Faye was nog geen haar veranderd buiten doen, ze nam iedere uitdaging aan die ze kon aannemen … hoe gevaarlijk het ook kon worden. Dat hij in dit leven een badass gigantische witte tijger was schrok haar niet terug. Het zette de zelfzekere glimlach op haar lippen en maakte haar ergens diep vanbinnen efficiënter. Hij had haar beter leren werken met haar mutaties en zij had er jaren lang beter op getraind. Dus dat zorgde ervoor dat ze sneller kon shiften en dus sneller van gedaante kon veranderen tussen verschillende vogels en haar menselijke lichaam. Toch, het stelde haar niet in het voordeel want er was geen vogel groot genoeg om een tijger aan te kunnen. Dus als ze het niet met kracht van hem kon winnen dan moest ze het wel doen door slim te zijn en de enige manier om beter te zijn dan hem was door te transformeren en hoogte te maken, dan was ze volkomen veilig.
Tiberius probeerde haar te pakken te krijgen maar hij wist even goed als haar dat hij haar niet kon pakken als ze op die hoogte bleef vliegen. Dus hij volgde haar enkel met zijn blik tot ze de aanval inzette naar beneden. Ze zette haar klauwen in zijn schouders, hoorde hem een korte gefrustreerde brul uitstoten, iets wat de hele trainingszaal vulde. Sommige studenten stonden zelf te kijken, het was geen alledaags zicht om een zeearend en een witte tijger te zien vechten met elkaar. Al was het in haar ogen meer een vriendelijk potje training. Toen hij aanstalling maakte om te gaan rollen vloog ze meteen weer op, wetend dat als ze onder dat lichaam terecht zou komen zelf haar kleinste transformatie niet zou helpen om er vanonder door te komen. Ze vloog naar voren tot er een afstand van drie meter tussen hen in zat en transformeerde dan terug naar haar menselijke lichaam. Ondanks dat ze verdieping lager zaten hoorde je één harde donderslag, Jupiter voelde de energie, de elektriciteit van die ene donderslag door haar lichaam razen. Ze stak haar hand naar voor en er vormde zich een speerachtige bliksemschicht in haar hand. Aangezien ze zelf kon bepaalden hoe dodelijk die zou worden was er geen gevaar voor Tiberius. Als hij het zou raken zou hij enkel een hele lichte shock krijgen, ze kon zelf wedden dat het zou gaan kietelen bij hem. Ze draaide de speer om haar pols en keek hem uitdagend aan … Outfit - Weapon
Onderwerp: Re: › familiar faces wo maa 30, 2016 1:17 am
times have changed now i've changed A GOOD DIFFERENCE
Het was heel duidelijk dat Jupiter doorheen de jaren niet had stil gezeten. Iets in haar manier van vechten, ook al was het een oefengevecht, toonde hem mooi hoe ze haar skills had bijgehouden en geperfectioneerd. Het shiften ging zo soepel, haar bewegingen waren doelgericht en efficiënt. Ze twijfelde minder, ze straalde zelfzekerheid uit. Ze was perfect, al was dat misschien vreemd om te denken. Ze was altijd al goed geweest, maar nu had ze in zijn ogen het hoogste niveau al ver overstegen. Als de Jupiter van nu terug zou gaan naar het oude Rome, zou ze waarschijnlijk zoveel meer hebben bereikt. Maar het lot en de tijd, en vooral het gebrek aan tijd, had haar altijd parten gespeeld. Ook al was ze onsterfelijk, en had ze eigenlijk alle tijd van de wereld.
Maar die wereld evolueerde snel, en voor je het wist, waren er 2000 jaar voorbij gevlogen. Al nam ze hem mentaal ook weer mee naar vroeger. De training die ze nu aan het doen waren, het testen van elkaars krachten en skills, het herinnerde hem heel hard aan vroeger. De brul die hij uit stootte, trok heel wat aandacht, maar hij liet zich zelf niet afleiden door het publiek. Jupiter deed een mooie ontsnappingspoging, die ook slaagde. Haar tegenaanval was effectief, maar hij wist zich er ook al snel weer uit te redden. De twee waren heel duidelijk nog steeds enorm aan elkaar gewaagd.
De zeearend vloog net op tijd weer op, veranderde uiteindelijk voor zijn neus terug in haar menselijke vorm. De witte tijger keek omhoog toen een enorme donderslag weerklonk boven het eiland. Als een tijger kon grijnzen, dan deed hij het nu, al zag het er vast niet uit. In haar hand verscheen de bliksemschicht al snel. Voorspelbaar, maar hij mocht het niet onderschatten. Tiberius boog door zijn poten, zijn staart sloeg geconcentreerd heen en weer en hij keek haar indringend aan met zijn felle blik. Ze had de bliksemspeer vast in haar rechterhand, wat altijd een kleine afwijking naar links veroorzaakte. Vroeger dan toch. Eens zien of dat nu nog het geval was. Hij was er alleszins klaar voor om weg te springen als ze haar aanval inzette.
Als ze niet tussen de vier muren van deze trainingszaal zouden hebben gezeten dan zou het haar daadwerkelijk nog gelukt zijn om zich even in te beelden terug in Rome te zijn, die tijd. Toen ze de helft van haar veel te dure kleed afscheurde omdat Tiberius zei dat je met een lang kleed niet kon vechten, wat waar was. Toen het zo warm was dat het zweet van beide hun voorhoofd drupte, toen het geelkleurige zand van de grond opvloog als stof eens ze begonnen te vechten. De blakende zon, de intensiteit van zijn trainingen en de gevoeligheid van haar mutaties was hier al lang niet meer aan bod. Hier was de trainingsvloer een zachte mat, de ventilator in de hoek duwde altijd opnieuw nieuwe lucht naar binnen. De zon was zelfs niet aanwezig. Tegenwoordig hadden ze specifieke kleding om te trainen en moest je niet zo nodig improviseren met wat je had. Tijd had goed gedaan maar ergens miste ze misschien dat gevoel van vroeger. Niet dat ze nu nog haar elektronica en kleren zou willen inwisselen voor een Romeins tijdperk. Het enige wat hetzelfde was, was Tiberius en zelf dat was anders … een ander lichaam, maar de geest was intact.
De brul van de tijger deed een vlaag van opwinding door haar lichaam gaan. Haar ogen stonden vastberaden maar hadden nog steeds die uitdagende twinkel. Aangezien een vogel, welk soort dan ook, het niet zou kunnen winnen van een tijger besloot ze beroep te doen op haar andere mutaties, het weer. Die ene donderslag maakte alles voor een kort moment op slag stil. De elektriciteit van dat seconde onweer gleed om haar arm heen en vormde zich tot een halflange speer in haar hand. Het had geen effect op haar maar het gaf haar wel de extra energie. Tiberius boog door zijn poten, zijn staart sloeg heen en weer, zijn ogen gefixeerd op haar. Hij volgde ieder detail, iedere beweging van haar lichaam. Hij had haar veel geleerd maar Jupiter had zichzelf ook voor een deel verder geholpen, haar mutaties waren veel verfijnder dus dat maakte haar ook meteen de volle honderd procent vastberaden. Ze zette haar lichaam in beweging, rende naar hem toe met de bedoeling, althans zo moest het lijken voor hem, om hem aan zijn linkerkant te raken. Hij zou moeten wegspringen naar rechts. Net op het laatste moment veranderde de elektriciteit en gleed het via haar arm naar boven richting haar linkerarm waar de speer zich razendsnel weer vormde en ze hem raakte op zijn schouder. Ze duwde de stroom door zijn lichaam, niet hard maar voelbaar. Ze bleef een meter achter hem staan en keek hem met een glimlach. ‘Dit heb ik ook gemist.’ Wees ze naar het duel dat ze hier hielden terwijl ze de elektriciteit terug naar zich toe trok … Outfit - Weapon
times have changed now i've changed A GOOD DIFFERENCE
De intensiteit van hun kleine gevechtje was zeker minder dan ze gewend waren, maar het was ook een totaal andere omgeving. Waar ze vroeger trainden, zo ver mogelijk weg van de dichtbevolkte stad omdat niemand mocht weten dat hij een vrouw aan het trainen was, lieten ze zich wel veel meer gaan. Maar momenteel was hij er niet op uit om haar een lesje te leren of te domineren. Dit was louter een manier om elkaar weer wat te testen, te leren kennen. Of er nog iets veranderd was in al die jaren, op zijn uiterlijk na dan. De wereld rondom hen had niet stilgestaan, maar zij wel, fysiek gezien. Ze zag er nog altijd net hetzelfde uit als toen, misschien met een iets andere attitude, maar dat vond hij niet erg. Het sierde haar.
Haar aanvalstechnieken waren nog niet veranderd, zo bleek. Ze bleef terug grijpen naar haar vertrouwde wapens, stokken, speren.. Bliksemschichten. Strak hield hij zijn blik op haar gericht, lette op elke beweging die ze maakte. Een klein beetje leunen naar links of rechts en dat zou hij zien. Zijn volledige focus lag op haar komende aanval. Tiberius zag hoe ze op zijn linkerkant af liep, week uit naar rechts, maar ze veranderde haar wapen ineens van hand. De stroomstoot raakte hem op zijn schouder en joeg doorheen zijn lichaam. Het deed geen pijn, maar hij was wel verslagen. Een korte grom rolde door de ruimte, waarbij hij even met zijn kop schudde.
‘Dit heb ik ook gemist.’ Zei ze, doelde op deze korte sessie. De tijger gromde instemmend en stapte toen weer op haar af, om op het laatste moment terug te veranderen in de jongen van 17. Met een gigantische grijns op zijn gezicht sloeg hij zijn armen om Faye heen en tilde haar op. Dat ging eventjes wat moeilijker dan vroeger, aangezien hij deze keer niet veel groter was dan haar. "En ik heb jou gemist", Zei hij terwijl hij haar weer neer zette. "Mooi nieuw trucje heb je daar trouwens", Complimenteerde hij, rolde even over dramatisch met zijn schouder om er nog even nadruk op te leggen, al grijnsde hij onophoudelijk.
Vechten tegen een dier was nog altijd net iets anders dan vechten tegen een mens. Ze waren moeilijker in te schatten dus ze had geen idee of haar manier van aanvallen in eerste instantie zou werken. Tiberius doorzag bijna alles, ze had hem nooit compleet kunnen verslaan in die tijd, maar ze werd wel beter door hem. Als hij daar had gestaan dan zou ze misschien aan zijn gezichtsuitdrukkingen kunnen zien hebben wat hij dacht van de situatie, hoe hij haar aanval zou inschatten. Maar hij was die grote witte tijger dus ze niets zien naast de zelfzekerheid in de ogen. Niet dat ze voor een moment zou twijfelen, het was een goede oefening, het zat hier namelijk vol van de shape shifters op het eiland. Daarnaast kon ze er enkel maar uit leren en ja, zelf na al die jaren kon Faye daadwerkelijk nog iets bijleren. Ze had na Tiberius geen leermeester meer gevonden die zo goed en geduldig was in haar werk. Daarnaast waren vrouwen nog een lange tijd taboe geweest in de mannentaken dus de geheimzinnigheid werd niet op prijs gesteld. Het was dus enkel Tiberius geweest, de rest had ze zelf geleerd. Eerst door naar gevechten te kijken daarna door de evolutie van de elektronische dingen zoals televisie en computers.
Haar bliksem raakte hem op zijn schouder en ergens kon ze een beetje voldoening vinden in de actie. Het zou hem geen pijn doen maar het was haar wel gelukt en dat was genoeg voor haar. Hij gromde kort en Faye draaide zich elegant en zelfvoldaan terug naar hem aan terwijl hij zijn kop schudde. Ze glimlachte opgelaten en nog steeds waanzinnig blij dat hij hier was. De studenten die hadden staan kijken wisten dat dit het einde was van hun duel en begonnen weer zelf te trainen of wandelde weg naar de kleedkamers. Faye liet de bliksem verdwijnen in het niets, alsof het door de grond werd opgezogen.
Toch was ze alert, zelf toen de witte tijger op haar kwam afgewandeld. Ze kneep haar ogen samen in de hoop iets te ontcijferen van zijn soepele immense passen maar ze kon er niets uit op halen. Hij wandelde tot vlak voor haar en transformeerde dan terug naar zijn oorspronkelijke menselijke lichaam en gooide zijn armen om haar heen. Ze sloeg haar armen rond zijn nek en hij hief haar een klein stukje op, ze lachte luidop. Bij zijn woorden zette hij haar terug neer en Faye keek hem in zijn expressieve ogen. ‘Ik jou ook. Het is een beetje wennen in dit lichaam,’ wees ze naar zijn gehele lichaam. ‘maar ik ben overtuigd dat jij het bent.’ Grinnikte ze terwijl ze haar handen uit zijn nek losmaakte. De drama van zijn woorden en het overdreven schoudergerol maakte haar glimlach nog wat breder. ‘Dankjewel, de basis ligt helemaal aan jou dus wees maar trots op jezelf.’ Tikte ze hem kort op zijn borst. ‘Ik heb in tweeduizend jaar enkel maar verder gebouwd op wat jij me geleerd hebt.’ Hij mocht het weten. Hij mocht weten hoezeer ze had opgekeken naar hem toen, hoeveel vertrouwen ze in hem had gehad en dat was er nu nog steeds. Ondanks dat hij jonger was in dit lichaam, hij bleef nog steeds een soort van mentor voor haar, een beste vriend en ze was zo blij dat ze hem terug had. ‘Waar ben je deze keer geboren trouwens?’ Vroeg ze nieuwsgierig. Ze liep naar de bank die nabij stond en greep naar haar flesje water op de grond en draaide zich al drinkend terug naar hem om, nieuwsgierig naar zijn antwoord. Het moest wat zijn, altijd op een andere plaats geboren worden, in een ander milieu, alleen … Outfit - Weapon
Onderwerp: Re: › familiar faces zo mei 08, 2016 5:27 pm
times have changed now i've changed A GOOD DIFFERENCE
Verloren. Of ja, niet echt verloren, want het gevecht was niet gestopt met veel pijn of wat dan ook, maar het raakte hem wel in zijn ego. Meteen wist hij al zeker dat hij zijn trainingen weer zou gaan opvoeren, want het idee dat ze hem elke keer zo zou kunnen raken, verontruste hem wel. Dit eiland was een heel andere plek dan hij gewend was. Hij had doorheen zijn levens wel met mutanten gevochten, had er elke keer een uitdaging in gevonden.. Maar hij mocht zich niet meer zo laten verrassen. Hij wist namelijk nog niet om welke reden hij deze keer geboren was, en dat moest hij eerst wel even uitzoeken. En hij moest zijn neefje nog zien te vinden voor hij roekeloos ging doen met zijn leven. Al had hij nu ook al alle redenen om toch een beetje voorzichtig te zijn. Hij wist namelijk niet of hij in zijn volgende leven Faye nog een keer terug zou vinden..
Dus moest hij er gewoon van genieten nu hij kon, of niet? Precies, ging hij ook gelijk doen. Geamuseerd keek hij toe hoe ze hem in de gaten hield, alsof hij ineens weer zou uithalen. En daar had ze gelijk in, daar was hij zeker toe in staat. Alleen had hij nu meer zin in een knuffel. Groot verschil wel. Tiberius shifte terug, tilde haar een stukje op terwijl ze haar armen rond zijn nek gooide. Uiteindelijk zette hij haar terug neer, waarbij ze hem aankeek terwijl hij sprak. ‘Ik jou ook. Het is een beetje wennen in dit lichaam,’ Duidde ze hem aan. ‘maar ik ben overtuigd dat jij het bent.’ Grinnikte ze toen. "Gelukkig maar", Grinnikte hij terug, waarna hij het toch even niet kon laten om een dramatische opmerking te maken over haar aanval van daarnet.
Al was het natuurlijk ook een complimentje, iets wat ze moeiteloos op pikte. ‘Dankjewel, de basis ligt helemaal aan jou dus wees maar trots op jezelf.’ Zei ze met een tikje tegen zijn borst, waardoor hij even moest lachen. ‘Ik heb in tweeduizend jaar enkel maar verder gebouwd op wat jij me geleerd hebt.’ Vertelde ze. Tiberius voelde zijn kaken toch wel even wat warmer worden. "Ah, hou op, je hebt het grotendeels aan jezelf te danken. Ik denk niet dat ik ooit iemand heb ontmoet die zo door kon zetten als jij, of het überhaupt zo lang met mij kon volhouden", Lachte hij schouderophalend. Het was de waarheid wel tho, op zijn neefje na dan, maar dat was even nog een beetje anders. Het respect dat hij had voor Jupiter was groot, omdat ze het ook gewoon had verdiend.
Jupiter liep weg naar de bank en hij volgde haar, nadat hij nog even door de ruimte heen had gekeken. De meeste trainingen waren ook afgelopen, maar sowieso zou hij hier wel vaker te vinden zijn vanaf nu. ‘Waar ben je deze keer geboren trouwens?’ Hoorde hij haar stem plots weer. "De regenwouden van Assam, Indië", Vertelde hij, met een klein glimlachje om zijn lippen. Het was een fijne plek, al haalde hij zijn top 10 helaas niet. "Hoe kom jij eigenlijk hier terecht? Had niet gedacht je te vinden op een school", Grijnsde hij geamuseerd. Nah, daarvoor was ze veel te slim, veel zouden ze haar niet kunnen bijleren hier..
Ze haalde geen voldoening uit het “winnen” … normaal zou ze dat doen, bij iedere tegenstander waar ze tegenover zou staan, maar gewoon niet bij Tiberius. Dit winnen was namelijk niet voor altijd winnen, ze kende hem daarvoor net iets te goed. De volgende keer dat ze hier weer zouden staan zou hij iets anders kunnen en dan zou ze verliezen. In al de jaren samen had ze nooit echt definitief kunnen winnen van hem, hij overtrof haar altijd, met lenigheid, kracht, zijn mutaties en vaardigheden. Daarom was hij zo’n goede leermeester, daarom keek ze zo naar hem op. Dus dit, dit was een terugkeer naar vroeger, ze leerde. Ze wist dat hij de volgende keer sterker zou zijn, dat hij haar iets zou laten zien dat ze nog niet gezien had. En zeker nu, zeker nu hij al zoveel levens had gehad dat hij zoveel meer had leren kennen op zoveel verschillende manier. Ze moest waakzamer zijn de volgende keer, dat besefte ze. Maar nu wist hij ook meteen dat hij dat misschien ook maar eens moest doen want ook Faye had er een behoorlijke tijd opzitten in de wijde wereld. Ze was ook beter geworden, al was ze te koppig om te evolueren met andere wapens, dat wilde niet zeggen dat ze niet keek en leerde. Dus ze wisten wat ze aan elkaar hadden, nog zeker een paar trainingssessies. Iets waar Jupiter naar uit keek, hij was tenslotte haar grote voorbeeld geweest in die tijd.
Hem omhelzen maakte het zoveel echter, ondanks dat dit een heel ander lichaam was waar ze mee in omhelzing was, het was echt, ze voelde het. In het moment dat ze haar ogen sloot kon ze zicht de zanderige omgeving voorstellen van toen, de kleding, Tiberius met het lichaam van toen. Dus ja, nu was ze het definitief honderd procent zeker, het was hem echt. En hij was hier op dit eiland, met haar in de hoop dat zijn neefje zou opduiken. Dat kon nog eens interessant worden.
Toen hij haar, natuurlijk, een compliment terug gaan glimlachte ze met voorover gebogen hoofd kijken naar de grond. In die tijd was ze inderdaad een volhouder geweest, vrouwen mochten niet mee doen met gevechten, mochten de kunst van wapens hanteren niet eens kennen. En Faye had het gedaan, tegen alle regels in. Het kon haar dood geweest zijn, zijn dood en ze waren beide blijven gaan. Dus ja, wat hij zei was misschien waar, alleen was dat toen, nu zou je niet veel meer van die volharding terug vinden in een wereld als deze. ‘Dat volhouden met jou heeft ook zijn geheimen hoor.’ Ze haalde kort haar wenkbrauwen op en knipoogde, alsof hij zo verschrikkelijk moeilijk was om mee om te gaan dat je daadwerkelijk een strategisch aanvalsplan nodig had. Toen ze hem vroeg waar hij deze keer was geboren kreeg ze bijna gelijk antwoord, Indië. Ze was er zelf al geweest maar zoals altijd bleef ze nooit lang op één plaats. ‘Verklaard het uiterlijk.’ Zei ze gelijk wijzend op zijn donkere huidskleur. Eigenlijk was ze er misschien zelf op kunnen komen. Ze zakte neer op de bank en greep naar haar flesje water toen hij de vraag soort van terug stelde. ‘Daar heb je gelijk, ik zou hier ook niet blijven mocht het niet zo intrigerend zijn van wat hier allemaal rond loopt.’ Ze dronk van het flesje en keek hem dan zijdelings aan. ‘En ze zijn me komen halen.’ Ging ze verder. ‘Ik ben nogal laks in het gebruiken van mijn mutaties, niet dat ik schade aanricht maar ik gebruik ze op een rebelse manier.’ Het voelde verkeerd om dat tegen degene te zijn die haar geleerd had alles te gebruiken voor een doel. ‘Ik weet, het is verkeerd van me maar tweeduizend jaar, ik heb momenten dat het gewoon niet zo vlot gaat als anders. Dusja, een storm en een feestje en blijkbaar verschijn je meteen op die mutantenradar van hen.’ Ze wuifde met haar hand kort richting de deuren, doelend op de docenten. ‘Ik ben hier tegen mijn wil, al is het tot zover interessant genoeg geweest om even te blijven.’ Gaf ze uiteindelijk maar eerlijk toe. Tegenover hem moest ze zich niet groot en sterk houden, hij kende haar beter dan dat … Outfit - Weapon
