Onderwerp: › familiar faces za maa 19, 2016 10:31 pm
times have changed now i've changed A GOOD DIFFERENCE
Met zijn handen diep in de zakken van zijn trui liep de jongen doorheen de gangen van het schoolgebouw. Het ging van kwaad naar erger met de temperaturen. Wat miste hij India en zijn warmte. Gelukkig regende het nog niet. Zelfs al was hij binnen, het getik van regen tegen een raam bezorgde hem al genoeg rillingen. Ergens vond hij het wel amusant. Het was enkel maar in dit leven dat de regen en de kou hem zoveel deden. Kwam vast door de plek waar hij deze keer geboren was. Niemand had hem ooit horen klagen over kou toen hij de ijstijd had getrotseerd.
De trainingsruimte had wel zijn interesse gewekt op de korte rondleiding. Het had even geduurd voor hij ze terug had gevonden, maar uiteindelijk stond hij toch voor de deur van de ruimte. Hij duwde de dubbele deur open en vond zijn weg naar binnen. Geboeid bleef hij nog even aan de kant staan. Het was niet zo heel druk, maar dat was ook logisch, het was dan ook nog redelijk vroeg.
Zijn blik gleed naar een meisje die redelijk dicht bij hem stond. Jacob kneep zijn ogen wat samen, hij had haar eerder gezien. Maar wie of waar kon hij niet precies zeggen. Hij bleef haar volgen, keek toe hoe ze haar training voort zette. Tot het na een paar minuten dan eindelijk tot hem door drong. De jongen zette zichzelf in beweging, benaderde haar met enige voorzichtigheid. "Jupiter?" Zei hij wat onzeker. Hij kon het ook goed mis hebben en dan zou hij zichzelf wel hard voor schut zetten..
› Faye
Laatst aangepast door Jacob Simmons op zo maa 20, 2016 12:34 pm; in totaal 1 keer bewerkt
Nu ze een kamer had te delen met twee andere kamergenoten was Jupiter op één of andere manier altijd vroeger wakker. Ondanks dat ze het haatte om vroeg wakker te zijn nam ze van deze ochtend gebruik om eens te gaan trainen. Haar lichaam bleef altijd in dezelfde staat dus het was niet zozeer dat ze de conditie verloor die ze nooit had hoeven opbouwen. Maar er was zoiets als je vaardigheden onderhouden. Faye had afgelopen veel meer getraind met haar mutaties dan dat ze had gedaan met haar lichaam … dus het was misschien geen slecht ding dat ze vroeger wakker was. Ze bond haar haren op in een hoge staart, ging op de rand van haar bed zitten en knoopte haar schoenen dicht. Ze probeerde stil te blijven maar het was niet gemakkelijk als je altijd op je eentje was en van nature behoorlijk het luidruchtige type was.
Ze nam voor een keer zoals ieder normaal beschaafd persoon de deur in plaats van het raam. Faye stak haar gsm in haar zak en liep het gebouw uit. Het was koud, niet zo koud als afgelopen weken maar nog steeds te koud voor Faye om het aangenaam weer te vinden. Haar blik gleed naar de grijzige hemel terwijl ze bedacht of ze een zonnetje tevoorschijn moest toveren. Dat idee liet ze varen van zodra ze besefte dat ze straks in de trainingszaal zou zitten en ze er dus niet kon van genieten. En als zij dat niet kon dan mocht niemand het.
Toen ze het trainingsgebouw binnen wandelde waren er al enkele studenten bezig aan het trainen. Jupiter keek kort naar de docent die er rond wandelde waarna haar blik richting de muur ging met allerhande wapens. Pijl en boog, vechthandschoenen, messen, zwaarden … haar blik bleef hangen bij twee gevechtstokken en een kleine glimlach kroop over haar lippen. Ze had altijd leren vechten met een speer vroeger, of met een bliksemschicht als ze haar mutatie kon gebruiken dus stokken en langwerpige wapens waren altijd al een beetje haar favoriet geweest. Ze nam de twee wapens van de muur en draaide ze om haar pols heen, voelde hun gewicht aan, hun balans alvorens ze zicht draaide naar de trainingsruimte. Er stond een jongen haar uitdagend aan te kijken, hij had een lange houten gevechtstokken vast. Wie Faye wilde uitdagen moest het uiteindelijk maar bekopen, ze wandelde op de jongen af en porde haar gevechtstok kort tegen zijn schouder. ‘Ben je zeker?’ Maar een antwoord kreeg ze niet want hij viel haar gewoon aan. Ze moest toegeven dat het een beetje ver zat dus ze incasseerde behoorlijk wat slagen waardoor ze sneller geneigd was om haar mutatie te gaan gebruiken. Het maakte ook adrenaline los waardoor haar ademhaling na tien minuten gejaagd ging. Maar ze wist zich aardig te redden al was ze duidelijk niet echt aan de winnende kant. Dus dacht ze terug naar haar allereerste lessen in de gevechtskunst, vind een zwakke plek, duw hem uit evenwicht. Faye kwam vooruit, sloeg haar stok in de plooi van zijn elleboog en maakte gebruik van haar extra beetje snelheid om haar voet achter de zijne te hakken en hem zo uit evenwicht trok. Ze sloeg haar gevechtstok tegen zijn borst waardoor hij tegen de grond ging. Jupiter duwde het tegen zijn keel en glimlachte zelfgenoegzaam. ‘Onderschat nooit de vrouwen.’ Even meegeven kon vast geen kwaad. Toen ze haar naam hoorde draaide ze zich gelijk om, haar gevechtstokken wat geheven en keek ze naar de jongen. Haar blik gleed over zijn lichaam voor ze hem fronsend weer aan keek. De meesten noemde haar Faye tegenwoordig dus het was raar dat deze haar Jupiter noemde. Al hield ze het geen geheim dat het haar oorspronkelijke naam was. Hij leek haar onzeker, tegenover Jupiter staan kon je soms onzeker maken. Al was dat niet de reden daarvoor. 'Dat ben ik.' Ze keek kort over haar schouder naar de jongen die weer recht kwam. Maar ze negeerde hem, ze was te nieuwsgierig naar wie haar had afgesproken. Ze liep wat dichter naar hem toe en drukte haar gevechtstok kort tegen zijn borst. 'Wie wil dat weten?' Vroeg ze met een kleine glimlach ... Outfit - Weapon
Onderwerp: Re: › familiar faces zo maa 20, 2016 1:07 pm
times have changed now i've changed A GOOD DIFFERENCE
De herinneringen aan zijn vorige leven werden steeds helderder. Hoe meer hij zich er op concentreerde, hoe meer hij zich weer voor de geest kon halen. Alleen gezichten bleken telkens weer iets moeilijks voor hem, aangezien hij mensen altijd zag veranderen, net zoals hij ouder werd. En toch kwam dit gezicht hem heel bekend voor. Vooral omdat zij geen druppel was veranderd. Plus, hoewel misschien een beetje minder soepel, haar vechtstijl kwam hem ook zo bekend voor. Misschien.. Omdat hij het haar zelf had geleerd. Daar zou hij maar op één manier echt achter komen.
Nog steeds niet volledig zeker van zijn zaak stapte hij op haar af, sprak haar aan met de naam waar hij haar onder kende. Ze keek hem fronsend aan, herkende hem natuurlijk niet. Hoe zou het ook. Hij had een heel ander lichaam nu. 'Dat ben ik.' Bevestigde ze toen, en hij kon een kleine glimlach niet onderdrukken. Het maakte hem gewoon spontaan een stuk vrolijker. Ze stapte wat dichter op hem af, tikte hem even aan met haar stok. 'Wie wil dat weten?' Vroeg ze met eenzelfde kleine glimlach.
Met een snelle, onverwachte beweging van zijn arm, gevolgd door een halve draai van zijn lichaam, trok hij de stok uit haar handen. Tiberius draaide verder, haalde met de snelheid die hij had uit naar haar schouder. Ze zou hem wel stoppen. Zijn arm kwam met een harde tik van de twee stokken tegen elkaar tot stilstand. "Geloof me of niet, maar ik ben het. Tiberius", Zei hij, deze keer met een volle grijns om zijn lippen. Als zijn uiterlijk haar niet overtuigde, zou een korte sparsessie dat misschien wel doen?
Faye keek de jongen aan alsof ze iedere jongen zou aankijken als ze die voor het eerst ontmoette. Deze was niet mis om eerlijk te zijn, toch maakte het haar kritische blik niet minder zacht. Ze kneep haar ogen een beetje samen en nam hem nogmaals onderzoekend op nadat ze had bevestigd dat ze daadwerkelijk Jupiter was. En geen idee waarom maar die gevechtsstokken waren nog steeds in dezelfde positie geheven alsof hij meer de vijand was dan een onzeker persoon die naar haar naam vroeg. Het was de adrenaline hoofdzakelijk die er nog steeds voor zorgde dat ze startklaar was voor alles wat op haar zou afkomen. Ze gaf het niet graag toe maar dit kleine gevecht met de onbekende persoon had haar wel goed gedaan. Jammer genoeg had hij er al genoeg van want hij wandelde weg, zette zijn wapen aan de kant en liep naar de kleding ruimte. De jongen had inmiddels een kleine glimlach op zijn lippen liggen alsof hij blij wat met het feit dat ze Jupiter was. Het zou anders behoorlijk akward zijn geweest.
Die onzekerheid die er eerst was geweest was verdwenen van zodra ze haar naam bevestigd had. Beter nog, hij ging in de tegenaanval. Ze was misschien een klein beetje verrast door deze spontane actie aangezien hij eerder wat onzekerder was overgekomen. En nu, hij was snel, doeltreffend en zo zeker van zijn stuk dat Faye maar net de uithaal naar haar schouder wist te ontwijken. Maar ze was wel één van haar stokken kwijt. De stokken kwamen tot stilstand tegen elkaar en Faye keek hem langzaam weer, deze keer om een ongelofelijk grijns op zijn lippen te zien, voorafgaand om nog ongelofelijkere woorden. Tiberius … Haar ogen gleden weer over zijn lichaam alvorens ze hem weer aan keek. Het kon geen toeval zijn dat een random Tiberius tegen een Jupiter aanstootte, dus het moest wel waar zijn. Dit was de persoon die haar heel lang geleden enorm veel had geleerd, vechten dan voornamelijk. Maar hij had haar ook geholpen met haar mutaties. De zijne was er duidelijk ook op verbeterd, knappe reïncarnatie. Ze kneep haar ogen een beetje samen en tikte haar gevechtstok kort tegen degene die hij vast had. ‘Hoe kan ik zo zeker zijn dat jij het bent? En niet gewoon iemand die gedachten kan lezen, aangezien ik eerder aan je dacht.’ Knikte ze naar de plaats waar ze eerder had staan trainen met de andere jongen. Ergens was ze zo opgewonden en blij om deze ontmoeting dat ze dit spelletje gewoon niet wilde voort zetten maar anderzijds … zou hij nog steeds zo goed zijn als toen? Ze kwam naar voor in een nieuwe aanval, sloeg haar stok tegen die van hem zodat het haar niet kon raken. Ze kwam in een snelle soepele beweging achter hem en trok haar stok tegen zijn keel. Ze bracht haar lippen naar zijn oor en glimlachte en beetje opgelaten. ‘Hou niets terug, ik ga niet breken, dat weet je.’ Fluisterde ze geamuseerd. Zo goed als tweeduizend jaar geleden en hier stond hij terug, grotendeels een beetje een mentor geweest maar evenveel een hele goede vriend … Outfit - Weapon
Onderwerp: Re: › familiar faces zo maa 20, 2016 3:51 pm
times have changed now i've changed A GOOD DIFFERENCE
Vanaf het moment dat ze bevestigd had dat ze daadwerkelijk Jupiter was, voelde hij een soort vrolijkheid door zijn systeem trekken dat hij ook altijd had als hij zijn neefje eindelijk terug vond. Het was een kwestie van tijd, maar hij wist dat hij in elk leven een levensgezel had net als hij. Iemand die dezelfde mutatie had, dezelfde doelen, ze waren uit hetzelfde DNA gecreëerd aan het begin der tijden. Het voelde dan ook altijd alsof hij eindelijk compleet was als hij hem terug vond. Jammer genoeg was de wereld groot, en konden ze nooit voorspellen waar ze terug zouden komen als ze uiteindelijk reïncarneerden.
En die vrolijkheid voelde hij nu ook. Over oude bekenden gesproken. Die term was deze keer echt een understatement. Jupiter tikte met haar stok tegen de zijne, keek hem nog steeds intens aan. ‘Hoe kan ik zo zeker zijn dat jij het bent? En niet gewoon iemand die gedachten kan lezen, aangezien ik eerder aan je dacht.’ Zei ze, en hij kon het niet laten om even geamuseerd te lachen. "Dacht je aan mij? Wat lief", Plaagde hij. Hij merkte dat hij al snel terug herviel in zijn oude gewoonten, hun eigen manier van omgaan met elkaar.
Het was dat hij zelf ook niet meer zo vertrouwd was met deze gevechtsvorm. Hij had er namelijk een hele reeks zien passeren in al zijn levens. Ze kon hem uiteindelijk te slim af zijn, stond ineens achter hem, met de stok over zijn keel. Hij voelde haar hoofd naast het zijne. ‘Hou niets terug, ik ga niet breken, dat weet je.’ Fluisterde ze geamuseerd. Tiberius grinnikte, draaide even een rondje met de punt van de stok, om het gewicht gewend te worden. "Dat weet ik toch als geen ander, Jup?" Reageerde hij plagend.
De jongen gaf haar een duw met zijn bovenlichaam, nam in tussentijd de stok vast zodat die zijn keel niet zou dichtknijpen. Omdat ze uit evenwicht was gebracht, raakte hij uiteindelijk los van haar. Hij liet zich vallen en rolde van haar weg, kwam soepel weer overeind. Aangezien ze allebei geleerd hadden te vechten met twee stokken, was zijn links even goed als zijn rechts. Daarom schoot hij op haar af, veranderde op het laatste moment de stok van zijn ene hand naar zijn andere, en haalde zo van haar linkerkant naar haar uit. De stok schoot af op haar ribben, en zoals ze hem had verteld, voerde hij de aanval uit zonder zichzelf in te houden.
Wauw, het was hem echt. Misschien was ze daarom zo kritisch geweest, omdat ze dat typische grijnsje van hem al eens eerder in haar leven had gezien. Maar ze had zoveel mensen in haar lange bestaan gezien dus het was nooit gemakkelijk een glimlach op een gezicht te plakken, al zeker niet als het gezicht erop veranderd was. Ondanks dat ze hem meteen had geloofd toen hij zijn naam had gezegd … ze deed alsof ze dat niet deed. Vanbinnen was ze razend blij en gelukkig om hem te zien maar ze gaf hem nog niet het genoegen om dat te zien. Faye was zeker veranderd sinds die tijd en hij had dat voor een groot deel mogelijk gemaakt. Hij had haar zelfzekerder gemaakt, hij had haar getoond hoe gemakkelijk het was om macht te krijgen. Niet dat ze het moeilijk had gehad om macht te krijgen maar het was niet bepaald de juiste manier geweest, dat hat Tiberius haar toen getoond. Daarnaast had hij haar leren vechten, haar mutaties nog verfijnder leren gebruiken. Eigenlijk … eigenlijk had hij haar een beetje gemaakt tot wie ze nu was. Alleen het brutale had ze voor een groot deel zelf ontwikkeld. Dus hem hier zien … ze had veel aan hem gedacht doorloop de jaren. Maar ze kon hem nooit vinden want hoe vond je iemand die ieder leven weer een ander gezicht had?
Zijn geplaag was wel hetzelfde gebleven. ‘Ha ha.’ Reageerde ze droog. Een verklaring zou hij niet krijgen. Het feit dat ze daarnet vocht met een ander en ze terug dacht aan wat hij haar had geleerd was redens genoeg om aan hem te denken. Toch sprong de kleine glimlach gelijk weer op haar lippen, ze was nooit echt boos op hem kunnen worden zelf niet als hij soms het bloed vanonder haar nagels haalden. Faye was altijd onvoorzichtig geweest, vrouwen die een gevechtssport leerden was in die tijd taboe dus ze moest het in het geheim doen. Zij nam veel meer risico’s en Tiberius als oudere dat moment vond die risico’s niet altijd waard om te nemen. Daar werd ze dan weer kwaad om, maar ze was een stuk onervarener dan nu. Doch had ze het hem nooit kwalijk genomen, hij keek gewoon uit voor haar net als zij dat deed voor hem.
Terwijl ze haar gevechtstok tegen zijn keel drukte zag ze dat hij de zijne begon te wennen. Haar glimlach werd iets uitdagender, ze was hier zo klaar voor. Ze had geen idee in hoever hij was gegroeid in al die tijd en of hij het zich nog allemaal nauwkeurig zou kunnen herinneren. Maar Faye was er zeker van om het uit te proberen. Zijn plagende woorden maakten de glimlach alleen nog maar groter, enkel en alleen omdat hij haar naam afkortte naar Jup. Hij duwde haar naar achter, ze verloor haar evenwicht maar hij kwam er glad van tussen uit met een keurige rol. Ze draaide haar stok in haar pols en richtte al haar aandacht op hem, op de manier hoe hij op haar af kwam. Net op het laatste moment nam hij de stok in zijn andere had en haalde uit naar haar ribben. Ze trok zich net genoeg weg om enkel het staal langs haar buik te voelen gaan en de klop te vermijden. Faye nam haar stok in haar andere hand en ging in de aanval, sloeg met haar stok tegen de zijne om zo een vrije plek te vinden om hem te raken. Maar het was echt Tiberius, ze kende zijn bewegingen ondanks dat ze in een ander lichaam zaten. Ze sprong een beetje naar achter en zocht naar zijn blik. ‘Het is echt jij.’ Greens ze opgelaten. ‘Waar heb jij alle tijd gezeten?’ Hijgde ze zachtjes. En beter, waar was zijn nauwe wederhelft … Outfit - Weapon
Onderwerp: Re: › familiar faces ma maa 21, 2016 8:14 am
times have changed now i've changed A GOOD DIFFERENCE
Het was best een vreemde ervaring om haar nu te ontmoeten terwijl hij fysiek jonger was dan haar. Hij wist dat ze ergens rond de achttien was blijven hangen in haar verouderingsproces, en nu was hij pas zeventien. De eerste keer dat hij Jupiter had ontmoet, was hij al vijfentwintig geweest. Met een beetje heimwee dacht hij terug aan de tijd. Het waren spannende jaren geweest, jaren waarin hij wel gevoeld had wat leven betekende. En dat grotendeels dankzij haar. In dat leven had hij niet veel spectaculairs meegemaakt, behalve haar dan. Nu begon hij zelfs meer en meer te denken dat hij net geboren was in dat leven voor haar, om haar mentor te zijn. En haar vriend, natuurlijk.
Want ze was wel hervormd tot iets heel moois, vond hij dan. Een zelfzekere, zelfstandige vrouw met een mindset waar zelfs veel mannen van droomden. En een gevoel voor humor, natuurlijk. ‘Ha ha.’ Reageerde ze droogjes op zijn geplaag, al wist hij evengoed diep vanbinnen dat ze het wel grappig vond. En hoopte hij dat ze dit ook gemist had. Nu moest hij eerst nog bewijzen dat hij het echt was. Welke betere manier dan een kort gevecht? Misschien wel shiften naar zijn lichaam van toen, al zou hij dan terug zeventien zijn, zonder het baardje dat hij had laten groeien toen hij eenmaal twintig was geworden.
Het gevecht barstte los, hij hield zich zoals beloofd niet in. Jupiter hield hem strak in de gaten, liet zich ook niet helemaal verrassen door zijn aanval. Ze voerde een tegenaanval uit, die hij weg sloeg terwijl hij van haar weg draaide. ‘Het is echt jij.’ Zei ze met een grijns. ‘Waar heb jij alle tijd gezeten?’ Vroeg ze, waarop hij even moest lachen. "De vraag is eerder waar niet", Grinnikte hij. "Ik zou je niet eens vertellen hoeveel levens ik heb gehad tussen nu en Rome", Bekende hij schouderophalend, met hetzelfde onschuldige grijnsje om zijn lippen als altijd.
Het waren de waardevolle en belangrijke dingen in haar tweeduizend jaar bestaan die ze niet vergat. Alle oninteressante dingen, en dat waren er veel, vergat ze bijna meteen het moment nadat ze hadden plaats gevonden. Tiberius, wel dat waren jaren die ze nooit … al zou ze nog duizend jaar leven, zou kunnen vergeten. Hij had één van haar gigantische stormen gekregen vanaf het moment dat ze uit elkaar waren gegaan en dat betekende veel aangezien ze er maar vier had veroorzaakt. De tijd toen was niets vergelijken met de tijd nu, als ze elkaar nu voor het eerst hadden tegen gekomen dan zou het zoveel anders geweest zijn dan toen. Ze waren beide gehard door de gruwelijkheden van de Romeinse tijd en dat had hen waarschijnlijk zoveel hechter gemaakt in het proces. Als ze dan toch een beste vriend moest aanduiden, dan was het wel Tiberius, net als hij haar mentor, meester en bovenal een beetje haar beschermengel was geweest. Maar rollen leken wel gedraaid want hij leek haar jonger in dit lichaam terwijl hij zoveel jaren terug een stukje ouder dan haar was geweest. Ze kon het niet laten daar ergens blij om te zijn, kon hij haar in ieder geval al niet meer commanderen.
Het liefst van al liet ze haar gevechtsstokken vallen en sprong ze hem in de armen voor een omhelzing maar dat deed ze niet. Het was niet de Faye van nu en ze probeerde haar geluk een beetje te temperen. Al was dat zo moeilijk voor haar om te doen. Ze had hem gemist en daar had tweeduizend jaar eigenlijk niet veel aan veranderd. Zoveel betekende het dus. Dus wat was er beter dan vechten met degene die je het allemaal had geleerd? Faye had in al die tijd met niets anders gevochten dan met speren of andere langwerpige wapens. Dit was de moderne versie ervan dus het voelde haast hetzelfde voor haar. Dus al haar technieken, alle bewegingen die ze maakte waren er omdat hij ze haar geleerd had.
Toen ze terug naar achter sprong en ze hem de vraag stelde besefte ze dat het misschien echt wel een domme vraag was om te stellen aan iemand die ontelbaar vele levens had gehad. Allemaal in een ander lichaam en in andere omgevingen. Bij zijn woorden glimlachte ze zachter, meer gemeend, een glimlach die ze hem die tijd ook zou schenken. ‘Ik heb je lopen zoeken.’ Bekende ze eerlijk. Ze keek kort naar haar gevechtsstok voor ze terug naar hem keek. ‘Maar het is moeilijk je te vinden als je er altijd anders uit ziet. Trouwens,’ ze zweeg en duidde met haar stok kort richting zijn lichaam. ‘Aardig lichaam dat je hebt.’ Plaagde ze hem terug. Als hij dacht dat hij de enige was die kon plagen dan had hij het wel verkeerd, ze had behoorlijk wat opgestoken in al die jaren. ‘Waar is je trouwe wederhelft trouwens?’ Vroeg ze nieuwsgierig. Zijn neefje was er meestal ook ergens, alleen niet hier, niet hier op dit moment, zoveel was duidelijk … Outfit - Weapon
Onderwerp: Re: › familiar faces di maa 22, 2016 3:09 pm
times have changed now i've changed A GOOD DIFFERENCE
Ook al kreeg hij zijn herinneringen allemaal terug in zijn nieuwe leven, de meesten bleven ergens in zijn achterhoofd hangen. Het was pas als hij iets of iemand zag dat hem er aan herinnerde, dat ze ook echt weer vrij kwamen. Daarom bezocht hij graag museums en dergelijke, als hij er de tijd voor had. Het was nog intenser als hij iemand tegenkwam die hij kende. Het was geen geheim voor hem geweest dat Jupiter onsterfelijk was, en het deed hem ook oprecht goed om te weten dat ze na tweeduizend jaar nog steeds leefde. ‘Ik heb je lopen zoeken.’ Bekende ze toen, alsof ze zijn gedachten kon lezen.
‘Maar het is moeilijk je te vinden als je er altijd anders uit ziet. Trouwens,’ Ze wees hem even aan met haar stok. ‘Aardig lichaam dat je hebt.’ Complimenteerde ze hem plagend. Hij grinnikte even geamuseerd. "Hoe gaat dat spreekwoord weer? Als de tijd rijp is..?" Zei hij zachtjes, al voelde hij zich wel gevleid om het feit dat ze hem had proberen te zoeken. "En dit? Ja, het is wel een aardig lichaam deze keer. Maar niks vergeleken met mijn dierenvorm", Knipoogde hij teasend. Daar zou ze vast ook wel nieuwsgierig naar zijn.
‘Waar is je trouwe wederhelft trouwens?’ Vroeg ze toen uit het niks, en zijn blik werd net iets triestiger. "Nog niet gevonden.. Maar het is ook nog vroeg. Ik ben nog maar zeventien momenteel", Zei hij toen schouderophalend. Hij zou de moed niet laten zakken. De persoon die hij altijd neefje noemde, was op dit moment ook ergens, en aangezien hij zelf de drang had gevoeld om hierheen te komen, zou dat bij hem net hetzelfde zijn. "Al denk ik dat het niet lang meer kan duren. Ik ben hier voor een reden. Ik weet niet welke, maar goed, je weet wel wat ik bedoel", Glimlachte hij.
"Dus waarschijnlijk heeft hij hetzelfde gevoel dat mij hier bracht. De schildpad doet er alleen langer over om hier te raken", Grinnikte hij geamuseerd. Best dat hij dat niet kon horen. "En jij? Wat voor stormen heb jij nog veroorzaakt terwijl ik weg was?" Vroeg hij toen nieuwsgierig. Oh ja, hij herinnerde zich goed genoeg hoe het weer soms moest leiden onder haar emoties. Onder andere onder haar felle verbetenheid om hem te verslaan als een trainingssessie de verkeerde kant op ging, vooral in het vroege begin van hun trainingen.
Faye had nooit iets beter te doen gehad de eerste tweehonderd jaar na haar vertrek uit Rome, dus waarom zou ze Tiberius niet gezocht hebben? Toen had je helaas geen internet, Instagram en andere social media of intelligente snufjes om iemand mee op te sporen. Nu zou het allemaal zoveel anders zijn, zelf als hij in een ander lichaam zat. Ze konden ergens een emailadres opgeschreven hebben waarop ze elkaar altijd konden vinden. Toen … een paard en een soort van postduif kon je krijgen maar dat was het ook. Het lastige aan Tiberius was dat hij overal kon opduiken, het was niet dat hij terug in Rome zou geboren worden. Faye had kilometers gevlogen, naar geruchten geluisterd maar nergens had ze ook maar de naam Tiberius opnieuw gehoord. Dus ze had het na verloop van tijd opgegeven omdat ze wist dat het een onbegonnen zaak was. En hier stond hij … na al die jaren was het hen gelukt om bij toeval bij elkaar terecht te komen. Jupiter geloofde niet in het lot maar misschien moest ze dat maar eens in overweging nemen want dit was al de tweede die ze ontmoette die praktisch een wederhelft van haar representeerde.
Als de tijd rijp is … daar moest ze toch wel even luchtig om lachen. ‘Ja wel, dat heeft verdomd lang geduurd.’ Gaf ze gelijk antwoord. Tweeduizend jaar lang om precies te zijn, hoeveel levens had hij ondertussen gehad … de ene langer dan de andere. Ze mocht in ieder geval blij zijn dat ze elkaar op zen minst nog één keer tegen kwamen, hier, op een eiland. Bij zijn opmerking, meer bepaald over zijn dierenvorm sprongen haar wenkbrauwen gelijk nieuwsgierig omhoog. ‘Tell me.’ Zei ze meteen, de nieuwsgierigheid die ze toen had kwam prompt de kop op steken want normaal was ze zo snel niet nieuwsgierig. Toch niet in deze tijd waar ze al alles, correctie bijna alles, had gezien.
Toen ze hem vroeg naar zijn wederhelft versomberde zijn blik gelijk een beetje en dat zorgde gelijk voor hetzelfde effect bij haar. Misschien had ze haar grote mond maar moeten houden, in ieder geval was het duidelijk dat ze nog steeds veel om Tiberius gaf, anders was de blik er nooit geweest. Ze had met niemand echt nog compassie, of tenzij je dicht genoeg bij haar in de buurt kwam om het te verdienen. ‘Zeventien.’ Ze beet op haar onderlip en nam hem kort weer op. ‘Dat maakt mij voor de verandering eens ouder.’ Glimlachte ze opgewekt, de sfeer op die manier iets luchtiger makend. ‘Hij duikt wel op, dat doet hij altijd. De reden waarom je hier trouwens bent kan evengoed voor mij zijn.’ Plaagde ze hem terwijl ze kort uithaalde met haar stok naar hem, hij zou het wel pareren, zoals altijd. Toen hij haar de vraag stelde over haar stormen hield ze stil en gaf hem een betekenisvolle blik. ‘Terwijl jij weg was wist ik me aardig onder controle te houden. Naast een goed old fashion onweer of en orkaan heb ik weinig tot geen schade meer aangericht.’ Eerder weinig dan geen maar goed. Hij is getuige geweest van één van haar bedreigende onweren, ze had er daarna maar drie niet meer veroorzaakt, één daarvan op de dag dat Tiberius stierf. ‘Ik ben de les die je me gaf niet vergeten. Emoties hou je onder controle anders kan je macht net zo snel weer verdwijnen.’ Dat was één van de dingen waar zij en Tiberius aan hadden gewerkt, haar emoties onder controle houden. En ze was het blijven doen tot ze het daadwerkelijk kon … Outfit - Weapon
Onderwerp: Re: › familiar faces za maa 26, 2016 4:50 pm
times have changed now i've changed A GOOD DIFFERENCE
Het was voor haar natuurlijk maar een magere troost om te moeten vertrouwen op het lot om je terug samen te brengen. Het was iets wat hij haar ook nooit had kunnen beloven, want er kon zoveel gebeuren in een leven. Vooral in het zijne dan, een normaal mensenleven waarin hij gewoon stierf zoals ieder ander. Hij had nooit controle gehad over waar of wanneer hij terug kwam. De enige zekerheid was dat dat zou gebeuren, hoe dan ook. En dat zijn wederhelft er ook zou zijn, ergens. Soms hadden ze geluk en vonden ze elkaar snel, omdat ze op ongeveer dezelfde locatie terugkwamen. Andere keren gebeurde het dat ze op volledig verschillende werelddelen terecht kwamen. Maar hoe dan ook vonden ze elkaar terug, elke keer opnieuw.
Bij Jupiter was dat niet het geval geweest. En leven na leven waren de herinneringen aan haar vervaagd, terwijl zij dus blijkbaar altijd aan hem was blijven denken. Hij wist momenteel even niet wat erger was. ‘Ja wel, dat heeft verdomd lang geduurd.’ Lachte ze, waarop hij even moest grinniken. Haar humor was toch iets dat consistent was gebleven doorheen de jaren. "Mijn oprechte excuses", Zei hij met een grijnsje. Vervolgens kon hij het niet echt laten om haar weer wat te plagen. ‘Tell me.’ Gebood ze hem nieuwsgierig, waarop hij haar even plagend een por gaf met zijn wapenstok. "Over 2000 jaar misschien", Zei hij, alsof hij het echt overwoog.
Haar vraag overviel hem een beetje, maar het was best een logische vraag. Hoewel zij nooit zo close geweest was met zijn neefje, wist ze natuurlijk van zijn bestaan af. ‘Zeventien.’ Herhaalde ze, bekeek hem opnieuw van kop tot teen. ‘Dat maakt mij voor de verandering eens ouder.’ Glimlachte ze, en hij trok even gespeeld beledigd zijn wenkbrauw op. "Dat wil helemaal niks zeggen hoor", Grijnsde hij. "Age is just a number", Zei hij wijs, en niks was minder waar als het op hem aan kwam. ‘Hij duikt wel op, dat doet hij altijd. De reden waarom je hier trouwens bent kan evengoed voor mij zijn.’ Plaagde ze, waarbij ze uithaalde met haar wapen. Tiberius blockte het simpelweg af. "Voor jou? Hmm. Dat zou je wel graag willen hé", Knipoogde hij terug.
Nu was het zijn beurt om een vraag te stellen. Haar blik zei eigenlijk al genoeg. Hij kende die namelijk maar al te goed. ‘Terwijl jij weg was wist ik me aardig onder controle te houden. Naast een goed old fashion onweer of en orkaan heb ik weinig tot geen schade meer aangericht.’ Vertelde ze, waarop hij even knikte. Hij had zelf meegemaakt hoe verwoestend die dingen konden zijn. ‘Ik ben de les die je me gaf niet vergeten. Emoties hou je onder controle anders kan je macht net zo snel weer verdwijnen.’ Vervolgde ze. Tiberius glimlachte lichtjes. "Goed dat je dat nog weet, anders moest ik helemaal overnieuw beginnen met je trainingen", Lachte hij. "Zoals.. Laat je niet verrassen", Zei hij, waarna hij de wapenstok liet vallen en op haar af sprong. Midden in de lucht shapeshifte hij naar de witte tijgervorm die hij in dit leven had. Met zijn poten om haar middel probeerde hij haar tegen de grond te werken, want tja, een training was niet compleet zonder een potje worstelen of wel?
Laatst aangepast door Jacob Simmons op zo maa 27, 2016 12:04 am; in totaal 1 keer bewerkt
Hij excuseerde zich oprecht, ze vouwde haar armen samen en glimlachte kort knikkend. Goed, precies wat ze wilde horen. Zij zat daar wel mooi al die jaren in eenzaamheid gezeten, wachtend op een oud bekende. Nee, schrap dat. Ze had enkele jaren achter hem gezocht maar daarnaast had ze genoeg andere dingen om zich op te focussen, haar emoties onder controle houden bevoordeeld. Vroeger was ze echt losgeslagen, het onweer was er haast onophoudelijk als ze eens iets te opgewekt voor iets was, iets te kwaad, gewoon ieder beetje emotie die te hard opliep. Dus ze had genoeg andere dingen om te doen, dat terwijl ze van land tot land trok in hoop op een nieuw avontuur.
Ze boog haar lichaam mee toen hij met de wapenstok een por gaf. ‘Ik heb tweeduizend jaar gewacht en jij wilt me weer tweeduizend jaar laten wachten. Wat verberg je voor me Tiberius.’ Ze stapte om hem heen alsof ze hem onderzoekend aan keek. ‘Of hoe noemen ze je in dit leven?’ Ze had er eigenlijk niet bij stil gestaan. Zelf had ze Faye genomen omdat ze eens iets anders wilde, niet omdat ze van Jupiter af wilde. Maar ze zou altijd Jupiter blijven, voor hem was het anders. Hij had ieder leven een andere naam, maar voor haar zou hij in zekere zin altijd Tiberius blijven. Het zou anders klinken, een andere naam, net als dit nieuwe lichaam voor hem wennen was zeker na al die jaren. Zelf was ze amper veranderd, dat was het enige aan onsterfelijk, ze kon niet kiezen welk lichaam ze wilde hebben, ze had het en ze moest ermee door. Gelukkig was ze nooit ontevreden geweest. Ze wist dat over de leeftijd beginnen hem zou “beledigen”, zeker omdat hij toen zeven jaar ouder dan haar was geweest en letterlijk haast alles voor het zeggen had. Dat was nu anders, Jupiter was brutaler geworden. ‘Als je denkt dat ik na al die jaren me opnieuw ga laten commanderen door jou dan heb je het goed fout.’ Zei ze meteen alsof zijn bevelen de ergste op aarde waren. Toen was dat logisch, mannen hadden het altijd voor het zeggen. Jupiter had daar altijd een beetje haar eigen tussenweg in proberen vinden maar op het einde was het toch altijd Tiberius die alles mocht beslissen en zeggen. Dat was helaas nu niet meer het geval. “Voor jou, Hmm. Dat zou je wel willen he?” Ze knikte haast plechtig. ‘Dat zou ik heel graag willen, het geeft me een gevoel gemist te worden.’ Niemand kon haar echt missen, ze was onsterfelijk, je stierf en Jupiter bleef leven dus je kon haar niet missen.
Als ze het dan toch over trainingen hadden, ze was best trots met wat ze nu was geworden. Ze had haar mutaties de volle honderd procent onder controle of nee … oké, dat deel met Dante telde niet mee want dat was zijn schuld deels geweest. Laten we zeggen, de volle 99 procent onder controle. Haar vechten kon altijd beter zonder mutaties. Toen hij het had over het verrassen wist ze dat er iets zou aankomen maar hij was zoveel sneller. Hij sprong op haar af en transformeerde naar een gigantische witte tijger. Het dier sprong met al zijn gewicht tegen haar en ze viel met een smak tegen de grond. Haar ogen waren voor een kort moment groot, geschrokken zelf alvorens de glimlach op haar lippen open brak. ‘Niets in vergelijking met dat lichaam van je.’ Stemde ze gelijk in. Ze probeerde Tiberius van haar af te krijgen maar de tijger verzette geen poot. Dus ze transformeerde zelf ook, eerst naar een klein ijsvogeltje waardoor ze van onder hem door kon vliegen en dan naar de grote zeearend waarin ze wel vaker transformeerde. Toen ze weer naar de grond dook transformeerde ze terug naar haar menselijke lichaam, met een uitdagende blik in haar ogen. ‘Hier poesje poesje poesje.’ Daagde ze hem liefjes uit. Als hij mutaties zou gebruiken, zo ook Jupiter … Outfit - Weapon
Onderwerp: Re: › familiar faces zo maa 27, 2016 12:03 am
times have changed now i've changed A GOOD DIFFERENCE
Zijn karakter veranderde wel mee met de jaren, vooral omdat hij ook steeds wijzer werd. En kalmer. Hij liet zich al lang niet meer zo snel op stok jagen door eender wie. Maar bij Jupiter leek zijn oude karakter een beetje de bovenhand te nemen op zijn nieuwe. Vroeger was hij zeker veel dominanter en vuriger, maar dat lag ook aan de tijd. Als man moest je nu eenmaal een sterkere positie hebben dan een vrouw, al had hij dat zelf altijd idioot gevonden. Daarom had hij ook zijn leven geriskeerd en uiteindelijk gegeven aan het trainen van Jupiter. Het was ergens misschien wel zo dat hij voor haar geboren was die keer, al had hij dat nooit echt aan haar verteld. Bij de por boog ze een beetje mee. ‘Ik heb tweeduizend jaar gewacht en jij wilt me weer tweeduizend jaar laten wachten. Wat verberg je voor me Tiberius.’ Zei ze, wandelde ondertussen om hem heen alsof ze daarmee zou kunnen achterhalen wat hij precies was.
‘Of hoe noemen ze je in dit leven?’ Vroeg ze terwijl hij haar volgde met zijn lichtgroene ogen. "De naam die ik nu heb is Jacob Isaac Simmons", Antwoordde hij. Isaac omdat dat de naam uit zijn vorige leven was. Het was een beetje traditie geworden tussen de neefjes om hun vorige naam als middelste naam te nemen in het leven dat er na kwam. Het was wel een mooie naam, vond hij zelf dan. Uiteindelijk moest het gesprek wel weer uitdraaien op leeftijd. Want zij zou Jupiter niet zijn als ze dat niet even zou willen inwrijven. ‘Als je denkt dat ik na al die jaren me opnieuw ga laten commanderen door jou dan heb je het goed fout.’ Liet ze hem gelijk al weten. Tiberius haalde zijn wenkbrauw even op. "Dat zien we dan wel weer", Grijnsde hij geamuseerd. Niet dat hij echt for real met haar zou vechten, het was eerder een kwestie van gewoonte.
Zoals het ook zijn gewoonte was geweest om verrassingsaanvallen op haar los te laten. En hoewel ze er misschien op voorbereid zou zijn geweest om een jongen van 17 op te vangen, was ze geen partij voor een grote, witte tijger. Ze viel dan ook gewoon omver. Gelukkig veerde de grond een beetje mee, sinds ze op zo’n rare mat stonden. Met pretlichtjes in zijn ogen boog hij zich over haar heen. ‘Niets in vergelijking met dat lichaam van je.’ Stemde ze in, waarbij hij een kort spinnend geluid maakte. Ze begon zich te verzetten, maar het kietelde eigenlijk meer dan dat hij weggeduwd werd. Tot ze ineens ontsnapte door te shapeshiften. Een beetje teleurgesteld keek de witte tijger de grote zeearend na.
Jupiter dook terug naar de grond, veranderde weer in een mens op het laatste moment. Uitdagend keek ze hem aan. ‘Hier poesje poesje poesje.’ Zei ze, waarop de tijger even overduidelijk met zijn ogen rolde. Met een paar sprongen belandde hij opnieuw half naast haar, gaf haar een duw met zijn schouder en sprong toen weer van haar weg. De lenigheid in dit lichaam kwam hem zeker goed van pas. Kort gromde hij naar haar, trok zijn lip op om zijn tanden te laten zien. Niet dat hij van plan was om haar ook echt pijn te doen, en dat wist ze ook, maar ze wist evengoed dat hij best wel een showgevertje was en hij dit sowieso ook niet kon laten..
Jacob Isaac Simmons, wauw, dat was een mond vol. Alhoewel je in de tijd waarin ze samen had geleefd ook wel een behoorlijk lange naam had, met half je familie afstamming erachter om je nog machtiger te maken dan je al leek. Faye had altijd gewoon simpelweg Jupiter genoemd en met die naam en haar mutaties had ze alle macht gekregen toen ze die dag in Rome kwam. Ze had toen alles gehad en het was net zo snel uit de hand gelopen. Dus dat Tiberius, of Jacob, in dit geval een paar jaar later op dook was geen slecht ding. Het kon anders een stuk slechter met Jupiter afgelopen zijn nadat Julius Cesar gestorven was en zij gevlucht was uit het land. Het waren dingen waar ze al lange tijd niet meer aan had gedacht, waar ze niet aan wilde denken maar de aanwezigheid van Tiberius hier deed haar terug denken aan die tijd, en ook de tijd voor ze hem leerde kennen. Voor een kort moment knaagde het aan haar, zou ze de emoties van toen weer toelaten maar uiteindelijk vermande ze zich en keek weer met dezelfde glimlach terug naar Tiberius. ‘Jacob.’ Herhaalde ze zijn voornaam, alsof ze het probeerde te wennen. ‘De namen zijn er duidelijk simpeler op geworden.’ Greens ze uiteindelijk. En het was wel zo, in hun tijd waren de namen ronduit ingewikkeld soms, nu, een Jacob of Faye was simpel.
Haar waarschuwing dat ze zich niet meer door hem zou laten commanderen nam hij natuurlijk niet serieus op. Het was te denken. Maar het zou ook moeilijk zijn, alhoewel, hij had een ander lichaam. Moest hij zijn oud lichaam nog hebben dan zou ze waarschijnlijk meer geneigd zijn zich te gaan gedragen als in die tijd. Ze liet haar wapenstok in haar handen heen en weer glijden terwijl ze waakzaam naar Tiberius keek, alsof ze het verwachte, die verrassingsaanval. Want zou was hij nu eenmaal. Wat ze niet had verwacht was die transformatie van hem, een gigantisch witte tijger.
Je kon een volwassen uit de kluiten gewassen tijger op geen enkele mogelijkheid van je af krijgen. Ze kon zelf zweren dat ze pret zag in zijn ogen, het moest haast wel. Ze lag hier wel mooi tegen de mat geklemd. Dus er was maar één ding op, transformeren en het was niet dat ze het niet graag deed. Ze transformeerde tegenwoordig bijna de helft van de dag, het was dan ook het enige deel van haar mutatie die ze vrijuit kon gebruiken. Ze vloog van hem weg en draaide zich soepel alvorens ze terug transformeerde naar haar menselijke lichaam, met een uitdagende glimlach weliswaar. Tiberius rolde met zijn ogen en het was best grappig om een tijger dat te zien doen, nadat ze hem had uitgedaagd. Hij was toch een katachtige, waarom dan niet het verkleinwoord ervan gebruiken. Ze maakte zich klaar voor een nieuwe aanval van hem, ze keek toe naar de tijger, hij was sneller, leniger. Ze kreeg een duw maar voor ze kon vallen, want hij had er de kracht voor, transformeerde ze terug naar de zeearend. Ze dook naar hem toe en zette haar klauwen ter hoogte van zijn schouderbladen in zijn vacht. Ze klemde niet door maar genoeg voor hem om het te voelen. Een vogel was niets tegenover een tijger, het enige voordeel wat zij had was de hoogte die ze kon maken. Haar vleugels hadden een spanwijdte die zijn lichaam evenaarde, ze probeerde haar evenwicht te houden op zijn lichaam maar dat lukte niet als hij er alles aan deed om haar van zijn rug te krijgen … Outfit - Weapon
Onderwerp: Re: › familiar faces ma maa 28, 2016 6:06 pm
times have changed now i've changed A GOOD DIFFERENCE
Zijn bevelen niet meer opvolgen hé? Dat viel nog te zien. Sowieso verouderde hij ook in dit leven weer, dus zou hij snel weer ‘ouder’ zijn dan haar. Al was hij dat eigenlijk nu al. Hij bestond al sinds het begin dat de eerste atomen zich hadden gevormd. De aller eerste atomen hadden zijn aller eerste ‘lichaam’ gevormd. Niet dat het toen veel vorm had gehad, maar wel een soort van bewustzijn. Een soort van leven. En over de tijd heen hadden die atomen zichzelf telkens hervormd, een nieuwe combinatie elke keer. Het enige wat hetzelfde bleef, was zijn bewustzijn, dat een nieuwe thuis zocht elke keer dat zijn oude lichaam niet meer volstond of het vroegtijdig werd afgepakt.
Met zijn tijgervorm zou hij de dominantie die hij gewend was over haar te hebben, wel terug krijgen. Of niet. Hij had er alleszins wel zijn lol in. Toen ze dan ook ontsnapte als een klein vogeltje, keek hij haar wat teleurgesteld na. Eenmaal ze weer landde en hem begon uit te dagen, ging hij er natuurlijk op in. Het kon ook niet anders natuurlijk. Ze probeerde zich voor te bereiden op zijn aanval, maar hij was te snel, te lenig. Ze redde zichzelf door terug te veranderen naar de zeearend. Slim, heel slim. Hij kon wel hoog springen, maar nooit zo hoog, dus ze was nu wel in haar voordeel.
Tiberius probeerde haar zo goed en zo kwaad mogelijk te volgen met zijn blik, maar uiteindelijk wist ze toch haar aanval in te zetten en klemde ze zich vast met haar klauwen in zijn rug. Hij brulde even, niet van de pijn, maar uit lichte frustratie. En omdat het cool was. De witte tijger kromde zijn rug, sprong een paar keer heen en weer, maar ze had een goed evenwicht. Dan maar rollen. Als ze niet op tijd door kreeg wat hij van plan was, werd ze sowieso onder hem kort verpletterd, en dan zou ze niet anders kunnen dan van hem af gaan. Maar als ze een beetje slim was, vermeed ze dat en vloog ze nu al van hem af.
