Who run the world, girls {&Spencer}

Oke, dit was het dan. Het moment waar Spencer al zo lang tegenop zag. Ze moest haar nieuwe kamergenote ontmoeten. Spencer kan behoorlijk raar overkomen, dat wist ze zelf ook. Ze kreeg het nooit voor elkaar om een eerste gesprek met iemand normaal te laten verlopen. Soms begon ze met stotteren, andere keren was ze zo diep in haar gedachten verzonken dat ze het gesprek totaal niet volgde en niets anders deed als knikken, soms werkte het, maar andere keren stelde de persoon een vraag, en ‘ja’ knikken op een vraag komt nooit normaal over. Ze wilde per se een goede indruk maken op haar nieuwe kamergenoot, aangezien ze zoveel tijd met elkaar zullen doorbrengen. Sinds ze uit Toronto is vertrokken is ze bijna altijd alleen geweest. Ze was bang dat mensen achter haar mutatie zouden komen, ze bleef dus liever alleen. Wel was ze een tijdje bij een groep mutanten verbleven, die hadden haar over deze school verteld. Ze waren allemaal heel aardig geweest, zij hadden haar de Alias ‘Foxic’ Gegeven, ze voelde zich thuis bij hen. Uiteindelijk is ze bij hun weggegaan omdat ze ruzie kreeg met een van de meisjes, die jaloers was geworden op de aandacht die Spencer in de groep kreeg. Het meisje begon allemaal roddels over haar te bedenken, die de rest van de groep meteen geloofden. Spencer was gewoon niet goed in ruzies, ze werd er altijd de dupe van. Ze was helemaal in haar gedachten opgegaan, toen ze ineens doorhad dat ze bij haar kamer was aangekomen. De deur stond op een kier,  en ze hoorde samen met muziek, een hoop gegiegel uit de kamer komen. Spencer kreeg het meteen benauwd. Was dit wel de goede kamer? Had ze eigenlijk twee kamergenoten? Ze schudde haar hoofd en hield diep adem. Ze moest gewoon rustig blijven en zichzelf zijn. Op het moment dat spencer de kamer in liep hoorde ze het meisje iets in een andere taal zeggen, ze kon het niet verstaan. Eenmaal binnen keek ze de kamer rond, het was best groot eigenlijk. Het duurde even voordat ze door had wat er gebeurde,  want er was een zwart vogeltje met de haren van het meisje aan het spelen. Het zag er best grappig uit eigenlijk. Ineens had ze door dat het meisje haar aankeek, en Spencer schrok wakker uit haar mini-dagdroom. Oh nee, hoelang was ze wel niet aan het staren geweest?! “Uhm hoi ik ben Spencer.” Zei ze verlegen tegen het meisje. “Ik neem aan dat jij mijn nieuwe kamergenote bent?”

De stilte die viel kon niet ongemakkelijker worden. Spencer tikte met haar vingers op de hendel van haar koffer, die ze voor haar voeten had neergezet. "Sorry, ik was even afgeleid."  Spencer keek het meisje opnieuw aan, en Glimlachte, als er iets was wat Spencer niet kon was het geforceerd glimlachen, dus het zag er vast niet oprecht uit. "Je lijkt heel erg op iemand die ik, ehm.. Soort van kende." Spencer haar glimlach werd langzaam kleiner en kort haalde ze haar wenkbrauwen op. Wat moest ze daar nou op antwoorden? Ze bestudeerde het meisje nog eens goed, maar ze wist zeker dat ze haar nog nooit eerder had gezien. De behoorlijk ongename sfeer eindigde vrijwel meteen toen het meisje zich als Ziva voorstelde. Kort schudde Spencer haar hand en richtte daarna haar aandacht op het vogeltje, die Mirlo bleek te heetten. “Kan je met hem communiceren? Oh wow, dat is zo tof!” Kort hield ze haar hand door haar haren en keek de kamer rond. Het deed haar wat denken aan de kamer die ze in Toronto had, ze wist niet echt wat ze daar van moest denken, maar ze mocht niet klagen, de kamer zag er netjes uit, en was best groot. “Ik neem aan dat dit mijn bed is?” Voorzichtig liet ze zichzelf op het bed vallen, en keek Ziva weer aan. “Ben je hier al lang? Op het eiland?” Ze trok haar koffer wat dichter naar zich toe, zodat ze de rits los kon maken. Ze had totaal geen zin om uit te pakken, vooral omdat ze zoveel mee had genomen. Vlak voordat ze vertrok richting Genosha had ze nog behoorlijk wat geld uitgegeven aan kleding, en het was zeker niet makkelijk geweest om alles in haar koffer te proppen. Het verbaasde haar dat de rits überhaupt nog dicht kon. “Heb je trouwens nog tips over de mensen hier, zoals studenten of leraren die ik moet ontwijken of iets degelijks?” vroeg ze vervolgens. Spencer kon nog best wel ongelukkig zijn met haar woordkeuze, en dan wat kattig overkomen, als ze zou weten met wie ze zou moeten oppassen, zou dat best wat drama kunnen voorkomen.

Ziva kon dan misschien niet volledig met dieren praten, maar Spencer was behoorlijk onder de indruk van het feit dat ze met hem kon communiceren. Spencer hield best veel van dieren, iets minder van kleine zoogdieren en vogels, maar Mirlo vind ze nu al superschattig. Het feit dat Ziva zelf ook nog niet heel lang op het eiland was stelde haar gerust, ze was ook blij dat ze niet de enige nieuwe mutant was, ze had gehoord dat er een hele boel nieuwe mensen zijn aangekomen de laatste tijd.  Ze begon haar spullen van haar tas naar de kast die Ziva haar net had aangewezen te verplaatsen. "Het is best een groot eiland, ik ken nog lang niet alles hier. Maar het is zeker wel te doen, denk ik. Waarvoor ben jij hier eigenlijk?" Het was inderdaad een groot eiland, Spencer had nog eigenlijk nog helemaal niets van het eiland gezien, maar dat het groot was was redelijk duidelijk te zien. Ze had niet verwacht dat het zo groot zou zijn, eigenlijk wist ze helemaal niet wat ze moest verwachten, ze was zelfs bang geweest dat Genosha helemaal geen school was maar ze gekidnapt zou worden of iets dergelijks, je weet maar nooit met de haat tegen mutanten de laatste tijd. “uhm, ik uh..” Even zocht ze naar de juiste woorden, het gebeurde niet vaak dat Spencer iemand over haar mutatie vertelde. “Ik kan shiften naar een vos, maar dan gesublimeerd tot gifgas... Het is te gevaarlijk voor mij om volledig te shiften, dus ik moet nog wat oefenen om controle te houden.. Verder heb ik nachtvisie, en wat andere..” opnieuw zocht ze naar het goede woord. “Uhm.. Trekjes ..van vossen.”  Misschien was het beter om zich stil te houden over het feit dat deze ‘trekjes’ te maken hebben met het feit dat ze half roofdier is, vooral omdat Ziva van vogels houdt, en ze een superschattig vogeltje als vriend heeft. Dieren als Mirlo waren noueenmaal prooidieren voor vossen, Niet dat ze Mirlo ooit wat aan zou doen, en waarschijnlijk andere dieren ook niet. Het zou echter geen goede indruk achterlaten als ze dat zou vertellen, maar nu ze er over nadacht maakte het toch al niet meer uit, iedereen met een beetje verstand weet dat vossen roofdieren zijn, en op kleine dieren jagen. “En jij? je zei dat met dieren kunnen communiceren een deel van je mutatie was, nu wil ik de rest ook weten natuurlijk” Ze liep richting haar tas om de volgende lading kleding te pakken, terwijl ze luisterde naar het verhaal van Ziva.



Spencer was altijd wel een beetje mensenschuw geweest, dat was een van de ‘vossentrekjes’ van haar mutatie, schuw zijn. Als ze eenmaal haar draai gevonden had was ze altijd een stuk socialer en minder verlegen, maar dat had nou eenmaal tijd nodig. Dat er best veel geroddeld werd vond ze niet echt leuk om te horen, maarja dat doen ze op elke school wel.. Dat het meeste op social media gebeurde stelde haar nog een beetje gerust, dan kon ze het gewoon negeren en hoefde ze de directe confrontatie niet aan te gaan. “iemand die mensen  rate? wauw ik dacht dat dat soort dingen alleen in films gebeurden” Ze glimachte.
"Maar, vertel eens wat over jezelf. Ik ben stiekem heel nieuwsgierig." Zei Ziva vervolgens. Spencer legde nog snel een paar schoenen in haar kast neer, en liep vervolgens weer naar haar bed en nam plaats. Mirlo verliet haar bed en vloog richting het bed van Ziva. “Ik hou van fotografie, en zingen vindt ik ook best leuk..  uhm, ik ben geboren in Toronto, in Canada, en heb daar eigenlijk m’n hele leven gewoond.” even stopte ze met praten, kort zuchtte ze en frummelde wat met haar vingers. Er was bijna niemand die wist wat ze gedaan had in haar geboortestad, en dat wilde ze ook zo houden. “Maar er was wat gebeurd, meerdere dingen eigenlijk en uhm, toen moest ik weg.. Ik was naar Amerika gevluch- gegaan.” verbeterde zichzelf snel. “Ik heb een paar maanden alleen door Amerika getrokken, en heb nog een tijdje samen met een groep mutanten gewoond, maar daar ben ik uiteindelijk ook weggegaan omdat het niet helemaal lekker liep met de groep. Toen heb ik nog een even rondgezworven toen ik uiteindelijk iemand vond die me meer kon vertellen over Genosha, en nu ben ik hier.” Ze liet zich volledig op het bed vallen en staarde naar het plafond. “Het allemaal nog een beetje onwerkelijk, alles ging zo snel opeens..” Even was het stil, het was inderdaad onwerkelijk voor Spencer. Het eiland was altijd een soort droom geweest, een droom die vast nooit werkelijkheid zou worden. Ze hoopte altijd dat het waar was, dat er mensen zoals haar waren. Een school met leraren met mutaties,  die haar dingen konden leren om meer controle over haar mutatie te krijgen, zodat ze nooit meer mensen of dieren pijn hoefde te doen. Mirlo tjierpte kort, waardoor Spencer uit haar gedachten werd getrokken. “Hoe ben jij hier terecht gekomen dan?” Ze kwam weer overeind en keek Ziva vragend aan.