Room 13| Dalton & Cole

Dalton was niet de meest makkelijke persoon. Hij sleurde een grote last met zich mee en erg zelfzeker was hij ook niet. Daardoor kon hij wel eens verkeerd overkomen. Dat en het feit dat zijn gemoedstoestand heel snel kon veranderen. Hij zat heel snel met zichzelf en zijn emoties in de knoop en ook daarom hadden de twee net bijna een kleine ruzie gehad. Gelukkig was het achter hen, maar het mocht ook niet te veel voorkomen. Daar had hij niet veel zin in en hij wilde liefst dat alles zo vriendschappelijk mogelijk was. Ze zaten nog steeds op een grote school en wanneer er één ding serieus verkeerd liep, wist al snel iedereen het en dat mocht niet. Dalton wilde op de achtergrond blijven. Hij wilde de knul zijn die door niemand herkend werd als hij door de gangen liep. De knul die niet eens opviel wanneer mensen hem passeerde.
Het was dat Dalton ervan overtuigd was dat iedereen hem zou haten en zou ontwijken als ze wisten wat hij was, dat hij het wilde voorkomen. Er was hem op zijn eerste dag verteld dat er veel mutanten waren die overal vrede mee namen, maar je wist maar nooit. Het was niet omdat je ook een mutant was, dat je elke andere mutatie ineens goedgekeurd. Dat kon gewoon niet.

Door de rondleiding hoopte beide jongens dat de sfeer weer wat beter werd en dat was gelukkig zo. Al snel viel de spanning deels weg. Het was veel aangenamer en zo kwamen ze misschien ook de goede kanten van elkaar te weten. Ze konden vrienden worden, het was allemaal nog niet te laat. Je moest het gewoon tijd geven. Je moest Dalton vooral tijd geven om zich aan te passen.

De game hall zag er in elk geval heel indrukwekkend uit. Het enige nadeel waren de vele geluiden, maar daar kon iemand zich wel over zetten als hij eenmaal bezig was. Daarbij viel het nog goed mee van drukte, misschien omdat de meeste leerlingen in de lessen zaten. Het kon goed zijn dat het er ‘s avonds of in het weekend drukker was. Cole zei dat dit misschien wel eens hun favoriete plek konden zijn en Dalton gaf zijn ogen nog eens de tijd om alles in zich op te nemen. ‘Dat zou goed mogelijk kunnen zijn,’ zei Dalton eerlijk en met een glimlach. Het enige wat hem een beetje stoorde was dat het er redelijk donker was. Voor hem was het niet aangenaam omdat het een onzeker gevoel teweegbracht.
Cole vroeg hem vervolgens waarin hij zin had, maar bij die vraag haalde hij enkel zijn schouders even op. ‘Ik ben niet echt voor race spelletjes, maar uhm thuis speelde ik vooral dingen met een verhaal. Nooit echt veel multiplayer.’ Er waren niet bijzonder veel vrienden geweest en hij speelde dan ook meestal iets buiten. Enkel wanneer hij alleen was zat hij achter zijn playstation. Zoveel games die je multiplayer kon spelen kende hij dan ook niet, enkel de voornaamste, maar die had ook hij nog nooit gespeeld. Misschien was hij het gewoon weer moeilijk aan het maken en werd ook het gamen niks. Wat een goede eerste start was het dan wel niet geweest. Nee, hij mocht niet gelijk negatief gaan denken. ‘Heb jij geen voorstellen?’ vroeg hij dan ook. Cole zat al langer op het eiland, dus hij moest ook al veel meer spelletjes hebben gespeeld. Hij wist vast wel iets leuk. Hoopte Dalton. Sowieso hield hij niet van keuzes maken omdat hij schrik had dat hij daarop beoordeeld zou worden.

Er hing een zeer aangename sfeer in de game hall en dat beviel Dalton wel. Niemand die letten op wie er binnenkwam omdat ze te druk bezig waren met de game voor hun neus. Het was zelfs geruststellend te noemen want je moest je geen zorgen maken om de mensen. Dalton hield nu wel eens van een leuk gesprek met iemand, maar dat maakte hem niet meteen de sociaalste persoon van het eiland. In grote groepen zou je hem niet veel horen zeggen, maar nu was hij alleen met Cole. Zijn kamergenoot en tijdens het gamen zouden ze elkaar vast beter leren kennen en dan op de goede manier. Waar het eerder verkeerd liep, zou het nu goed gaan. Wat een goede game wel niet allemaal kon doen. Sowieso dat het een plek werd waar Dalton in elk geval nog vaker heen zou gaan. Als multiplayer hem zou bevallen, wilde hij vast en zeker nog vaker samen met Cole gaan. Dan hadden ze een leuke bezigheid op sommige donkere dagen.

Het enige nadeel waren de vele geluiden van elk individueel spel. Sommige mensen waren slim genoeg om een koptelefoon op te zetten zodat het geluid niet te horen was, maar niet iedereen deed het. Het gaf een drukkend gevoel, maar Dalton nam er vrede mee. Cole daarin tegen had er ook wat op gevonden en nieuwsgierig keek de jongen toe wanneer hij iets uit zijn zak haalde. Het waren twee pakjes met oordoppen in waarvan dat Dalton er één aannam. ‘Dankje,’ zei hij even kort terwijl hij keek naar het pakje. ‘Op alles voorbereid,’ zei hij met een klein glimlachje. De oordoppen zouden zeker wel helpen en wanneer dat hij alleen zou komen kon hij altijd gewoon een koptelefoon nemen, maar dat was nogal lastig wanneer je probeerde te communiceren.

Alles ging goed tot dat Dalton een game moest kiezen, maar hij wist niets. Misschien kwam het omdat hij onzeker was en hij niets durfde voor te stellen. Voor hetzelfde geld vond de andere jongen het niet goed en zou het idee hardhandig worden afgekeurd. Daarvoor had hij vooral schrik, dus zei hij dat hij niets wist. In plaats daarvan zei hij wel wat hij leuk vond. Een verhaal in een game was altijd leuk, maar multiplayer ging dat meestal nogal moeilijk. Tenzij dat je van gore en horror hield, dan kon je voor Resident Evil gaan. Dat was een verhaal en je kon met twee spelen, maar het was geen spel voor kinderen. GTA eigenlijk ook niet. Dat was het spel dat werd voorgesteld en Dalton knikte even instemmend. ‘Wat is er niet leuk aan auto’s stelen, mensen omver rijden, achtervolgt worden door politie en noem maar op,’ zei hij om aan te geven dat hij het een goed idee vond. Ja, hij had het spel al eens gespeeld dus hij wist ongeveer hoe dat het eraan toe ging. Samen met Cole ging hij vervolgens naar de juiste console om daar het spel op te starten zodat ze konden spelen.