Naam: Cole Braxton Alias: Dux Leeftijd: 12 Geboortedatum: 14 februari Afkomst: St. Kilda beach, Melbourne, Australia
Character
In person + Adventurous, Sensitive, Athletic, Courageous, Energetic, Alert, Loyal - Mischievous, Fragile, Clingy, Shy Als persoon is Cole misschien niet zo heel typisch als elke andere 12 jarige. Het merendeel van de tijd is hij wel een opgewekte knul die alles doet wat iemand van die leeftijd doet, maar door zijn verleden is hij heel alert geworden voor zijn omgeving. Verder kan zijn gehele gedrag ook ineens omslaan en kan hij heel bang overkomen voor alles. Dan vertrouwt hij niemand, zal hij ook niet snel zijn mond open trekken dat soort zaken.
Mutated - Unstable, Murderous, Sly, Outrageous, Cruel, Manipulative Als hij eenmaal getransformeerd is, zijn alle goeie kwaliteiten die hij ooit bezat verdwenen. Als weerwolf zijnde is hij een echt beest, kent hij niets van controle en vermoord hij alles wat op zijn pad komt. Verder kent hij niets anders dan pure woede en kan hij zeer manipulatief overkomen en krijgt hij ook meestal wel alles gedaan, met alsnog waarschijnlijk de dood van de ander tot het gevolg.
Looks Cole is 1m56 groot, heft blonde haren die hij in een half lang kapsel draagt en helder blauwe ogen. Verder qua kledingstijl draagt hij vrij casual kleding, zoals hemdjes of gewone shirts met een jeans of iets in die aard. Qua schoenen draagt hij vrijwel altijd sneakers, al is hij het ook gewend om blootsvoets te wandelen.
Family Casey & Ruby Braxton Daryl (4) & Heath (12)
Mutation: Cole is geboren met het weerwolvengen. Zijn vader Casey was er namelijk ook een, hij is echter de enige van de drie zonen die het gen heeft geërfd. Zelf heeft de jongen geen idee hoe hij het moet activeren, omdat het in zijn gevangenschap elke keer door een grote toevloed aan pijn wordt geactiveerd. Een volle maan maakte hij ook nog niet mee, omdat er geen sprake was van ramen in de gebouwen waar hij vast zat. De jonge Australiër is nog nooit op een natuurlijke manier kunnen shiften naar zijn wolvenvorm. Hij heeft zichzelf dus ook nog totaal niet onder controle, het enige waarmee hij leeft is een grote woede tegenover de mensen die hem gevangen hebben genomen. Iets wat zich elke keer uitte tot een hels gevecht in een van de kamers, en waardoor hij als wolf zijnde totaal geen medeleven meer kent. Door het weerwolvengen kan Cole zichzelf genezen, heel traag wellicht maar uiteindelijk heelt hij wel na een verloop van dagen. Ouder worden zit er voor hem wel in, al gaat dit op een veel tragere basis dan bij een normale mens.
Als hij shift heeft Cole maar een vorm waarvan hij weet. Een donkere wolf, bijna zwart al zit er eerder een donkerbruine schijn op zijn vacht, met stugge haren en een doodse blik in zijn grijze ogen. Doordat hij nog niet volgroeid is, is het een vrij klein exemplaar al blijft hij groter dan een normale wolf, dit komt doordat zijn poten langer zijn. Maar dit is de kant die bij hem onder dwang is geactiveerd, dit is de weerwolf. Een onstuimig, oncontroleerbaar wezen dat alles liefst met huid en haar wilt verslinden als hij is geshift, dit wezen kan hij dus niet controleren en kan op elk moment worden geactiveerd. Cole kent zijn triggers nog niet, buiten dan de pijn trigger door wat hij heeft meegemaakt. Toch is er ook nog een andere soort wolf, de kant die Cole zelf nog niet kent. Hier is hij een gewone licht grijze wolf, eentje die leeft zoals elke normale wolf leeft en zich uiterst richt op het leven in een roedel. Maar deze wolf is voor Cole nog geheel onbekend.
De mutatie brengt natuurlijk met zich mee dat hij extreem gevoelige zintuigen heeft. Waardoor hij dus sneller zaken oppikt als hij eenmaal in zijn wolvenvorm is. Enkele voorbeelden zijn zijn reukzin en zijn gehoor, die zijn zoveel keer beter dan die van een normaal persoon dat hij praktisch door muren heen een gesprek kan volgen. Iets wat hij vaak genoeg gedaan heeft toen hij vast zat.
Zijn kracht en snelheid heeft hij alleen ontwikkelt in wolvenvorm, en dit dan ook zeer minimaal. De kracht waarmee hij vecht als wolf heeft hij voornamelijk getraind gedurende al die gevechten, al heeft de jongen geen idee dat hij diezelfde kracht ook heeft in zijn menselijk lichaam. Snelheid is iets wat vrij zwak is gebleven, door dat hij zich niet vrij kon bewegen natuurlijk. Al is hij natuurlijk altijd nog sneller dan een simpele hond op deze moment.
The story - 2023: Als vechtertje kwam Cole samen met zijn tweelingbroer Heath ter wereld in Melbourne. De Braxtons waren al jarenlang geliefd op St. Kilda Beach omdat ze daar een kleine surfshop hadden met de beste planken in heel de streek, gemaakt door Casey. De komst van een tweeling was onverwachts, maar even goed hielden ze van hun beide zoontjes en werden de twee ook meteen opgenomen in een grootschalige familie die bestond uit voornamelijk vrienden.
- 2025: Het leven van de broertjes Brax kon altijd beter. Hoewel de kleine tweeling niets tekort kwam ondanks de daling van de verkoop van surfplanken. Ruby en Casey wilden altijd beter doen voor hun twee kleintjes, daarom begon hun moeder te werken in een of ander restaurant aan het strand waar ze wat extraatjes mee verdiende voor haar familie. Ondertussen konden ze beide al lopen, en spendeerde ze de dagen op het strand door met hun vader en leerde ze van alles wat noodzakelijk was als je op het strand leefde.
- 2028: Tijd voor school, als kleine troublemakers werd het natuurlijk ook tijd om wat van de academische wereld te proeven. Heath en Cole gingen naar een school in de stad, iets wat beter was voor hun ontwikkeling. Hij maakte meteen vriendjes met iedereen, terwijl zijn broertje daar iets meer last mee had. Casey had er uiteindelijk voor gezorgd dat een kleinschalige sponsor geld zou stoppen in hun winkeltje, waardoor er mond tot mond reclame werd gemaakt en dat deed de zaken weer goed draaien. In de lessen deed de tweeling het vrij goed, al liet hun gedrag het soms van zich af weten.
- 2030: Langzaam maar zeker raakte de twee broertjes wat vervreemd van elkaar. Ze hadden elk een soort vriendengroepje. Hun band als tweeling zijnde was nog altijd even sterk, al merkte hun ouders wel dat ze toch ieder een eigen soort leventje begonnen te leiden voor zover dat dan al kon als 7-jarige. Er was echter één factor die de broertjes op school toch nog een beetje samenhield, namelijk Ruby. Iemand die ze hadden leren kennen toen ze aan het wachten waren op de bus om naar huis te gaan, maar toch iemand die meteen indruk op hen maakte. Ze was ouder als hun, maar ze vond het toch nog cool om met de twee kleintjes rond te hangen en lol te trappen.
- 2031: Alles veranderde. Er werd nog een Braxton geboren, waardoor de aandacht van hun ouders iets meer ging naar de kleinste van de drie jongens. Al hadden de twee daar in eerste instantie niet al te veel problemen mee, ze spendeerde nog vaak genoeg tijd als gezin door. Cole’s gedrag begon zichtbaarder te veranderen, hij had iets meer last van plotse woedeaanvallen en werd rustelozer. Een bepaald moment in de zomer. Cole kwam niet thuis. Dagen aan een stuk niet. Heath kon dit absoluut niet hebben en begon zich te misdragen naar zijn ouders toe, zijn ouders waren wanhopig geworden omdat hun zoon nergens te vinden was. De politie vond ook niets. Cole was in rook opgegaan, alsof hij nooit had bestaan. De jongen was echter ontvoerd. Zo maar weg geplukt van het strand toen hij eventjes alleen was. Waar hij was beland wist hij zelf niet, hij wist enkel dat hij bang was. Dagen gingen voorbij voor hij weer een mens te zien kreeg. Deze leidde hem uit de donkere ruimte waar hij al die tijd had gezeten. Half bewust van wat er gebeurde lag hij uiteindelijk op een snijtafel, zijn handen en voeten vast gemaakt met kettingen. Een golf van pijn. Twee.. Drie.. En toen was hij niet meer de kleine jongen. Er lag een wolf op de tafel, een grauwe kwade wolf. De golven van pijn volgde weer. Stemmen vulde de kamer. “Dit moet hij langer kunnen volhouden.” Wie het zei zag hij niet, de pijn nam zijn lichaam over. Het volgende wat hij zich kon herinneren was dat hij weer in die donkere kamer lag, zijn kledij was kapot gescheurd en zijn lichaam deed onbeschrijfelijk veel pijn.
- 2032: Nog steeds wist niemand waar hij was. Zijn ouders probeerden alles draaiende te houden zoals het was. Vrienden kwamen geregeld langs om voor Heath en Daryl te zorgen, maar die eerste zakte steeds in een diepere put vanwege het gemis naar zijn broer. Overgebracht naar mijlenver buiten de stad kreeg Cole voor het eerst sinds een lange tijd weer gezelschap van een vrouwelijk persoon. Een gesprek volgde waarbij ze allemaal vragen stelde over hoe hij zich voelde en alles. Later op diezelfde dag werd hij in een afgesloten ruimte geplaatst, ditmaal zo helder als maar zijn kan. Er was een mannelijk persoon, de slager, zo had hij hem genoemd. Een golf van elektriciteit golfde door het lichaam van de iets grotere jongen heen. Zijn haren schoten overeind. Meerdere malen werd hij geëlektrocuteert, langer als eerst, niet veel maar hij behaalde zo’n 8 golven voor hij veranderde in het beest. Ditmaal werd er een ander dier naar binnen gestuurd. Een hond, een golden retriever om precies te zijn. Met zijn verhoogde zintuigen als wolf hoorde hij dat er een nieuwe lading elektriciteit werd geproduceerd. “Maak haar af.” Verward had hij de slager aangekeken. De hond begon te piepen en schuifelde zenuwachtig heen en weer, bang voor wat komen zou. Angstig had hij naar het dier gestaard, niet wetende wat te doen. Tot de slager dichter was gekomen en hem een trap in zijn flank had verkocht. De donkere wolf was vooruit geschoten en had de goldie hardhandig op de grond gekregen, al had hij een paar beter geïncasseerd. Kwaad om wat er met hem zou gebeuren als hij het niet deed, had hij haar de keel doorgebeten. De smaak van het bloed was tot diep in hem doorgedrongen, maar hij kreeg geen rust. De wolf werd gedwongen om weer te veranderen in de jongen door een aantal stroomstoten. Zijn hele lichaam zat bedekt onder de blauwe plekken, hier en daar ook brandplekken door wat ze met hem deden. Dit hele ritueel werd op die dag nog een keer uitgevoerd. In de loop van de tijd dat hij daar zat kreeg hij dit om de twee dagen te verduren. Omdat het anders te gevaarlijk was en hij het niet zou overleven.
- 2034: Een nieuwe verplaatsing. Al had Cole geen idee waar hij was. De ramen van het gebouw waren volledig afgeschermd, zodat je niet naar binnen of naar buiten kon kijken. Door al hetgene wat hij had doorstaan was hij er achter gekomen dat zijn lichaam zichzelf genas, traag maar het gebeurde wel. Nooit meer werd hij uit zijn kooi gehaald om ergens anders te eten of wat dan ook, het enige waarom hij er nog uit mocht was als de slager hem kwam halen. Iets wat steeds vaker leek te gebeuren, al had geen besef meer van tijd of wat dan ook. De zaken die hij in de afgelopen maanden moest uitvoeren waren afschuwelijk geweest, monsterlijk. Iets waardoor hij getekend was voor het leven. Ze hadden ook nieuwe manieren uitgeprobeerd om hem te proberen pijnigen, voornamelijk met vuur, waardoor er nog schroeiplekken op zijn lichaam te vinden waren. Ondertussen was de jongen zo wit als een laken geworden, doordat hij niet meer in direct zonlicht was verschenen sinds hij hier was. Zijn blonde haren waren dof geworden, en zijn ogen, het leek wel alsof de glans eruit was verdwenen. In Melbourne leek het leven eindelijk te zijn verder gegaan voor zijn ouders en voor zijn jongste broertje die inmiddels vier jaar oud was, alleen Heath vertoonde nog steeds wangedrag.
- 2035: Dagen waren veranderd in weken, weken in maanden, maanden in jaren. De familie Braxton had hun zoon Cole al zo lang niet meer gezien, dat het begon te lijken alsof ze hem vergeten waren. Maar dat was ook niet het geval, de foto’s in hun huis, waar hij met een lachend gezicht op stond die waren er nog steeds. Ze zouden hun kleine jongen altijd missen, misschien zouden ze hem nooit meer zien. Wie zou het weten? Cole zelf was al enkele dagen ontzien geweest, ze gaven hem de tijd om weer te helen. Weer was hij verplaatst, op de nieuwe locatie dat hij nu al een aantal weken. De deur van zijn hok werd opengedaan, en dit keer stond er niet de slager, noch iemand die hij kende. Er stond een jongen, iets ouder dan hem en die nodigde hem uit om uit het hok te komen. Cole werd gerust gesteld met een warme handdruk. Dat was hetgene wat er voor zorgde dat hij de rest van de middag in de gangen mocht rond lopen met de knul. Tot hij opeens verdween, Cole was weer alleen maar hij bleef op ontdekking gaan. Het feit dat hij niemand tegen kwam baarde hem zorgen, maar het zorgde ook voor een beetje hoop. Hoop op een ontsnapping. Maar toen was hij daar. De Slager leidde hem naar een onbekende kamer en begon weer opnieuw met wat hij altijd deed. Angstig was Cole niet meer. Nee, die angst hadden ze uit hem gedreven. Het was gewoon wachten op de pijn. Een luide knal ging door het gebouw heen. Wat er gebeurde wist Cole niet, maar de Slager verdween al heel snel.
Toen kwam de eindeloze stilte. Hoelang het had geduurd wist hij niet, maar de elektriciteitsstoten hadden lang genoeg aangehouden om hem buiten westen te brengen. De volgende moment werd hij wakker op een boot. Een man en een vrouw zaten schuin tegenover hem in de kajuit, en hij lag blijkbaar op een bed. Bewegen lukte nog niet optimaal, al kwam dat niet door de verwondingen die hij had opgelopen. Hij werd onder verdoving gehouden of iets in die aard, waarom wist hij niet. Waar ze heen gingen even min. Het enige waar hij oog voor had was de buitenwereld. De eindeloze zee waar ze nu op zaten. Vaag ving hij een gesprek op over een of ander eiland. De plek waar ze heen gingen? Het was de man die hem als eerste opmerkte, iets wat het gesprek liet stilvallen. “Ik ben Jamie.” Sprak de man op een geruststellende toon. Een antwoord forceren lukte Cole echter niet, enkel een onbegrijpende blik. “We zijn er bijna. Als we op het eiland zijn beantwoorden we al je vragen.”
