Enkele weken na zijn volle maan was hij nog steeds niet naar buiten gegaan. Toch niet alleen, nee hij werd altijd vergezelt door Storm. Cole wilde nooit meer alleen zijn. Wat hij had veroorzaakt op zijn eerste volle maan had hij zichzelf nog niet vergeven, hij kon nog steeds de schokken voelen die Kylie door zijn lichaam had gejaagd. De schade was groot geweest maar hij had zichzelf geheeld, maar alsnog. Nog steeds kon hij het voelen. Gezond was het zeker niet geweest, maar dat was de enige manier om Dux te stoppen had hij ook weer geleerd. Pijn was zowel zijn trigger om te veranderen naar Dux als om terug te veranderen naar zichzelf. Al had de uitputting er ook wel mee te maken, het was vrij ver in de avond geweest. Bijna tegen de ochtend aan zelfs als hij het zich goed kon herinneren. Maar goed. Sindsdien was hij dus niet meer alleen buiten geweest, of had hij Kylie ook niet meer gezien nadat hij was vertrokken uit het ziekenhuis. Het was zeker niet zijn beste gedrag geweest, en van Dux al helemaal niet. Een volle maan als die wilde hij nooit meer meemaken, Dux mocht nooit meer vrij komen. Nooit meer op zijn eentje over het eiland lopen. Nee, hij zou er alles aan doen om er voor te zorgen dat dat niet nog een keer zou gebeuren!
Zijn dag was begonnen rond 9uur, slapen lukte niet goed meer sinds die nacht. Iets wat misschien ook wel logisch was ergens. Cole kreeg alleen maar meer en meer nachtmerries. Het hielp dat hij alleen was op zijn kamer, dan kon hij er niemand anders mee lastig gaan vallen. Een zucht schoof over zijn lippen voor aleer hij van zijn bed afrolde. Geen idee wat hij vandaag weer ging doen, misschien kwam Storm nog langs. Iets wat hij eigenlijk wel hoopte. Hij wilde zijn vriend weer zien, want hij werd haast gek van de vier muren rond hem. Geklop op de deur deed hem even fronzen. Storm klopte niet? Tenzij de knul ineens een slag op zijn hoofd had gekregen, maar meestal kwam die gewoon binnen en deed een aantal pogingen om hem naar buiten te sleuren. Iets wat je heel letterlijk mocht nemen. Wat dwaas staarde hij naar de gesloten deur. De geur die hij opving herkende hij niet. Een diepe frons verscheen op zijn gezicht. Wat twijfelend bleef hij staan. Moest hij nu open doen? Wie weet was het iemand die wist van de volle maan? Van wat hij Kylie had aangedaan?
Met de grootste moeite was hij uiteindelijk naar de deur gelopen. Zijn hartslag was de hoogte in geschoten vanaf het moment dat hij recht voor de deur stond. De kleine jongen legde zijn hand plat op de deur. Hopend dat diegene misschien zou vertrekken. Maar hij wist goed genoeg dat zoiets helemaal niet ging gebeuren. Cole wreef even door zijn ogen. Hij moest hierdoor! Met al zijn moed verzamelt trok hij de deur uiteindelijk open. Voor hem stond een donker harige jongen, hij leek nog jong. Maar zeker niet jonger dan Cole zelf. ‘Kan ik wat voor je doen?’
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Wie was het? Dat was de enige vraag waar Dalton mee in zijn hoofd had gezeten. Hij was ermee wakker geworden en ook mee gaan slapen als hij eerlijk was. Ondanks dat hij de eerste dagen op de school alleen geslapen had, kreeg hij nu wel een kamergenootje. Hij wist niet hoe dat hij zich erbij moest voelen, maar hij had het niet in zich gehad om er tegenin te gaan. Hij had het laten gebeuren en die ochtend was hij onderweg - met zijn koffer - naar zijn nieuwe kamer. Als het van hem afhing bleef hij liever alleen, dan moest niemand anders zijn problemen doormaken. Er was helaas geen weg terug. Zo eindigde Dalton uiteindelijk voor kamer dertien en klopte hij aan.
Geduldig was Dalton aan het wachten totdat de deur geopend werd voor hem. Het duurde een tijdje en in die tijd was hij maar om zich heen aan het kijken. Enkele mensen die voorbij liepen keken naar hem, maar dan wenden hij telkens zijn blik af. Zin in een gesprek met één van die mensen had hij niet. Eigenlijk wilde hij zijn kamer gewoon binnen om zijn spullen daar te kunnen droppen. Alleen zou hij niet liggen, daarvan had hij al gehoord, maar hij wist nog steeds niet of dat zo een goed idee was. Als hij alleen had moeten slapen, ging je hem niet horen klagen. Met iemand anders samen vertrouwde hij gewoon weg niet. Zelfs voor Dalton duurde het een hele tijd voordat de deur geopend werd. Misschien moest hij gewoon naar binnen stappen? Het kon altijd wel zijn dat er eigenlijk niemand binnen was, ook al was het vroeg. Iemand die vroeg op stond misschien? Of juist niet en nog lag dat slapen. Dan had hij misschien net iemand gewekt en mocht hij daardoor niet buiten. Bij die gedachten keek hij naar zijn schoenen en beet zacht op de binnenkant van zijn kaak.
Uiteindelijk was het voor Dalton ook genoeg geweest. Net wanneer dat hij de deurknop vast wilde nemen om de deur te openen, kwam er beweging in. Meteen trok hij zijn hand terug en keken zijn bruine kijkers naar de andere jongen. Er werd gevraagd of er wat voor hem gedaan kon worden en Dalton zetten zijn beste glimlach op. ‘De deur openen kan een start zijn?’ stelde hij voor. Hij was nerveus en dat kon je ook wel zien, maar dat was niet het enige. Weer had hij een ongemakkelijk en onbekend gevoel in het bijzijn van de jongen. Eén die hij nog eens gehad had op het eiland. Hij kon het nog steeds niet plaatsen, maar het was onaangenaam. Langs de jongen probeerde hij naar binnen te kijken, maar dat gaf hem niet veel informatie. ‘We zouden een kamer moeten gaan delen,’ vertelde hij dan maar tegen de andere jongen. Misschien was hij nog niet op de hoogte gebracht? Als dat zo was stond Dalton er misschien voor niets, want wilde de andere helemaal niemand bij op de kamer.
Cole was de grootste treuzelaar ter wereld geworden sinds alles was gebeurd. Hij was er zeker niet trots op dat hij het was. Maar hij wilde gewoon zeker zijn dat hij niet zo maar ging uit vliegen of wat dan ook. Maar goed uiteindelijk had hij toch zijn stoute schoenen aangetrokken en had hij de deur open gedaan om oog in oog te komen staan met een persoon die hij totaal niet kende. Voor een moment bekeek hij hem van kop tot teen. Het duurde enkele seconden toen hij het zag. Om een of andere bizarre reden had de knul voor hem een koffer bij zich. Betekende dat? Waarom had niemand hem hiervan op de hoogte gebracht na alles? Haatte het schoolbestuur hem of zo? De jongen moest de grootste moeite doen om zijn koelte te bewaren. Iets wat maar net lukte, al panikeerde hij langs de binnen kant. Iets wat zeker niet goed was. Nee, Dux zou merken dat er iets aan de gang was en dat was nooit goed.
De jongen voor hem leek nog best wel aardig. De manier waarop hij reageerde dan toch. Een voorzichtige glimlach verscheen op zijn gezicht terwijl hij de onbekende wat verward aan staarde. Waarom zou hij zijn deur open doen voor een volledige vreemde? Afgaand van zijn verleden deed Cole het echt niet goed met vreemde, ze vertrouwen was dan ook iets wat hij zeker niet deed. Niet vanaf het eerste moment alleszins. Inmiddels leek Dux ook wel ontwaakt te zijn. En wat het ook was, de weerwolf was meteen heel alert voor de jongen die voor zijn deur stond. ’Waarom zou ik de deur verder openen?’ Klonk het een beetje dom. Onderhuids voelde Cole hoe Dux deze jongen probeerde in te schatten, hoe hij achter zijn mutatie probeerde te komen en alles. Wat er ook gaande was, Dux merkte het op, maar Cole nog net niet. Toch niet zonder de hulp van zijn andere kant. Als hij de gehele situatie even wat beter opnam, voelde hij van de onbekende toch iets afstralen. Iets waar hij zijn vinger niet bepaald kon opleggen momenteel.
Van zodra de jongen weer begon te spreken viel Cole’s mond open. ’Oh.. OOOOH!’ Meteen zwierde Cole de deur helemaal open. Dit was weer zo typisch iets voor hem om mee te maken. Natuurlijk hadden ze het hem gezegd dat hij een kamergenoot kreeg, het was gewoon compleet uit zijn geheugen geglipt omdat hij zoveel andere zaken aan zijn hoofd had. ’Het spijt me, ik was het totaal vergeten dat je vandaag kwam. Ze hebben het me wel gezegd, maar ik had andere dingen aan mijn hoofd.’Sprak hij hoofdschuddend waarop hij een brede glimlach op zijn gezicht liet verschijnen. Dat was ook weer heel mooi van hem hoor. Wie weet wat voor indruk hij momenteel op de jongen maakte. Cole wandelde rustig de kamer al in, wachtend tot de andere jongen hetzelfde zou doen. Dux probeerde omhoog te komen. Maar dit keer kon Cole hem onderdrukken. Momenteel had hij de macht over de wolf. Gelukkig maar! ’Ik ben Cole trouwens.’
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Zijn eerste indruk van de jongen was niet geweldig. Dalton had niet echt het gevoel dat hij meteen met een warm hart werd ontvangen in de andere zijn kamer, maar dat kwam misschien omdat hij niet verwacht werd. Als een vreemde ineens op je deur klopte wanneer het nog vroeg was, kon je de reactie niet erg vinden. Dalton had voorgesteld om de deur te openen voor hem zodat hij naar binnen kon gaan, maar dat leek de jongen niet zo een goed idee te vinden. Omdat hij niet goed wist wat hij er op moest antwoorden keek hij even de andere kant op en dan weer naar de jongen. Nu dat was een heel aangename situatie. Gelukkig veranderde die wanneer dat Dalton vertelde dat hij de nieuwe kamergenoot was.
Dalon wilde bijna een stap naar achter zetten bij de plotse verandering in het gedrag van de jongen. De deur werd open gezwaaid en alles verliep ineens veel vlotter. ‘Kan de beste overkomen,’ sprak hij met een glimlach. Ook hij durfde wel eens zaken te vergeten omdat hij met andere zaken bezig was, daar kon je niets aan doen. Hij zou het de jongen die dat zichzelf voorstelde als Cole ook niet kwalijk nemen. De koffer die hij bij had rolde hij naar binnen en bracht hij naar het lege bed. ‘Ik ben Dalton,’ stelde hij zichzelf dan voor en in eerste instantie had hij zich naar de andere toegedraaid met zijn hand uitgestoken. Voordat die echter geschud zou kunnen worden, trok hij die in een ongemakkelijke beweging terug om door zijn haar te wrijven. ‘Ben nog niet zo lang op het eiland, jij?’ vroeg hij. De vraag diende als afleiding zodat de andere niet stil zou blijven staan bij de ongemakkelijke beweging die hij gemaakt had.
Hij draaide zich in afwachting op een antwoord terug om naar zijn koffer. Met wat moeite hees hij die het bed op om dan te openen. De kleren die hij had begon hij uit te laden en zo ook het nachtlampje voor op zijn nachtkastje. De onderwerpen die Dalton wilde ontwijken, ging hij uiteindelijk niet kunnen ontwijken. Dat was onmogelijk. Het lampje plaatste hij op zijn nachtkastje om vervolgens even te zoeken naar een stopcontact. ‘Hopelijk vind je het niet erg als er ‘s avonds een lichtje brand,’ mompelde hij zacht en niet erg duidelijk.
Van nature uit wat hij echt niet zo vergeetachtig als hij net over kwam. Maar afgezien van wat hij had meegemaakt was hij toch vrij hard van slag geweest. Nog steeds eigenlijk. Maar hij schaamde zich er echt wel voor tho. Die knul moest waarschijnlijk denken dat hij zo’n grote eikel was. Iets wat hij dus eigenlijk wel totaal niet was, allesbehalve zelf. Als Dux boven kwam kon dat wel eens het geval zijn, maar het lage niet in zijn ware aard. Cole haalde even kort zijn schouders op. ’Wel, ik heb liever dat het mij niet over komt!’ Lachte hij schuin. Maar legit, nee dat ging hem niet meer gebeuren. Al kwam dat dan weer door dat hij nu wel een kamergenoot had, en het hopelijk ook maar bij eentje zou blijven? Nog meer volk zou de kleine knul echt niet aan kunnen hoor. Zijn nieuwe kamergenoot stelde zich voor als Dalton. Niet meteen een standaard naam als je het hem vroeg? Voor een kort moment staarde hij naar de hand van de jongen, en net wanneer hij die ook wou schudden trok de jongen ze al weer weg en vuurde een nieuwe vraag op hem af. Vreemd. Cole stond er inderdaad niet bij stil. Merendeels ook omdat hij zelf iemand niet al te vaak de hand schudde. ’Toch al een maandje of 2 denk ik.’ Grijnsde hij even. En wat een bewogen maanden waren het!
Cole ging op zijn bed zitten en staarde heel even naar hoe Dalton alles begon uit te pakken. Een ding dat meteen opviel was natuurlijk wel het nachtlampje dat de knul op zijn nachtkastje zette. Een kleine frons verscheen op zijn gezicht. Al besloot hij niet meteen vragen te stellen. Misschien was het iets uit de knul zijn verleden of had het te maken met zijn mutatie en zo. Dalton mompelde heel zachtjes wat, iets wat hij haast meteen oppikte. Thanks versterkte zintuigen! ’Eens ik slaap maakt het me niet zo veel uit hoor. Meestal ben ik toch tot vrij laat nog buiten.’ Stelde hij hem maar gerust. Nee, dat vond hij eigenlijk echt niet erg hoor. Als het hem hielp om te slapen was alles oké. Dan stonden ze de volgende ochtend tenminste beide met een goed humeur op. ’Dus zie je het hier een beetje zitten of?’ Ugh, tegenwoordig had hij echt wel weer moeite met een goed gesprek aan te knopen met iemand anders. Alsof er sinds de volle maan toch weer een soort angst was binnen geslopen.
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
De mensen die hij als ouders beschouwde hadden hem vaak gezegd dat je niet voort moest gaan op eerste indrukken en ze hadden gelijk. Cole was helemaal verkeerd overgekomen, maar gelukkig veranderde dat. Eigenlijk leek het iemand heel leuk om mee om te gaan. Tot die conclusie kwam Dalton, ook al was een klein deel van hem wat onrustig. Om te bedekken dat hij zo abrupt zijn hand terug had genomen, had de jongen een andere vraag gesteld. Vaak werkte dat als je de aandacht van iemand wilde afleiden en zo werkte het ook bij zijn kamergenoot. Hij beantwoordde rustig de vraag en blijkbaar zat hij iets van de twee maand op het eiland. ‘Ook nog niet super lang,’ merkte Dalton op.
Het leek hem het beste om de andere meteen te verwittigen dat hij met het lichtje aan sliep, want het was best belangrijke informatie. Als Cole het er niet eens mee was geweest, hadden ze een probleem. Dan moest de jongen weg, naar een andere kamer. Gelukkig kwam er geen probleem en zat de andere gewoon heel lang nog buiten. ‘Gelukkig maar,’ sprak hij met een oprechte glimlach. ‘Als je het maar niet toevallig uit zou doen als je binnenkomt,’ waarschuwde hij de andere toch maar even. Dalton besloot om zijn schoenen uit te doen en op dat moment vroeg Cole of dat hij het wat zag zitten. ‘Niet echt eigenlijk,’ zei hij eerlijk met een kleine glimlach op zijn gezicht. Om zichzelf een houding te geven ging hij in kleermakerszit op het bed zitten. Zijn handen legde hij vervolgens op zijn schoot en zijn tenen bewoog hij zachtjes. Zo zat hij naast zijn koffer dat op het bed lag. ‘Het is allemaal ineens veel,’ verklaarde Dalton. Zelfs de kamer delen vond hij momenteel niet zo fijn en dat omdat hij gewoon geen vertrouwen in zichzelf had. Misschien zat hij wel met een andere mutant op de kamer, maar dat wilde niet zeggen dat hun kracht gelijk was. Als het verkeerd liep en alle stroom viel ineens uit, dan kon het echt wel heel verkeerd gaan. ‘Nieuwe school, nieuwe mensen en alles,’ ging hij nog verder. Dalton wilde niet dat de andere zich direct aangesproken ging voelen. Voor hetzelfde geld kwam het over alsof hij het niet zag zitten om een kamer te delen, wat ook zo was, maar hij wilde het niet zo over laten komen. ‘Ontdekking van men mutaties,’ zei hij schouderophalend en hij keek naar zijn handen.
Dalton zat dan natuurlijk ook nog altijd met zijn eigen problemen. De hoofdpijn die altijd aanwezig was en steeds zagend zijn aandacht wist te trekken. Met momenten werd hij er gek van en leek het alsof zijn hoofd zou ontploffen. Als Dalton er iets tegen kon doen, deed hij het meteen. Helaas was hij nog steeds niets tegengekomen dat hem kon helpen. Zelfs al liep hij er nog niet lang mee rond, het was verschrikkelijk. Daarbij was het ook gewoon heel uitputtend voor hem.
Niet echt nee. Maar het gaat sneller voorbij dan het lijkt.’ Dat was niet helemaal de waarheid. Sinds hij was veranderd, leken de dagen traag te gaan. Traag voort tikkend naar de volgende volle maan. Naar het moment dat het beest weer vrij mocht rondlopen zonder dat iemand er wat aan kon doen. Maar goed, misschien was het nu wel zijn taak om Dalton gerust te stellen. Of dat toch zo goed mogelijk te proberen, zoals Storm ook had gedaan bij hem. Iets waar hij de oudere jongen echt wel dankbaar voor was, al bleek het uiteindelijk toch niet te hebben gewerkt. Die eerste maand had hij er in geloofd dat Dux veilig opgeborgen kon blijven. Nu, was het een heel ander verhaal. Kettingen hielpen niet. Nu kon hij ook niets meer proberen in de kamer, dus de volgende stap zou zijn zich vast te ketenen aan een boom. Daar vestigde hij nu zijn hoop op, tot er een andere oplossing zou komen voor hem.
Vragend keek hij Dalton aan. Hoe zo het toevallig uit doen? ’Wat gebeurd er dan? Wordt je dan weer terug wakker? Als je het wilt zeggen.’ No joke, hij had het vroeger toen hij nog veel jonger was ook wel hoor. Slapen met een nachtlampje tot een op een moment ’s nachts dat zijn vader het kwam uit doen en hij natuurlijk wakker werd. Misschien was het hetzelfde bij Dalton? Zwijgzaam bleef Cole op het bed zitten terwijl hij wat pulkte aan het dekbed. Iets wat hij heel duidelijk was vergeten op te maken, maar goed. Dat was iets wat wel vaker gebeurde stiekem. Dat de jongen op het andere bed het niet zag zitten maakte hem eigenlijk vrij triest. Het bracht hem terug naar zijn eerste dagen hier, hij had het zelfde gedacht. Toen was het weg gegaan, maar nu was het weer terug. Dat was gewoon uitermate triest voor Cole. Maar hij liet zich er toch niet door raken, zo was hij niet grootgebracht. Altijd doorgaan. Wat er ook gebeurde.. Op zijn volgende woorden knikte hij. ’Ik begrijp het. Maar het went wel, geloof me.’ Glimlachte hij overtuigend. Hem was het ook gelukt, al was hij nu weer opnieuw begonnen. Hopelijk kon hij hem ook echt wel helpen, toch al op zijn minst met hem zich in de kamer thuis te laten voelen. Dat zou al een grote stap zijn. ’Het komt wel goed denk ik. Je zit tenminste al niet opgescheept met een of andere kwaadaardige dude?’ Sprak hij lachend. Dalton moest eens weten. ’Maar met je mutatie, daar helpen ze je hier wel mee. Echt waar!’ Knikte hij zelfverzekerd. Als ze Storm konden ze helpen, konden ze hem en Dalton ook helpen. Dat moest gewoon! Zo moeilijk kon het vast niet zijn om Cole te leren hoe hij met alles moest omgaan, laat staan bij Dalton. Al had hij nog niet gevraagd naar zijn mutatie, iets wat hij ook niet uit zichzelf ging doen. Nee, dat moest de jongen maar vertellen wanneer hij er zelf klaar voor was.
’De mensen hier zijn wel leuk. Een hoop oudere mensen, maar nog altijd wel cool met alles.’ Storm dan toch, en de mensen waarmee hij toen die ene training les had, Devon bijvoorbeeld. Al deed die wat koel tegen hem, maar hij leek wel begaan met Cole. Voor de rest had hij nog niet echt mensen echt ontmoet, iets wat in de toekomst ook niet ging gebeuren. Al moest hij maar eens een nieuwe verstopplek gaan zoeken.
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Dalton had niet willen zeggen dat hij een nachtlampje nodig had, omdat hij niet wilde dat Cole ging denken dat hij een watje was. Wie was er op zijn leeftijd ook nog bang voor het donker? Er was niets eng aan. Voor de normale mensen. Voor anderen. De jongen had er werkelijk schrik van gekregen, maar ook pas sinds kort. Daarvoor had hij er geen last van, maar hij kon er niets aan doen. De andere vroeg natuurlijk wat er dan gebeurde. ‘Niks speciaal, gewoon zorgen dat er een licht aan is ‘s avonds,’ loog Dalton half. Zolang dat de jongen die regel zou volgen, dan was er geen enkel probleem en konden ze rustig hun eigen leven leiden. Natuurlijk wist hij dat het vaag moest klinken en dat het niet helemaal duidelijk was, maar veel meer wilde hij er niet direct over zeggen. Het was gewoon zo lastig. Dalton wilde ook niet ineens weer buiten gesmeten worden, omdat de jongen misschien schrik zou krijgen. Niet dat hij hem het ging kwalijk nemen. Duisternis was zijn ergste vijand en het was er altijd. Overal kon het de ruimte overnemen en dat was beangstigend. Precies daarom zag hij het ook absoluut niet zitten. Het was niet enkel door wat er fout kon lopen, maar wat er al fout ging. Heel zijn leven dat al een warhoop was en dan kwam er nog eens extra stress bij kijken. Het was voor Dalton allemaal te veel, maar hij wist het vaak goed verborgen te houden. Niet altijd even goed, maar het ergste was voor mensen verborgen.
Dalton kon het enkel niet tegenhouden om te lachen om de woorden van Cole. Hij trok zijn wenkbrauwen ook wat op en één mondhoek was opgekruld. ‘Wie zegt dat je niet alsnog kwaadaardig bent?’ zei hij wat plagend tegen de jongen. Maar ergens had hij natuurlijk een punt, hij wist dat de jongen Cole noemde en daar hield het bij op. Wie weet zat de gevaarlijkste persoon ooit wel voor hem op het andere bed. Op de school zouden ze hem wel kunnen helpen met zijn mutatie. Dat was wat Cole hem beloofde, maar Dalton kon enkel even zijn schouders ophalen. ‘Ik weet niet, het voelt gewoon alsof er iets verkeerd is.’ Het was niet dat Dalton verstand had van mutanten en het zijn van één, maar hoe dat hij het beleefde kon het niet goed zijn? De hoofdpijn die erbij kwam kijken, de herinneringen die hij niet kon plaatsen en zijn wisselvallig karakter. Zo iets kon gewoon niet normaal zijn. Voor hem was het meer een marteling met momenten.
De mensen op het eiland zouden wel oké zijn, ook al waren de meeste waarschijnlijk wel ouder van hem. Dalton had in elk geval geen schrik dat hij geen vrienden zou krijgen. Het eiland liep vol met mensen dus er was vast wel iemand waarmee hij overeen zou kunnen komen. Cole was daar in elk geval al één van, voor het moment. Hij knikte dus ook maar even kort.
Cole knikte. Als de jongen het zo wilde ging hij het echt wel respecteren. Zijn lichte ogen staarde voor heel even naar het lampje dat op het nachtkastje stond. ’Volgens mij is er een stopcontact vlak naast het nachtkastje.’ Glimlachte hij even. Iets wat hij eigenlijk had opgemerkt toen hij zich had vastgeketend aan de verwarming. Iets wat hij nu niet meer kon doen. Want dat zou zijn kamergenoot zeker niet geweldig vinden. Dat stond zo goed als vast! Cole wilde het zichzelf eigenlijk niet voorstellen, dat gesprek toch niet. Al zou het misschien nog wel grappig kunnen over komen, maar goed nee dat ging hij liever echt uit de weg. Ik zal er zeker op letten en het niet proberen te vergeten. Geen zorgen!’Knikte hij. Normaal zou hem dat wel moeten lukken. Tenzij hij een of andere black out ging krijgen, maar dat was iets wat nog nooit bij hem was voorgekomen dus dat zou ook wel niet gaan gebeuren. Hopelijk dan! Kort wreef Cole over zijn borst, het was misschien vreemd omdat alles al genezen was. Maar toch voelde hij de pijn nog die er was geweest door de aanval. Een zucht schoof over zijn lippen. Cole moest Kylie zien en snel, hij moest haar zijn excuses aanbieden. Zorgen dat ze wist dat hij het niet was geweest die haar aanviel maar Dux. Al zou die taak nog moeilijke worden dan hij nu al dacht.
’Ik zou je zo een lijst willen geven met mensen die zouden zeggen dat ik het niet ben. Maar ik kan er maar eentje bedenken.’ sprak hij met een grimas. De sadheid van die woorden kon de andere jongen waarschijnlijk niet bevatten. Maar het was zo, momenteel was er maar 1 iemand die echt zou zeggen dat hij niet het kwaad zelve was die rondliep op het eiland en dat was Storm, natuurlijk waren er de docenten ook, maar die hoorde zo’n dingen gewoon te zeggen. ’Wat bedoel je exact met verkeerd? Ben je ziek of zo? Want we hebben een perfecte ziekenboeg hier!’ Cole zijn stem klonk lichtelijk bezorgd, hij wilde niet dat de knul zich zoek voelde hoor. Zeker niet. Maar dat zou het vast wel niet zijn zeker? Misschien moest hij de knul toch maar even naar de ziekenboeg brengen, voor de zekerheid of zo. Of misschien moest hij gewoon stoppen met nadenken en Dalton eerst even laten uitspreken voor hij conclusies begon te trekken.
Uiteindelijk veerde hij overeind. Compleet hersteld was hij mentaal nog niet van alles wat er gebeurd was. Maar hij begon het beu te worden om op de vier muren te kijken. Iets wat Dux beaamde. ’Heb je al rond gekeken op het eiland? Anders wil ik je wel rondleiden hoor!’ Het kwam niet eens bij hem op dat dalton het misschien niet wilde. Maar goed, zonder de knul ging hij niet naar buiten. Niet als Storm niet voor zijn deur zou staan tenminste. Er is hier een geweldige game hall!’
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
De jongen knikte wanneer dat Cole zei dat hij eraan zal denken en dat Dalton zich geen zorgen moest maken. ‘De enige die zich anders zorgen moet maken ben jij,’ mompelde hij wat zachter. Zelf zal hij er geen last van hebben als het licht uit ging, enkel van het schuldgevoel dat hij achteraf zou voelen. ‘Maar toch bedankt,’ zei hij tegen de jongen. Eigenlijk vond Dalton het best erg dat hij de andere met zoveel vragen liet zitten, maar hij had gewoon schrik om erover te praten. Hij wilde niet dat de andere schrik van hem kreeg. Zijn blik was ook op zijn handen gericht omdat hij Cole niet wilde aankijken.
Dalton grapte dat Cole misschien toch niet zo aardig was. Want het kon natuurlijk altijd mogelijk zijn dat de jongen eigenlijk helemaal anders was. Niet dat de jongen daarvan uitging, maar het was gewoon een grapje. Het was namelijk niet zo dat de twee elkaar al helemaal kende. Maar het antwoord dat hij uiteindelijk kreeg van de jongen, had hij niet verwacht. ‘Er zullen vast wel meer mensen zijn dan één,’ zei Dalton. Hij kon zich niet inbeelden dat de rest het niet kon vinden met Cole. Nadien vroeg Cole aan hem, wat dat er precies mis was en gelijk schudde hij zijn hoofd wanneer er werd gevraagd of hij ziek was. ‘Nee dat niet,’ zei hij gelijk. Ziek was hij niet, op de hoofdpijn na, maar dat kwam niet door een ziekte. ‘Ik weet het gewoon niet, het klopt allemaal gewoon niet,’ zei hij twijfelend, want Dalton wist niet hoe dat hij het beter kon uitleggen. Hij voelde dat het niet goed zat, maar het was een moeilijk gevoel om echt te omschrijven. ‘Op de ziekenboeg gaan ze mij alvast niet kunnen helpen,’ zei Dalton, hij was er zeker van dat ze hem daar niet konden helpen.
Wat verbaasd keek Dalton op wanneer dat Cole ineens recht stond en vroeg of dat hij al alles op het eiland had gezien. ‘Een beetje,’ zei Dalton en hij haalde zijn schouders heel even op. ‘Vooral de belangrijke plaatsen heb ik al gezien, zoals de lokalen en de eetzaal,’ ging hij verder om te verduidelijken wat hij allemaal al had gezien. Verder had hij nog geen tijd gehad om al de rest ook te verkennen. Hij had eerst zijn spullen willen droppen op zijn kamer, wat hij ondertussen gedaan had. ‘Maar als je gids wilt spelen ga ik je niet tegenhouden,’ zei de jongen terwijl dat hij besloot om alvast recht te staan. Blijkbaar zou er een geweldige game hall zijn en dat bracht zeker een glimlach op zijn gezicht. ‘Wat zeg je als dat onze eerste stop wordt?’ vroeg hij aan Cole.
Cole keek hem onbegrijpend aan. Hoezo moest hij zich zorgen maken? Dux keurde niet goed wat de knul zei. Cole zelf begreep het gewoon niet, maar hij deed de moeite om Dux toch iets of wat op zijn plek te houden. Een ruzie wilde hij niet, en als hij de wolf de bovenhand gaf zou dat zeker wel het geval worden. ’Ooit zul je me toch uitleg moeten geven. Niet nu, als je niet wilt.’ Mompelde hij zachtjes. Nee, nu moest hij het nog niet weten. Natuurlijk bleef hij hier zitten met genoeg vragen maar hij weerhield zich ervan om ze te stellen. Sinds zijn volle maan was hij lang niet meer zo impulsief als eerst, iets wat misschien nog wel ging terugkomen al had hij er niet meteen hoop op. Nee, de gebeurtenissen van die avond waren langzaam maar zeker aan het licht gekomen omdat Dux het toe liet waarschijnlijk maar alsnog. Kort glimlachte hij omdat de knul hem bedankte. Cole moest eens weten wat er school achter de kleine jongen. Dux zelf voelde zich niet op zijn gemak in de kamer met hem, maar ditmaal had de kleine jongen de overhand genomen op de weerwolf dus was het niet zo heel merkbaar voor de andere.
Cole had het eruit gegooid voor hij er erg in had. Maar het was de waarheid. Niets anders. Zijn ouders wisten niet van zijn bestaan af, dus die konden niet eens oordelen over hem. Er was hier niemand op het eiland en op de wereld die hem waarschijnlijk nog zag als het kleine lieve jongetje dat hij ergens wel was. Nee, hem hadden ze in zijn ogen bestempeld als een monster. Kort schudde hij zijn hoofd op wat de jongen zei. ’Daar zou je je nog van verbazen.’ Fluisterde hij slechts. Gelukkig bracht de jongen op dat er iets verkeerd aanvoelde. Onschuldig als Cole was dacht hij natuurlijk dat zijn nieuwe maatje ziek was. Iets wat Cole ook niet helemaal begreep toen Dalton zei dat het niet het geval was. Maar wat zou er dan wel niet kloppen? Bedenkelijk keek hij hem aan. Ze waren mutanten, dat was iets wat in de ogen van vele al niet klopte. Misschien bedoelde Dalton dat? Maar toen hij de ziekenboeg op bracht schudde Cole meteen zijn hoofd. ’Ze kunnen daar meer dan je denkt. Geloof me, ik spreek uit ervaring.’ Hem hadden ze weten op te lappen, ze hadden hem tips gegeven die hopelijk gingen werken. Maar hetgene waar hij het overhad was wat ze hadden gedaan met Storm, ze hadden die knul werkelijk terug tot leven kunnen brengen! ’Als het gevoel blijft, zou ik er toch eens langs gaan.’
Om alles over een andere boeg te gooien was hij op het geweldige idee gekomen om de knul een rondleiding te geven. Of beter gezegd, hem gewoon mee te namen naar de game hall. Want tja, ze waren jong. Cole hield er wel van om een spelletje te spelen, misschien was Dalton van hetzelfde gedacht. Al het logische bleek zijn nieuwe kompaan al te hebben gezien, wat ook tja normaal was. Dat waren de eerste plekken die ze lieten zien, of die je zelf ontdekte. Want tja, les en eten en alles. ‘Cole, gids van dienst. Ik vraag geen toelage. Denk ik.’ Sprak hij al lachend tegen Dalton. Het idee van de knul stond hem wel aan. Duh, hij had het wel zo goed gespeeld om Dalton te laten denken dat het zijn idee was. Terwijl Cole werkelijk al aan niets anders kon denken. ‘Well, let’s go!’
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Ooit zou hij het moeten zeggen. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Cole, maar je kon zien dat er iets aan zijn blik veranderd was. Hij leek slecht gezind te zijn om de woorden, al was het helemaal niets voor hem om er zo op te reageren. Voor dat moment vond Dalton het simpelweg niet aangenaam dat er gezegd werd dat hij het wel moest doen. ‘In dat geval,’ begon de jongen en hij ging in kleermakerszit zitten. Met een doordringende blik keek hij vervolgens naar de andere. ‘Gooi jij je grootste geheim dan ook maar meteen in de groep. Als het dan toch OOIT moet kan je het beter nu doen,’ zei hij tegen Cole. Aan alleen zijn stem kon je horen dat hij slecht gezind was, maar hij was verward over zijn eigen gevoelens want hij wist zelf niet waar ze vandaan kwamen. Enkel dat het juist voelde zo te reageren, helemaal anders dan hij normaal zou reageren. Cole had zelfs aangegeven dat het niet meteen moest en normaal had Dalton het dan goed opgevangen. Het was niet dat hij ergens toe gedwongen werd. Het was één van die momenten waarop hij niet wist, waar zijn gemengde gevoelens vandaan kwamen. Een moment waar hij niet wist of hij nog wel zichzelf was.
Dat was ook precies waarom dat ze hem niet konden helpen op een ziekenboeg, want Dalton was niet ziek. Er was zeker weten iets mis, maar hij was niet ziek. Dat kon hij met zekerheid zeggen. Hij liep niet rond met een hersenschudding of een diepe wonden. Als dat zo was, dan hadden ook normale dokters het kunnen vinden en dat was niet het geval geweest. Toch bleef Cole beweren dat ze hem wel konden helpen en een diepe zucht rolde over Dalton zijn lippen. Enkele keren schudden hij hevig zijn hoofd. ‘Geloof me, dit is géén ziekte,’ sprak hij tegen de jongen, maar zonder hem aan te kijken. Een zekere frustratie zat in zijn stem. Wie was degene die rondliep met de constante hoofdpijn, die dingen zag die er niet waren, zeker niet Cole. ‘Er is namelijk niks om te genezen,’ ging hij verder. Misschien begreep de jongen het wel als hij het zo uitlegde.
Gelukkig ging het vervolgens over het geven van een rondleiding. Daar had Dalton niets op tegen en hij voelde zijn eigen rust weer terug keren. Het was haast alsof dat hij zelf terug begon te keren en dat was aangenaam. Zelfs de hoofdpijn die harder geworden was, werd weer minder De eerste stopplaats zou de game hall zijn en daar had Dalton niets op tegen. Thuis had hij geen playstation of andere game console, maar af en toe speelde hij wel bij vrienden. Het was leuk om te doen, dus hopelijk was dat even leuk om te doen op school. ‘Ik ga je niet veel kunnen bieden als toelage,’ zei hij zelf met een glimlach voor dat hij maar eens recht sprong van het bed.
Onderwerp: Re: Room 13| Dalton & Cole ma nov 07, 2016 7:04 pm
13 can be a lucky number too?
Het was niet dat hij de knul ging dwingen om te zeggen waarom hij nog met een nachtlampje sliep. Maar naja, ergens was hij er wel nieuwsgierig naar. Maar dat lag gewoon aan hem zelf, Cole was nieuwsgierig van aard. Maar goed, hij bedoelde dus niet dat de knul het per se nu moest gaan vertellen. Dalton kon het hem even goed over 10 jaar vertellen of wat dan ook, ooit wilde Cole het gewoon weten. Anders ging hij misschien toch eens de proef op de som nemen. Al stond dat niet meteen op zijn to do lijst tho. Toch merkte hij op dat de andere jongen een andere soort vibe om zich heen krijg. Cole keek hem afwachtend aan. De uitbarsting die hij te horen kreeg had hij eigenlijk helemaal niet zien aankomen. Het was toch gewoon een legit vraag geweest, niets fout mee, toch? De frustratie in de stem van Dalton zorgde er even goed voor dat Cole lichtjes geïrriteerd raakte. Iets wat Dux ook oppikte natuurlijk. Hij kon het de wolf bijna horen denken, die I told you so die er zat aan te komen. Voor een moment neep hij zijn oogjes tot spleetjes, om vervolgens diep adem te halen en het deels langs zich te laten gaan. Het hele gebeuren zorgde er voor dat Cole zelfs de moeite niet nam om te antwoorden, niet met Dux die op de loer lag. ’Laat maar.’ Mompelde de jongen slechts.
Kort knikte Cole. Moest hij weten als de knul echt niet wilde ging hij hem echt niet dwingen. Wat hij op het einde zei, deed hem aan Storm denken. Hem hadden ze ook een soort van geholpen, en wat hij had was ook geen ziekte. Maar meer een vloek, iets wat hij met de dag beter leek te begrijpen. Dux was na de volle maan weer op het punt gekomen dat hij volledig aangesterkt was, elk klein ding dat Cole kon raken nam de wolf 10 keer zwaarder op waardoor het moeilijker werd om het dier in toom te houden. ’Je moet het zelf weten maatje.’ Glimlachte Cole een beetje stugger als eerst. Dit klein akkefietje ging hij echt niet tussen hun laten in komen. Dat was helemaal nergens voor nodig, zo lang hij zichzelf in toom kon houden was alles goed. Iets wat tot nu toe aardig goed lukte, en hij was daar momenteel de beste die er over kon oordelen. Al was het verdomd moeilijk.
Maar goed, een rondleiding. De Game hall werd de eerste stop. Want duh, twee kiddo’s als hun konden daar lekker hun gang gaan hoor. Iets wat hij natuurlijk van plan was. ’Een goede tegenstander bij een of ander spelletje, en alles is betaald hoor!’ Sprak Cole al lachend. Yeaaah, daar had hij echt zo veel zin in op het moment. Zou hem ook heel even afleiden van tja, alles?
Onderwerp: Re: Room 13| Dalton & Cole ma dec 05, 2016 11:05 am
Hello darkness, my old friend I've come to talk with you again
Eerste ontmoeting, het begon goed en ging dan wat minder. Door gevoelige vragen waar Dalton verkeerd op reageerde. Natuurlijk was het van hem verkeerd om zo te doen, maar hij wilde niet ineens zijn diepste geheimen op tafel gooien. Daarbij wilde hij ook gewoon niet dat Cole gelijk schrik kreeg van hem. Daar had hij persoonlijk zelf schrik van. Hij wilde op het einde niet helemaal alleen eindigen omdat mensen zagen wat voor een ding hij was. Het leek hem dan beter om vanaf het begin duidelijk te maken dat je er niets over moest vragen. Dalton hoopte maar dat het werkte en dat Cole hierna niet meer erover zou beginnen, niet tot de jongen het zelf wilde. Tot hij zijn eigen angst om het te vertellen had overwonnen.
Het was niets iets waar dat ze je mee konden helpen. Natuurlijk was het een mutatie en om die onder controle te krijgen moest hij de trainingslessen mee nemen, maar dan was het nog de vraag of het zou werken. Op de ziekenboeg konden ze al zeker niets doen. Dalton zat niet opgescheept met een ziekten, daar was hij zeker van. Een ziekten kon je nog proberen te bestrijden, maar wat hij had niet. Tenzij je dacht dat een mutatie juist een ziekten was. Misschien was het dat wel. Het was frustrerend om te beseffen en dat oefende hij uit op Cole. Hij mocht dat niet doen, want de andere jongen kon er helemaal niets aan doen. Waarschijnlijk wilde hij enkel helpen en dan kreeg hij zo een reactie. Sowieso ging hij zich er achteraf nog schuldig om voelen. Op dat moment keek hij al naar zijn handen omdat hij even Cole niet onder ogen wilde komen. Dalton besloot er zelf niets meer over te zeggen zodat ze het achter zich konden laten. Als ze niet wilde beginnen met een onbedoelde ruzie, was dat het beste om te doen. Cole ging er nog wel achter komen hoe wisselvallig hij kon zijn. Sowieso ging hun connectie beter zijn als ze elkaar langer en vooral beter kenden. Misschien dat Dalton Cole dan ook genoeg zou vertrouwen om alles aan het uit te leggen.
De rondleiding ging vast en zeker hun gedachten naar iets anders verplaatsen. Iets luchtigers wat het begin zou kunnen worden van een vriendschap. Dalton hoopte dat het ervoor zou zorgen dat alles los zou lopen. Ze gingen allereerst naar de game hall. Er was heel veel om uit te kiezen en de game hall was nog redelijk groot ook. ‘Wauw,’ begon de jongen terwijl hij de ruimte in zich opnam. ‘Mijn kamer thuis is in vergelijking met dit echt niets,’ zei hij verbaasd. Natuurlijk had hij thuis een computer gehad, van zijn ouders weliswaar, maar zijn playstation was van hemzelf. Op Genoscha was er wel meer dan een simpele computer en playstation. Hij richten zich maar weer tot Cole. 'Misschien hier de rondleiding even staken?' vroeg hij aan hem. Misschien dat de andere jongen ook gelijk een game wist dat leuk was om met twee te spelen en zoals hij zei; alles was gratis.
Onderwerp: Re: Room 13| Dalton & Cole ma dec 19, 2016 4:13 pm
13 can be a lucky number too?
Misschien was het wel zijn fout geweest om zo te blijven vragen, het was al zeker niet zijn bedoeling geweest om Dalton kwaad te maken. Iets wat duidelijk wel was gebeurd, en iets wat ook gevaarlijk was want de reactie van de jongen had hem dan weer kwaad gemaakt en dus ook Dux. Maar hij had het onder controle kunnen houden, dus dat was al wel iets goed. Want anders werd de gehele situatie nog gecompliceerder dan hij al was, en daar had hij om eerlijk te zijn echt geen zin in. Zijn kamergenoot waarschijnlijk ook niet, maar al snel leek het toch weer een beetje bedaard te zijn. Cole ging ook proberen om niet meer zo veel vragen te stellen hoor, gewoon om zaken als dit te vermijden.
Cole kwam al heel snel met het idee van een rondleiding. Dat zou de sfeer weer heel wat beter maken, en dan zouden ze ook meteen uit de kamer kunnen. Want om eerlijk te zijn het gaf hem toch ergens een bedrukt gevoel at the moment, wat kwam door de uitbarsting. A change of scenery zou zowel hem als Dalton waarschijnlijk goed doen! De plek om te startte was hem ook al duidelijk, de game hall. Dat was gewoon de placet to be voor twee jonge knulletjes. Al hoopte hij toch maar dat Dalton toch ook een beetje in to dat soort zaken was anders zou het nog een lange dag worden. Maar het idee kwam goed aan, dus dat was al een angst minder.
Van zodra ze in de ruimte waren schoot zijn blik naar alle licht gevende schermen, ze hadden hier echt alles! Van modern tot oud, maar dat maakte het hier ook zo geweldig. De opmerking van de andere jongen deed hem eventjes lachen. ’Wel, ik denk dat we stiekem ons favoriete plekje hebben gevonden hier op het eiland.’ Dat was misschien een groot statement, maar hier zou hij wel vaak heen trekken met Dalton wanneer die zin had. Veel beter dan dit kon het echt niet worden, misschien enkel en alleen tja als er nog eten was, maar dat zou de volgende stop worden hoor. Dan kon hij hem meteen voorstellen aan Céline, en misschien zou Maurim er ook zijn. Al was het idee dat hij te horen kreeg veel beter. Cole’s gezicht klaarde haast helemaal op bij het idee alleen al. ‘Eventjes een uurtje of zo.’ Grijnsde hij vrolijk. ‘Van wat soort spelletjes hou je? We moeten hier vast wel iets vinden wat we beide leuk vinden.’ Misschien een of ander schiet of race spelletje, al hield Cole er ook wel eens van om een classic fighter game te doen. Al lag de keuze echt volledig bij Dalton, hij was uiteindelijk maar de gids en hij moest zijn klanten wel tevreden houden. Anders zouden ze namelijk niet terug komen.
