Room 7

Rustig opende ze de deur van de kamer. Er stonden aan iedere kant twee bedden, een onopgemaakt en die van haar keurig opgemaakt. Er was één badkamer, die bij de kamer hoorde. Er zaten een paar ramen langs de muur die tegenover haar stond nu. Het was een grote kamer, en zelfs voor twee personen was het een groot. Haar bed stond bij een van de ramen, en de kamer leek verder nogal, verdeeld. Aan haar kant stond een bed, een ladekast, een bureau en bij het bureau en haar bed hing een plank aan de muur. Haar koffers stonden er nog, ze was pas twee dagen geleden aangekomen. Ze had nog niet veel uitgepakt, en had eigenlijk alleen nog maar haar bed opgemaakt. Ze had gehoord dat ze een roomie kreeg, en om eerlijk te zijn was ze er wel blij mee. Ze keek weer even de kamer rond, en liep toen naar haar bed. Ze ging zitten op de zachte sprei, en streek er even over heen. Ze zuchtte, en accepteerde de taak die voor haar lag. Ze begon nu toch met uitpakken. En in probeerde haar deel van de kamer wat meer, nou ja, van haar te maken. Ze had twee trolly's waar kleren in zaten. Niet hele grote, ze had ook niet al haar kleren meegenomen. Maar wel een groot deel. Verder had ze nog een grote koffer met dingen van thuis, twee dozen, en een andere kleine koffer met wat schoenen. Het waren bij elkaar eigenlijk niet heel veel spullen, maar wel genoeg om deze kamer haar thuis te maken.

Ze was benieuwd naar haar roomie, en vroeg zich af hoe ze zou zijn. Ze stond op, en liep naar haar koffer toe. Ze opende de vergrendelingen, en deed de klep open. Er ging een steek door haar hart heen toen ze de spullen zag. Ze pakte een foto, en deed moeite niet te gaan huilen. Het was een foto van haar en haar familie op een van de vakanties, bij een of ander duur uitziend etentje. Ze liep naar de vensterbank bij haar bed, en zette hem daar neer. Weer gleed haar blik door de kamer. Ze merkte nu ook een kapstok op aan de witte muur. Ze liep weer naar haar koffer, en ging door de spullen. Nog wat foto's, boeken, en een paar doosjes. Ook haar schetsboek, tekenspullen, en een paar dingen voor aan de muur. Ze maakte een plastic zak open die erin zat, en vond haar spitzen. Lissa danste al sinds ze klein was. Eerst klassiek ballet, en later ook nog hip hop. Ze was er nooit mee gestopt, maar vermoedde dat hier geen danslessen waren, en dat ze zichzelf maar in conditie moest houden. Ze hoorde de deur niet, zo verzonken in gedachten. Toen ze opkeek zag ze haar roomie staan. Ze stond op, met de spitzen nog in haar handen. “Hey. Jij bent vast mijn kamergenote.” Zei ze vriendelijk. Ze glimlachte, en vergat even al haar gedachten aan haar oude thuis.

[&Cataleya Thorne]

clothes:

Er waren weer een paar nieuwelingen. Cataleya liep de trap op. Ze was nog nooit overgeplaatst, maar ze kende wel een paar meisjes die dat wel waren. Meestal kwamen nieuwe mutanten in een kamer met een of twee ietwat ervaren personen. Toen Cat nog net hier was (drie jaar geleden) kwam ze bij Lara, die er op dat moment vier jaar zat. Het was al gepland om Cat te verplaatsten, maar ze wisten nog niet waarheen, nu er weer wat nieuwe mogelijkheden waren kwam ze in Room 7. Room 7 was een van de grotere kamers, eigenlijk bestemd voor drie personen, maar het kwam nu beter uit als alleen Cat en dat nieuwe meisje er kwamen. Ze hield stil voor de deur. Privacy regel 1. Kijk nooit zomaar in iemands hoofd! Privacy regel 2. Probeer te vermijden dat het gebeurt.
Cataleya’s regel 1. Heb lak aan regels als je er niet van kan profiteren.
Ze ving iets op, ‘Ballet, ouders.. heimwee?’ Cat zuchtte onhoorbaar, nou ze ging haar best wel doen het meisje een beetje op dreef te helpen, Roomies waren immers altijd je maatjes en bovendien een plicht om te helpen en zich thuis te laten voelen. Cat slikte en opende de deur. Haar ogen schoten de kamer rond, Hij was ongeveer tweeënhalf keer zo groot als haar vorige. Twee bedden, twee nachtkasjes, twee bureaus, twee ladekastjes, zes plankjes aan de muren, twee kleerkasten, twee muren met behang, twee witte muren. Er waren drie dingen niet gespiegeld aan de kamer –het ene onopgemaakte bed genegeerd- Een kapstok naar de deuropening waar Cat stond, De ramen aan Roomies kant van de kamer en de keurig nette, witte deur precies tussen de bedden in. Roomie stond in haar eigen spullen te kijken voor ze schrok van Cat. Ze draaide zich om met de dansschoentjes in haar handen. “Hey. Jij bent vast mijn kamergenote.” Zei ze vriendelijk. Ze glimlachte. “Cat lachte terug, Dat ben ik. Cat trouwens, hoe heet jij?” Ze twijfelde niet of ze een hand of een hug zou geven, maar stortte haar spullen op het lege bed en begon uit te pakken. Een hug zo veel te spontaan zijn voor haar en een hand is niet iets wat ze geeft aan een toekomstige vriendin.

Outfit:

Voor haar stond haar roomie. Even bekeek ze het meisje van top tot teen, en glimlachte toen weer. Ze was blij dat ze een roomie had gekregen, als ze deze kamer in haar eentje had moeten houden zou het erg alleen zijn geweest. Ze zou tegen de lege kant van het bed moeten aankijken, en dat voelde zo, eenzaam. “Hey. Jij bent vast mijn kamergenote.” Sprak ze vriendelijk. Het meisje glimlachte terug, iets wat Lissa een vaag gevoel van blijdschap gaf. Het was voor haar nooit moeilijk geweest vrienden te maken, maar toch probeerde ze altijd een goede eerste indruk te geven. “Dat ben ik. Cat trouwens, hoe heet jij?” Sprak ze. Lissa vroeg zich af of Cat van een naam kwam of dat ze gewoon Cat heette. "Ik ben Vasilisa." Zei ze. Haar ouders hadden haar een naam gegeven die soms moeilijk voor mensen te onthouden was. Daarom zei ze vaak dat ze de afkorting ook wel mochten gebruiken. Even twijfelde ze, maar bood toen toch de afkorting aan. "Maar Lissa is ook goed, wat je wilt." Ze zag hoe haar roomie haar spullen aan het uitpakken was, en keek toen naar de schoenen in haar hand. Ze liep terug naar de koffer en legde ze op de grond neer. Ze pakte haar jas van haar bed af, en liep naar de kapstok toe waar ze hem ophing. Daarna ging ze weer naar haar koffers en deed de koffer met kleren open. Ze keek naar haar kleding. Het meeste zag er duur uit, en dat was het ook. Haar ouders hadden altijd veel geld gehad, en de prijs van kleding had niet zoveel uitgemaakt. Ze opende haar kleine koffer, en vond haar schoenen. Meeste ook weer designer. Ze pakte ze eruit, en zette ze op een rijtje. Onder in haar koffer vond ze een paar hakken. Ze had ze ooit gekregen van een of ander ver familielid, maar nooit aangedaan. Ze stonden haar waarschijnlijk wel, maar ze voelde zich er niet echt tot aangetrokken. Ze stond op, met de Jimmy Choo's in haar hand. "Hoe ben jij hier eigenlijk gekomen?" Ze keek even naar de schoenen. "Kan jij hier iets mee? Ik vind ze niet zo... Bij me passen, laat ik het zo zeggen." Zei weer glimlachend. Het was niet dat dit nou was omdat ze roomies waren, ze had ze aan iedereen mee gegeven die ze mooi zou vinden, maar het feit dat Cat haar roomie was, was toch een betere reden.

The shoes:

Roomie stond in haar eigen spullen te kijken voor ze schrok van Cat. Ze draaide zich om met de dansschoentjes in haar handen. “Hey. Jij bent vast mijn kamergenote.” Zei ze vriendelijk. Ze glimlachte terwijl ze Cat bekeek. Cat lachte terug, “Dat ben ik. Cat trouwens, hoe heet jij?” Ze twijfelde niet of ze een hand of een hug zou geven, maar stortte haar spullen op het lege bed en begon uit te pakken. Een hug zo veel te spontaan zijn voor haar en een hand is niet iets wat ze geeft aan een toekomstige vriendin.

"Ik ben Vasilisa." Zei ze. Voor Cat was het nooit moeilijk om namen te onthouden aangezien iemands naam altijd wel ergens in het hoofd hing, Maar bij Vasilisa kreeg ze wel het idee dat er een afkorting bij hoorde. Cat glimlachte een van haar ietwat scheve glimlachjes, die er vragend uitzagen.  "Maar Lissa is ook goed, wat je wilt." De glimlach groeide eventjes tot een volle en ze zei, ‘Ik dacht al wel dat het ergens toe afgekort zou worden. Cat staat eigenlijk dus ook voor Cataleya…’ En met een lachje en één wenkbrauw opgetrokken voegde ze eraan toe, ’Ouders.’
Beiden meisjes gingen door met uitpakken en opruimen.  Ondertussen bleef Cat een beetje in Lissa’s gedachtegang graven. Ze hingen allebei hun jas op, Cat zette een klein lampje op het nachtkasje en probeerde verder zo veel mogelijk haar oude opstelling aan te houden, broeken opgevouwen in de la, T-shirts ook, jurkjes en vestjes hangend in de kleerkast, op volgorde van kleur…
De twee kwamen ongeveer tegelijkertijd bij de schoenen aan. Met een paar duur uitziende prachtige designerpumps  in haar handen wendde Lis zich weer tot Cat. "Hoe ben jij hier eigenlijk gekomen?" Ze keek even naar de schoenen. "Kan jij hier iets mee? Ik vind ze niet zo... Bij me passen, laat ik het zo zeggen." Zei weer glimlachend. Cat keek haar even verbijsterd aan. Jimmy Choo’s?? Normaal nam Cat echt alles aan, ze zou het nooit toegeven maar ze was een redelijk verwend kind. Toch wist ze niet of het wel helemaal verstandig was zich nu zo op te stellen en daarom kwam ze met een idee. ’Welke maat heb je?’ er kwam een kleine bijna onmerkbare glinstering in haar ogen die gepaard ging met een lichte grijns, waarbij haar gezicht ongerimpeld bleef en haar tanden ontbloot werden. Ze zou zo meteen wel over haar geschiedenis vertellen, schoenen gaan voor.

"Ik ben Vasilisa." Zei ze. Haar ouders hadden haar een naam gegeven die soms moeilijk voor mensen te onthouden was. Daarom zei ze vaak dat ze de afkorting ook wel mochten gebruiken. Even twijfelde ze, maar bood toen toch de afkorting aan. "Maar Lissa is ook goed, wat je wilt." Even was het stil. Toen antwoordde Cat. ‘Ik dacht al wel dat het ergens toe afgekort zou worden. Cat staat eigenlijk dus ook voor Cataleya…’ Cataleya. De naam ging door haar hoofd heen. Ze vroeg zich af waar de naam vandaan kwam. ’Ouders.’ Volgde Cat eraan toe met een lachje. Lissa knikte wat vaagjes en ging toen weer verder met uitpakken. Ze maakte haar koffer met schoenen open, en zette ze op een rijtje. Weer allemaal merkschoenen, net zoals haar kleding. Ze kwam onderin aan bij een paar Jimmy Choo's die ze nooit had aangehad. Gekregen van een ver familielid, nooit aangedaan. Ze stond weer op, met de schoenen in haar handen. "Hoe ben jij hier eigenlijk gekomen?" Vroeg ze. Haar blik ging weer naar de schoenen. "Kan jij hier iets mee? Ik vind ze niet zo... Bij me passen, laat ik het zo zeggen." Sprak ze wat lachend. Ze zou ze met alle plezier aan Cat uitlenen, of geven. Het maakte haar niet zoveel uit. Ze had ze aan iedereen meegegeven die ze mooi had gevonden. Maar het feit dat Cat haar roomie was, maakte het wat logischer. Als ze ze tenminste zou aannemen voor de leen. Ze twijfelde een beetje over het geven, maar lenen mocht ze zoiezo. Haar andere kleren hield ze liever voor zichzelf, maar dit paar schoenen? Ze deed er toch niks mee, dus kon ze ze beter aan haar roomie aanbieden. Voor de leen, of om te houden. ’Welke maat heb je?’ Vroeg Cat. Er was een glinstering in haar ogen te zien, merkte Lissa op. Het was niet echt goed te zien, maar toch. "39." Sprak ze. Even wachtte ze. "Waarom?"

Roomie stond in haar eigen spullen te kijken voor ze schrok van Cat. Ze draaide zich om met de dansschoentjes in haar handen. “Hey. Jij bent vast mijn kamergenote.” Zei ze vriendelijk. Ze glimlachte terwijl ze Cat bekeek. Cat lachte terug, “Dat ben ik. Cat trouwens, hoe heet jij?” Ze twijfelde niet of ze een hand of een hug zou geven, maar stortte haar spullen op het lege bed en begon uit te pakken. Een hug zo veel te spontaan zijn voor haar en een hand is niet iets wat ze geeft aan een toekomstige vriendin.

"Ik ben Vasilisa." Zei ze. Voor Cat was het nooit moeilijk om namen te onthouden aangezien iemands naam altijd wel ergens in het hoofd hing, Maar bij Vasilisa kreeg ze wel het idee dat er een afkorting bij hoorde. Cat glimlachte een van haar ietwat scheve glimlachjes, die er vragend uitzagen.  "Maar Lissa is ook goed, wat je wilt." De glimlach groeide eventjes tot een volle en ze zei, ‘Ik dacht al wel dat het ergens toe afgekort zou worden. Cat staat eigenlijk dus ook voor Cataleya…’ En met een lachje en één wenkbrauw opgetrokken voegde ze eraan toe, ’Ouders.’
Beiden meisjes gingen door met uitpakken en opruimen.  Ondertussen bleef Cat een beetje in Lissa’s gedachtegang graven. Ze hingen allebei hun jas op, Cat zette een klein lampje op het nachtkasje en probeerde verder zo veel mogelijk haar oude opstelling aan te houden, broeken opgevouwen in de la, T-shirts ook, jurkjes en vestjes hangend in de kleerkast, op volgorde van kleur…
De twee kwamen ongeveer tegelijkertijd bij de schoenen aan. Met een paar duur uitziende prachtige designerpumps  in haar handen wendde Lis zich weer tot Cat. "Hoe ben jij hier eigenlijk gekomen?" Ze keek even naar de schoenen. "Kan jij hier iets mee? Ik vind ze niet zo... Bij me passen, laat ik het zo zeggen." Zei weer glimlachend. Cat keek haar even verbijsterd aan. Jimmy Choo’s?? Normaal nam Cat echt alles aan, ze zou het nooit toegeven maar ze was een redelijk verwend kind. Toch wist ze niet of het wel helemaal verstandig was zich nu zo op te stellen en daarom kwam ze met een idee. ’Welke maat heb je?’ er kwam een kleine bijna onmerkbare glinstering in haar ogen die gepaard ging met een lichte grijns, waarbij haar gezicht ongerimpeld bleef en haar tanden ontbloot werden. Ze zou zo meteen wel over haar geschiedenis vertellen, schoenen gaan voor.
"39." Antwoordde Lissa. "Just perfect" zei het donkerharige meisje, ondertussen hoorde ze de nieuwsgierigheid van haar Roomie groeien. "Waarom?" vroeg deze. "We kunnen een gezamenlijke schoenenverzameling hebben, ik heb een paar maanden geleden al mijn mogelijke outfits uit mijn hoofd geleerd, bij elke passen minimaal wel twee paar schoenen, dus ik vind het niet erg om jou voorrang te geven met het kiezen." Het had lang geduurd, maar het was voor Cataleya redelijk nuttig om al haar opties open te stellen. Eigenlijk gaf ze niets om alle dure troep in haar tassen. Te veel sieraden, te veel schoenen, te veel jurkjes, tasjes, en alles te duur. Haar ouders hadden nooit problemen met geld gehad, dus alles waar Cat even naar had gekeken, kreeg ze gelijk. Van de meeste spullen was ze vergeten dat ze ze had voor ze laatst dus weer ging opruimen.
Ondertussen had ze alles uitgepakt en opgeruimd en was ze toen aan het opmaken van haar bed. Ze nam het kussen en schoof de sloop eromheen. Waarom ze altijd met het kussen begon, en daarna pas de rest deed, daar had ze ook geen idee van. Haar beddengoed was wit, met een vaag lichtgeel bloemetjes patroon. Geel was tegen alle verwachtingen in Cats lievelingskleur.

Ze had zichzelf voorgesteld, Cat had zichzelf voorgesteld. Zo ging het meestal als je elkaar niet kende. Lissa verklaarde haar naam, en zo deed Cat. Cataleya eigenlijk. Ze maakte haar koffer met schoenen open, en zette ze op een rij. Alle schoenen waren van merken zoals Chanel, Jimmy Choo, Miu Miu en nog wel wat meer merken. Ze had lang niet alles meegenomen, thuis stonden er nog meer. Ze wist niet precies of ze er trots op zou moeten zijn, ze had altijd in rijkdoom geleefd, terwijl er op de wereld ook mensen dood gingen van de honger. Ze wist het niet. Lissa was opgestaan en had één paar van schoenen te leen, of om te houden aangeboden. Cat vroeg welke maat ze had. "39." Sprak ze. "Just perfect" Hoorde ze haar roomie zeggen. Even wachtte Lissa. "Waarom?" Vroeg ze. "We kunnen een gezamenlijke schoenenverzameling hebben, ik heb een paar maanden geleden al mijn mogelijke outfits uit mijn hoofd geleerd, bij elke passen minimaal wel twee paar schoenen, dus ik vind het niet erg om jou voorrang te geven met het kiezen." Legde haar roomie uit. Lissa dacht na over haar woorden. Tuurlijk, ze wou graag haar schoenen uitlenen, maar een paar waren belangrijk voor haar, onder andere die ze voor speciale gelegenheden van haar ouders had gekregen. Haar ouders. Haar familie. Er ging een steek van verdriet door haar heen, maar ze verborg het terwijl haar Cat haar bed opmaakte. "Lijkt me goed," zei ze rustig. "Maar er zijn wel een paar schoenen die ik liever niet uitleen, door..." Ze maakte haar zin niet af. Doordat ik die heb gekregen en die veel voor me betekenen, ging er door haar heen. "Omdat daar voor me veel waarde aan zit." Vervolgde ze. Het lukte haar een glimlach op haar gezicht te krijgen. Ze keek even de kamer rond, en vroeg toen:"En, wat is jouw verhaal?" Ze liep naar haar bed, en ging er op zitten. Ze streek over de zachte witte sprei heen. "Iedereen heeft er een hier, dus hoe zit het met jou en je mutatie?" Ze keek weer naar Cat, rustig wachtend op antwoord.

"39." Antwoordde Lissa. "Just perfect" zei het donkerharige meisje, ondertussen hoorde ze de nieuwsgierigheid van haar Roomie groeien. "Waarom?" vroeg deze. "We kunnen een gezamenlijke schoenenverzameling hebben, ik heb een paar maanden geleden al mijn mogelijke outfits uit mijn hoofd geleerd, bij elke passen minimaal wel twee paar schoenen, dus ik vind het niet erg om jou voorrang te geven met het kiezen." Het had lang geduurd, maar het was voor Cataleya redelijk nuttig om al haar opties open te stellen. Eigenlijk gaf ze niets om alle dure troep in haar tassen. Te veel sieraden, te veel schoenen, te veel jurkjes, tasjes, en alles te duur. Haar ouders hadden nooit problemen met geld gehad, dus alles waar Cat even naar had gekeken, kreeg ze gelijk. Van de meeste spullen was ze vergeten dat ze ze had voor ze laatst dus weer ging opruimen.
Ondertussen had ze alles uitgepakt en opgeruimd en was ze toen aan het opmaken van haar bed. Ze nam het kussen en schoof de sloop eromheen. Waarom ze altijd met het kussen begon, en daarna pas de rest deed, daar had ze ook geen idee van. Haar beddengoed was wit, met een vaag lichtgeel bloemetjes patroon. Geel was tegen alle verwachtingen in Cats lievelingskleur.

"Lijkt me goed," zei ze rustig. "Maar er zijn wel een paar schoenen die ik liever niet uitleen, door..." Ze leek even te aarzelen, en Cat luisterde af 'Doordat ik die heb gekregen en die veel voor me betekenen, ging er door haar heen.' Maar inplaats daarvan zei ze: "Omdat daar voor me veel waarde aan zit." Er verscheen een ietwat geforceerde glimlach op Lis' gezicht. Ze keek even de kamer rond, en vroeg toen: "En, wat is jouw verhaal?" Ze liep naar haar bed, en ging er op zitten. Ze streek over de zachte witte sprei heen. "Iedereen heeft er een hier, dus hoe zit het met jou en je mutatie?" Ze keek weer naar Cat, rustig wachtend op antwoord.
Cat aarzelde. We had twee keer eersder haar gave verteld aan andere mensen dan de leerkrachten hier, een keer bi=uiten het eiland, aan haar vriendje. Hij vond haar eng en maakte het uit, sindsdien alleen nog een keer aan haar vorige Roomie, Lara vond het idee om met iemand in een kamer te wonen die ze gedachten las eerst ook vervelend maar daarna kon ze ermee leven. Ze was benieuwd of Vasilisa er ook mee om kon gaan. Zij had immers keurig andere woorden gekozen dan haar gedachten omschreven. Uiteindelijk zei Cat, "Ik woonde in Rusland, ik ben daar weggegaan toen ik vijftien was, in New York gaan wonen, daar had ik het best fijn. En toen werd ik gevonden door het groepje dat jouw hier waarschijnlijk ook heeft gebracht," vatte Cataleya samen. Ze glimlachte en het zag er absoluut uit alsof ze erg zeker van zichzelf was."En jij?"

Ze wachtte af, en was even bang dat haar roomie geen antwoord zou geven op haar vraag. Haar blik viel op de wit met gele sprei van Cat. Ze ondekte een bloemetjes patroon erop en glimlachte even wat vaagjes. Haar sprei was gewoon wit, maar het was een van haar lievelingskleuren. Net zoals het smaragdgroen van haar familie. Ze zag iets van een aarzeling bij Cat. Ze keek haar rustig aan, ze had alle tijd. "Ik woonde in Rusland, ik ben daar weggegaan toen ik vijftien was, in New York gaan wonen, daar had ik het best fijn. En toen werd ik gevonden door het groepje dat jouw hier waarschijnlijk ook heeft gebracht," Langzaam liet ze de woorden tot haar doordringen. Rusland, New York... Zij had heel haar leven bij haar familie gewoond tot...
"En jij?" Vroeg Cat. Ze keek op, en de gedachte aan haar verleden dreef bijna weg, tot ze bedacht dat ze zou moeten antwoorden. Ze zuchtte, en keek toen weer naar haar sprei. "Ik heb heel mijn leven in Los Angeles gewoond. Bijna heel mijn leven dan." Voegde ze de laatste zin eraan toe. Ze stopte even. "Ik woonde bij mijn ouders, Eric en Rhea Dragomir, en mijn broer. Andre. Ik had het eigenlijk niet moeilijk, zoals andere kinderen misschien hier. Mijn familie hield van me, ondanks mijn mutatie, en er was nooit een tekort aan geld. Maar dat had je misschien al gezien. Tot ik op mijn vijftiende..." Ze stopte en slikte even. "Tot op mijn vijftiende mijn familie omkwam bij een auto-ongeluk. Ik was de enige overlevende. Daarmee ook nog de enige van de Dragomir-tak." Zei ze. Ze keek op. Dit vertellen was lastig voor haar, maar ze probeerde zich erover heen te zetten. "Ik werd naar mijn soort van "tante en oom" gestuurd, en die stuurden me naar een kostschool. Maar na een tijdje ik werd opgehaald en hierheen werd gebracht." Ze keek Cat rustig aan. Ze had meer verteld dan dat haar roomie had gedaan, maar dat maakte haar niet uit. Ze had het recht om het te weten. Ze herinnerde zich haar mutatie, dat hoorde eigenlijk ook bij haar vraag. Cat had daar niet over verteld, maar Lissa deed dat wel. "Mijn mutatie heet Spiritus. Ik wil je het best uitleggen. Als je dat wilt." Ze glimlachte even vaagjes. "Wil je mij dan ook over jouw mutatie vertellen?" Het was haar wel opgevallen dat Cat dat stuk niet had genoemd. Ze wou het graag weten, dan kon ze er rekening mee houden in het geval dat.

"Lijkt me goed," zei ze rustig. "Maar er zijn wel een paar schoenen die ik liever niet uitleen, door..." Ze leek even te aarzelen, en Cat luisterde af 'Doordat ik die heb gekregen en die veel voor me betekenen, ging er door haar heen.' Maar inplaats daarvan zei ze: "Omdat daar voor me veel waarde aan zit." Er verscheen een ietwat geforceerde glimlach op Lis' gezicht. Ze keek even de kamer rond, en vroeg toen: "En, wat is jouw verhaal?" Ze liep naar haar bed, en ging er op zitten. Ze streek over de zachte witte sprei heen. "Iedereen heeft er een hier, dus hoe zit het met jou en je mutatie?" Ze keek weer naar Cat, rustig wachtend op antwoord.
Cat aarzelde. We had twee keer eersder haar gave verteld aan andere mensen dan de leerkrachten hier, een keer bi=uiten het eiland, aan haar vriendje. Hij vond haar eng en maakte het uit, sindsdien alleen nog een keer aan haar vorige Roomie, Lara vond het idee om met iemand in een kamer te wonen die ze gedachten las eerst ook vervelend maar daarna kon ze ermee leven. Ze was benieuwd of Vasilisa er ook mee om kon gaan. Zij had immers keurig andere woorden gekozen dan haar gedachten omschreven. Uiteindelijk zei Cat, "Ik woonde in Rusland, ik ben daar weggegaan toen ik vijftien was, in New York gaan wonen, daar had ik het best fijn. En toen werd ik gevonden door het groepje dat jouw hier waarschijnlijk ook heeft gebracht," vatte Cataleya samen. Ze glimlachte en het zag er absoluut uit alsof ze erg zeker van zichzelf was."En jij?"
Ze wist de helft van Lis' geschiedenis intussen al, maar was nog wel nieuwsgierig naar de rest.
"Ik heb heel mijn leven in Los Angeles gewoond. Bijna heel mijn leven dan." Zuchtte Lissa "Ik woonde bij mijn ouders, Eric en Rhea Dragomir, en mijn broer. Andre. Ik had het eigenlijk niet moeilijk, zoals andere kinderen misschien hier. Mijn familie hield van me, ondanks mijn mutatie, en er was nooit een tekort aan geld. Maar dat had je misschien al gezien. Tot ik op mijn vijftiende..." Ze stopte en slikte even. Cat wist wat er ging komen: "Tot op mijn vijftiende mijn familie omkwam bij een auto-ongeluk. Ik was de enige overlevende. Daarmee ook nog de enige van de Dragomir-tak." Zei ze. Ze keek op. Cataleya merkte dat haar Roommate haar uiterste best deed en ze voelde zich een beetje schuldig dat zei dat niet deed. "Ik werd naar mijn soort van "tante en oom" gestuurd, en die stuurden me naar een kostschool. Maar na een tijdje ik werd opgehaald en hierheen werd gebracht." Ze keek Cat rustig aan. Nu kwam de mutatie, wist die. "Mijn mutatie heet Spiritus. Ik wil je het best uitleggen. Als je dat wilt." Ze glimlachte even vaagjes. "Wil je mij dan ook over jouw mutatie vertellen?" Cat slikte even, dat stukje had ze expres weggelaten, maar ze merkte haar Roomies nieuwsgierigheid. Ze haalde even diep adem, nu was ze hoogstwaarschijnlijk op het randje van vriendschap en vijandschap beland, hoewel Cat natuurlijk beter omging met de gedachten van haar vrienden dan met die van haar vijanden. "Telepathic, ik kan gedachten van anderen ontvangen of de mijne naar iemand anders toe sturen." Het meisje bevochtigde haar lippen en concentreerde zich op de duisternis. 'Ik neem aan dat je dat een beetje eng vind? Dat vinden de meesten..' Ze zond het naar haar Roomies hoofd toe. Haar beurt om over haar gave te vertellen.

Cat had haar verhaal verteld, behalve haar mutatie. Haar beurt nu. Rustig vertelde ze het. Ze had er wel degelijk moeite mee, maar het lukte haar vrij aardig tot ze bij het ongeluk aan kwam. Ze slikte, en vertelde toen verder. Ze keek haar roomie rustig aan, en probeerde niet teveel eraan te denken. Verhuizen naar een school met andere mutanten, dat was lastig geweest voor haar. Ze was er niet aan gewend om met zoveel anderen samen te zijn die ook allemaal een mutatie hadden. Verhuizen nadat je familie was overleden, lastiger. Ze had het er al die tijd moeilijk mee gehad, en de duisternis leek soms niet meer op te klaren in haar hoofd. "Mijn mutatie heet Spiritus. Ik wil je het best uitleggen. Als je dat wilt." Ze kreeg een glimlach op haar gezicht. "Wil je mij dan ook over jouw mutatie vertellen?" Ze wachtte af, niet zeker of Cat het zou vertellen. Maar Lissa stond er open voor, wat het ook was. "Telepathic, ik kan gedachten van anderen ontvangen of de mijne naar iemand anders toe sturen." Lissa dacht na over wat ze had gezegd. Gedachten gingen door haar heen. Ze schrok niet echt toen ze de woorden hoorde in haar hoofd. 'Ik neem aan dat je dat een beetje eng vind? Dat vinden de meesten..' Ze bekeek Cat nog eens goed, en schudde toen zachtjes haar hoofd. Nee ze vond het niet eng, het was alleen...

"Nee, ik vind het niet eng." Als Cat haar gedachten kon lezen had ze het misschien al heel de tijd gedaan. Alles wat ze zei had Cat waarschijnlijk al gehoord, maar toch voelde het beter om het gewoon te zeggen. "Het is alleen.. Zo opmerkelijk." Ze keek haar roomie weer aan. "Spiritus is het genezen van anderen. Ik kan feitelijk alle wonden genezen, botbreuken, schaafwonden..." Ze stopte even. Het speciaalste kwam nog. "En als er mensen net dood zijn gegaan... Kan ik ze terug halen. Ook wel schaduwkussen." Ze wendde haar blik af. "Maar het is gecompliceerd, en het terughalen uit de dood..." Ze streek rustig met haar hand over de sprei. "Het kan gevaarlijk zijn, en kost me veel kracht." Ze keek weer op. "En Spiritus komt ook met dwanggedachten. Maar dat legt zichzelf wel uit hoop ik. Ik geef er niet echt graag een demonstratie van, en gebruik ze het liefst ook niet al te vaak." Ze glimlachte, en hoopte dat ze het goed had uitgelegd. Als Cat vragen had zou ze die zeker willen beantwoorden. Als het maar niet die demonstratie was... Haar dwanggedachten waren sterk, maar ze wou geen macht, ze was blij met wat ze had.