproken werd. Alles was beter dan Mutant 129.
James! | words 698 |
| | | | James Carter- Class 3
- Aantal berichten : 118
Character Profile
Alias: J.C.
Age: 20
Occupation:
| | Onderwerp: Re: Low Roar di jan 28, 2014 10:36 pm | |
|
James merkte dat het meisje haar spieren spande toen hij opstond. Huh. Waarom? Nieuwsgierig trok James zijn wenkbrauwen even op, om vervolgens zijn glimlach weer op zijn gezicht te toveren. Het meisje ontspande haar spieren alweer en James schudde zachtjes de hand van het meisje. Hoe heette ze? Oh, Jadeline. Jadeline Clark.
Het meisje leek zo fragiel, zo breekbaar op het eerste gezicht. Ze had een bleke huid en een slank postuur. Het was net alsof ze een edel hertje was dat voorzichtig de heide betrad om aan de andere kant van het bos te geraken. Een beetje zoals bij ‘Bambi’; overal was gevaar.
Jadeline zag eruit alsof ze in haar element was in de natuur, maar ze zag er ook uit alsof ze altijd op haar hoede was. James kon het niet beschrijven. Ze had een vreemd fijne sfeer om haar heen hangen, en James kreeg bijna het gevoel alsof hij Jadeline wilde beschermen tegen de wereld. Dat was onzin natuurlijk, want Jadeline kon het allemaal waarschijnlijk gewoon zelf.
Best apart. James snapte dit gevoel niet zo heel erg. Eerlijk is eerlijk; James was altijd al erg beschermend geweest, maar dit was anders. Het was een beetje eng eigenlijk, want hij kende Jadeline niet?
De stroom van warme energie die James voelde toen hij Jadelines hand vastpakte liet hem even opschrikken. Huh. Raar? Wat nog raarder was, was dat Jadeline wist dat hij een earth bender was. Oké, wacht. Misschien was dat niet zo heel raar, want hij had net de aarde gekneed alsof het klei was. Dat kon niet iedereen toch?
James merkte dat Jadeline zijn hand losliet en hij werd weggetrokken uit de sleur van zijn gedachten. Niet voor lang trouwens. Bij gebrek aan woorden die hij kon zeggen zwijmelde James weer weg in zijn eigen wereldje. Eigenlijk was het best wel raar, hoe hij met woorden tegen zichzelf praatte. Het was überhaupt raar dat hij tegen zichzelf kon praten in zijn hoofd, het was dan ergens net alsof hij schizofreen was.
Ew. James rilde bij het idee en hij schrok nogmaals op uit zijn gedachten, ditmaal definitief. Hij was niet lang ‘weg’ geweest, maar het was inmiddels al begonnen met schemeren en James schrok een klein beetje. Hij keek Jadeline kort aan, ”Ik moet nog naar mijn kamer om te studeren en pff.”
Even twijfelde James of hij het gewoon moest laten liggen, maar toen besefte James dat hij het al te vaak had laten liggen. Hij kon het beter wel gewoon maken.
”Ik moet gaan. Denk ik. Helaas.” James trok een scheef gezicht naar Jadeline, en hij maakte aanstalten om aan te lopen. Hij had enkele stappen gezet toen er ineens een klein konijntje voor hem langs rende. Bang om het diertje te verpletteren met zijn schoenzolen, sprong James geschrokken naar achteren. Hij bleef haken achter een uitstekende boomwortel en James voelde hoe hij zijn balans verloor. Hij probeerde zijn balans nog even te herstellen, maar verbazingwekkend hard kwam hij op de grond terecht. Hij was in een apart onhandige manier op de grond neergekomen en versuft ging James overeind zitten. Zijn hoofd bonkte en hij voelde hoe felrood bloed uit zijn neus op het gras druppelde. Wat. Hij was toch niet op zijn gezicht gevallen? James wist het niet. Peinzend wreef hij over zijn achterhoofd, toen hij zich besefte dat hij iets moest doen om het bloeden van zijn neus te stoppen. Nog redelijk versuft griste James een pakje tissues uit zijn jaszak en hij hield een tissue tegen zijn neus aan.
James keek op en zag dat Jadeline er nog stond. Fuck. ”Godver tyfus tering.” James mompelde de schelwoorden uit frustratie en hij zuchtte. Ook dat nog. Lekker dit.
Awkward.
-Het spijt me zo zo zo erg voor de late reactie omg ik voel me echt super schuldig nu
|
Laatst aangepast door James Carter op za feb 22, 2014 8:44 pm; in totaal 1 keer bewerkt |
| | | | Jadeline Clarck- Class 4
- Aantal berichten : 294
Character Profile
Alias: Khaleesi
Age: 19
Occupation:
| | Onderwerp: Re: Low Roar vr jan 31, 2014 8:39 pm | |
| A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert
But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven
Normaal gesproken was het Jadeline die in een gesprek onbewust stil viel,vaak omdat haar gedachte naar iets anders uitging zoals dingen die ze had meegemaakt, of simpele andere gebeurtenissen om haar heen. Net zoals nu plaats vond: De jongeman die zich voorstelde als James was een earth bender, en tegelijkertijd ook de eerste die Jade tegen was gekomen, zowel hier als in de ‘buitenwereld’. Jade had al wel meerdere mutanten ontmoet die de gave hadden van Heliokineses of Hydrokinesis en zelfs iemand die de gaven van Pyrokinesis bezat, maar nog geen Geokinesis oftewel een Earth bender. Er waren simpelweg zoveel verschillende benamingen voor alle gaven. De tijd leek even stil te staan en James leek even verrast te zijn door de energie die hij voelde tijdens hun aanraking, Jade was echter wijs genoeg om niet te vertellen dat dát nog niets was. Twee mutanten die beide een elementaire gave bezaten konden op een heel bijzondere manier connectie maken, waardoor tevens de krachten konden toenemen.
Plotseling verbrak hij de stilte door ineens te zeggen dat hij nog naar zijn kamer moest om te studeren. Had ze hem nu zo laten schrikken? Of wilde hij gewoon weg? Stelde hij haar aanwezigheid niet op prijs? Of had ze hem simpelweg gestoord? Oh Jade kon zo snel twijfelen over de meeste stomme dingen. Oh.. verliet het korte woord haar mond wat verbaast. En dat zelfs op vrijdag.. sprak ze licht zuchten uit, Ook Jade had namelijk nog het een en ander te doen. Haar werkstuk voor geschiedenis was nog niet af, ze moest nog leren voor twee toetsen en ook voor de lessen van Eleanor moest ze nog het een en ander verzamelen. Jade haar helder blauwe ogen gleden richting de ondergaande zon. Zonsondergang is misschien wel de mooiste moment van de dag sprak ze om de stilte te verbreken. Het einde van een nieuwe dag, weer een dag overleeft en afgesloten. Op naar morgen, ze was benieuwd wat er dan op haar pad zou komen. Zodra hij wederom sprak dat hij moest gaan wilde ze al begrijpend en instemmend knikken maar vanuit haar oog hoeken zag ze hoe het kleine konijntje aangerend kwam. Oh pas,.. Op! Wilde ze erachteraan voegen maar dat woord kwam haar mond al niet meer uit omdat hij naar achter sprong, en vrijwel gelijk struikelde over een boomwortel. De klap die zijn achterhoofd op de grond maakte was niet mer tegen te houden. De klap die waarschijnlijk voor een schok in zijn hoofd zorgde waardoor het bloed. Vrijwel direct reageerde ze toen hij overeind ging zitten. Ze liep naar hem toe terwijl hij versuft een pakje tissues uit zijn jaszak haalde. Ze hurkte voor hem neer terwijl ze haar helder blauwe ogen op hem richtte. Mag ik? Ik kan helpen sprak ze zachtjes. Ze hield haar hand op maar liet die zakken zodra hij enkele vloekende woorden uitsprak. Waarschijnlijk waren die niet voor haar bedoeld, maar hij sprak ze hardop en wie was er nog meer in de omgeving? Vaak was vloeken een manier om frustraties te uiten, dus schoof ze het daar maar op. Hij had gewoon hulp nodig, klaar. Voorzichtig hief ze haar linkerhand wederom op, terwijl ze zachtjes met haar wijsvinger zijn voorhoofd aanraakte. Hemokinesis was een bijzonder gave, een gave die ze dankzij haar verleden onder de knie had gekregen ,want ze wist zeker dat als ze zichzelf niet had genezen dan leefde ze niet meer. Hemokinesis is de gave om bloed te manipuleren, een bijzonder en tevens ook gevaarlijke gave. De gave is een zuster gave van Hydrokinesis omdat het bloed gedragen wordt door water. En omdat Hemokinesis dus indirect afstamt van de éen van de hoofd elementen: Water was het voor Jade een gemakkelijke gave geworden.
Haar aanraking zorgde ervoor dat het bloed terug stroomde in zijn neus en terug in de wonde waaruit het bloed was gestroomd. Echter had ze geen helende gave, ze kon geen wonden dichten of breuken helen. Maar ze kon het bloed wel ‘dwingen’ om daar te blijven, zonder dat James daar überhaupt iets van voelde. Jade liet haar hand zo snel als dat kon weer zakken en bracht beide handjes op haar schoot weer bij elkaar. Zo beter? vroeg ze rustig terwijl een korte glimlach haar lippen sierde.
James! | words 720 |
| | | | James Carter- Class 3
- Aantal berichten : 118
Character Profile
Alias: J.C.
Age: 20
Occupation:
| | Onderwerp: Re: Low Roar ma feb 10, 2014 10:19 pm | |
|
James snapte het even niet meer. Wat was er gebeurd? Waarom viel hij? En god, waarom maakte hij zo’n allesbehalve smakkerd voor het gezicht van een wel heel knap meisje.
Dit ging dus altijd zo, dat onhandige gedoe. Het ene moment was James super sexy en charmant, en het andere moment lag hij met zijn gezicht in de modder de aarde te kussen. Ew. James haatte het.
Toen Jadeline vroeg of ze James mocht helpen, keek James verbaasd op. Helpen? Waarmee? Zijn bloedneus? ”Ik waardeer het heel erg dat je me wil helpen, maar ik denk niet dat….” James zweeg toen Jadeline alsnog zijn voorhoofd aanraakte met haar wijsvinger. Oh. Huh.
James bleef versuft zitten, nieuwsgierig naar wat Jadeline van plan was.
Het was net alsof Jadeline een commando had gegeven aan James’ lichaam, want plotseling stroomde James’ bloed weer terug stroomde in zijn neus en de wonde.
”Wat de f..” James moest zich bedwingen om niet weer te schelden en geschrokken sprong hij naar achteren, voor zover dat zittend ging. Met ogen zo groot als schoteltjes keek James het blonde meisje aan, dat kalm op de grond zat en haar handen in haar schoot had liggen, alsof er helemaal niks gebeurd was. Geschokt wreef James met zijn hand door zijn haren en hij sloot even zijn ogen om de situatie te voorzien. Oké, wat Jadeline net had gedaan was eigenlijk best wel… cool. Ja.
Nog steeds lichtelijk geschrokken kroop James naar voren, tot hij in een kleermakerszit voor Jadeline zat. ”Wat…” James schraapte zijn keel even voor hij verder praatte, ”Wat was dat? Wat gebeurde er? Hoe doe je dat? Is dat jouw mutatie?”
De geschrokken blik in James’ ogen maakte plaats voor een nieuwsgierige blik die zijn ogen liet fonkelen.
Nu pas besefte James dat Jadeline gevraagd of het beter ging, en James knikte. ”Ja. Nog bedankt trouwens voor dat.. wat het ook is.” James grinnikte en hij trok zijn knieën op, om vervolgens met zijn armen losjes op zijn knieën te leunen. Zijn hoofd bonkte nog steeds, maar het was geen ondraaglijke pijn.
Nee. James was nu eerder benieuwd naar de gave, de mutatie, van Jadeline. Hij vond haar sowieso erg fascinerend. James wist niet wat het was, maar het was een soort energie of wat dan ook dat ze uitstraalde. Het stelde James enigszins op zijn gemak, ook al had hij totáál geen idee van wat er aan de hand was.
Niet dat James dat heel erg vond, trouwens. Hij vond het wel best zo.
Hij zou vanzelf wel zien wat er gaat gebeuren, right?
|
Laatst aangepast door James Carter op za feb 22, 2014 8:45 pm; in totaal 1 keer bewerkt |
| | | | Jadeline Clarck- Class 4
- Aantal berichten : 294
Character Profile
Alias: Khaleesi
Age: 19
Occupation:
| | Onderwerp: Re: Low Roar do feb 13, 2014 10:19 pm | |
| A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert
But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven
In het begin was het erg moeilijk geweest, het accepteren van haar gave. Waarom was nu juist zij uitgekozen? Ze wilde het vroeger niet begrijpen, ze wilde niet ‘anders’ zijn dan de rest. Nu zag ze het juist als een geschenk. Haar gave was bijzonder, en in de meeste gevallen prachtig om te gebruiken. Maar ze wist ook, dat ze nooit zoveel had kunnen leren over haar gave als ze niet het verleden had gehad dat ze nu had. Ze had haar grenzen op moeten zoeken en haar kracht veelzijdig moeten gebruiken totdat ze uitgeput raakte en niet meer kon. Nu, hier op Genosha had ze een nieuwe kans gekregen, een kans op een ander ‘goed’ leven. Ondanks de nachtmerries die haar nog vaak troffen, was ze niet meer moe en had ze een veel beter weerstand gekregen. Misschien zag ze er aan de buitenkant nog niet helemaal ‘gezond’ uit, daar ze nog steeds te mager was, en haar lichaam vol met littekens en blauwe/groene plekken zat, maar ze was al zeer zeker in veel beter staat.
Gelukkig zorgde haar maxi jurk met lange mouwen ervoor dat er bijna niets van haar beurse huid zichtbaar was, haar lichaam en haar geest hadden lange tijd nodig om te genezen…
Maar het verder ontdekken en ontwikkelen van haar gave niet, ze wist precies wat ze kon en hoe ze haar gave kon gebruiken. Zo ook in situaties die uit het niets gebeurde. De jongeman die zich had voorgesteld als James had nu eenmaal een vrij ongelukkig val gemaakt en aan de verbaasde woorden ‘waardeer het heel erg dat je me wil helpen, maar ik denk niet dat” je iets kan doen om te helpen? maakte Jade in haar gedachte zijn zin af. Hij had geen idee van wat ze allemaal kon, en dat was misschien maar goed ook. Een korte glimlach sierde haar lippen terwijl ze haar heldere lichtblauwe ogen weer op hem richtte. Ze gunde hem rustig te tijd om bij te komen van wat hem zojuist was overkomen. Sommige mede-studenten hadden net zoals hem heel verbaast gereageerd op haar gaven en waren ook net zoals hem wat achteruit gedeinsd.. Daar had ze wel van geleerd en nu was ze al iets voorzichtiger geworden met het gebruik en besef van haar gave, en als het even kon gebruikte ze haar gave helemaal niet. Maar sommige dingen gingen nu eenmaal uit zichzelf, net zoals de natuur die opbloeide als er contact werd gemaakt met haar huid. En in dit geval had James wel hulp nodig gehad.
De tijd die hij nodig had was maar even, want algauw kwam toch weer terug in haar buurt ‘gekropen’. Nog altijd verbaast maar ook nieuwsgierig begon hij zijn vragen te stellen. Net zoals iedereen die ze haar gave had laten zien, waardoor ze er inmiddels aan gewend was. In het begin wilde ze het liever geheim houden. Ze wilde geen problemen veroorzaken of wat dan ook. Maar de geruchten in de wandelgang dat ze een class 4 mutant was ging al de eerste dag dat ze hier was door de school.. ze was tot nu toe immers de enige class vier.
”Wat was dat? Wat gebeurde er? Hoe doe je dat? Is dat jouw mutatie?” Heel even sloeg ze haar ogen neer, en plukte ze een klein inmiddels dorre boterbloem uit het gras. Die zodra ze haar vingers om het fragiele steeltje had geplaatst begon te groeien, de steel werd weer groen en dikker en de dorre bruine blaadjes werden binnen enkele secondes weer prachtig zacht geel. Het is moeilijk om te omschrijven.. sprak ze zacht terwijl ze haar helder blauwe ogen weer op hem richtte. Maar mijn gave draait rondom de elementen van de natuur sprak ze vervolgens. ”Ja. Nog bedankt trouwens voor dat.. wat het ook is.” Beantwoord hij grinnikend op haar vraag of het nu beter ging. Een korte glimlach sierde haar lippen en stelde haar al iets meer op haar gemak.
Daarom kon ik ook voelen, dat ook jij over een element gave beschikt ze vond ‘gave’ altijd een betere omschrijving dan kracht of mutatie, het klonk gewoon vriendelijker, zachter en misschien ook wel positiever.
Jammes! | words 698 |
| | | | James Carter- Class 3
- Aantal berichten : 118
Character Profile
Alias: J.C.
Age: 20
Occupation:
| | Onderwerp: Re: Low Roar za feb 22, 2014 11:18 pm | |
|
James moest toegeven dat hij zich beter voelde nu het bloed niet meer uit zijn neus stroomde, maar hij had nog wel hoofdpijn. James wist eigenlijk niet of dat nu kwam omdat hij verbaasd was, of omdat hij zo hard gevallen was. Kon je eigenlijk wel hoofdpijn krijgen van verbazing? Vast niet. James hield het er daarom ook maar op dat het door zijn ongelukje kwam.
Hij merkte op dat Jadeline niet meteen antwoord gaf op zijn vraag en hij kon haar bijna horen nadenken. Misschien had ze helemaal geen zin om te antwoorden? Zo leek het wel een beetje. Jadeline was zo lang stil, dat James het gevoel kreeg dat Jadeline hem bewust negeerde.
Het lag op het puntje van zijn tong om te zeggen dat Jadeline niets over haar gave wilde vertellen als ze niet wilde, maar zijn poging om te praten werd verstoord door Jadeline’s zachte stem. “Het is moeilijk om te omschrijven, maar mijn gave draait rondom de elementen van de natuur.” Jadeline glimlachte en James glimlachte hartelijk terug. Een pijnscheut trok door zijn hoofd en verrast door het gevoel sloot James zijn ogen even. Het voelde net alsof de bliksem in zijn hersenen was geslagen, en James voelde zich een beetje gaar, alsof hij heel lang niet had geslapen.
Toen Jadeline verder praatte opende James zijn ogen weer en hij keek Jadeline met een blik vol interesse aan.
“Daarom kon ik ook voelen, dat ook jij over een element gave beschikt.”
Oh. Makes sense. Daarom bloeide dus iedere plant op zodra Jadeline het aan had geraakt. En daarom liepen de herten haar ook achterna alsof ze het volste vertrouwen in haar hadden.
Cool.
”Mag ik vragen wat je allemaal met je gave kunt dan? Kan je de aarde ook manipuleren? En kan je met dieren praten?” Voor zover James wist was hij de enige dan die de gave had om met dieren te communiceren, de wil van dieren te bepalen en het aarde te manipuleren.
James was blij met zijn gave, zijn mutatie. Het was best wel gaaf om in staat te zijn om glas te kunnen breken en te kunnen besturen met enkel zijn wil. James besefte heel goed dat dat ook alleen maar kon omdat glas gemaakt was van zand, maar het bleef nog steeds gaaf. Jammer alleen dat hij het niet door de lucht kon laten vliegen.
Een pijnscheut trok weer door James’ hoofd en met een zacht gevloek pakte hij zijn sigaretten uit zijn tas. Die stokjes die hielpen overal voor, vast ook voor hoofdpijn dan. Op het moment dat James de sigaret aanstak voelde hij een waterdruppel op zijn hoofd vallen en met zijn ogen tot spleetjes geknepen keek hij naar boven. Fuck. Ook dat nog. James stond op en door de plotselinge bewegingen duizelde hij even, zodat hij bijna zijn balans verloor. Hij kon zich op het laatste moment nog staande houden. ”Ik denk dat we beter snel naar binnen kunnen gaan, voordat het gaat regenen, toch?” James stak uitnodigend zijn hand uit naar Jadeline, niet wetend of ze die aan zou nemen.
Jadeline was tot nu toe nog een gesloten boek voor James en eerlijk is eerlijk; hij vond dat onwijs interessant.
|
|
| | | | Jadeline Clarck- Class 4
- Aantal berichten : 294
Character Profile
Alias: Khaleesi
Age: 19
Occupation:
| | Onderwerp: Re: Low Roar ma maa 03, 2014 6:43 pm | |
| A drop in the ocean
A change in the weather
I was praying that you and me might end up together
It's like wishing for rain as I stand in the desert
But I'm holding you closer than most 'cause you are my heaven
Nog niet eerder, had ze verteld wat haar gave inhield, of waar haar gave omdraaide. Ze had dan weliswaar niet precies gezegd wát ze allemaal kon, maar wel waarmee haar gave te maken had. Dat was al heel wat, zeker voor haar doen. Wanneer hij haar woorden vervolgens begrijpend opving, en een korte glimlach weerkaatste wist ze dat ze er goed aan had gedaan hem dit te vertellen. Er was iets waardoor ze het gevoel had dat ze hem wel kon vertrouwen. Mag ik vragen wat je allemaal met je gave kunt dan? Kan je de aarde ook manipuleren? En kan je met dieren praten uiteraard had ze dit verwacht, het was ook logisch daar ze met de omschrijving die ze hem zojuist gegeven had vragen zou creëren. Dat is eigenlijk best veel, mijn gave heeft vrijwel geen grenzen vertelde ze hem open en eerlijk. De aarde bestaat uit verschillende elementen, waarvan de vier hoofd elementen: Water, Aarde, Lucht en Vuur de grootste en sterkste zijn en tevens ook de basis elementen waaruit de andere elementen zijn ontstaan. Ik beheer alle vier de elementen, en zodoende ook alle andere elementen van de natuur… ze richtte haar heldere blauwe ogen weer op de zijne, benieuwd naar zijn reactie, en of hij zodoende nu ook begreep wat dat inhield, daar ze vertelde dat ze alle elementen kon controleren, manipuleren, creëren en absorberen. En ja, ik kan ook met dieren communiceren, soms voelt dat zelfs vertrouwder dan communiceren met andere mutanten of mensen gaf ze eerlijk toe, zeker de eerste maanden hier op school had ze daar erg veel moeite mee gehad.
Wanneer hij even zn ogen sloot en wat vloekende woorden uitsprak, nam ze aan dat hij nog altijd last van zijn hoofd had. De sigaretten die hij vervolgens tevoorschijn haalde zorgde voor enkele vraagtekens bij haar, misschien simpelweg wel omdat ze zelf nog nooit het nut in had gezien van roken, en omdat het verslavend was. Maar ach, een oordeel vijlen zou ze niet doen, hij moest het immers zelf weten. De frisse wind die opstak en de lucht vochtigheid die ineens omhoog steeg liet haar verbaast omhoog kijken. Enkele secondes later werd haar vermoeden bevestigd. Plotseling stond James op, misschien wel het wel zijn abrupte beweging waar ze even van schrok, niet zo zeer omdat hij het was, maar simpelweg omdat ze niet verwacht had dat hij zo snel weer op zijn voeten kon staan na die val. Echter zag ze hoe hij even duizelde maar alsnog zijn balans kon vinden. Ik denk dat we beter snel naar binnen kunnen gaan, voordat het gaat regenen, toch?[color] kort knikte Jade instemmend, en gleden haar lichtblauwe ogen naar zijn hand die hij uitnodigend had uitgestoken. Heel even maar twijfelde ze voordat ze haar linkerhand in de zijne liet glijden en op stond. Waardoor wederom het verschil in lengte weer overduidelijk werd. De regen druppels maakte plotseling meer vaart waardoor Jade kort haar rechterhand omhoog hield om enkele druppels op te vangen en vervolgens tegen te houden, haar linker hand rustte nog altijd in de zijne wetend dat hij alleen op deze manier ‘droog’ zou kunnen blijven dankzij haar gave. Want zodra ze haar rechterhand had opgetild had ze een onzichtbare laag rondom hen gecreëerd die de regen druppels afstootte zodat ze niet nat werden. De onzichtbare barrière bestond simpelweg uit een onzichtbare luchtbel, die om hen heen ging zonder dat er maar iets zichtbaar was, het element lucht kon op sommige momenten ook zeer zeker handig zijn. [/color]
Een korte glimlach sierde haar lippen terwijl ze haar ogen kort op James richtte. Rustig liet Jade haar rechterhand weer zakken, maar ondanks dat bleef de luchtbel stabiel en konden ze alsnog hun weg terug volgen richting het schoolterrein zonder dat ze nat werden door de regen die inmiddels behoorlijk uit de lucht kwam vallen.
James! | words644 |
| | | | James Carter- Class 3
- Aantal berichten : 118
Character Profile
Alias: J.C.
Age: 20
Occupation:
| | Onderwerp: Re: Low Roar zo maa 09, 2014 12:03 am | |
|
”Dat is eigenlijk best veel, mijn gave heeft vrijwel geen grenzen. De aarde bestaat uit verschillende elementen, waarvan de vier hoofd elementen: Water, Aarde, Lucht en Vuur de grootste en sterkste zijn en tevens ook de basis elementen waaruit de andere elementen zijn ontstaan. Ik beheers alle vier de elementen, en zodoende ook alle andere elementen van de natuur…
Peinzend dacht James even na over Jadeline’s woorden. Dit moest dus eigenlijk betekenen dat ze ongelooflijk veel… macht had? Ja. Dit moest betekenen dat ze veel macht had, veel controle had over bepaalde zaken. Niet dat Jadeline eruit zag als iemand die anderen kwaad wilde doen met haar gave, maar James had zich toch maar voorgenomen om haar niet boos te maken. Je weet wel, voor het geval dat.
Toen Jadeline zei dat ze ook met dieren kon communiceren en dat vaak fijner vond dan de communicatie met mensen, knikte James. Ja, daar kon hij zich wel in vinden. ”Ik snap wat je bedoelt. Ik deel je gevoel daarover. Daarbij zijn dieren niet zo achterbaks en vervelend als mensen. Naar mijn idee zijn de meeste dieren gewoon… puur.”
James merkte dat Jadeline twijfelde om zijn uitgestoken hand aan te nemen en James keek Jadeline peinzend aan toen ze toch besloot om zijn hand te pakken. Echter zei hij er niks van; het was niet zijn probleem en het had misschien met iets te maken wat er in Jadeline’s verleden was gebeurd. James had niet het gevoel dat hij het recht had om ernaar te vragen, dus deed hij het simpelweg gewoon niet.
James moest onwillekeurig grinniken toen hij tegen de bovenkant van Jadeline’s hoofd aankeek nadat ze op was gestaan. James was niet bepaald kort en Jadeline was niet bepaald lang, wat ervoor zorgde dat Jadeline zeker zo’n twintig á vijfentwintig centimeter korter was. Daardoor kwam ze tot James’ borst en het was eigenlijk best schattig.
Toen het harder begon te regenen keek James met een spijtige blik naar Jadeline, die haar rechterhand had opgestoken om enkele druppels op te vangen. James’ mond viel open toen hij merkte dat er een soort onzichtbaar koepeltje om hen heen zweefde; ze waren beschermd tegen de regen. ”Ah. Dit komt natuurlijk door jouw gave? Wat gaaf!”
Verbaasd merkte James dat Jadeline’s linkerhand nog steeds in zijn hand rustte, wat hij lichtelijk vreemd vond aangezien Jadeline nog redelijk had geaarzeld om zijn hand te pakken zodat hij haar omhoog kon helpen. Misschien had ze het niet door? James liet haar hand los en toen hij plotseling werd overrompeld door stortregen schrok hij. Met grote ogen keek hij naar Jadeline, die nog steeds droog bleef en plotseling snapte James het. Door zijn hand vast te houden, had Jadeline er vast op een of andere manier voor gezorgd dat hij droog bleef. Voorzichtig pakte hij Jadeline’s hand weer vast, maar het maakte niet heel veel meer uit. James was nu toch al kletsnat en James rilde. Gelukkig was het niet zo ver tot ze bij het schoolterrein waren en James glipte vlug naar binnen, hunkerend naar warmte.
Hier en daar hoorde James gefluister van mutanten toen hij en Jadeline langsliepen en verbaasd keek hij over zijn schouder toen hij voor de derde keer ‘niveau 4’ kon opmaken uit het gefluister. Vragend keek hij Jadeline aan, maar hij besloot niks te zeggen en toen ze in de buurt waren van de slaapkamers stond James even stil. ”Heb je zin om nog even mee te lopen naar de huiskamer om wat tv te kijken nadat ik me heb omgekleed?” James keek Jadeline aan en geduldig wachtend op haar antwoord wrong hij zijn shirt uit, wat ertoe leidde dat er een klein plasje water op de grond werd gevormd.
Snertweer.
|
|
| | | | Jadeline Clarck- Class 4
- Aantal berichten : 294
Character Profile
Alias: Khaleesi
Age: 19
Occupation:
| | Onderwerp: Re: Low Roar wo maa 12, 2014 9:33 pm | |
| [dohtml]
And through the rising and falling apart,
we discover who we are,
Nooit had ze gedacht, dat ze zo makkelijk over haar gave zou kunnen praten. Nadat ze Olivia had verteld wat ze kon, wist nu ook James wat haar gave inhield. Wat haar voorheen had tegen gehouden was nu verdwenen, somehow wist ze gewoon dat James te vertrouwen was. En bovendien had ze geleerd dat de mutanten hier heel anders waren dan ze gewend was. En het heeft haar ook goed gedaan, dat ze als eerste hier Eleanor had ontmoet op school, en dat ook zij gewoon heel aardig en betrouwbaar was. Zodra James weer begon met spreken richtte ze haar heldere blauwe ogen op hem, ze had hem zojuist verteld wát ze allemaal kon, maar hij leek het vrij nuchter te accepteren. Hij deelde haar mening over het communiceren met dieren, en het feit dat dieren vaak meer te vertrouwen zijn dan mensen. Kort knikte Jadeline instemmend. Ja, en ze stellen je tenminste niet teleur en kunnen je niet kwetsen sprak ze zacht, maar voor hem toch hoorbaar uit.
Ah, Jadeline mocht dan misschien wel klein zijn, gelukkig kon haar gave een hoop goed maken. Ze richtte haar helder blauwe ogen op de lucht, die vrij donker was maar dankzij de lucht koepel goed te zien was. De regen druppels tikte op de koepel en gleden er van af op de grond, de onzichtbare koepel was een van de aller eerste oefeningen geweest met het lucht element. Het element was een van de moeilijkste omdat de wind altijd haar eigen ding deed, en zeker met stormachtig weer was er moeilijk tegen moeder natuur in te gaan. Zodra ze voelde dat James haar hand los liet wilde ze hem nog waarschuwen, maar het was al te laat. Ze sloot haar geopende mond weer en keek hem met haar grote blauwe ogen aan, hij was totaal verzopen. Oh..sorry!.. ik had je moeten waarschuwen sprak ze zachtjes. Al vrij snel legde hij de link tussen haar en de koepel en al vrij snel liet hij zijn hand weer in de hare glijden, maar eigenlijk was het kwaad al geschied. Binnen no-time waren ze op het schoolterrein en glipte ze naar binnen, waar de warmte van de verwarmingen hen tegemoet kwam.
Het moest er vast en zeker vreemd uitzien, Jadeline helemaal droog en hij inmiddels doorweekt dankzij de enorme plensbui. Zodra ze door de hal liepen merkte Jadeline het gefluister ook op, maar inmiddels had ze daar wel een beetje afstand van kunnen nemen, omdat ze het simpelweg gewend was. Vaak bedoelde de mutanten het niet onaardig, maar was het meer zo van hé daar heb je haar.. of kijk dat is een niveau 4 mutant, maar alsnog het idee dat ze over háár praatte was niet erg fijn. Zodra hij plots stilstond en vroeg of ze interesse had om nog even mee te lopen naar de huiskamer en wat tv te kijken, uiteraard nadat hij zich had omgekleed knikte ze vrij snel instemmend. Dat lijkt me een goed idee, ik hoop dat je nu geen kou vat sprak ze wat twijfel achtig uit. Ze kon er niets aan doen, maar ze voelde zich toch wat schuldig
for: James // word count: 523 // yaay, mn nieuwe template af
♥ |
|
| | | | Gesponsorde inhoud
| | Onderwerp: Re: Low Roar | |
| |
| | | | |
| | Permissies van dit forum: | Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
| |
| |
| |
|
