Rule number one

Is that you gotta have fun

Het roodharige meisje liet zichzelf met een plof op een grote stoel in de woonkamer zakken die, wonder boven wonder, nog niet bezet was. Ze had zojuist de zwaarste dag van haar leven gehad. Oké, misschien overdreef ze wat, maar ze was zeker moe. Ze had lang les gehad en op de één of andere manier leek er geen bij te zitten waar ze 'ns lekker onderuit kon hangen en niets doen. Emma zuchtte eens diep en trok haar benen op, al ging dit niet helemaal comfortabel door de strakke skinny jeans die ze aanhad. Aan de ene kant trok ze nu het liefste een joggingbroek, dikke trui en wollige sokken aan, maar aan de andere kant wilde ze ook geen kansen missen om sociaal te zijn. Because hey, dat was ook leuk. Vooral als er ook knappe jongens tussen de mensen met wie ze zou gaan praten zaten. Ze liet haar blik eens door de kamer gaan. Ondanks dat ze tot het laatste uur school gehad had, waren er niet zoveel mensen. Blijkbaar was zij niet de enige die moe was op vrijdagmiddag om vier uur.

But baby when you're done

Toch bleef haar blik echter haken op één bepaalde jongen. Hij zag er wat ouder uit dan haar, maar damn, hij zag er vanaf deze afstand erg goed uit. Emma probeerde zijn blik te vangen, al was ze er niet zeker van dat dit lukte. Bovendien stonden er een paar irritante twaalf-jarigen voor haar beeld die ook niet aan de kant leken te gaan. Zuchtend stond het roodharige meisje dan ook weer op vanuit haar comfortabele positie - althans, eigenlijk was deze toch niet zo comfortabel geweest nu ze eraan dacht - en liep de richting op van waar de ander stond. Ze duwde zichzelf zonder pardon door het groepje jongere kinderen heen en kwam zonder iets getriggerd te hebben bij zowel haar mutatie als die van de anderen aan bij de jongen. "Hey," zei ze met een grijns en ietwat ondeugende twinkeling in haar ogen. Hmm, het zou nog eens leuk kunnen worden met hem.

You gotta be the first to run

_{Het was wel even wennen. Voornamelijk omdat hij bij zichzelf begon te merken dat hij de neiging had om alles en iedereen te behandelen als een klein kind. Wat wil je dan ook iets vertrouwds is? In een onbekende plek had je altijd de neiging om terug te grijpen naar zaken die bekend waren en bij dit individu was het op zo’n punt gekomen dat hij dit op zo’n manier deed dat het niet eens meer logisch was in bepaalde aspecten. Een lichtelijke verklaring voor waarom hij soms zo.. Onhandig overkwam op sociaal gebied.
Dit weerhield anderen er echter niet van om hem alsnog te benaderen. Meestal werd vrijwel alles hem wel vergeven omdat hij het nooit slecht bedoelde. Het zorgde er echter wel voor dat anderen twee keer zouden nadenken voordat ze hem weer zouden aanspreken. Hij zag er normaal uit, sociaal capabel – was dat eventjes een leugen.
 
Hoe hij precies in de situatie was beland wist hij niet, maar het kwam erop neer dat hij aan het uitleggen wat voor thee hij had aan een paar kinderen. Normaliter zouden mutanten allang weggelopen zijn, maar jammer genoeg voor hem bleven ze altijd staan. Hij had niet eens een mutatie die hiervoor zorgde! Enkel en alleen dat licht nerveuze lachje dat soms tussen de woorden door klonk wat ervoor zorgde dat mensen net insecten waren en hij een hitte lamp. Als hij niet beter wist had hij de conclusie genomen dat ze zich over de tijd hadden verdubbeld.
Hij was op een punt gekomen waarop hij eigenlijk maar puur uit zijn nek lulde, maar iedere keer als hij even stopte voelde het als een eeuwigheid en voelde hij zich verplicht om toch maar verder te praten. In zijn hoofd was hij allang gaan smeken om enige vorm van onderbreking, het maakte hem echt niet uit wat.
“Hey.”
Een roodharige engel verloste hem uit zijn lijden. Hij was echter niet de enige die zijn blik op haar richtte, de anderen die eerst naar zijn o zo interessante verhaal aan het luisteren waren keken ook naar haar. ‘Hoi.’ Goede reactie. Perfect. Het enige wat jammer was, was dat het daarna stil bleef. Als de situatie anders was geweest had hij wellicht iets vaags gedaan als haar hand vastpakken, maar hij had nu een kopje in zijn handen dus dat ging moeilijk. ‘Kan ik je misschien helpen?’ Ze zou hem vast niet zomaar aanspreken zonder reden toch? Het liefst hoopte hij dat ze gestuurd was om hem te halen… Om de een of andere reden, het was niet belangrijk waarom – zolang hij maar weg mocht hier.}

Emma voelde de ogen van de jonge kinderen haast in haar rug prikken en ietwat geïrriteerd wilde ze zich omdraaien, toen de jongen wat terug zei. Het leek een simpele hoi, maar het meisje merkte goed aan hoe gespannen de jongen eigenlijk niet was. Of nou ja, in ieder geval erg awkward. De blauwe gloed die van hem afkwam, zijn aura, zat niet zoals bij iedereen vol met witte slierten. Bij hem waren het er minder. Zijn levenskracht was niet groot en het zorgde ervoor dat ze hem wat judgend aankeek. Wat was er met hem gebeurd? ‘Kan ik je misschien helpen?’ zijn stem liet haar opschrikken uit haar gedachtes, al liet ze dit niet merken. Ze glimlachte lichtjes naar hem en keek toen eens naar het groepje jongeren dat hem blijkbaar lastig vielen. Ze knikte daarom dus ook opvallend en reikte rustig naar één van zijn handen - wat overigens nog een beetje lastig ging, doordat hij een kopje vast had -, deze vastpakte en hem lichtjes meetrok. "Hmhm, je weet toch dat we aan die economie opdracht moesten werken?" zei ze, wat harder dan normaal, en trok hem mee terug naar de brede stoel waar zij zojuist op gezeten had en waar haar tas dus ook nog stond. Ze ging zitten, klopte naast haar als teken dat de jongen daar kon zitten en opende haar tas, zodat het leek alsof ze echt wat ging pakken. De meeste jongeren keken nu weg en Emma grijnsde naar de jongen. "Zo, die hebben we afgeschud." merkte ze vrolijk op en gaf hem een knipoog.

<sub>Je zou haast zeggen dat zij degene was die vreemd was, kijkend naar hoe ze naar hem keek en zijn stem ervoor nodig was geweest om ervoor te zorgen dat ze ophield. Persoonlijk had hij er geen last van en had hij het ook eigenlijk helemaal niet door, maar hij was dan ook wel de enige die het niet doorhad.
Andere mutanten die haast begonnen te hissen toen zijn hand werd gepakt, iets wat hij gewoon toeliet en onbewust hielp hij haar zelfs door zijn kopje net één seconde te vroeg los te laten zodat ze haar move kon maken. Omdat hij onbewust ook gered wilde worden uit deze situatie, maar dat soort verlangens onderdrukte omdat het niet netjes was. Helaas was hij op het moment niet snel genoeg om haar exacte bedoelingen door te hebben, fronste lichtjes bij het horen van haar antwoord. Economie? Had hij dat vak überhaupt wel? ‘Oh ja,’ glimlachte hij. Het kon net zo goed zijn dat ze hem voor iemand anders aanzag, zoals eerder was vernoemd waren haar exacte bedoelingen onbekend – maar hij wist prima dat hij met haar hulp hieruit geholpen kon worden.
Hij liet zich door haar leidden, maar kon het niet helpen dat hij toch even over zijn schouder keek. ‘To be continued!’ glimlachte hij nog naar de personen die nu achtergelaten werden. Het kon op zoveel manieren geïnterpreteerd worden, maar in zijn eigen wereldje dus alles behalve verkeerd. Het was een simpel statement dat ze welkom waren om hem ooit in de toekomst nog eens aan te spreken, niet dat hij dat hoopte maar het was wel zo vriendelijk om iets van doei te zeggen. Hij hoopte er echter ten zeerste op dat ze hem niet serieus zouden vragen om zijn verhaal af te maken – maar de realiteit was dat niemand dat ooit zou doen en dat hij de enige pannenkoek op deze planeet was die daar angst voor kon hebben.

Toen ze naast zich klopte kwam er weer een tweestrijd. Ze zag hem echt voor iemand anders aan! (Nee, Alistair dat doet ze niet please). Omdat hij het als onbehoorlijk beschouwde om nu zo maar weg te lopen nam hij toch maar plaats, na even getwijfeld te hebben. De arme ziel ging zelfs in haar tas opzoek naar de benodigde spullen, ze zou het project erbij pakken en dan zou hij moeten zeggen dat het voor niks was omdat hij niet de goede persoon was… Hij kon doen alsof hij wel de desbetreffende project partner was – maar dan zou ze dadelijk haar tijd verdoen aan hem. Nee, hij moest dit stoppen. Haar glimlach maakte het hem niet makkelijker, maar Alistair zou Alistair niet zijn als hij haar woorden niet goed opvatte. ‘Ja…’ kwam langzaam over zijn lippen waarna hij even naar voren leunde (hij zit niet naar d’r toe gedraaid, no worries) zodat hij zijn kopje op het dichtstbijzijnde tafeltje kon zetten. ‘Oké, hier gaat ‘ie dan: je hebt de verkeerde persoon te pakken.’ Hij wendde zich weer tot haar. ‘Ik heb geen economie en ook geen groepsproject en ik weet eigenlijk ook helemaal niet wie je bent.’ Hij hief zijn handen op, plaatste de palmen ervan tegen elkaar en duwde zijn wijsvingers zo tegen zijn lippen zodat de toppen van zijn duimen de onderkant van zijn kin konden aanraken (ik weet niet waarom ik dit met zoveel details heb omschreven). ‘Sorry?’ bracht hij ietwat hees uit terwijl hij zijn mondhoeken een beetje omhoog trok en een lichte frons op zijn gelaat trok – een blik die om vergiffenis vroeg om een kwestie die niet eens reëel was.</sub>

Het was lachwekkend hoe onbewust alles ging bij de jongen naast haar. Alles leek bij hem automatisch te gaan, zonder dat hij erbij na hoefde te denken. Menig kind hier op school zou meteen zijn of haar hand terugtrekken als deze vastgepakt werd - behalve dan als ze hetzelfde flirterige in hun karakter hadden zoals zij had - maar deze jongen niet. Die liet zich maar een beetje rondleiden door haar alsof hij in een soort trans was. Een frons kwam op haar gezicht, maar ze maakte er maar geen opmerking over en liep regelrecht door naar de stoel waar ze zojuist op gezeten had. Het voelde haast erg om nu door te gaan met flirten, dus liet ze dat ook maar een beetje achterwege. Toch klopte ze naast zich op de stoel, ze kon hem immers moeilijk laten staan. Ze keek hem aan met een kleine grijns toen de jongeren waar hij net aan vast gezeten had maar geaccepteerd hadden dat hij weggetrokken was van hun. Hier maakte ze wel een opmerking over, maar weer kreeg ze een soort zacht en awkward antwoord terug. Vragend keek ze hem aan. Wat was zijn probleem? Precies weten kon ze het niet, maar ze wist wel dat hij nogal awkward was rondom haar buurt. Ze vroeg zich af of ze haar mutatie daar wel voor nodig had om dat te raden; het was zo duidelijk! ‘Oké, hier gaat ‘ie dan: je hebt de verkeerde persoon te pakken.’ Emma trok haar wenkbrauw op toen de jongen daadwerkelijk wat gezegd had. Toen drong haar pas de betekenis door. Haar mondhoeken trokken op in een lach, maar voordat ze wat kon zeggen, ging hij al verder. ‘Ik heb geen economie en ook geen groepsproject en ik weet eigenlijk ook helemaal niet wie je bent.’ Ze keek hem alleen maar aan, wachtend of er nog meer kwam. Hij verontschuldigde zich nog eens, en dat leek het te zijn. Hij trok zo'n grappig gezicht, dat het roodharige meisje spontaan in de lach schoot. Niet hard, dat zou teveel opvallen, maar meer grinniken. "Dat weet ik, ik heb ook geen idee wie jij bent." vertelde ze hem, waarna ze haar hoofd schudde met een glimlach op haar gezicht. "Maar je zag eruit alsof je redding nodig had van dat groepje wat je te leek ondervragen," vervolgde ze toen en glimlachte nog eens. "Wat vroegen ze je anyways?"

_{Ze grinnikte als reactie op zijn verontschuldiging. Dat was een goed iets toch?... Of ze was zo erg in shock geraakt hierdoor dat ze niet meer wist wat ze moest doen of wat ze ervan moest denken dat ze maar lachte. Overweldigd door schaamte en misschien wel angst want tja: ze had wel een wildvreemde kerel met zich meegetrokken en hij was ook nog zo dom geweest om mee te lopen. Dit alles had voorkomen kunnen worden als hij gewoon haar hand had weg geschud, maar hij had een egoïstisch momentje gehad en eventjes enkel aan zijn eigen gewin gedacht en nu werd hij er gelijk voor gestraft met dit overweldigende schuldgevoel (Alistair the drama king).
Voorzichtig reikte hij met een hand naar haar uit, wilde deze op haar schouder plaatsen – maar hij staakte deze handeling halverwege toen ze wat zei. Ze… Wist het? Met een blik die aangaf dat hij er echt de ballen van snapte keek hij naar haar terwijl hij langzaam zijn hand weer liet zakken. Oké, troosten en comfort was niet nodig omdat ze het met voorbedachten rade had gedaan. Dus dan kon die schuld nu ook wel langzaam wegebben.
 
Een zachte ‘Ah…’ kwam over zijn lippen bij het horen van haar nadere verklaring. Ze had hem dus gezien en was te hulp geschoten. ‘Het begon met wie ik was, waarna de vraag kwam hoe oud ik was en dat kon ik niet echt antwoordden omdat ik dat niet meer weet -’ ze had een fout begaan door die vraag te stellen want de kans was heel groot dat ze nu zijn halve levensverhaal zou moeten aanhoren ‘- ben de tel een beetje kwijtgeraakt zie je, best stom eigenlijk… Daarna kwam de vraag waarom ik het niet wist, wat best logisch is en toen gaf ik maar dezelfde uitleg als dat ik nu doe maar dat wilde men niet accepteren. Wat daar tussen is gebeurt is eigenlijk vrij vaag, ik denk dat ik gewoon een beetje afdwaalde as I went along en -’ hij stopte abrupt, realiseerde zich plots waar hij mee bezig was. Lekker bezig Al.
Een hand werd opgeheven en legde hij in zijn nek en een genegeerd lachje volgde. ‘Sorry,’ verontschuldigde hij zich waarna hij opkeek. ‘Maar waarom besloot je me te helpen?’ Een twinkeling van nieuwsgierigheid schoot door zijn ogen en het kleine jongetje (dat hij na al die jaren nog niet was verloren) kwam weer naar boven. ‘Tenzij je natuurlijk een engel bent die gestuurd is door de Goden.’ Het klonk als een slechte pick up line, maar de jongeman meende het serieus. Door de jaren heen had hij zijn geluk vaak verweten aan de Goden, welke precies was niet voor belang, eveneens als zijn onsterfelijkheid.}

Vanuit haar ooghoek spotte het meisje een hand, en ze trok half grijnzend haar wenkbrauw op naar hem, waarna ze in de lach schoot. Dat hij werkelijk dacht dat ze hem voor iemand anders aanzag, was toch best grappig? Ze mocht d'r best om lachen van zichzelf. Emma was juist goed met gezichten onthouden - namen waren een ander verhaal though - en haalde nooit twee mensen door elkaar. Al helemaal als ze knap waren, zoals deze jongen naast haar. Het meisje besloot maar voor te lichten hoe alles in elkaar stak, dat ze hem had geprobeerd te helpen door te doen alsof ze een economie opdracht moest doen met hem. De jongen leek het eindelijk te snappen, en er klonk een zachte 'Ah' als reactie. Ze glimlachte waarbij ze haar hoofd een beetje schuin hield en vanonder haar wimpers naar hem keek. Op de één of andere manier moest ze steeds om hem lachen, het was gewoon zo grappig hoe hij totaal onbewust leek te zijn voor bijna.. Alles. Emma vroeg hem wat de anderen hem eigenlijk gevraagd hadden, en meteen leek het alsof er een kraan opengedraaid werd en er een zondvloed van woorden uit zijn mond kwam. Een beetje verrast vergrootte de bruine ogen van Emma zich en ze knipperde twee keer, waarbij ze luisterde naar wat hij vertelde. Oké, nu was zij degene die het niet meer bijhield. Hij wist niet meer hoe oud hij was? Apart. De rest volgde ze niet meer. Ze pakte de draad pas weer op toen hij zich verontschuldigde. Zachtjes grinnikte ze en wuifde dit weg met een simpel gebaar van haar hand. "Maakt niet uit. Al mag je me het best uitleggen, als je wilt." nodigde ze hem uit om door te praten. Toen de jongen vroeg waarom ze besloten had hem te helpen, haalde ze haar schouders op. Hij zag er best schattig uit met die bepaalde blik in zijn ogen. ‘Tenzij je natuurlijk een engel bent die gestuurd is door de Goden.' een grote grijns kwam op het gezicht van Emma, waarbij ze twee keer met haar wenkbrauwen wiebelde. "Hmhm, ik ben inderdaad een engel." vertelde ze hem met een uiterst serieus gezicht dat ze niet langer dan een paar secondes kon ophouden. Zoals gezegd; op de één of andere manier leek hij haar steeds te doen lachen. "De reden is dat ik een knap gezicht vanaf een kilometer afstand kan zien." zei ze toen, nu wel serieus, want hey; hij was hot.