Winter Wonderland

Ondanks dat de winter al lang begonnen was, leek de temperatuur alleen maar verder te dalen op Genosha Island. Alsof het weer nu, een maand nadat de winter echt bezig was, pas echt  door had dat het de bedoeling was dat het koud was. De kou betekende nog iets: In plaats van regendruppels daalden er zo nu en dan sneeuwvlokken neer vanuit de hemel. Zo was er de vorige nacht een frisse laag sneeuw gevallen. In de wereld van de gewone mensen zou dit betekenen dat er geen les was, omdat het dan voor velen onmogelijk was om de school te bereiken. Helaas woonden de leerlingen van de school op Genosha Island in de school zelf – wat betekende dat lessen gewoon door waren gegaan.

Melissa Ramsay was een meisje die daar op zich geen problemen mee had. Lessen hielden haar bezig en hoewel ze liever alleen bezig was en kleding of schilderijen maakte, vond ze het ook wel leuk om af en toe wat te leren. Nee, goed was ze er niet in. Sterker nog, de meeste informatie die ze meegekregen had was totaal onlogisch voor haar en het was waarschijnlijk slimmer voor haar om naar binnen te gaan en het nog eens door te nemen voor ze iets anders ging doen. Maar zo nu en dan had Melissa gewoon behoefte aan rust.

Het bos was voor Melissa de perfecte plek om rust te zoeken. Normaalgesproken zag het er al schitterend uit, maar nu was het extra speciaal door de sneeuw die gevallen was. Het was geen bijzonder dikke laag, maar toch gaf het het bos een bijzonder magische uitstraling. Een meisje met vleugels paste daar perfect tussen. Ook het zachte zonlicht van de late middag maakte deel uit van het bijna sprookjesachtige tafereel.

Melissa had een camera in haar handen. Met haar creatieve brein had ze al verwacht dat het bos er bijzonder uit zou zien, en nu ze de tijd had en de zon goed stond greep ze haar kans om wat foto’s te maken, die ze dan later als inspiratie kon gebruiken. Waarvoor wist ze nog niet zeker, maar wat ze wel zeker wist, was dat het ooit van pas zou komen.

Met die gedachte genoot Melissa met volle teugen van haar omgeving. Ze legde elk punt vast waar ze schoonheid in zag – wat praktisch het gehele bos was. Ze ging volledig op in haar werk, ondanks dat het lang niet zo intensief was en zeker niet zo veel concentratie nodig zou hebben als het maken van een jurk. Zo was Melissa nou eenmaal: als ze dacht dat ze alleen was, en als ze creatief bezig was, dan leek de rest om haar heen even stil te staan.
Het maakte haar volledig blind voor de persoon andere persoon die door het bos ronddwaalde.

Voorzichtig streek Melissa met haar duimen over de knoppen aan de achterkant van haar camera. Op het LCD beeldscherm werden de foto’s weergegeven die ze gemaakt had. Ze skipte er doorheen om te kijken of alle foto’s een beetje gelukt waren, en ongeveer tussen elke 5 foto’s liet ze een glimlach zien die duidelijk maakte dat dat inderdaad het geval was. Ze wist dat de foto’s er anders uit zouden zien als ze ze eenmaal op haar computer bekeek, hoewel dit verschil de afgelopen jaren al sterk verminderd was. Techniek verbaasde haar, ondanks dat ze zichzelf vaak dwong om er mee te werken. Ze gebruikte liever papier, wat in deze tijd bijna een primitief middel leek te zijn, en andere traditionele middelen. Om nog maar niet te beginnen over haar stoffen collectie – die ze overigens nog wel in kleding veranderde met een uiterst moderne naaimachine.

Melissa had zich te diep in haar camera verdiept om te merken dat er iemand redelijk in haar buurt was komen staan. Normaal merkte ze mensen heel goed op. Ze was immers een angstig typje die altijd op haar hoede was, en daarnaast had ze haar versterkte gehoor wat zeker met de sneeuw goed zijn werk deed, maar om een of andere reden was ze gewoon vergeten om op te letten. Aan de ene kant was dit een teken dat ze heel tevreden was met de foto’s, trots zelfs. Aan de andere kant, zorgde dit er voor dat ze zo schrok van de kuch die het meisje liet horen, dat ze zich in een snelle beweging haar kant op draaide, waarbij haar vleugels zich lichtelijk openden en er een angstige uitdrukking op haar gezicht stond. Door de snelle beweging en het plotselinge verplaatsen van gewicht, gleed haar rechter voet onder haar lichaam weg en viel ze in een absoluut niet gracieuze wijze op haar kont. Ze had het geluk dat ze de band van de camera om haar nek droeg, zodat deze niet door de lucht vloog, maar veilig om haar nek bleef hangen.

In plaats van zich zorgen te maken over de pijn in haar kont of hoe ze zichzelf vernederd had in het zicht van een onbekende, was haar eerste reactie om haar vleugels weer in te vouwen. Ze schaamde zich rot, gedeeltelijk door de val, maar grotendeels omdat ze zich zo opengesteld had voor deze vreemde. Het kostte haar heel veel moeite om door te laten dringen dat ze zich hier niet hoefde te schamen voor haar vleugels, en hoewel ze nog geen rottige opmerkingen naar zich geslingerd had gekregen, bleef ze wantrouwend rond andere mensen.

In plaats van zichzelf weer overeind te helpen, wierp ze een angstige blik op de vreemdelinge die haar benaderd had. Dat haar achterwerk, benen en handschoenen nat werden van de sneeuw die onder haar lichaamswarmte smolt, stond ze niet bij stil. Wat zou deze meid met haar van plan zijn?

Melissa had langer nodig dan ze zelf door had om zichzelf weer bij elkaar te rapen. Ze deed een simpele oefening die werkte om te kalmeren: tot tien tellen. Dus ze telde tot tien, en daarna nog eens, en een derde keer –
Bij de derde werd ze onderbroken door de vreemdeling. De blondine verontschuldigde zich, en sprak toen meer woorden die eigenlijk best... ongemakkelijk over kwamen. Het verbaasde Melissa, want ze zag er zo, nouja, cool uit. Ze zag er uit als een heel normaal en sociaal iemand, iemand die zich in de meeste situaties zonder problemen zou kunnen redden. Melissa wist niet of ze hier door geïntimideerd moest zijn of er dankbaar voor zou moeten zijn omdat ze nu niet de enige was die zichzelf had vernederd.
De betekenis van de woorden drong door en gaf haar geen tijd om over haar gevoel na te denken. Ze voelde beide, punt uit. “Oh, ja,” mompelde ze. Ze stond op, ietwat ongemakkelijk, en deed een korte poging wat sneeuw van haar kleding af te vegen. Dit gaf haar echter het gevoel dat ze zich alleen maar meer vernederde, dus hield ze er al snel weer mee op.
Ze zou zich wel willen afvragen waarom de vreemdeling haar niet geholpen had, maar was te druk met haar eigen sociale angst om zich om de ander te bekommeren. Wel deed de blondine een poging om een soort gesprek op gang te krijgen – iets wat Melissa alleen maar kon wensen. Haar antwoord kwam er dan ook stotterend en ongemakkelijk uit, alsof ze niet met een mede leerling maar met de koningin stond te praten of zoiets.
“Het – het is oké.” Ze staarde naar de grond. In gedachten strafte ze zichzelf hier voor – kijk haar gewoon aan, verdomme!

Melissa luisterde naar zichzelf. Haar blik viel op het gezicht van het meisje, en hoewel ze direct de neiging had om weer weg te kijken, moest ze van zichzelf blijven kijken. Vijf tellen hield ze het vol, voor ze haar ogen maar weer afwendde, deze keer naar haar camera. “Ik had je niet gehoord, niet gezien – ik had niemand verwacht.” Doe eens rustig aan, zo verstaat ze er niks van!

Haar vingers klemden zich om de camera heen. Ze verpestte het compleet. Alles kwam er verkeerd uit, ze stond volledig voor schut door hoe ze gevallen was, en dan had ze ook nog die vleugels. Maar weglopen zou ook asociaal zijn, toch?
Ze voelde haar onderlip trillen. De negatieve emoties werden even te veel. In een poging haar lip tegen te houden drukte ze haar tanden er in. Als de vreemdeling zich maar geen zorgen zou gaan maken...