Sshhhht, stiltegebied [open]

Tumtiedumtiedum. Zachtjes floot Allen een melodietje tussen zijn tanden door. Zachtjes? Jazeker. Het was niet helemaal zijn stijl, maar dit was immers wel de bibliotheek, en daar moest je stil zijn zodat mensen in verhalen konden verdrinken en boeken konden verslinden. Rust en stilte waren dingen die hij een beetje ruim nam, dus fluiten kon daar best bij. De rol tape maakte een roetsjend geluid toen hij er een flink stuk af trok. De grijzige duct tape stond ontzettend lelijk op de nette witgeverfde muur. Hopelijk zou het geen al te lelijke strepen achter laten. Hoewel, misschien zou de school dan een wat vrolijker kleurtje kunnen kiezen.

Met ongeveer tien dikke lagen tape wist hij een grote airhorn horizontaal aan de muur te tapen. Voorzichtig opende hij de deur en duwde die richting de muur. Hmm. De plaatsing was nog niet bepaald optimaal. Hij pulkte de tape los en verplaatste zijn installatie een paar centimeter. Het was de eerste keer dat hij hier zoiets uithaalde, dus dan moest het wel perfect zijn. De deur werd weer gebruikt om te zien of die nu bij het opengaan keihard tegen de toeter aan zou komen en dan zorgvuldig gesloten. Even stond Allen nog te twijfelen of er nog iets anders leuks bij moest. Een emmer op de deur bijvoorbeeld, voor een dubbele verrassing. Dat was bij Wren zo ontzettend succesvol geweest dat ze hem zo ongeveer vermoord had. Helaas voor hem zou dat er vandaag niet van komen, want hij hoorde voetstappen. Ach, dan zou de luide hoorn maar genoeg moeten zijn om zijn slachtoffer te laten schrikken.

Snel stoof Allen enkele meters weg van de deur en leunde ontspannen tegen de muur met een boek in zijn handen. Hij sloeg het op een willekeurige pagina open en zag de lettertjes voor zijn ogen dansen. Was dit een soort raar spijkerschrift? Ohnee, hij had het boek verkeerd om. De deurklink werd omlaag geduwde en Allen probeerde snel nog zijn boek goed om te draaien. Uchum. Zeer onopvallend.

[Open~ ]

Wow, zijn eerste slachtoffer was NIET in een goede bui. Met de hoofdletters ja, dat was hard nodig als hij de blik van deze punk zag. Het bleef hem verbazen hoe veel mutanten het nodig vonden om hun weirdness nog eens te vergroten door hun uiterlijk even opvallend te maken als hun mutaties. Maar dat was voor hem niet relevant, hij had ten eerste al een eigen wacky haarkleur, lekker recessief en vurig, en ten tweede discrimineerde hij niet op basis van haarkleur wie hij zou pranken.

Toen de airhorn een luid LUID geluid uit blerde gleed een vage grijns over zijn gezicht, die hij verborg achter het boek over.. Woorden en hoofdstukken, met een bepaalde inhoud. Wat was de titel ook alweer? Hij had geen flauw idee en dat amuseerde hem alleen maar meer. Niets was leuker dan doen alsof je wist wat je aan het doen was, terwijl je dat absoluut niet wist. Dat de gozer zich vervolgens geroepen voelde om zijn  prachtige constructie uit elkaar te gaan trekken beviel hem echter een stuk minder. Allen kon nog net een beledigde opmerking inhouden en observeerde spiedend boven de rand van zijn boek uit verder. In zijn hoofd voegde hij een voice-over toe aan het spannende fragment. Hier ziet men de zeldzame purpura capillos punk in zijn natuurlijke habitat. Hij gebruikt zijn klauwtjes om een bedreiging onschadelijk te maken, niet wetend dat dit probleem met slechts een beetje duct tape weer opgelost kan worden door de sexy redhead genius die zichzelf uiterst bedreven gecamoufleerd heeft achter een bo- Een rinkelend geluid van geschopt metaal verstoorde zijn prachtige vertelling. ''HEY,” reageerde Allen instinctief, terwijl hij iets achteruit sprong. Maar het was slechts de hoorn des doods, die naar hem toe geschoten was. Hij sloeg zijn vinger tegen zijn mond en liet een luidgerekte Ssssssstttt horen, terwijl hij met zijn ogen rolde. ''Ten eerste, hoe durrrrf je,'' begon Allen op de toon die hij associeerde met irritante nerds. ''Dit is een bibliotheek, ja!'' Hij hield zijn hoofd een tikje schuin en grijnsde uitdagend naar de boze burgerman.

''Ten tweede.. Wat wou je eraan gaan doen?'' Hehehehe. Hij voelde zich zo cool toen hij het boek dichtklapte en zich bukte om de hoorn op te rapen, dat hij het niet kon laten een zonnebril te creeëren uit het zonlicht dat door het raam viel, en deze langzaam van boven naar zijn neus te laten glijden op een tergend langzaam tempo. Deal. With. It. Illusies waren veel te geweldig om er niet mee te spelen.

Hij was boos, natuurlijk was hij boos. Hij haatte grappen. Hij haatte ook mensen, en de pretkop van die rosse dude zijn zodra hij het gevecht met de airhorn gewonnen had, was ook niet echt een positieve wending aan zijn humeur. Zeer zeker niet omdat hij hem meteen verdacht va deze grap. Wedden dat het zo een type was dat na een grap rechts prong en dan met een vreselijk Nederlands accent over zijn Engels heen 'prank' schreeuwde, maar dan dus uitgesproken als 'prenk'? De jongeman met het blauwe haar schopte lastig de bron van het lawaai in de richting van de rosse kerel die zo dom was geweest om zijn boek nog om te draaien terwijl er al een slachtoffer door de deur liep. ''HEY”, werd er uitgeroepen door de kerel, die wat achteruit ging, de airhorn ontwijkend, waarschijnlijk. Met een vinger over zijn lippen heen gelegd liet de jongen een 'sssssht' horen, een 'sssssht' die Kai lastig deed fronsen. ''Ten eerste, hoe durrrrf je,'' begon het vervelend stuk vreten op zo'n irritante toon die alleen de grootste studienerds zouden hebben. ''Dit is een bibliotheek, ja!'' Het grijnsde was moeilijk te negeren, en Kai moest zichzelf dwingen om niet op hem af te vliegen. "Je moeder is een bibliotheek", sprak hij terug, zelfs met een grommende ondertoon in zijn stem. Geen ondertoon als een dier, maar gewoon een ondertoon als in dat hij echt heel erg lastig was. ''Ten tweede.. Wat wou je eraan gaan doen?'' Wat wou hij doen? Deze kerel wat aandoen, ja. Het boek werd dichtgeklapt, de jongen bukte om de airhorn te pakken en ja, ja, werkelijk, hij kreeg een zonnebril van licht op zijn gezicht. Zijn roste kop riep gewoon 'deal with it' en eerlijk, Kai zou er niet mee dealen. Hij dealde enkel met andere dingen. Hij dealde in dingen. Hij dealde drugs. En dat was de reden dat hij verdomme hier was! Voor zijn afspraak. Gejaagd liet hij zijn blik rondgaan, en hij zag dat de persoon met wie hij afgesproken had, opstond en de bib verliet. Great! "Kerel, serieus, jij maakt je belachelijker dan ik hier. Ik ben niet het type dat er uit ziet alsof hij in memes praat met andere sukkels." Hij had eerst haast 'die communiceert' gezegd, maar terwijl hij sprak veranderde hij het in 'die praat' omdat hij simpelweg te dom was voor nette woorden.

Kailee stak een sigaret op en liet zich op de grond zakken naast de rosse jongen. Hij had een kleine moodswing gehad. "Vind je jezelf grappig, ja? En eerlijk, hebben redheads nu eigenlijk een ziel? Hoe high was je toen je dit airhorn plan bedacht? Of op welke drugs zat jij te trippen toen je dit een leuk idee vond?" Oooooooh, eerlijk, hij wou echt dat deze jongen hem zou kunnen boeien. Met ruzie? Fine, ruzie was fijn soms. Vechten ook. Misschien konden ze het wel goed vinden, hierna, konden ze misschien joints gaan delen? Nee, Kai zou niet met deze gozer omgaan tot die zijn rosse haren verfde. "Wat is je naam, Rostekop?"

Dit was echt heerlijk. Die toeter-truc was een goedkope grap geweest, gewoon een kwestie van de eeuwenoude jumpscares. Plotselinge geluiden waren simpelweg een schrikmethode, weinig geavanceerd. Maar je moest toch ergens beginnen als je ooit een naam op wilde bouwen op een eiland vol mutie's. Er was niet zoiets als slechte bekendheid, als mensen zoals meneer Purplewurple hem niet leeeeuk vonden zou dat hem 's nachts niet wakker houden. Sterker nog, het was een ideale manier om de sukkels uit je vriendengroep te filteren. Kijk eens aan, de jongen werd nog bozer toen Allen begon te praten. Dat was een van zijn grote talenten. Fronsende wenkbrauwen, dat beloofde veel goeds.

Het begon weer te praten. He bah, moest dat nou? ''Ohnee, mijn feels,'' reageerde de jongen onbezorgd en vooral totaal ongemeend. Twee handen op zijn borst, alsof hij in zijn hart geraakt was. Zijn moeder, ohnee, huiliehuilie, dat was dus iets wat bij Allen absoluut niet gevoelig lag. Bovendien was dit iets wat niet eens echt als een  belediging, voor normale mensen. Nou had Allen het niet zo op bibliotheken, maar een belediging? Nee. Je moest beter je best doen als je hem boos wilde maken, zoals bijvoorbeeld een echte belediging, in plaats van een een grap zou oud als… je moeder. Wel schoten er gelijk honderd van de meest afgezaagde je moeder-grappen door z'n hoofd. En hij moest er wel eentje gebruiken, gewoon omdat hij het sterke vermoeden had dat het Paarshaar zou irriteren als hij daarmee zou reageren. ''Die opmerking was net zo cheap en easy als.. Jeweetwel.'' Hij liet de laatste twee woorden met een spottend lachje en een schouderophaal in de lucht hangen. Bam. Geweldige retortion. Niet dat hij een comeback nodig had. Hij kon een zonnebril uit de lucht toveren om het spreken aan over te laten. Duh.

Van bibliotheek-vergelijkingen ging de boze tiener over op ad-hominem beledigingen. Allen kon niet wachten. Met een stalen gezicht luisterde hij toe, benieuwd waarmee de ander op de proppen kwam. Hmm, niet slecht. Niet goed. Een redelijke poging. ''Hah, burn.'' Hij had al lang geleerd zulke dingen langs zich heen te laten glijden, sterker nog, zichzelf te bespotten met vrij weinig moeite. Allen moest door zijn opmerking denken aan een  afbeelding die hij maar al te vaak uitwisselde met vrienden. Natuurlijk was hij op de hoogte van het reilen en zeilen van het internet, hij was geen kluizenaar. ''Gelukkig was ik hier niet om indruk te maken op bibliotheekbezoekers. Of op jou.''

Het leek erop alsof zijn grote vriend een beetje gekalmeerd was – de wonderlijke werking van sigaretten, zullen we maar zeggen. Toen de jongen zich liet zakken tegen de muur, kantelde Allende zonnebril om de jongen onderzoekend aan te kunnen kijken. De vele vragen die op hem afgevuurd waren verwerkte hij, waarna hij tellend op zijn vingers antwoord gaf. ''Ja, jij niet dan? En jazeker, de laatste keer dat ik het checkte.'' Eén, twee vingers. ''Oh niets, dat heb ik niet nodig voor een geniale ingeving.'' Drie, vier.  Veel verder dan wiet en drank ging hij niet, normale sigaretten tolereerde hij enkel in zijn buurt. ''Vuurtoren is prima, maar je mag ook Allen zeggen.'' Vijf. Compleet. Nu was het zijn beurt, toch?  ''Wat is jouw naam? En heb je allergieën of zo? Dan weet ik wat ik de dokter moet vertellen als ik je erheen breng.. Het lijkt erop alsof je door de schrik je humor verloren bent en dat moet echt even gecheckt worden. Of is dat een bijwerking van de haarverf?'' Allen vond het heerlijk om op zo'n manier met mensen om te gaan, lekker af tasten hoe ver je kon gaan met je woorden voordat iets echt te ver ging.  Zeker als diegene zelf ook zo terug deed. Meelevend boog hij zich richting Kailee en legde een bezorgde hand op diens schouder. ''Het komt wel goed, schatje.''