ROOM 013

Onderwerp: ROOM 013 di jan 07, 2014 8:34 am

Delia beet op het sleuteltje dat ze gekregen had van het roodharige schoolhoofd, terwijl ze al slepend met een afgekloven rugzak over haar schouder, slangenkooitje en twee grote sportzakken naar de eerste verdieping slofte. Daar waren de slaapkamers, had ze meegekregen. Bordjes gaven informatie aan welke kant die van de meisjes waren. En dat gaf haar juist de grijns op haar gezicht dat ze juist naar de jongens zou moeten lopen. Als ze tenminste had geweten welk nummer Junior had gekregen. Maar dat zou later nog wel komen, ze zou hem zo vaak mogelijk stalken 's nachts dat het bijna onmenselijk was. Eerst wou ze wel eens zien hoe de kamer eruit zag die ze aangewezen had gekregen. Zodra ze het nummer dertien zag kwam er een brede grijns op haar lippen staan en was de geniepigheid ook in haar ogen te zien. Een laatste bijt op het sleuteltje deed haar realiseren dat dit vanaf nu haar kamer was en ze nam even de inzinking voordat ze het item dan ook in het sleutelgat zou proppen en de kamer in zich op zou nemen zodra ze de deur opengegooid had. De deur knalde hard tegen de muur aan waar ie na een halve slag tegenaan botste en Delia sleurde haar spullen mee naar binnen. Zag hoe groot de kamer wel niet was en een grote grijns verscheen op haar lippen. Dit was zeker niet verkeerd. En ze had bovenal vier fucking bedden helemaal voor zichzelf! Ze kon ze bij elkaar schuiven en heerlijk slapen 's nachts. Met haar voet sloot ze behendig de deur met een even harde knal en zette haar terrarium met slang op een willekeurig bureau. De sleutels gooide ze er achter aan ernaast, waar de slang enkel zijn tong op uit stak als reactie, dat Delia niet in de gaten had. Haar ogen schoten door de hele kamer heen. Hoeveel ze nu niet kon ophangen qua posters en kon bewerken met de verf die ze mee had genomen. Ze hadden op zolder nog genoeg verf staan om minstens nog vijf van zulke gigantische kamers mee vol te kladderen.

Ze gooide de koptelefoon met skelettenkoppen van zich af, op één van de bedden en schoof zo snel mogelijk alle vier de bedden naast elkaar om één groot bed te vormen en daar liet ze het niet bij. Haar tassen inmiddels half opengeritst en nu al uitpuilend van alle spullen die er in zaten, zette ze uiteindelijk de oude boom box die ze van thuis had meegenomen op een kast en drukte op het on knopje om vervolgens alleen nog maar het volume hoog te draaien en af te wachten tot ie over hooguit zes seconden aan zou knallen. Keiharde punk rock kwam er uit getetterd, waar Delia alleen maar van genoot en behendig op de bedden klom om daar helemaal los te gaan. Wild springend en meegillend op de muziek, zelfs op de grunt stukken, vermaakte ze zich uitstekend. Het interesseerde haar hélemaal geen reet dat de andere kamergenoten last van haar muziek zouden hebben. Des te eerder had ze de kans om bij Junior te slapen, waar ze dan dubbel zoveel lol mee kon beleven. Misschien kon hij wel hierheen, als hij niet zo'n grote kamer had. Dan hadden ze ieder twee bedden en een halve kamer om te beschilderen hoe ze het zelf wilden. Het lag er alleen nog maar aan hoe het bij hem zou verlopen, of hij het ook voor elkaar had gekregen om een complete kamer voor hem alleen te krijgen en dat ze iedere avond bij elkaar in bed zouden crashen. ''Burn your mother, bury your father, chop your brother and let them rot in Heeeeeeeeeeeeell!'' Gilde ze hilarisch, alle plezier van de wereld belevend. Dit was echt zoveel beter dan nu in de gevangenis te zitten voor de moord op hun bloedeigen vader en op zo'n zielig kutmatrasje te liggen slapen. Áls ze die al hadden gekregen, de jeugdgevangenissen waren niet erg meelevend in hun staat Goodland. Wat een grap. Goodland en toch gedroeg de staat zich het tegenovergestelde van het goede. Niet alleen de achterbuurt waar ze vaak rond hadden gehangen, maar de 'goede' waren zelf net zo erg. Ze hadden scheit aan de hangjongeren en andersom was de haat net zo erg. Dat was bij Junior en Delia net zo hard gebeurd. Haar moeder was al gauw insane geraakt door hun kinderen, die zogenaamd 'vervloekt' waren en hun vader die geen ene kut om hen gegeven had, alleen maar om zijn prachtige werk. Zelfs zijn vrouw had hij laten stikken, met de nare gevolgen van dien. Ze hadden haar helemaal tot haar einde gedreven. Haha.

-Olivia, Claire, Clementine.

Onderwerp: Re: ROOM 013 di jan 07, 2014 5:44 pm

Niet te geloven! Wat een zooitje! Met een chagrijnig hoofd slofte Claire haar rugzak en twee grote reistassen mee over de gang. Ze had in haar oude kamer gezeten, wachtend op haar nieuwe kamergenootje. Kwam een van de schoolhoofden binnen met het nieuws dat ze moest verhuizen. Ze zou in een grotere kamer komen te zitten, en haar oude kamer zou naar andere leerlingen gaan. Waarom moest ze in een grotere kamer! Een tweepersoonskamer was groot genoeg! Een kamergenoot was prima. Grotere kamer betekende automatisch meer kamergenoten! Iets waar Claire totaal niet op zat te wachten. Had ze zich net helemaal uitgestald in die fijne tweepersoonskamer, kon ze alles weer inpakken en verplaatsen naar de andere kant van deze verdieping. Hadden ze dat niet even eerder kunnen zeggen? Met een nadrukkelijke zucht kwam ze, puffend en steunend, de juiste gang in. Ze hoorde keiharde muziek op staan. “Nee he!” kreunde ze geërgerd. Kwam ze serieus in een gang met zulke leerlingen! Ze keek op haar sleuteltje. ‘13’ stond er in paarskleurige letters op het sleutelhangertje. Ze keek naar de bordjes bij elke deur. ‘#3, #5, #7, #9..’ telde ze. Hoe dichter ze bij nummer 13 kwam hoe harder de muziek werd. Met grote moedloze ogen stond ze uiteindelijk voor deur nummer 13, waar ze haar tassen naast zich neer liet ploffen.. “Shit..” de muziek kwam dus van haar kamer genoot.

Ze bleef een paar seconde doodstil staan en hoorde het meisje keihard meezingen op de muziek. Misschien kon ze eraan wennen? Misschien was het wel een heel aardig meisje en werden ze beste vriendinnen? Ze zette een hoopvol glimlachje op die met een diepe zucht weer verdween, terwijl ze de sleutel in het sleutelgat stak. Voorzichtig draaide ze hem om en voelde de bekende klik. Met een klein zetje draaide de deur open. Met verbaasde ogen keek ze de kamer in. Daar stond een zwartharig meisje, springend en gillend mee te dansen op de muziek, wat dreunend uit een grote boombox kwam. Ze stond boven op een aantal bedden, die tegen elkaar aan geschoven waren. Op een bureau zag ze een terrarium staan, met een slang. “Hoi, ik ben Claire.. je kamergenoot?” Claire kwam niet boven de muziek uit en het meisje was veels te druk bezig met dansen en springen dat ze haar niet door had. Dus Claire liep gouw naar binnen en zette, met een druk op de pauze knop, de muziek uit. De stilte die daarop volgde, gaf zo een vreemde gewaarwording dat zelfs Claire een beetje opschrok. Nu moest ze wel de aandacht van het meisje hebben. “Hoi, ik ben Claire. Je…” Claire telde even de bedden en vervolgde toen. “ Een van je kamergenoten.”

Onderwerp: Re: ROOM 013 di jan 07, 2014 8:28 pm

We keep moving forward, opening new doors, and doing new things,
because we're curious and curiosity keeps leading us down new paths.
-- Walt Disney

Spoiler:

Outfit
Voice
Music

”My days end best when the sunset gets itself behind
That little lady sitting on the passenger side
It's much less picturesque without her catching the light
The horizon tries but it's just not as kind on the eyes
As Arabella, oooooooooh
As Arabellaaa”

Onbeschaamd zong Olivia mee met de muziek , terwijl ze twee gigantische trolleys vol met kleren, schoenen en persoonlijke spullen achter zich aansleurde over de gang. Ze had zojuist een nieuwe kamer toegewezen gekregen. Ze had eerst in een eenpersoonskamer gezeten, maar die moest noodzakelijk aan een andere mutant gegeven worden. Olivia wist er het fijne er niet van, maar het maakte haar ook vrij weinig uit. Ze vond het toch niet zo erg om een kamer te delen, zolang ze maar een eigen kledingkast en eigen bureau had. Ja. Dan was Olivia wel tevreden.

Met kleine, snelle stapjes wandelde Olivia een gang aan haar rechterkant in. Door haar hoge hakken had Olivia moeite met het voortrekken van de zware trolleys, maar ze zette stug door. Het kon niet ver zijn; Olivia had net ergens een bordje gezien waarop stond dat de meisjesslaapkamers zich aan de rechterkant bevonden. Welke kamer had Olivia nou ook al weer? Olivia bleef even stil staan en ze zette een van de trolleys rechtop neer. Uit haar zak griste ze een zilveren sleutel met een label eraan. Op het label stond het nummer dertien. Oja. Ze had kamer dertien. Het ongeluksgetal. Fijn. Alsof Olivia nog niet genoeg ongeluk met zich meebracht.
Olivia zuchtte even toen ze het handvat van de trolley weer vastpakte, en bijna vermoeid door alle moeite begon ze beide trolleys met zich mee te slepen.

”Zeven, acht, negen, tien, elf, twaalf.. Dertien!” Olivia mompelde zachtjes de nummers die op de deuren stonden tot ze voor haar eigen duur stond. Met een zucht van opluchting zette Olivia de zware trolleys rechtop neer. Olivia griste de kamersleutel uit haar broekzak en gooide de deur open. Ze greep de trolleys voor de laatste keer bij beide handvaten neer en ze trok de ondingen vooruit. De plastic wieltjes maakten een irritant, bijna krassend geluid op de houten kamervloer en Olivia zette de trolleys neer bij een leeg bed in de hoek.

Nu pas draaide Olivia zich om zodat ze de kamer kon bekijken. De kamer was gigantisch. Bij ieder bed hingen drie planken, stond er een bureau en een lage ladekast voor kleding. Perfect.
Nu pas richtte Olivia zich op de twee andere mensen die in de kamer stonden. Het waren een blond meisje en.. ”Fuck.” Olivia vloekte zachtjes toen ze het zwartharige gothic-meisje zag staan. Geërgerd trok Olivia de oordopjes met muziek uit haar oren en ze gooide haar telefoon inclusief de oordopjes op het bed neer.

Niet veel eerder had ze het zwartharige, norse meisje ontmoet op de sportvelden. De gestoorde mutant had toen voor de lol een worm aangestoken en in Olivia’s schoot gegooid. Ze had het niet eens erg gevonden dat de worm pijn had. Bovendien kon Olivia haar broek weggooien, omdat er een zwarte schroeiplek in de stof zat. En de broek zat nog wel zo lekker.
Olivia had dus alle redenen om het chagrijnige meisje gestoord te noemen. En nu zat ze ook nog eens samen met haar op een kamer. Brr. Olivia wilde helemaal niet met zo’n engerd op één kamer zitten.

Iew.

Onderwerp: Re: ROOM 013 di jan 07, 2014 10:21 pm

Na het fiasco op het schoolplein had Clementine zich voorgenomen om zich nergens anders meer op te concentreren dan het pad dat haar naar haar kamer leidde. Ze wilde niet nog meer voor schut staan en afgeleid raken; ze wilde nu haar zware koffer kwijt en op haar nieuwe bed liggen. Hoe bagger die ook mocht liggen. Rust was alles waar ze nu om vroeg. Met grote passen liep ze de richting op waarvan ze hoopte dat het de juiste was en sleepte haar koffer met zich mee. Gelukkig zaten er wieltjes onder, want no way dat ze al die meters af had kunnen leggen als ze hem op haar rug had moeten dragen. Het bleek uiteindelijk de juiste richting te zijn waar ze op liep, want ze kwam al snel de splitsing tussen jongens en meidenkamers tegen. Ze stopte even bij deze splitsing, deed een vlug schietgebedje in de hoop een eigen kamer te krijgen en haalde toen haar sleutel tevoorschijn. Er stond een ‘13’ ingegraveerd, wat duidelijk de kamernummer was. Clementine rolde even met haar ogen. Van uitgerekend alle nummers kreeg zij weer het zo gehete ongeluksgetal. Nou ja, niet dat het haar ooit echt ongeluk had gebracht. Of wel?

Als ze een normaal mens was geweest, dan had ze ‘vaagjes’ de muziek gehoord die van de meidengang leek af te komen. Clementine was echter geen normaal mens en kon de muziek luid en duidelijk horen, zelfs al zaten haar oren onder een muts verstopt en werd het geluid een beetje gedempt door het materiaal. Zuchtend bleef ze stug hopen dat het niet van haar kamer kwam. Ze had geen kamergenote. Ze zat alleen. Uiteindelijk nam ze de splitsing naar rechts, richting de meidenkamers, en liet haar blauwe ogen toen langs de vele nummers glijden. De moeite om ze daadwerkelijk op te noemen, in gedachten of niet, nam ze niet. Ze registreerde ze enkel en liep door tot ze bij de juiste deur stond. Halverwege haar barre tocht was de muziek gestopt – iets wat haar overduidelijk verbaasde, maar Clem besloot er niet al teveel aandacht aan te besteden. Ze stond nu voor haar kamer. Zonder zich nog maar verder af te leiden, besloot ze zichzelf niet meer in spanning te laten wachten. Voorzichtig duwde ze haar sleutel in het sleutelgat, draaide hem om en hoorde toen de bekende klik dat ze hem open had gemaakt. Niet veel later kon ze naar binnenstappen.

Terwijl ze haar blik op haar broek had gericht en haar sleutel nog terugstopte in haar broekzak, hoorde ze één enkel woord die eigenlijk al voor zich sprak. “Fuck.” Clementine bleef als bevroren aan de grond genageld staan en keek pas enkele tellen later op van haar broek. Ze werd begroet door het zicht van een gigantische kamer met vier bedden en drie andere mutanten. Fuck indeed. Zonder ook maar één woord vuil te maken liep ze naar de zijkant van de kamer en dumpte haar koffer tijdelijk daar. De bedden stonden om de één of andere onverklaarbare rede tegen elkaar geschoven, dus kon ze nog geen van de bedden tot haar eigen verklaren. Dat wilde ze niet eens. Als ze het lef had, dan was ze linea recta naar Jean toegelopen om te zeggen dat ze hier niet van gediend was. Ze wilde nota bene een kamer voor zichzelf en had nu niet één, maar drie kamergenoten. Geen woord verliet haar lippen; geen knikje ter begroeting. Het enige wat in haar hoofd omging was: Perché proprio a me?

Onderwerp: Re: ROOM 013 wo jan 08, 2014 8:35 am

Geen enkel ander idee waarom er hier niet één maar vier bedden stonden kwam er niet in haar op. Ze waren allemaal voor haar. Allemaahaal voor haahaar. Hahaha. Vrolijk verder schreeuwend op de muziek voelde ze de bedden steeds beter inzakken en de kou van de dekens afkomen nu ze lekker opgeschud waren door haar vuile sokken. Ze had geen goede sneakers meer en op het schoolplein hadden die al het zand simpel gewoon in haar schoenen gelaten, waardoor dat nu ook in haar sokken was gaan zitten. Haar interesseerde het niet. Dat kwam later wel weer opgeruimd, of niet. Het interesseerde haar echt geen reet. Al mocht het hier één zwijnenstal worden, mochten er willekeurige varkens de gordijnen van de kozijnen af vreten en schimmels rond vliegen door de kamer, ze wist er toch wel te overleven. Er was vast wel een schoonmaker die het in z'n hoofd haalde om haar kamer te betreden, zodra ze hem geclaimd had en naar haar zin had gemaakt.

Volledig opgaande in haar gedachten en nog altijd met een grijns op haar gezicht, werd de muziek plotseling gestopt, waardoor ze zelf ook abrupt stopte. Het ergste was nog dat ze ervan was geschrokken, de stilte die ineens op was komen dagen. Ze snapte het even niet, totdat ze in de gaten was wat er gebeurd was. Een meisje was haar kamer binnen gekomen. Háár kamer. Ze mocht beter goede redenen hebben waarom ze hier binnen gekomen was of ze kwam er niet heelhuids uit. Niemand stopte zomaar haar muziek. Haar fucking mooie muziek. Met een ongelovig hoofd kwam ze van het bed afgesprongen zodra het blonde meisje haar lippen van elkaar verspreidde om haar stem te laten klinken. Hoi. Dat was serieus-oh. Ze was Claire. Dus? Dat boeide haar echt geen ene kut. Eén van haar kamergenoten? Delia nam de moeite om te kijken naar waar de blonde naar keek. De vier bedden. Toch ging er bij haar nog steeds geen belletje rinkelen. Deze bedden waren van haar, waar de fuck dacht het meisje mee bezig te zijn? Toch was dat niet waar ze boos om werd. Dat was dat de muziek uitgezet was zonder enige reden. Delia wou het niet begrijpen, wou niet weten dat ze met meerdere op een kamer opgescheept zat. Ze was in haar eentje, klaar. En diezelfde gedachten waren dan ook op haar hoofd te zien, de onbegrip stond in haar ogen. Vermengd met de woede vanwege haar muziek. In plaats er van het meisje een fatsoenlijke begroeting te geven met 'hoi, hallo en welkom', had ze al gauw de ruimte tussen hen verkleind en haar handen naar haar hals uitgestoken. ''Ben je wel helemaal lekker?! Ga de fuck mijn kamer uit, GA. WEG HIER.'' Waren de woorden die ze uit kon schreeuwen en haar stem was er niet op voorbereid geweest, omdat die bij de laatste woorden zelfs oversloeg. Ze slikte en wou haar handen net om het keeltje van het meisje leggen, voordat de volgende huppelkut haar entree maakte. Die eerst niet eens door leek te hebben dat er nog twee meisjes stonden. Met opgeheven wenkbrauw keek ze hoe de brunette haar spullen doodsimpel gewoon eerst neerlegde. En waar was zij mee bezig? Gebruikten ze nu allemaal plots haar kamer tot een dumpplek? Dat haar kamer een zwijnenstal zou worden, dat was logisch met haar manier van leven. Maar niet op deze manier. Nee, nee, dit ging niet gebeuren. Ze stond op het punt om naar het volgende slachtoffer te lopen, tot die zich omdraaide en de twee meisjes bekeek. Delia realiseerde zich ook met wie ze te maken had. Het meisje van het sportveld! Het zielige meisje dat het zo koud had. Aw. De enige reactie die ze dan ook kreeg wanneer ze oogcontact maakten was Fuck. Hahaha. Ja, dat liet haar lachen. Gestoord lachen, vooral door de verwarring die in haar hoofd was. Ze begreep hier echt volkomen niks van, maar dit meisje liet haar wel lachen. ''Oh hallo, jij ook hier?'' Bracht ze plots poeslief uit en met haar hoofd ietwat schuin gedraaid, terwijl ze een paar stapjes haar richting opzette.

Delia had niet de tijd om nog meer te zeggen en ze beide uit haar kamer te schoppen, er was inmiddels een derde binnengekomen. Nou ja zeg! Dit kon niet gekker worden. Werd er een vergadering in haar kamer gehouden of iets? ''Oh mijn fúcking god. Nog iemand!'' Schreeuwde ze door de stilte heen, op zo'n manier dat het een jumpscare kon veroorzaken. Misschien wel bij het derde meisje, ook blond. Delia zuchtte geïrriteerd en rolde met haar ogen, draaide zich om naar de bedden en krabde even op haar achterhoofd. ''Weetje nog, drie seconden geleden, toen je het nog leuk vond?'' Fluisterde ze naar zichzelf en draaide zich abrupt weer om. ''Ehm, jullie verlaten nu deze kamer. I don't care hoe, maar binnen nu en tien seconden.'' Ze liep, zonder oogcontact te maken om niet nog meer frustratie en irritatie bij haar op te roepen, in één keer door naar de radio en zette de muziek weer terug aan. Die natuurlijk meteen kei en kei hard terug door de kamer heen klonk. Die meisjes konden beter weg zijn wanneer ze zich terug omdraaide. Ze hield nog genade met ze, daar moesten ze het van nemen. Het was dat deze kamer haar humeur een beetje genade met haar hield, waardoor ze dat ook met hen hield. Nog.

-Ik weet niet of ik me ervoor moet schamen, maar ik ga gewoon helemaal stuk om dit topic in de trein. Ook tijdens het schrijven van deze post. Man, deze dag gewoon. Kapot melig, nu al. Jezus, dat onderschrift van Clemmie Clue ook. I can't. I can't. I can't.

Onderwerp: Re: ROOM 013 wo jan 08, 2014 3:45 pm

Geen hoi, geen welkom, geen aangenaam ik ben blablabla.. In plaatst daarvan keek ze Claire aan alsof ze gek was. Met een woedende blik kwam ze op haar af stormen ''Ben je wel helemaal lekker?! Ga de fuck mijn kamer uit, GA. WEG HIER.'' Riep ze met een overslaande stem. Claire keek haar fronsend aan. What the hell? Wat een agressief mens was dit! Zonder pardon zag ze hoe zij naar haar keel wilde grijpen. Dat kon ze mooi ff vergeten! Meteen sloeg ze de hand weg, op het moment dat er nog een meisje de kamer in kwam lopen. Claire keek om en keek toe hoe het meisje haar twee toch wel vrij grote trolleys langs de muur neerzette. Waarschijnlijk de volgende van het groepje. De brunette draaide zich om, keek Claire even aan en zag het zwartharige meisje. Een blik van herkenning en het woord ‘Fuck’ moest genoeg zeggen. De zwartharige begon te lachen en stapte op het andere meisje af. Claire pakte ondertussen haar spullen en liep naar een bureau, zonder bed, bij een raam waar ze haar spullen neer zette. Ze keek nog eens rond en zag 4 bureaus, 4 bedden, die nog steeds tegen elkaar aan geschoven stonden, en godzijdank stonden hier wel vier kledingkasten. Ze hadden verschillende vormen en maten, dus Claire claimde maar vast die ene naast haar bureau. Het was een niet al te hoge, brede ladekast, wat prima zou voldoen. Ze opende alle lades één voor één. Wie weet was er wel iets achtergelaten ofzo. Ze waren allemaal leeg, dus ritste ze haar eerst tas open. Ze schrok op toen die schreeuwlelijk weer begon te tetteren. ''Oh mijn fúcking god. Nog iemand!'' Krijste ze door de stille kamer. Met een zucht rolde Claire haar ogen en draaide zich om. De volgende kamer genoot was binnen gekomen. Het groepje was compleet. Ze zei niks en was duidelijk een beetje geschrokken. Ook zij liep met haar spullen naar een kant van de kamer om haar spullen te dumpen, maar ze leek er niet heel blij mee te wezen. Claire liep op de andere twee meiden af. Ze wilde ze welkom heten en zich voorstellen, toen het zwartharige meisje zich opeens omdraaide ''Ehm, jullie verlaten nu deze kamer. I don't care hoe, maar binnen nu en tien seconden.'' En liep meteen door naar de radio om die weer aan te zetten. “oh my god..” mompelde Claire en liep op de radio af. Ze trok de stekker uit het stopcontact, waardoor de radio meteen weer stil bleef. Met een hand in haar zij en een op getrokken wenkbrauw keek ze het zwartharige meisje aan. “Wie heeft jou tot koningin gekroond? News flash! Je moet deze kamer delen. Als je daar problemen mee hebt, vertrek je toch lekker zelf.” Claire liep op een van de bedden af en begon er mee te schuiven, richting haar spullen.

Onderwerp: Re: ROOM 013 wo jan 08, 2014 6:36 pm

Het was niet vaak dat dit gebeurde, maar Olivia was geïrriteerd. En niet zo’n beetje ook. Waarom kon niks gaan zoals zij dat wilde? Olivia wilde helemaal niet met een zwartharige duivel op één kamer zitten. En al boven al was de kamer ook nog een bende. Nee. Dit is niet wat Olivia verwacht had. Alle vier de bedden stonden tegen elkaar in een hoek van de kamer, en de matrassen waren onder besprenkelt met .. Olivia wilde niet eens weten wat het was. Het leek op grijsachtig zand, maar het feit dat het op zand leek wilde niet zeggen dat het ook daadwerkelijk zand was. Wie weet was het de as van een of ander dier dat het gestoorde zwartharige meisje had verbrand voor de lol. Bah.

Het feit dat het meisje als een maniak begon te lachen toen Olivia en zij oogcontact maakten, zorgde ervoor dat Olivia haar met een geïrriteerde uitdrukking aankeek. Toen het meisje haar met een poeslief stemmetje begroette, forceerde Olivia een glimlach die binnen één seconde al vervaagde. Ze wilde zich omdraaien naar haar koffers, toen ze beweging opmerkte bij de deur. Een blond meisje stapte de kamer binnen, om vervolgens even stil te staan. Ze leek geschokt, en zonder iets te zeggen liep ze naar de zijkant van de kamer om daar haar koffer neer te zetten. Dus Olivia zat op de kamer met één maniak en één norse mutant? Olivia deed een klein schietgebedje, biddend dat het andere blonde meisje wèl normaal was. De stilte in de kamer was snijdend en de spanning was bijna voelbaar. Dus toen het zwartharige meisje plotseling begon te krijsen, zorgde dat ervoor dat Olivia opschrok. Olivia ging op haar bed -degene het dichtste bij de muur- zitten en bekeek het zwartharige meisje van top tot teen. Ze leek nu een beetje ontdaan te zijn, maar ze hervatte zichzelf snel genoeg om weer een botte opmerking te maken.
‘ Ehm, jullie verlaten nu deze kamer. I don't care hoe, maar binnen nu en tien seconden.’
Om haar woorden kracht bij te zetten, zette het meisje de radio weer terug aan. Het volume leek wel op stand tienduizend te zitten. Vervelend.
Olivia trok één wenkbrauw op, maar besloot wijselijk om er niet op te reageren, en nieuwsgierig naar de reactie van haar andere kamergenootjes keek Olivia hun richting op.

Eén van die blonde meisjes, degene met het halflange haar, mompelde iets en liep op de radio af. Zonder iets te zeggen trok ze de stekker uit het stopcontact, waarna de kamer weer vreselijk stil was. Met één hand in haar zij ging ze voor het zwartharige meisje staan en Olivia moest een giechel onderdrukken. Eerlijk is eerlijk, nu leek ze net een chagrijnig oud vrouwtje dat boos op een stel kwajongens die ze betrapt had bij het belletje lellen.
’ Wie heeft jou tot koningin gekroond? News flash! Je moet deze kamer delen. Als je daar problemen mee hebt, vertrek je toch lekker zelf?’

Het meisje klonk geïrriteerd en Olivia sloot afkeurend haar ogen even. Fijn. Ruzie op de eerste dag in haar nieuwe kamer, met haar nieuwe kamergenootjes. Toen het blonde meisje een bed weg begon te trekken opende Olivia haar ogen weer en stond ze op. Ze besloot de situatie te negeren en met een moeilijk gezicht hees Olivia één van de grote koffers op haar bed. Ze klikte het deksel open en zonder nog aandacht te besteden aan de rest begon Olivia haar spullen in te ruimen. Ze zette een foto van haar en Chris, haar beste vriend die was overleden, op de lage kast en haar kleding begon ze netjes in de lades op te bergen. Olivia zuchtte, geërgerd door de gespannen sfeer, maar ging onverstoorbaar verder met het inruimen van haar spullen.

De vraag was niet óf er ruzie zou komen tussen één van haar kamergenootjes en het zwartharige meisje, maar wannéér de ruzie zou ontstaan.

Top.

Onderwerp: Re: ROOM 013 zo jan 12, 2014 3:31 pm

Clementine werd meteen hartelijk begroet door haar kamergenoten. Nou ja, twee van hen zeiden niets en de ander begon meteen te gillen. ''Oh mijn fúcking god. Nog iemand!'' Ja, ze was ook blij om bij hen aanwezig te zijn. Ze kon niet wachten tot ze hun eerste meidenavond zouden hebben. Ondanks de sarcastische opmerkingen die ze wel wilde zeggen, maar niet meedeelde, kroop ze lichtjes in elkaar bij het schelle geluid. Het was van een harder volume dan ze verwacht had. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat de andere blondine aanstalten maakte om naar haar toe te komen, maar ver kwam ze niet, want de zwartharige trok meteen haar mond weer open. Clementine keek haar ongelovig aan toen ze de woorden van het meisje in zich opnam. Goed, zij was zelf ook zwaar tegen kamergenoten, maar zij was nog bereid om zich erbij neer te leggen. De kamer was overduidelijk voor hun vieren weggelegd en als het meisje werkelijk dacht dat Clem of die andere twee buiten gingen slapen, dan had ze mooi pech. Zij ging hier niet meer weg. In ieder geval niet tot ze een andere kamer had. Dan zou ze natuurlijk wel meteen haar spullen pakken en verdwijnen. Clementine wilde een reactie geven op de bazige inbreng van haar kamergenote, maar de radio snoerde haar meteen de mond. Niet alleen op de manier dat ze geen inbreng meer kon doen, omdat ze toch niet verstaanbaar was boven het gedreun van de muziek, maar ook omdat het volume pijn aan haar oren deed. Letterlijk. Ze stond nu bij de bron van het geluid wat ze daarstraks al veel te hard had gehoord en toen stond ze meters van deze kamer verwijderd.

Ze kon zichzelf er nog net van weerhouden om te piepen door een poging te wagen de pijn te negeren. Gelukkig hoefde ze niet lang te lopen over die helse weg, want de blondine liep naar de radio en trok de stekker eruit. Haar handen, die ze inmiddels tegen haar verstopte hondenoren had aangedrukt, gleden langzaam weer naar beneden. Dankbaar keek ze de vreemdelinge aan; die had onwetend haar extra paar trommelvliezen gered. Clementine besloot zich vanaf dat moment maar te focussen op het bemachtigen van een bed en haar eigen plekje in deze kamer – voor zover dat mogelijk was. Langzaam liep ze naar de tegen elkaar geschoven bedden en schoof, net als de andere blondine, het door haar uitgekozen bed naar een kant van de kamer. Eenmaal tegen de muur aangeschoven legde ze haar koffer op het bed en dacht toen even terug aan het moment voor ze hier in deze kamer was aangekomen. Dat vervloekte voorwerp had haar flink wat problemen bezorgd op het schoolplein. De pijn voelde ze nog steeds. Clementine begon toen maar aan het uitpakken van haar spullen, want ze zag het maar somber in als het om het krijgen van een nieuwe kamer ging. Ze kon maar beter de situatie eerst bekijken. Het was immers het gekregen advies om de mutanten een kans te geven en wat was er nou een betere manier dan dit? Wel, afgezien van het feit dat één van haar kamergenoten er blijkbaar op uit was om haar oren te vermoorden. Een klein detail maar. Zuchtend haalde ze wat kleren uit haar koffer. Dit ging alles behalve vredig verlopen, of niet soms?

Onderwerp: Re: ROOM 013 ma jan 13, 2014 10:25 am

Op het moment dat ze zich maar net omgedraaid had naar de rest van de kamer, werd de muziek alweer stop gezet. Dit begon zo hard op haar zenuwen te werken, het enige wat ze wou was alleen maar genieten van het enige waarvan haar oren blijdschap gingen bloeden. Delia bleef staan, liet een gefrustreerde zucht uit haar keel ontsnappen voordat ze zich omdraaide en haar aandacht volledig op de mutsloze blondine te richten. Die blik die ze zag in haar ogen stond haar voor geen meter aan. Oh nee, totaal niet. Ze draaide haar hoofd ietsje haperend de schuine kant op, waarbij haar ogen ietwat verwijdden. Niemand zat aan haar muziek. Helemaal niemand. Niet voor de eerste keer en al hélemaal geen tweede keer. Delia had haar de eerste keer niet bepaald kwalijk genomen, deze keer liet ze haar niet zomaar er ongestraft mee wegkomen. Er viel te verwachten dat er nu pure oorlog op de zwartharige haar gezicht zou staan, maar het was een volledig andere emotie. Er was iets gestoords, iets slecht gestoords en ze wist zelf niet eens wat het precies was. Hij had zeker vaker op haar gezicht gestaan. Ze bleef stil staan, knipperde niet één keer ondanks dat haar ogen dat graag wouden. Plotseling krulde een mondhoek sensationeel omhoog, waarbij ze het niet kon laten om een lachje uit te stoten die niet gezond klonk. Niet voor ieder normaal mens, voor haar wel.
Voor ze het zelf überhaupt door had had ze zich afgezet tegen de grond en had ze de blondine genaamd Claire tegen de dichtstbijzijnde muur aan gedrukt bij haar schouders en was er vervolgens zelf achterna gedoken. Binnen de kortste keren had ze haar zo in een greep dat de dame haar handen boven haar schouders tegen de muur aangedrukt stonden en Delia haar nagels tegen de aders aandrukte. De aders die belangrijk bloed pompten.

God, dit voelde zo goed. Want ik heb haar waar ik d'r hebben wil. Tegen de muur aan geplant. In een hoek gedreven, al was het maar voor even. Voor heel even. Ik genoot hiervan en liet het moment ook niet zomaar aan me voorbij gaan. Met mijn scherpe, vrij lange nagels in haar polsen gezet hield ik haar klem. Ik kon haar adem tegen m'n wang aanvoelen, het ritme van haar hart onder mijn vingertoppen voelen. Genietend spreidde ik asociaal m'n lippen van elkaar en schraapte m'n tong langs m'n boventanden, alsof ik een jager was die ieder moment mijn prooi op kon eten. Nadat ik het eerst verleid had op een rare manier. Ja, zo zat het precies in elkaar voor zover ik het zag. Voor zover mijn donkere ogen dit op konden nemen als een live camera. ''Durf nog één keer mijn spullen, mijn boom box en deze fucking stekker aan te raken en ik denk er niet eens meer over na om je polsen door midden te splijten.'' Bracht ik gevaarlijk, het schreeuwen was er niets bij wat ik eerder gedaan had. Dit was veel spannender, één verkeerde beweging van iemand in deze hele ruimte en het zou er op lijken alsof er een massamoord geweest was. Zo zat ik nu in m'n vel tenminste. Met nog altijd een gestoorde blik in m'n ogen verminderde ik de druk tegen haar lichaam en stapte langzaam achteruit, hield haar nog altijd in de gaten. Als ze ook maar de indruk had om iets terug te flikken, dan zou dit nog een interessante dag worden. Ik voelde het lemmet van mijn mes tegen m'n onderbeen aan drukken, die in m'n sok gestopt zat. Die was me al die tijd onopgemerkt gebleven, maar in deze strijdlust kwam die gedachte tot leven.

Delia schudde haar hoofd voorzichtig, al wist ze wel beter. Ze was inmiddels zo ver achter uit gestapt dat ze het enige overgebleven bed tegen de achterkant van haar knieën aan voelde en daardoor wankel op het bed viel. Niet echt viel, ze zat gewoon. Verbijsterd. Met haar ogen afgeweken naar de grond, maar alle drie de meisjes vanuit haar ooghoeken in de gaten houdend.

Onderwerp: Re: ROOM 013

» Room 4 [Arianna, Annabelle, Adelyn and Lorise's room]
» Room 24 [Grace, Jackie and Auréia's room]
» Why is our room so far from the kitchen? Room 83 (avec Samantha)
» Room 17 [Esther & Serena's room]
» Room 101